Anders denkend katholiek
„Celibaat alleen mogelijk met hechte vriendschappen"
[Briefwisseling tussen de gebroeders Ker(c)khoffs
Kerk erkent problemen van vrouwen niet
nflessen
Nieuw-Apostolische Kerk
groeit gestaag
GEESTELIJK LEVEN
becue
Promotie-onderzoek aan Vrije Universiteit
DE STEM
MAANDAG 17 MEI 1993
becue (of zoals de
q) weer tevoorschijn
illde krabbetjes hier
mber.
stelen in ruim vijf
n snipper ze grof. Doe
e ingrediënten in een
en suiker. Schep het
e pan snel aan de kook
er doorpruttelen op een
n valt de rabarber uit
oorkoken (20 minuten)
-n te verdampen en de
aak ondertussen potten
us in te bewaren. Giet
et deksel eraf afkoelen,
e voorraad voor de hele
Door Margit Spaak-van Bruggen
Nijmegen - „Bisschop Bar
moet een verscheurd mens
zijn. Hij heeft, naar we mo
gen aannemen, écht gepro
beerd zich te houden aan de
verplichting van het celibaat
en desondanks toch een sche
ve schaats gereden. Het is
heel menselijk. Zelfs een bis
schop, in zo'n eenzame posi
tie en zo kwetsbaar, is geen
heilige. Maar hij moet zeer
teleurgesteld zijn in zichzelf
omdat hij, diep gelovig, toch
niet kon voldoen aan wat nu
eenmaal regel is in zijn
kerk."
Dat denkt de psychologe drs. A.
Hoenkamp-Bisschops, die aan
de Katholieke Universiteit in
Nijmegen promoveert op haar
onderzoek „Intimiteit en be
schikbaarheid. Het celibaat bij
priesters in het basispastoraat".
Hoenkamp interviewde daarvoor
24 willekeurig gekozen priesters
uit de zeven bisdommen. Het is
voor het eerst dat wetenschappe-
j lijk onderzoek gedaan is naar de
manier waarop katholieke gees
telijken zich aan de celibaatsver-
plichting proberen te houden.
Het celibaat werd in de twaalfde
eeuw verplicht gesteld. Bij het
Tweede Vaticaans Concilie in de
aren zestig is vastgesteld dat
celibaat noodzakelijk is voor
priesters omdat zij zich alleen
dan optimaal beschikbaar kun
nen stellen voor de parochie. Een
relatie met eventueel kinderen
zou de aandacht van de herder
teveel afleiden van de parochia
nen.
Uit het onderzoek van Hoen
kamp-Bisschops blijkt juist het
tegenovergestelde het geval: „De
grote grijze groep die zich min of
meer aan het celibaat houdt,
maar niet van harte, is juist het
minst beschikbaar voor de paro
chie. Deze mensen hebben veel
aandacht voor zichzelf nodig. Zij
vragen veel bevestiging, juist
omdat zij nog steeds worstelen
met de verplichting van het celi
batair leven, wat hen in de kern
van hun leven raakt. Hun han
den zijn vrij voor de parochie,
maar hun hoofd en hart niet",
stelt de promovenda.
Met partner
Zes geïnterviewde priesters uit
het onderzoek hebben het celi
baat aan hun laars gelapt en
leven een tevreden leven met een
partner. Zes andere priesters
hebben bewust voor het celibaat
gekozen en onthouden zich van
seksueel contact. „Opvallend ge
noeg zijn dat vrijwel allemaal
jonge priesters, die van de mo
derne theologie-opleidingen ge
komen zijn. Zij konden ook pas
toraal werker zonder celibaats
verplichting worden. Daaruit
kan je concluderen dat het celi
baat alleen haalbaar is voor
mensen die daar zelf bewust
voor gekozen hebben."
De celibaatsverplichting wordt
in de nieuwe opleidingen vaak
ter discussie gesteld. Veel aan
dacht is er voor de grote emotio
nele problemen die celibatair le
ven met zich meebrengt. „Het
celibaat is, blijkt uit mijn onder
zoek, slechts mogelijk voor men
sen die in staat zijn hechte
vriendschappen aan te gaan,
waarin zij zichzelf bloot durven
geven. De echte celibatairen blij
ken allemaal psychisch even
wichtige, uitgerijpte mensen te
zijn, die enkele heel goede vrien
den hebben."
Blootgeven
Hoenkamp legt dat uit: „Ieder
mens heeft behoefte aan een an
der mens om af en toe bij uit te
huilen en op te steunen. Die
Sili
Mevr. dr. A. Hoenkamp-Bisschops.
mens moet jou ook accepteren lijkst in een partnerrelatie, om
schaduwzijden van je dat die exclusief is en omdat je
FOTO ANP
met de scnaüuwzijden van
karakter. Die moet je dus durven
te laten zien. Dat is het makke-
je bij seksueel contact in ieder
geval in letterlijke zin al bloot
geeft. Je figuurlijk totaal bloot
geven in een platonische relatie
is veel angstwekkender."
Hoenkamp vermoedt op basis
van haar onderzoek dat een
groot deel van de gewijde katho
lieken zich alleen aan de opper
vlakte aan het celibaat lijkt te
houden. „Vroeger was het veel
makkelijker. Toen had een pries
ter sowieso aanzien. Hij kreeg
aandacht, eerbetoon en respect.
Die bevestiging van zichzelf le
verde geborgenheid op en maak
te het makkelijker celibatair te
leven."
„Tegenwoordig heeft de priester
voortdurend conflicten: zijn pa
rochianen eisen vrijheid en auto
nomie op gebieden als relaties,
seksualiteit en geboorteregeling
waar zijn kerkelijke hiërarchie
juist tegenovergesteld over
denkt. De priester kan het nooit
iedereen naar de zin maken.
Daarnaast is de werkdruk zeer
hoog en die wordt steeds hoger.
Des te meer behoefte krijgt hij
dus aan bevestiging van ande
ren. Des te moeilijker wordt het
om met de celibataire leegte te
leven."
Taboe
Overigens blijkt wel uit het on
derzoek dat ook vroeger met het
celibaat de hand werd gelicht.
Verschillende geïnterviewden
vertellen over seksuele contacten
met paters op het Klein en Groot
Seminarie. Een ander bekent dat
hij anoniem nachtclubs en ho
mobars bezocht in een andere
plaats. Praten over celibaat is
echter tot voor kort zo'n groot
taboe geweest, dat deze ervarin
gen steeds met de mantel der
liefde bedekt zijn gebleven.
„Toch zou ik niet adviseren, als
het mij gevraagd werd, om het
celibaat zonder meer af te schaf
fen. Echt celibatair leven is een
spirituele levensgrond, die heel
belangrijk is voor het getuigen
van je geloof. Het celibaat als
vrije keuze zou naar mijn me
ning gesteund moet blijven door
de instituties.
Hoenkamp-Bisschops kiest haar
woorden zorgvuldig: „Er moet
wel iets aan veranderen. De keu
ze tussen pastoraal werker zon
der celibaat en gewijd priester
met celibaat is niet helemaal
redelijk, want de pastoraal wer
kers worden toch wat minder
geacht. Daarbij mogen ze geen
sacramenten bedienen en dat
zijn juist de momenten waarop
de herder heel dicht bij de men
sen komt. Juist de momenten die
het ambt waardevol maken. Hoe
het dan wel moet met het celi
baat is een diepgeworteld theo
logisch probleem, waar niet zo
maar een oplossing voor te be
denken valt. De huidige ver
plichting is in elk geval ook niet
geschikt."(ANP)
d al maandenlang smachtend
warme zomerdag waarop
e zomerjurken en hun blote
rouwen. De afgelopen weken
ilen. Doorschijnende jurken,
strak en wijd, alle mogelijke
vereld de dood van de jurk
meer aanwezig dan ooit.
reel vormen wordt gepresen-
iig kan ergens óver en óp
ipte doorknoopjurk over een
een legging, een lange rok of
lenen zich voor die combina-
laten zich makkelijk in met
een steeds wisselende sfeer,
boerenmeiden, dan weer aan
nodieuze snit van de jurk is
ïtsels. Zo'n jurk wordt vaak
een lang, mouwloos vest. Voor
rmige stretchjurken. Tijdlozer
es in piepklein bloemendessin
zomaar door-de-weekse glitter
urken met wijde cirkelrok
■ouwentypes uit films laat Karl
jasschort op een geheel nieuwe
irknoopjurk van te maken. D®
sin bedrukken, bestaande ui
kan gedragen worden op
!nte teenslippers en een hooi®
brfeld met zijn lange jurken
omantiek is weer terug in
rile, bedrukt met tere bloeme®
en wordt versterkt door
gedragen worden.
zomerjurkjes is het decolle
wezen. Geen wonder dat
de gevulde bh's en push-up
i Twee broers. Arnhem-
mers van geboorte. Beide
j op leeftijd nu. In hun
jongelingsjaren alletwee
I op een seminarie gezeten.
I De een bij de Kruisheren
in Uden, de ander bij de
Missionarissen van het
H.Hart in Driehuis-Vel-
sen. Niet van hun geloof
afgevallen. Maar ze zit
ten toch niet meer op
hetzelfde spoor. Dat
blijkt uit de openhartige
brieven die ze elkaar de
laatste jaren hebben ge
schreven. Over vroeger
en nu in de kerk.
I Door Jan Bouwmaris
'Beste Henri' Kerckhoffs (75
[jaar) en 'Goede Bert' Kerkhoffs
188 jaar). Ze spellen hun achter
raam niet exact hetzelfde. Toen
[Henri ontdekte dat honderd jaar
geleden in Maastricht een fout
'ras gemaakt met de spelling van
tóe naam van zijn stamvader, liet
pi zijn achternaam door de kan-
tonrechter in de oorspronkelijke
spelling herstellen. Kerckhoffs
in plaats van Kerkhoffs. Ge-
jwel voor historie.
[Hun briefwisseling is een per-
[soonlijk relaas. Maar tegelijk een
[tijdsdocument. Zestig jaar ka
tholicisme in Nederland, beleefd
[door twee geëngageerde broers.
[Met vaardige pen aan het papier
[toevertrouwd. Geen wonder,
[want Henri is jaren lang journa-
'ist geweest en Bert zijn hele
l'even. 'Anders denkend katho-
k' hebben ze het boek ge
doemd waarin ze hun briefwis-
aan de openbaarheid prijs
Seven. Het verschijnt dezer da
tebij Gooi Sticht in Baarn.
gebroeders Ker(c)khoffs
pmmen uit een oerdegelijk
Mams-katholiek gezin. Hun
luders kwamen uit Limburg,
[«der was deed in textiel. De
pers herinneren zich hem als
'Mom, eerlijk, rechtlijnig, ge-
feht een eeuwige waarheden,
pannen als Poels en Ariëns wa-
naar zijn hart. Hun gang
ptijds naar het seminarie was
loral door moeder gestimu-
frd. 'Braaf, onderdanig', herin-
prt Henri zich haar. Voor Bert
tas ze roomser dan de paus.
Poen hij als seminarist verliefd
Fe™ °P Gonneke die bij pa in de
«ak werkte, was moe in alle
ftaten.
®n heeft het grootste deel van
;]n leven in Nijmegen gewoond,
er' is altijd in Arnhem geble-
Bert Kerkhoffs (I) en Henri Kerckhoffs (r).
ven. Beide hebben het rijke
roomse leven met de paplepel
binnen gekregen. Bert meent dat
Henri daar meer van heeft over
gehouden dan hij. Die waarne
ming schokt Henri, want hij wil
progressief zijn. Maar hij geeft
Bert gelijk. Terug van het semi
narie is Henri de journalistiek
ingegaan. Maar hij kan er zijn
idealen niet kwijt. In zijn vrije
tijd begint hij te schrijven voor
tijdschriften van religieuze or
den en congrergaties. Hij gaat
publiciteit voor hen verzorgen.
Hij zegt de journalistiek vaarwel
en wordt als leek fulltime roe
pingen-propagandist. Dat doet
hij tien jaar. In zijn vrije tijd
studeert hij in Nijmegen ethiek,
vooral met het oog op de ver
pleegkunde. Hij gaat lesgeven op
A-opleidingen verpleegkunde,
neemt godsdienstlessen over van
rectoren, wordt in Breda direc
teur van het katholieke tehuis
'Moederheil' voor ongehuwde
moeders en hun kinderen en ein
digt zijn actieve loopbaan als
directeur van een humanistisch
verzorgingstehuis (in meerder
heid bevolkt door katholieken).
In 1962 is hij in Rome bij de
eerste zitting van het Tweede
Vaticaanse Concilie. Hij ziet hoe
de bisschoppen teleurgesteld in
de Vaticaanse ambtenaren naar
huis gaan. Maar onvergetelijk en
openbarend blijft voor hem het
samenzijn met paus Johannes
XXIII. Ja, schrijft hij zijn 'Goede
Bert', ik heb veel van het rijkse
roomse leven overgehouden.
Maar meer om de nostalgische
koestering, niet om de geloofsin
houd, want die was er nauwe
lijks.
Bitter
Bert bewaart aan het rijke room
se leven alleen maar nare en
bittere herinneringen. De kerk
dienst was toen voor hem een
grote show. De seminarietijd
heeft hem alleen maar verder
van kerk en geloof afgebracht
dan dichterbij; het waren 'con
centratiekampjaren' voor hem.
Op het seminarie werd je toen
volgestopt met onbenulligheden.
Je moest je bijvoorbeeld het
hoofd breken over de vraag of
een krantenbezorger op zondag
mocht bezorgen (ja, want het is
zijn brood) en of een moeder op
zondag mocht breien (nee, want
dat kan ze net zo goed op andere
dagen doen).
Hij keert het seminarie de rug
toe. Het geloof doet hem niets
meer. Maar voor zijn ouders gaat
hij nog naar de kerk. Als ver
slaggever van De Gelderlander
doet hij vijf jaar lang verslag van
de berechting van oorlogsmisda
digers. Hij zoekt het in die jaren
bij de Rozenkruisers, de Pink
stergemeente, de hervormde
kerk, de gereformeerde kerk, de
Oud-Katholieke Kerk. En er
vaart gaandeweg: je kunt God
laten vallen, Hij laat jou niet los.
De kerk zit hem echter dwars.
Daar helpt Anton van Duinker
ken hem overheen. Zijn uit
spraak wordt Bert zijn devies:
„Jongens, dat die kerk van Jezus
Christus al 2000 jaar bestaat, is
NIET de schuld van de pas
toors!"
Moeilijk
Hoe staan de broers er nu voor?
Bert noemt zichzelf al jaren geen
katholiek meer. Als iemand hem
naar zijn geloof vraagt, is zijn
antwoord: „Ik probeer christen
te zijn en dat is verrekte
meoilijk." Maar hij gaat vaak
naar de kerk, ook door de week.
Het irriteert hem als priesters
niet knielen na de consecratie.
Hij heeft daarover de kardinaal
in Utrecht wel benaderd. En wat
hem al lang hoog zit, is - wat hij
noemt - „die stilzwijgende, ge
ruisloze greep naar de (sacra
mentele) macht van een aantal
pastorale werk(st)ers". De KRO
heeft hij de deur uitgedaan in
een tijd dat de K voor die om
roep zijns inziens weinig meer
betekende.
Henri is betrokken bij de Boska-
FOTO GERARD VERSCHOOTEN
pel in Nijmegen. Hij is een zon
dagse kerkganger, soms voor
ganger. Hij meldt zijn broer: „Ik
ben en blijf katholiek, al moet je
dat ruimer verstaan dan rooms-
katholiek. Met Rome heb ik na
melijk niet veel op. Ik ben en
blijf lid van de KRO. Jij vereert
heiligen, ik niet, azlthans niet in
die zin dat ik ooit een heilige te
hulp zal roepen." En met bis
schoppen zegt Henri helemaal
niets meer te hebben sinds kar
dinaal Alfrink gedwongen werd
naar Rome te komen om Gij sen
mede tot bisschop te wijden.
Verrassingen
Voor wie nu denkt dat hij uit het
voorgaande wel ongeveer kan
opmaken hoe Henri of Bert over
allerlei kwesties denken, biedt
'Anders denkend katholiek' nog
best verrassingen. Veel onder
werpen komen aan bod, interes
sant, maar ook ontroerend.
Bert en Henri Ker(c)khoffs: 'An
ders denkend katholiek', uitge
verij Gooi Sticht, 17,50
cers in Frankrijk kunnen
week zonder problemen ui
Beaujolais houden. De
t die streek gaat zijn ne
le voorzien,
tiket een doorzichtige sticker
op staat. De techniek, Ta n
oruikt om kassa's, straatna®
>aar te maken.
®Pen (anp) - De kerk er-
rent problemen die vrou-
fj® "aar voren brengen, niet
l?s haar eigen problemen.
Rarmee handelt zij in de
Pen vai> feministische vrou-
I strijd met haar eigen
orele zelfverstaan" als
gpeenschap van gelijken"
I "gemeenschap van mensen
tl' §er°epen zijn elkaar in
pof op te bouwen."
F schrijft drs. L. Werkman in
f P oefschrift 'Recht doen aan
Kii o.en 'n kerken', waarop
■Xf'kg aan de Vrije Uni-
IrofrV T,te Amsterdam bij
rjveerd uf,Kuitert is gepro-
■f. j,, erkman is sinds be
ert,.,,, 'aar afs docent ethiek
fhversitAr3an de TheoI°gische
I keit van de Gerefor-
meerde Kerken in Kampen. Haar
promotie-onderzoek heeft be
trekking op de hervormde en
gereformeerde kerken.
Feministische vrouwen verwij
ten de kerk onder meer uiterst
traag en terughoudend te zijn in
de erkenning dat incest en ander
seksueel geweld tegen vrouwen
ook een probleem van de kerk
zijn: een probleem dat volgens
hen dus ook door die kerken
gesignaleerd en bestreden moet
worden.
Kerkelijk pastoraat wordt door
vrouwen vaak als bevoogdend en
vervreemdend ervaren. De pas
tor moet volgens hen bereid zijn
om als bondgenoot te dienen.
„Dat veronderstelt de bereidheid
om te willen luisteren zonder te
oordelen, om eigen theologische
inzichten ter discussie te willen
stellen en de eigen positie te
analyseren."
Ook op het taalgebruik in de
liturgie hebben de vrouwen kri
tiek. Veelal herkennen zij zich
niet in de exclusief-mannelijke
taal die in de liturgie gebezigd
wordt. Het zit de vrouwen vooral
dwars dat het met als probleem
van de gemeenschap wordt er
kend, dat een groep leden geen
andere keus heeft dan die tussen
„niet meezingen van kerkliede
ren of meezingen in een taal die
hun bestaan negeert."
Kerken zouden op een creatieve
en kritische manier moeten kij
ken naar de taal die zij gebrui
ken en deze zo aanpassen dat
niemand zich buitengesloten
hoeft te voelen en allen zich, in
elk geval van tijd tot tijd, „volle
dig genoemd weten."
Sinds de Nederlandse Hervorm
de Kerk en de Gereformeerde
Kerken in Nederland enkele
tientallen jaren geleden de amb
ten openstelden voor vrouwen, is
de plaats van vrouwen volgens
Werkman als specifiek onder
werp uit het centrum van de
kerkelijke aandacht verdwenen.
De ongelijke behandeling van
vrouwen zou zijn opgelost.
Gelijke behandeling is volgens
feministische vrouwen in de ker
ken echter nog geen recht doen
aan vrouwen. Zij menen dat ge
lijkheid niet meer betekent dan
dat vrouwen mee mogen doen
„in een organisatie met een tra
ditie die ervaringen van vrouwen
systematisch negeert." Recht
doen aan vrouwen zou volgens
hen moeten betekenen dat vrou
wen „als subject in de theologie
en de kerkelijke praktijk worden
erkend."
De manier van leidinggeven in
de gevestigde kerken zien femi
nistische vrouwen als een van de
obstakels. Vrouwen voelen zich
behandeld als objecten over wie
van bovenaf macht wordt uitge
oefend. Zij pleiten daarom voor
leiderschap „dat mensen aan
spreekt als subjecten en hen
aanspoort om zelf verantwoor
delijkheid te nemen."
Aan vrouwen in de kerken wordt
geen recht gedaan, wanneer niet
wordt erkend, dat veel van het
leed van vrouwen wordt veroor
zaakt door hun in veel opzichten
nog steeds onrechtvaardige posi
tie in de maatschappij. Bij
standsvrouwen kunnen bijvoor
beeld niet door de kerk in de
armen worden gesloten, zonder
dat deze ook stelling neemt te
gen de onrechtvaardige positie
van vrouwen in en bij de ontbin
ding van een huwelijk.
Van onze verslaggever
Tilburg - Op Hemelvaartsdag, donderdag 20 mei, stroomt
schouwburg De Nobelaer in Etten-Leur vol met ruim
zevenhonderd jongeren van de Nieuw-Apostolische Kerk.
Haar vijf zuidelijke districten houden daar hun jaarlijkse
jongerendag. De Nieuw-Apostolische Kerk is in ons land
nauwelijks bekend. Toch heeft ze de wind in de zeilen.
Een kennismaking.
„Ik ben van de Nieuw-Aposto
lische Kerk."
Van de wat..?"
„De Nieuw-Apostolische
Kerk!"
„Nooit van gehoord!"
Hoe vaak hij deze reactie niet
meemaakt, vertelt de heer K.
van den Broeke uit Dongen.
Hij is priester van de nieuw-
apostolische gemeente in Til
burg. Het priesterschap is in
dit kerkgenootschap geen be
roep, maar vrijwilligerswerk.
Voor zijn dagelijks brood
werkt hij bij een krantenuit
geverij in Breda.
Niet alleen het priesterambt,
maar bijna alle ambten en
functies worden in de Nieuw-
Apostolische Kerk door vrij
willigers bekleed. Sinds hij in
de VUT is steekt de heer A.
Tijssens uit Tilburg bijna al
zijn tijd in het kerkewerk. Hij
is de nieuw-apostolische dis
trictsvoorganger in Noord-
Brabant en Zeeland en dis
trictsevangelist in Limburg.
In Nederland telt de Nieuw-
Apostolische Kerk op het
ogenblik zo'n 13.000 leden. Ze
zijn georganiseerd in 90 plaat
selijke gemeenten. In Noord-
Brabant en Zeeland zijn er
nieuw-apostolische gemeenten
in Oss, Aarle-Rixtel, Eindho
ven, Den Bosch, Tilburg, Bre
da, Bergen op Zoom, Terneu-
zen en Vlissingen. Wereldwijd
telt de kerk meer dan zes
miljoen leden. Ze behoort vol
gens de heer Tijssens tot de
snelst groeiende kerken op de
wereld, vooral in Afrika, Azië
en Rusland.
Onderscheid
De Nieuw-Apostolische Kerk
onderscheidt zich van alle an
dere christelijke kerkgenoot
schappen door haar aposte
lambt. Dat heeft zij opnieuw
ingevoerd. Ze grijpt ermee te
rug op de oertijd van het
christendom. In de Nieuw-
Apostolische Kerk is het apos
telambt meer dan een gezags-
functie. Het is haar centrale
organisatieprincipe en bepaalt
wezenlijk haar wijze van wer
ken. Het apostelambt maakt
de kerk beweeglijk en dyna
misch zoals in de begintijd.
Daaraan schrijven Van den
Broeke en Tijssens de snelle
groei toe.
De Nieuw-Apostolische Kerk
is vorige eeuw ontstaan in
Groot-Brittannië. Rond 1830
waren er mannen in de Angli
caanse kerk niet zo gelukkig
meer met het kerkelijke leven.
Er ontbrak iets, vonden ze.
Het ontbrak de kerk aan het
vuur van de eerste christenge
meenten. Dit gevoel kwam op
verschillende plaatsen in En
geland en Schotland boven
drijven. „Ze bezonnen zich. Ze
hebben gebeden en de bijbel
bestudeerd. Zo rijpte de inge
ving dat het oorspronkelijke
apostelambt aan de kerk
moest worden teruggegeven.
Dan zou ook het vuur dat de
eerste christengemeenten zo
kenmerkte, weer gaan bran
den."
Profetische monden, vertellen
Van den Broeke en Tijssens,
hebben bevestigd dat deze
mannen het bij het rechte eind
hadden. Zo begon in 1832 het
apostolische werk. De initia
tiefnemers wilden hun idee
binnen de Anglicaanse kerk
realiseren. Maar ze zijn eruit
gezet. In Duitsland en Zuid-
Amerika kwamen mensen in
dezelfde tijd tot dezelfde ge
dachten.
Al die mensen hadden een
sterk geloof in de wederkomst
van Christus en zijn vestiging
van een vredestijd op aarde.
„Ze waren er van overtuigd
dat de eindtijd was aangebro
ken. Maar ze hielden er even-'
zeer aan vast dat dag en uur
onbekend zijn. Dat geloof
drijft ons nog altijd. Het boek
Openbaring van Johannes
speelt in onze kerk een grote
rol. Maar we laten ons niet
verleiden tot berekeningen
van een datum of een jaartal
van het einde van de wereld",
aldus de heren van den Broeke
en Tijssens.
Rondtrekken
Apostelen waren in de begin
tijd van het christendom de
leiders. Maar zij trokken rond
om het evangelie te verkondi
gen. Als er ergens een gemeen
te was ontstaan, stelden ze
daarover opzieners aan. Zelf
trokken ze dan weer verder.
Die methode is voor alle tij
den, daarvan is de Nieuw-
Apostolische Kerk overtuigd.
De kerk telt ongeveer 240 dis
tricts- en gewone apostelen
onder leiding van het Petru
sambt dat in Ztirich is geves
tigd. Zij vormen de enige be
roepskrachten. De Nieuw-
Apostolische Kerk is dan ook
een echte evangelisatiekerk.
„Dat is ons karakter en daar
zijn we trots op", aldus de
heer Tijssens die in de textiel
branche heeft gezeten.
Geen politiek
De Heilige Geest speelt een
hoofdrol in de Nieuw-Aposto
lische Kerk. De kerk kent
daarom naast doop en avond
maal als derde sacrament de
'afdracht van de H.Geest' door
handoplegging van een apos
tel. „We houden ons in onze
kerk uitsluitend bezig met de
geestelijke mens. We onthou
den ons van politiek", bena
drukt priester Van den Broe
ke. Sociaal werk en leniging
van nood horen er bij, vooral
leniging van geestelijke nood.
Een ambtsopleiding kent de
kerk niet. Zij vertrouwt ook
wat dit betreft dat de Heilige
Geest haar de geschikte lei
ders zal aanwijzen. In de
praktijk houdt dat in dat men
sen die zich uit eigen bewe
ging inzetten voor de kerk,
benaderd worden om een
ambt te gaan bekleden. Daar
bij begint een kandidaat altijd
onderaan. Van daaruit kan ie
mand doorgroeien naar hogere
ambten. De Nieuw-Apostoli
sche Kerk recruteert bij voor
keur ertdfer haai
Meer dan-
den er, zoals
melvaartsdag verwacht m
ten-Leur.