De dag van pijn en hoop
Onze Top 5
van deze week
S en
VS willen geen 'garanteur' van vrede Midden-Oosten worden
'VN weten
ze in Soma
Felicitaties Arafat aan
^moedig joods volk'
'Begin van het eind
van smart en lijden
CDU wil hare
Kribbige stilte in Damascus
I in do t PU Bekrachtigd dat er
DE STEM
MIDDEN-OOSTEN
Hoofdpunten redevoeringen
Lr STEM
OCH Appelsap,
pak 1 liter J^3§"
0 Ch Delicata chocoladetabletten,
w diverse smaken,
per stuk 100 gram Nu
Gk Rundertartaar,
w 100 gram
Ch Zaans meergranen vloer-
v brood i2r70Tof -melkwit IZ85K i 7Ö
heel -L'i
Page plus toiletpapier,
w pak 8 rollen
's Lands grootste kruidenier
blijft op de kleintjes letten.
'artij en beschi
Tijdschema
instelling
Palestijns
zelfbestuur
DINSDAG 14 SEPTEMBER 1993
Van onze correspondenten
Damascus/Brussel - In de Syrische hoofstad Damascus is het
gisteren ijzig stil gebleven na de ondertekening van het
akkoord tussen de PLO en Israël.
Schouderophalend ziet deze for
midabelste tegenstander van Is
raël, zowel op het slagveld als
aan de onderhandelingstafel, het
spektakel aan. „Wij gunnen de
heer Arafat volledig de vrijheid
om zich met een afgekloven bot
tevreden te stellen", zegt een
hoge functionaris effen.
Reken maar dat dit soort zegslie
den, zelfs als ze anoniem willen
blijven, zich in Damascus houdt
aan de heersende lijn; in dit land
bestaan geen 'officiële lekken'
naar de pers.
In tegenstelling tot de andere
landen die bij het overleg zijn
betrokken - en waar het gekra
keel direct een hoge vlucht
nam - is het hier maar één man,
die de lijnen uitzet: president
Hafez al-Assad. En die is nu
eenmaal 'not amused'. Hij er niet
eens zozeer over gepikeerd, zoals
zijn zuidelijke buurman koning
Husayn van Jordanië, dat hij
zorgvuldig onwetend is gehou
den van de geheime contacten
tussen de PLO en Israël - hij
wenst alleen gewoon niet mee te
gaan in het hele gedoe.
Assad vindt dat hij andere, be
langrijkere doelstellingen heeft
en dat laat hij niet verstoren
door wat in zijn ogen 'halfslach
tige oplossingen' zijn. Syrië staat
op het standpunt dat Israël ge
volg moet geven aan de VN-re-
soluties en moet vertrekken uit
alle bezette gebieden.
Syrië heeft uit wel zeer onver
dachte hoek steun gekregen in
de afwijzing van het akkoord.
De Israëlische oppositiepartij
Likud heeft het een 'historische
blunder' genoemd die zal leiden
tot meer geweld en bloedvergie
ten.
Likudleider Netanyahu tekende
wel aan dat zijn partij niet nood
zakelijkerwijs het hele akkoord
op zou zeggen als die weer aan
de macht zou komen. „Maar ik
zal er alles aan doen wat in mijn
macht ligt om op basis van het
internationaal recht de gevaren
weg te nemen voor de veiligheid
en het voortbestaan van Israël."
De Likud-leider vreest dat het
maandag bezegelde akkoord
binnen afzienbare tijd zal leiden
tot een onafhankelijke Palestijn
se staat die opnieuw de wapens
zal opvatten tegen Israël.
Iran heeft het vredesakkoord
tussen Israël en de PLO afge
daan als een Israëlische poging
om de Arabische wereld te domi
neren.
Het Vaticaan is in zijn reactie tot
nu toe opmerkelijk terughou
dend. De paus heeft de 'moedige
verantwoordelijken' geprezen,
zonder de namen van die verant
woordelijken te noemen.
Maar onmiddellijk daarop defi
nieerde ook hij het akkoord als
'het begin van lange weg waarop
zeker nog vele moeilijkheden te
verwachten zijn'.
De Veiligheidsraad van de Vere
nigde Naties verwelkomde het
akkoord als een 'opmerkelijke
doorbraak'.
De Egyptische president Hosni
Mubarak zei dat hij 'zeer blij en
trots' is dat nu na 46 jaar van
vijandschap en oorlog tussen de
Israëliërs en de Palestij nen een
akkoord is gesloten.
De EG begroette in Brussel de
'moed' van de Israëlische en Pa
lestijnse leiders. De Duitse
bondskanselier Helmut Kohl zei
in Bonn dat er 'grote kansen
liggen voor een betere en vreed
zamere wereld'.
VERVOLG VAN VOORPAGINA
Arafat van zijn kant feliciteerde
het joodse volk met de getoonde
moed de PLO te erkennen en
zelfbestuur aan de Palestijnen te
'geven. „Wij Palestijnen hebben
ons op het standpunt gesteld dat
ons recht op zelfbeschikking niet
ten koste mag gaan van de rech
ten en de veiligheid van onze
buren."
De handtekeningen onder de ge
sloten akkoorden werden gezet
door Israëls minister van Buiten
landse Zaken Shimon Peres en
voor de PLO door 'derde man'
Mahmus Abbas, een mogelijke
toekomstige opvolger van
Arafat. De tweede man in de
PLO, 'minister van Buitenlandse
Zaken' Farouk Kaddoumi heeft
zich tegen de overeenkomst ge
keerd en was niet bij de ceremo
nie aanwezig.
Peres klonk in zijn toespraak
geïnspireerder dan Rabin en
schilderde het toekomstige Mid
den-Oosten als een welvarend
gemenebest van intens samen
werkende volkeren.
De afgemeten en terughoudende
lichaamstaal van Rabin en
Arafat voorkwam elke euforie.
'Er is geen warmte op dit po
dium', stelde een Amerikaanse
commentator vast.
Andere waarnemers constateer
den brede twijfel in het promi
nente gezelschap internationale
gasten of deze show van vrede
lievendheid niet te snel is geko
men.
De scepsis werd gevoed door
onzekerheid over de manier
waarop Israël en de PLO nu hun
afspraken verder in de praktijk
gaan brengen en de rol die de VS
daar al dan niet in kunnen spe
len. Ook blijft ongewis of de
vijanden in het Midden-Oosten
van voorlopig beperkt Palestijns
zelfbestuur, in staat zullen zijn
het vredesproces te vernietigen
en of het Westen (de VS) zich
dan moet laten verleiden tot be
moeienis met eventuele militaire
confrontaties.
Een Palestijn in Jericho kan zijn geluk niet op nadat Arafat en Rbin het akkoord hebben ondertekend dat zelfbestuur voor de
Palestijnen regelt in Jericho en de Gazastrook. F0T0 EPA
Van onze correspondente Willy Werkman
Jericho/Oost-Jeruzalem - Dit is de
dag! Van de pijn en van de hoop. Van
het moeilijke verleden en van de, God
geve, betere toekomst.
„Er is een tijd van oorlog", zegt Israëls
premier Yitschak Rabin op het grasveld
van het Witte Huis, „en er is een tijd van
vrede." En vanuit dit bijbelcitaat vallen de
handen ineen.
Israëliërs en Palestijnen omhelzen elkaar.
Ze kussen. Ze zingen. Ze huilen. Ze duwen
de twijfels weg en ze vergeten hun haat.
Want dit is geschiedenis. En met de schui
mende champagne vieren ze samen de
vrede.
In een veel te volle zaal in een Oost-Jeru-
zalems hotel zitten de Israëlische en Pales
tijnse vredesactivisten bijna bovenop el
kaar. Een feest van het Hoofdkwartier van
de Vrede. Op het enorme scherm zien ze de
toespraken en de handtekeningen. De be
langrijke en nog veel belangrijkere men
sen. Het podium en de tafel, waarachter 15
jaar geleden de vrede tussen Israël en
Egypte begon. En nu is er de verzoening
van Israël en de Palestijnen.
Hij is in uniform, die Arafat. Niet makke
lijk voor de Israëliërs, maar ook die pil valt
uiteindelijk te slikken. Want plotseling is
er de uitgestoken hand van Arafat en - een
lange halve seconde - de aarzeling van
Rabin.
Heel even houden we de adem in. En het
onmogelijke gebeurt. Een handdruk van
beiden, die zoveel betekent! „Ik tril", be
kent Israëls parlementslid Dedi Zucker.
„Ik weet niet wat ik zeggen moet." En ook
voor deze keiharde politicus is er de ontla
ding van de veel te lang ingehouden emo
tie. Menselijke tranen. No more war, is de
sfeer. Shalom en Salaam.
Oost-Jeruzalem viert feest. Door de straten
trekken de optochten. Met trommels. Met
enorme, vaak zelf gemaakte Palestijnse
vlaggen. Met Israëlische soldaten stil maar
wel met traangas, aan de kant. En toete
rende, overal toeterende auto's. Een oude
Palestijnse vrouw in haar mooiste handge-
borduurde folklore-jurk kijkt, het zak
doekje tegen de mond, zwijgend toe. Ze
kan, zegt ze, nu alleen maar aan haar zoon
denken. Al vijftien jaar in een Israëlische
gevangenis. Zal hij nu vrijkomen? Hoop.
Urenlang zitten we vast in de verzengende
woestijnhitte van het stadje Jericho. Totaal
verstopte straten. Dansende mannen met
foto's van de Palestijnse leider. PLO-jon-
gens, die proberen maar er niet in slagen
de orde te bewaren. Op de daken van de
huizen eromheen smelten de verslaggevers
en de cameramannen, en misschien ook
wel de kabels. Onder hen de chaotische
menigte. Met Palestijnse bloesjes, met snel
gemaakte pakjes in de zo lang verboden
nationale kleuren. En sommigen... in hoe
dan ook verkregen Israëlische uniforms.
In het café, vlakbij, zitten de pijprokende
en de kaartende mannen. Een anti-climax
na de schreeuwende vreugde. Of ze blij
zijn? Het feest daar op straat, zeggen ze, is
het feest van de dommen. Van de massa's,
die geloven. Maar wat ze vieren is niet
meer dan een heel klein beetje vrede.
Omdat we arm en zwak zijn. Want ook
gisteren waren daar, in Jericho, de Israëli
sche soldaten. Ver op afstand, maar toch.
Is het een val, vroegen de pijprokende
mannen. Zijn we blij met een droom, die
gauw weer over is?
Of zeggen de olijftakjes op de foto's, de
danspasjes van de meisjes, en de urenlange
toespraken over vrijheid, vrede en vreugde,
dat het allemaal kan? Lachen niet ook de
soldaten, op een afstand en heel voorzich
tig? Willen ook zij niet liever thuis zijn?
„Genoeg", zegt premier Rabin in Washing
ton. Genoeg, ook voor hen.
Het wordt donker, als de gasten van het
Witte Huis de stoepen verlaten. De avond,
dieprood over de daken van Jeruzalem,
valt snel. Van de moskeeën klinkt de stem
van de islamitische gebedsleider. De op
roep tot het avondgebed. Symbolisch, lijkt
het. Want Gods hulp is nodig, was de
boodschap van de Palestijnen en de Israë
liërs. Heel veel Gods hulp om er nu, na de
handtekening, wat van te maken.
In heel wat Palestijnse huizen hangen
zwarte gordijnen. „Voor de zwartste dag
van ons volk", zegt de oppositie. Zal
Arafat vermoord worden? Zullen ze de
kans krijgen vrede weg te schieten? En in
heel wat Israëlische huiskamers is er het
gevoel van woede en verlies. En ook de
wraak. Zullen de tegenstanders ervoor zor
gen, dat de vyedesmoed van Rabin en
Arafat niet de kans krijgt?
Twijfels, hoop, pijn. Vier joodse begrafe
nissen vinden er plaats op de dag van hoop
en pijn. Vier maal de rouw en het gebed bij
de graven. Ze zijn de eerste slachtoffers
van de zojuist gesloten vrede. De eerste
Israëliërs die niet bij deze dag konden zijn.
Van onze correspondent
Mare de Koninck
Washington - Weinig bezoe
kers aan de Verenigde Sta
ten zijn daar ooit met zoveel
publieke nieuwsgierigheid
en gretigheid van de media
begroet als Yasir Arafat.
De Palestijnse leider, die maan
dagmiddag in de tuin van het
Witte Huis toezag op de onder
tekening van het akkoord tus
sen zijn PLO en Israël, heeft in
Amerika in enkele dagen tijd
het imago van terroristenleider
verwisseld voor een allure als
die van een Michael Gorbatsjov.
Eind vorige week konden PLO-
leden nog nauwelijks een visum
krijgen om deVS binnen te
komen. Maandagmiddag was
Yasir Arafat het markante mid
delpunt van 's werelds gespan
nen aandacht voor een grandio
se historische samenkomst in
het machtsmiddelpunt van de
aarde. Tevoren hadden Ameri-
ka's ex-presidenten George
Bush en Jimmy Carter reeds
hun respectvolle opwachting
gemaakt bij de PLO-leider in
diens luxe hotelsuite in de Was-
hingtonse binnenstad.
Er lijkt geen eind in zicht aan
wat vredelievendheid vermag
sedert de Muur in Berlijn neer
ging. En Arafat is het nieuwste
symbool, de plotselinge vedette,
van die ineens weer beloftevolle
nieuwe wereldorde die na de
Golfoorlog (waarin Arafat 'fout'
was!) door Amerika was uitge
roepen. Afgelopen nacht was de
Palestijnse 'ster' een uur te gast
in de vermaarde tv-praatshow
van CNN's Larry King...
Voor de VS is de abrupte wisse
ling van het politieke tij in het
Midden-Oosten nog uiterst on
wennig en verwarrend. De wen
ding is tot stand gebracht in een
ver Scandinavisch land, zonder
inbreng en zelfs medeweten van
van 's werelds enig overgeble
ven supermogendheid. Dat
Washington gisteren toch het
podium mocht leveren waarop
het onmogelijk gedachte ak
koord werd bezegeld over een
vreedzame toekomst voor ge
zworen vijanden, maakt de
Amerikaanse hoofdstad verle
gen en behoedzaam tegelijk.
Wat verwacht het Midden-Oos
ten van Amerika? Er circuleert
een nieuw woord in Washing
ton: garanteur. Moet Amerika
met zijn dollars en zijn militaire
vermogen de garanteur worden
van deze PLO-Israëlische over
eenkomst en van alle vredesver
dragen die elkaar nu in ijltempo
tussen Israël en haar buurlan
den 'dreigen' te gaan opvolgen?
Het nieuwe landschap in het
Midden-Oosten is angstig vers,
zoals de minder dan hartelijke
handdruk tussen Arafat en Is
raëls premier Rabin liet zien.
Wemelt dat landschap niet van
de luchtspiegelingen? Laat
Amerika zich niet lokken naar
een verraderlijk terrein, om
daar verstrikt te raken tussen
de oorlogszuchtigen die zich
niets zullen aantrekken van een
paar in Washington gezette
handtekeningen?
Op haast vertederende wijze
had president Clinton afgelopen
weekeinde geen geheim ge
maakt van het feit dat de ont
wikkelingen van de laatste da
gen hem verbluffen en dat zijn
regering alle mogelijke conse
quenties nog lang niet overziet.
„Ik ben nog steeds aan het wen
nen aan het idee dat ik morgen
met de heren Rabin en Arafat in
de tuin van het Witte Huis zal
staan. Ik weet alleen dat ik er
vreselijk opgewonden over
ben", aldus het Amerikaanse
staatshoofd aan de vooravond.
En de overrompeling, het on
vermogen ten volle te bevatten,
waren Clinton op het briljante
moment zelf aan te zien.
Clinton's hoofdrol in de onder
tekeningsceremonie vormt een
merkwaardige contradictie met
zijn politieke koers. De presi
dent heeft Amerika juist probe
ren terug te trekken van het
wereldtoneel, opdat Amerika
alle aandacht en energie kan
besteden aan haar interne be
kommernissen. De VS lijken on
der Clinton een wereldmacht-
met-tegenzin geworden.
Zo toont Washington geen en
kele aanvechting om in Bosnië
orde op zaken te gaan stellen.
En het militaire avontuur in
Somalië begint zo desastreus te
verlopen dat een spoedige Ame
rikaanse aftocht daar waar
schijnlijk lijkt.
Juist ook deze maand had Clin
ton zichzelf en de natie willen
concentreren op de grote bin
nenlands-politieke slagen die
hij wil slaan: vergaande inkrim
ping van de overheid, het vrij
handelsverdrag met Mexico en
bovenal de verwezenlijking van
een soort nationale gezond
heidszorg. Op al die terreinen
dreigen opnieuw nederlagen in
het Congres voor Clinton. En de
man die zich tot president liet
kiezen om het eigen Amerika
voorrang te geven boven de rest
van de wereld, dreigt derhalve
op binnenlands terrein te falen
en zijn enige historische triomf,
maandag, te hebben behaald in
de buitenlandse politiek.
De eer van bemiddelaar ging aan Washington voorbij. Het mocht alleen het podium leveren voor de bezegeling van het akkoord.
En de tafel waaraan in 1979 het Camp-Davidakkoord tussen Israël en Egypte) is gesloten. foto epa
En dat is dan nog slechts een
ceremoniële triomf en eentje die
niet actief is verdiend, maar die
hem door Yasir Arafat - en
premier Rabin - cadeau is ge
daan. Oslo had de eer verdiend,
daar is iedereen in Witte Huis
en Congres het over eens.
Intussen klinken veel stemmen
in Washington defensief als het
gaat over dat cadeau. „Niemand
in de wereld moet denken dat
Amerika zich nu ook verplicht
om met vredestroepen de Israë-
lisch-Arabische akkoorden te
gaan handhaven. En Japan, Eu
ropa en de rijke Arabische olie-
staten zullen het grootste deel
van het geld moeten leveren
voor de Palestijnse economische
opbouw", zegt senator Patrick
Leahy namens talrijke collega's.
Niettemin voelde president
Clinton zich maandag reeds
verplicht om Israël extra mili
taire bijstand te beloven, mocht
dat land zich in het riskante
vredesproces minder veilig gaan
voelen. Het valt moeilijk in te
zien hoe Washington dergelijke
garanties - die ze ook geeft aan
Amerika's bondgenoten Egypte
en Saoudi-Arabië - zou kunnen
weigeren aan landen als Jorda
nië en Syrië, mochten die het
voorbeeld van de PLO volgen en
vrede sluiten met Israël.
De ceremonie op het gras van
het Witte Huis had naast alle
vreugdevolle geschiedkundige
betekenis voor Amerika dan
ook iets noodlottigs. Aan ver
plichtingen in Bosnië, Somalië
en elders kunnen de VS moge
lijk ontsnappen. Maar als het
Midden-Oosten roept, zullen de
Verenigde Staten een wereld
macht tegen wil en dank moe
ten zijn. Er is geen ontsnappen
aan die bestemming, zoals er
voor Arafat en Rabin - wilden
ze maximale status geven aan
hun handreiking - geen andere
bestemming was dan Washing
ton DC.
Washington (dpa) - „Mijn volk hoopt dat dit akkoord J
begin van het einde van een hoofdstuk van smart en lijd
Mijn volk hoopt dat het een tijdvak van vrede, samenlevej
gelijkberechtiging inluidt."
„Wij verlaten ons daarvoor op
Uw rol, mijnheer de president
(VS-president Clinton) en die
van alle landen die menen dat de
vrede in de wereld nooit volledig
zal zijn zonder vrede in het Mid
den-Oosten". Dit zei PLO-leider
Yasir Arafat maandag bij de
ondertekening van het akkoord
met Israël in Washington.
„Het zal een gezamenlijke Pales
tijnse en Israëlische verantwoor-
delijkeid zijn het akkoord uit te
voeren en, na twee jaar, te pogen
een definitieve oplossing te be
reiken voor het samenleven bin
nen veilige en erkende grenzen
volgens de VN-resoluties 242 en
338 en alle kwesties rond Jeru
zalem, de joodse vestiging, de
vluchtelingen en de grenzen op
te lossen.".
„Mijne dames en heren, de strijd
om de vrede is de moeilijkste van
onze levens. Die verdient onze
volledige inzet, omdat het land
van de vrede naar een rechtvaar
dige en alomvattende vrede ver
langt", besloot Arafat.
VS-president Clinton zei eerder:
„Vandaag zijn wij getuige van
een buitengewoon schouwspel in
een van de drama's, die de ge
schiedenis hebben bepaald, een
drama dat in de tijd van onze
voorvaderen begon. De wereld
dankt vandaag de Israëlische
premier, Yitzhak Rabin, de Is
raëlische minister van Buiten
landse Zaken, Shimon Peres en
PLO-leider Yasir Arafat. Hun
hardnekkigheid en visie heeft
ons de belofte van een nieuw
begin gegeven. Ons is het privi
lege gegund deze overwinning
van de vrede mee te beleven.
Laat ons allen deze plaats verla
ten en het aanbreken van een
nieuw tijdperk vieren, niet al
leen voor het Midden-Oosten,
maar voor de hele wereld".
De Israëlische premier, Yitzhak
Rabin, verklaarde: „Deze onder
tekening is niet zo eenvoudig,
voor mij als soldaat in de oorlog
van Israël, noch voor het Israëli
sche volk noch voor de joden in
de diaspora, die ons met grote
hoop, vermengd met vrees, gade
slaan. Laat mij tot U, de Pales
tijnen zeggen: wij zijn er toe
voortbestemd samen op dezelfde
grond in hetzelfde land te leven.
Wij, de soldaten, die onder het
bloed terugkeerden uit de strijd;
wij, die gezien hebben hoe onze
verwanten en vrienden voor on
ze ogen werden gedood; wij, die
hun begrafenissen hebben be
zocht en niet meer in de ogen
van hun ouders konden kijken;
wij, die uit een land komen waar
de ouders hun kinderen begra
ven; wij, die tegen jullie, de
Palestijnen hebben gevochten.
Wij zeggen U vandaag met luide
en duidelijke stem: genoeg van
bloed en tranen, genoeg. Wij
hopen dat wij op weg zijn naar
een nieuw tijdperk in de geschie
denis van het Midden-Oosten".
De Israëlische minister van Bui
tenlandse Zaken Shimon Peres
zei: „Wat wij heden doen is meer
dan het ondertekenen van een
akkoord. Het is een revolutie.
Gisteren een droom, heden een
verplichting. De Israëlische en
Palestijnse volken, die elkaar
bijna een eeuw bestreden, zijn
het erover eens geworden vast
besloten de weg van de dialoog,
het begrip en de samenwerking
in te slaan. Ik wil de Palestijnse
delegatie gaarne zeggen J
het eerlijk en ernstig mener;
„Wij zullen, zoals belooft'
hen over een duurzame opKJ
onderhandelen, en met al e
buren over een duurzame «L
vrede voor allen. Wij zuM
bittere driehoek van Joft']
Palestijnen en Israëliërs
driehoek van politieke trioJ
economische welvaart vei
ren. Wij zullen onze bani
slechten en onze straten vtrj
den opdat goederen en gj
zich vrij naar de heilige pfe
en andere kunnen bewegen, k
ons voor eens en altijd afscM
nemen van oorlogen, dreigiti
en menselijk lijden. Wij zijij
verschuldigd aan onze geval
soldaten en de herinnering!
de slachtoffers van de holocal
Wij betreuren ook het vel
van onschuldige Palestijnse)
vens. Wij beginnen een nid
dag. Die dag kan lang zijd
zijn uitdagingen zijn enorm.'
VS-minister van Buitenlij
Zaken Warren Christopher!
klaarde: „De Israëliërs
Palestijnen hebben een drain!
sche stap gezet in de richs
van een rechtvaardige, duid
me en alomvattende vrede,
het leven van de mensen iri
Midden-Oosten kan verbetesj
Zij hebben de barrières vaat
en angst doorbroken,
proces hebben zij buitengeiij
moed en leiderschap
Dit geeft echte hoop dat ziji
weg, die vandaag is
ook zullen voltooien".
Zijn Russische
Andrej Kozyrev, merkte c
meen dat het werkelijk f
van vreugde is, maar ge
voor euforie. Helaas is dit slees
de eerste stap, een belangrijtl
maar pas de eerste van een ij
ge, lange weg."
iATTVTTRTm"NTTnn
Aanbiedingen gelden t/m
zaterdag 18 september a.s.
Mogadishu (afp/rtr/dpa) -
het zuiden van Moga
dishu zijn maandag, na
vee dagen van relatieve
Lst opnieuw bloedige ge-
Lhten uitgebroken tus-
I n Amerikaanse troepen
Somalische strijders.
Rii de schotenwisselingen zijn
II Amerikaanse militairen ge-
Udgeraakt, aldus woordvoer
der David Stockwell van de Ver-
;de Naties. Onder de Soma-
lieB vielen 37 doden en 62 ge-
Lnden, meldde de Somalische
Nationale Alliantie (SNA) van
rijgsheer Mohamed Farah Ai-
Eedurende twee uur dreunde de
lomalische hoofdstad onder de
Ingekend hevige beschietingen,
M name van de 20 mm kanon-
L van Amerikaanse Cobra-he-
jtopters. Het was twee dagen
rustig geweest in de stad, nadat
jjNA zaterdag een staakt-het-
uren had afgekondigd dat door
He Verenigde Naties niet werd
leantwoord. SNA verweet de
IN een nieuw bloedbad te heb-
pen aangericht.
flet Digfer-ziekenhuis in Moga
dishu meldde maandag dat het
La de gevechten 40 gewonde So-
jnaliërs behandelde. Dat was de
onafhankelijke melding
over sla
partij.
Verschil
de gev
over di
Amerik;
majoor
risch te,
de Amei
Tijdens
Benadir
hu gera
tiënten
partijen
delijk t<
VN bes
gers va:
op het
gevuurc
Hassan
Amerik
vuur h
instellir
Stockw
de Ame
uit het
gevallei
met au
den t<
Amerik
rechtva
„Als ee
neel wc
tus van
hebben
herhaal
en kim
gen als
Jeruzalem (dpa) - Bij he:
Israëlisch-Palestijnse
cipe-akkoord is het fcl
tijdschema overeengekoj
men;
1 oktober 1993: Het a
koord tussen Israël en
PLO treedt in werking;
3 december 1993: Bej
van de Israëlische tem
trekking uit Jericho en de|
Gazastrook;
7 april 1994: Voltooiing I
van de Israëlische troepen- r
terugtrekking uit Jericho en
de Gazastrook;
7 juli 1994: verkiezingen
voor de zelfbestuurs-Raai|
van de PLO;
10 juli 1994: Voltooiing I
van de verplaatsing van de
Israëlische troepen in d
Westelijke Jordaanoever t
de Gazastrook;
30 april 1996: Begin van
besprekingen over een,[
manente regeling, drié jaar
na de terugtrekking uit Ga-1
za en Jericho;
7 april 1999: einde van del
overgangsperiode. Einde I
van de ambtstermijn van de
Palestijnse Raad (Over-1|
gangsbestuur).
Door onze redacteur gische
Gerard van den Broek krijgsi
Londen/Mogadishu - Bik- maar i
keihard ingezette militaire Jn ee
acties beginnen zo langza-
merhand typerend te worden
voor de VN-aanpak van de tr
politieke chaos in Somalië, yeriia;
Waren de blauwhelmen van Zij ve
de Verenigde Naties enkele zi] gec
jaren terug nog de vredelie- eens
vende en rust-brengende geen
'politieagenten' in de brand- rassen
haarden van de wereld, in moest
Somalië lijkt de volkeren-
bond korte metten te willen m°.
maken met dat 'zachte' ka- ^oeft
rakter. Het begin van het fers t(
einde, verwacht de mensen- absur
rechten-organisatie African vonds
Rights. mei v
negev
Al bij de landing van Ameri- gen, 4
kaanse mariniers in december lichte
1992 op de kust van Mogadishu, Dat i
werd duidelijk dat de daarop- nig!
volgende operatie van de vóór
Unosom (United Nations Ope- dat c
ration in Somalia) een heel an- omloc
der karakter zou krijgen dan van
vergelijkbare VN-operaties in dat j<
andere delen van de wereld, king
Alleen al het feit dat Washing- Toch
ton onder eigen vlag de invasie niet
inzette om 'de weg vrij te ma- geda:
ken' voor de 35.000 soldaten vrede
onder VN-commando, gaf aan vanc
dat het Westen in Somalië enor- bend
me tegenstand verwachtte. delijl
Die verwachting is uitgekomen, op gi
zij het voor een groot deel feit.
dankzij de VN zelf, meent de wore
Britse hulpverlener Alex de enke
Waal, directeur van de in Lon- geen
den gevestigde mensenrechten- dat
organisatie African Rights. De trou'
Waal - zijn naam verraadt Ne- liest,
derlandse voorouders - schreef „De
nog geen twee maanden geleden bei c
een onthutsend rapport over te d'
massale schending van de men- in S
senrechten in Somalië door de maa
VN-soldaten zelf. Met name de Terv
Belgische en Italiaanse blauw- is. IS
helmen kwamen er in het rap- dur<
port weinig genadig vanaf: inti- rust
midatie van de burgerbevolking gaai
en het martelen van gevangenen van
leken de nieuwe 'vredestaken' zijn
van de VN te zijn geworden. Wie
«Sindsdien is er niet veel veran- min
derd," sombert De Waal. „Er inb
ZIjn wat interne onderzoeken er
geweest bij de VN naar de door reb<
ons gesignaleerde schendingen, schi
maar de resultaten daarvan zijn wee
nooit gepubliceerd. Vanuit VN-
Brussel is ons verzekerd dat bod
binnenkort een tiental Bel- met
p°W^Ca°ndesSPOndent
retliin - Unaniem heeft het
I do n ®se Parbjcongres van
I ti« Vuitse Christen-Democra-
I „it CDU in Berlijn zich
^gesproken voor een harde
I oa]nPa van het rechts-radi-
I bliek*18 ln de ^ondsrepu-
een
aldus
iCnhHS"radicalis™ is
Ipartr V00r ons land". aldui
lier ÏÏTzitter en bondskanse
heeft dr^Uth KoM- Tegelijk
voor ?i ëeen plaats is
kincr mPolitieke samenwer-
met extreem-rechtse
par
tijen
Koh
link:
begr
terd
neg£
en o
veili
Del
haai
twet
ond
vooi
wor
conj
Deu
op c
ecoi
(bei
jonf
