Miljarden
Tom xao x
ot
Rennen mei
de baby
Na een lange reis kwamen ze in
Nederland aan, twee gezinnen uit
Afghanistan. Net op het moment
dat de opvangcentra besloten de
poorten te sluiten. Ze doolden
rond in Eindhoven, sliepen buiten
en werden, zonder daar zelf een
moment bewust van te zijn, inzet
van een rel. De gemeente wilde
hen onderbrengen in een
leegstaande school in de
Apeldoornstraat, maar
buurtbewoners protesteerden fel.
Beide gezinnen hebben nu een
onderkomen gevonden in
opvangcentra in het land.
Verslaggevers spoorden één
familie, de Yosofzays, op en
noteerden hun verhaal.
Gevlucht gezin
moest wijken voor
boze Eindhovense
buurtbewoners
'Mensen zouden
zich in onze
situatie moeten
verplaatsen'
DE ALLOCHTONI
KEUKEN
DE STEM
Ik aarzel of ik het marmeren
kantoor van de bank zal binnen
lopen om daar te vragen of ze
iemand hebben die mij kan zeg
gen hoeveel biljetten van 100 dol
lar er in een koffer van 60 X 40 X
20 centimeter gaan. Ik vrees dat
de vraag geïnterpreteerd zal wor
den als een criminele ouverture,
dat iemand op een geheim knop
je zal drukken en dat ik urenlang
op het politiebureau doende zal
zijn om de plotselinge behoefte
aan deze logistieke wetenschap
uitte leggen.
Ik wil weten hoeveel van die
koffertjes ik nodig heb om een
miljard dollar te vervoeren. Ter
wijl de bewaking van het bureau
wordt versterkt met een veertigtal
eenheden van de Stoottroepen,
leg ik uit dat ik in het Amerikaan
se blad 'Fortune' met veel genoe
gen heb zitten lezen over de 101
rijkste dollarmiljardairs op aarde.
De kampioen onder hen is de
Sultan van Brunei, een man van
46 jaar, wiens olievermogen ge
schat wordt op 37 miljard
(37.000.000.000) dollar, of, tegen
een koers van 1,95, 72 miljard
en 150 miljoen gulden. Dat is een
enorme schep geld.
De ondervragende politieman be
gint het te begrijpen. 'U zoekt dus
aansluiting bij die club rijke men
sen?' Nee, ik wil weten of de
veertig man, die de gouden koets
van de Sultan bij gelegenheid van
zijn zilveren regeringsjubileum
getrokken hebben, voldoende zijn
om de koffertjes met een miljard
in 100-dollarbiljetten te dragen.
Kan dat bedrag in 40 koffers? De
Sultan heeft een vloot van 165
Rolls Royces, waarmee een mil
jard vrij gemakkelijk moet kunnen
worden vervoerd. Het beeld van
40 bepluimde dienaren van de
Sultan met koffertjes die elk 25
miljoen dollar bevatten is zo gro
tesk, dat ik tenslotte word vrijge
laten met een verbod om aan.
banken subversieve rekensom
men vwonie leggen. lil
Onder de rijkste miljardairs was
de heer Warren Buffett (62) er het
best aan toe: zijn vermogen rees
in een jaar tijd met 33 procent tot
6,4 miljard dollar. Iemand die
over mijn schouder staat mee te
lezen, meent te weten dat er voor
het vervoer van een miljard in
bankjes van 100 dollar toch wel
duizend koffers van het eerder
aangeduide formaat van node
zijn. En 500 dragers.
De heer Buffett, die in Omaha in
de staat Nebraska woont, is voor
44 procent eigenaar van de aan
delen Berkshire Hathaway. Hij
sprak van een 'non event' toen de
koers van dat aandeel door de
10.000 dollargrens brak, waar
door alle kranten met hun finan
ciële pagina's in de problemen
kwamen, omdat koerskolomme-
tjes met 5 cijfers niet in de com
puter waren geprogrammeerd. Ze
konden slechts koersen van ten
hoogste vier cijfers aan. Deze
aandelen waren in 1965 voor 12
dollar per stuk te koop. Als ik toen
de wijsheid had gehad om er
duizend van te kopen, zou ik nu,
op papier, 12 miljoen dollar
waard zijn geweest. Ik let er niet
genoeg op.
Dat miljard in dollars, waar ik het
eerder over had, kan belastingvrij
worden belegd in Amerikaanse
staatsobligaties met een rente
van 5,6 procent. De opbrengst is
dan 163.425 dollar per dag. Meer
heeft een mens niet nodig.
Anderzijds rekent 'Fortune' met
bijna misdadig genoegen voor
dat het dollarmiljard vrij gemak
kelijk kan worden gebagatelli
seerd. Je kunt er Pampers voor
een piasperiode van 30 maanden
voor kopen voor 666.000 kinde
ren. Met dat miljard kan men alle
openbare scholen in de Verenig
de Staten gedurende zes uur op
gang houden. Je kunt er een
jaarvoeding voor 5 miljoen hon
den en katten in Amerika mee
financieren. Echt indrukwekkend
is dat allemaal toch niet.
De Engelse koningin betaalt over
7,8 miljard in dollars dik 3 miljoen
dollar belasting (eigenlijk moet ik
dat omrekenen in ponden) en dat
is aanmerkelijk minder dan een
promille.
Onder haar medemiljardairs be
vinden zich kunstminnaars, een
vrek die uit principe zijn rekenin
gen veel te laat betaalt, een Ja
panse dichter, een man die in een
arbeiderswoning verblijft en een
man die op afgetrapte schoenen
loopt. Het zijn, om kort te gaan,
mensen zoals u en ik.
Door Marianne Wuite
en Mario Bouwmans
DE STEM
De familie Yosofzay: „We moeten helemaal opnieuw beginnen."
FOTO JAN DRÖSTI
Een Afghaanse familie
Je kunt wel zeggen 'ik ben
i.tegen asielzoekers,' maar ik
weet niet of ik tegen die
mensen ben. Ik ken ze
niet." Het zijn woorden,
drie weken geleden uitge
sproken door een bewoonster van
de Apeldoornstraat in Eindhoven,
die weer bovenkomen als we voor
rijden bij het opvangcentrum voor
asielzoekers in Zwolle. In een van
de kamers wacht de familie Yosof
zay uit Afghanistan.
Mirwais Yosofzay (35) en zijn
vrouw Zalmay (33) met hun twee
kinderen, de 9-jarige jongen Timor
en het 5-jarige meisje Hila. Mir
wais lijkt de rust zelve, straalt een
waardigheid uit die hij ondanks
alle doorstane ellende niet verloren
is. Zijn donkere vrouw Zalmay
plaatst zich stil op de achtergrond
en komt alleen naar voren omdat
de gastvrijheid daar volgens haar
om vraagt. De jongste Yosofzay is
verlegen en kruipt regelmatig tegen
de borst van haar vader aan, zoon
Timor rent dan weer de kamer uit,
dan weer de kamer in.
Ze kwamen hier begin juli aan.
Vrijdagavond de 9e juli, toen de
Apeldoornstraat nog steeds in rep
en roer was nadat de komst van
twee asielzoekersgezinnen inmid
dels al was afgeblazen, zat het
gezin Yosofzay in de bus vanaf het
Zwolse station zonder enige notie
van waar ze moesten uitstappen.
Met een woordje Engels en gebaren
vroegen ze het de buschauffeur. En
die week van zijn route af om het
gezin persoonlijk voor de deur van
het opvangcentrum af te zetten.
Yosofzay zal het later met een
glimlach vertellen, als hij uitweidt
over de Hollandse hartelijkheid:
„Nederlanders zijn vriendelijk en
erg behulpzaam."
Voordat we Yosofzay in de hal
van het opvangcentrum be
groeten, hebben we via onze
tolk Mohammed Sateiman
Ehsary al het een en ander verno
men over zijn achtergronden en het
land waar hij vandaan komt. Ehsa
ry, zelf een gevluchte Afghaan die
voor drie jaar de gedoogstatus in
ons land heeft en momenteel in het
opvangcentrum Stevensbeek
woont, schetst een beeld van een
totaal verwoest land.
Een land dat ruim een decennium
bezet was door het leger van de
voormalige Sovjetunie. Een land
dat toen de laatste Sovjet-soldaat
zijn hielen had gelicht, ten gronde
leek te gaan aan interne conflicten.
Na een hevige en langdurige strijd
verdreven islamistische fundamen
talisten in april vorig jaar het com
munistische regime van president
Najibullah. Maar sindsdien woedt
nog altijd eén machtsstrijd tussen
talloze kleine etnische splinter
groeperingen. Hoofdstad Kabul ligt
in puin. Honderdduizenden Afgha-
nen zijn op de vlucht geslagen.
Ze vrezen voor hun leven, vertelt
Ehsary. De meesten zoeken toe
vlucht in de islamitische buurlan
den Pakistan en Iran. „Alleen de
goed geschoolden, die een beetje
gewend zijn aan de moderne maat
schappij, komen naar het Westen.
De zwaar gelovige moslims blijven
liever in een islamitisch land. Zij
accepteren niet hoe de mensen hier
leven. Mannen en vrouwen die sa
men in een zwembad zijn bij voor
beeld, dat kan in hun ogen niet."
Met dat 'hier' doelt de tolk speci
fiek op Nederland. Want, zo zegt
hij, Nederland is 'beroemd' in Af
ghanistan. 'Philips' en 'de melkpro-
dukten', lacht hij. En hij prijst de
'neutrale' opstelling van Nederland
ten tijde van de Koude Oorlog.
Ehsary had duidelijk laten merken
uit te zien naar de ontmoeting met
zijn landgenoot Yosofzay. Omdat
de berichtgeving over Afghanistan
beperkt is, hoopte hij van Yosofzay
meer te weten te komen over de
huidige situatie. Al zo vaak heeft
Ehsary brieven naar vrienden en
familie daarginds gestuurd, maar
hij krijgt nooit antwoord. „In een
land in oorlog bestaat geen nor
maal leven. Alles is vernietigd, er is
geen irrigatie, er zijn geen tele
foonlijnen. Niets."
Als eenmaal de statige gestalte van
Yosofzay in het asielzoekerscen
trum voor ons verschijnt, weet
Ehsary merkwaardig genoeg zijn
nieuwsgierigheid te bedwingen. Hij
tolkt direct als we worden uitgeno
digd in de kamer van het gezin.
Daar staat temidden van zes bed
den en een tafel de televisie afge
stemd op RTL Plus. De twee kinde
ren, die net een paar uur school in
het centrum achter de rug hebben,
zitten op een van de bedden en
blazen enigszins verveeld ballonne
tjes op. Zalmay Yosofzay lacht
vriendelijk en reikt ons een yog-
hurtdrankje met rietje aan, die
evenals schaaltjes met nootjes, koe
ken en snoepjes op tafel klaar
staan. 'Neem maar. Voor jullie,'
gebaart ze.
Zalmay Yosofzay zal de komende
uren, waarin haar man het woord
voert, zwijgen. Ze tuurt, naast hem
zittend, naar buiten, naar de regen!1
boven het Almeloos kanaal. Haar
gedachten zijn bij haar ouders, zal
ze veel later vertellen. Ze wonen in
de hoofdstad Kabul en zijn vanwe
ge banden met het oude regime hun
leven niet zeker. Een keer zijn ze
thuis bijna geëxecuteerd door een
islamitische factie, maar door in
grijpen van een andere factie werd
bloedvergieten voorkomen. Hoe het
nu met ze is? Ze kan geen antwoord
geven.
Twee jaar geleden, toen de Islami
tische Revolutie op uitbreken
stond, woonden ook Mirwais en
Zalmay Yosofzay nog samen met
hun kleintjes in Kabul. Samen ook
met twee broers en de vader van
Mirwais. Ze deelden een apparte
mentengebouw in het nieuwe ge
deelte van de stad, een midden-
klassewijk. Mirwais had economie
gestudeerd en werkte als journalist
op de economieredactie van de
krant van de 'People's Democratie
Party of Afghanistan', de partij van
(toen nog) president Najibullah.
Ook zijn broers en vader sympathi
seerden met de partij.
De familie had tot dan een goed
bestaan, vertelt Yosofzay. Zijn
vrouw werkte als lerares en zelf
werkte hij hard voor de krant.
Daarnaast studeerde hij en mocht
hij graag basketballen en pingpon
gen. Het leven van de familie speel
de zich alleen af in de stad. Tripjes
naar mooie plekjes op het platte
land waren er al jaren niet meer
bij. Te gevaarlijk door het spervuur
van mortiergranaten. Eerst was er
de strijd van Islamitische verzets
groepen tegen de Russische bezet
ter en hun 'stroman' Najibullah,
later gevolgd door de gevechten
tussen fundamentalisten onderling.
De Islamitische Revolutie, die in
april '92 leidde tot de val van het
Najibullah-regime, veranderde het
leven van de familie op slag. Win
kelen was niet meer zonder gevaar,
de noodzakelijkste levensbehoeften
waren trouwens nauwelijks nog te
krijgen. Zandzakken barricardeer-
den de ramen en deuren van het
huis van de Yosofzays.
Rustig en ons vriendelijk toeknik
kend vertelt Yosofzay over de com
plete chaos die de stad in zijn
macht kreeg. „Alle wetten en regels
waren ineens verdwenen. In de
straten liepen gewapende splinter
groeperingen rond. Die kleine
groepjes onder eigen commando
eisten ieder hun territorium op;
soms had je in een straat van twee
kilometer lengte wel drie of meer
groepen die een deel van de straat
bezaten."
tn de luwte van de strijd regel
den Mirwais en zijn broer Ya-
mal voor hun vrouwen en kin
deren vervoer naar Mazar-e
Sharif, de noordelijke provincie,
waar het veiliger was en waar een
tante woonde. Zelf bleven de drie
broers Yosofzay en hun oude vader
•ih Kabul. „WèvlëefdëtPih verschil-'
lende huizen,>!.itl-okken van huis
naar huis. Geld hadden we nog
genoeg om voedsel te kopen. Het is
in ons land de gewoonte om geld in
huis te bewaren voor slechte tij
den."
Na de val van Najibullah wist
Mirwais dat hij en zijn familie
gevaar liepen. Als partijlid en aan
hanger van Najibullah zou hij ze
ker gezocht worden door de muja-
heddin, de nieuwe fundamentalis
tische machthebbers. Maar boven
dien vormde hij vanwege zijn
woonomgeving het doelwit voor is
lamitische strijders die op rovers
pad waren.
Een jaar lang wist hij steeds te
ontkomen, totdat in april van dit
jaar de confrontatie volgde met
mujaheddin-aanhangers. „Ik was
met mijn broers, oom en vader in
ons appartement toen die mannen
verschenen. Ze wilden binnenko
men, maar mijn oom weigerde. Met
een machinegeweer schoten ze hem
neer. Ik ben met mijn broer Yamal
naar de tweede verdieping gevlucht
en kon ontkomen via het huis van
de buren. Mijn vader en mijn ande
re broer lukte dat niet en zij wer
den meegenomen. We hebben niets
meer van hen gehoord of gezien."
Hij staart voor zich uit als we hem
vragen wat hij denkt wat er met
hen gebeurd is. „Ik weet het niet."
In de vroege morgen van de 15e
april zagen Mirwais en zijn broer
kans de stad te verlaten. In een bus
reden ze door het oude centrum
langs kapotgebombardeerde en uit
gebrande gebouwen. „Toen we ver
trokken werd er een offensief ver
wacht van de Hezb-e-Islami op de
stad. Iedereen was binnen. Het was
zo leeg in de stad. We zijn tijdens
die rit van 40 minuten twee mensen
op de fiets tegengekomen. Ik kan
niet zeggen hoe ik me toen voelde.
Ik moest weg uit de stad waar ik
mijn hele leven gewoond had, waar
ik gestudeerd had, waar ik verliefd
geworden was, waar mijn vrienden
woonden."
In die bus op weg naar hun vrou
wen en kinderen die ze al een jaar
niet gezien hadden besloten Mir
wais en zijn broer dat ze hun land
beter konden verlaten. Ze wisten
dat ze alleen konden ontkomen via
Oezbekistan. Het zou een gevaarlij
ke onderneming zijn, maar een an
dere uitweg was er in hun ogen
niet. „Ik accepteerde elk risico,"
aldus Mirwais Yosofzay.
Voor 2000 dollar regelden de
broers (valse) paspoorten, visa en
een gids voor hun gezinnen. De
man dropte hen 's nachts per busje
net over de Oezbeekse grens. Die
gids was geen reisagent, maar een
smokkelaar, vertelt Yosofzay. „Je
kunt misschien zeggen dat die
mensen niet deugen, omdat ze op
zo'n manier hun geld verdienen.
Maar voor mij betekenden ze de
redding. Zij maakten het mogelijk
dat ik kon vluchten."
Jail
:r. Via: Oezbekistan kwamen de broers
eifihun gezinnen in Moskou a|n,
per trein. De uiteindelijk bestem
ming hadden ze snel voor ogen:
Nederland. „We konden niet in
Moskou blijven. De Russen accep
teren geen vluchtelingen. Via Af
ghaanse contacten hadden we over
Holland gehoord. Dat dat een land
is waar je goed opgevangen wordt,
waar je veilig bent en waar de
mensen je helpen. Als er een land
was waar je als vluchteling de
mogelijkheid zou hebben een be
staan op te bouwen en waar je
kinderen goede scholing zouden
kunnen krijgen, dan was dat Hol
land."
Veel wist hij verder niet van Ne
derland. Het was het land van de
landbouw, van de bloemen. Ja, en
van de melkprodukten. „De duur
ste maar ook de beste die er in ons
land te krijgen waren."
De reis van Rusland naar Neder
land zou Mirwais en zijn broer
samen 15.000 dollar kosten. Voor
nieuwe (valse) paspoorten, vlieg
tickets en een 'reisleider'. Ja, het
geld hadden ze. „Dat hadden we in
Afghanistan geleend van familie.
Ik weet, het is veel geld. Maar dat
speelt in zo'n situatie geen rol. Je
kunt geld beter weggeven dan dat
ze het wegnemen."
Na twee vluchten van in totaal
dertien uur en een autorit van
twaalf uur, had de gids hen gezegd:
Jullie zijn in Holland, dit is Eind
hoven. De familie werd bij het
station afgezet en vond haar weg
naar de vreemdelingenpolitie, waar
ze tevergeefs aanklopte.
Uiteindelijk zouden de broers met
hun gezinnen de nacht doorbren
gen bij het station. Een veilige
plaats, hadden ze bedacht. „Maar
om een uur sloten ze het station en
moesten we weg. Gelukkig zagen
we buiten twee telefooncellen.
Daar hebben we de kinderen inge
legd. Zelf hebben we buiten gesla
pen."
Via Vluchtelingenwerk werden ze
de volgende twee nachten in een
hotel ondergebracht en op vrijdag
9 juli volgde voor Mirwais en zijn
gezin de rit naar Zwolle. Zijn broer
kreeg onderdak in een opvangcen
trum elders in het land.
Nu, in zijn "kamer in Zwolle,, is I
Yosofzay allang weer bekomen vatl
die eerste turbulente nacht in Ne-1
derland. Hij zegt de ontvangst yër-l
geten te zijn. „De mensen zijn-zol
aardig voor ons, ze doen echt aJJesl
om ons te helpen." Hij voelt .'zich I
veilig en comfortabel en het wa'fh-1
ten is nu op een antwoordman!
staatssecretaris Kosto (Justitie) jopl
zijn asielverzoek.
„Wij hopen ons land ooit terug 't I
zien, maar we gaan er vanuit,
onze toekomst hier ligt. We wijjenl
hier een nieuw bestaan opbouwpe. I
Dat zal heel moeilijk zijn. We moe-|
ten helemaal opnieuw beginppn.l
alles leren. Wij komen uit een arm I
land, het is erg moeilijk voor 'ons I
wennen aan de hoge levenstan-1
daard hier. Alles is vreemd vóoil
Als Zalmay koffie inschenkt,
kijkt Mirwais ons vriende
lijk aan. Hij heeft dan al
verteld niets van de gebeur
tenissen in de Eindhovense wijk
Drents Dorp te hebben meegekre
gen. Hij is er ook niet van op de
hoogte dat bepaalde Nederlandss
de vluchtelingen liever zien -gaan
dan komen. Ook is het voor Tiejm
nieuw dat er in dit land ntensén
zijn die vinden dat NederlanïFnijet
een probleem moet oplossen dat in
een ander land veroorzaakt is. j
Hij reageert met dezelfde sympa
thieke blik als waarmee hij op alfe
vragen heeft geantwoord. ';,Die
mensen zouden zich in onze situa
tie moeten verplaatsen. Als je iede
re dag leeft in doodsangst, als jje
weet dat je elk moment opgepaftt
kunt worden en je hebt de mögfe-
lijkheid om te vluchten, wat zoji-
den zij dan doen?"
Het is het moment dat Ehsary' zijn
rol als tolk even aflegt. Hij is
aangeslagen. „Die mensen die zul
ke dingen zeggen, beseffen niet hoe
het voor ons is om hier te leven. Jk
heb hier geen familieleden die even
op bezoek komen. Ik heb geen
tante die langs komt voor mijn
kinderen. Ik kan niet zo op straat
een praatje met iemand maken,
want ik spreek Engels geen Neder
lands. Mijn familie, mijn cultuur,
mijn vrienden, mijn spullen;' mijn
hele leven heb ik achtergelaten.
Denken die mensen daar wel'eeps
aan?" Ook Mirwais Yosofzay moest
alles achterlaten; „Maar ik h^b
mijn leven behouden."
Later in de auto zwijgt onze tolk.
Wij ook. Onze gedachten zijn fcjij
Yosofzay en zijn gezin. „Ik wil de
Hollanders niet tot last zijn. Ik vjil
dolgraag iets voor dit land doeh,
meewerken aan een oplossing)"
had hij nog gezegd. En hij had zidh
verontschuldigd, dat hij ons nipt
beter had kunnen ontvangen.
„Maar", had hij gezegd, „als vje
een woning krijgen, moeten jullie
zeker op bezoek komen. Dan ma
ken we voor jullie een echte Af
ghaanse maaltijd klaar."
Door Marijke Prins
Ik heb dit recept gekozen or
het heel lekker is en snel kla
maken, maar vooral omdat
zo'n prachtige naam heeft, je
het niet anders dan ritmisch
spreken. Vietnamese loert
bakkers zijn inmiddels een
trouwd beeld op de Nederla
markten. De rest van hun kei
is eigenlijk (nog) een geheim
Voor twee personen
Voorbereidingstijd: 10 rninutt
Baktijd: 10 minuten
8 grote Chinese garnalen,
en in de schil
3 lente-uien
1 verse rode peper
1 stengel citroengras (sereh)
3 eetlepels plantaardige olie
V/2 eetlepel inktvisvissaus
mam)
zout en witte gemalen peper
smaak
snufje suiker
4 eetlepels water
1 theelepel maïzena
2 eetlepels gesneden koria
blaadjes of peterselie
kneepje citroen
Wie van plan is meer dan
Vietnamees recept te gaan 1
(er zijn handzame boekjes
handel), doet er verstandig
om een fles inktvissaus te k
(nuoc mam); het wordt door
gerechten gesprenkeld (bij C
se winkels kun je het koper
niet, gebruik dan niet-zoete
jap.
Leg de garnalen op een bo
besprenkel ze met een kn
citroen. Snijd het groen v<
uien weg (bewaar het voo
anders), snijd het wit over
doormidden en dan in stukje
twee centimeter. Snipper d
per fijn, evenals de onderste
centimeter van het citroengr
Verhit de olie in een ruim
(het liefst een wok of wadjr
roerbak de garnalen totdat z
kleuren. Voeg uien, peper
troengras toe en roerbak h
heel 1 minuut op hoog vui
het vuur laag en breng de s
op smaak met vissaus, zot
per en een snuf suiker. Le
maïzena aan met water en g
in de pan. Roer totdat de
bindt en dien torn xao xa ot
op. Garneer met verse kori
of peterselie.
Dit Vietnamese gerecht ki
voorgerecht worden ge
maar ook als hoofdgerecht,
er dan gekookte rijst en s
komkommer bij.
Door Nico Koolsbergen
Het kon niet uitblijven
jonge ouders anno 1993 hu
spruit overal mee naar td
nemen, op buik of rug,
de fiets, in de tent en in 1
auto. Het wachten was nd
op een manier om het kindj
ook te betrekken bij hl
dagelijkse rondje hard la
pen. Die is er nu: de Bab
Jogger, een in Amerika on|
wikkeld wagentje met dr
grote wielen (51 cm doof
snee) waarmee hard lope
over alle soorten onde
grond geen probleem me:
is.
„Ik heb de buggy uitgetel
met het kindje van een kei|
nis," vertelt Marlies van -
Graaf van Outlet Sports
Weesp, de importeur vd
het ding. Baby en oude,
genieten van elke rit, bi
looft het persbericht dat ht
bedrijf de wereld heeft ing|
stuurd. Marlies van
Graaf bevestigt het: „I
kindje is anderhalf jaar; 1
zat te kraaien van plezied
Zo jong, en dan al verslaal
aan snelheid. Moet ministf
Maij niet ingrijpen?
De prijs is 899. En natuij
lijk kan men er ook
niet-sportieve ouder
woon mee gaan wandeh
Rennen kan wel, maar
niet verplicht. De eerste 1
stellingen zijn al binnl
meldt Marlies van de Gra;
