Violisten in de bulderbaan DE STEM Musici hebben het zwaar en lijden pijn op het orkestpodium dag kerk Bosch \J/ Hermitage-stukken naar Maastricht sF Verbazing overheer in drieluik over Amerikaanse leven UIT gids IN BEELD Tekeningen als intieme daad Fotografen van St. Joost Zestig jaar AVRO Radiojournaal J ARI 1994 Waterschoot 15-17, 16-15, Jansenius >rres 2 16-11, Ly- ten 15-10. Rhodos 2 16-39, 15-37, CVC 15-35, 6-33, Broomchemie ler/Pauwels 16-27, 3 14-19, Nelemans 14-15, 't Hoeksken 14-11, De Sterre s 2 14-8. Broomchemie er 15-32, Wemolin 14-23, Smash 2000 oolaege 14-19, Rho- jomchemie 2 14-14, ir 12-6, De Sterre Jansenius 15-39, 54, Ambulo 16-32, 6-32, Van Westen >/Eggermont 16-16, 5, 't Jagertje 16-13, ef >al Edah/Mijnders ipen week Vetera- weer alleen aan de eerste klasse estzeeuwsvlaamse zaalvoetbal. Bo en de Bressiaan- de concurrenten, >rt, van ABN/Am- )r hield twee pun- het treffen tegen ïge en blijft mee- et titeldebat. On- ït Omnisport/Boe- grote degradatie- het verlies tegen ort. In de tweede strijd om de titel ig open. Dit door van Stekelinck ie Block vloerde, 't ïiioor eveneens, ion Ami, dat van won, de beste La Porte d'Or- ige 5-4, Edah/Mijn- 5-2, Francke A.mro 0-3, Omnis- ang-Francke Sport asse: Stekelinck-De Sunset Boulevard-'t lode Leeuw-Bon Ami Wielewaal-Van de folf-Optics 3-2. sse: Edah/Mijnders Sluis 12-17, Francke La Porte d'Or 10-12, Albert Heijn 11-11, 12-11, OBS/De Jonge I-8, Veteranen 11-8, boemerang 12-5. De Block 12-18, -16, 't Krikje 12-16, -15, Sunset Boule- Rode Leeuw 12-12, Gemeente Oostburg lost 11-7, Van Looy Groosman/Hof van 20, De Zwart 10-14, -13, Wielewaal 11-11, WOD/St.-Pierre René 10-8, Opties II-8, Van de Sande vin Groen uit Goes Amsterdam zijn eenvolgende toer- oor in de finale de Ton Plummen te Van de finale Mas-- nam een internatio- van 120 bowlers e Ton gewoon de ng. Hij heeft de d veel pech en in de i hij ook de beste," Groen na afloop van ide finale. laar begon vol goede het karwei. In de ile-game versloeg hij r Harold Punessen. tweede tegenstander ;k-down-finale, Jaap liep het opeens een Ier. Jongejan kwam voorsprong maar aan het eind van Groen was inmid- kerd van de tweede laatste hindernis Plummen, in de na- aque een teamgenoot n. Plummen plaatste erste voor de finale de laatste twintig ven mannen met 934 vier games als eerste en. Die hoge score t stand dankzij een 278 pins. ND Jroen, 2. Ton Plummen, ongejan, 4. Harold Pu- „De meeste hedendaagse kunst is zo plat als een plank" Jan Sierhuis, schilder Gids Een blazer die allergisch is voor zijn instrument en een violist die zichzelf niet hoort spelen. Groot en klein leed op het con certpodium. Het ziekte verzuim onder musici liegt er niet om. Met 12 procent ligt het boven het landelijk gemiddelde (9,1 procent). Door Frits Stommels Violist Nigel Kennedy speelt de sterren van de hemel. Maar zon der pijn lukt hem dat niet. Op de plek in de nek waar de viool de huid raakt zit een lelijke ontste king. En links is zijn oor niet meer wat het' geweest is. Dezer dagen zei hij voor de (Belgische) I tv dat het linkeroor steeds de volle laag van het geluid krijgt. Muziek en ongemak lijken el- I kaar niet te verdragen, maar ook hier zijn er gezondheidsrisico's voor met name het gehoor en het bewegingsapparaat. Maar ook allergieën komen voor bij musi ci. Blazers kunnen last krijgen van het mondstuk van hun in strument. Ze krijgen eczeem of een andere huidaandoening. Een mogelijke oplossing is dan een andere coating vanm het mond stuk. Klarinettisten kunnen al lergisch worden voor de tropi sche houtsoort, waarvan hun in strument is gemaakt. I Voor dit klein en groot leed onder musici komt steeds meer aandacht. Symfonie-orkesten •zoeken oplossingen in andere opstellingen op het orkestpo- ,dium, waar vooral de tweede violisten en altviolisten het hard te verduren hebben van de rij blazers achter hen. Deze plek in het orkest wordt wel de bulder baan genoemd, omdat het geluid zich er soms laat meten met dat vaneen net opstijgend vliegtuig. uJl.GOU'U Dopjes Er zijn alternatieven bedacht, zoals schermen van plexiglas rondom de stoelen of dopjes in het oor. Maar echte oplossingen blijken het niet te zijn. Wat moet iemand voor wie het kunnen horen van klanken heel wezen lijk is trouwens met oordopjes? Op deze vraag heeft ook de Rot terdamse arbeids- en organisa- tiepsycholoog drs. John Karto- Op de plek in de nek waar de viool de huid raakt, zit bij Nigel Kennedy een lelijke ontsteking. pawiro niet een-twee-drie een antwoord en het symfonie-orkest hoeft voor hem nog maar weinig geheimen te kennen. Hij deed immers onderzoek naar de ar beidsomstandigheden, waaron der gezondheids- en veiligheids risico's, bij het Residentie Orkest en schreef er het boekje 'Flui tend naar het werk' over. Karto- pawiro zag en hoorde het orkest niet alleen in zijn volle glorie op het podium, maar hij was lange tijd vooral achter de schennen te vinden tijdens de repetities en de momenten van stress vlak voor een optreden. Hij zegt het een aparte ervaring te hebben gevonden. „Ik had eerder onderzoek gedaan in de drogisterijbranche, maar dat is toch heel iets anders. Daar gaat het er veel zakelijker en strikter aan toe. Musici reageren veel emotioneler. Dat bleek wel toen ze mijn boekje lazen. Ze slaakten kreten als: 'dat kan toch niet?' en 'klopt dit wel?'. In een puur zakelijke organisatie hoor je zo'n geluiden nooit. Daar is alleen de vraag of het geld oplevert be langrijk. In een orkest spelen dingen als 'onze traditie' veel meer een rol. Het lijkt soms een grote familie, zeker als je zo vlak voor een optreden met elkaar in de kantine zit. Dan is het: 'jon gens, zet 'm op allemaal'. Van onderlinge rivaliteit tussen de verschillende spelersgroepen, waar je wel van hoort, is dan niets te merken." Op het podium is ook niet te merken wat het musici kost om zo bij de les te blijven dat het publiek in de zaal kan genieten. „Want musiceren", zegt Karto- pawiro, die zelf wat ervaring heeft op de gitaar, „is zwaar werk." En hij doelt dan niet op het risico om van het podium te vallen, wat voor een eerste vio list niet denkbeeldig is of te struikelen over kabels, als er opnamen worden gemaakt. Hij heeft het dan over de hoge la- waaiproduktie van die ruim honderd mensen op het podium, waardoor doofheid kan ont staan, en over de slechte stoelen die leiden tot nek-, rug- en sehouderklachten. Gehoorschade „Alle musici van het orkest heb ben kans op gehoorschade, maar de musici die vlak voor de ko perblazers of slagwerkers zitten lopen het meeste risico. Ik heb bedrijfsgeneeskundige Olaf van Hees wel eens horen zeggen dat ze geluidsfrequenties van 86 tot 110/138 decibel krijgen te verdu ren. Als je dan weet dat al vanaf 80 decibel schade aan het gehoor kan optreden, dan kun je nagaan wat het laatste aantal decibellen kan veroorzaken. Dat is te ver gelijken met een vuurstoot van de veldartillerie of het opstijgen van een Boeing 747 op tien me- FOTO ERA ter afstand. We hebben bij het Residentie Orkest geëxperimen teerd met geluidsschermen om de stoel, waar de fagottisten zich heel tevreden over toonden. De vier schermen werden alleen tij dens de repetities gebruikt. Bij het concert bleven ze achter de coulissen. Zo'n scherm is na tuurlijk niet zo'n fraai gezicht." Wat het bewegingsapparaat be treft zijn, volgens Kartopawiro, vooral de korte bewegingen, zo als strijkers die veelvuldig ma ken,, belastend. „Die korte spier bewegingen kunnen hartproble men veroorzaken, vooral als daarbij moet worden opgeteld dat musici vaak langdurig op een verkeerde stoel en in een verkeerde houding zitten." Hij heeft zo wel zijn gedachten hoe het beter zou kunnen. „Je moet niet allemaal dezelfde, maar in hoogte en laagte ver schillende stoelen hebben", zegt lieu van de Raad van aterdag 26 februari in g onder het motto 'de Dschcollege en begint 's leid voor mensen uit de nburg, Gelderland en ie zorg voor de heelheid gewerkt door de Kleine verking, Oikos en Aktie- ogelijkheden' bestaat de wordt ruim gelegenheid acten te leggen en ideeën Milieu, gevestigd in het tndam, is gewenst. Door Frits de Coninck De wereld op zolder -onder die naam stelt De Beyerd tekenin gen ten toon- is een wereld van intimiteit. Teke nen is de meest intieme daad die een kunstenaar zich binnen zijn artistieke opdracht kan stellen. Het is de allerkortste weg tussen de geest die bedenkt en de hand die uitvoert. En natuurlijk met een minimum aan materiaal, desnoods in een laatste restje ruimte. De teke naar heeft niet veel materiaal nodig om tekenaar te zijn. Des te meer moet hij zelf zijn. Het potlood, of de krijtstift, moet over het papier gedreven wor den door een droom, een vorm wil, een emotie, een verhaal, door dat wat zich in de binnen wereld van de kunstenaar af speelt. De tekening is daar het meest enkelvoudige verslag van. Zon der kans op retouche. In al haar directheid is de tekening gena deloos. Een schilderij kan over geschilderd worden en dus ver anderd en hersteld. Een pastel kan verder doorwerkt worden zodat een fout verdund wordt in de volheid van het werk. Maar een tekening is leeg, op die lijnen na. En die moeten er staan, die moeten trefzeker zijn zonder omwegen. Wat fout is, is fout. Een motief dat half gaar is, een droom die niet de moeite waard is om meegedeeld te worden, een lijn die aarzelend of slap is, al die dingen kunnen een tekening waardeloos maken. In de intimiteit van de zolder in De Beyerd in Breda dringen dat soort overdenkingen zich aan je op. Daar ben je alleen met de tekeningen van zeven Neder landse kunstenaars. De inrich ter van de kleine maar mooie tentoonstelling heeft ervoor ge kozen om verschillende genera ties en verschillende benaderin gen van de tekening als artis tiek middel te presenteren. Zo is het geen compleet maar wel een typisch overzicht geworden van wat zoal mogelijk is op papier. Dat zijn dus ook een aantal werelden tussen droom en wer kelijkheid die langs de weg van de verbeelding geboren worden. En de zolder van de Beyerd is de kraamkamer. Er zijn de oudere kunstenaars, Jan Roeland (1935), Lucebert (1924) en Rein Lucassen (1939) van wie het tekenwerk in groe pen bij elkaar kan hangen. De vraag waarom de tekeningen van jongeren als Ad van Cam- penhout (1957) en vooral Joe- seph van Asten (1965) en Erik van Lieshout (1968) die binding niet verdragen en duidelijk soli tair moeten hangen, voert rechtstreeks naar het persoon lijke karakter van werk op pa pier. Sommige tekeningen ver wijzen alleen maar naar zich zelf. Lucebert tekent nog altijd of hij een dagboek bijhoudt. Kleine bladen die opvallen door de verschillende stijlvormen waar mee hij naast elkaar koppen neerzet op het blad. De gestal ten die op de Lucebert-achtige manier vervormd zijn tot gru- welmensen en fantasiefiguren. Lucebert is de kunstenaar van de eindeloze droom die de mens voorwerp maakt van hartstocht en lage lust. Wat zijn werk zo boeiend maakt is die zoekende hand die zicht baar blijft. Het is die hand van Tekening van Paul van der Eerden: 'diamantino'. het artistieke genie dat zijn ei gen grenzen stelt en in vrijheid zijn wereld schept. Op elke te kening zie je de tekenende hand tastend over het blad gaan. Als of er geen hoofd is dat stuurt. Jan Roeland is de tekenaar van de vorm en de afgewogen com positie. Perfecte, lege tekenin gen die als een nauw samenhan gende reeks in het gelid de muur bevolken. Precieze en in zichzelf besloten tekeningen. Er is zoveel te zeggen over deze tekeningen. Twee bijzondere tekenaars wil ik er nog uit lichten. Allereerst Paul van der Eerden die op klein formaat een wereld schept die zichzelf vergroot. Zijn beel den lijken zichzelf voort te brengen en elkaar op te roepen. De tekenaar is een medium ge worden tussen het vrije spel van associaties en het geduldige pa pier. Zijn vormen zijn altijd meerduidig en lijken daarin wat op de beeldtaal van de surrea listen. De grootste verassing vind ik Joeseph van Asten. Zijn tekeningen hebben altijd ook een schilderkunstige pendant, of binnen hetzelfde blad of er naast hangend. Zijn vormen zijn zuiver ruimtelijk en van een duidelijke structuur, zonder dat er een concrete vorm her- kenbaaris. Je ziet niet vaak dat een kunstenaar, relatief jong, met zo weinig middelen zo dui delijk present is. Wereld op zolder, De Beyerd, Boschstraat 22, Breda, tot 11 april. Op het moment dat de Bredase kunstacademie St. Joost zich opmaakt om. van de vertrouwde plek in de binnenstad te ver trekken en zich te vestigen in de statige IJpelaar, legt de afdeling fotografie een soort van verant woording af. Van de ongeveer 250 fotografen die sinds 1957 in Breda zijn opgeleid tonen er 18 een keuze uit hun foto's. Het is een grote en rijke ten toonstelling geworden in een voor de gelegenheid ingerichte dependance van De Beyerd, aan de achterkant van de kantoor gebouwen aan het Chasséveld. Voor wie van foto's houdt een aanbevelingswaardige presen tatie, de kwaliteit is ernaar. Het zijn succesvolle fotografen die hun eigen weg zijn gegaan en meer of minder vooraan staand- carrière hebben ge maakt. Van wie regelmatig fo to's verschijnen in tijdschriften en kranten en met wier werk de bezoeker dus al enigszins ver trouwd kan zijn. Het is ook een tentoonstelling over fotografie geworden, een kwaliteit die ver der reikt dan de gemeenschap pelijke afkomst. De geselecteer de fotografen bestrijken de ver schillende gebieden, van de foto grafie. Er is de journalisiek-do- cumentaire richting. Er zijn fo to's die een uitgesproken artis tieke bedoeling hebben en waarvan de maker de foto be schouwt als een autonoom uit drukkingsmiddel. En als derde werkterrein is er de functionele benadering, laten we zegen fo tografie in dienst van een maat schappelijke functie als recla me. Maar die grenzen zijn grof en ook wat theoretisch want wat wat vooral zichtbaar is op deze tentoonstelling, dat is dat de goede fotograaf zich van die grenzen niet zoveel aantrekt. De gebieden raken elkaar en wor den persoonlijk ingekleurd en genuanceerd. In die zin zouden er bij wijze van spreken even veel categorieën te onderschei den zijn als er (goede) fotogra fen zijn. Elke foto drukt een persoonlijke visie uit. Is het produkt van een geïntensiveerde manier van kij ken naar de gewone dingen uit de wereld om ons heen. Maar als er goed en op eigen manier naar gekeken wordt, zijn het al geen gewone dingen meer. De goede foto maakt het gewone bijzonder. Jannes Linders kijkt met een scherp oog naar een schemerge bied in onze cultuur, de over gang tussen de bot oprukkende stad en de landelijke omgeving eromheen. Heel mooie foto's van Emile Luider die de vrou wen op een markt in Mali vast legt als een werveling van kleur en beweging. In de afdeling autonome foto grafie horen de schitterende portretten van Bert Ceyghton thuis. Met de kleurenpolaroid, een techniek die de foto een door de tijd aangetast uiterlijk geeft, treft hij mensen in hun huis, trots in hun eigen omge ving. My home is my castle, zo poseren ze voor het cameraoog. Bij Henry van Kleef die onder andere CD-covers maakt en dus een functionele fotografie be drijft, zie je duidelijk ook de artistieke ingrepen. Het zijn fo to's die de beeldmanipulatie van Andy Warhol schatplichtig zijn. Bijzonder zijn ook de architec tuurfoto's van de Bredanaar Sy- bolt Voeten. Door de keuze voor scherpe en strakke, heldere vor men bewaart hij een gebouw als een architectonische schepping los van het menselijke gebruik dat daarvan gemaakt wordt. Een goed gebouw straalt vorm bewustzijn uit en zijn foto's zijn daarvan de bevestiging. Een toekomst in de fotografie, tot 21 februari, aan de achterzijde van het Chasséveld, 300 meter achter De Beyerd in Breda. DINSDAG 1 FEBRUARI 1994 hij. „Eigenlijk zou elke musicus een aan hem of haar aangepaste stoel moeten hebben, zeg maar een stoel op maat. Op de univer siteit van Delft zijn ze daar ook wel mee bezig, maar ze schieten niet erg op. Er dienen heel wat nog problemen te worden over wonnen. Zo mogen ze niet te zwaar zijn, want dan tillen de orkestassistenten zich een breuk. Ze moeten opstapelbaar zijn en daar lijkt met al die verschillen de maten weinig van terecht te kunnen komen. En wat denk je van de opslagruimte en de be taalbaarheid?" Strijkers Toch lijkt zo'n aangepaste stoel niet overdreven nu blijkt dat het ziekteverzuim onder orkestleden voor 37 procent het gevolg is van last van het bewegingsapparaat. „Het gaat om gewrichten, schou ders en nek. Vooral bij strijkers en slagwerkers. Blazers hebben vooral last van ademhalingswe gen, gebit,'lippen en kaken, van daar de naam blaaskaken." In 19 proeent van de gevallen gaat het om ademhalingsproblemen, in 15 procent om psychische klachten en in 10 procent om problemen met de spijsvertering. Het ver zuim is bij de strijkers, door de grotere belasting van het bewe gingsapparaat procentueel hoger dan bij dat van de andere instru mentengroepen. Het verzuim bij de blazers is weer hoger dan bij de slagwerkers. „Het Residentie Orkest steekt met zijn 7,4 pro cent ziekteverzuim gunstig af te gen de andere orkesten", aldus de Rotterdamse onderzoeker. Maar niet voor niets hoor je geluiden om bij de orkestzaal een ruimte te maken, waar musi ci tussen de bedrijven door 'postnatale oefeningen' - zeg maar houdings- en ademhalings techniek - kunnen doen, zoals een musicus het noemde. „Geen overbodige luxe als je van musici hoort dat op conservatoria niets aan houdingen wordt gedaan", aldus Kartopawiro. Andere alternatieven zijn een steil podium, waardoor de bla zers over de violisten heen spe len of kostbare oordoppen, zoge naamde autoplastieken, die ge maakt zijn van lichaamseigen materiaal. Deze verminderen het lawaai met 20 procent en stellen de musicus toch in staat om goed contact te houden met de andere leden van het orkest. Maastricht (anp) - De Europese kunst- en antiekbeurs Tefaf is erin geslaagd toestemming te krijgen voor een expositie van zestig kunstvoorwerpen uit het Hermitage museum in het Russische St. Petersburg. De tentoonstelling wordt van 12 tot en met 20 maart gehou den in het Maastrichtse con grescentrum MECC, parallel aan de beurs. Het is de eerste keer dat de Hermitage kunst voorwerpen uitleent voor een expositie buiten een museum. Voor de tentoonstelling is ge put uit de collecties die de tsaren in hun Petersburgse Winterpaleis hebben opge bouwd. Het gaat daarbij om oudheidkundige vondsten, beelden en schilderijen, tex tiel, meubels en kunstvoor werpen. Een derde van de kunstschat ten die in Maastricht te zien zullen zijn, heeft Rusland nooit eerder verlaten. Daaron der bevinden zich het beeld 'Romeo en Julia' van Auguste Rodin en een cylinderbureau van de fameuze Duitse meu belmaker David Röntgen (1743-1807), dat de Hermitage zelfs nog nooit heeft verlaten. Uit de verzameling van Catha- rina De Grote komt onder meer een zelfportret van de Vlaming Antonie van Dyk van rond 1623 naar het MECC. De oudste stukken op de expositie komen uit de Siberische col lectie van Peter de Grote en dateren uit de zevende eeuw voor Christus, zoals een gou den gesp. Te zien is voorts een 450 jaar oud beeldhouwwerk, een pleurant voor een graf tombe, van Jean de Cambrai. Daarnaast toont de expositie onder meer Russisch en Meis sen porselein, islamitische kunst, middeleeuws Veneti- aans glas, een 17e eeuws Per zisch tapijt en een bijzondere koorkap voor een priester uit dezelfde tijd. De Kunstbeurs Tefaf, afkor ting van The European Art Fair, vindt ieder jaar in maart in het MECC plaats en trok vorig jaar ruim 40.000 bezoe kers. Dit jaar nemen er 160 handelaren uit Europa en de Verenigde Staten aan deel. Van onze rtv-redactie Om zijn fijne keuken zal Amerika wel nimmer bekend worden. Het gaat er om drie dingen: hoeveelheid, snelheid en zekerheid. Dat concludeert de Brit Jonathan Ross vanavond in het eerste deel van het drieluik 'Americana'. „De supermark ten zijn hier zo overweldigend dat je een lokale gids nodig hebt." RTL5 brengt deze mini-serie van Channel 4 die een beeld schetst van het 'beloofde land' Amerika: 'Dik', 'Dom' en 'Rijk' heten de prachtige titels. Jonathan Ross toerde vier weken lang kriskras door de Verenigde Staten: „Op zoek naar die dingen die je in Engeland nooit zult tegenkomen. Iets waarvoor ik Engeland kre diet moet geven, maar wat ik persoonlijk jammer vind." Vanavond neemt Jonathan Ross de eetgewoonten onder de loupe. In een restaurant probeert hij een hamburger van een paar kilo te verorberen. Als dat in een half uur lukt, betaalt de zaak. Be langstellend informeert een ser veerster in comboy-tenue om de haverklap naar de vorderingen. Ross prikt een vorkje mee in een eetcafé Risqué Café, waar naak te vrouwelijke studenten hun prikkelende dansjes in een soort kooi opvoeren. De eigenaar ver klaart waarom er geen soep wordt geserveerd: dat geeft zo'n gemors. Verbaasd vervolgt de Brit zijn tocht langs een vrouw die kookt in een afwasmachine, een slager met nijlpaardevlees in de aan bieding en de zus van Jerry Lee Lewis die een drive-in super marktje heeft. Extremen Uiteraard kan Ross niet heen om de musea die gewijd zijn aan McDonald's en Kentucky Fried Chicken. „De meeste mensen zien Amerikanen als een stel zwaarlijvige personen die haas tig fast food naar binnen werken. Dat beeld is niet helemaal juist. Wij hebben ook andere restau rants ontdekt." Het sjieke Mc Donald's op Wall Street met pia nomuziek op de achtergrond bij voorbeeld. Aan het eind van de rit komt Ross tot de slotsom: „Amerika is een land van extremen. Als je deze documentaires ziet, pak je meteen je koffers om te emigre ren of bent ervan overtuigd dat je nooit naar dat land zult toe gaan." RTL5, 20.35 uur Hilversum (anp) - AVRO Radio journaal, het nieuws- en actuali teitenprogramma van deze om roep, bestaat op 4 februari zestig jaar. Daaraan wijdt het pro gramma, het oudste Nederlandse radioprogramma, woensdag een jubileumuitzending. Daarin is een documentaire van Hans Engelman over zestig jaar Radiojournaal te horen. Over de relatie tussen politiek en media wordt gesproken met oud-minis ter prof. mr. W.F. De Gaay Fort man, oud-premier P. de Jong en met G. van der Wiel, oud-hoofd directeur van de Rijksvoorlich tingsdienst. Ook komt een dis cussie over zestig jaar journalis tiek aan de orde. In het laatste uur van de uitzen ding zijn historische fragmenten te horen die door de vroegere Radiojournaal-medewerkers Joop van Zijl, Frits Thors en Piet Grotendorst worden besproken. Tot slot wordt gepraat over de ontwikkelingen in omroepland. De uitzending vindt plaats op 2 februari van 14.00-17.00 uur op Radio 1. FILMS GOES -Grand Theater 20 u. Hard target. HULST - De Koning van Engeland 20 u. Demolition man. 20 u. The Addams Family values. 20 u. A perfect world. 20 u. Three of hearts. 20 u. Robin Hood: men in tights. VLISSINGEN - Alhambra 1 20 u. Demolition man. - Alhambra 2 20 u. Heaven and earth. - Alhambra 3 20 u. Robin Hood: men in tights. - Alhambra 4 20 u. The Addams Family values. BERGEN OP ZOOM - Cinem'actueel 1-2-3 20 u. Sleepless in Seattle. 20 u. A perfect world. 20 u. Demolition man. - Roxy 1 - 20 u. Little Buddha. - Roxy 2 - 20 u. The house of the spirits. ROOSENDAAL - City 1-2-3 20 u. A perfect world. 20 u. Demolition man. 20 u. Beethoven's 2nd. GENT - Decascoop 14.30, 17, 20 en 22.30 u. The real McCoy. 14.30, 17, 20 en 22.30 u. Under cover blues. 14.30, 20 en 22.30 u. Heaven Earth. 14.30, 20 en 22.30 u. The good son. 20 en 22.30 u. The lookout. 14.30, 17, 20 en 22.30 u.Mr. Jones. 14.30, 17, 20 en 22.30 u. Demoli tion man. 17, 20 en 22.30 u. The crush. 20 u. Addams family 2. 14.30 en 20 u. Robin Hood: Men in tights. 14.30 en 17 u. Beethoven's 2nd. 17, 20 en 22.30 u. A perfect world. 20 u. Little Buddha. 17 en 22.30 u. Bitter harvest. 14.30, 17 en 22.30 u. Aladdin (14.30 en 17 u. Ned. versie). 22.30 u. The age of innocence. 14.30 en 17 u. Jurassic Park. KNOKKE - Beverly Sereens 20 u. The real McCoy. 20 u. Demolition man. 20 u. The good son. 20 u. The crush.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1994 | | pagina 17