Weekend 5 Bij de Nederlandse Spoor® gen bestaat geen behoeft om te reageren op het 'H haal van Peter Leen® „Dat doen we nooit, zo lang1 zaak nog onder de rechter is aldus een woordvoerder. 'Ilonka had mij tot prof kunnen maken Bedelaar DE STEM Het verkeersongeval dat Peter Leemans uit Made op 26 juni 1977 overkwam, zal hem waarschijnlijk wel nooit meer loslaten. Op een spoorwegovergang bij Prinsenbeek vermorzelde een trein de paardentrailer die achter zijn auto hing. Van zijn springpaarden Nico en de illustere Ilonka bleef niets over. Auto en inzittenden bleven vrijwel ongedeerd. Nu, bijna 17 jaar later, is het juridische gehakketak tussen Leemans en de Nederlandse Spoorwegen nog steeds niet achter de rug. Een gevecht van Klein Duimpje tegen de reus. Een lijdensweg langs advocaten die zich steeds opnieuw moesten inwerken: „Om me dit dossier eigen te maken? Dat kost minstens 10.000 gulden, meneer Leemans." Prinsenbeek; Springpaarden door trein gedood Madenaar verloor veelbelovend springpaard bij botsing met trein Peter Leemans al 17 jaar in 'gevecht' met de Nederlandse Spoorwegen DE STEM Griekenld Na een ha Joegosla\ ook opgei oer-vijan* Albanië, Griekenla inderdaac uiteindeli. veroorzal woordvoel Grieks-Ml olie op he 'extra blul Balkan." ZATERDAG 26 FEBRUARI 1994 Het gaat mij om eerherstel Ik heb een natuurlijke schurft aan bedelaars. Dat is fout, want bede len is een vak en bedelaars zijn. de, niet zelden trotse, beoefe naars van een vrij beroep. Ik herinner me een gedicht waarin een Spaanse bedelaar, op een bloedheet plein in fel zonlicht, een koninklijke allure wordt toe gekend. Ik struikelde onlangs over zo'n koninkje in de Rotterdamse Me tro. Hij was warmer gekleed dan ik, hij droeg betere schoenen en hij schreed van bank naar bank met het steeds herhaalde verzoek of men een gulden wilde aanrei ken voor ^ijn verlate ontbijt. Ik had zelf nog niet ontbeten en aangezien mijn karakter de laatste tijd nogal cholerisch is, rees ik op om hem vermanend toe te spre ken. Fout. Een vakman verdient respect. Of niet soms? Een jaar of veertig geleden werd in Den Haag besloten een dozijn bedelaars voor het gerecht te sle pen. Men vond het maar niks, beroepsbedelaars in de deftige residentie. Men zei dat ze, in gezelschap van spiritusdrinkers, sluimerden in Huize Elim van het Leger des Heils in de toen al wat krochterige Wagenstraat. Ze slie pen daar 'op het touw', dat wil zeggen: ze hingen over een touw te slapen dat vroeg in de ochtend met een christelijke heilwens werd losgeworpen, waardoor de ongelukkigen tegen de grond sloegen en onder het uitbraken van godslasteringen de nieuwe dag begroetten. Een van de roemruchtste der Haagse bedelaars van die tijd zat zijn vak uit te oefenen langs de gevel van een groot warenhuis. Hij vouwde' zijn benen zodanig onder zijn lichaam dat het er de schijn van had dat beide benen boven de knie waren geampu teerd. Zijn krukken lagen binnen handbereik om voorbijgangers aan te tikken die veinsden dat ze hem niet zagen. De actie tegen de Haagse bede laars werd extra gevoed door verontwaardiging. Een van hen, zo was namelijk gebleken, had op een matras geslapen waarin een geldbedrag van ruim een halve ton was verborgen en de man die deed alsof hij geen benen had om op te staan, kon men aan het eind van de werkdag met snelle pas zien uitwijken naar de rosse buurt om daar zijn onderkoelde botten te warmen bij Blonde Dolly of Vieze Nel of in de stallen van de fameuze Hofstadsouteneur Henk Bartels, voormalig straatzanger die zich de bijnaam 'Zingende Rat' had verworven en die zijn heldentenor ernstig beschadigd zag door een kogel door zijn strot, afgevuurd door een troonpreten dent. De rechtszaak tegen de bedelaars werd een vrolijke vertoning. Op zeker moment vloog er zelfs een kruk door de zaal, gelanceerd door een van de woedende ver dachten. Er werd toen ernstig gedebatteerd over de vraag of de bedelaar te vuur en te zwaard moet worden bestreden, of in de gelegenheid moet worden ge steld zijn vrije beroep ongestoord uit te oefenen. Bovendien: werd door het verbod op bedelarij niet de vrije en onge stoorde uitoefening van de liefda digheid beknot? Werd daardoor de goedgeefse Hagenaar niet de kans ontnomen bij tijd en wijle een goede daad te stellen? Vanzelfsprekend mogen we eisen stellen aan de vakbekwaamheid van de koningen van het trottoir. Er moet een keurmerk voor wor den bedacht. Bedelaars dienen, vooraleer hen een Certificaat van Bekwaamheid kan worden uitge reikt, een examen af te leggen in sociale wetgeving, zodat zij, als ernstig gehandicapten, niet te kort komen. In Sheffield, zo lees ik in een Engelse krant, heeft een kwali teitsbedelaar niet alleen een uit kering, maar ook, met goedge- veinsde rugklachten, een Vaux- hall Astra van de sociale dienst verkregen. Daardoor is zijn actie radius vergroot, alsmede zijn le vensvreugde. De goede bedelaar zal daar niet over opscheppen, noch zal hij aanstoot geven in kroeg of bordeel. U moet het gevoel blijven houden, als u wat geven wil, dat hij de sukkelaar is en niet u. En hij moet iets te bieden hebben: een heilwens, een gezongen dankbetuiging of de plechtige belofte om voor u te bidden. Bedelen is een vak. Door Kees den Exter Tot aan die fatale zondag morgen lachte het geluk Peter Leemans toe. Springconcoursen waren zijn lust en zijn leven en met Ilonka had de jonge Madese springruiter goud aan de teugels. Gekocht voor een zacht prijsje ontwikkelde het paard zich tot grote hoogten in handen van Leemans, voor wie paardrijden een tweede natuur is. De combinatie Ilonka/Leemans was gevreesd op de Brabantse con- coursvelden. Het dier overwon al enkele malen een muur van twee meter. Diverse heren met een dikke portemonnee meldden zich aan de Voorstraat in Made, doch vader Leemans wees hen resoluut de deur: „Voor geen prijs verkoop ik de Ilonka," Zondag 26 juni 1977. Voor springruiters is het vroeg opstaan, ook op zondagmorgen. Nico en Ilonka zijn nog eens gepoetst als vader en zoon Leemans de dieren in de trailer zetten. Om acht uur gaat het richting Prinsenbeek. Zoon achter het stuur, zijn vader naast hem. Achterin zitten moeder en nichtje Dimphy, dan zestien jaar oud. Op weg naar weer een rode rozet en een stukje in de krant. Dat stukje in de krant kwam er, maar zag er nog al wat anders uit dan de familie Leemans hoopte. Peter Leemans, de succes volle Madese springruiter werd op weg naar het con cours hippique te Prinsen beek op slag beroofd van zijn beide springpaarden Ilonka en Niko. Op een onbewaakte overweg te Prinsenbeek sloeg het noodlot toe. De trailer achter de- personenwagen, bestuurd door Peter Leem ans zelf, werd gegrepen door een passerende trein en los gerukt van de voorwagen. De inzittenden van de perso nenwagen bleven ongedeerd. De ravage was enorm. Vele meters van de plaats van het ongeval verwijderd lagen her en der verspreid de resten van de trailer en de beide paarden. spoorweg in Prinsenbeek. Wit licht, geen bellen en tóch op een haar na gegrepen door een voorbijrazende trein." 'De visser' en mevrouw Van Zun- dert verdwenen al spoedig uit beeld. Peter Leemans: „Ik hield die getuigen voor belangrijk. Maar mijn toenmalige advocaat wimpel de dat weg. In eerste instantie zei hij dat we helemaal niks hadden aan de visser. Toen ik bleef door zeuren adviseerde hij mij om zelf via de officier van justitie de ver klaring van de visser weer boven water te halen. Ik heb de officier benaderd en daarna nooit niks 'meer vernomen." Enkele maanden later moest Peter Leemans voor de Bredase recht bank verschijnen, gedagvaard om dat hij bij rood licht een spoorweg overgang was overgestoken. Het werd vrijspraak. Leemans' huidige advocaat, mr. Th. Linssen uit Til burg, met het vonnis in de hand: „Die vrijspraak is vooral gebaseerd op de getuigenverklaring van vader Leemans. Het was aan de officier van justitie om te bewijzen dat Leemans junior iets fout had ge daan en dat lukte niet." Nu had hij 'de visser' en mevrouw Van Zundert nog niet nodig, maar dat zou nog anders worden. Daar over later meer. De aansprakelijkheidsverzekering van Leemans kwam al gauw met een half miljoen over de brug voor de Nederlandse Spoorwegen, als vergoeding voor de schade aan trein en baanvak en alle andere bijkomende kosten voor de NS. Mr. Linssen: „Maar de verzekering betaalde wel onder voorbehoud van alle rechten. Wat wil zeggen dat uit de betaling zeker niet de conclusie getrokken kon worden dat Leemans zichzelf schuldig ver klaarde." Waarom hij zo lang wachtte, zegt Leemans nu niet meer te weten, maar pas ruim twee jaar na het ongeval startte hij - vanuit de stel lige overtuiging dat niet hij, maar de Spoorwegen schuld hadden aan Peter Leemans met Hilonka, kleindochter van de verongelukte llonka. het ongeval - een procedure om de schade te verhalen op het staatsbe drijf. Een expert becijferde de schade aan auto, trailer en paarden op 60.000 gulden. Met name de getaxeerde waarde van Ilonka als sportpaard bepaalde de hoogte van dat bedrag. Mr. Linsen: „In de schade-proce dure lag de bewijslast precies an dersom als in de strafzaak. Nu was Leemans aan zet om te bewijzen dat voor hem het sein op veilig stond." Zijn rechtsbij standsverzekering wees hem een advocatenkantoor toe dat hem meteen al niet lekker zat: „Ik heb meteen gesteld dat mevrouw Zundert en 'de visser' voor mij van levensbelang waren, maar daar dachten ze bij dat advo catenkantoor van meet af aan an ders over. Die twee vonden ze al niet nodig in de strafzaak." Mr. Linssen: „Na een paar jaar kwam de Utrechtse rechtbank met een eerste tussenvonnis. Er werd een deskundigen-onderzoek gelast naar het antwoord op de theoreti sche vraag of een automatische knippelicht-installatie kan falen. Dan kun je als partijen nog een achterhoedegevecht leveren over de onpartijdigheid van de in te scha kelen deskundige. Uiteindelijk kwam TNO uit de bus en die in stantie leverde een duimendik rap port met de conclusie dat een AKI theoratisch gezien kan weigeren." Op basis van dat rapport kwam de Utrechtse rechtbank twee jaar ge leden met een tweede tussenvonnis. Daarin kreeg Leemans opdracht het bewijs te leveren dat het sein voor hem op veilig stond. En zo ver is hij in feite nu nog. Dat de zaak vele jaren duurde wijt Leemans vooral aan zijn voormali ge advocaten: „Ik heb op dat kan toor vier man versleten. Telkens als er weer een zich ingewerkt had in de zaak, dan kreeg hij een andere baan. Was ik weer terug bij af. Dan moest er weer uitstel worden aan gevraagd. De tegenpartij vroeg ook aanhoudend uitstel. Dan schieten de jaren snel voorbij." Peter Leemans had al van stond af aan geen vertouwen in het advoca tenkantoor dat hem door de rechts bij standsverzekering was toegewe zen: „Het begon er al mee dat er absoluut geen werk is gemaakt van de verklaring van mevrouw Van Zundert. Niet in de strafzaak en niet in de civiele procedure. Maar ik mocht niet overstappen van de verzekering. Het heeft mij ook zeer gehinderd dat er telkens een nieu we advocaat aan mijn zaak werkte. Pas nadat het kantoor het maxi mum aan rekeningen had inge diend bij de verzekering kon ik weg. Op de valreep kreeg ik inzage in een schriftelijke verklaring die mevrouw Van Zundert destijds al heeft verstrekt." Het werd nog een hele toer om mevrouw Van Zundert te vinden. Want een mens wil in een periode van zeventien jaar nog wel eens verhuizen. Maar een speurtocht langs de buurten waar zij woonde had succes. Leemans: „Direct na dat ik gemeld had wie ik, was stak zij van wal. Zij kon zich het hele geval nog helder voor de geest halen." Mr. Linssen: „De volgende stap is nu dat de rechter-commissaris een FOTO DE STEM JOHAN VAN Cl) getuigenverhoor houdt. Daar kunnen mevrouw Van Zundert, der en zoon Leemans en nic Dymphy hun visie op de gebeurt nissen kwijt. Maar dan wordt nog wel volgend jaar zomer voo dat er een uitspraak van de rech bank is." Waarschijnlijk vindt het getuige verhoor binnen enkele maandf plaats. Peter Leemans: „We hebbe op alle mogelijke manieren gezod naar die visser die het c gezien heeft. We hebben hem si gevonden. Het zou ons een lief dir zijn als hij zich alsnog zou melde bij mij of bij mijn advocaat." Blijft de vraag hoe een mens juridische procedure die zeventii jaar lang loopt, kan volhouden. pijn van het verlies van de paarde zal immers gesleten zijn en zei met een positief vonnis krijgt L» mans lang niet genoeg geld om et paard a la Ilonka te kopen. Peter Leemans, fel: „Het gaat n om eerherstel. De advocaten van Spoorwegen en ook mensen in paardensport hebben tussen den gels laten doorschemeren dat van mijn kant opzet in het spel wt of dat het ongeluk mij op minst niet slecht uitgekomen Die suggestie wil ik de werel uithebben." Direct na het dramatische ongeval gebeurden er twee dingen die nu, 17 jaar na dato, van cruciaal be lang lijken te zijn voor Peter Lee mans. Hij en de politie spraken met een man die Leemans nu aanduidt als 'de visser': „Die man zei gezien te hebben dat wij door wit licht reden en dat er geen bellen rinkel den. In de consternatie ben ik ver geten zijn naam en adres te note ren. Stom, maar het is niet anders. Ik heb die man in het politiebusjes zien zitten, maar de politie heeft altijd volgehouden geen verklaring van hem te hebben opgetekend." Een paar dagen na het onge luk, als de familie Leemans nog nabibbert, is er telefoon bij de buren. Zelf hebben de Leemansen nog geen telefoon. Peter: „Het was een mevrouw Van Zundert. Zij had het bericht over ons ongeluk gelezen in De Stem. Haar en haar gezin was exact het zelfde overkomen op de andere Peter Leemans en Ilonka in actie in 1975. „Hoe het met mij afgelopen zou zijn, als Ilonka niet verongelukt was Zeker weten doe je dat natuurlijk nooit. Maar ik durf toch wel voor 90 procent te zeggen dat zij van mij een prof-ruiter had kunnen maken. Ze had al verschillende keren een muur van twee meter bedwongen. Samen hebben we de NCRV-springtorfee gewonnen. He', was gewoon een heel goed paard." Peter Leemans kocht Ilonka op driejarige leeftijd van plaatsgenoot Jos de Zeeuw: „Die wilde er vanaf. Niemand zag iets in Ilonka, maar ik wél. Een paard met een verschrikkelijk sterke wil en met vreselijk veel karakter. Het gebeurde me nog al eens dat ik al bij de eerste hindernis werd uitgebeld. Maar ik bleef geloven in de mogelijkheden van de Ilonka. Op den duur heeft dat geduld zijn vruchten afgewor pen. Samen hadden wij het ver kunnen brengen." Ilonka was negen jaar oud toen het noodlot toesloeg. Peter Leemans stond niet helemaal met lege handen. Hij had een veulen van Ilonka. Rilonka genaamd. Daarmee bracht hij het tot de categorie ZZ, zwaarste springklasse bij de landelijke ruiters. Het dier springt n« niet meer en staat bij vader Leemans, voor de fokkerij. Sinds het dramatische ongeval, nu bijna zeventien jaar geleden bracht Peter Leemans vier paarden uit in de ZZ-klasse: „Maar gee" van vieren hadden ze het vermogen van Ilonka, om net dat ene stapje verder te zetten dan het ZZ, namelijk een bestaan opbouwen als beroepsruiter." De laatste jaren heeft Peter Leemans de paardesport op een lage' pitje gezet. Maar met Hilonka, een kleindochter van zijn sterpaard- pakt hij momenteel de draad weer op: „Paardrijden is een ziekte die je nooit meer loslaat. Hilonka is nog jong. We komen nog maar uit in de laagste categorie. We zien wel hoe ver we komen." Door Gerard M; 01 lippus. Hier hl ticus Demosthl këken. Hij had drag dat zijn niër had geslol En terecht, wl van 338 rukt I op naar het zl alle stadstaterf kenland' med macht. Eigenlijk had pus willen ven pement bij dl landsdeel Phol Macedonische! waarschuwd Atheners al vq cis, in de vlak te wachten. De Atheners misrekend in I Macedoniërs. wordt een enq de soldaten v, eindelijk een laag lijden. Bt die de Mace paard uitvoer van Alexande van Philippus om andere k het verre Azië te' zal krijger zich dan al ui Voor hem is 1 behalen; het gevallen. Deze overwim denis in zou j de Vlakte van definitieve b macht van h sche Rijk en v de voortduren Macedoniërs e van de eeuwei uitgevochten, de volkeren u noorden elkaa nengetrokken de bergen in niet meer gebf Alexander de Macedonische gantisch impe strekte tot ver ken profiteerd enorme rijkdo meebracht. M in 323 v.Chr. 1 eind aan Gr< deeldheid en nakomelingen versplintering dat daarmee gemakkelijke Romeinen. Daarna heeft 1 jaar geduurd Macedonië zi< staten konder het Romeinse eeuw), het By: de 15e eeuw) Rijk (tot in de voormalige 1 meer dan on cies en hadde enige politie Met name de heeft zijn uitw

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1994 | | pagina 30