6Als wethouder sta je
dichter bij de mensen'
statieg
batter:
i
Studentenb<
'Allochtoon bereik je niet door een advertentie in de krant'
V&DIS
TIJDELIJK
PRETTIG
GESTOORD i
9.95
9.95
DE STEM-
Kernenergie
DE STEM
DE STEM
BINNENLAND BUITENLAND
UIT HET HART
VAN AFRIKA
Hand
Ontslag van zwangere soldaten
kan Britten miljoenen kosten
Zelfvertrouwen staatssecretaris Simons ongebroken
Boa's
Diverse kleuren
Pruiken
Diverse kleuren
Fluor haarspray
Diverse kleuren
2 STUKS 8r
VROOM
'DREESMANN
DE STEM
DONDERDAG 3 FEBRUARI 1994 Al
Hij heet Madud en
hij heeft geen han
den. Madud is een
Dinka. Eentje van de stam
van lange mensen, waarover
Leni Riefenstahl ooit nog een
rasverheerlijkende film maak
te.
Madud zal de film nooit ha
len, hooguit de krant in een
ver land.
Ik raakte met Madud aan de
praat toen ik hem een keer
wat gaf.
Met een blikje aan zijn voeten
bedelt hij altijd op dezelfde
straathoek. Hij staat schuin
onder de uitlaat van een airco
waar condenswater uitsijpelt.
Soms liggen daar vrouwen of
kinderen onder om de drup
pels op te vangen.
Bij de ronkende airco vertel
de Madud zijn verhaal, af en
toe gebarend met zijn zinloze
armstompen.
„Het was bij blokkade in een
buitenwijk van een stadje in
Kordofan, in het zuiden van
Sudan. Daar hielden soldaten
ons aan. We waren met zijn
zessen, allemaal Dinka. We
vluchtten, want in onze streek
was honger".
„We moesten ons identifice
ren. Drie van ons lieten ze
gaan. Ik werd met de twee
anderen naar een boom ge
bracht. Beken, riepen de sol
daten, beken dat je bij de
rebellen hoort. Ik zal die
mannen nooit vergeten. Het
waren Arabieren, mannen
met donkere gezichten, vijf
kerels, allemaal in uniformen.
Ze bonden ons vast en begon
nen ons te slaan met stokken.
Als er eentje moe werd, nam
de ander het over. De onder
vraging ging door".
„Waarom vlucht je naar het
noorden?"
„Omdat ik honger heb".
„Je bent een rebel".
„Beken of we maken je
dood".
„De eerste uren was het on
draaglijk. Mijn handen voelde
ik niet meer. Toen ik besefte
dat deze mannen mij echt
dood wilden maken ging de
pijn weg. Ik droomde terug,
zag deze reis naar de Dood
weer voor me, allemaal Din
ka, lopend langs de weg, moe
ders met kinderen, families,
ouderen. Ik at soms noten die
we vonden in het veld. We
kwamen op een plaats waar
we vlees kregen, voor het
eerst sinds maanden. Toen
liepen we weer tot bij de
blokkade waar de soldaten
stonden. Daar hebben ze
Akol doodgeslagen, maar ze
hebben hem eerst opgeharl-
Door Veldman
gen aan zijn ellebogen aan de
boom".
„De soldaten gingen 's avonds
weg. We lagen daar, bijna
dood. Er kwamen nog meer
Dinka langs. Ze huilden toen
ze ons zagen. Ze hebben ons
meegenomen naar een soort
medisch centrum. Daar zagen
we de soldaten weer. Die eis
ten van de dokter dat hij ons
niet zou helpen. Negen dagen
lang werden onze wonden
niet verzorgd. Aan buiten
landse hulpverleners vroegen
we of ze ons mee wilden ne
men naar Khartoum. We ne
men geen burgers mee, was
hun antwoord. Later mochten
we met een auto mee naar de
hoofdstad. Daar hebben de
dokters mijn handen er afge
sneden.
Dat afsnijden hebben de dok
ters in het geval van Madud
nog al ruim opgevat. Ter
hoogte van zijn elleboog hou
den zijn armen op.
„Ik was een boer, ik kweekte
sorghum, had een gezin met
drie kinderen. Nu leef ik zon
der handen...eigenlijk ben ik
dood".
Madud koestert geen wraak
gevoelens: „Iemand kwellen
omdat hij van een ander ras is
of iets anders gelooft, is ver
keerd. Ik heb God gevraagd
om deze soldaten te vergeven.
Iemand had ze misleid, ze
lieten ons achter om ons te
laten sterven. Ik verwijt ze
niets. Het is de overheid die
ons land verwoest.' Op een
dag zal ik ze vragen waarom
ze mijn handen hebben geno
men en mijn ziel hebben ge
dood".
Zwijgend hoor ik zijn verhaal.
Hoe moet ik reageren? Ma
dud maakt het me makkelijk.
Als we afscheid nemen, lacht
hij en zegt: „Sorry, ik kan u
geen hand geven".
Londen - Schadevergoedingen voor vrouwelijke militairen die
wegens zwangerschap uit het Britse leger zijn ontslagen kunnen
oplopen tot zo'n 600 miljoen gulden.
Meer dan 2.000 vrouwen die tussen 1978 en 1990 moesten
vertrekken omdat zij zwanger waren, hebben een rechtszaak
tegen het ministerie aangespannen.
Neem Abigail Kirkby-Harris, die in 1982 uit het leger werd
ontslagen. Ze hoopte dat ze tot de rang van luitenant-kolonel
kon opklimmen. Zij eist een schadevergoeding van ongeveer 1,5
miljoen gulden. „Ik werd snel geloosd. De carrière waarvoor ik
had gekozen, was voorbij. Er werd mij een armzalig geldbedrag
geboden."
Defensie bekijkt per geval of het departement in hoger beroep
gaat. „Want het gaat om geld van de belastingbetaler."
Uitgave van uitgeversmaatschappij De Stem B.V.
Directie: drs. J.H.M. Brader.
Hoofdredactie: H. Coumans - hoofdredacteur.
C. Hamans en H. Vermeulen - adjunct-hoofdredacteuren.
Hoofdkantoor: Spinveld 55, Breda.
Postadres: Postbus 3229,4800 MB Breda.
076-236911/Telefax 076-236405.
Telefax redactie 076-236309.
Bezorgklachten en abonnementenadministratie:
(alleen voor edities Breda, Oosterhout en Etten-Leur; overige edities:
zie rayonkantoor)
Afdeling Lezerscontact 06-0226116 (gratis) ma. t/m vrij. 8.00-17.00
uur, zat. 8.00-12.00 uur.
Kantoren:
Bergen op Zoom, Steenbergsestraat 23-23a,
01640-36850, fax 01640-40731.
Postadres: Postbus 65,4600 AB Bergen op Zoom.
Etten-Leur, Markt 28, 01608-21550, fax 01608-17829.
Postadres: Postbus 363,4870 AJ Etten-Leur.
Goes, Klokstraat 1, 01100-28030, fax 01100-21928.
Postadres: Postbus 13,4460 AA Goes.
Hulst, Steenstraat 14, 01140-13751, fax 01140-19698.
Postadres: Postbus 62, 4560 AB Hulst.
Oosterhout, Arendstraat 14,® 01620-54957, fax 01620-34782.
Postadres: Postbus 4023, 4900 CA Oosterhout.
Roosendaal, Molenstraat 45,® 01650-37150, fax 01650-44929.
Postadres: Postbus 35, 4700 AA Roosendaal.
Terneuzen, Zuidlandstraat 32,® 01150-17920, fax 01150-96554.
Postadres: Postbus 145,4530 AC Terneuzen.
Vlissingen, Scheldestraat 7-9, 4381 RP,
01184-19910, fax 01184-11446.
Postadres: Postbus 5051,4380 KB Vlissingen.
Openingstijden:
Oosterhout 8.30-17.00 uur;
overige kantoren 8.30-12.30 en 13.30-17.00 uur.
Abonnementsprijzen per 1 januari 1994
(bij vooruitbetaling te voldoen):
per kwartaal 87.20, per half jaar 173.45 óf per jaar 337.30.
Voor abonnees die automatisch betalen: per maand 29.05,
per kwartaal 84.70, per half jaar 168.45 óf per jaar 327.30.
Voor posttoezending geldt een toeslag.
Fotoservice 076-236573.
Advertenties (tijdens kantooruren 8.30-17.00 uur):
Rubrieksadvertenties 't Kleintje 076-236882 en bij Teuben, Gin-
nekenweg 7, Breda.
Grote advertenties uitsluitend 076-236881.
Geboorte- en overlijdensadvertenties maandag t/m vrijdag tot 16.00
uur 076-236881, zondag van 18.30 tot 20.30 uur 076-
236242/236911.
Bankrelaties: Postgiro 1114111 - ABN/AMRO rek. 520538447. s
Den Haag (anp) - De studen
tenbonden vrezen dat veel fa
culteiten en vakgroepen te
kort schieten in het bijhou
den van de resultaten van
studenten. Die gebrekkige
administratie kan tot gevolg
hebben dat veel studenten in
het najaar ten onrechte te
horen krijgen dat hun studie
beurs met terugwerkende
kracht wordt omgezet in een
lening omdat ze te weinig
studiepunten hebben ge-
Hij liep averij op in de
Haagse politiek, maar
Hans Simons gaat er niet
onder gebukt. 46 jaar, op
weg om namens de PvdA
wéér wethouder te wor
den in Rotterdam. Of hij
nog ooit terugkeert in
Den Haag, zoals hij nu
ook weer naar zijn oude
baan in Rotterdam ver
trekt? „Ach, ik ben over
vier jaar nog steeds jong,
wie weet...."
Door Carla Joosten
en Debbie Langelaan
Soms verdwijnt de nuchter
heid even uit zijn stem. Dan
laat Hans Simons opeens be
vlogenheid doorklinken. Het
overkomt de PvdA-politicuS
als het gaat om chronisch
zieken, maar ook als hij de
ellende schildert die hij pas
nog zag onder verslaafde
prostituees in Rotterdam.
„Wat die zich moeten laten wel
gevallen... Dat staan we nu toe
in onze samenleving. We mogen
in Nederland het beste drugbe
leid ter wereld hebben, het
kleinste aantal drugdoden, maar
we moeten oppassen dat we niet
achterover gaan leunen." Vorige
week opperde hij daarom om
heroïne te verstrekken aan ge
bruikers die toch nooit meer van
hun verslaving afkomen. „Als we
niets doen, wordt het een klere
troep."
Simons praat al meer als de
wethouder die de problemen van
Perron Nul op zich af ziet komen
dan als staatssecretaris. Hij zegt
geen behoefte te hebben aan een
'principiële discussie' over het
drugbeleid. Het gaat hem om de
praktijk, om het leven van alle
dag in een grote stad.
Bij zijn komst in Den Haag, eind
1989, werd Simons uitentreure
geschilderd als een daadkrachtig
bestuurder. Maar de afgelopen
jaren heeft hij zijn daadkracht
moeten temperen.
Het ombouwen van het verzeke
ringsstelsel naar een systeem,
waarin het onderscheid tussen
particuliere en ziekenfondsver
zekerden is opgeheven, kost
meer tijd, moest Simons ervaren.
Hij vond de vele belangengroe
peringen in de complexe gezond
heidszorg op zijn weg. Het be
zorgde hem het imago van een
mislukt politicus.
Maar dat schudt hij van zich af.
Als eeuwige optimist wil hij
eerst vertellen wat er.allemaal
wel gelukt is onder zijn bewind.
En hij wil kwijt dat in alle
verkiezingsprogramma's nu 'be
langrijke elementen' uit zijn
plan terugkomen. Pas nadat hij
dat hele rijtje heeft afgewerkt,
komen de dingen die 'minder
goed' gelukt zijn: „Ik had verder
willen komen met de basisverze
kering. Er kan wat uit het pak
ket als de solidariteit erin blijft.
Nu komt het nog steeds voor dat
een bejaard echtpaar drie keer
zoveel premie betaalt als hun
kinderen, die veel meer verdie
nen. Ik had verder willen komen,
ik zou jokken als dat niet zo was.
Het waren vier zware jaren."
Hoe dan ook, met de Kamer gaat
Simons puur zakelijk om. An
ders wordt dat wanneer hij de
mensen ontmoet om wie het in
de gezondheidszorg uiteindelijk
„Ik heb een heel speciale interes
se in kinderen met handicaps.
We hebben de neiging om het
accent te leggen op tekortkomin
gen van mensen. De overheid wil
die steeds maar compenseren.
Terwijl je juist veel meer de
aandacht zou moeten geven aan
hun talenten. Ik ben bij een
schitterende voorstelling ge
weest van verstandelijk gehandi
capten. Mime-theater, ongeloof
lijk veel specifieke talenten kwa
men naar voren. Allerlei zoge
naamde zwakke groepen hebben
veel grotere mogelijkheden dan
wij denken."
Simons weigert mee te gaan in
het heersende pessimisme over
de rol van de overheid. Politici
moeten blijven proberen mensen
uit hun achterstand te halen,
vindt hij. „Er zijn genoeg dingen
die je niet mag laten schieten.
Als ik op werkbezoek ben in
Rotterdam vragen de mensen mij
wat het perspectief is voor hun
werkloze, 17-jarige kinderen. Ik
relativeer de maakbaarheid van
de samenleving, maar de over
heid moet alles doen om mensen
bij de maatschappij te betrek
ken, anders hoor je over twintig
jaar: Kok, Lubbers, Simons,
Wallage, waar waren jullie? Wat
hebben jullie gedaan toen het
nodig was? Nou, daarom probe
ren wij nu laagbetaalde banen te
scheppen in bijvoorbeeld de ge
zondheidszorg."
„Als wethouder, als bestuurder
in een gemeente sta je dichter bij
de mensen dan in de landelijke
politiek. Je kan ze daar directer
aanspreken, ook op hun talen
ten. Maar dat vraagt ook van de
mensen zelf een andere mentali
teit. Ze moeten de handen ineen
slaan tegen de verloedering van
hun wijk, de overheid is geen
ober die langskomt om de bestel
ling op te nemen."
Als staatssecretaris van Volksge
zondheid heeft u zelfs vrij diep
ingegrepen in het leven van
mensen. Met de totstandkoming
van de euthanasie-regeling bij
voorbeeld.
„Een moraliserende overheid die
dwingende regels vaststelt voor
mensen in de individuele situa
tie, dat is onwenselijk. Je moet
ruimte geven aan de afweging
van de dokter en de patiënt. Elke
dwingende moraliserende regel
is misplaatst. Euthanasie is ab
soluut toelaatbaar. Maar de sa
menleving heeft wel het recht
om het handelen van de arts te
laten toetsen."
Toch is zelfs Simons niet vrij van
moralisme. Hij wordt zelfs fel als
het gesprek komt op de Italiaan
se arts Antinori, die vrouwen na
db overgang nog aan een kind
helpt. „Ik zie heel weinig in een
vrouw van rond de zestig die nog
een kind moet opvoeden. Dat is
dus ongeveer je oma. Uit het
oogpunt van het kind vind ik het,
geen goede ontwikkeling. Over
tien jaar moet ik de psychiatri
sche hulp voor dat kind gaan
betalen; dat kun je voorspellen.
Want het verliest zijn moeder zo
ongeveer op 15-jarige leeftijd. Ik
weet hoe traumatisch het is voor
een kind om zijn ouders te ver
liezen. Ik heb een vriend die dat
is overkomen, dat is ingrijpend
in je leven. En dan ga ik dat
financieren! Mijn afwijzing heeft
niks met moraliseren te maken,
maar met gezond verstand. Ik
vind het onverstandig, adopteer
dan een kind. Er zijn kinderen
zat die extra aandacht en liefde
nodig hebben...'*
Maar reageerbuisbevruchting bij
een jongere vrouw is toch ook
niet natuurlijk?
„Er wordt ook wel eens gezegd
dat reageerbuisbevruchting niet
in het ziekenfondspakket hoort.
Onvruchtbaarheid is toch geen
ziekte? Ik heb daar altijd van
gezegd: het moet er wel in blij
ven. Anders kunnen alleen men
sen met geld een kind kopen.
Terwijl iedereen een obsessieve
kinderwens kan hebben, daar
komen grote psychische proble
men van. Ik vind het verdedig
baar dat dit uit de algemene
middelen wordt betaald."
„Als iemand van zestig dan naar
Italië wil gaan, ben ik niet ge
neigd om dat te financieren. Ik
vind het onnatuurlijk. Opa's en
oma's horen kleinkinderen te
hebben."
Dat is toch moraliseren?
„Ja. Dat wil zeggen: je moet
erkennen dat we verantwoorde
lijk zijn voor kinderloze echtpa
ren. Maar je moet ook nog een
Simons: 'Ik laat wel eens
nota ongelezen om te ga
schaken of te tennissen. Dat\
wel zo gezond.'
foto rob hendriks!
"beetje je gezond verstand
bruiken. Ik vind het politiek
woon ongeloofwaardig om je
niet tegen te verzetten. Vadi
.en moeders horen kinderen op
voeden, en niet opa's en oma':
Bent u de laatste jaren zelf nt
aan opvoeden van uw twi
zoons toegekomen?
„Ik heb mijn werk altijd on:]
spannen gedaan, veel ruimte
nomen voor vrije tijd. Dat is
kwestie van je werk goed organ]
seren, en het ook kunnen relati]
veren. Ik leef sterk in het bi
dat het er uiteindelijk op
komt of je ook een beetje
kunnen investeren in je partin
je familie, je kinderen. Dat i
ik even belangrijk, zo niet
langrijker dan werken. Ik heb
de weekeinden en in de avond:
veel geïnvesteerd in mijn kind:
ren. Ik laat weieens een nol
ongelezen om te gaan schaken!
tennissen of fietsen. Dat is we]
zogezond."
In die vier jaar heeft Simons
de nodige bewondering gewei
in Den Haag. Snelle analyses|
duidelijke antwoorden in de Ka
mer, en dat allemaal uit het!
hoofd. Een ontspannen houdin]
die in Den Haag zeldzaam is.
Of Simons zijn capaciteiten bin
nenkort al in Rotterdam te
gebruiken als wethouder, is niei|
honderd procent zeker. Wat al:
de sociaal-democraten onva-
hoeds buiten het college wordt
gehouden? „Over die mogelijk
heid heb ik nog geen second]
nagedacht, maar ik kan het ij]
bijna niet voorstellen. In Rotter
dam heeft de PvdA een sterke
traditie, maar ook een sterkij
toekomst. Ik houd me niet b
met onwaarschijnlijkheden."
Van onze verslaggeefster
Marja Klein Obbink
Breda - 'Het reservaat van de
blanke man met de stropdas
is voorbij'. Met die zinsnede
in het bedrijfsplan gaf hoofd
personeelszaken Frits van der
Borg van het Pnem-energie-
bedrijf in Tilburg de voorzet
voor een nieuwe denkrichting
van het bedrijfskader.
Een pluriform personeelsbe
stand, dat stond Van der Borg
voor ogen. En met de onderne
mingsraad was hij van mening
dat het bedrijf een afspiegeling
moest zijn van en aan zou sluiten
op de ontwikkelingen in de
maatschappij.
Dit gedachtengoed, dat door ve
len wordt gedeeld, is verwoord
■in een wet, die dinsdag is aange
nomen door de Eerste Kamer. De
wet Bevordering Evenredige Ar
beidsdeelname Allochtonen moet
werkgevers onder druk zetten
om meer allochtonen in dienst te
nemen. Zij moeten jaarlijks in
het openbaar verslag doen van
hun inspanningen om allochto
nen aan te stellen, onder meer
door registrhtie hij de Kamer
van Koophandel van het aantal
allochtonen dat zij in dienst heb
ben.
Vijfhonderd werknemers telt de
Pnem-Tilburg (het bedrijf met
dat mooie bedrijfsplan) vandaag
de dag en er zit geen enkele
allochtoon tussen. Afgezien dan
van de'14 buitenlanders die voor
bepaalde tijd in dienst zijn geno
men. Zij mogen in het kader van
een werkgelegenheidsproject, als
onderdeel van een cao-afspraak,
een jaar lang werkervaring op
doen. Daarna staan deze mensen
weer op straat omdat, zegt Van
der Borg, bij de Pnem een perso
neelsstop is afgekondigd.
Nul allochtonen op 500 autocht
onen. Hoe het komt? „Ik heb me
die vraag ook gesteld," zegt Van
der Borg, „en dan stel ik vast dat
er ongelooflijk weinig allochto
nen onder onze sollicitanten zit
ten."
En hoe dat kan, in een bedrijf
waar alle soorten werk, van ad
ministratief medewerker tot
monteur, te vinden zijn? Het eni
ge wat personeelsfunctionaris
Van der Borg kan bedenken is
dat zijn bedrijf bij die doelgroep
niet bekend is. „Het is toch vaak
een kwestie van mond-op-mond
reclame. Dat is ook de reden dat
er zoveel allochtonen in de vlees
verwerkende industrie werken."
Voor J. Ingenbleek, directeur
van het Regionaal Bureau Ar
beidsvoorziening (RBA) in Breda
is er meer aan de hand. Het gaat
vaak al fout bij de werving, zegt
hij. Die is gericht op jonge, au
tochtone Nederlanders met een
redelijk opleidingsniveau. Ze be
reiken de doelgroep niet."
Gemakzucht speelt ondernemers
parten, stelt Ingenbleek. Niet al
leen als het gaat om de werving,
maar ook bij de aanname zelf.
„Wie neem ik in dienst? En dan
kiezen voor zekerheid, die is ge
baseerd op vooroordelen. Het is
een kwestie van lange adem. Je
moet bedrijven de ogen en oren
openen. Hoe lang heeft het niet
geduurd voordat werkgevers
vrouwen gingen werven voor een
bepaalde functie? Nu zie je een
arbeidsparticipatie door vrou
wen van 48 procent. Weliswaar
met veel parttime werk ertussen,
maar we zijn op de goede weg.
De ogen en oren openen van
werkgevers. Dat doet de be
drijfsadviseur minderheden van
het RBA-Breda, D. van Breemen.
Volgens hem zijn de Nederlandse
ondernemers van goede wil als
het om de aanname van allocht
onen gaat. Hij herhaalt de erva
ring van Ingenbleek dat 'de
zoekwegen en de wervingswegen
zijn niet op elkaar zijn afge
stemd'. „Een allochtoon bereik
je niet door een advertentie in de
krant. In veel gevallen is een
sollicitatie het resultaat van
mond-tot-mond reclame."
Een van de taken van Van Bree
men is om werkgevers 'te helpen
bij het zoeken naar kanalen voor
een betere werving'. Zoals het
benaderen van minderhedenor
ganisaties. Succesvol was de or
ganisatie van een wervingsdag
voor de krijgsmacht in de Incom,
een ontmoetingscentrum voor
buitenlanders in Breda. Daar
kwamen afgelopen oktober vol
gens Van Breemen 2500 bezoe
kers op af.
De reacties op de de nieuwe wet
zijn niet bijster enthousiast. Het
VNO vreest nu al voor een enor
me administratieve rompslomp
als werkgevers van bedrijven
met meer dan 35 werknemers
hun allochtonen moeten gaan re
gistreren. Afgezien daarvan is
het VNO verbolgen over de nieu
we wet omdat 'die haaks staat
op het stichtingsakkoord'. In dat
convenant ging men uit van een
gezamenlijke inspanning van
werkgevers, werknemers en an
dere instanties. De wet is vooral
gericht op werkgevers.
Blijft de vraag of de wet effect
heeft. „Het is een duwtje in de
rug," zegt personeelsfunctionaris
Van der Borg van de Pnem. „Ik
denk dat wij nu meer de neiging
hebben om allochtonen aan te
nemen."
Hoezo? De wet stelt toch niets
verplicht? Van der Borg: „Nee,
maar ik zie parallellen met de
bedrijfsinterne milieuzorg. Je
bent als bedrijf niet verplicht om
er iets aan te doen, maar we
hebben die verplichting onszelf
opgelegd door in ons bedrijf ac
tief aan milieübesparingte doen.
Bedrijven zijn niet altijd schur
ken, weet u. We hebben wel
degelijk een maatschappelijke
verantwoordelijkheid.
En op die verantwoordelijkheid
willen de makers van de nieuwe
wet aanspreken. Onder meer
door de verplichting om het al-
lochtonen-beleid in een bedrijf
openbaar te maken.
„Daarmee bereik je een soort
schandpaaleffect," bevestigt van
Breemen. En dat is dan ook zo'n
beetje het enige voordeel dat hij
haalq
De bi
op e«
econof
Rottel
teit oj
werkil
het ri
dat
overl|
fraud
foutefi
nade4
uitval
Nog g
Van onze Haagse redactie
Den Haag - Er komt voorlopig geer
Dat is het gevolg van een akkoorc
(Milieu) en het bedrijfsleven over de
verwerking van batterijen.
Dat maakte de minister gisteren
bekend tijdens een overleg met
de Tweede Kamer. De batterijfa
brikanten en -importeurs moe
ten wel vanaf 1 januari 1996
80% van de gebruikte batterijen
inzamelen. Twee jaar later moet
dat percentage opgelopen zijn
tot 90%.
De branche heeft toegezegd van
af 1995 de verwerking van op
laadbare batterijen voor haar re
kening te nemen. Vanaf 1996
geldt dat voor alle batterijen. Nu
worden batterijen nog opgesla
gen. Bij de Afvalverwerking
Rijnmond ligt 7000 ton. Het be-
drijfsleven overlegt met de ge
meenten over extra inzamelpun-
(ADVERTENTIE)
uit de wet kan halen. „IK neem
hem mee in mijn bagage, maar
daar blijft het bij. Het enige wat
telt is dat je een maatschappelijk
draagvlak krijgt voor een ander
wervingsbeleid. En daarmee zijn
we op de goede weg. Het pro
bleem is alleen dat we op het
moment in een slechte economi
sche situatie zitten en dat is niet
bevorderlijk voor een grotere
participatie van minderheden
aan het arbeidsproces. Er is geen
ten i
ten.
met I
men.|
Blijk
bed
de
word
voera
han(f
bedr|
tweel
dreig
tieref
de bi
leni
De
akkd
lings]
de dl
geld
worcf
den i
Aanbiedingen geldig t/m
woensdag 16 februari. f
(zolang de voorraad strekt)
selea
fen i
sen I
dukf
dukfl
halvf
gebc
Bij
de
geen
zont
best
duk
Volf
nog
men
na
sele
wor
sche
opt
Can
vooi
hon
dezt
Dez
wat
gek
De
gee
Het
teel
kan
Werkzoekenden op het Gemeentelijk Arbeidsbureau in AmstM-1
dam. De nieuwe wet moet werkgevers een duwtje in de ffljl
geven, zodat ze makkelijker allochtonen aannemen. foto an'
economische noodzaaak om c
mensen aan te nemen."
RBA-directeur Ingenbleek
wat dat betreft'wel lichtpuntjes
„Je krijgt op den duur toch Jfl'l
stroomproblemen bij bepaald] I
bedrijfsstakken. Dat zie je nu al P
in de bouw, in de voedingsindus-1
trie en in de tuinbouw. Als dit ze I
doorgaat zullen werkgevers del
doelgroep allochtonen wel moé-
ten aanspreken."
HOEWEL MINISTER Andriessen van
had gezien dat het huidige kabinet nc
had genomen voor het bouwen van r
hij er zich uiteindelijk in geschikt
opvolger in het nieuwe kabinet zou
gen.
Om de weg te bereiden heeft Andi
kernenergie-deskundigen in het lev
Kernenergie' - de vrucht van de
energie-deskundigen - steunt de op
de nieuwe typen kercentrales void
gestelde veiligheidseisen.
'Bouwen maar', zeggen de experts
geenszins gerechtvaardigd is. Twee
blijken forse kritiek te hebben op he
Andriessen aan de Tweede Kamer is
Milieubeheer vindt dat de rapportage
tot een gefundeerd besluit te komer
een goede financiële onderbouwin
manier waarop aan het afvalproblee
Raad voor Milieubeheer een doorn in
De Algemene Energieraad is evenmir
als minister Andriessen wil dat zijl
doen. De AER is van oordeel dat pe
worden genomen, waarbij de raad
noemt die bij de besluitvorming
spelen.
Het is jammer voor het politieke testé
de opmerkingen van twee zulke gew
worden genegeerd. Kernenergie is
onvermijdelijk, maar de nood is niet
een beslissing moet worden geforcee
v
v
