Johannes
'Ik voel me een anti-ster'
UIT gids
Broederbor
Matthaus in Breda
tussen oud en nieuw
Bezetenheidtrance,
erotiek en symboliek
Anti-abortusv
Paolo Conté treedt deze maand op in vijf Nederlandse steden
deel
Prix Futura voor
Nederlandse
tv-progr anuna's
Jan Blokker stapt
op bij Film-
produktiefonds
Anne Sofie
von Otter
Beethoven
Schönberg
Bobby Mack
Swirlies
Gallon Drunk
Apache
Aartsbisschop Tutu hekt
destem gids
WOENSDAG 7 APRIL 1993
DESTEM
Van onze verslaggever
Hilversum - Drie Neder
landse televisieprogram
ma's zijn op het festival
Prix Futura te Berlijn
onderscheiden. Hoofd
prijzen waren weggelegd
voor de documentaires
'De Streep' en 'Land
schappen waar niemand
van weet'.
Het Berlijrise evenement
wordt eens in de twee jaar
gehouden en behoort tot de
meest vooraanstaande festi
vals voor radio en televisie
in Europa.
De documentaire 'De
Streep' van Piet Hurkmans
en Peter Gielissen toont het
dagelijkse leven van veelal
verslaafde prostituées in
Rotterdam. 'Landschappen
waar niemand van weet' is
een documentaire van ca
meraman en filmmaker
Melle van Essen over zijn
oudoom, de Amsterdamse
kunstschilder Melle
(1908-1976).
'De Zondagsjongen', een co-
produktie van Marts en de
NOS, kreeg een speciale
aanbeveling. Het is geba
seerd op het gelijknamige
boek van Cherry Duyns, die
tijdens het EK-voetbal in
Duitsland in 1988 zijn vroe
ge jeugd in nazi-Duitsland
herbeleeft.
Amsterdam (ANP) - Jan Blok
ker, voorzitter van het Produk-
tiefonds voor de Nederlandse
Film, legt zijn functie per 1 juli
neer. Ook is hij niet bereid advi
seur te zijn bij de oprichting van
het nieuwe Filmproduktiefonds.
Blokker heeft dat geschreven in
een brief aan minister D'Ancona
van Cultuur. Hij heeft het voor
zitterschap tien jaar lang ver
vuld.
Reden voor Blokkers vertrek is
zijn boosheid over de gang van
zaken bij de oprichting van het
nieuwe fonds, dat de werkzaam
heden van het huidige Produk-
tiefonds en het Fonds voor de
Nederlandse Film moet gaan
overnemen. De samenvoeging
maakt deel uit van de Cultuur
nota 1993/1996 van minister
D'Ancona.
DE Italiaanse pianist en
zanger Paolo Conté
treedt op woensdag 14
april op in het Muziek
centrum Frits Philips in
Eindhoven. Nederland en
Frankrijk zijn de landen
waarin de ex-advocaat
scharen fans heeft. Met
'Max' vestigde hij er zijn
reputatie van brombeer
zanger. Onlangs kwam
de cd '900' uit. Een ge
sprek.
Door Henk van Weert
HIJ KRABT over een van
zijn handelsmerken: een
modieus ruwe stoppeltjes
kin, waarboven een bor
stelige snor prijkt. Hij heft
een zin aan en daar ver
raadt zijn tweede handels
merk zich. Een diepe don
kere stem, vol barstjes.
Het gespreksonderwerp is zijn
nieuwe CD, '900' ofwel Novecen-
to (Twintigste Eeuw), een titel
die onmiddellijk herinneringen
oproept aan de beroemde film
van landgenoot Bertolucci. „Dat
is toeval", zegt Paolo Conté, „Ik
ken uiteraard die film, maar die
ging vooral over de sociale pro
blematiek, die ontstond na de
eeuwwisseling in Italië. Het ti
telnummer Novecento op deze cd
gaat over fysische veranderingen
die optraden na de eeuwwisse
ling, de veranderingen van het
landschap. Het is eigenlijk meer
een terugblik op de 19e eeuw
dan een impressie van het begin
van onze eeuw. Mij interesseerde
het gevoel uit de 19e eeuw dat in
die beginjaren van onze eeuw is
blijven hangen".
Conté schrijft barokke, naar het
cryptische neigende teksten, die
zich moeilijk in het Nederlands
laten vertalen. Thema's en on
derwerpen haalt hij overal van
daan. „Mensen denken meestal
dat ze autobiografisch zijn. Nou,
dat is dus bijna nooit het geval.
Ze gaan meestal over gewone
dingen, liefde, het dagelijks le
ven. Ik wil op Novecento ook
geen uitspraak doen of oordeel
vellen over de 20e eeuw, net
zomin als ik wil zingen over de
harde realiteit van dit moment.
Ik zing verstrooiende liedjes en
ik heb geen behoefte om me uit
i Paolo Conté: „Ik zing verstrooiende liedjes en ik heb geen behoefte om me uit te spreken over wat er in Joegoslavië gebeurt
te spreken over wat er in Joego
slavië gebeurt. Ik denk dat een
artiest zich in dit opzicht niet
moet overschatten. Ik ben een
demoeraat en als democratisch
burger kan ik een mening heb
ben over wat er in de wereld
gebeurt. Het idee dat je als be
roemdheid je politieke denkbeel
den naar voren moet brengen,
deel ik niet. Daar verandert niets
door. Een artiest heeft zoveel
macht niet".
Amerika
Conté kijkt verder dan Italië. Hij
heeft een oude liefde voor Ame
rika, de bakermat van de jazz,
die hem als kleine jongen zo
boeide en hem nog steeds in zijn
greep houdt. „Jazz is in Italië
lange tijd marginaal geweest. Nu
gaat het wat beter. De laatste
twintig jaar wordt er redelijk
veel georganiseerd op jazzge-
bied. Artiesten als ik hebben in
Italië hun eigen publiek. Na
tuurlijk wordt ook Italië over
spoeld door die golf van de amu
sementsindustrie uit Amerika.
Sommige Italiaanse zangers
hebben daar met een soort min
derwaardigheidscomplex op ge
reageerd. Ik heb daar geen last
van. Maar het is een feit dat
Amerikaans en Engels gemakke
lijk herkenbaar is voor iedereen,
lekker in het gehoor ligt en
swingt. Het Italiaans swingt ge
woon niet".
Vreemd
Het lijkt een vreemde opmerking
van een zanger uit het land van
de Belcanto en de grote opera's.
„Natuurlijk klinkt Italiaans
goed in opera's. Maar. opera's
hebben niets met swing te ma
ken. Opera is woorden zingen. In
mijn muziek komt hèt meer op
ritme aan. Engels is daarvoor
beter dan Italiaans".
Een van zijn liedjes op 900, Per
quel che vale, gaat over het ar
tiestenleven. 'Che decadenza la
realta', zingt hij, 'wat is de wer
kelijkheid decadent'. Nee, hij zet
zich niet af tegen het artiesten
wereldje, haast hij zich daaraan
toe te voegen.
Dromen
„Ik bedoel dat meer in zijn alge
meenheid. Ik bedoel vooral te
zeggen dat de droom per defini
tie mooier is dan de werkelijk
heid, waar die ook over gaat. In
dromen bestaan geen teleurstel-
HET BLIJFT nog lang onrustig
als de mezzosopraan van Anne
Sofie von Otter is uitgeklonken.
Het is niet helemaal duidelijk
wat deze stem aanricht, maar
véél is het in ieder geval wel.
De stem van Anne Sofie von
Otter streelt je geraffineerd, is
nét ietsje hees - vooral aan het
slot van een frase -, ligt inge
bed in een zachte ruis van
adem, en is daarbij zó haarzui-
ver, met een perfecte labiale,
dentale en gutturale dictie, zo
subtiel, zo muzikaal en zo in
telligent, zonder nonsens en
zonder dramatische diva-pre
tenties, dat je geen kant uit
kunt: je valt reddeloos voor
deze stem.
Anne Sofie von Otter zingt 25
liederen van Edvard Grieg,
grotendeels in het Noors. Al
zijn honderden liederen schreef
Grieg voor zijn vrouw Nina
Hagerup, en voor zichzelf als
pianist. Volgens de overleve
ring - en vooral volgens Grieg
zelf, maar ja: hij was levens
lang verliefd op haar, en met
haar getrouwd - beschikte Nina
over een onvergelijkelijk stem
geluid. Als dat waar is, dan
heeft Nina Grieg een meer dan
waardige opvolgster gekregen
in Anne Sofie von Otter.
Edward Grieg zal zich, in dit
jaar van zijn 150e verjaardag,
bij het horen van deze over
rompelend mooie stem zeker
niet in zijn graf omdraaien,
daar in het Noorse Bergen. Zijn
toch al fraaie liederen (bijvoor
beeld het beroemde Een droom)
krijgen een extra dimensie. Een
cd om keer op keer te beluiste
ren. (DG)
HANS ROOSEBOOM
DE GROTE verrassing in Beet-
hovens Vioolconcert zoals uit
gevoerd door Gidon Kremer en
Nikolaus Harnoncourt is de ca
dens van het eerste deel.
Er zit een beetje ingewikkeld
verhaal vast aan deze cadens.
Anne Sofie von Otter en pianist Bengt Forsberg
Die wordt op deze opname na
melijk gespeeld door viool, pia
no en pauken. De cadens is
uiteindelijk wel van Beethoven,
maar het is een arrangement
door Gidon Kremer van de ca
dens uit Beethovens eigen pia
nobewerking van het vioolcon
cert. Die cadens schreef Beet
hoven voor piano en pauken.
Kremers arrangement is voor
viool, piano en pauken, geheel
samengesteld uit verschillende
autografen van Beethoven.
Nieuw is dus alleen de instru
mentatie. Dat is dus inderdaad
een moeilijk verhaal, maar voor
de rest hoeft bijna niet gezegd
te worden dat dit Vioolconcert
in de handen van Kremer en
Harnoncourt wordt neergezet
met het mengsel van zelfverze
kerdheid en vanzelfsprekend
heid dat men mag verwachten
van twee dergelijke grootmees
ters. (Teldec)
HR
ARNOLD SCHÖNBERG
(1874-1951) werd zich pas na
1933 bewust van zijn jood-zijn.
Voordien speelde dat in zijn
leven geen enkele rol; maar na
Hitiers machtsovername wilde
hij per se een jood zijn. Door
alles wat daarna gebeurde
werd Schönbergs vereenzelvi
ging met het lot van het joodse
volk alleen maar heviger.
Vlak na de o'brlog legde hij het
onbeschrijflijke leed vast in een
heel kort werk: Ein Ueberleben-
de aus Warschau. In nog geen 7
minuten verklankt Schönberg
zijn gevoelens door middel van
solo-Sprechgesang, koor en or
kest. Aangrijpend, rauw, ex
pressionistisch. Het werk staat
op een cd die voor de rest is
gevuld met een aantal orkest
werken van Anton von Webern;
alles onder leiding van de veel
zijdige Claudio Abbado. (DG)
HR
GITARIST Bobby Mack is geen
familie, maar wel een muzikale
kennis van gitarist Lonnie
Mack. Net als Lonnie houdt
Bobby van stevige blues en
R&B.
Say what! is de eerste plaat die
ik van Bobby Mack hoor en ik
moet zeggen dat hij veel in zijn
mars heeft. Say what! is opge
nomen in 1990 en was enkel in
de VS en dan alleen maar op
cassette verkrijgbaar. Vorig
jaar verscheen, alweer alleen in
de States, van Bobby Mack de
live-plaat Red, hot and humid.
Die live-plaat was voor een
Nederlandse platenfirma reden
om Bobby Mack te contracte
ren en zodoende is Say what!
nu ook hier verkrijgbaar. Bo
vendien zit Bobby momenteel
in de studio om een nieuwe
plaat op te nemen.
Voorlopig moeten we het echter
doen met Say what! en dat is
een hele aardige plaat. In By
the minute en het titelnummer
wordt samengespeeld met The
Neville Brothers. Die menge
ling van Texaanse blues (Mack
opereert vanuit Austin) en
New-Orleansritme levert mu
ziek op die een beetje aan Little
Feat doet denken.
Op andere momenten, zoals in
Treat her like a lady, zit Mack
dicht tegen soul aan. Lonnie
Mack speelt mee in de zwoele
ballad Piece of my heart die
Bobby samen met Willie DeVil-
le schreef, en in Take it home,
een bluesy instrumental.
Say what! is gevarieerder dan
de meeste blanke blues-platen
en eerlijk gezegd komt Bobby
Mack beter tot zijn recht als hij
juist afwijkt van de simpele
blues. Op die momenten, en
gelukkig zijn die veelvuldig op
Say what!, is hij tot opmerke
lijke dingen in staat. (Pro-
vogue)
WVL
BLONDERTONGUE AUDIO-
BATON van de Amerikaanse
Swirlies is een van de meest
ingewikkelde platen die ik de
laatste tijd gehoord heb. De
muziek van dit kwartet uit
Boston is een mengeling van
noise en pop, wat soms de
meest psychedelische vormen
aanneemt.
Op zich heel vrolijke en on
schuldige popnummers over de
ons zo bekende thema's liefde
en verdriet worden plotseling
dwarsgezeten door gekraak, ge
piep, in rumoerige zalen opge
nomen filosofische monologen,
of gewoonweg stilte. Door al
ternatief (lees: vals) gestemde
instrumenten lijkt de muziek
hier en daar op.The Fall, maar
ook Sonic Youth klinkt door.
Een zooitje? Nou nee. Wel heeft
het even geduurd eer deze plaat
de benen spreidde. Maar wat er
dan voor de dag komt, is fasci
nerend. (Taangl/Semaphore)
GERARD VAN DEN BROEK
WAT IN Groot-Britttannië al
jaren door de grote muziekbla
den gehyped wordt, komt hier
plotseling aanwaaien als Grote
Onbekende: Gallon Drunk, een
band waarachter zich de al
even onbekende multi-instru-
mentalist James Johnston ver
schuilt. En daar ligt-ie dan: het
omvangrijke debuut Heart of
the town, zowaar voorzien van
een extra live-cd die vorig jaar
werd opgenomen in Madison
Square Garden in New York.
Waar zaten wij al die tijd met
onze aandacht, vraag je je af.
Blijkbaar speelt dit omvangrij
ke debuut vooral in op de Brit
se fans, want Heart of the town
is weliswaar een heel aardige
plaat, maar nu niet iets om
hysterisch van te worden. Even
dacht ik te maken te hebben
met een onder pseudoniem
werkende Nick Cave. Johnston
heeft namelijk datzelfde don
kere en kreunende stemgeluid
en zijn muziek doet sterk den
ken aan die van The Birthday
Party.
Maar na de eerste verbazing
gaat Heart of the town zijn
eigen weg met een aantal prima
songs die zich bewegen tussen
rockabilly en latin-muziek (la-
tinobilly als het ware). Het hij
gende Hammond-orgeltje geeft
de muziek bovendien iets ruim
telijks dat goed past bij de
teksten over de zelfkant van
het Londense stadsleven. (Cla-
wfist/Semaphore)
GVDB
NU CONSOLIDATED met het
hitje You Suck al die mannelij
ke macho-rappers stevig op
hun nummer heeft gezet, zou je
verwachten dat de laatsten hun
van seksisme doordrongen tek
sten een tijdje in de ijskast
zouden zetten. Niets daarvan.
De Newyorkse rapper Apache
maakt op zijn debuut-cd Ain't
Shit direct duidelijk dat hij de
grootste 'stud' is die op deze
planeet rondloopt.
In onverbloemd taalgebruik
vertelt Apache over zijn uitzon
derlijke kwaliteiten die alle
vrouwen naar hem doen
smachten. Maar er is ook plaats
voor een ironische noot. Zo ver
liest hij op Who freaked Who
duidelijk de verbale slag met
rapster Nikki D. over wie nou
de ander het meest verwend
heeft.
Apache kruipt ook af en toe uit
de bedstee en beschrijft dan de
sociale problematiek waar de
arme (zwarte) Amerikanen mee
te kampen hebben. Niets
nieuws onder de zon, maar met
een droge, soms funky, beat en
enkele creatieve muzikale
vondsten maakt Apache de titel
van zijn cd toch waar: dit is
geen shit. (TOMMY BOY/PLAY
IT AGAIN SAM)
PAUL VERLINDEN
foto anp
lingen, in de realiteit wel. Geluk
heeft met momenten te maken,
daarna gaat het leven weer zijn
gangetje. Ik probeer het ar
tiestenleven wel enigszins te rea-
litiveren. Ik voel me een anti
ster. Al die massale verering, het
doet me niet zoveel. Natuurlijk
zijn complimenten leuk, maar ik
probeer vooral het kunstzinnige
aspect van mijn werk in de gaten
te houden. De rest laat ik voor
wat het waard is. Ik geloof niet
dat zo'n houding het gevolg is
van heb feit dat ik pas op latere
leeftijd bekend geworden ben.
Dit zit in mijn karakter. Als ik
jong bekend was geworden, had
ik me ook zo opgesteld".
Paolo Conté, 14 april Muziekcen
trum Frits Philips, Eindhoven (uit
verkocht). Op 10 april in Maastricht,
11 april Amsterdam, 15 april
Utrecht en 16 april Den Haag.
Breda - Grote Kerk. Matthaus
Passion door koor van Bach
Collegium Breda, jongens van
Sacramentskoor en het orkest
Florilegium Musicum. Diri
gent: Geert van den Dungen.
Gehoord op 6 april 1993.
Door Frans Baljeu
In de veelheid van Matthaus
Passion-uitvoeringen die Neder
land rijk is, is de Bredase er een
met een traditie die teruggaat
tot 1946. Ook bij de 48e uitvoe
ring kon de Stichting Matthaus
Passion Breda niet iedereen die
dat wilde een plaats geven in de
afgeladen Grote Kerk. Bijzonder
aan deze 48e uitvoering was dat
koor en dirigent weer uit Breda
kwamen.
De in de loop van jaren geleide
lijk opgebouwde goede naam
maakte het Bach Collegium Bre
da het aangewezen medium voor
het met 'eigen volk' uitvoeren
van dit grootse werk. Dirigent
Geert van den Dungen en het
Bach Collegium hebben het in
hen gestelde vertrouwen zeker
niet beschaamd; zij presenteer
den een heel eigen document, de
reputatie van het koor waardig.
De keuze van de visie op dit
complexe werk was ook gistera
vond weer uitgangspunt voor
menige, vaak pittige discussie.
Veel dirigenten zijn ge
leidelijk tot een synthese geko
men waarin het goede van 'oud'
en 'nieuw' wordt verenigd. Ook
dirigent Geert van den Dungen
lijkt dit credo te huldigen.
De kaders waarbinnen het ge
heel zich gisteravond voltrok
waren 'kleiner' dan veel trouwe
Bredase Matthaus-gangers ge
wend waren. Binnen deze andere
lijst leefde echter een rijke mi
crokosmos waarover veel
te vertellen valt. Geen donderè]
de volkskoren, maar wel Lj
plastisch boetseren; treffend i
in dit verband het vinnige, so
echt venijnige dat aan snierenè
commentaarteksten werd mei
gegeven.
Verder viel het weldadig tra
parante klankbeeld op dat
goed geschoolde koor samen nijl
de jongens van Walter Cantnf
en het orkest Florilegium Musj
cum uit het notenbeeld optrokf
ken. Koralen werden elk naai
hun eigen tekst en rijke harms,
nie afwisselend benaderd en i
'grote' koren hadden een sof
opgezet tempo. In de milde, i
sende orkestklank misten si
migen soms de smartelijkheiil
die moderne instrumenten
der oproepen. Het enige wal
gen dit ensemble ingebracht kaï
worden zijn de soms optredend!
intonatieproblemen.
Bij de solisten was Jelle Draijel
de bas die de natuurlijke autorJ
teit die de Christuspartij motj
uitstralen ideaal gestalte
Zijn Nederlands Kamerkoor-cil
lega Robert Coupe zong de evail
gelistenpartij licht en soepel al
de beste vertellerstraditie va|
tenoren als Haefliger.
Van de overige solisten
alleen sopraan Hieke Meppeliml
het zelfde hoge niveau. Heldcf
met een mooi dragende ste:|
kwamen de sopraanaria's
klinken. Lysbeth Riemersma, diil
de zieke alt Margareth Beundesl
verving, boeide vooral in haa:|
laatste aria. Tenor James
en bas Geert Smits waren stem-l
men die in het kader van
als geheel geslaagd te noemei|
Bredase Matthaus niet pasten.
Breda - Theater Achterom.
'Próximos', choreografie van.
Marcelo Evelin. Gezien op
dinsdag 6 april in het Festival
Cultureel Gekleurd.
Door Marjan Mes
De geur van wierook en heili-
genafbeeldingen aan de muur
maakten al meteen duidelijk
dat de danstheatervoorstel
ling 'Próximos' van choreo
graaf Marcelo Evelin alles
had uit te staan met christe
lijke symboliek. Die keerde
ook terug in de bewegings
taal en de theatrale beelden,
vermengd met een erotische
lading.
De al lang in ons land werkende
Braziliaanse choreograaf heeft
zich voor 'Próximos' laten inspi
reren door de 'Candomblé', een
oorspronkelijk Afrikaanse reli
gie die in Brazilië werd ver
mengd met katholieke elemen
ten. Men raakt erbij in trance,
waarbij de goden bezit nemen
van het lichaam. De bezetenheid
en vervoering keerden telkens
terug in Evelins stuk. Na afloop
van de trance leek er steeds weer
verbazing.
Heftige, bezeten scènes werden
voortdurend afgewisseld met
verstilde, theatrale momenten.
FILMS
GOES
- Grand Theater
14 u. Ferngully.
20 u. De zevende hemel.
HULST
- De Koning van Engeland
20 u. De kleine blonde dood.
20 u. Daens.
20 u. De zevende hemel.
20 u. Under siege.
TERNEUZEN
- Luxor Theater
20 u. De zevende hemel.
VLISSINGEN
- Alhambra 1
14 en 20 u. De zevende hemel.
- Alhambra 2
14 en 20 u. The distinguished gent
leman.
- Alhambra 3
14 u. Junglebook.
20 u. De kleine blonde dood.
- Alhambra 4
14 u. Tom en Jerry.
20 u. A few good men.
ANTWERPEN
-Rex - 12, 15, 18 en 21 u. Scent of
a woman.
-Rex-Club - 12, 14, 16.30, 19 en
21.30 u. Sneakers.
-Odeon 1 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. The last of the Mohicans.
-Odeon 2 - 14, 16.30, 19 u. Cham
pions.
21 u. Howards end.
-Odeon 3 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Under Siege.
-Odeon 4 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Consenting adults.
- Rubens - 14, 16, 18 u. Ned. versie.
20 en 22 u. Eng. versie Jungle book.
- Quellin I - 14, 17.15 en 20.30 u.
Daens.
-Quellin II - 14, 16.30, 19 u. Honey
I blew up the kid.
21.30 u. Lorenzo's oil.
-Quellin III - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. The bodyguard.
-Metro I - 14, 16, 18, 20 en 22 u.
De zevende hemel.
-Metro II - 14, 16, 18, 20 en 22 u.
Forever young.
De snel gedanste fragmenten, b:l
het ritme van de samba, vondeil
aansluiting bij het moderne ex-I
pressionistische danstheater!
met repetitieve elementen. Zijl
werden door de twee mannelötl
dansers en drie jonge danseres]
sen sterk uitgevoerd, compleet
met een vaak riskante acroba-f
tiek en valpartijen.
De mengeling van christelijke!
symboliek en erotiek kreeg meel
gestalte in de telkens in de ar-|
men van Maria Magdalena
lende Christus-figuur, de so
bewegende, kinderlijk ogende!
Juan Cruz Diaz de Garaio. Hij!
vertegenwoordigde ook het poé-I
tische en homoseksuele element|
in deze voorstelling, samen
de krachtige, mannelijke dansal
Reginaldo Dutra, die ondermeel
een sensueel duet met eer van del
danseressen uitvoerde. Dutral
rookte menige Braziliaanse siT
gaar tijdens de verstilde scènes.|
die mij overigens minder ko
boeien omdat de theatrale ex-I
pressie gering was. Met uitzosj
dering van die van de zwarthari
ge actrice Anat Geiger, die öfl
voorstelling opende met eell
trance en later een opvallende I
lach en blik vertoonde. Dat hel
podium eigenlijk te klein «I
voor de dansers (de voorstelling I
begon er een half uur later doorll
kon men alleen maar vermoeder I
Sinjoor - 14, 16.30, 19 en 21.30 u
Fortress. I
- Ambassades Club 1 - 14 en 1M,|
u. Tom Jerry.
19 en 21.30 u. Body of evidence.
-Ambassades Club 2 - 14, 16.30u.
Kalle STrop Grodan Bol.
19 en 21.30 u. Salt on our skin.
-Ambassades Club 3 - 14, lö-^l
19 en 21.30 u. Innocent blood. I
-Ambassades Club 4 - 14,
19 en 21.30 u. Sister act.
BRUGGE
- Complex Zwart Huis
14.30 en 20.u. Forever young.
14.30 u. The last of the Mohicans.
20 u. Daens.
14.30 u. Honey I blew up the kid.
20 u. Sister act.
- Memling
14, 16 en 18 u. Jungle book.
20 u. The best intentions.
- Van Eyk n
14.30, 17.15, 20 en 22.30 u.
zevende hemel.
GENT
- Decascoop
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Fore\e>|
young. 1.1
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Dezevena<|
hemel. oln«
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Nowhere "J
run.
14.30 en 17 u. Jungle book (Ned-'
orig. versie). cni i
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Innoce"
blood.
20 en 22.30 u. Chaplin.
14.30, 17, 20 en 22.30 u. Fortress. I
14.30, 20 en 22.30 u. Scent oi
woman.
22.30 u. Unforgiven. nS
17, 20 en 22.30 u. The river ru
through it.
20, en 22.30 u. Body of evidence.
14.30 u. Honey, I blew up the kia-
20 u. Accidental hero.
14.30 en 17 u. Under siege.
22.30 u. Stalingrad. the I
14.30, 17 en 20 u. The last ot
Mohicans.
22.30 u. A few good men.
14.30, 17 en 20 u. Daens.
-# De paus met aartsbisschop Paul Marcv
vboi
Door Bert van der Kruk
Amersfoort - De Vereniging ter j
Ongeboren Kind (VBOK) heeft
kunnen verwelkomen. Het clubje
sinds het ontstaan in 1971 uitgegrc
tie van 30 beroepskrachten en ong
gers. Het legt zich toe op hulp aa:
ongeboren kind.
In 1981 werd de Wet afbreking
zwangerschap aangenomen. Van
actie-voeren moet de VBOK
sindsdien niets meer hebben.
„Dat is energie verspillen", zegt
directeur drs. M. Neele. „Toen de
wet er nog niet was, had het zin
om mensen te mobiliseren. Nu
niet meer."
Voor de vaak schokkende acties
van ex-EO-directeur Dorenbos
of pater Koopman heeft ze dan
ook weinig goede woorden over.
- Ze schaden het toch al broze
imago van de VBOK, die ten
onrechte „op één hoop gegooid"
wordt
nisatie
ons wt
gerege:
geabor
vertooi
Beelt
Onlanj
nog d(
de on™
huis vj
eken
met li
buik',
inmidi
vbo:
teerd
den,
Rooie
woede
mes v!
De hu|
van di
steedsl
gen,
uitgei
al col
reldje
ven
eigen
peet
houd<
hulp
„Wat
met
Neelè|
richti
VBOK-directeur drs. M. Nee- dwan
Ie. foto anp geen
Johannesburg (ANP) - De anglicaan
se aartsbisschop Desmond Tutu var
Johannesburg beheerst de kunst var
het spreken in understatements. „D<
theologie van Heyns is vreemd", zeg
hij om zijn afkeer weer te geven vai
recente uitspraken van prof. Johai
Reyns, vice-voorzitter van de (blan
he) Nederduitse Gereformeerde Ker
(NGK) van Zuid-Afrika.
Reyns heeft gezegd dat er zonder d
Atrikaner Broederbond in Zuid-Afrik
nooit iets zou zijn veranderd. De conser
J'atieve Broederbond, die veel invloedri
Ke Afrikaners onder zijn leden telt, is ee
geheime organisatie. Zij heeft achter c
^hermen een belangrijke rol gespeeld
J 'nstandhouding van het apartheidssy.
NpiA6it ^at ve"e prominente blanl
^K-leden lid zijn van de Broederbon
tir de gemoederen binnen deze ker
,.yns ziet echter geen reden om h
ömaatschap van de Broederbond offic
eel ter discussie te stellen.
Eigenaardig
bijbels opzicht is het nogal eigenaa
'8 om te zeggen dat een geheime orgai
,Wie met de kunst trouwt, krjjgt de
kritiek tot schoonmoeder"
Hildegard Knef, actrice
