weekend
we cursus
5te Hulp
|R VOLWASSENEN
Jaus in Zeeuwsch-
ïet de opleidingen tot:
rtegenwoordiger
i gerichte vakopleiding
oleiding
In de handel
ven
[ten kinderopvang
is mogelijk
Bummer
Woordstrookje in een
iel naar:
4530 VB Terneuzen
ien. Ons adres is:
rerneuzen.
Iboortedatum:
WERKT
D4
STEEDS 2DE JACK
VOOR MAAR
DESPEUEN
1, SAS VAN GENT
JS 14.00-18.00
IDER YOU
7-50
H.B.O. Hulst
Mannen zijn wegwerpartikelen geworden.
Onbegrepen en onbemind plegen ze zelfmoord en
sterven gemiddeld zeven jaar eerder dan vrouwen. Ze
zijn de slaven van hogere machten, slachtoffer van
hun dwingende opvoeding. Amerika staat op zijn kop
nu Warren Farrell in zijn boek 'The Myth of Male
Power' het feminisme aanvalt en de machteloze
mannen oproept voor zichzelf op te komen.
'In tegenstelling tot zijn vrouw kan hij zijn zorgen
niet uiten. Zijn zorgen worden maagzweren,
hartaanvallen, kanker en alcoholisme'.
'Als een man faalt, dan vervolgen we hem, als een
vrouw faalt dan beschermen we haar'.
'De man is
gewoon een
wegwerpartikel
geworden'
Auteur Farrell
zet mensen
verbijsterd aan
het denken
tus 1993
postbus I111
4530 GC terneuzen
nieuwstraat 2-4
4531 CW terneuzen
telefoon
01150-20568
STEM
ZATERDAG 28 AUGUSTUS 1993
IN DEZELFDE PRIJSKLASSE
6,01140-13682. MIDDEL-
R. 73,01645 - 3841;
RAAT 21, HELMOND
mparadijs
vakantiekilo's laten zitten
18.50
2.50
naand september
ipraak,
irmatie:
er You Scheldorado
raat 7 Stuvesande 2
4532 MH Terneuzen
01150-15500
matie en verbandleer
re en inlichtingen
11140-10413
11140-12189
Door Martijn de Laere
Het is de 'opdracht' van de man
om te sterven. 'Geweld tegen
mannen noemen we amusement'.
foto archief de stem
'Mannelijke macht: een mythe'
Ten tijde van het proces
tegen de bokser Mike
Tyson in Indianapolis,
brak brand uit in het
hotel waar de juryleden
waren ondergebracht.
Twee brandweermannen kwamen
om bij het reddingswerk. Is er
iemand die zich dat herinnert? Nou
ja, u bent geëxcuseerd, want de
media besteedden niet of nauwe
lijks aandacht aan hun dood, ge
preoccupeerd als ze waren met het
'politiek correcte' verslag van de
zaak tegen de verkrachter Mike
Tyson.
'Tijdens het proces tegen Mike
Tyson werden we ons bewust van
de man als verkrachter. De dood
van de brandweermannen maakte
ons niet bewust van de man als
redder. De man die kwaad deed,
staat ons meer bij dan de mannen
die redden. In de Verenigde Staten
zijn bijna een miljoen brandweer
lieden bereid hun leven in' de
waagschaal te stellen om vreemden
te redden. Negenennegentig pro
cent van hen zijn mannen. Als
dank wagen ze alleen om waarde
ring. Als dank worden ze gene
geerd'.
De Amerikaanse vrouwenbeweging
is in rep en roer om dergelijke
citaten, afkomstig uit Warren Far-
rell's boek 'The Myth of Male Po
wer'. Het boek ligt nog geen maand
in de etalages, en wordt nu al hèt
boek van de jaren negentig ge
noemd. Farrell's betoog is simpel:
de mythe van de machtige man is
voor iedereen schadelijk - voor
wouwen omdat ze zich onderdrukt
voelen, en voor mannen omdat ze
zich ongeliefd en ongewaardeerd
voelen.
Het oorspronkelijke doel van het
feminisme, gelijkheid voor de wet
tussen mannen en wouwen, heeft
volgens de vijftigjarige Farrell
plaatsgemaakt voor 'mannenhaat'
en allerlei programma's die de
vrouw omhoog moeten duwen,
waardoor het stereotype van de
vrouw als slachtoffer en kind blijft
voortbestaan. De overheid als 'ver
vangende echtgenoot', de politieke
partijen en de media koesteren de
vrouw als slachtoffer en kind.
(Vrouwen maken immers meer dan
vijftig procent van het electoraat
uit en zijn de belangrijkste 'televi
sie-consumenten'.)
Farrell heeft een ketters boek ge
schreven. In het Amerika van Bill
en Hillary Clinton is het wij onge
bruikelijk om te zeggen dat man
nen zich hebben opgeofferd en ver
minkt om vrouwen en kinderen te
voeden, te huisvesten en te be
schermen - om uiteindelijk te ont
dekken dat ze wegwerpartikelen
zijn geworden. De 'stille en zelf
moord-sekse' noemt Farrell het
mannelijke geslacht. „If only we
cared as much about saving males
as saving whales", verzucht Far
rell. Als we toch evenveel gaven om
het redden van mannen als walvis-
Het boek ligt op een cruciaal mo
ment in de boekwinkel. De zelf
moord vorige maand van president
Clintons adviseur Vincent Foster
onderstreept Farrell's observatie
dat de 'zelfmoord' klas in Amerika
voor het overgrote deel bestaat uit
blanke mannen. Waarom plegen de
machtigen in godsnaam zelfmoord?
Stress - voortkomend uit de druk
om te presteren - en onzekerheid
over hun rol in het moderne leven.
De druk op mannen ontstaat in de
adolescentie, wanneer het zelf
moordpercentage onder jongens
dramatisch stijgt, en vanaf vijftien
jarige leeftijd vier keer hoger is
dan onder meisjes. Farrell: 'Meisjes
bereiden zich voor op een wereld
die hen in toenemende mate in
staat stelt om te doen wat ze willen'
- huisvrouw, secretaresse, leiding
gevende. Jongens moeten buitens
huis presteren, hoe hun persoon
lijkheid ook is. Overal in de geïn
dustrialiseerde wereld zijn jongens
niet verlost van de dwang om te
presteren'.
'Nog nooit is de seksuele verwarring zo groot geweest. Terwijl
vrouwen werden bevrijd door het feminisme, werd de man al maar
onzekerder. Van hem wordt nog steeds verwacht dat hij het initiatief
neemt, maar doet hij dat, dan loopt het hij het risico te worden
aangeklaagd vanwege ongewenste intimiteitenfoto jacques peeters
De onzekerheid over de rollen,
wordt op een andere manier weer
spiegeld in de actuele zaak van
Lorena en John Wayne Bobbit uit
Washington. De vrouw 'ontmande'
haar echtgenoot, nadat deze haar
had verkracht, althans dat is de
aanklacht. Amerika is helemaal in
de ban van de 'penis story'. Lorena
sneed John's penis af nadat hij na
de daad in slaap was gevallen,
stapte in de auto en wierp het
zielige kleinood uit het raam. De
gealarmeerde politie vond hem uit
eindelijk op een kruispunt, waarna
chirurgen tijdens een tien uur du
rende operatie penis en man aan
elkaar verbonden. Deze zoveelste
episode in de 'strijd tussen de sek
sen' kwam te laat voor Warren
Farrell's boek, maar zou naadloos
passen in diens relaas over de ver
warring over de seksuele rollen.
Lorena en John Wayne zijn geen
probleemgevallen, verschoppelin
gen, daklozen of anderszins Ameri
kanen van de onderklasse. Ze zijn
blank, jong, ze zien er goed uit en
vormen het ideale Amerikaanse
middenklasse koppel.
Mannen, niet vrouwen, zijn de ech
te slachtoffers in de moderne wes
terse samenleving, meent Farrell.
Gedesillusioneerd en ongewaar
deerd, rommelt de man van binnen.
„Wat levert dit huwelijk mij nou
op? In restaurants wordt beter ge
kookt en kan ik kiezen uit een
menu; huishoudsters vragen niet de
helft van mijn salaris, mijn secreta
resse is aantrekkelijker, heeft meer
respect voor mij en weet meer van
mijn werk. Trouwens, het verkopen
van produkt X is niet wat ik 'iden
titeit' zou willen noemen". In te
genstelling tot zijn vrouw kan hij
zijn zorgen niet uiten. Zijn zorgen
worden maagzweren, hartaanval
len, kanker en alcoholisme. Als hij
zijn zorgen wel te berde brengt,
worden ze afgedaan als een 'mid
life crisis'".
Nog nooit is de seksuele verwar
ring zo groot geweest. Terwijl
vrouwen werden bevrijd door het
feminisme, werd de man al maar
onzekerder. Van hem wordt nog
steeds verwacht dat hij het initia
tief neemt, maar doet hij dat, dan
looptp het hij het risico te worden
aangeklaagd vanwege ongewenste
intimiteiten. Wie heeft elkaar niet
ontmoet op de 'werkplek'? Is het
dan zo vreemd dat mannen op het
werk allerlei toenaderingspogingen
doen? Farrell: 'Het feminisme heeft
vrouwen geleerd om mannen aan te
klagen voor seksuele intimidatie of
'date rape' wanneer mannen iets
ondernemen met de verkeerde
vrouw of wanneer ze hun toenade
ring verkeerd plannen, maar nie
mand heeft mannen geleerd om
vrouwen aan te klagen voor een
opgelopen trauma, nadat ze 'ja' zei,
dan 'nee', dan 'ja, en weer 'nee'.
Mannen worden geacht het initia
tief te nemen, maar als ze dat
onhandig aanpakken, kunnen ze in
de gevangenis belanden. Voor een
adolescent, die nauwelijks weet
wat seks is, is dat een beangstigend
vooruitzicht. Iedere keer dat
zij seks bedrijft, heeft ze een optie;
iedere keer dat hij seks heeft, loopt
hij het risico levenslang de gevan
gene te worden van haar beslis
sing'.
Met zulke politiek oncorrecte cita
ten haal je de nationale pers wel en
nodigen Jay Leno, Larry King en
Oprah Winfrey je uit voor hun
talkshows. Verkoopsucces verze
kerd. 'The Myth of Male Power' is
slechts een paar weken uit, en heeft
nu al tot een immense discussie
geleid. Tegenover de Los Angeles
Times zei de president van de Ne-
wyorkse afdeling van de nationale
organisatie van vrouwen (NOW)
Diane Welsch: „Hij heeft vanzelf
sprekend het recht om te zeggen
wat hij wil, maar bij dergelijke
vooringenomen retoriek is niemand
gebaat". Eén van de oprichtsters
van NOW, Betty Friedan, wil niet
met Farrell praten. Niet op de buis,
niet privé. „Zo verschaf je hem
alleen maar geloofwaardigheid",
aldus Friedan.
Alleen het enfant terrible van het
Amerikaanse feminisme, professor
Camille Paglia, is positief over Far
rell's betoog. Positief? Ze noemt het
'hét onderzoeksboek van de jaren
negentig'. „Het boek is een knaller.
Farrell zet de onzichtbare mannen
in het zonnetje, wier afmattende en
soms dodelijke werk het moderne
leven gladjes en efficiënt maakt
voor verwende feministen. 'De
mythe van de 'mannelijke macht' is
het soort oorspronkelijke en ketter
se boek dat absoluut nodig is",
aldus Paglia.
Farrell's boek heeft tot zo'n felle
discussie geleid, en maakt zo'n op
mars in de 'hitlijst' der boeken,
omdat het geen relaas is van een
bittere gescheiden man die zijn
kinderen niet mag zien, of een
vertolking is van het 'gezonde
volksgevoel' a la radio-ster Rush
Limbaugh of Pat Buchanan, maar
omdat de auteur weet waarover hij
praat. Als bestuurslid van de Ne-
wyorkse afdeling van NOW - een
voor Amerikaanse begrippen zeer
extreme organisatie - was hij in de
jaren zeventig feminst avant la let-
tre. Hij beschrijft zijn ervaringen:
'Terwijl ik mannen uitlegde wat
vrouwen voelden, merkte ik regel
matig hoe een vrouw haar man
aanstootte met haar ellebogen, als
of ze wilde zeggen: „Zie je nou,
zelfs een expert zegt wat een lui jij
bent". Ik werd er goed in om te
zeggen wat vrouwen wilden horen
en ik genoot van het applaus'. Het
applaus verstomde naarmate hij
meer naar mannen begon te luiste
ren. De uitnodigingen voor spreek
beurten kwamen niet meer binnen.
'Als vrouwen mannen bekritiseer
den, noemde ik het inzicht, onaf
hankelijkheid of emancipatie. Be
kritiseerden mannen vrouwen, dan
noemde ik dat seksisme, en manne
lijke chauvinisme. Ik zei het netjes,
maar de mannen wisten wat ik
bedoelde. Ze maakten hun gevoe
lens ook niet meer kenbaar. En dan
bekritiseerde ik mannen omdat ze
hun gevoelens niet uitten!'
Farrell begint zijn boek overi
gens met een loftuiting op
het feminisme. Hiermee on
derscheidt hij zich van popu
listische spreekbuizen van de
'mannenbeweging' - voorzover die
bestaat - als Kenneth Pangborn
van Florida's Men International,
die zich openbaren als vrouwenha
ters. Farrell is een zachtaardige
man, die iedere dag verse bloemen
in zijn huis nabij San Diego uit
stalt. Farrell houdt van vrouwen en
wenst slechts dat vrouwen naar
mannen luisteren en dat mannen
zeggen wat ze dwars zit. Het femi
nisme is volgens hem doorgescho
ten en heeft van de strijd tussen de
seksen een eenzijdige strijd ge
maakt: die van de vrouwen. 'Zijn
we misleid door de feministen?',
vraagt Farrell zich af. 'Ja. Is dat de
schuld van de feministen? Nee, om
dat mannen niet opkomen voor
zichzelf, en vrouwen kunnen niet
horen want mannen niet zeggen'.
Farrell neemt het aldus in 'The
Myth of Male Power' op zich om te
zeggen wat mannen niet durven
zeggen. Hij stelt vragen die man
nen niet durven stellen. Bij voor
beeld: waarom plegen meer man
nen dan vrouwen zelfmoord?
Waarom worden vrouwen met lief
de en aandacht omringd na een
verkrachting, terwijl in de Verenig
de Staten meer mannen dan vrou
wen worden verkracht, die geen
enkele hulp krijgen? (In Amerika
zijn jaarlijks 120.000 vrouwen
slachtoffer van verkrachting of
aanranding. Over verkrachtingen
in Amerikaanse gevangenissen zijn
weinig cijfers beschikbaar, maar
het Calfornische gevangeniswezen
schat het aantal verkrachtingen op
veertien procent. Meer dan acht
miljoen mannen passeren jaarlijks
de hekken van een federale of
staatsgevangenis. Tel uit het aantal
waarschijnlijke verkrachtingen.)
Waarom leven vrouwen zeven jaar
langer dan mannen? En, waarom
wordt aan onderzoek naar borst
kanker 660 procent meer uitgege
ven dan aan prostaatkanker-on-
derzoek, terwijl een vrouw 'slechts'
veertien procent meer kans heeft
om aan borstkanker te overlijden
dan een man aan prostaatkanker?
(In 1991 was de ratio 24,1 op
100.000 mannen en 27,4 op de
100.000 vrouwen). Allemaal ver
bijsterende cijfers, die met statis
tieken worden onderbouwd.
Farrell komt niet alleen met ont
hutsende cijfers, hij omlijst ze met
pakkende anecdotes die de dubbele
standaard illustreren. Toen een
mannelijke kapitein de controle
over zijn schip Exxon Valdez ver
loor nabij de kust van Alaska en
het schip olie verloor, wist iedereen
wie 'met zijn dronken kop' achter
het rad had gestaan: Joseph Hazel-
wood.
Allerlei geruchten werden door de
media de ether ingeslingerd, en hij
werd uiteindelijk veroordeeld.
Toen een vrouwelijke luchtverkeer
sleider haar werk niet goed deed,
ten gevolge waarvan bij een vlieg
tuigongeluk 34 mensen het leven
lieten, werd haar naam niet ver
meld. In plaats van haar te vervol
gen, voorzag de Federal Aviation
Administration haar van een
raadsman. De Los Angeles Times
en The New York Times hadden
het in hun berichtgeving niet over
het verdriet van de families, maar
over het verdriet van de verkeer
sleider. Farrell's conclusie is duide
lijk: 'Als een man faalt, dan vervol
gen we hem, als een vrouw faalt
dan beschermen we haar'. Zou een
huilende mannelijke staatssecreta
ris bij zijn vertrek op evenveel
sympathie hebben kunnen rekenen
als Elske ter Veld? Een vraag die
antwoord verdient.
In 'The Myth of Male Power' toont
Farrell keer op keer aan dat vrou
wen, ondanks de strijd van NOW
voor gelijkheid, voor het overgrote
deel de gevaarlijke en smerige ba
nen ontlopen die mannen nemen
om een hoger inkomen voor hun
gezin te verdienen. Negenennegen
tig procent van de brandweerlieden
is van het mannelijke geslacht. In
Den Haag is het niet veel anders.
Het Haagse brandweerkorps heeft
vier vrouwen in de 24-uurs dienst,
tegen 226 mannen. Ooit wel eens
vrouwelijke vuilnisophalers gezien?
Desnoods in de cabine achter het
stuur? Bij de plantsoenendienst?
Vuilnisophalers in Amerika hebben
2,5 maal meer kans om gedood te
worden tijdens het werk dan poli-
tie-agenten, en iedere krantelezer
weet dat dat niet bepaald een veilig
beroep is in de VS. 'Als ik een
zwangere vrouw zie, dan lach ik
automatisch - een uitdrukking van
mijn vreugde over haar plezier,
haar avontuur. Maar ik had nog
nooit een vuilnisman met een glim
lach begroet, als uitdrukking van
mijn waardering voor zijn bijdrage.
En ik had ook geen enkel begrip
voor zijn gebrek aan vreugde. Ik
ging er toch vanuit dat hij geen
vreugde zou kennen. Voor mij was
hij onzichtbaar, net als alle andere
mannen in de 'doodsberoepen'.
Het is de 'opdracht' van de man om
te sterven. Althans, jongens wor
den voorbereid op de strijd. Hoe
gewelddadiger het spel, des te gro
ter is de waardering. 'Geweld tegen
vrouwen wordt terecht veraf
schuwd, maar we noemen geweld
tegen mannen amusement', zegt
Farrell dramatisch. In Amerikaan
se postkantoren hangen posters die
alleen mannen vertellen dat ze zich
moeten opgeven voor militaire
dienst (in geval van calamiteiten
wordt het beroepsleger aangevuld
met dienstplichtigen). De levens
grote tekst op de poster spreekt
boekdelen: 'A Man's Gotta Do
What A Man's Gotta Do'. Is dat
macht, vraagt Farrell zich af. Wat
machteloosheid is, is mannen aan
geleerd te herkennen als macht.
'We noemen het doden van mannen
geen seksisme, maar glorie. We
noemen de dood van een miljoen
mannen in de slag bij de Somme
tijdens de Eerste Wereldoorlog
geen uitroeiing, maar we noemen
het 'je land dienen'.
Wordt geweld tegen vrouwen in de
film en op televisie uitgebuit? Ie
dereen zal ja zeggen, maar is het
niet zo dat 95% van de dodelijke
slachtoffers op het celluloid man
nen zijn? In de Oscar-film 'Unfor-
given' van Clint Eastwood wordt
een mishandelde vrouw gewroken.
Hoe gebeurt dat? Door een dozijn
mannen omver te schieten. Hoe
vaak gebeurt het niet in een mis
daad/western-film dat de vrouw
wordt verkracht, terwijl de man,
zonder veel misbaar en drama, ge
woon een kogel in zijn borst krijgt?
'Mannen vermoorden mannen in de
film. Als een man een vrouw doodt,
dan wordt hij gedood door een
andere man'.
Sedert de film 'Thelma and Louise'
kan de trucker geen goed meer
doen, terwijl hij dag en nacht bijna
onmenselijk werk verricht om alle
spulletjes op tijd aan te leveren.
Farrell's boek is eenzijdig. Het is
geen uitgebalanceerd boek waarin
iedereen iets van zijn gading vindt.
De eenzijdigheid van 'The Myth of
Male Power' is evenwel ook zijn
kracht. De auteur neemt een stel
ling in - een stelling, het moet
gezegd, die, nu het feminisme ziel
togend is, aan populariteit wint. Je
kunt het ermee eens zijn, of er
aanstoot aan nemen, een tussenweg
lijkt niet mogelijk. Het zet je aan
het denken. Wie het boek dicht
slaat - voor- én tegenstanders zul
len het in één adem uitlezen - zal in
ieder geval niet overschillig de
schouders ophalen. Hij/zij is klaar
voor het 'gevecht van de seksen'.
De keuken is te klein.
Warren Farrell: The Myth of Male
Power. Uitg. Simon 8i Schuster in
New York, prijs 23.