weekend we cursus 5te Hulp |R VOLWASSENEN Jaus in Zeeuwsch- ïet de opleidingen tot: rtegenwoordiger i gerichte vakopleiding oleiding In de handel ven [ten kinderopvang is mogelijk Bummer Woordstrookje in een iel naar: 4530 VB Terneuzen ien. Ons adres is: rerneuzen. Iboortedatum: WERKT D4 STEEDS 2DE JACK VOOR MAAR DESPEUEN 1, SAS VAN GENT JS 14.00-18.00 IDER YOU 7-50 H.B.O. Hulst Mannen zijn wegwerpartikelen geworden. Onbegrepen en onbemind plegen ze zelfmoord en sterven gemiddeld zeven jaar eerder dan vrouwen. Ze zijn de slaven van hogere machten, slachtoffer van hun dwingende opvoeding. Amerika staat op zijn kop nu Warren Farrell in zijn boek 'The Myth of Male Power' het feminisme aanvalt en de machteloze mannen oproept voor zichzelf op te komen. 'In tegenstelling tot zijn vrouw kan hij zijn zorgen niet uiten. Zijn zorgen worden maagzweren, hartaanvallen, kanker en alcoholisme'. 'Als een man faalt, dan vervolgen we hem, als een vrouw faalt dan beschermen we haar'. 'De man is gewoon een wegwerpartikel geworden' Auteur Farrell zet mensen verbijsterd aan het denken tus 1993 postbus I111 4530 GC terneuzen nieuwstraat 2-4 4531 CW terneuzen telefoon 01150-20568 STEM ZATERDAG 28 AUGUSTUS 1993 IN DEZELFDE PRIJSKLASSE 6,01140-13682. MIDDEL- R. 73,01645 - 3841; RAAT 21, HELMOND mparadijs vakantiekilo's laten zitten 18.50 2.50 naand september ipraak, irmatie: er You Scheldorado raat 7 Stuvesande 2 4532 MH Terneuzen 01150-15500 matie en verbandleer re en inlichtingen 11140-10413 11140-12189 Door Martijn de Laere Het is de 'opdracht' van de man om te sterven. 'Geweld tegen mannen noemen we amusement'. foto archief de stem 'Mannelijke macht: een mythe' Ten tijde van het proces tegen de bokser Mike Tyson in Indianapolis, brak brand uit in het hotel waar de juryleden waren ondergebracht. Twee brandweermannen kwamen om bij het reddingswerk. Is er iemand die zich dat herinnert? Nou ja, u bent geëxcuseerd, want de media besteedden niet of nauwe lijks aandacht aan hun dood, ge preoccupeerd als ze waren met het 'politiek correcte' verslag van de zaak tegen de verkrachter Mike Tyson. 'Tijdens het proces tegen Mike Tyson werden we ons bewust van de man als verkrachter. De dood van de brandweermannen maakte ons niet bewust van de man als redder. De man die kwaad deed, staat ons meer bij dan de mannen die redden. In de Verenigde Staten zijn bijna een miljoen brandweer lieden bereid hun leven in' de waagschaal te stellen om vreemden te redden. Negenennegentig pro cent van hen zijn mannen. Als dank wagen ze alleen om waarde ring. Als dank worden ze gene geerd'. De Amerikaanse vrouwenbeweging is in rep en roer om dergelijke citaten, afkomstig uit Warren Far- rell's boek 'The Myth of Male Po wer'. Het boek ligt nog geen maand in de etalages, en wordt nu al hèt boek van de jaren negentig ge noemd. Farrell's betoog is simpel: de mythe van de machtige man is voor iedereen schadelijk - voor wouwen omdat ze zich onderdrukt voelen, en voor mannen omdat ze zich ongeliefd en ongewaardeerd voelen. Het oorspronkelijke doel van het feminisme, gelijkheid voor de wet tussen mannen en wouwen, heeft volgens de vijftigjarige Farrell plaatsgemaakt voor 'mannenhaat' en allerlei programma's die de vrouw omhoog moeten duwen, waardoor het stereotype van de vrouw als slachtoffer en kind blijft voortbestaan. De overheid als 'ver vangende echtgenoot', de politieke partijen en de media koesteren de vrouw als slachtoffer en kind. (Vrouwen maken immers meer dan vijftig procent van het electoraat uit en zijn de belangrijkste 'televi sie-consumenten'.) Farrell heeft een ketters boek ge schreven. In het Amerika van Bill en Hillary Clinton is het wij onge bruikelijk om te zeggen dat man nen zich hebben opgeofferd en ver minkt om vrouwen en kinderen te voeden, te huisvesten en te be schermen - om uiteindelijk te ont dekken dat ze wegwerpartikelen zijn geworden. De 'stille en zelf moord-sekse' noemt Farrell het mannelijke geslacht. „If only we cared as much about saving males as saving whales", verzucht Far rell. Als we toch evenveel gaven om het redden van mannen als walvis- Het boek ligt op een cruciaal mo ment in de boekwinkel. De zelf moord vorige maand van president Clintons adviseur Vincent Foster onderstreept Farrell's observatie dat de 'zelfmoord' klas in Amerika voor het overgrote deel bestaat uit blanke mannen. Waarom plegen de machtigen in godsnaam zelfmoord? Stress - voortkomend uit de druk om te presteren - en onzekerheid over hun rol in het moderne leven. De druk op mannen ontstaat in de adolescentie, wanneer het zelf moordpercentage onder jongens dramatisch stijgt, en vanaf vijftien jarige leeftijd vier keer hoger is dan onder meisjes. Farrell: 'Meisjes bereiden zich voor op een wereld die hen in toenemende mate in staat stelt om te doen wat ze willen' - huisvrouw, secretaresse, leiding gevende. Jongens moeten buitens huis presteren, hoe hun persoon lijkheid ook is. Overal in de geïn dustrialiseerde wereld zijn jongens niet verlost van de dwang om te presteren'. 'Nog nooit is de seksuele verwarring zo groot geweest. Terwijl vrouwen werden bevrijd door het feminisme, werd de man al maar onzekerder. Van hem wordt nog steeds verwacht dat hij het initiatief neemt, maar doet hij dat, dan loopt het hij het risico te worden aangeklaagd vanwege ongewenste intimiteitenfoto jacques peeters De onzekerheid over de rollen, wordt op een andere manier weer spiegeld in de actuele zaak van Lorena en John Wayne Bobbit uit Washington. De vrouw 'ontmande' haar echtgenoot, nadat deze haar had verkracht, althans dat is de aanklacht. Amerika is helemaal in de ban van de 'penis story'. Lorena sneed John's penis af nadat hij na de daad in slaap was gevallen, stapte in de auto en wierp het zielige kleinood uit het raam. De gealarmeerde politie vond hem uit eindelijk op een kruispunt, waarna chirurgen tijdens een tien uur du rende operatie penis en man aan elkaar verbonden. Deze zoveelste episode in de 'strijd tussen de sek sen' kwam te laat voor Warren Farrell's boek, maar zou naadloos passen in diens relaas over de ver warring over de seksuele rollen. Lorena en John Wayne zijn geen probleemgevallen, verschoppelin gen, daklozen of anderszins Ameri kanen van de onderklasse. Ze zijn blank, jong, ze zien er goed uit en vormen het ideale Amerikaanse middenklasse koppel. Mannen, niet vrouwen, zijn de ech te slachtoffers in de moderne wes terse samenleving, meent Farrell. Gedesillusioneerd en ongewaar deerd, rommelt de man van binnen. „Wat levert dit huwelijk mij nou op? In restaurants wordt beter ge kookt en kan ik kiezen uit een menu; huishoudsters vragen niet de helft van mijn salaris, mijn secreta resse is aantrekkelijker, heeft meer respect voor mij en weet meer van mijn werk. Trouwens, het verkopen van produkt X is niet wat ik 'iden titeit' zou willen noemen". In te genstelling tot zijn vrouw kan hij zijn zorgen niet uiten. Zijn zorgen worden maagzweren, hartaanval len, kanker en alcoholisme. Als hij zijn zorgen wel te berde brengt, worden ze afgedaan als een 'mid life crisis'". Nog nooit is de seksuele verwar ring zo groot geweest. Terwijl vrouwen werden bevrijd door het feminisme, werd de man al maar onzekerder. Van hem wordt nog steeds verwacht dat hij het initia tief neemt, maar doet hij dat, dan looptp het hij het risico te worden aangeklaagd vanwege ongewenste intimiteiten. Wie heeft elkaar niet ontmoet op de 'werkplek'? Is het dan zo vreemd dat mannen op het werk allerlei toenaderingspogingen doen? Farrell: 'Het feminisme heeft vrouwen geleerd om mannen aan te klagen voor seksuele intimidatie of 'date rape' wanneer mannen iets ondernemen met de verkeerde vrouw of wanneer ze hun toenade ring verkeerd plannen, maar nie mand heeft mannen geleerd om vrouwen aan te klagen voor een opgelopen trauma, nadat ze 'ja' zei, dan 'nee', dan 'ja, en weer 'nee'. Mannen worden geacht het initia tief te nemen, maar als ze dat onhandig aanpakken, kunnen ze in de gevangenis belanden. Voor een adolescent, die nauwelijks weet wat seks is, is dat een beangstigend vooruitzicht. Iedere keer dat zij seks bedrijft, heeft ze een optie; iedere keer dat hij seks heeft, loopt hij het risico levenslang de gevan gene te worden van haar beslis sing'. Met zulke politiek oncorrecte cita ten haal je de nationale pers wel en nodigen Jay Leno, Larry King en Oprah Winfrey je uit voor hun talkshows. Verkoopsucces verze kerd. 'The Myth of Male Power' is slechts een paar weken uit, en heeft nu al tot een immense discussie geleid. Tegenover de Los Angeles Times zei de president van de Ne- wyorkse afdeling van de nationale organisatie van vrouwen (NOW) Diane Welsch: „Hij heeft vanzelf sprekend het recht om te zeggen wat hij wil, maar bij dergelijke vooringenomen retoriek is niemand gebaat". Eén van de oprichtsters van NOW, Betty Friedan, wil niet met Farrell praten. Niet op de buis, niet privé. „Zo verschaf je hem alleen maar geloofwaardigheid", aldus Friedan. Alleen het enfant terrible van het Amerikaanse feminisme, professor Camille Paglia, is positief over Far rell's betoog. Positief? Ze noemt het 'hét onderzoeksboek van de jaren negentig'. „Het boek is een knaller. Farrell zet de onzichtbare mannen in het zonnetje, wier afmattende en soms dodelijke werk het moderne leven gladjes en efficiënt maakt voor verwende feministen. 'De mythe van de 'mannelijke macht' is het soort oorspronkelijke en ketter se boek dat absoluut nodig is", aldus Paglia. Farrell's boek heeft tot zo'n felle discussie geleid, en maakt zo'n op mars in de 'hitlijst' der boeken, omdat het geen relaas is van een bittere gescheiden man die zijn kinderen niet mag zien, of een vertolking is van het 'gezonde volksgevoel' a la radio-ster Rush Limbaugh of Pat Buchanan, maar omdat de auteur weet waarover hij praat. Als bestuurslid van de Ne- wyorkse afdeling van NOW - een voor Amerikaanse begrippen zeer extreme organisatie - was hij in de jaren zeventig feminst avant la let- tre. Hij beschrijft zijn ervaringen: 'Terwijl ik mannen uitlegde wat vrouwen voelden, merkte ik regel matig hoe een vrouw haar man aanstootte met haar ellebogen, als of ze wilde zeggen: „Zie je nou, zelfs een expert zegt wat een lui jij bent". Ik werd er goed in om te zeggen wat vrouwen wilden horen en ik genoot van het applaus'. Het applaus verstomde naarmate hij meer naar mannen begon te luiste ren. De uitnodigingen voor spreek beurten kwamen niet meer binnen. 'Als vrouwen mannen bekritiseer den, noemde ik het inzicht, onaf hankelijkheid of emancipatie. Be kritiseerden mannen vrouwen, dan noemde ik dat seksisme, en manne lijke chauvinisme. Ik zei het netjes, maar de mannen wisten wat ik bedoelde. Ze maakten hun gevoe lens ook niet meer kenbaar. En dan bekritiseerde ik mannen omdat ze hun gevoelens niet uitten!' Farrell begint zijn boek overi gens met een loftuiting op het feminisme. Hiermee on derscheidt hij zich van popu listische spreekbuizen van de 'mannenbeweging' - voorzover die bestaat - als Kenneth Pangborn van Florida's Men International, die zich openbaren als vrouwenha ters. Farrell is een zachtaardige man, die iedere dag verse bloemen in zijn huis nabij San Diego uit stalt. Farrell houdt van vrouwen en wenst slechts dat vrouwen naar mannen luisteren en dat mannen zeggen wat ze dwars zit. Het femi nisme is volgens hem doorgescho ten en heeft van de strijd tussen de seksen een eenzijdige strijd ge maakt: die van de vrouwen. 'Zijn we misleid door de feministen?', vraagt Farrell zich af. 'Ja. Is dat de schuld van de feministen? Nee, om dat mannen niet opkomen voor zichzelf, en vrouwen kunnen niet horen want mannen niet zeggen'. Farrell neemt het aldus in 'The Myth of Male Power' op zich om te zeggen wat mannen niet durven zeggen. Hij stelt vragen die man nen niet durven stellen. Bij voor beeld: waarom plegen meer man nen dan vrouwen zelfmoord? Waarom worden vrouwen met lief de en aandacht omringd na een verkrachting, terwijl in de Verenig de Staten meer mannen dan vrou wen worden verkracht, die geen enkele hulp krijgen? (In Amerika zijn jaarlijks 120.000 vrouwen slachtoffer van verkrachting of aanranding. Over verkrachtingen in Amerikaanse gevangenissen zijn weinig cijfers beschikbaar, maar het Calfornische gevangeniswezen schat het aantal verkrachtingen op veertien procent. Meer dan acht miljoen mannen passeren jaarlijks de hekken van een federale of staatsgevangenis. Tel uit het aantal waarschijnlijke verkrachtingen.) Waarom leven vrouwen zeven jaar langer dan mannen? En, waarom wordt aan onderzoek naar borst kanker 660 procent meer uitgege ven dan aan prostaatkanker-on- derzoek, terwijl een vrouw 'slechts' veertien procent meer kans heeft om aan borstkanker te overlijden dan een man aan prostaatkanker? (In 1991 was de ratio 24,1 op 100.000 mannen en 27,4 op de 100.000 vrouwen). Allemaal ver bijsterende cijfers, die met statis tieken worden onderbouwd. Farrell komt niet alleen met ont hutsende cijfers, hij omlijst ze met pakkende anecdotes die de dubbele standaard illustreren. Toen een mannelijke kapitein de controle over zijn schip Exxon Valdez ver loor nabij de kust van Alaska en het schip olie verloor, wist iedereen wie 'met zijn dronken kop' achter het rad had gestaan: Joseph Hazel- wood. Allerlei geruchten werden door de media de ether ingeslingerd, en hij werd uiteindelijk veroordeeld. Toen een vrouwelijke luchtverkeer sleider haar werk niet goed deed, ten gevolge waarvan bij een vlieg tuigongeluk 34 mensen het leven lieten, werd haar naam niet ver meld. In plaats van haar te vervol gen, voorzag de Federal Aviation Administration haar van een raadsman. De Los Angeles Times en The New York Times hadden het in hun berichtgeving niet over het verdriet van de families, maar over het verdriet van de verkeer sleider. Farrell's conclusie is duide lijk: 'Als een man faalt, dan vervol gen we hem, als een vrouw faalt dan beschermen we haar'. Zou een huilende mannelijke staatssecreta ris bij zijn vertrek op evenveel sympathie hebben kunnen rekenen als Elske ter Veld? Een vraag die antwoord verdient. In 'The Myth of Male Power' toont Farrell keer op keer aan dat vrou wen, ondanks de strijd van NOW voor gelijkheid, voor het overgrote deel de gevaarlijke en smerige ba nen ontlopen die mannen nemen om een hoger inkomen voor hun gezin te verdienen. Negenennegen tig procent van de brandweerlieden is van het mannelijke geslacht. In Den Haag is het niet veel anders. Het Haagse brandweerkorps heeft vier vrouwen in de 24-uurs dienst, tegen 226 mannen. Ooit wel eens vrouwelijke vuilnisophalers gezien? Desnoods in de cabine achter het stuur? Bij de plantsoenendienst? Vuilnisophalers in Amerika hebben 2,5 maal meer kans om gedood te worden tijdens het werk dan poli- tie-agenten, en iedere krantelezer weet dat dat niet bepaald een veilig beroep is in de VS. 'Als ik een zwangere vrouw zie, dan lach ik automatisch - een uitdrukking van mijn vreugde over haar plezier, haar avontuur. Maar ik had nog nooit een vuilnisman met een glim lach begroet, als uitdrukking van mijn waardering voor zijn bijdrage. En ik had ook geen enkel begrip voor zijn gebrek aan vreugde. Ik ging er toch vanuit dat hij geen vreugde zou kennen. Voor mij was hij onzichtbaar, net als alle andere mannen in de 'doodsberoepen'. Het is de 'opdracht' van de man om te sterven. Althans, jongens wor den voorbereid op de strijd. Hoe gewelddadiger het spel, des te gro ter is de waardering. 'Geweld tegen vrouwen wordt terecht veraf schuwd, maar we noemen geweld tegen mannen amusement', zegt Farrell dramatisch. In Amerikaan se postkantoren hangen posters die alleen mannen vertellen dat ze zich moeten opgeven voor militaire dienst (in geval van calamiteiten wordt het beroepsleger aangevuld met dienstplichtigen). De levens grote tekst op de poster spreekt boekdelen: 'A Man's Gotta Do What A Man's Gotta Do'. Is dat macht, vraagt Farrell zich af. Wat machteloosheid is, is mannen aan geleerd te herkennen als macht. 'We noemen het doden van mannen geen seksisme, maar glorie. We noemen de dood van een miljoen mannen in de slag bij de Somme tijdens de Eerste Wereldoorlog geen uitroeiing, maar we noemen het 'je land dienen'. Wordt geweld tegen vrouwen in de film en op televisie uitgebuit? Ie dereen zal ja zeggen, maar is het niet zo dat 95% van de dodelijke slachtoffers op het celluloid man nen zijn? In de Oscar-film 'Unfor- given' van Clint Eastwood wordt een mishandelde vrouw gewroken. Hoe gebeurt dat? Door een dozijn mannen omver te schieten. Hoe vaak gebeurt het niet in een mis daad/western-film dat de vrouw wordt verkracht, terwijl de man, zonder veel misbaar en drama, ge woon een kogel in zijn borst krijgt? 'Mannen vermoorden mannen in de film. Als een man een vrouw doodt, dan wordt hij gedood door een andere man'. Sedert de film 'Thelma and Louise' kan de trucker geen goed meer doen, terwijl hij dag en nacht bijna onmenselijk werk verricht om alle spulletjes op tijd aan te leveren. Farrell's boek is eenzijdig. Het is geen uitgebalanceerd boek waarin iedereen iets van zijn gading vindt. De eenzijdigheid van 'The Myth of Male Power' is evenwel ook zijn kracht. De auteur neemt een stel ling in - een stelling, het moet gezegd, die, nu het feminisme ziel togend is, aan populariteit wint. Je kunt het ermee eens zijn, of er aanstoot aan nemen, een tussenweg lijkt niet mogelijk. Het zet je aan het denken. Wie het boek dicht slaat - voor- én tegenstanders zul len het in één adem uitlezen - zal in ieder geval niet overschillig de schouders ophalen. Hij/zij is klaar voor het 'gevecht van de seksen'. De keuken is te klein. Warren Farrell: The Myth of Male Power. Uitg. Simon 8i Schuster in New York, prijs 23.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1993 | | pagina 31