ET
DE.
k
Ik rij nu zelfs
langzamer'
A
TROËN
7(i.de-dk
:||Fish over Marillion en de klappen die hij kreeg
KOOP
E I. C0RIJN
Robben Ford blijkt
veelzijdig virtuoos
Drank en cynisme in
komedie Neil Simon
UIT GIDS
|n hoorbare herinne-
:LUSIEF: 'n beetje
aan de Franse (en
leerd met Escapade
leergeklapte achter
iet lage tildrempel.
ging. INCLUSIEF:
e comfort waarvan
lelijk) kosten rijklaar
)3.93 tAn 29.03.93.
I door diepe dalen gegaan,
'l II heb veel fouten gemaakt,
n 1 maar heb ook nimmer na-
II gelaten mijn uiterste best
j te doen. Desondanks heeft
■i I* het leven me flinke klap-
11f pen bezorgd. Het zij zo. Ik
d I hen er in ieder geval nog.
III En er is hoop.
I schrok zelf eerst van de
e II slechte posities van mijn
a l sterren in het verleden.
,11 Maar nu draait alles om,
i I het boek van de slechte
1 I lijden is gesloten, de perio-
I de die nu aanbreekt is er
j leen van vernieuwing en
Vallen
Drank
Rotonde
Mysterie
Opening
Frank Black
Lenny Kravitz
The Nasty Girls
William Schuman
Henry Purcell
1993
Alles wat toen onderhuids aanwezig
"was, komt aan de oppervlakte. De
toenemende onverdraagzaamheid
bezorgt me kippevel."
Jules Croiset, acteur
BESTEM IS
p0or Max Steenberghe
t einde van het gesprek
I nadert. „Er is veel gebeurd
0 q de afgelopen jaren", vat
'hij het samen. „Ik ben
1 1 Een vriendin heeft mijn
-i H noroscoop getrokken. Ze
II openliggende kansen. De
toekomst ziet er zonnig
uit."
Een brede lach breekt door op
tel ronde gezicht van Fish, die
twee concerten komt geven in
Utrecht, morgen en overmorgen.
De bolvorm van zijn hoofd
wordt gecompleteerd door een
kruin. „Als ik me scheer,
kan ik een tube zeep op mijn kop
i." Even daarvoor had
hij uw verslaggever al leegge-
knepen in een hartelijk bedoelde
elzing, die echter meteen be-
s dat zijn boomlange gestalte
zonder moeite kan terugvallen
op zijn vorige beroep: houthak
ker in de Schotse Lowlands.
moet een jaar of acht gele
den zijn dat we Fish voor het
eerst troffen. Het was de voora
vond van een gigantische door
braak van Marillion, de symfoni
sche rockgroep die stond te trap-
om de fakkel over te ne-
van het grote voorbeeld
Fish spiegelde zich aan
voorman Peter Gabriel. Zijn
klonk exact hetzelfde, en
ook de podiumact met veel
schminck en theatrale gebaren
bs overduidelijk geïnspireerd
door Peter. Marillion rees in kor
te tijd tot grote hoogten, waarop
Ksh opnieuw Gabriels voorbeeld
volgde door de groep onver
wacht de rug toe te keren.
.Een scheiding kost pijn, maar
de pijn was hier onverwacht en
hevig", bromt de knoestige zan
ger. „Ik vond dat de groep een
verkeerde kant uitging met hun
muziek, dat ze teveel knievallen
deden voor het Grote Succes. En
ik dacht dat de Marillion-fan mij
gelijk zou geven. Maar dat ge
beurde niet. De fans weigerden
te kiezen, ze bleven zowel de
groep als mij volgen. Maar ze
kunnen hun zakgeld slechts één
keer uitgeven. En de platen die
ze kochten waren de platen van
Marillion."
„Ik had me ook verkeken op de
Engelse markt. In Nederland
kun je uit een groep stappen met
behoud van je reputatie. Als je
dat in Engeland doet, moet je
meteen weer helemaal opnieuw
beginnen. Het circuit en de fans
laten je onmiddellijk vallen. De
Engelse markt wisselt veel snel
ler. Een onbekende groep kan
binnen een maand aan de abso
lute top komen, en de volgende
maand weer helemaal verdwe
nen zijn."
„Ook mij lieten ze vallen. Ik ging
meteen het gevecht van mijn
terugkeer aan, maar raakte ver
strikt in een rechtzaak met mijn
vorige platenmaatschappij. Ho
peloos, ik kreeg stapels brieven
van advokaten waar ik geen
hout van snapte. Ik snapte het
niet. De ene dag ben ik een
gevierd zanger, de volgende dag
een nobody. Terwijl ik toch nog
steeds dezelfde stem heb, dezelf
de songs zing."
Fish zocht een uitweg in drank.
We liepen hem regelmatig tegen
het gigantische lijf op recepties
en platenfeestjes. En altijd was
hij stomdronken. „Ik kreeg te
laat in de gaten dat ik daar mijn
laatste tegoeden mee verspeelde.
Als iemand vriendelijk vroeg hoe
het met me ging, stortte ik gelijk
een half uur durende stroom ju
ridisch braaksel over de onge
lukkige uit. Geen wonder dat er
steeds minder uitnodigingen
kwamen."
De dood van een vriend schudde
Fish weer wakker. En de geboor
te van zijn dochtertje Tara zorg
de voor een definitieve ontnuch
tering. „Ik wilde niet dat ze me
dronken zag. En als ik dronk,
kon ik niet op haar letten, dan
liep ze letterlijk gevaar. Het ver
lies van Andy en de komst van
Tara dwongen me ook alle zaken
op een rij te zetten. Met een kind
komt iets nieuws in je leven dat
heel dicht bij je staat. Dan moet
je andere belangrijke zaken wat
naar achter schuiven om plaats
te maken. Dat had ik nooit be
grepen, en dat leverde me bij
Marillion al conflicten op die ik
nu pas begrijp.
Ik was destijds de laatste vrijge
zel, en snapte maar niet wat
mijn oude drinkebroers opeens
zaten te zeuren over die luier-
poepende krijsende stinkdingen.
Nu weet ik beter, ik rij nu zelfs
langzamer. En ik heb de positie
van de muziek in mijn leven
opnieuw bepaald. Muziek was
belangrijker dan ik dacht, maar
toch ook weer niet het aller-be-
langrijkste."
Fish ging de studio in, en kwam
er een tijdje later uit met Inter
nal Exile onder zijn arm. „Hoe
wel ik mijn shit achter de rug
had, was dat niet merkbaar op
de plaat. De songs op zich waren
goed, maar er zat geen onderling
verband tussen, als plaat werkte
het niet. Ik was de richting
kwijt. En ik maak hoorbaar een
cirkeltjé. De plaat is een roton
de, overal kom je wegwijzers
tegen die interessante kanten
uitwijzen, maar ik ben geen en
kele weg ingeslagen, heb gewoon
verder rondgedraaid.
„De plaat flopte in Engeland. De
platenmaatschappij wilde dat ik
onmiddellijk met iets nieuws zou
uitkomen, maar ik voelde niets
voor zo'n paniek-reactie. Als de
ze plaat al niks was, dan zou een
haastige opvolger niks meer
kunnen zijn dan een soort Fran-
kenstein-produkt; lukraak aan
elkaar geplakte restjes, stukjes
en beetjes. Ik ben toen maar op
tournee gegaan, in de hoop dat
de concerten me een richting
zouden wijzen. Maar nee."
„Ik was echter contractueel ver
plicht om weer een nieuwe plaat
te maken. Toen heb ik gekozen
voor een oude droom: covers van
hits uit mijn jeugd. Niet dat ik
me er zo makkelijk vanaf maak.
In tegendeel. Het is een bewust
leerproces geweest. Ik heb altijd
als van nature gezongen, mijn
eigen songs waren me letterlijk
op het lijf geschreven. Door
werk van anderen te zingen
Fish: „Ik heb ingezien dat mijn cynisme mezelf de das dreigde om te doen.
moet je alles analyseren, leren
beheersen. Een hele klus."
„Voor mij geldt, net als voor
Marillion, dat de kracht op to
neel ligt en niet in de studio.
Platen kunnen zozo zijn, maar
de concerten zijn altijd uitver
kocht. Dat is in feite het grote
mysterie rond mij: jaarlijks sta
ik hoog in de populariteits-polls,
maar mijn maatschappij en ik
wachten al jaren tot dat ook zal
blijken uit de plaatverkoop. Dit
project moest me meteen leren
hoe ik een goeie plaat kan ma
ken."
„Fans zijn teleurgesteld omdat
ik andermans teksten zing en
geen autobiografisch materiaal
voor ze heb. Maar dan luisteren
ze niet goed. De Apeman van de
Kinks wil niet langer deel uit
maken van een zakelijke ont-
menselijke massa-maatschappij:
hij wil terug naar de natuur en
het ware leven ontdekken. Dat
was exact mijn gevoel bij het
vertrek van Marillion. Songtitels
als Solo en Hold your head high
zeggen ook genoeg. En Fearless
van de Floyd zit vol metaforen:
fearlessly I face the crowdper
fect, want ik moest veel moed
verzamelen eer ik de covers aan
durfde."
„Ik ben erg tevreden met de
plaat. Hij is geen sluitstuk, ook
geen nieuwe opening van een
volgend hoofdstuk, maar een
scharnier tussen de twee delen.
Hij zal niet hard verkopen, maar
ik hoop op de oudere dj's: die
kennen dit werk uit hun jeugd.
En als ze het draaien, zal hen
J 50.000 km. Tenaamstelling
stad 1 op 15,4.
Ossenblok, Achter de
15, tel. 01620-55850.
2688. STEENBERGEN,
olf 16 CL
-deurs1990
L-CL
1989
6 CL
1988
31986
4-deurs1988
TL1988
1985
3 S, 4-deurs1986
12 S1985
3olf1986
4 1989
Iranjestr. 5
Jzendijke.
e en financiering.
'FRANK IS B(L)ACK' staat op
de hoes van zijn nieuwe cd en
dat zullen we weten ook. Al
dagenlang houdt Frank Black,
de dwarse ex-Pixies-voorman
(toen nog Black Francis) mijn
cd-speler bezet.
Volkomen argeloos had ik zijn
nieuwe solo-album Frank Black
ia de cd-slede geschoven in de
veronderstelling dat het hier
slechts een te verwaarlozen imi
tatie betrof van wat ooit een
van de betere bands van de
gren tachtig was. Want Black
Francis had zijn bandleden
wandelen gestuurd en roept
sindsdien alleen nog maar 'Fuck
the Pixies'.
Ferst wilde hij een album uit
brengen met louter covers, maar
toen hij zich bedacht dat ieder-
®n dat al eens gedaan heeft,
besloot hij toch nog wat nieuwe
nummers te verzinnen. Dat kon
nooit wat worden, veronderstel-
de ik, en wilde het plaatje al
spoelend doorfietsen.
Maar Frank Black heeft zich in
nnjn cd-speler vastgebeten, om
ftceds maar weer opnieuw te
"Wijzen met nummers als Los
Angeles, Places named after
Umbers, en Czar dat hfj The
'xies was. We kunnen hem
™aar niet overtuigen dat we nu
weten dat I heard Ramona
mg en Brackish Boy de beste
Popsongs sinds tijden zijn en
het speelse Two Spaces wel
waar sterk doet denken aan
™PP° Sportivo, maar uiter-
ard stukken meer swingt. Mijn
u-speler maakt overuren, mijn
l *en staan roodgloeiend, en
,i„, is nog lang niet in
uht. (4AD/Play It Again Sam)
GERARD VAN DEN BROEK
Frank Black: vastgebeten.
HET IS jammer dat Lenny Kra
vitz zo laat is geboren, want
zijn liedjes zijn ideaal om er
spijkerbroekenreclames muzi
kaal mee te ondersteunen. Ster
ker nog, het image van Lenny is
net zo zorgvuldig gecreëerd als
dat van die spijkerbroek die
adverteert met precies de juiste
deuntjes bij de juiste filmpjes.
Maar net als een spijkerbroek is
Lenny eigenlijk alleen maar ui
terlijk vertoon. Dat vertoon is
op het eerste gezicht zo impo
sant dat je het gaat verwarren
met zeggingskracht.
Zeggingskracht heeft Lenny dus
niet. Lees er de teksten van zijn
nieuwe cd Are you gonna go my
way er maar eens op na. Die
hebben net zoveel inhoud als
een vingerhoedje. Ze staan vol
met rijmelarij die je niet eens
FOTO MICHAEL HALSBAND
meer cliché-matig kunt noemen.
Een beginnend Nederlands
bandje met vier jaar mavo in de
bagage bakt meer van een En
gelstalige tekst.
Maar Lenny is slim, want hij
verpakt die tekstuele nietszeg
gendheid in uiterlijke pose en in
muziek die heel aantrekkelijk
klinkt. Dat aantrekkelijke zit
'm natuurlijk in het feit dat
Lenny leentjebuur speelt bij
zo'n beetje iedereen die in de
periode '65-'80 progressief be
zig is geweest in de rockmuziek.
Op zijn debuutplaat Let love
rule kon je dat vrij schaamte
loos onder eigen naam citeren
uit andermans rijk verleden nog
pruimen, omdat het eerbetoon
aan muzikale wortels leek. Met
Mamma said werd dat al iets
moeilijker, maar naar Are you
gonna go my way kan ik niet
meer luisteren zonder bij elk
liedje de nummers en acts terug
te horen die er model voor heb
ben gestaan. Dikwijls hoor je
vier, vijf verschillende stijlcita
ten in één nummer terug. Het is
knap in elkaar gestoken en het
klinkt ontegenzeggelijk tof,
maar het is in wezen louter
gericht op goedkoop effectbe
jag-
Stijlen zijn niet heilig en je mag
van mij best teruggrijpen op het
verleden. Als er echter zelfs
geen fractie originaliteit meer is
en er niet het geringste aan de
muziek wordt toegevoegd, dan
is er sprake van overbodigheid.
Laat je niet wijsmaken dat Len
ny Kravitz meesterwerken
maakt, integendeel, hij maakt
pure vervalsingen. (Virgin)
WIM VAN LEEST
I BROUGHT my own Tomato
Sandwich is de opvallende titel
van de debuut cd van de Am
sterdamse zesvrouws formatie
Nasty Girls. De leden zijn onder
meer afkomstig uit Candy Dul-
fer's Funky Stuff en Some Like
it Hot.
Na honderden optredens in Ne
derland, Zwitserland (waar het
zestal razend populair is),
Duitsland en Frankrijk, werd
eind 1992 de eerste cd opgeno
men. Als producer werd de Brit
John Tilly (Dire Straits, Ultra-
vox, Siouxie) aangetrokken.
The Nasty Girls bewegen zich
in het heavy funkrock-idioom
en roepen herinneringen op aan
Mother's Finest. Op I Brought
my own Tomato Sandwich
krijgt het sextet assistentie van
Mother's Finest gitarist John
Hayes die The Nasty Girls 'pro
fessioneel vindt en de composi
ties van hoog niveau.'
De eersteling van The Nasty
Girls is zeker geen wereld
schokkende plaat geworden,
maar toch is het een bijzonder
aardig debuut, waarbij met na
me het bluesy-stemgeluid van
zangeres Marion Reingoud op
valt. (Nasty Noise - Pink Re
cords)
KAREL VAN DER POL
DE AMERIKAANSE componist
William Schuman overleed in
1992 op 82-jarige leeftijd. Zijn
laatste symfonie - de 10de - da
teert uit 1975 en hij schreef dat
werk ter gelegenheid van het
Bicentennial Year. De onderti
tel luidt „American Muse": een
ode aan het Amerikaanse crea
tieve genie door de eeuwen
heen.
Schuman zag graag het opti
misme als wezenstrek van de
Amerikaanse geest, een eigen
schap die het land wel kon
gebruiken in het jaar ('75) van
de smadelijke aftocht uit Viet
nam. William Schuman doelt
dan ook meer op het optimisme
en de vitaliteit waarmee de
Amerikaanse geschiedenis ooit
begon.
Zijn blik is nogal op het verle
den gericht, al is dat aan zijn
muziek niet te horen. Integen
deel: die is stevig verankerd in
het 20e eeuws idioom. Interes
sante, krachtige muziek, goed
genietbaar als ze vertolkt wordt
door het beste ensemble voor
Amerikaanse 20e eeuwse sym
fonische muziek: het Saint
Louis Symphonie Orchestra
o.l.v. Leonard Slatkin. (BMG
RCA Victor Red Seal).
HANS ROOSEBOOM
IN 1689 ging de opera Dido en
Aeneas van Henry Purcell in
première, in een uitvoering door
„Young Gentlewomen", van een
kostschool in Chelsea. Ontelba
re uitvoeringen hebben dit ge
heide meesterwerk nooit kapot
gekregen.
Het was niet van het repertoire
weg te branden, elk publiek
gaat voor de bijl, misschien ook
wel omdat deze opera slechts
een uur duurt. Althans dat
duurt-ie in de nieuwste uitvoe
ring door dirigent André Par-
rott, met Emma Kirkby in de
vrouwelijke titelrol. Klein koor,
minimaal orkest, authentiek
dus.
Mooi, maar aan het einde, in
Dido's hartverscheurende zelf
moord-aria Remember Me, mis
je iets van het melodrama dat
deze scene net dat beetje meer
effect zou geven.
Purcells meesterschap als puur
instumentaal componist blijkt
uit de set Sonnatas uit 1697.
Zeer hoogwaardige barokmu
ziek, deze 33 suites die door het
Purcell Quartet op 3 cd's zijn
verzameld. (Chandos)
HR
WOENSDAG 17 MAART 1993
DEEL D
Tilburg. Noorderlicht. Robben
Ford and The Blue Line. Gehoord
op dinsdag 16 maart 1993.
Door Peter Smolders
Concertorganisatoren hebben
het maar moeilijk met Rob
ben Ford. Op de concertpos
ters wordt de moeilijk te
plaatsen gitaarvirtuoos aan
geduid als 'master of blues,
jazz, R B and rock'. Een
optreden in Noorderlicht
maakte gisteren duidelijk dat
ook die kwalificatie niet
deugt: Ford kan namelijk nog
meer.
De Amerikaan heeft een onge
kend gevarieerde muzikale his
torie. Hij speelde met jazzgroot-
heid Miles Davis, popster George
Harrison, bluesgigant Muddy
Waters, Fusion-formatie The
Yellow Jackets en hardrockband
Kiss. In 1988 formeerde hij een
eigen band: Robben Ford and
The Blue Line, waarmee hij twee
albums maakte: 'Talk to your
daughter' (1988) en een titelloze
opvolger (1992). The Blue Line
wordt anno 1993 gevormd door
Roscoe Beek op bas en Tom
Brechtlein op drums. Ook zij
hebben hun muzikale sporen in
de afgelopen decennia meer dan
verdiend. Zo was Beek producer
van onder anderen Leonard Co-
hen en speelde Brechtlein met
Chick Corea en Al di Meola.
Dit zwaargewicht trio vertoonde
gisteren zijn kunsten aan een
halfvol Noorderlicht. Binnen een
kwartier dweilde Ford c.s. de
vloer aan met iedereen die hen in
een hokje wil onderbrengen. Het
funky 'Brothers', het jazzy 'Cut
me to the bone' en het blues
hoogtepunt 'Ain't gonna worry'
benadrukten de ruimdenkend
heid waarmee de drie muziek
maken. Ze achten zich aan een
instrument gebonden, niet aan
een stijl.
Nu leidt veelzijdigheid alleen
natuurlijk nog tot niets. In het
geval van The Blue Line en zijn
zanger/gitarist blijft het daar
ook niet bij. De band omspant
een hoeveelheid virtuositeit die
nauwelijks een optelsom van
niet meer dan drie muzikanten
lijkt te kunnen zijn. Als Beek
zijn voorman aankondigt als 'de
beste gitarist ter wereld', zit hij
er wellicht niet (veel) naast.
Maar de bassist en drummer
worden bepaald niet onderge
sneeuwd door hun voorman.
Neem bij voorbeeld het van Leo
nard Cohen geleende nummer
'Waiting for a miracle' of het
opzwepende 'Talk to your
daughter', waarin Beck alle
ruimte krijgt om solo's uit zijn
bas te toveren, zoals die waar
schijnlijk nog nooit eerder uit
dat instrument kwamen.
Goed, dat die 'beste gitarist ter
wereld' het meest in de schijn
werpers staat is niet verwonder
lijk. De solo's van Ford fleuren
vrijwel alle songs op. Ook als
zanger, sinds 1988 een tweede
specialiteit, blijft hij keurig
overeind.
In negentig minuten zet de band
zijn gasten een schotel voor, die
uitblinkt door, daar zijn de ter
men weer, veelzijdigheid en vir
tuositeit. Robben Ford een mees
ter van 'blues, jazz, R B and
rock'? Ja, maar veel meer dan
dat.
FOTO ROY TEE
opvallen dat die ouwe Fish toch
een verrekt goed stukje kan zin
gen. Van zingende schrijver heb
ik me hiermee ontwikkeld tot
schrijvende zanger."
„Het gaat goed", concludeert hij
tevreden. „Ik heb ingezien dat
mijn cynisme mezelf de das
dreigde om te doen. Dat ben ik
kwijt, en ik heb er zelfs een
hernieuwde liefde voor muziek
voor teruggekregen. Ik heb een
plaat waar ik trots op ben, met
liedjes die ik leuk vind. En het
publiek staat op me te wachten:
ik geef 17 en 18 maart concerten
in Vredenburg Utrecht. En ze
waren al uitverkocht nog voor
dat ik met mijn nieuwe plaat
kwam. Holland houdt nog steeds
van me. Wat wil je nog meer?"
Fish geeft vandaag 17 en mor
gen 18 maart concerten in het
Utrechtse Vredenburg. De concer
ten zijn al uitverkocht.
'n Doos vol kruimels'
Oosterhout - De Bussel, 'n
Doos vol kruimels' van Neil
Simon. Regie: Gees Linne-
bank. Gespeeld door Ingeborg
Elzevier, Carol van Herwijnen
e.a. Gezien op dinsdag 16
maart. Vanavond in De Nobe-
laer in Etten-Leur. Op 1 april
in Bergen op Zoom.
Door Marjan Mes
Het Newyorkse karakter is
niet weg te denken uit het
werk van de Amerikaanse
blijspelauteur Neil Simon en
daarom is het eigenlijk jam
mer dat Coot van Doesburgh
(overigens een prima vertaal
ster) 'n Doos vol kruimels'
('The Gingerbread Lady')
naar een Nederlandse situatie
toe heeft vertaald.
Margriet en Libelle en de Pri-
markt; die passen toch niet zo
erg bij het verder typisch Ne
wyorkse milieu waarin deze
zwarte komedie zich afspeelt.
Het gaat om een stelletje gefrus
treerde lieden, die allemaal ge
desillusioneerd zijn in leven,
werk en liefde. Het zijn tweede
of misschien zelfs derderangs ar
tiesten, die ooit succes hebben
gehad en nu eenzaam en een
tikkeltje aan lager wal het hoofd
boven water proberen te houden
in de grotestadsjungle, die zeker
niet aan Amsterdam doet den
ken.
FILMS
GOES
- Grand Theater
14 u. Belle en het beest.
20 u. Dracula.
HULST
- De Koning van Engeland
20 u. De kleine blonde dood.
20 u. Under siege.
20 u. Deans.
20 u. Dracula.
20 u. Bodyguard.
VLISSINGEN
- Alhambra 1
14 en 20 u. De kleine blonde dood.
- Alhambra 2
14 en 20 u. Under siege.
- Alhambra 3
14 u. Honey I blew up the kid.
20 u. Body of evidence.
- Alhambra 4
14 u. Ferngully.
20 u. Roma citta aperta.
ANTWERPEN
-Rex - 12, 14, 16.30, 19 en 21.30 u.
Sneakers.
-Rex-Club - 12, 14, 16, 18, 20 en
22 u. Honey I blew up the kid.
-Odeon 1 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Trespass.
-Odeon 2 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Death becomes her.
-Odeon 3 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Singles.
Hoofdpersoon is Miranda Marks
(Ingeborg Elzevier), zojuist 21
kilo lichter teruggekeerd van een
kuur in een kliniek voor alcoho
listen. Met weemoed herinnert
zij haar carrière als zangeres,
waarschijnlijk raakte zij door
gebrek aan succes aan de drank.
Haar beste vriend, een homo die
als acteur ook zijn beste tijd
heeft gehad, probeert haar op te
fleuren, maar verkeert zelf in
staat van ontreddering.
Ook de beste vriendin is ten
prooi aan vertwijfeling omdat
haar man wii scheiden. Zodoen
de wordt het feestje ter gelegen
heid van die haar veertigste ver
jaardag een treurige mislukking.
Miranda raakt er gelijk weer van
aan de drank. Alleen haar opti
mistische tienerdochter (een leu
ke Birgitta Vreenegoor) weet
haar moeder een riem onder het
hart te steken. Ingeborg Elzevier
heeft met haar schorre, door
rookte stem leuke momenten als
een onverbeterlijk drankorgel
dat met rauw cynisme overeind
probeert te blijven, maar weet de
tragiek minder te treffen.
Hetzelfde bezwaar geldt voor
Carol van Herwijnen en Pauline
van Rhenen, die beiden toch
aanstekelijk acteren. Zonder
twijfel heeft het te maken met de
regie die voor dit zo Amerikaan
se stuk niet helemaal de juiste
toon wist te treffen.
-Odeon 4 - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Consenting adults.
-Rubens - 14, 16, 18, 20 en 22 u.
Under siege.
-Quellin I - 14, 17.15 en 20.30 u.
Daens.
-Quellin II - 14, 16.30, 19 en 21.30
u. Lorenzo's oil.
-Quellin III - 14, 16, 18, 20 en 22
u. Tom Jerry.
- Metro I - 14, 16, 18, 20 en 22 u.
Body of evidence.
-Metro II - 14, 16.20, 18,40 en 21
u. The last of the Mohicans.
-Sinjoor - 14, 16.30, 19 en 21.30 u.
The bodyguard.
-Ambassades Club 1 - 14, 16, 18,
20 u. Belle en het beest.
-Ambassades Club 2 - 14, 16, 18,
20 en 22 u. Belle en het beest.
-Ambassades Club 3 - 14, 16, 18,
20 en 22 u. Raising cain.
-Ambassades Club 4 - 14, 16, 18,
20 en 22 u. Sister act.
BRUGGE
- Complex Zwart Huis
14.30 en 20 u. Daens.
14.30 u. The last of the Mohicans.
14.30 u. Sneakers.
- Mending
14.30 u. Honey I blew up the kid.
20 u. Damage.
- Van Eyk
14.30 u. The bodyguard.
20 u. Under Siege.