SS®*
fflS»
95.-
DESTEM iS
Het raadsel Adriaan Ditvoorst
UIT gids
LClMI
ijjjuj
VI/
Varende kunstwerken
in singel van Breda
Ruim 20.000 kaarten
verkocht voor musical
serrarens
ISTBURG
Eiueixi nieuw/antiek
Documentaire van acteur Thom Hoffman over miskende filmregisseur
IN BEELD
Prins Charles exposeert:
eenzaamheid in waterverf
hateriaal benodigdheden,
Ipecialiteiten voor
louw- en verbouw
Een veranderende Herman Gordijn
1993
-X59
iecoratief en levendig. U
kterke en vorstbestendige
vormen en afmetingen,
f en heel programma voor
[ge watertuin met alle
Jclusief
I eBrll
Tujnwinkei
tEUoaaa°
lening
ïiE/7" HEEFT EEN NAAM
|onwering op de markt. Als u op zoek bent naar
Ic stijlen, dan is het vanaf nu erg eenvoudig.
Ézonwering I nsluitend verkrijgbaar bij de echte
InngspeciaJist. En dat is
HOBBYHUIS
Stationsweg 22 - Hulst
Tel. 01140-13563
ROLLUIKEN EN ZONNESCHERMEN
G DIE STAAT!
ledeur bepaalt voor een belang-
Inede het aanzicht en de archi-
fn uw woning.
i te meer om wat langer bij uw
te staan. Ook hier geldt dat
In normen op het terrein van
Ig en uiterlijk, isolatie, onder-
bedieningsgemak steeds dwin-
brden.
luroferm sektional deuren van
■oor Systems wordt aan deze
bgemoet gekomen. Een ruime
uitvoeringen en mogelijkheden,
I doordacht, geven een woning
(eke aanzicht, die het verdient,
baar:
vandig of geïsoleerd.
BTBURG
Brouwerijstraat 31
Tel. 01170-55221
open van 14-18 uur.
„Soms ga ik zo op in de materie dat ik
verbaasd ben als het publiek
applaudisseert.
Miranda van Kralingen, operazangeres
Door Marjan Mes
Op 26 oktober 1987 werd het dode lichaam van de
tineast Adriaan Ditvoorst aangetroffen in de Theodor-
nshaven van zijn geboorteplaats Bergen op Zoom. Vijf
jaar later verscheen de documentaire 'De Domeinen
Ditvoorst', het filmdebuut van de acteur Thom Hoffman
over het raadselachtige leven van de regisseur Ditvoorst
wie hij tijdens het maken van de speelfilm 'De witte
maan' in 1984 bevriend was geraakt.
'Vorig jaar werd Hoffmans regie
debuut bekroond tijdens de Ne
derlands Filmdagen. De IKON-
televisie vertoont 'De Domeinen
Ditvoorst' op donderdagavond
in het programma 'Werelden',
in augustus 1987 had Adriaan
Ditvoorst afscheid genomen van
lijn Amsterdamse vrienden. Hij
verliet zijn zolderkamer in de
buurt van het Vondelpark, leen
de geld van iedereen die iets kon
missen en ging op pad met onbe
kende bestemming. Hij kwam
terecht in Bergen op Zoom waar
bij 47 jaar eerder was geboren.
Vrienden herinneren zich dat hij
zichzelf ging verwaarlozen en de
dagelijkse realiteit totaal onbe
langrijk vond. Hij verlangde
naar een volmaakte, harmoni
sche wereld.
Adriaan Ditvoorst nam zijn in
trek in een pension, maakte
wandelingen door de stad van
zijn jeugd en keek over de Schel
de, die hij zo vaak had getekend.
Op 26 oktober 1987 werd zijn
lichaam gevonden. Adriaan was
bet water ingegaan zonder dat
bij kon zwemmen.
.Zié het niet als een wanhoops
daad. maar als de laatste conse
quentie van een levenshouding,"
stond in de brieven die hij een
week tevoren aan familie en
vrienden had verzonden. „Alles
is stilte, meer is er niet", deelde
hij het Produktiefonds voor de
Nederlandse Film mee.
Belofte
De mythevorming, die rond de
raadselachtige Ditvoorst toch al
bestond, werd door de aange-
kondige zelfmoord nog op de
spits gedreven. In 1970 had hij
als Nederlandse Nouvelle Va-
gue-filmer internationaal de
aandacht getrokken met de film
Ik kom wat later naar Madra'.
Ook 'Paranoia' en 'De blinde
fotograaf' werden als een grote
belofte voor de toekomst be
schouwd. Jean-Luc Godard en
Bernardo Bertolucci lieten zich
lovend uit over deze films van
Adriaan Ditvoorst.
Maar na die eerste artistieke
successen ging het snel bergaf
waarts met de cineast. De 'ver
doemde dichter' van de Neder
landse filmkunst maakte in de
jaren zeventig twee warrige bio
scoopfilms, 'Flanagan' en 'De
mantel der liefde', die beide
flopten. In 1984 maakte Dit
voorst een come-back met 'De
witte waan', zijn beste en meest
persoonlijke speelfilm. Hij ver
dween echter al na twee weken
van het witte doek, na slechts
2000 bezoekers te hebben ge
trokken.
Was er een verband tussen deze
mislukking en Ditvoorst zelf
moord? In de documentaire 'De
Domeinen Ditvoorst' wordt het
min of meer gesuggereerd. Thom
Hoffman zei vorig jaar in een
interview ter gelegenheid van de
première van zijn met IKON-
geld gemaakte documentaire:
„Ik heb in zijn zelfmoord altijd
een soort statement gezien over
de filmsituatie in Nederland. Het
filmlandschap werd steeds com
merciëler. Er was geen ruimte
meer voor, zeg maar, de literaire
film. Zijn strijd om ,De witte
waan' te maken, symboliseert
voor mij de strijd van de idealis
ten tegen de zakenjongens."
Tijdgeest
„De dood van Adriaan was een
persoonlijk drama", aldus Thom
Hoffmann, „maar het vertelt ook
iets over de filmindustrie, de
smaak van het publiek en mis
schien kunnen we er op abstract
niveau ook iets uit opmaken
over de tijdgeest. Ik beweer in
mijn film overigens niet dat zijn
zelfmoord direct voortkomt uit
zijn teleurstelling over de slechte
ontvangst van 'De witte waan'.
Maar het heeft wel zijn pessimis
tische levensfilosofie gevoed."
De mythe van het 'verdoemde
genie' dat slachtoffer werd van
de commercie is dus maar een
deel van de waarheid. Adriaan
Ditvoorst had een dergelijke ni
hilistische levensinstelling dat
hij zichzelf en zijn loopbaan wel
ten gronde moest richten. Hij
vond het menselijk bestaan zin
loos en nutteloos; een diep ge
voelde overtuiging die naarmate
hij ouder werd niet langer kon
worden weggestopt.
Machteloosheid
Al in zijn debuut, 'Ik kom wat
later naar Madra' uit 1965 gaat
het over zaken als de onmoge
lijkheid tot communiceren en de
machteloosheid van het indivi
du. Dat viel toen alleen nog niet
zo op, omdat de losse, spranke
lende vorm zo'n indruk maakte.
Het Franse filmtijdschrift van de
Nouvelle Vague, de Cahiers du
Cinema, herkende dit filmde
buut als een schitterende Hol
landse variant op het nieuwe
filmgenre.
Adriaan Ditvoorst had als jonge
student op de Filmacademie al
een vreselijke hekel aan de Ne
derlandse en Amerikaanse film.
Thom Hoffman (rechts) met de broers Jan en Peter de Bont bij de opnamen van de documentaire
over Adriaan Ditvoorst. F0T0IK0N
Adriaan Ditvoorst
De Hollandse School van Haan
stra, Rademakers en Van der
Horst was voor hem synoniem
met burgerlijkheid en spruitjes
geuren. In de jaren zestig reisde
hij elk jaar naar Parijs om daar
contact te hebben met de Nou
velle Vague-cineasten en hun
van de oude verteltraditie be
vrijde films.
'Paranoia'
Na zijn nog van jong optimisme
tintelende debuut werd Dit
voorst al snel introverter. In
1967 verfilmde hij 'Paranoia', de
novelle van Willem Frederik
Hermans, die het vooral moest
hebben van de dreigende atmos
feer van onheilszwangere ruim
tes. Een begrijpelijk verhaal
werd niet verteld, waarbij de
vraag rees of het opzet was of
onvermogen van de maker. Zijn
nihilisme en zijn credo 'alles is
stilte, meer is er niet' leverde in
dramatisch opzicht een onbevre
digende film op. Maar er waren
ook prachtige beelden, want het
ging Adriaan vooral om de visu
ele kant van de filmtaal.
Ongetwijfeld had hij ook zich
zelf verbeeld in de paranoïde
hoofdfiguur die zijn vriendin
naakt in een kamer opsluit. Hij
liet het meisje minutenlang in
close-up met haar hoofd en ar
men tegen de deur bonzen. Een
filmer voor een groot publiek
kon hij dus nooit worden; dat lag
niet in zijn aard besloten. Toch
probeerde hij het; met de verfil
ming van 'Flanagan', een ver
haal van Tim Krabbé. Fotografie
en decors waren zeer fraai, maar
de plot van de thriller was zwak
en de karakters stelden weinig
voor.
Grappen
In 'De mantel der liefde' wilde
Adriaan Ditvoorst in korte scè
nes aantonen dat de mens altijd
alles doet wat God hem verbo
den heeft. Het werd een treurig
misbaksel, met misplaatste grap
pen. Adriaan slaagde er ook niet
in om zich open te stellen voor
de publiciteit. Inerviews vond hij
een gruwel en zichzelf promoten
was uit den boze.
Adriaan kwam steeds meer bui
ten het Nederlandse filmwereld
je te staan. Nog een keer kwam
hij terug met een speelfilm,
waarin zijn eigen onthechting
he wereld van Herman Gordijn
is veranderd. Dat wil zeggen de
wereld zoals hij die schept in
rijn schilderijen. Op de tentoon
stelling in De Beyerd van vier
jaar geleden domineerden de
meedogenloos scherp geschil
derde vrouwen, oudere vrouwen
bij wie het leven diepe sporen in
bet uiterlijk heeft getrokken
maar de trots onberoerd heeft
gelaten. En de portretten van
bekende Nederlanders, waarvan
dat van Beatrix een heel bijzon
der exemplaar is. Die wereld is
van intensiteit en aanzien ver
anderd.
Dat toont de mooie en interes
sante tentoonstelling in Het
Markiezenhof in Bergen op
Zoom. Geen overzicht in de zin
dat er volledigheid is nage
streefd, wel een selectie die op
vallende doeken toont. Opval
lend omdat ze staan voor een
zich ontwikkelend wereldbeeld
dus net zo goed voor een
veranderende manier van schil
deren. want dat is wat bij Her
man Gordijn op de eerste plaats
veranderd is.
Ia zijn werk tot grofweg eind
laren '80 portretteert hij bij
voorkeur vrouwen, met gretig
°°g voor een panty, slappe ban
den van een bakfiets. Geen on
volkomenheid laat hij onver-
™ld, soms zelfs licht hij een
mankement er zo uit dat er een
karikatuur ontstaat. Het kleine
schilderij 'Biljart' uit 1978 toont
e«i vrouw aan de biljarttafel,
vastberaden een carambole te
maken. Maar de aandacht van
de kijker wordt on weerstaan-1
baar getrokken naar het gezicht
van de speelster dat zich vlak
boven het groene laken bevindt
en dat vanuit een zelfde point of
view genomen is. Over het spel
heen kijk je frontaal in het
doorleefde gezicht dat zichtbaar
getekend wordt door de pogin
gen de natuur een handje te
helpen. Te vet aangezette lippen
en te donker opgemaakte ogen
zijn de oorlogsverklaring aan de
tijd die toch nooit tegen te hou
den is.
Het beeld, zo typisch voor Her
man Gordijn, doet denken aan
een tekst waarmee Maarten 't
Hart ooit de vrouw trachtte te
ontmythologiseren. Hij poneer
de de stelling dat make-up te
genstrijdig in uitwerking is. Al
lereerst probeert ze nardrukke-
lijk de man van verre aan te
trekken en te lokken, om hem
vervolgens af te stoten als hij te
dicht genaderd is en te duidelijk
ziet dat het schoonheid uit een
potje is. Make-up als lokaas en
afweermiddel. Die theorie is
ook van toepassing op de vrou
wen van Herman Gordijn.
De hoofdrolspelers op zijn doe
ken zijn geplaatst in een reëel
schijnende wereld, een weerga
ve van wat wij voor echt aan
zien. Gordijn wekt die suggestie
heel knap door een uiterst zorg
vuldig perspectief te realiseren,
nauwkeurige schildering van
een herkenbare lichtbron en an
dere klassieke trompe-l'oeuil
'Bylandt-Rust' van Herman Gordijn
FOTO THIJS QUISPEL
effecten. Daarom heette Gor
dijn altijd een realistisch schil
der te zijn. Maar zijn realisme is
alleen maar te verstaan vanuit
de daad van het schilderen. Het
is nu eenmaal interessanter om
op een plat schildersdoek wel
gevulde lijven te schilderen.
Daar valt meer aan te schilde
ren, omdat die plastisch zijn.
De mensen zijn niet eens zo dik,
maar Gordijn schildert ze dik.
Uiteraard geldt dit zijn vrije
werk en niet de portretten. Om
reden van expressiviteit, een
andere schilderkunstige doel
stelling, is de oudere, doorleefde
vrouw interessanter dan de jon
gere en is een exuberante actri
ce of een fel opgedofte hoer
voor de schilder een boeiender
onderwerp dan de nette burger-
mevrouw. Het schilderen op
zichzelf, kortom, is belangrijker
dan de ambitie een waarheids
getrouwe weergave van de
zichtbare werkelijkheid te rea
liseren.
Dat het Herman Gordijn daar
inderdaad om gaat, wordt eens
te meer duidelijk als men de
recente doeken beschouwt. De
belangrijkste constatering is dat
de schiderijen veel abstacter ge
worden zijn. Het schilderen zelf
is minder glad. Hij laat de vele
kleine penseelstreken zien, hier
en daar is zelfs wat wegge
schuurd zodat de textuur van
het linnen zichtbaar wordt. De
kleuren zijn zachter geworden,
sferischer, mede ook omdat de
nauwgezette detaillering is af
gezwakt en de contourlijnen
veel minder scherp zijn.
Het exact berekende perspectief
is er niet meer, waardoor die
nadrukkelijke verwijzing naar
een echte ruimte buiten het
doek is weggevallen. De figuren
bewegen zich nu in de eigen
ruimte van het schiderij. De
schilderkunstige ruimte die
geen weergave meer wil zijn
van een reële, bestaande ruimte.
Om die zelfstandigheid te ver
sterken laat Gordijn het grond
vlak hellen en hebben de figu
ren geen gezichten meer, het
zijn gestalten geworden die dui
delijk alleen op het doek be
staan.
De wereld is ook tijdloos ge
worden. Hadden de oudere
vrouwen op zijn vroegere doe
ken rimpels zoals een boom
jaarringen, elke verwijzing naar
tijd en vergankelijkheid is nu
verdwenen. Ook aan het licht
valt geen tijd meer af te lezen.
Het licht lijkt uit het doek en de
verf te komen, een sferisch en
diffuus licht met hier en daar
een zwakke schaduw.
Een heel mooi maar raadselach
tig doek is 'Bylandt-Rust' uit
1990. In een geabstraheerd
landschap waarin enige andere
referentie naar leven ontbreekt,
strompelt een naakt menselijk
wezen op zijn tenen over een
brug. De burg komt van ner
gens, want begint buiten het
doek en eindigt in een nie
mandsland.
door Frits de Coninck
De figuur ademt een spanning
uit: hij zoekt een schamele toe
vlucht in een ruimte waarvan
hij tegelijkertijd de ogen af
wendt. Er is kennelijk een ge
vaar dat wij niet mogen zien.
Het geschilderde landschap
lijkt willekeurig uitgesneden te
zijn, zoals de Japanse houtsne-
des uit de vorige eeuw. Toen de
waarde daarvan ontdekt werd
in de Westere kunst, werd het
klassieke compositieschema
volledig op zijn kop gezet. Het
schilderij krijgt door dat afsnij
den iets van een toevallige foto
opname.
Een ander effect is dat bij voor
beeld de persoon op dit schilde
rij een uitvergroting lijkt omdat
alle aandacht op hem valt. Het
uitvergroten is bij Herman Gor
dijn een stijlfiguur die de anek
dote uit de oudere doeken heeft
verdragen en veel meer accent
legt op het idee achter de din
gen die wij zien. En daarmee
wordt het begrip realisme bij
hem nog betrekkelijker.
Herman Gordijn in het Markie
zenhof, Bergen op Zoom, tot 10
mei.
DINSDAG 20 APRIL 1993
DEEL
van het leven zich aftekende in
de hoofdfiguur, gespeeld door
Thom Hoffman, die gedurende
de opnamen in 1983 een vriend
werd. Deze figuur woont alleen
in een vervallen pand, gebruikt
heroïne en tracht met boed
dhistische meditatie buiten de
samenleving zijn heil te vinden.
'De witte waan' werd Ditvoorsts
beste en meest persoonlijke bio
scoopfilm. De rollen van Hoff
man als Adriaans alter ego en
Pim Lambeau als diens al even
onthechte moeder (met wie hij
samen uit het leven stapt) droe
gen sterk bij aan het artistieke
succes. Maar een commercieel
succes werd de film allerminst.
Ontboezeming
Toen Thom Hoffman in oktober
1987 de zelfmoord van zijn 'ver
moedelijk dierbaarste vriend'
vernam, was hij 'met stomheid
geslagen'. De filmdocumentaire
'De Domeinen Ditvoorst' opent
met deze gesproken ontboeze
ming van Thom Hoffman. De
debuterende cineast gaat in zijn
bijna twee uur durende film op
zoek naar het raadsel: 'wie was
mijn goede vriend Adriaan Dit
voorst?'
Hij spreekt met allerlei mensen
die hem van nabij hebben mee
gemaakt, zoals de producenten
Jan Vrijman, Gijs Versluijs en
Matthijs van Heyningen, de ca
meraman Jan de Bont, de regis
seurs Pim de la Parra en Wim
Verstappen, enkele vrienden en
acteurs, Bernardo Bertolucci en
Gérard Brach.
Conclusie
Korte fragmenten uit de speel
films van Adriaan Ditvoorst
worden zodanig geordend dat er
bepaalde conclusies uit kunnen
worden getrokken. Het aantal
zelfmoorden, drugverslaafde, ge
stoorde en vereenzaamde hoofd
personen is niet gering. Alle
geinterviewden bleken altijd al
geïntrigeerd door het ongrijpba
re karakter van Ditvoorst. In een
lange slotscène worden aan de
hand van getuigenissen van be
kenden de laatste dagen van Dit
voorst gereconstrueerd. De beel
den worden doorsneden met de
zelfmoordscène uit 'De witte
waan'.
Thom Hoffman maakte een in
trigerend portret van een onge
woon mens. Alleen heeft hij wat
overdreven door ook nog enkele
spelscènes toe te voegen met een
fictieve onderzoeker, gespeeld
door Huub van der Lubbe (zan
ger van De Dijk). Zelf gaat Hoff
man als pastor vermomd ook
nog voor in gebed, langs de
Schelde waar de cineast zich
verdronk. De familie van de fil
mer heeft nooit willen praten
over de jeugd en het leven van
Adriaan. Thom Hoffman kreeg
wel haar vertrouwen, hetgeen
veel zegt over diens integriteit.
'De domeinen Ditvoorst', don
derdag 22 april om 21.52 uur op
Nederland 1
Van onze kunstredactie
Breda - Tien drijvende kunstwerken varen op Koningin
nedag vanaf 14.00 uur door de Bredase stadssingel. Het is
de eerste maal dat deze 'Karavaan der Dolende Kunsten'
plaats vindt.
De vlotten annex kunstwerken zijn door de kunstenaars zelf
gebouwd, mede mogelijk gemaakt door sponsoring door een
aantal Bredase bedrijven.
Na afloop van de varende expositie verzamelen de vlotten zich
op het Spanjaardsgat, waar optredens te verwachten zijn van de
Bredase muziekperformancegroep FBA, geleid door Frank
Marshall, het Amsterdamse performance-gezelschap Bilagro
Qwagalli en de Rotterdamse muziekgroep Nice Butt.
Door onze correspondent
Bob van Huët
London - Prins Charles interesseert zich niet alleen voor
milieu, architectuur en Franse kaas, maar is ook een enthou
siast schilder. Gedurende de kwart eeuw dat de Britse
troonopvolger penseelt heeft hij een kleine 200 werken
afgescheiden. De meeste zijn waterverfschilderijen volgens de
oude Engelse traditie. Voor het eerst zijn nu 35 geselecteerde
landschappen tentoongesteld in het Londense Museum of
Garden History.
Door de status van de artiest is
de beoordeling van zijn werk
geen gemakkelijke opgave geble
ken voor de Londense kunstelite.
Sir Hugh Casson, voormalig di-
rekteur van The Royal Academy,
concludeert in beleefde frasen
dat de prins van Wales graag in
de buitenlucht zit en in staat is
de rustgevendheid van sommige
landschappen te vangen.
De eveneens meervoudig onder
scheiden en erkende schilder Jo
hn Ward noemt prins Charles
een 'amateur in de beste zin van
het woord: hij schildert uit lief
de'. Wat oneerbiediger klinkt
dan wellicht de kop boven een
recensie in The Daily Telegrap-
he: 'Helemaal niet slecht voor
een troonopvolger'.
De triestheid en koude kleuren
van werken als 'Cottages in de
sneeuw' (Norfolk) of 'Zonson
dergang in januari' maken het er
niet vrolijker op. Je hoeft geen
lezer van The Sun of The Daily
Mirror te zijn om te begrijpen
waarom deze schilder in een
zaamheid tracht te vluchten.
Prins Charles laat in een begelei
dende toelichting op een van zijn
desolate Schotse landschappen
weten dat hij tijdens het schilde
ren 'de nietigheid van de mens
ademde'. Volgens een Londense
kunstkriticus verklaarde dit een
'schuwheid voor hartstochtelijke
emoties' in het werk.
Kale massieven over heel de we
reld lijken overigens Charles
grote specialiteit, al dan niet
geobserveerd vanuit villa's of
hotelkamers. „Bergen zonder
wuivende bomen, waaiende
wind of rillende koeien liggen
machtig en uitgestrekt in hun
majesteitelijke eenzaamheid",
meent de kriticus.
'The Prince of Wales's Waterco-
lours' zijn tot 29 april te zien in
het Museum of Garden History
(daarna in het nabijgelegen
Lambeth Palace), metro Lam
beth North. Dagelijks geopend
van 11.30 tot 15.00 uur. Zondag
van 10.30 tot 17.00 uur. Zater
dag gesloten. Toegang: 2,50.
Oosterhout - Er zijn al meer dan 20.000 kaarten verkocht voor
de musical 'Joseph and the amazing technicolor dreamcoat',
die van 28 mei tot en met 9 juni in Jaiselings Royal Palace in
Wernhout wordt gespeeld. Gezelschappen kunnen alleen nog
kaarten krijgen voor twee voorstellingen.
'Joseph and the amazing techni
color dreamcoat' is een project
van de Stichting Hoger Onder
wijs Zuid-Nederland. Met in
gang van dit cursusjaar is daar
een opleiding 'musical'. In sa
menwerking met het Koninklijk
Ballet van Vlaanderen leren cur
sisten het musical-vak.
'Joseph' is de eerste musical van
Andrew Lloyd Webber en Tim
Rice, die op 1 maart 1968 op de
Collet Court School in Ham
mersmith in premiëre ging. De
muzikale inbreng is van studen
ten van het Brabants Conserva
torium. Studenten van de dra
ma-opleiding Eindhoven en het
Conservatorium verzorgen de
acteerrollen. De danskunst komt
van de Dansacademie Brabant,
in samenwerking met het Ko
ninklijk Ballet van Vlaanderen.
FILMS
GOES
- Grand Theater
20 u. Death becomes her.
HULST
- De Koning van Engeland
20 u. De kleine blonde dood.
20 u. A few good men.
20 u. Daens.
20 u. De zevende hemel.
20 u. The last of the Mohicans.
VLISSINGEN
- Alhambra 1
20 u. A few good men.
- Alhambra 2
20 u. The distinguished gentleman.
- Alhambra 3
20 u. De kleine blonde dood.
-Alhambra 4
20 u. Forever young.
ANTWERPEN
-Rex - 12, 15, 18 en 21 u. Scent of
a woman.
-Rex-Club - 12, 14, 16.30, 19 en
21.30 u. Sneakers.
-Odeon I 14, 16.30, 19 en 21.30
u. The last of the Mohicans.
-Odeon 2 - 14, 16.30, 19 u. Cham
pions.
21 u. Howards end.
-Odeon 3 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Under Siege.
-Odeon 4 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Consenting adults.
- Rubens - 14, 16, 18 u. Ned. versie.
20 en 22 u. Eng. versie Jungle
book.
-Quellin I - 14, 17.15 en 20.30 u.
Daens.
-Quellin II 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Dr. Giggles.
-Quellin III - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. The bodyguard.
-Metro I - 14, 16.30, 19 en 21.30 u.
Jennifer 8
Kostuums en decorontwerp ko
men van de eindejaarsstudenten
van de Academie voor Beeldende
Vorming en studenten van de
opleiding Bouwkunde van de Pe
dagogisch Technische Hoge
school Nederland leveren de de
corbouwtechnieken.
De hoofdrol van Joseph wordt
gespeeld door Bas Groenenweg,
bekend van 'Les Misérables' en
'Revue Revue'. Janke Dekker
speelt de rol van archeologisch
reisleidster. Zij speelde al eerder
rollen in 'Evita', 'Mata Hari' en
'Anatevka'. De rollen van Jacob,
Potifar en farao Ramses II wor
den vertolkt door Marco Bakker.
Een fors aantal andere grote
rollen wordt gespeeld door de
concertklas van de Oosterhoutse
Nachtegalen.
-Metro n - 14, 16, 18, 20 en 22 u.
Forever young.
Sinjoor - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. De zevende hemel.
-Ambassades Club 1 - 14 en 16.30
u. Tom Jerry.
19 en 21.30 u. Body of evidence.
-Ambassades Club 2 - 14, 16.30 u.
Honey I blew up the kid.
19 en 21.30 u. Salt on our skin.
-Ambassades Club 3 - 14, 16.30,
19 en 21.30 u. Fortress.
-Ambassades Club 4 - 14, 16.30,
19 en 21.30 u. Sister act.
BRUGGE
- Kennedy Komplex
20 u. De zevende hemel.
20 u. Scent of a woman.
20 u. Stalingrad.
- Ciné Chaplin
20 u. Nowhere to run.
GENT
- Decascoop
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Jennifer 8.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Sexual
intent.
20 en 22.30 u. Dr. Giggles.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Forever
young.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. De zeven
de hemel.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Nowhere
to run.
14.30 en 17 u. Jungle book (Ned.
orig. versie).
22.30 u. Innocent blood.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Fortress.
14.30, 20 en 22.30 u. Scent of a
woman.
20 en 22.30 u. Unforgiven.
20 en 22.30 u. The river runs
through it.
22.30 u. Body of evidence.
20 u. The last of the Mohicans.
14.30, 17 en 20 u. Daens.
