Beelden als 'kleicartoons'
1295
ier
Een schrijfmachine van vlees en bloed
Bredase kunstenares Anne Kemerink naar Parijse saloii
Tentoonstelling 4Tout SimenorT in Luik vertelt bijna alles over beroemdste Belgische auteur
Ie krant
over de vloer.
lerhout
1 dienst te
Ji" Saan wij
fort onze
/erbouwenj
Jwroom-
1 B-keuzes
?m sterk
1IJSD!
destem grotegids
VRIJDAG 2 JULI 1993
DEEL D
Jeafort/Cottage
Ihommelstoel
loogkleur.
Van 583,-NU
WIJNKASTIN
LOOGKLEUR
NUL
Picknickmanden er,|
andere rieten
nanden
loot en VN*
pin. 1
anaf
■Door Hans Rooseboom
■Zelf noemt Anne Kemerink-De
j eeuw haar keramische beelden kléi-
cartoons. „Net als bij een cartoon
|kun je als het ware in één oogopslag
Izien wat het is, maar er zit een
[verhaal achter dat je moet kennen."
Het haar 'cartoons' heeft Anne Keme
rink, geboren in Breda en na lange jaren
weer terug in de stad, zich weten te
[onderscheiden van een paar honderd Eu
ropese collega-keramisten. Haar werk is
luit 600 inzendingen bekroond met een
(standplaats op de Paris Art et Ateliers
[Salons (PAAS), die einddeze zomer plaats
[vindt in het Pare des Expositions in de
franse hoofdstad.
Dat het werk van Anne Kemerink in het
springt te midden van veel ander
jkeramisch werk, is zeker. Haar werk is
polstrekt eigen en met niets anders te
Welijken. De benaming 'cartoons' doet
fefbreuit aan het serieuze karakter van dit
|»erk. Want hier is sprake van meer dan
rtoons. De beelden van Anne Kemerink
feijn voorstellingen, dromen en vooral ver
tellingen.
[hergang
[Mijn werk is eigenlijk een doorlopende
loorstelling," zegt de kunstenares. „Je
moet er omheen lopen en dan zie je steeds
iets anders. Het is een keramische vertel
ling."
Het meest opmerkelijke aan de kunstwer
ken in klei van Anne Kemerink is de
bijna onmerkbare overgang van het twee
dimensionale naar het driedimensionale.
Aan de voet van ieder werk zie je een
geschilderde voorstelling, die naar boven
uitmondt in verschillende tastbare beeld
jes. De driedimensionale voorstellingen
worden als het ware geboren uit het
platte vlak en ze vormen met elkaar een
wonderlijke eenheid.
„Ik begin met een dunne ronde vorm. Die
trek ik op en dan ontstaat er iets. Het
groeit onder mijn handen, ik weet nooit
wat ik ga maken. Het wordt altijd iets dat
kennelijk op mijn netvlies of in mijn oren
is blijven hangen, zonder dat ik het wist
en dat wordt dan zo'n keramische vertel
ling. Onlangs kwam er iets uit en ik wist
opeens wat het was. Het was een oude
vrouw die ik gezien had in een piepklein
tuintje. Ze kon er nauwelijks in rond
draaien, maar ze stond daar zo gelukkig,
met haar hark. Dat is een beeld gewor
den."
Anne Kemerink werd in 1950 geboren in
Breda. „Ik woon pas sinds twee jaar weer
hier, dus ik vind het belangrijk om erbij
te vermelden dat mijn eigen naam De
Leeuw is. Kemerink is de naam die ik als
kunstenares gebruik. Aan het eind van de
jaren zestig wilde ik naar de kunstacede-
mie, maar mijn ouders vonden dat een
wereld van sex en drugs en rock 'n' roll.
Autodidact
Ik ben grotendeels autodidact. Eerst heb
ik wandkleden gemaakt, daarna heb ik de
Vrije Academies gevolgd in Den Haag en
in Rotterdam, o.a. portret boetseren. In
1979 ben ik met keramiek begonnen en in
1986 ben ik met mijn werk naar buiten
getreden. Intussen heb ik twee vaste
galeries, een in Den Haag en een in
Amsterdam."
Kermaische kunst zou volgens Anne Ke
merink best wat serieuzer genomen mo
gen worden. „Keramist vind ik een verve
lend woord. Keramiek: dat betekent voor
veel mensen kopjes en schoteltjes. Potten
bakken. Ik noem mezelf een beeldend
kunstenaar die keramische beelden
maakt. Het is trouwens een wens van mij
om ooit gigantisch grote dingen te ma
ken."
Dun
Het materiaal is uiterst belangrijk voor
kleikunstenaars. „Ik gebruik Franse gres
en Engelse brickstone en ik werk heel
dun. Ik bewerk het met terra sigillata,"
aldus Anne Kemerink. En dat laatste.legt
ze uit: „Bezonken kleiwater met kleur-
Keuze in
overvloed in
antiek grenei
2-deurs
kasten.
Van 1895,-
Superprijs.,
pigmenten. Ik polijst op de ruwe klei.
Geen glazuur. Het polijsten doe ik met de
achterkant van een lepeltje, dat is heel
tijdrovend. Mijn manier van werken leidt
bovendien tot een eenmalig bakproces.
Het moet in een keer goed zijn. In de oven
ontstaat dan de eiglans die al mijn werk
in het eindstadium heeft."
De overgang van twee- naar driedimen
sionaal is het meest typerende en het
meest fascinerende aan het werk van
Anne Kemerink. „Ik kan anders niet
kwijt wat ik wil uiten. Schilderen doe ik
ook, maar het is een dimensie te weinig.
Als kind al wilde ik de achterkant van de
Nachtwacht zien, want die platte figuren
bevredigden mij niet. Ik wilde weten hoe
ze er aan de achterkant uitzagen".
De PAAS-beurs in Parijs, waar de Breda
se kunstenares als gevolg van een prijs
vraag een gratis stand heeft gewonnen
(„De kleinste stand kost daar 8000 francs
voor drie dagen") zou een doorbraak
kunnen betekenen. Anne Kemerink hoopt
althans dat dat het voordeel is van een
plek op zo'n beurs.
„Het is geen verkoopbeurs, maar hij is
bedoeld om de laatste stand van zaken te
laten zien op het gebied van design en
ontwerp. Op alle gebieden. Huishoudelijk
en artistiek. Op die beurs komen galerie
houders uit de hele wereld, dus ik hoop
een beetje op die internationale contac
ten."
sn) Tel. 01854-300C
In het museum voor
Waalse kunst in Luik
loopt tot 31 oktober een
f tentoonstelling over Ge-
i orges Simenon, de Bel-
Izon. 4/7 café de Kroo»f «Je schrijver die we-
Huist, aanv. 14 u. reldberoemd werd door
zijn politieromans met
I in de hoofdrol commis
saris Maigret.
Dat Simenon in zijn jon-
ge jaren aan de kost
j kwam als journalist en
als schrijver van eroti
sche pulp en keukenmei
denromans, is minder
lekend bij het grote pu-
iliek.
i wanten en kranten.
seerd. Hoewel Simenon een we
reldburger was, die het grootste
deel van zijn leven doorbracht
in Frankrijk, de Verenigde Sta
ten en Zwitserland, heeft de
'Vurige Stede' Luik haar be
roemdste zoon toch min of meer
voor zich opgeëist.
Ondanks het feit dat Simenon
na zijn twintigste zelden nog in
Luik kwam, bleef er toch een
band bestaan tussen de stad en
de schrijver. In 1976 schonk hij
al zijn manuscripten aan de
universiteit van Luik, waar in
het slot van Colonster aan de
rand van de stad sindsdien het
Fonds Georges Simenon is on
dergebracht.
Chronologisch
Het museum voor Waalse kunst
in Luik is een betonnen bunker,
geklemd tussen de oude stad en
de Maas. Precies aan de over
kant van die Maas, in het stads
deel Outremeuse, groeide Sime-
mon op. Voor 'Tout Simenon' is
het gebouw praktisch onher
kenbaar veranderd. In een chro
nologisch opgezette tentoonstel
ling maakt de bezoeker kennis
met Georges Simenon vanaf
LI a.s. zal in de grote
"DE STATIONSHER-
3 te Oosterhout t.o.v.
M.H. Pieters en/of J.H.
Veilingbedrijf Gelder bij
Jgereedschappen
kolomboren, enz.
videoapp.
elefoons, enz.
en witgoedapp.
stofzuigers, enz.
tntainbikes
kussens en vele
UUR. KIJKUUR 12 00 UUR
TIKELEN VOLLEDIGE GARANl£l
|Dat hij bovendien nog
[met de Duitsers collabo-
jreerde, antisemitische
Iteksten schreef en een
■geroutineerd rokkenja-
jger was, maakt Simenon
■interessant genoeg om
14000 rrr expositieruimte
[te vullen.
iDoor
onze correspondent
(Bert Schampers
■Georges Simenon zou dit jaar
■negentig zijn geworden. De in
Luik geboren schrijver overleed
op 4 september 1989 in Lausan
ne. Het is voor het eerst dat er
leen grote overzichtstentoonstel-
lling rond de auteur is georgani-
De glazen kooi met de schrijfmachine. Ooit bestond het plan
om Simenon onder het oog van het publiek in deze kooi een
roman te laten schrijven.
zijn prilste jeugd in Luik tot
aan zijn dood in Zwitserland.
Om het grote publiek te lokken
-de organisatoren rekenen op
zeker 200.000 bezoekers - zijn
belangrijke momenten uit zijn
leven en scènes uit zijn Maigret-
boeken levensecht uitgebeeld
met decors, geluiden, geuren en
attributen.
Het begint al bij het betreden
van het museum. De bezoeker
wordt door een donkere gang
met klinkers en tramrails ge
leid, waar straatgeluiden te ho
ren zijn van het Luik van Sime
non. Door een tramstel heen
kom je in een kleine ruimte
terecht, vanwaar het met de lift
naar de vierde verdieping gaat,
het vertrekpunt voor de reis
door het leven van Georges Si
menon.
Spookhuis
Het is een wat vreemde manier
om een expositie binnen te rol
len. De donkere gang met de
tram roept de sfeer op van het
spookhuis op de kermis. De ge
heimzinnigheid prikkelt de
nieuwsgierigheid.
De route op de vierde verdie
ping begint met de jeugdjaren
van Simenon, zijn ouders en
zijn schooltijd. Toen bleek dat
zijn vader ongeneeslijk ziek
was, moest de jonge Georges de
school verlaten om te gaan wer
ken.
Het notitieboekje in het vitrine
kastje herinnert aan zijn loop
baan als journalist bij de con
servatieve krant La Gazette de
Liège, waar Georges Simenon
als 16-jarige in dienst kwam.
Op de tentoonstelling is de
werkkamer van de hoofdredac
teur van de Gazette nagebouwd.
Het ruikt er naar boenwas, op
de zware houten werktafel staat
een Remington typemachine.
Maakte Simemon aanvankelijk
slechts berichtjes over doodge
reden honden en andere onge
lukken, al snel werd hij de vaste
columnist, die een hoekje op de
voorpagina mocht volschrijven.
De Gazette publiceerde ook ze
ventien antisemitische artikelen
van Simenon. De stukken han
gen op de expositie, zonder enig
commentaar.
In Luik leert Simenon Régine
Renchon kennen, de schilderes
voor wie Simenon het koos
naampje Tigy bedacht en wie
hij in december 1922 naar de
kunststad Parijs vertrok om er
zich te vestigen. Om den brode
schreef Simenon onder verschil
lende pseudoniemen in een hoog
tempo keukenmeidenromans.
Kleine boekjes - voorlopers van
de pocket - die in Luik keurig
naast elkaar in een van de meer
dan vierhonderd glazen kastjes
hangen.
VERVOLG OP DE VOLGENDE
PAGINA
Simenons schrijfmachine als verslaggever bi] la Gazette de
Liège, een Remington Standard 10.
Wat is uw favoriete boek?
'Ferdi Duuk' van Gambrowitz. Vanwege de vervorming
en de vertekening waarin de werkelijkheid benaderd
wordt.
Welke film heeft op u de meeste indruk gemaakt?
'Het kabinet van dokter Galigar'. Omdat ie zo ontzet
tend spannend is en vanwege de integratie van beel
dende kunst en film.
Wat is de laatste tentoonstelling die u heeft bezocht?
Dat was afgelopen weekeinde in de Grote Kerk in
Veere: de tweejaarlijkse overhandiging van de laurea
ten aan kunstenaars.
Welke plaat of cd zou u op de radio willen laten draaien
voor u zelf?
'Het Requiem' van Verdi. Dat vind ik heel bijzondere
muziek.
Wat hangt er bij u thuis op het mooiste plekje aan de muur?
Dat is een schilderij van Eugène Brands.
Wat was uw laatste cultureel avondje uit?
De openingsceremonie van het Festival Nieuwe Muziek
afgelopen zaterdagavond in Middelburg.
Voor welk televisieprogramma blijft u thuis?
Ik kijk heel weinig televisie. Ik zet wel films op video.
Door welke artiest, kunstenaar of acteur zou u het liefst
voor een diner met kaarslicht worden uitgenodigd?
Een kunstenaar met wie ik wel eens van gedachten zou
willen wisselen is Youp van 't Hek. Maar dan moet je
het kaarslicht vervangen door een potje bier en geen
Buckler. Ik deel zijn levensvisie.
Wie zou er volgens u beslist nóóit minister van WVC moeten
worden?
Mensen met bekrompen, negatieve of angstaanjagende
ideeën. Maar de naam van de bekende botterik wil me
niet te binnen schieten.
Wat zouden mensen volgens u per se moeten zien, lezen of
horen?
Ach, er is zoveel. Zeeuwen moeten nu naar het Festival
Nieuwe Muziek en je bent niet in Zeeland geweest als
je de wandtapijten niet hebt gezien. Een aanrader vind
ik ook de nieuwe Hamlet van het Zuidelijk Toneel.
