weekend
M:
SP: socialisme met een hoog zachte G-gehalte
Plaatsen met
SP-raadsleden:
E2| DE STEM
E3
nai
Marga van Broekhoven is
nu nog een van de drie
gemeenteraadsleden van
de Socialistische Partij in
Dongen. Ze verlaat de
raad, omdat ze
binnenkort haar eerste
kind verwacht. Tijdens
haar raadslidmaatschap
viel Van Broekhoven op
door haar bevlogenheid
en de felheid waarmee ze
het politiek debat voerde.
In navolgend interview
legt ze uit waar haar
motivatie vandaan komt.
De bevlogenheid
van een Dongens
SP-raadslid
Marga van
Broekhoven bleef
jaren zeventig
trouw
ZATERDAG 15 MEI 1993
1
In hun huis. Op de buffetkast I
[een foto. Daarop keek htil
schouder van een meisje."
e foto is binnen een sei
i de teruggevonden in de|
I oeuvre-catalogus die jaa I
Nijstad, de zoon van Kittyi
lar tweede huwelijk, in r
leven heeft. Het blijkt eenl
ïlportret van Leo en Kitty <j J
I De foto is gemaakt in Wes J
Ik door Rudolf Werner BreJ
I. Een fotograaf die een druk|
Inte praktijk had in het kamp|
S tegen betaling van een kopjJ
of een potje jam portretten!
Bte.
Jwas een goede vriend vat|
Bauer. Mischa, zijn jonge zoon!
Is in februari 1944 door LeJ
Julderd. Vader Breslauer foto-|
eerde veel van Leo's werk. ZijJ
]rs voor de kamprevues zijn'
[een deel zo overgeleverd.
die foto bij opa en o®a|
tht gekomen is, weten we niet.1
jdat hij op een gegeven mornet!
jhet buffet verdwenen was. Hij|
toen op mijn kamertje. Hetl
ferkamertje waar ik altiidl
waren meer foto's, maar ditl
van eerder. Ze zitten nu hier ïnj
'album. Mijn broer heeft er i
paar." Charles als blote babvj
•r Leo heeft een blote oom 1
.eens op een vachtje. Het gezinl
zee. Statieportretten met moei
I en grootmoeder en een echtj
pseerde familie-opname. Vader!
der en de beide zoons. Charles,
oudste, hij was van 1921 en Let
1923, voorop. Leo iets meel
ir achter, maar quasi ongedwonl
steunend op de schouders vanl
hem voorgingen, zijn moede!
zijn oudere broer. De foto moetl
'27 '28 zijn. Leo heeft lengtef
een jochie van een jaar of vier. I
dan ineens een minuskuul kiek-l
Een bruiloft in een achtertuin!
bruid in het wit met sluier. Een[
ek in de hand. Missaal? Trouw-]
ekje? Charles in donker pak i
édoek naast de bruid. Eenzelfde)
iekje in de hand. Een bruidegom
nergens te zien. Op de achter-I
nt in spiegelschrift: augustus!
4. Het laatste cijfer is in lijmres-j
in opgelost.
"at het voorstelt weten we niet.J
ie het zijn, behalve vader, evenï
in. Het enige dat we ervan weten)
dat het een foto uit de onderduik
.oet zijn. De foto hebben we
egen in juni 1980, na het overlijJ
:n van ons moeder. Het is een geffl
rhaal. De advertentie had in cej
rant gestaan, met ons adres erin
n toen komt er een mevrouw i
!e deur. Die gaf een enveloppe
Als het allemaal afgelopen I
oet u dit maar eens bekijken. Uij
ader heeft bij ons ondergedoken)
;ezeten." Weg was ze. Het bleen
■an een familie Van Soest geweea
;e zijn, Gastakker 15. We hebbaj
laarna noot meer contact gehad
ammer eigenlijk. Want nu weta
ve nog niets."
|„Vader sprak nergens over. Wat :«j
weten is dat hij uit België komt.E j
volgens ons was hij Belg. Na d[
loorlog zou hij Nederlander gew:
[den zijn. Opa, Leon Kok, heeft:
1928 nog voor België geturnd opd
Olympische Spelen in Amsterdam
Maar in de krant staat dat
Nederlanders waren, die in Belg
woonden. Vader was net als °PJ
diamantslijper. Na de bevrijding®
hij meteen in het leger gej
gebleven."
„Hij heeft zelf een keer een verj
slagje van zijn militaire loopWJ
geschreven. Daarin staat dat hij®
6 juni als OVW dienst g
heeft bij de mijnopruiming
In die hoek is hij altijd gebied
Hij was munitie-inspecteur. BB
officiële legerplaats was Gor®1!
maar daar kwam hij bijna noojj
Altijd in opleiding of op klus. »l
heeft het gebracht tot sergeant-® 1
joor. Eigenlijk had hij vakof®
moeten worden, maar daarvoor-
hij te jong gestorven. Hij 1nee1
desondanks veel bereikt: ridder rj
de orde van Oranje-Nassau en Kfl
burger van Zierikzee, vanwege in
moedige gedrag bij de watersnoot
ramp." ,j
„In '46 is hij met ons W*
getrouwd, Gerarda Struyer-
echte Bredase. Ze woonden i» 1
begin Beyerd 25, later in het Hl
velkwartier. Vader was net 1
katholiek als moeder. Op V11H|
geen joodse kippesoep, rnaar
Zelf liepen ze niet hard naar
kerk, maar wij moesten alle zo
gen."
itredl
trokken.
Daar staan nog altijd de oms
blikjes met doodgewoon me -Li
der. Alleen: op het etiket heet j
ch Baby nu Dutch Lady
blozende boerinnetje met ba Ij
vervangen door een even h'°
boerinnetje met melkemmers
Boven het boerinnetje staat-1 ju
wat kleiner lettertype:
Dutch Baby'. Voor wie geen 'p
kent wordt het nog een keer
in het Engels herhaald: 'A
Baby product'.
veel vjjj
anderd is de Nederlandse
geest in die drieëneenhalve
niet.
In 1641 ging de VOC over lijk?. J
t hier winst te maken. Erg
'Ik geloof nog in Marx. Nou en?'
Door Jan van Zuilen
De Socialistische Partij
(sinds kort met sch,
daarvoor met ies) is in
de Nederlandse poli
tiek een buitenbeentje.
Een partij ook met
twee gezichten. Landelijk is de SP
niqt meer dan een splinter, telt ze
niet mee, maar in gemeenten waar
de SP in de raad zit, is ze een
factor van belang. Een partij waar
politieke tegenstanders het Spaans
benauwd van krijgen.
Gelet op de werkwijze van de SP is
dat niet zo vreemd. Het partijkader
van de SP is uiterst bedreven in
politiek op de vierkante centime
ter. Haar kracht is het politiseren
van alledaagse problemen op de
hoek van de straat en in wijken en
buurten. Rijden ergens auto's te
hard, dan is de SP er als de kippen
bij om een actie te beginnen voor
een verkeersdrempel.
Succes staat bij voorbaat vast.
Komt die verkeersdrempel er dan
is dat in de ogen van de betrokken
bewoners, dankzij de SP. Komt die
verkeersdrempel er niet, dan krijgt
de SP altijd nog het complimentje
dat het aan haar niet heeft gelegen.
„Jullie hebben je best gedaan".
Navenant groot is de kinnesinne.
Het valt in Dongen, een van de
gemeenten waar de SP sterk is
vertegenwoordigd met drie van de
negentien raadszetels, dan ook niet
mee om politieke tegenstanders iets
positiefs over de SP te ontfutselen.
Het liefst zouden ze de SP hele
maal doodzwijgen, maar als hun
dan toch naar een mening wordt
gevraagd, is die weinig vleiend. In
het meest gunstige geval wordt
meewarig gezegd: „Ach, goedwil
lende, hardwerkende amateurs.
Daar niet van. Maar je moet er toch
niet aan denken dat ze het ooit
voor het zeggen krijgen."
Kwaadwillendere tongen spreken
over de SP als een dictatoriaal
bestuurde en op stalinistische leest
geschoeide politieke cel. En eerlijk
gezegd begon ook de verslaggever
het interview niet geheel onbevoor
oordeeld in de veronderstelling te
maken te krijgen met een stelletje
wereldvreemde idealisten die in de
jaren zeventig zijn blijven steken.
„Alleen dat laatste klopt aardig,"
lacht Marga van Broekhoven. „Dat
is ook typisch een van de dingen
die ons van andere linkse partijen
onderscheidt. Wij zijn onze idealen
trouw gebleven".
Idealen die de SP ontleent aan het
Marxisme.
„Nou en? Ik constateer dat er nog
steeds van alles mis is op de we
reld. Neem de honger. Technisch
gezien zijn we in staat iedereen op
de wereld voldoende te eten te
geven. Alleen is dan wel nodig dat
macht en welvaart een beetje
rechtvaardiger worden verdeeld.
Zolang het tegendeel niet is bewe
zen blijf ik in die idealen geloven."
Marga van Broekhoven (39) kwam
in 1990 voor de SP in de Dongense
gemeenteraad. Onlangs kondigde
ze haar vertrek aan. In juni is haar
laatste raadsvergadering. Haar
ontslag heeft overigens een blije
achtergrond: half juli verwacht ze
een baby. Haar eerste.
Openhartig praat ze over zichzelf,
over haar zwangerschap, over dat
ze nog steeds geen geschikte namen
voor haar kindje heeft kunnen be
denken en ook over haar relatie
met René Roovers, fractievoorzitter
van de SP in de Dongense raad. Ze
kent hem vanaf haar zestiende.
„We zijn dus al ruim 23 jaar sa
men. Wat gaat de tijd snel. Maar
nooit getrouwd hè." Daar is ze best
trots op. „Veel dingen waar ik
vroeger zo tegen aanschopte, doe ik
nu zelf ook. Maar trouwen, nee dat
zie ik me niet doen."
Een beetje flauw om op te merken
dat ze, gelet op haar zwangerschap,
nog wel andere dingen aan hun
hoofd hebben dan de politiek. „We
kunnen ons functioneren in de SP
uitstekend scheiden van onze rela
tie. Maar natuurlijk praat je, als je
dagelijks op eikaars lip zit en ook
nogeens hetzelfde werk doet, vaak
over politiek."
Wie de discussie wint? Ze lacht
geheimzinnig. „Probleem is dat we
het zo vaak roerend met elkaar
eens zijn."
Ze vertelt ook hoe het vroeger
bij haar thuis was in een
bakkersgezin in Drunen met
veertien kinderen. Dat is
mede bepalend geweest voor haar
politieke overtuiging. „Als je met
veertien kinderen bent en met zes
zussen op één kamer slaapt, leer je
vanzelf delen en leer je vanzelf dat
de wereld niet alleen om jou draait.
Daarom heb ik ook zo'n hekel aan
het individualisme, waar iedereen
tegenwoordig de mond van vol
heeft. Daardoor krijg je dat ieder
een langs elkaar heen leeft, geen
rekening houdt met een ander, al
leen maar aan zichzelf denkt."
„Iemand straal voorbij lopen; al
zou ik het willen, dan zou ik het
niet kunnen. René klaagt weieens.
Als hij boodschappen doet bij Al-
bert Heijn is hij in een half uur
klaar. Ik doe over dezelfde bood
schappen anderhalf uur. Gewoon
omdat ik zoveel mensen tegen kom
met wie ik moet kletsen."
De afspraak is dat ik haar een dag
vergezel naar haar werk op het
landelijk partijbureau van de SP in
Rotterdam. Ze werkt daar vier da
gen in de week, behalve op maan
dag. Ze is verantwoordelijk voor de
financiële en ledenadministratie.
Ze doet dit werk sinds 1989. Daar
voor heeft ze vijftien jaar op een
Dongense basisschool voor de klas
gestaan.
De rode juf. Zo werd ze genoemd
vanwege haar activiteiten voor de
SP. Problemen heeft ze daar echter
nooit mee gehad. Hooguit ontmoet
te ze wat skepsis bij ouders die het
volstrekt met haar opvattingen on
eens waren.
„Als ze m'n kind maar niet indoc
trineert, hoorde je weieens. Onzin
natuurlijk. Ik kan dat heel goed
scheiden. De SP is natuurlijk ook
geen sekte. We hebben onze opvat
tingen, maar het is niet zo dat een
SP'er bij alles wat hij doet de leer
van Marx uitdraagt."
Ze vond het in het onderwijs best
leuk, maar het werk op het partij
bureau van de SP vindt ze een
voorrecht en een eer tegelijk om te
mogen doen. „Wat is er nu mooier
dan te kunnen werken op het
hoofdkantoor van de partij die je al
bijna twintig jaar een heel warm
hart toedraagt."
Dat ze er in salaris op achteruit
ging was geen punt. In dienst zijn
van of actief zijn voor de SP is voor
niemand een vetpot. De medewer
kers van het partijbureau krijgen
wel gewoon salaris volgens een
soort cao en er is zelfs sprake van
enige denivellering in beloning tus
sen lichtere en zwaardere functies,
maar veel meer dan het minimum
loon wordt een SP'er uit solidari
teit met de onderdrukte klasse niet
geacht op zijn bankrekening bijge
schreven te krijgen.
Raadsleden voor de SP zijn ver
plicht hun presentiegeld in de par
tijkas te storten. SP-penningmees-
ter Theo Cornelissen is daar duide
lijk over. „Als je vindt dat de koek
wat eerlijker moet worden ver
deeld, moet je zelf het goede voor
beeld geven. Bovendien is het de
beste garantie om mensen, die de
partij als springplank voor een po
litieke carrière zien, buiten de deur
te houden. Jij bent er om de partij
te dienen en niet andersom."
In de tijd dat de SP ontstond, begin
jaren zeventig, was dat vanzelf
sprekend. Toen werden zulke op
vattingen in brede kring gedragen,
maar inmiddels leven we twintig
jaar verder en zijn begrippen als
geld verdienen en aan je carrière
werken ook in linkse kringen al
lang geen taboe meer. Integendeel
haast, je wordt voor gek versleten
als je niet aan jezelf denkt.
r arga van Broekhoven
merkt het zelfs in haar
eigen partij. „Voor de
L mensen van het eerste uur
is het nog vanzelfsprekend dat ze
als lid van de SP dag en nacht
klaar moeten staan. Mensen die er
later bij zijn gekomen, hebben daar
wat meer moeite mee. Die zeggen
VERHOGING
DIEFSTAL
-■* n -T-- - -I „na I, ,,-fhininif
Marga van Broekhoven: „Als er iemand belt met problemen in een wijk of op een fabriek of wat dan ook, vind ik wel dat ik klaar
moet staan.foto de stem johan van gurp
Door Jan van Zuilen
Op het kantoor van het par
tijbureau van de SP in Rot
terdam ligt de sfeer uit de
jaren zeventig nog voor het
opsnuiven.
Ik word overmand door een gevoel
van nostalgie. Het is of ik twintig
jaar terug ben, in mijn eigen stu
dententijd. Gelukkig heb ik m'n
stropdas thuisgelaten. Bij het voor
stellen laat ik ook maar meteen
m'n achternaam achterwege. Theo,
Jan.
Alleen details duiden erop we wel
degelijk in de jaren negentig zijn,
bijvoorbeeld het interne camera
circuit waarmee de ingang van het
partijkantoor wordt bewaakt. Toch
niet bang voor aanslagen, infor
meer ik geschrokken. „Nee," lacht
Theo Cornelissen, chef van het par
tijbureau. „We krijgen heus wel
eens dreigementen. Van een bedrijf
dat door ons milieuteam is aange
pakt of zo, maar niet echt om bang
voor te zijn. Die camera hangt er
omdat het toch wel makkelijk is
om te weten wie er binnenkomt. Je
zit hier vlak bij Perron O. Er mocht
eens een junk zich een deurtje
vergissen als hij onderweg is naar
zijn shotje."
Op de administratie zijn de kaar
tenbakken vervangen door een
computer en in de huisdrukkerij
van Hugo Polderman uit Roosen
daal heeft de stencilmachine plaats
gemaakt voor een modern offset
persje, maar komen we in de kanti
ne dan hangt daar weer de ver
trouwde geur van zware shag.
Sterker nog, menig SP'er is de
zware van de Weduwe trouw ge
bleven.
Tussen de middag eet het partijbe
stuur hier een zakje boterhammen.
Esther de receptioniste en de jong
ste van het stel, heeft voor zichzelf
frites en een blikje cassis gehaald.
„Mmmm, met extra zout en extra
mayonaise," zegt ze verlekkerd te
gen de meer sober ingestelde par
tijgenoten.
Dat ik me er zo snel goed thuisvoel
zal ook wel te maken hebben met
het relatief hoge zachte G-gehalte
op het Rotterdamse partijbureau.
Niet zo verwonderlijk trouwens.
Het katholieke zuiden is de baker
mat van de partij, de aanhang is er
ook het grootst, vooral in Brabant,
waar de SP in gemeenten als Oss
en Schijndel bij de laatste raads
verkiezingen een kwart tot een der
de van de zetels in de wacht sleep
te. Boven de Moerdijk en in de
grote en grotere steden lukt het de
SP niet om voet aan de grond te
krijgen.
„Nog niet," corrigeert Tiny Kox,
secretaris van het partijbestuur en
gemeenteraadslid in Tilburg. Hij
heeft er wel een verklaring voor.
„Het Zuiden kent geen linkse tra
ditie. Toen de doorbraak kwam,
maakte het de mensen niet zoveel
uit of ze nu PvdA stemden of
meteen op ons. Boven de Moerdijk
is dat juist andersom. Daar heeft
het socialisme wel een lange tradi
tie, alleen pakt dat daar in ons
nadeel uit. Daar redeneert men:
wat heeft de PvdA ons nu eigenlijk
gebracht en doordat de PvdA er zo
weinig van bakt, wordt alles wat
links is gewantrouwd. Eén pot nat,
denkt men en stemt uit protest op
Janmaat."
Daarover gesproken. Al in
1982 opperde de SP het
idee om buitenlanders te
verplichten Nederlands te
leren. Een storm van protest was
haar deel. „We werden uitgekotst,
afgemaakt, compleet geëxcommu
niceerd door alles wat zich links en
progressief noemt," herinnert Kox
zich. „Alleen omdat we de euvele
moed hadden om te waarschuwen
tegen ghetto-vorming. De enige re
medie daartegen is integratie. Dat
vinden we nog steeds. De proble
matiek in de grote steden bewijst
wel hoezeer we gelijk hebben, maar
ja, achteraf gelijk krijgen is nu
eenmaal het lot van een partij als
de onze."
Niettemin heeft de SP in de grote
steden geen poot aan de grond.
„Nog niet," corrigeert Kox ander
maal. Bij de komende landelijke en
gemeenteraadsverkiezingen hoopt
de SP daar wel te scoren, inder
daad als een alternatief voor een
proteststem op Janmaat. „Alleen is
het heel moeilijk om tot die mensen
door te dringen. De enige manier is
ze proberen duidelijk te maken dat
ze bij Janmaat ook helemaal aan
het verkeerde adres zijn. Het enige
wat Janmaat doet is van alles de
buitenlanders de schuld te geven.
Maar wat niemand in de gaten
heeft is dat Janmaat ondanks zijn
gekanker op de regering, juist in
vrijwel alles met de regeringspar
tijen meestemt. We hebben het
stemgedrag van Janmaat in de
Tweede Kamer geanalyseerd.
Daaruit blijkt dat hij vrijwel altijd
tegen de belangen van zijn achter
ban stemt. Maar zelfs dat mag je
amper hardop zeggen, want nog
steeds redeneren een hoop mensen
dat ieder woord dat je aan Janmaat
vuil maakt er één te veel is. Maar
ondertussen scoort hij wel in de
opiniepeilingen."
Natuurlijk is de wens de vader van
de gedachte. De SP zet al haar
troeven op de komende kamerver
kiezingen. Dat het in 1989 niet
lukte, ondanks een dure, maar in
dringende reclame rond lijstrekker
Jan Marijnissen uit Oss (met doch
tertje. voorop de fiets als ideale
veel gemakkelijker: vanavond voet
ballen op tv, dus even geen politiek
aan mijn hoofd."
Niet dat zij zelf nu dag en nacht
met de SP bezig is. „Ik heb geluk
kig nog wel meer dingen die ik
graag doe. Op zondagochtend fiet
sen, of een potje kaarten. Of ge
woon lekker onderuit op de bank
met een boek of naar de tv kijken.
Maar als er dan iemand belt met
problemen in een wijk of op een
fabriek of wat dan ook, vind ik wel
dat ik klaar moet staan. Dan zeg ik
niet: sorry, maar ik heb vanavond
een vrije avond gepland, bel me
morgen maar terug. Politiek is
meer dan een hobby die je doet
wanneer je zin hebt en wanneer het
jou het beste uitkomt. Politiek is in
mijn ogen toch een soort roeping
voor 24 uur per dag."
Zo hartelijk en gemoedelijk als ze
in de dagelijkse omgang is, zo hard
en scherp bijt ze van zich af in het
raadsdebat. Soms op het emotione
le af. Daar schaamt ze zich niet
voor. Daar is ze eerder trots op.
„Ik sta voor wat ik zeg. Zaken die
ik naar voren breng zijn zaken die
me ook echt raken. Daar voel ik me
bij betrokken en ik kan me echt
oprecht kwaad maken als daar om
heen wordt gedraaid of dat het
wordt gebagatelliseerd. Dat er ge
zegd wordt, ach het zal zo'n vaart
wel niet lopen. Nou het loopt wel
een vaart. Anders was ik er niet
over begonnen."
Ze vat zulke dingen persoonlijk op.
daarom vertikt ze het ook om na
afloop van de raadsvergadering
mee te gaan borrelen. „Ik kan dat
niet. Ik drink best graag een pintje.
Maar niet met iemand met wie ik
het volstrekt oneens ben. Ik erger
me daar ook zo aan in de Haagse
politiek. Voor Den Haag Vandaag
maken ze elkaar af, even later zijn
ze dikke vrienden. In mijn ogen
kan dat niet. Ik wantrouw dat. Ik
vind ook dat dat de politiek onge
loofwaardig maakt."
Eigenlijk doet ze helemaal niet aan
representatie. „Laatst kreeg ik een
uitnodiging om aanwezig te zijn bij
de start van de bouw van het
nieuwe zwembad in Dongen. Na
afloop receptie met een hapje en
een drankje. Waar is dat nu goed
voor. Wat worden de mensen in
Dongen er nu wijzer van dat ik me
door een aannemer laat fêteren?
Niks toch. Dus doe ik dat niet."
In een vlaag van pessimisme vindt
ze het wel wat beklemmend dat het
lijkt of vrijwel alleen mensen van
haar generatie zich nog ergens
druk over maken. „Op vergaderin
gen valt me dat bijvoorbeeld op.
Dan zie ik eigenlijk alleen maar
mensen van mijn leeftijd, rond de
veertig, sommigen al flink aan het
grijzen."
Zelf blijft ze in elk geval politiek
actief. Dat ze haar raadlidmaat-
schap neerlegt is alleen omdat ze
de voorkeur geeft aan haar baan op
het partijbureau. Een combinatie
van beide functies vindt ze met het
oog op haar moederschap wat te
zwaar. „Maar op zich is het feit dat
ik een kindje krijg een reden te
meer om te vechten voor een betere
wereld. Ik denk als ik eenmaal
moeder ben dat ik beter dan ooit
zal beseffen waarvoor ik het alle
maal doe."
schoonzoon en huisvader tegelijk
naar voren geschoven) was al zo'n
verschrikkelijke tegenvaller.
Kox: „Het is heel leuk om op
plaatselijk niveau zoveel succes te
hebben, maar uiteindelijk tel je
toch pas echt mee als je in Den
Haag zit. Ik denk dat we het diep
in ons hart daar toch allemaal voor
doen. Ik vrees daarom dat we het
ons niet kunnen permitteren om
opnieuw de boot te missen. Dan
zou de partij weieens flink averij
kunnen oplopen. Persoonlijk zal ik
daar in elk geval consequenties uit
trekken. Dan moet ik me maar eens
goed bezinnen op de vraag of ik
toch niet beter weer gewoon buurt
werk in Tilburg kan gaan doen."
Een partijbons die openlijk voor
zijn twijfel uit durft te komen. Het
typeert de SP, meer nog de mensen
achter de partij. Niet dat Tiny Kox
twijfelt aan de juistheid van de leer
van de SP. „Hoewel. Als ik in het
buitenland ben geweest en ik kom
weer terug en ik zie hoe goed het
bij ons is. Ja, dan heb ik weieens
momenten dat ik denk: waar ma
ken we ons toch druk over."
(Tussen haakjes vorige zetelaan
tal)
8(7)
6(3)
Schijndel
Vlaardingen
5(5)
4(4)
Zoetermeer
4(2)
Dongen
3(2)
Heerlen
3(1)
Rosmalen
3(1)
3(1)
3(2)
2(1)
Alphen aan de Rijn
Den Bosch
2(0)
Culemborg
2(1)
Doesburg
2(1)
Groningen
2(1)
Heesch
2(1)
2(2)
2(2)
Tilburg
2(1)
Arnhem
1 (1)
Eindhoven
1(0)
Emmen
1(0)
Helmond
1(0)
Hengelo
1(0)
Horst
1(0)
Leidschendam
1(0)
Utrecht
1(1)
Veghel
1(0)
Woerden
1(1)
