Foutjes
Djiendja
bierie
Een tweejarig meisje stierf op 24 mei van dit jaar een
nodeloze dood. In plaats van haar voor behandeling naar
het ziekenhuis te sturen, zei de 'arts' tegen de moeder: „Ze
is klaar om te sterven. Dat is ook nodig, want haar dood zal
ervoor zorgen dat jij weer kunt leven." De 'arts', een
35-jarige Tilburger die zich voor natuurgenezer uitgeeft,
werd maandag door de politie aangehouden. Evenals de
33-jarige moeder van het kind. Beiden op verdenking van
doodslag en zware mishandeling. Een reconstructie aan de
hand van gesprekken met vrienden en kennissen levert een
dramatisch verhaal op, waarin een kwakzalver voor God
speelt en waarbij patiënten emotioneel en financieel
worden leeggezogen.
PE ALLOCHTONE
KEUKEN
Tilburgse
'natuurgenezer'
oefent enorme
macht uit
over cliënten
Kruislandse
pastorie
mysterieuze
kliniek
van sekte
DE STEM
Als je eenmaal in een Britse
gevangenis zit, kan het even
duren voor je weer een vrij man
bent. Een jaartje of vijftien gele
den, zo herinner ik me levendig,
werd in de sombere, zeg maar
satanische gevangenis van Dart
moor een ingetogen oud manne
tje gevonden dat door iedereen
was vergeten. Hij had 62 jaar
gezeten en men had het zicht op
hem verloren. Hij was volmaakt
ongeschikt voor een leven buiten
de bajes. Hij was tevreden en
voelde zich veilig in de dagelijkse
routine.
Er worden wel meer foutjes ge
maakt in de Britse sector van
misdaad en straf. In de afgelopen
twee jaa zijn enkele forse juridi
sche dwalingen aan het licht ge
komen: de Maguire Seven, de
Burlington Six, de Guildford Four
en ene Judith Ward (samen acht
tien personen) zaten in totaal 28
jaar ten onrechte in de gevange
nis. De diepere oorzaak van hun
leed was een overmaat aan ijver
bij de politie en een daarmee
gelijke tred houdende onzorgvul
digheid.
Er zullen, zo lees ik in een geleerd
artikel in 'The Observer' nog veel
meer Britten dan ooit onschuldig
worden veroordeeld, maar ze
hebben nu ook een betere karis
op rechtsherstel voordat ze hun
hele, vaak loodzware vonnis, heb
ben opgeknapt.
Het is wel eens erger geweest,
toen de beul Pierrepoint nog zijn
door het Britse gezag hoogge
waardeerde ambt bekleedde en,
voor zover hij niet tot het schavot
was geroepen, ale en stout tapte
in een aangename Londense pub.
Ik herinner me een Daily Express
van veertig jaar geleden waarin
een artikel stond over de ongeluk
kige Derek Bentley, een jongen
van negentien jaar, die ter dood
veroordeeld was voor een mooird
die een toen zestienjarig vriendje,
- kompaan bij een inbraak en dra
ger van een revolver - had be
gaan. Deze was te jong voor de
strop, maar Derek, een beetje
domme jongen, grenzend aan het
achterlijke, moest hangen. De
kern van het verhaal was dat
Dereks maatje - ik geloof dat deze
Christopher heette, maar daar
steek ik mijn hand niet voor in het
vuur - een politieman doodschoot
en dat Derek juist vóór het fatale
schot had geroepen 'let him have
it', hetgeen kan worden geïnter
preteerd als 'geef hem de volle
laag' óf 'geef hem de revolver'.
De eerste interpretatie lijkt de
waarschijnlijkste, maar hoeft dat
niet per se te zijn. Derek werd in
de gevangenis van Wandsworth
door Pierrepoint opgehangen.
Rond diezelfde tijd was er in
west-Londen een vrouwenmoor
denaar actief, zekere heer Chris
tie, een man met het uiterlijk van
een rustige boekhouder, die zijn
slachtoffers onder andere achter
het behang plakte, alwaar ze door
de tocht enigszins mummificeer
den. Vooraleer de heer Christie (ik
geloof dat hij John heette) werd
gehangen, werd de geesteszwak
ke Tom Evans voor één van
Christies moorden geëxecuteerd.
En dan is daar nog de onvergete
lijke Ruth Ellis.
Ik zie nog haar foto in de krant:
een jonge, mooie, blonde vrouw
in een jurk met polkadotmotief.
Zij had haar minnaar doodge
schoten toen deze uit zijn auto
stapte. De man had haar verlaten.
Toen Ruth in de Old Bailey werd
gevraagd of ze hem dood wilde
toen ze schoot, antwoordde ze: ja.
Want zij wilde, depressief door
het trieste liefdesavontuur, zelf
ook dood. Zo kreeg zij haar ren
dezvous me Henry Pierrepoint.
Op de laatste dag van haar leven
trad deze haar tegemoet met uit
gestoken hand. Zij legde haar
hand in de zijne en hij draaide
toen vlug haar arm op de rug,
zodat hij haar polsen kon binden.
In de borstzak van zijn colbert
droeg hij een grote, witte, zijden
pochette. Dat was de kap, die hij
haar over haar hoofd zou trekken,
seconden vóór haar val in de
eeuwigheid. Mensen zoals Mar
garet Thatcher, die nu in Enge
land voor de doodstraf pleiten,
zijn deze droeve geschiedenissen
vergeten. Wie weent er nog om
Ruth Ellis?
Door Jan Ligthart
DE STEM
Door Marijke Prins
De voormalige pastorie in Kruisland. „Er klopt niet veel van. Die mensen willen met niemand in het dorp iets te maken hebben," ze^
omwonenden. foto fotopersbureau van eijndhm
De man die voor God speelde
W T iteindelijk verried hij
H zichzelf op twee manie
ren. Voor de politie was
dat zijn uitspraak: „Ja,
I ik wist dat ze ging ster-
ven." Voor de vriendin
van de moeder en eveneens cliënte
van de 'natuurgenezer' waren dat
de woorden: „Als die vader om
sectie op het kind gaat vragen, zal
ik hem eigenhandig vermoorden."
Twee cruciale fouten van een man
die zijn zaakjes zo goed op orde
leek te hebben.
Die man, een 35-jarige Tilburger,
maakt deel uit van een sekte-ach-
tige beweging die de 'iatrosophi-
sche' filosofie aanhangt. De sekte
wordt geleid door een Haagse 'na
tuurgenezer' die deze filosofie ook
heeft verzonnen. De sekte heeft een
netwerk van 'natuurgenezers' dat
verspreid is over Nederland, België
en naar verluidt ook Duitsland.
De verdachte Tilburger heet in dit
verhaal meneer Domen. Evenals
alle andere namen in dit verhaal is
die naam gefingeerd. Voor de rest
is er niets verzonnen. Dat is ook
niet nodig, want de hele geschiede
nis rond Domen kent meer griezeli
ge elementen dan een doorsnee
horror-roman.
Dit verhaal begint bij Mirjam Ver
meulen, moeder van het gestorven
meisje. Mirjam leidde enkele jaren
geleden samen met haar vriend
Cees en dochtertje Suzanne een
gelukkig bestaan. Het gezin straal
de volgens haar omgeving veel op
timisme uit en bruiste van de le
vensenergie. Mirjam en Cees leef
den een beetje een alternatief le
ventje. Volgens kennissen had het
tweetal het hippie-tijdperk een
beetje misgelopen en probeerden ze
dat gemis in te halen.
Ruim tweeënhalf jaar geleden werd
Evalientje geboren. Toen de baby
een paar maanden oud was, besloot
Mirjam op advies van een vriendin
om zich als cliënte bij Domen aan
te melden. Het was het begin van
het einde voor de relatie van Mir
jam en Cees.
„Mirjam had veel kritiek op de
reguliere gezondheidszorg. Ze had
behoefte aan een zo natuurlijk mo
gelijke geneeswijze. Daardoor
kwam ze bij Domen terecht. Vanaf
de eerste minuut heeft ze hem
volledig vertrouwd. Hij begon ook
niet meteen met allerlei eisen en
voorwaarden. Zo werkt hij niet.
Dat sluipt er later pas in," zegt
Nora.
De vriendin van Mirjam kan het
weten: Nora ging zelf tot voor kort
ook naar Domen, op aanraden van
Mirjam. Zoals zeker vijftien tot
twintig andere mensen uit de di
recte omgeving van Nora cliënt zijn
van Domen. Nora is dat niet meer.
Samen met haar man Johan heeft
ze van zeer nabij meegemaakt hoe
het leven van Mirjam en Cees werd
verwoest, terwijl ze ondertussen
ook zelf langs het randje van de
afgrond balanceerden.
De hele affaire rond Evalientje ge
nas haar echter in één klap van
haar grenzeloze vertrouwen in Do
men. De dood van het kind is voor
hen tevens aanleiding om met de
zaak naar buiten te komen. „En
ook op verzoek van Cees. Die is zelf
niet in staat om erover te praten.
Maar hij heeft ons verzocht het
hele verhaal naar buiten te bren
gen," aldus Johan.
Vanaf het moment dat Mirjam on
der behandeling is van Domen,
gaat het slechter tussen haar en
Cees. Nora: „Dat is niet vreemd,
want Domen bemoeit zich overal
mee. Hij houdt consulten van min
stens een uur waarbij er aan een
stuk door wordt gepraat. Daarbij
legt hij je allerlei dingen in de
mond, zodat hij je manipuleert
zonder dat je het in de gaten hebt.
Die consults vinden eens in de drie
maanden plaats. Maar er is veel
meer contact. Wekelijks, vaker nog
dagelijks en soms zelfs meerdere
keren per dag moet je hem bellen.
Dat gaat van: gebruik dit medicijn
maar, en laat me na twee uurtjes
weten hoe het werkt."
„Na een tijdje gaat hij er meer bij
betrekken. Hij wil dat je dan ook
dingen gaat vertellen als: ik heb
vandaag rode nagellak opgedaan.
Daar zegt hij dan weer allerlei
dingen uit te kunnen concluderen
en zelfs sympthomen van ziektes in
te herkennen. Hij dwingt je ook onf
zijn medicijnen te slikken en zijn
bevelen op te volgen. Doe je dat
niet, zo heeft hij ook mij voorge
houden, dan word jij, maar nog
waarschijnlijker je kind heel erg
ziek. En daar bedoelt hij dan niet
een griepje mee. Nee, dan heeft hij
het over aids, kanker, dat soort
dingen."
De achterliggende gedachte bij die
'diagnose' is volgens Domen, die
oorspronkelijk van beroep verple
ger is, dat mensen overal invloed
op hebben. De gezondheid van
moeder wordt mede bepaald door
het gedrag van het kind of van de
echtgenoot. Of andersom. Domen
ging zelfs zo ver dat hij ook huis
dieren behandelde. „Want als je
hond ziek is dan komt dan door
jou, zo hield hij me voor," aldus
Nora.
Dat soort dingen kreeg ook
Mirjam te horen. En Cees.
Want de vader van Eva
lientje was ook nog enkele
maanden cliënt van Domen. Hij
haakte echter af, volgens Johan en
Nora was .hij te kritisch naar de zin
van Domen. Mirjam volgde echter
de aanwijzingen van Domen tot op
de letter na. Tot steeds groter onge
noegen van Cees. Dat leidde steeds
vaker tot ruzies.
„Op een bepaald moment is Domen
haar gaan vertellen dat ze beter af
zou zijn zonder Cees. Dat de aan
wezigheid van Cees alleen al ervoor
zorgde dat Evalientje ziek werd.
Domen zei dat als ze een nieuw
leven wilde beginnen, ze dan Cees
buiten moest zetten. Als het moest
zelfs met hulp van de politie. Dat is
dus ook letterlijk zo gebeurd. Do
men kreeg alles voor elkaar. Hij
heeft nota bene zelfs verteld dat er
een dag zou komen dat de praktij
ken van zijn clan verboden zouden
worden. En nog volgden zijn cliën
ten hem blindelings," aldus Johan.
Mirjam verloor zichzelf steeds
meer in de 'iatrosophische leer' die
Domen uitdraagt. Op aanraden van
Domen vertrok zij anderhalf jaar
geleden spoorslags naar een 'privé-
kliniek' in Kruisland. De bewuste
kliniek is eigendom van dezelfde
sekte-achtige beweging waar Do
men deel van uitmaakt.
In een oud pastoriegebouw aan de
markt van Kruisland worden pa
tiënten behandeld die door Domen
en andere 'iatrosophische natuur
genezers' daarheen zijn doorverwe
zen. Niemand in het dorp kent het
echtpaar dat over de kliniek re
geert. De man zou een baan hebben
in Tilburg, als leraar gymnastiek
voor studenten verpleegkunde. Het
is zijn echtgenote die de leiding
over de kliniek heeft, zo beweren
enkele buurtbewoners.
Bij het aanbellen doet de bewuste
vrouw open. Bij het zien van de
fotograaf gaat de deur echter met
een smak weer dicht. Even later
worden de gordijnen dichtgetrok
ken en nog wat later arriveert de
politie. „Mevrouw had geklaagd
over ongewenste bezoekers."
De bewoners van Kruisland moe
ten in ieder geval niet veel hebben
van de kliniek, zijn eigenaren en
zijn tijdelijke gasten. „Er klopt niet
veel van. Die mensen willen met
niemand in het dorp iets te maken
hebben. En die 'gasten', voor het
grootste deel Belgen, zie je zelden
of nooit," aldus de eigenares van de
kruidenierszaak.
„Soms krijgen we patiënten hier in
de winkel. Laatst was er nog een
vrouw met een mongolide kind. Die
zei dat ze er al ruim een half jaar
zat, maar dat ze er tot nu toe niets
mee was opgeschoten. Dat ze maar
niet beter wilde worden. En vorige
week moest de politie nog komen
omdat een andere patiënt op straat
lag en niet terug de kliniek in
wilde. De politie heeft hem uitein
delijk terug naar binnengedragen."
In diezelfde kliniek verbleef Mir
jam ruim acht weken, samen met
haar kinderen, want de sekte kent
opvallend veel leden met kinderen.
Volgens Johan een beroerde tijd
voor Mirjam: „Ze heeft daar bijna
Evalientje verloren. Het kind heeft
daar werkelijk met één beentje in
het graf gestaan. Dagenlang heeft
het meisje voor haar leven gevoch
ten. Mirjam heeft daar veel onder
geleden. Later is ze nog eens terug
gegaan om iemand te bezoeken die
daar nog steeds zat. Toen mocht ze
in eerste instantie niet binnen om
dat ze zonder afspraak langs
kwam. Twee dagen later lag er bij
Mirjam een rekening in de bus. Zo
zijn ze bij die clan. Geld, daar
draait alles om. Terwijl ze zelf al
hun patiënten voorhouden dat elke
vorm van materialisme uit den bo
ze is."
Dat wordt bevestigd door de ver
halen van andere bekenden van
Mirjam. „Toen ze uit die kliniek
kwam, had ze per se 10.000 gulden
nodig. Ze heeft in de buurt heel
wat bij elkaar geleend. Want geld
had ze niet. Niks," zegt een kennis
van het echtpaar.
„Ze had 150 gulden per week te
besteden," vertelt Nora. „De rest
ging naar Domen. Alleen al die
acht weken in de kliniek hebben
haar 12.000 gulden gekost." Voor
een consult rekent Domen 120 gul
den, medicijnen zijn minstens 30
gulden en ook voor elk telefoonge
sprek moet flink betaald worden.
„Wij hebben nu nog een schuld van
3900 gulden. Althans, volgens Do
men," zegt Nora.
Ook volgens inspecteur voor de
Volksgezondheid, M. Westerou-
wen-Van Meeteren is geld de be
langrijkste drijfveer achter de sek
te. „En het meeste ervan gaat naar
de leider, de Hagenaar tegen wie al
strafrechtelijke zaken lopen. Als je
ziet in wat voor weelde die man
baadt, daar kunnen u en ik alleen
van dromen."
Mirjam was inmiddels al een tijdje
verhuisd en volgens vrienden en
kennissen leek het inmiddels een
beetje beter te gaan. Misschien wel
iets té goed, want velen vonden
haar optimisme en vrolijke uitstra
ling geforceerd aandoen. Ze had
inmiddels weer w$t meer contact
met Cees. Dat werd eëhteplfffge-
kaj>£ op Ket moment èdöt''Domen
daar achter kwam.
Toen kwam het moment dat
Evalientje weer ziek werd.
„De tweede keer dat ze zo
ziek werd. Nu is Evalientje
ook nooit ingeënt. Dat mag niet
van deze club," zegt Johan. „Toen
de wijkverpleegster er bij ons kind
eens naar vroeg, heeft Nora het aan
Domen gevraagd. Nee, daar kwam
niks van in. Vervolgens ben ik zelf
naar Domen gegaan. Die zei: 'Man,
doe niet zo materialistisch. Inenten
betekent dat je waarde hecht aan
het lichaam. Maar dan heb je het
maar over een lijfje. Het gaat om
de ziel."
Johan zag dat absoluut niet zitten,
'Nora wel. Zoals ook Mirjam alles
voor zoete koek slikte. Het kind
werd steeds zieker, maar Domen
deed er niets aan. „De vrijdag voor
Evalien stierf, ben ik bij Mirjam
langs gegaan. Ze gedroeg zich toen
zeer vreemd. Alsof ze geen moeder
was, alsof het meisje niet meer dan
een lappepop was. Heel afstande
lijk allemaal."
Op maandag was de toestand van
Evalientje zo ver verslechterd dat
Mirjam wilde dat Domen kwam
kijken. Domen zei geen tijd te
hebben voor visites. Mirjam moest
zelf maar met haar dochtertje langs
komen. Johan kreeg een telefoon
tje: of hij haar naar Domen toe
wilde rijden. „Dat heb ik gedaan.
Evalientje was helemaal apatisch,
daar zat helemaal geen leven meer
in. Maar datzelfde gold voor Mir
jam. Die zat als een zandzak in de
auto, met haar gedachten helemaal
ergens anders."
„Toen we bij Domen aankwamen,
stuurde hij mij weg. Hij zou haar
wel naar huis brengen. Je kon
merken dat er iets mis was, zonder
nou te zeggen dat Domen ongerust
was. Mirjam werd door hem thuis
gebracht. Een paar uur later, zo
heeft Mirjam het zelf althans tegen
ons verteld, hoorde ze Evalientje
boven 'Mammie' roepen. Ze ging
naar boven en heeft vervolgens het
kind in haar armen zien sterven. Ze
zegt nog reanimatie te hebben ge
probeerd. Dat lukte niet en vervol
gens heeft ze Domen gebeld. Die
zei: bel een ambulance, ik kom
eraan."
Voor een sekte die absoluut tegen
het gebruik van erkende medici is,
was het advies over de ambulance
nogal vreemd, vindt Johan. „Maar
hij is vervolgens de hele middag bij
haar gebleven. In het ziekenhuis
heeft de kinderarts de dood vastge
steld, waarna ze met het kinder
lijkje terug naar Mirjams huis zijn
gegaan. Een verzoek om sectie door
het ziekenhuis werd niet toege
staan."
Vooral door dat laatste werd de
kinderarts gealarmeerd. Die belde
de Inspectie voor de Volksgezond
heid, die onmiddellijk in actie
kwam. Toen Johan en Nora enkele
dagen later de inspectie belden,
konden zij er meteen terecht. Johan
en Nora gingen tot die stap over
doordat Domen zich tegenover No-
ra liet gaan.
„Op de vraag of Cees, die in die
dagen zelf in het ziekenhuis lag,
geen sectie zou laten plegen, ant
woordde Domen: 'Als Cees dat
doet, ga ik vannacht nog naar het
ziekenhuis om hem eigenhandig te
vermoorden.' Dat vond ik zo'n rare
uitspraak. Daardoor ben ik aan het
denken gegaan. Eigenlijk ben ik
daardoor pas wakker geworden.
Toen bëh.ik pas gaan zien dat er
iets 'grutvelijk-fflis was met Domen
en dat 'üfr"al"'3ie tijd fout had
gezeten."
Johan: „Ik kon op dat moment die
Domen wel kussen. Eindelijk had
hij zichzelf verraden en zag zij in
hoe fout die kerel is. Want het is
een sluwe vent vol lage, gemene
streken. Maar meer dan een jaar
lang was Nora voor geen enkele
reden vatbaar. Alles wat Domen
zei, was waar. Hij heeft net zo goed
geprobeerd om óns uit elkaar te
drijven. Dat lukte nooit, en geluk
kig heeft hij vervolgens die fout
gemaakt."
Terwijl de inspectie en inmiddels
ook de politie hun onderzoek be
gonnen, bereidden Domen en Mir
jam de begrafenis van Evalientje
voor. Vader Cees werd daar nau
welijks in betrokken. Johan ging de
dag nadat Evalien was gestorven
op visite bij Mirjam. „Ze was onna
tuurlijk vrolijk. Eng gewoon. We
gingen naar boven waar het kind in
haar bedje lag opgebaard. Dat had
Domen natuurlijk gedaan, met zijn
verplegerservaring. Alleen had hij
het slecht gedaan. Het stonk er en
toen Mirjam het kindje optilde, ben
ik weggegaan. Ik kon er niet meer
tegen."
In de dagen tot haar begrafenis
werd constant een wake gehouden
in het huis van Mirjam. Volgens
Johan waren daarbij meestal enke
le andere leden van de clan, zoals
hij de cliëntengroep van Domen
consequent aanduidt, aanwezig. Op
donderdag 27 mei werd in een
Tilburgse kapel de avondwake ge
houden. Johan en Nora waren er
niet bij, ook niet op de begrafenis
van vrijdag.
„Cees heeft mij verteld hoe het bij
die gelegenheden verliep. Tijdens
de avondwake moest hij als een
soort ongewenste gast achterin het
kapelletje plaats nemen. Voorin za
ten Mirjam en Domen op de eerste
rij. Later kwam ook de leider van
de sekte in een dikke Jaguar aan
rijden. Die is naar Cees toegeko
men en heeft hem ingefluisterd dat
als hij het lef zou hebben om sectie
op het lichaam van Evalien#aan te
vragen, hij Cees 'koud zou laten
maken'. Over de begrafenis heeft
hij verder weinig verteld. Alleen
dat hij wederom buitengesloten
rekt
werd. Cees heeft nog wel het kist
gedragen. Maar niet alleen: si
met een vriend, Mirjam en
Domen."
Franpois, een kennis van Cet
Mirjam, was aanwezig bij
avondwake: „Ik was
Cees zat niet op de voorste rij,
een bepaald moment is hij r
voren gelopen en zei hij in
kerkse stilte keihard: 'Weet je
wie ik ben? Ik ben de vader va
Evalien!' Vervolgens was hei'
stil. Het lijkje werd met een be
busje van vrienden gebracht,
zat in een zelfgetimmerd kistj
althans daar leek het op. Vera
gens heeft Mirjam voor de at
zigen een verhaaltje verteld. 1
bij kwam ze onwerkelijk over,
ze er niet bij betrokken was. lo
wijl toch bijna iedereen in de kapt
zat te huilen.
De wereldvreemde houding va
Mirjam veranderde enkele1
na de begrafenis wel, zo i
Johan en Nora. „Het andere
tertje ging naar school. Daarkwa
Mirjam in concact met anderen»
ders die natuurlijk van het
den van Evalien wisten. Mirja
kreeg schouderklopjes, steunbetu
gingen, werd vastgehouden. Daar
door kikkerde ze weer op. Maarh
was voor haar alleen maar ei
bevestiging dat Domen gelijk h»
Die had namelijk tegen haar
zegd: 'Om je zelfvertrouwen ten)
te krijgen, om weer onder de men
sen te raken heeft Evalien moete
sterven.' En dat kwam dus in
ogen van Mirjam uit."
Ondertussen besloot Nora om
een 'andere' homeopaat een tweed
diagnose te vragen voor haar eif
probleem. Nog geen kwartier
dat telefoontje belde Domen o|
„Hij was meteen ingeseind doordi
homeopaat. Kennelijk werken
dus samen. In ieder geval zeü
tegen me dat ik dood kon
'Succes met je strijd,' beet hij
toe en hing toen onmiddellijk
Na anderhalf jaar dumpte hij me'
drie seconden."
„Zo gaat dat bij die clan,"
Johan. Zodra je nog maar contac
opneemt met andere medici, ber.j
op zijn minst verdacht,
me, volgens mij heeft Domen noo
aan zien komen dat Evalien
sterven. Die diagnose heeft
nooit gesteld. Pas achteraf is bi) f
volgens mij dan, een verhaaltje
gaan verzinnen."
Over één ding zijn alle kennis'
het tot slot eens: Mirjam
altijd het beste met haar kir
voorgehad. Dat is het meest tries
aan heel deze tragedie. Franf®
„Ik ben ervan overtuigd dat V
jam zielsveel van haar kiodere
hield. Toen en nu nog. Ergens is'
gewoon fout gelopen. Maar
slechte moeder is ze zeker niet
Johan: „Ze was gek op haar kin
ren. Ze heeft alleen de verte®
leermeester getroffen."
T ora: „Domen en tijn
m 8in8en heel doelgerrcb
V onzekere mensen al.
_L m teraf realiseer ik me pas
ook ik zo onzeker was. Hij raa„
mij de pil af, en zat later vreet»
lachen toen ik vertelde dat
zwanger was. Toen liet ik dat in
gaan. Nu weet ik pas hoe pen
dat lachje eigenlijk wel m«
Hij maakte gewoon vreselijk --
bruik van je onzekerheid^ hn
vond dat ouders nooit go»
Gember heeft als aardige
genschap dat hij de m<
sappen losmaakt en daarmee
spijsvertering bevordert,
staat hij bekend als een Hé
opwekkend middel. Hoe het
zij, de citroen-achtige sap
van de wortel werken verfriss|
Uit het caraïbisch gebied een
cept voor gemberlimonl
djiendja bierie. Gekoeld, met
klontjes opgediend, is het
heerlijke en goedkope frisd^j
opeen zomerse dag.
I/oor 1 liter limonade
1 grote gemberwortel (250 gn
t pijpjes kaneel
t kruidnagels
150 gram suiker
3 citroenen of limoenen
Week de wortel enige tijq
warm water, dan gaat de sch
gemakkelijker af. Haal van
troen of limoen de schil af,
deze en snijd hem in stuk
Pers twee vruchten uit. Schi
rasp de gemberworel of st:
hem fijn. Zet het pulp op
liter water, de specerijen, sl
en het sap van de twee citroq
of limoenen. Breng het gehe
roerend aan de kook.
Laat het mengsel 20 min|
zachtjes trekken en giet het
een fijne zeef in een grote
Laat de limonade afkoelen ei
de kan in de koelkast. Contrr
de smaak en voeg eventueel
suiker of extra citroensap toe.
Dien de zomerse drank op
ijsblokjes en garneer het glas
een schijfje limoen of citroen.
waren. Hij was de enige
die
hoe het moest. Domen heeft
God willen spelen."
In' Zo°
0l3ende week 150 jaar.
van Antwerpe
I
