TT
:apmo?
luJlCIS
DE STEM
Karol Lesman als
gedreven vertaler
lingen.
UIT
4Ik ben een beetje Witkiewicz geworden'
Gematigd optimisme op
'Nederlandse' Buchmesse
dy ultra court
449*5
schoenen^
kleding
langzamer-
tel duidelijk
jn waarom
zeggen:
\TEDEREEN
KIEST
ISCAPINO"
IN BEELD
Galerie Ginneken
Brabantse Kunst
WÊÊÊÊÊKKÊÊÊË
x 53
ook goed te gebrui-
oor de vrijetijds
enten.
ersporters doen er
aan eerst een bezoek
capino te brengen om
utfit op een prima
e brengen. Zonder
eweld aan te doen.
jk indrukwekkend
anbiedingen zijn.
oeken vanaf 49.-:
veralls vanaf 69.-
aar een paar voor-
Jen te geven.
ten we nog meer ver-
Over trainings-
en dan. Voor joggers,
of zaalsporters zagen
en mooie lijn multi-
spakken. Variërend
e "werk"-pakken in
ringen in Tactel en
te pasvorm. 2
42.
89r
SPORT
rkombinaties zodat
[jeugdig-modieus of
ff. De topmerken zijn
g: ADIDAS.
)PARD en NIKF.
ter met tientallen gul
ps voordeel. Zoals dat
geldt voor de sportie-
|<ollektie jacks. Noem
I maar rustig Grote
|sse. Echte donsjacks in
i of duo kleuren. Of
Iker dikke body-war
ps voor het hele gezin.
yïnteresseerd
I onderstaand je ge-
[ens in en geef deze aan
bedrijfsleider van her
[pino filiaal in je buurt.
BIJ SCAPINO!
|e. Neem maar kon- J
I
.M/V
I
...Leeftijd:,
ktie van:
:(st)er
verk(st)er
en zaterdag
10 uur per week
leider van Scapino
'INO bv, Postbus 250,
hg Personeelszaken.
„Het was aardig op het Boekenbal als
vrouw rond te lopen, maar daar had
ik het beter bij kunnen laten"
Maarten 't Hart, schrijver
DINSDAG 5 OKTOBER 1993 DEEL
Afgelopen voorjaar verscheen
'Onverzadigbaarheid', een van
de klassiek onvertaalbare mo
numenten van de Poolse voor
oorlogse literatuur. Karol Les
man, polonist en Bredanaar,
wijdt zijn leven aan Stanislaw
Ignacy Witkiewicz. Woensdag
avond 6 oktober spreekt hij
over deze avant-gardistisch
schrijver en zijn fascinatie
voor de man en zijn werk voor
de sociëteit Het Turfschip, in
het voormalige Katholiek Mili
tair Tehuis aan het Wilhelmi-
napark te Breda.
Door onze redacteur
Camiel Hamans
„Lesman, die naam klonk te Duits en
daarom heeft het jaren geduurd voor
mijn vader tot Nederlander genaturalis
eerd werd. Mijn ouders konden pas in
1950 trouwen. Ik ben van een jaar later.
Geboren op de hoek van de Emmalaan
en Ginnekenweg in Breda, dezelfde
plek waar mijn moeder bij de bevrij
ding met haar vlaggetje stond. Daar
heeft ze mijn vader ontmoet. Het was
liefde op het eerste gezicht.
Mijn vader was een van de eersten die
met generaal Maczek Breda binnentrok.
Hij was bij de militaire politie. Hij was
Pool, maar hij heeft zijn kinderen volle
dig Hollands opgevoed. Geen woord
Pools werd er thuis gesproken. Mis
schien dat mijn vader als hij ons naar
bed bracht wel eens een Pools woordje
fluisterde, maar de taal had ik, toen ik
in 1962 voor het eerst in Polen kwam,
nog nooit gehoord.
Het was alsof ik opnieuw geboren werd.
Ik werd meteen verliefd. Op het land,
op de taal en op mijn nichtje. Van mijn
grootmoeder kreeg ik 200 Zloty, een
fors bedrag voor die jaren. Ik heb er een
woordenboek Engels-Pools voor ge
kocht. Ik gebruik het nog.
Toen ik terugkwam, wilde ik Pools
leren. Naar het Poolse schooltje mocht
niet, mijn vader was immers voor een
Hollandse opvoeding. Later ben ik op
les gegaan bij mevrouw Bronowska, de
Nederlandse echtgenote van de voorzit
ter van de Poolse Katholieke Vereni
ging. Op donderdag had ik les van haar.
Ze had zelf de taal geleerd van een
Franse cursus en ze had overal briefjes
in huis hangen met Poolse teksten".
Enige student
„Mijn besluit om na het Onze Lieve
Vrouwen Lyceum Pools te gaan stude
ren, stond vast. Het kon alleen niet. Je
moest Slavische talen doen. In Amster
dam werd Pools hoofdvak. Ik was de
eerste en enige student. Als ik met
Carnaval terugging, belde ik de beide
docenten dat ze de volgende week maar
geen les moesten geven. Hun student
zou er niet zijn.
De docent taalvaardigheid had lang in
de Oekraïne gezeten. Zijn Pools had
eronder geleden. Hij sprak met een
dikke 1 en met een te zangerig accent.
Mijn Pools klonk daarom net zo. Om
beschaafd Pools te leren moest ik dus
naar Polen en vaak. Anders leerde ik
die platte uitspraak nooit af.
In 1974, ik was derdejaars, zat ik op een
zomercursus in Poznan. In Jiet theater
ging een stuk van Wikiewicz, 'Oni', Zij.
Ik kende de naam van Witkiewicz, of
beter Witkacy, het halve pseudoniem
waaronder hij als een wervelwind door
de Poolse literaire wereld gegaan was.
Een gasthoogleraar uit Warschau had
in Amsterdam college gegeven over hem
en zijn tijdgenoten van tussen de beide
wereldoorlogen".
Trance
„De directie van de zomercursus vroeg
me daarom een inleiding voor de andere
studenten te houden. Die voorbereiding
daarop en het stuk zelf was een trance.
Overdonderd kwam ik uit het theater,
alsof ik uit een droom wakker was
geschud. De dagen erna begon ik aan
een eigen toneelstuk. Even absurdis
tisch en volstrekt epigonenwerk: 'Ro
meo en Julia of de geschiedenis van een
ongelukkige liefde'. Het is verloren ge
gaan, en niet tot mijn verdriet. Ik heb er
twee nachten aan gewerkt. Toen hebben
we het met een groep Franse studenten
op de slotavond van de zomercursus
opgevoerd. Het was een enorm succes.
Ik was in de ban van Witkiewicz, Ik
ging naar Krakow, waar de specialisten
zaten, wilde op hem afstuderen en pro
beerde zijn werk in handen te krijgen.
Gemakkelijk ging dat niet. Zo af en toe
verscheen er wat van hem, maar ik was
lang niet altijd in het land. Tegen de
tijd dat ik weer terugkwam was het
uitverkocht. Vrienden, relaties, anti
quaren, iedereen werd ingeschakeld. Op
een gegeven moment had ik alles op
twee delen na. Dat ene kon ik in Polen
nooit krijgen. Het was verboden. Er
staat een scène in dat een bolsjewisti
sche soldaat een schot lost. Daarbij
vallen onschuldige slachtoffers. Dat
mocht natuurlijk niet.
Gefascineerd
Het andere deel, 'Nieuwe vormen in de
schilderkunst en de daaruit voort
vloeiende misverstanden! was niet te
vinden. Het is een belangrijk boek, het
eerste deel van zijn essays. Hij ontwik
kelt erin zijn theorie van de Zuivere
Vorm. Het heeft moeite gekost, maar op
het eind kreeg ik het ineens twee keer
in Krakow."
„In die tijd besloot ik Witkiewicz te
gaan vertalen. Wat deed er niet toe. Ik
was nog meer door de man gefascineerd
dan door het werk. Toneel kwam niet in
aanmerking, dat wordt in Nederland
nooit gedrukt. Van de vier romans ble
ken er maar twee geschikt. Het eerste is
een onrijp jeugdwerk, het laatste is niet
af. 'Afscheid van de herfst', waar ik nu
aan bezig ben, was weliswaar toeganke
lijker, komischer, minder overweldi
gend, minder gedreven en met een cohe-
rentere verhaallijn dan 'Onverzadig
baarheid', toch koos ik voor het laatste.
De reden is simpel. 'Afscheid van de
herfst' was toentertijd vrijwel niet be
schikbaar. Een Poolse hoogleraar in
Brussel had een exemplaar en dat was
alles.
Ik vertaalde moderne Poolse verhalen,
stelde bundels samen, maar voor Wit
kiewicz kreeg ik aanvankelijk geen uit
gever geïnteresseerd. Voor mijn brood
was ik rechtbanktolk en gaf ik Poolse
les. In Breda. Ik woonde in Amsterdam,
maar ik had de klassen van mevrouw
Karol Lesman: „Ik ben net zo gespleten als Witkiewicz
geworden. Als jochie zette hij zijn fascinatie voor treinen al om
in een portrettengalerij van locomotieven". foto maurice boyer
Bronowska kunnen overnemen.
Na veel vijven en zessen lukte het.
Laurens van Krevelen, directeur van
Meulenhoff gaf mij carte blanche".
Dreun
„Ik heb er drie jaar, drie maanden, twee
dagen, veertien uur en acht en veertig
minuten aan gewerkt. Mee geleefd, is
beter. Want 'Onverzadigbaarheid' heeft
me geen minuut los gelaten. Het is een
dreun die in je hoofd komt, waarop je
de 650 pagina's Pools verder moet, ik
kon niet stoppen. Telefoon eruit en
maar oplossingen zoeken voor de taal
grappen, de bizarre stijl, de exuberante
woordkeus, de neologismen, de naam
grappen, de schuttingtaai in een adem
met filosofische uitweidingen en de
pantagrueleske structuur. Er is geen
boek in de wereldliteratuur, waar de
titel zo bij klopt als bij 'Onverzadig
baarheid'. Werk, man en titel zijn in
overeenstemming. 'Onverzadigbaar
heid' is van alles, maar vooral niet af".
Gespleten
„Door het vertalen van 'Onverzadig
baarheid' heb ik veel van me zelf leren
kennen, leren accepteren. Ik ben er door
veranderd. Ik ben er een beetje Wiktie-
wicz door geworden. Hij was een vat
vol tegenstellingen. Hij experimenteer
de met drugs, vocht in het Rode Leger,
pleegde zelfmoord toen het Rode Leger
Polen binnen viel, anti-nationalist, por
tretschilder in opdracht, theaterschrij
ver, metafysicus, arrogante klootzak,
ironicus, zoontje uit een gegoed milieu,
filosoof, driehoeksminnaar, kunsttheo
reticus, maar ook fotograaf. Toen hij
nog maar een jochie was zette hij zijn
fascinatie voor treinen al om in een
portrettengalerij van locomotieven.
Ik was net zo gespleten. Niet zo gefrag
mentariseerd, maar toch. In Nederland
hunkerend naar Polen en in Polen
vreemdeling. Een trek naar eenzelvig
heid had ik altijd al. Het vertalen van
zo'n pessimistisch eenzaam werk als
'Onverzadigbaarheid' en de afzondering
die daarvoor nodig was, heeft die hang
naar alleen zijn bij mij slechts ver
sterkt. Wietkiewicz is een demon. Zijn
werk is zo bezeten dat er maar twee
keuzes zijn. Je eraan overgeven of het
met afschuw van je afwerpen. Ik heb
het eerste gedaan. Ik heb er vrede mee
dat er een barst door me loopt. Dat er in
mij net als bij Wietkiewicz ook iets een
boze en onaffe kant zitten. Ik heb
aanvaard dat mijn gespletenheid niets
met een plaats van doen heeft. Ik moet
met niemand meer wat beginnen, ik ben
alleen, het lukt niet. Ik ben als rails.
Dichtbij lijken ze parallel te liggen. In
de verte wijken ze van de rechte lijn af,
maar mijn trein heeft er geen last van."
Door Frits de Coninck
De muzen zijn binnen gevaren
in Galerie Ginneken in Breda.
Langs de weg van de schilder
kunst in het werk van Angèle
von Brixen en in de vorm van
beelden van de hand van het
duo Frans en Truus van der
Veld. Het is voor de negen
halfgodinnen dringen geblazen,
er is geen plek in de galerie
onbenut gelaten om werk te
tonen.
Het reikt te ver om hier uitvoe
rig in te gaan op de klassieke
betekenis van de vertegenwoor
digsters van de schone kunsten
en wat de Grieken daaronder
verstonden. De kunstenaar die
nu gebruikt maakt van deze
symbolen die staan voor een
voorbij wereldbeeld, moet daar
iets bijzonders mee doen. Die
moet oude vormen en beteke
nissen nieuwe inhoud geven die
de welwillende en aandachtige
kijker iets te zeggen heeft. Wat
de hier exposerende kunste
naars doen, is niet meer dan het
gebruiken van mythische figu
ren om hun werk van een naam
te voorzien en de schijn van
culturele belangrijkheid te ver
schaffen. Op een begeleidend
stencil geven ze encyclopedi
sche informatie over de Muzen,
ze belijden hun geloof in de
halfgodinnen van de kunst en
dat is het dan. Maar met de
artistieke kwaliteit van het
geëxposeerde werk heeft dat
natuurlijk niets te maken.
De schilderijen zijn van beden
kelijke kwaliteit. Ze tonen de
bovenkant van een vrouwenli
chaam, allemaal op identiek
houterige manier geschilderd.
Ongeveer vergelijkbaar met de
vrouwen die de kaft van ro
mannetjes uit de Bouquetreeks
vullen. De onderste helft van de
vrouwen ontbreekt, zonder dat
je die overigens mist. Het
lichaam van de muze loopt in
bijna alle schilderijen uit in een
baaierd van verf en kleur, die
de rest van het schilderkunstige
vlak vult. Vorm en voorstelling
zijn zo mager en oppervlakkig
dat de aan de haren erbij ge
sleepte muzen in hun ironische
tegendeel verkeren.
De in gezamenlijk verband ge
toonde beelden van het duo
Van der Veld hebben, wat je er
verder ook over kunt opmer
ken, nog de kwaliteit van de
edele steensoort waaruit de
kleine beelden gehouwen zijn.
Ambachtelijk goed behandeld
graniet of marmer maakt altijd
indruk. En daar moeten deze
beelden het ook van hebben.
Maar dan worden beelden de
corstukken waarvan de kost
baarheid door het materiaal
bepaald wordt. Zelf zijn de
beelden zo weinig plastisch dat
ze stijf en levenloos de ruimte
vullen. Het is interieurkunst en
die heeft met beeldende kunst
niet veel van doen.
De Muzen in Galerie Ginneken,
Ginnekenweg 287, Breda, tot 11
oktober
Onder de gewild ouderwetse
titel 'Bezijden de hogels' toont
de NBKS in Breda werk van
vier verschillende Brabantse
kunstenaars uit vier verschil
lende disciplines. Het gaat om
keramiek van Rob Brandt uit
Terheijden, schilderijen en te
keningen van Jan de Mug uit
Den Bosch, beelden van Geof
frey Salmon uit Valkenswaard
en een installatie van Jolande
Traa uit Vught.
Aktueel werk van kunstenaars
die de persoonlijke keuze zijn
van de vers aangetreden direc
teur van de NBKS, Rob Schoo-
nen. Het is de bedoeling om in
de benedenruimte van het
Teddyberen aan de wandel van Rob Brandt
NBKS-gebouw aan de Reiger
straat periodiek te laten zien
waar de kunstenaars uit Bra
bant mee bezig zijn, de druk
van de provinciale overheid ten
spijt om minder geld aan expo
sities te besteden.
Merkwaardig is de titel waar
onder deze tentoonstelling door
het leven gaat. Een hogel is een
ijzeren haak in de schoorsteen
waaraan een ketel gehangen
kan worden boven het vuur.
'Bezijden de hogels' wordt dan
zoiets als rond de (Brabantse)
open haard, een kneuterige
vorm van plattelandsfolklore.
En wat dat met beeldende
kunst te maken heeft? Of be
doelt de inrichter het woord
'hogel' in de betekenis van sier
motief in de Gotische kerk
bouw? Wat dat dan moet bete
kenen in de context van deze
tentoonstelling van eigentijdse
Brabantse kunst is helemaal
een raadsel. Een flauwe manier
om vals gewicht aan een ten
toonstelling te geven.
Jolande Traa is de jongste van
het viertal, 25 jaar en koud van
de acedemie af. Haar werk
heeft nog het karakter van stu
die en onderzoek. Zij tekent
lijnen en vlakken, soms direct
op de witte muur, en stelt door
minimale verandering in op
eenvolgende figuren de vraag
naar de ruimtelijkheid. Wan
neer is een figuur in onze waar
neming plat, wanneer ervaren
wij een bijna gelijke figuur als
foto peter cox
ruimtelijk? Zij stelt natuurlijk
de oude vraag naar de manier
waarop wij waarnemen.
Tegen een balk aan het plafond
van de expositieruimte mon
teert zij kleine halve kubussen
van karton. Door de vorm van
de vlakken ten opzichte van
elkaar te veranderen suggereert
ze een verschuiving van per
spectief die zou ontstaan als de
kijker langs één zo'n vorm zou
lopen en dus zijn standpunt
met de loopbeweging mee ver
andert. Maar de kijker staat
stil, het werk bevat de bewe
ging. Het gedachtegoed achter
dit studiewerk is dat van de
minimal art, begin jaren '70,
die het kunstwerk persoonlijke
emotie en materiële bijzonder
heid ontnam; kunst moest on
persoonlijk en vooral meetbaar
zijn. In die zin, voorspelbaar en
rationeel, volstrekt zich, twin
tig jaar later, het hier getoonde
werk van Jolande Traa. Jam
mer, want ander, hier niet aan
wezig werk van haar laat nu
juist zien hoe ze dat onderzoek
van geometrie en ruimte ver
werkt tot een persoonlijk schil
derkunstig geheel.
De rust van dit werk staat
pontificaal tegenover de barok
ke aanwezigheid van de kera
mische beelden van Rob Brandt
(1946).
Teddyberen aan de wandel,
verlichte spiegels in bloemen
pracht, Dinky-toys, koeiepoten
als bloemenvaas, een salontafel
in paarlemoer met straaljagers-
in-zakformaat en schoenen met
zolen in de vorm van een auto.
Een vloed aan beelden die in
zijn bizarrerie tot een lach
voert, de lach van de ironie. De
beelden zijn knap gemaakt, ze
ker waar het keramische mate-'
riaal zo plastisch gebruikt
wordt dat het inderdaad meer
lijkt op een stroperige verfmas-
sa. Maar de beelden zijn net zo
willekeurig en diverse als ze
zijn in onze eigen wereld. De
dingen in onze wereld hebben
niet meer identiteit dan ze heb
ben als ze in handen van Rob
Brandt vallen. Maar als ze
daaruit komen en een beschil
derde keramische gedaante
hebben gekregen, valt er in ie
der geval ook wat te lachen. Of
het beeld inhoudelijk zoveel
meer betekenis heeft, is zeer de
vraag. Deze opstelling in deze
welgevulde ruimte maakt dui
delijk waarom deze vier kun
stenaars bij elkaar gebracht
zijn.
Zo er van enig verband tussen
het werk van de vier kunste
naars sprake is, is dat flinter
dun. Wie of wat bewijst de
NBKS nu een dienst met pre
sentaties van deze toevallige
soort?
NBKS, Reigerstraat 16, Breda, t/m
7 november.
Door Henk van Weert
Nederland en Vlaanderen zijn dit jaar samen Schwer-
punkt-land op de Frankfurter Buchmesse, de grootste
boekenbeurs ter wereld, die van 6 tot en met 11 oktober in
Frankfurt gehouden wordt. Op de speciale tentoonstelling
'Vlaanderen en Nederland: midden in de wereld' kunnen
de duizenden uitgevers die de beurs bezoeken zien wat de
moderne Nederlandse literatuur te bieden heeft.
Het gaat niet slecht met onze landse literatuur hier al een
literatuur in den vreemde.
Vooral in Duitsland worden
de laatste jaren nogal wat ver
taalde Nederlandse boeken
met succes op de markt ge
bracht. Prof. dr. Carel ter
Haar, die Nederlands doceert
aan de Universiteit van Mün-
chen, geeft grote Duitse uitge
vers adviezen over Nederland
se boeken. De ambassadeur
der Nederlandse letteren in
Duitsland over onze kansen
bij de buren.
Hugendubel is de grootste en
belangrijkste boekhandel van
München, strategisch gelegen
aan de drukke Marienplatz.
Het interieur lijkt op een bij
enkorf: klanten lopen kris
kras door elkaar, langs zware
stellingen met boeken en ta
feltjes volgepropt met speciale
aanbiedingen.
Je hoeft er niet lang te zoeken
naar Nederlanders. Bij een
van de kassa's ligt een flink
stapeltje 'Ritualen' van Cees
Nooteboom, de best verkopen
de Nederlandse schrijver in
Duitsland. Iets verderop wan
kelt een torentje vuistdikke
'Die Entdeckung des Himmels'
van Mulisch, evenals Noote
boom vaste waarde in de best
sellerslijsten van de afgelopen
maanden.
En er staat zowaar een bijzet
tafeltje met bijna alleen Ne
derlanders: 'Der Widerborst'
van A. F. Th. van der Heijden,
'Mein Besseres Ich' van Renate
Rubinstein, 'Die Gesetze' van
Connie Palmen, 'Erst Grau,
dann Weiss, dann Blau' van
Margriet de Moor. In een rek
staan enkele Reves en de bun
del 'Die Fahre' met verhalen
van Nederlandse auteurs.
Prof. dr. Carel ter Haar glim
lacht. „Vijf jaar geleden zou je
dit hier absoluut niet hebben
aangetroffen", zegt hij met
een breed gebaar. Hij tempert
zelf zijn enthousiasme.' „We
moeten ons ook weer niet de
illusie maken dat de Neder-
hechte basis heeft. Dat gaat
me op dit moment nog te ver.
Wel is het zo dat Duitsers
bereid zijn om kennis te ne
men van Nederlandse boeken.
Ze zijn in het literaire circuit
opgenomen, de grote uitgevers
weten wat er in Nederland
speelt en Nederlandse boeken
worden in de bladen bespro
ken".
Ter Haar werkt al 22 jaar in
Duitsland, waarvan 15 in Mü
nchen. Al die tijd heeft hij
geprobeerd Duitse uitgevers te
interesseren voor Nederlandse
boeken. In het begin was dat
vechten tegen de bierkaai.
Gematigd
Ter Haar is nu gematigd opti
mistisch over de Buchmesse.
„Extra publiciteit is zeer be
langrijk, omdat het erg moei
lijk is om in Duitsland aan
dacht te krijgen voor je boe
ken. Ik hoop dat er na de
Buchmesse iets zal blijven
hangen".
Harry Mulisch en cultuurmi
nister Hedy d'Ancona zijn
vandaag, dinsdag 5 oktober,
openingsredenaars ofwel
'Eröffnungsredner' bij het be
gin van de Buchmesse. Kroon
prins Willem-Alexander is er
ook, net als de Belgische
troonopvolger Filip en de
Vlaamse minister/openingsre-
denaar Weckx.
Vijftig
De Buchmesse zelf is geen pu-
bieksevenement, behalve in
het weekeinde. Het Schwer-
punkt-programma is dat gro
tendeels wel. In totaal reizen
er vijftig schrijvers naar
Frankfurt. Onder hen zijn An-
tillianen als Nydia Avelo en
Gerda Gosepa, Surinamers als
Ismene Krishnadath en Frits
Wols, en één Fries: Tjebbe
Hettinga. Een bloemlezing van
Friese schrijvers wordt in het
Duits vertaald.
1' '1
FILMS
GOES
-Grand Theater
20 u. Jurassic Park.
HULST
- De Koning van Engeland
20 u. Jurassic Park.
20 u. Indecent proposal.
20 u. Sliver.
20 u. The fugitive.
VLISSINGEN
- Alhambra 1
20 u. Jurassic Park.
- Alhambra 2
20 u. The fugitive.
- Alhambra 3
20 u. Sliver.
- Alhambra 4
20 u. In the line of fire.
GENT
- Decascoop
14.30, 17, 20 en 22.30 u. The firm.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Benny
Joon.
14.30, 17, 20 en 22.30 u.Kalifornia.
22.30 u. A stranger among us.
14 30, 17, 20 en 22.30 u. In the line
of fire.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Tina.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Sliver.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. The
fugitive.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Guilty as
sin.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Hot Shots
2.
14.30 u. Dennis the Menace.
17 en 20 u. Cliffhanger.
14.30 u. Bambi.
20 en 22.30 u. The piano.
22.30 u. Indecent proposal.