ET DE. k Ik rij nu zelfs langzamer' A TROËN 7(i.de-dk :||Fish over Marillion en de klappen die hij kreeg KOOP E I. C0RIJN Robben Ford blijkt veelzijdig virtuoos Drank en cynisme in komedie Neil Simon UIT GIDS |n hoorbare herinne- :LUSIEF: 'n beetje aan de Franse (en leerd met Escapade leergeklapte achter iet lage tildrempel. ging. INCLUSIEF: e comfort waarvan lelijk) kosten rijklaar )3.93 tAn 29.03.93. I door diepe dalen gegaan, 'l II heb veel fouten gemaakt, n 1 maar heb ook nimmer na- II gelaten mijn uiterste best j te doen. Desondanks heeft ■i I* het leven me flinke klap- 11f pen bezorgd. Het zij zo. Ik d I hen er in ieder geval nog. III En er is hoop. I schrok zelf eerst van de e II slechte posities van mijn a l sterren in het verleden. ,11 Maar nu draait alles om, i I het boek van de slechte 1 I lijden is gesloten, de perio- I de die nu aanbreekt is er j leen van vernieuwing en Vallen Drank Rotonde Mysterie Opening Frank Black Lenny Kravitz The Nasty Girls William Schuman Henry Purcell 1993 Alles wat toen onderhuids aanwezig "was, komt aan de oppervlakte. De toenemende onverdraagzaamheid bezorgt me kippevel." Jules Croiset, acteur BESTEM IS p0or Max Steenberghe t einde van het gesprek I nadert. „Er is veel gebeurd 0 q de afgelopen jaren", vat 'hij het samen. „Ik ben 1 1 Een vriendin heeft mijn -i H noroscoop getrokken. Ze II openliggende kansen. De toekomst ziet er zonnig uit." Een brede lach breekt door op tel ronde gezicht van Fish, die twee concerten komt geven in Utrecht, morgen en overmorgen. De bolvorm van zijn hoofd wordt gecompleteerd door een kruin. „Als ik me scheer, kan ik een tube zeep op mijn kop i." Even daarvoor had hij uw verslaggever al leegge- knepen in een hartelijk bedoelde elzing, die echter meteen be- s dat zijn boomlange gestalte zonder moeite kan terugvallen op zijn vorige beroep: houthak ker in de Schotse Lowlands. moet een jaar of acht gele den zijn dat we Fish voor het eerst troffen. Het was de voora vond van een gigantische door braak van Marillion, de symfoni sche rockgroep die stond te trap- om de fakkel over te ne- van het grote voorbeeld Fish spiegelde zich aan voorman Peter Gabriel. Zijn klonk exact hetzelfde, en ook de podiumact met veel schminck en theatrale gebaren bs overduidelijk geïnspireerd door Peter. Marillion rees in kor te tijd tot grote hoogten, waarop Ksh opnieuw Gabriels voorbeeld volgde door de groep onver wacht de rug toe te keren. .Een scheiding kost pijn, maar de pijn was hier onverwacht en hevig", bromt de knoestige zan ger. „Ik vond dat de groep een verkeerde kant uitging met hun muziek, dat ze teveel knievallen deden voor het Grote Succes. En ik dacht dat de Marillion-fan mij gelijk zou geven. Maar dat ge beurde niet. De fans weigerden te kiezen, ze bleven zowel de groep als mij volgen. Maar ze kunnen hun zakgeld slechts één keer uitgeven. En de platen die ze kochten waren de platen van Marillion." „Ik had me ook verkeken op de Engelse markt. In Nederland kun je uit een groep stappen met behoud van je reputatie. Als je dat in Engeland doet, moet je meteen weer helemaal opnieuw beginnen. Het circuit en de fans laten je onmiddellijk vallen. De Engelse markt wisselt veel snel ler. Een onbekende groep kan binnen een maand aan de abso lute top komen, en de volgende maand weer helemaal verdwe nen zijn." „Ook mij lieten ze vallen. Ik ging meteen het gevecht van mijn terugkeer aan, maar raakte ver strikt in een rechtzaak met mijn vorige platenmaatschappij. Ho peloos, ik kreeg stapels brieven van advokaten waar ik geen hout van snapte. Ik snapte het niet. De ene dag ben ik een gevierd zanger, de volgende dag een nobody. Terwijl ik toch nog steeds dezelfde stem heb, dezelf de songs zing." Fish zocht een uitweg in drank. We liepen hem regelmatig tegen het gigantische lijf op recepties en platenfeestjes. En altijd was hij stomdronken. „Ik kreeg te laat in de gaten dat ik daar mijn laatste tegoeden mee verspeelde. Als iemand vriendelijk vroeg hoe het met me ging, stortte ik gelijk een half uur durende stroom ju ridisch braaksel over de onge lukkige uit. Geen wonder dat er steeds minder uitnodigingen kwamen." De dood van een vriend schudde Fish weer wakker. En de geboor te van zijn dochtertje Tara zorg de voor een definitieve ontnuch tering. „Ik wilde niet dat ze me dronken zag. En als ik dronk, kon ik niet op haar letten, dan liep ze letterlijk gevaar. Het ver lies van Andy en de komst van Tara dwongen me ook alle zaken op een rij te zetten. Met een kind komt iets nieuws in je leven dat heel dicht bij je staat. Dan moet je andere belangrijke zaken wat naar achter schuiven om plaats te maken. Dat had ik nooit be grepen, en dat leverde me bij Marillion al conflicten op die ik nu pas begrijp. Ik was destijds de laatste vrijge zel, en snapte maar niet wat mijn oude drinkebroers opeens zaten te zeuren over die luier- poepende krijsende stinkdingen. Nu weet ik beter, ik rij nu zelfs langzamer. En ik heb de positie van de muziek in mijn leven opnieuw bepaald. Muziek was belangrijker dan ik dacht, maar toch ook weer niet het aller-be- langrijkste." Fish ging de studio in, en kwam er een tijdje later uit met Inter nal Exile onder zijn arm. „Hoe wel ik mijn shit achter de rug had, was dat niet merkbaar op de plaat. De songs op zich waren goed, maar er zat geen onderling verband tussen, als plaat werkte het niet. Ik was de richting kwijt. En ik maak hoorbaar een cirkeltjé. De plaat is een roton de, overal kom je wegwijzers tegen die interessante kanten uitwijzen, maar ik ben geen en kele weg ingeslagen, heb gewoon verder rondgedraaid. „De plaat flopte in Engeland. De platenmaatschappij wilde dat ik onmiddellijk met iets nieuws zou uitkomen, maar ik voelde niets voor zo'n paniek-reactie. Als de ze plaat al niks was, dan zou een haastige opvolger niks meer kunnen zijn dan een soort Fran- kenstein-produkt; lukraak aan elkaar geplakte restjes, stukjes en beetjes. Ik ben toen maar op tournee gegaan, in de hoop dat de concerten me een richting zouden wijzen. Maar nee." „Ik was echter contractueel ver plicht om weer een nieuwe plaat te maken. Toen heb ik gekozen voor een oude droom: covers van hits uit mijn jeugd. Niet dat ik me er zo makkelijk vanaf maak. In tegendeel. Het is een bewust leerproces geweest. Ik heb altijd als van nature gezongen, mijn eigen songs waren me letterlijk op het lijf geschreven. Door werk van anderen te zingen Fish: „Ik heb ingezien dat mijn cynisme mezelf de das dreigde om te doen. moet je alles analyseren, leren beheersen. Een hele klus." „Voor mij geldt, net als voor Marillion, dat de kracht op to neel ligt en niet in de studio. Platen kunnen zozo zijn, maar de concerten zijn altijd uitver kocht. Dat is in feite het grote mysterie rond mij: jaarlijks sta ik hoog in de populariteits-polls, maar mijn maatschappij en ik wachten al jaren tot dat ook zal blijken uit de plaatverkoop. Dit project moest me meteen leren hoe ik een goeie plaat kan ma ken." „Fans zijn teleurgesteld omdat ik andermans teksten zing en geen autobiografisch materiaal voor ze heb. Maar dan luisteren ze niet goed. De Apeman van de Kinks wil niet langer deel uit maken van een zakelijke ont- menselijke massa-maatschappij: hij wil terug naar de natuur en het ware leven ontdekken. Dat was exact mijn gevoel bij het vertrek van Marillion. Songtitels als Solo en Hold your head high zeggen ook genoeg. En Fearless van de Floyd zit vol metaforen: fearlessly I face the crowdper fect, want ik moest veel moed verzamelen eer ik de covers aan durfde." „Ik ben erg tevreden met de plaat. Hij is geen sluitstuk, ook geen nieuwe opening van een volgend hoofdstuk, maar een scharnier tussen de twee delen. Hij zal niet hard verkopen, maar ik hoop op de oudere dj's: die kennen dit werk uit hun jeugd. En als ze het draaien, zal hen J 50.000 km. Tenaamstelling stad 1 op 15,4. Ossenblok, Achter de 15, tel. 01620-55850. 2688. STEENBERGEN, olf 16 CL -deurs1990 L-CL 1989 6 CL 1988 31986 4-deurs1988 TL1988 1985 3 S, 4-deurs1986 12 S1985 3olf1986 4 1989 Iranjestr. 5 Jzendijke. e en financiering. 'FRANK IS B(L)ACK' staat op de hoes van zijn nieuwe cd en dat zullen we weten ook. Al dagenlang houdt Frank Black, de dwarse ex-Pixies-voorman (toen nog Black Francis) mijn cd-speler bezet. Volkomen argeloos had ik zijn nieuwe solo-album Frank Black ia de cd-slede geschoven in de veronderstelling dat het hier slechts een te verwaarlozen imi tatie betrof van wat ooit een van de betere bands van de gren tachtig was. Want Black Francis had zijn bandleden wandelen gestuurd en roept sindsdien alleen nog maar 'Fuck the Pixies'. Ferst wilde hij een album uit brengen met louter covers, maar toen hij zich bedacht dat ieder- ®n dat al eens gedaan heeft, besloot hij toch nog wat nieuwe nummers te verzinnen. Dat kon nooit wat worden, veronderstel- de ik, en wilde het plaatje al spoelend doorfietsen. Maar Frank Black heeft zich in nnjn cd-speler vastgebeten, om ftceds maar weer opnieuw te "Wijzen met nummers als Los Angeles, Places named after Umbers, en Czar dat hfj The 'xies was. We kunnen hem ™aar niet overtuigen dat we nu weten dat I heard Ramona mg en Brackish Boy de beste Popsongs sinds tijden zijn en het speelse Two Spaces wel waar sterk doet denken aan ™PP° Sportivo, maar uiter- ard stukken meer swingt. Mijn u-speler maakt overuren, mijn l *en staan roodgloeiend, en ,i„, is nog lang niet in uht. (4AD/Play It Again Sam) GERARD VAN DEN BROEK Frank Black: vastgebeten. HET IS jammer dat Lenny Kra vitz zo laat is geboren, want zijn liedjes zijn ideaal om er spijkerbroekenreclames muzi kaal mee te ondersteunen. Ster ker nog, het image van Lenny is net zo zorgvuldig gecreëerd als dat van die spijkerbroek die adverteert met precies de juiste deuntjes bij de juiste filmpjes. Maar net als een spijkerbroek is Lenny eigenlijk alleen maar ui terlijk vertoon. Dat vertoon is op het eerste gezicht zo impo sant dat je het gaat verwarren met zeggingskracht. Zeggingskracht heeft Lenny dus niet. Lees er de teksten van zijn nieuwe cd Are you gonna go my way er maar eens op na. Die hebben net zoveel inhoud als een vingerhoedje. Ze staan vol met rijmelarij die je niet eens FOTO MICHAEL HALSBAND meer cliché-matig kunt noemen. Een beginnend Nederlands bandje met vier jaar mavo in de bagage bakt meer van een En gelstalige tekst. Maar Lenny is slim, want hij verpakt die tekstuele nietszeg gendheid in uiterlijke pose en in muziek die heel aantrekkelijk klinkt. Dat aantrekkelijke zit 'm natuurlijk in het feit dat Lenny leentjebuur speelt bij zo'n beetje iedereen die in de periode '65-'80 progressief be zig is geweest in de rockmuziek. Op zijn debuutplaat Let love rule kon je dat vrij schaamte loos onder eigen naam citeren uit andermans rijk verleden nog pruimen, omdat het eerbetoon aan muzikale wortels leek. Met Mamma said werd dat al iets moeilijker, maar naar Are you gonna go my way kan ik niet meer luisteren zonder bij elk liedje de nummers en acts terug te horen die er model voor heb ben gestaan. Dikwijls hoor je vier, vijf verschillende stijlcita ten in één nummer terug. Het is knap in elkaar gestoken en het klinkt ontegenzeggelijk tof, maar het is in wezen louter gericht op goedkoop effectbe jag- Stijlen zijn niet heilig en je mag van mij best teruggrijpen op het verleden. Als er echter zelfs geen fractie originaliteit meer is en er niet het geringste aan de muziek wordt toegevoegd, dan is er sprake van overbodigheid. Laat je niet wijsmaken dat Len ny Kravitz meesterwerken maakt, integendeel, hij maakt pure vervalsingen. (Virgin) WIM VAN LEEST I BROUGHT my own Tomato Sandwich is de opvallende titel van de debuut cd van de Am sterdamse zesvrouws formatie Nasty Girls. De leden zijn onder meer afkomstig uit Candy Dul- fer's Funky Stuff en Some Like it Hot. Na honderden optredens in Ne derland, Zwitserland (waar het zestal razend populair is), Duitsland en Frankrijk, werd eind 1992 de eerste cd opgeno men. Als producer werd de Brit John Tilly (Dire Straits, Ultra- vox, Siouxie) aangetrokken. The Nasty Girls bewegen zich in het heavy funkrock-idioom en roepen herinneringen op aan Mother's Finest. Op I Brought my own Tomato Sandwich krijgt het sextet assistentie van Mother's Finest gitarist John Hayes die The Nasty Girls 'pro fessioneel vindt en de composi ties van hoog niveau.' De eersteling van The Nasty Girls is zeker geen wereld schokkende plaat geworden, maar toch is het een bijzonder aardig debuut, waarbij met na me het bluesy-stemgeluid van zangeres Marion Reingoud op valt. (Nasty Noise - Pink Re cords) KAREL VAN DER POL DE AMERIKAANSE componist William Schuman overleed in 1992 op 82-jarige leeftijd. Zijn laatste symfonie - de 10de - da teert uit 1975 en hij schreef dat werk ter gelegenheid van het Bicentennial Year. De onderti tel luidt „American Muse": een ode aan het Amerikaanse crea tieve genie door de eeuwen heen. Schuman zag graag het opti misme als wezenstrek van de Amerikaanse geest, een eigen schap die het land wel kon gebruiken in het jaar ('75) van de smadelijke aftocht uit Viet nam. William Schuman doelt dan ook meer op het optimisme en de vitaliteit waarmee de Amerikaanse geschiedenis ooit begon. Zijn blik is nogal op het verle den gericht, al is dat aan zijn muziek niet te horen. Integen deel: die is stevig verankerd in het 20e eeuws idioom. Interes sante, krachtige muziek, goed genietbaar als ze vertolkt wordt door het beste ensemble voor Amerikaanse 20e eeuwse sym fonische muziek: het Saint Louis Symphonie Orchestra o.l.v. Leonard Slatkin. (BMG RCA Victor Red Seal). HANS ROOSEBOOM IN 1689 ging de opera Dido en Aeneas van Henry Purcell in première, in een uitvoering door „Young Gentlewomen", van een kostschool in Chelsea. Ontelba re uitvoeringen hebben dit ge heide meesterwerk nooit kapot gekregen. Het was niet van het repertoire weg te branden, elk publiek gaat voor de bijl, misschien ook wel omdat deze opera slechts een uur duurt. Althans dat duurt-ie in de nieuwste uitvoe ring door dirigent André Par- rott, met Emma Kirkby in de vrouwelijke titelrol. Klein koor, minimaal orkest, authentiek dus. Mooi, maar aan het einde, in Dido's hartverscheurende zelf moord-aria Remember Me, mis je iets van het melodrama dat deze scene net dat beetje meer effect zou geven. Purcells meesterschap als puur instumentaal componist blijkt uit de set Sonnatas uit 1697. Zeer hoogwaardige barokmu ziek, deze 33 suites die door het Purcell Quartet op 3 cd's zijn verzameld. (Chandos) HR WOENSDAG 17 MAART 1993 DEEL D Tilburg. Noorderlicht. Robben Ford and The Blue Line. Gehoord op dinsdag 16 maart 1993. Door Peter Smolders Concertorganisatoren hebben het maar moeilijk met Rob ben Ford. Op de concertpos ters wordt de moeilijk te plaatsen gitaarvirtuoos aan geduid als 'master of blues, jazz, R B and rock'. Een optreden in Noorderlicht maakte gisteren duidelijk dat ook die kwalificatie niet deugt: Ford kan namelijk nog meer. De Amerikaan heeft een onge kend gevarieerde muzikale his torie. Hij speelde met jazzgroot- heid Miles Davis, popster George Harrison, bluesgigant Muddy Waters, Fusion-formatie The Yellow Jackets en hardrockband Kiss. In 1988 formeerde hij een eigen band: Robben Ford and The Blue Line, waarmee hij twee albums maakte: 'Talk to your daughter' (1988) en een titelloze opvolger (1992). The Blue Line wordt anno 1993 gevormd door Roscoe Beek op bas en Tom Brechtlein op drums. Ook zij hebben hun muzikale sporen in de afgelopen decennia meer dan verdiend. Zo was Beek producer van onder anderen Leonard Co- hen en speelde Brechtlein met Chick Corea en Al di Meola. Dit zwaargewicht trio vertoonde gisteren zijn kunsten aan een halfvol Noorderlicht. Binnen een kwartier dweilde Ford c.s. de vloer aan met iedereen die hen in een hokje wil onderbrengen. Het funky 'Brothers', het jazzy 'Cut me to the bone' en het blues hoogtepunt 'Ain't gonna worry' benadrukten de ruimdenkend heid waarmee de drie muziek maken. Ze achten zich aan een instrument gebonden, niet aan een stijl. Nu leidt veelzijdigheid alleen natuurlijk nog tot niets. In het geval van The Blue Line en zijn zanger/gitarist blijft het daar ook niet bij. De band omspant een hoeveelheid virtuositeit die nauwelijks een optelsom van niet meer dan drie muzikanten lijkt te kunnen zijn. Als Beek zijn voorman aankondigt als 'de beste gitarist ter wereld', zit hij er wellicht niet (veel) naast. Maar de bassist en drummer worden bepaald niet onderge sneeuwd door hun voorman. Neem bij voorbeeld het van Leo nard Cohen geleende nummer 'Waiting for a miracle' of het opzwepende 'Talk to your daughter', waarin Beck alle ruimte krijgt om solo's uit zijn bas te toveren, zoals die waar schijnlijk nog nooit eerder uit dat instrument kwamen. Goed, dat die 'beste gitarist ter wereld' het meest in de schijn werpers staat is niet verwonder lijk. De solo's van Ford fleuren vrijwel alle songs op. Ook als zanger, sinds 1988 een tweede specialiteit, blijft hij keurig overeind. In negentig minuten zet de band zijn gasten een schotel voor, die uitblinkt door, daar zijn de ter men weer, veelzijdigheid en vir tuositeit. Robben Ford een mees ter van 'blues, jazz, R B and rock'? Ja, maar veel meer dan dat. FOTO ROY TEE opvallen dat die ouwe Fish toch een verrekt goed stukje kan zin gen. Van zingende schrijver heb ik me hiermee ontwikkeld tot schrijvende zanger." „Het gaat goed", concludeert hij tevreden. „Ik heb ingezien dat mijn cynisme mezelf de das dreigde om te doen. Dat ben ik kwijt, en ik heb er zelfs een hernieuwde liefde voor muziek voor teruggekregen. Ik heb een plaat waar ik trots op ben, met liedjes die ik leuk vind. En het publiek staat op me te wachten: ik geef 17 en 18 maart concerten in Vredenburg Utrecht. En ze waren al uitverkocht nog voor dat ik met mijn nieuwe plaat kwam. Holland houdt nog steeds van me. Wat wil je nog meer?" Fish geeft vandaag 17 en mor gen 18 maart concerten in het Utrechtse Vredenburg. De concer ten zijn al uitverkocht. 'n Doos vol kruimels' Oosterhout - De Bussel, 'n Doos vol kruimels' van Neil Simon. Regie: Gees Linne- bank. Gespeeld door Ingeborg Elzevier, Carol van Herwijnen e.a. Gezien op dinsdag 16 maart. Vanavond in De Nobe- laer in Etten-Leur. Op 1 april in Bergen op Zoom. Door Marjan Mes Het Newyorkse karakter is niet weg te denken uit het werk van de Amerikaanse blijspelauteur Neil Simon en daarom is het eigenlijk jam mer dat Coot van Doesburgh (overigens een prima vertaal ster) 'n Doos vol kruimels' ('The Gingerbread Lady') naar een Nederlandse situatie toe heeft vertaald. Margriet en Libelle en de Pri- markt; die passen toch niet zo erg bij het verder typisch Ne wyorkse milieu waarin deze zwarte komedie zich afspeelt. Het gaat om een stelletje gefrus treerde lieden, die allemaal ge desillusioneerd zijn in leven, werk en liefde. Het zijn tweede of misschien zelfs derderangs ar tiesten, die ooit succes hebben gehad en nu eenzaam en een tikkeltje aan lager wal het hoofd boven water proberen te houden in de grotestadsjungle, die zeker niet aan Amsterdam doet den ken. FILMS GOES - Grand Theater 14 u. Belle en het beest. 20 u. Dracula. HULST - De Koning van Engeland 20 u. De kleine blonde dood. 20 u. Under siege. 20 u. Deans. 20 u. Dracula. 20 u. Bodyguard. VLISSINGEN - Alhambra 1 14 en 20 u. De kleine blonde dood. - Alhambra 2 14 en 20 u. Under siege. - Alhambra 3 14 u. Honey I blew up the kid. 20 u. Body of evidence. - Alhambra 4 14 u. Ferngully. 20 u. Roma citta aperta. ANTWERPEN -Rex - 12, 14, 16.30, 19 en 21.30 u. Sneakers. -Rex-Club - 12, 14, 16, 18, 20 en 22 u. Honey I blew up the kid. -Odeon 1 - 14, 16.30, 19 en 21.30 u. Trespass. -Odeon 2 - 14, 16.30, 19 en 21.30 u. Death becomes her. -Odeon 3 - 14, 16.30, 19 en 21.30 u. Singles. Hoofdpersoon is Miranda Marks (Ingeborg Elzevier), zojuist 21 kilo lichter teruggekeerd van een kuur in een kliniek voor alcoho listen. Met weemoed herinnert zij haar carrière als zangeres, waarschijnlijk raakte zij door gebrek aan succes aan de drank. Haar beste vriend, een homo die als acteur ook zijn beste tijd heeft gehad, probeert haar op te fleuren, maar verkeert zelf in staat van ontreddering. Ook de beste vriendin is ten prooi aan vertwijfeling omdat haar man wii scheiden. Zodoen de wordt het feestje ter gelegen heid van die haar veertigste ver jaardag een treurige mislukking. Miranda raakt er gelijk weer van aan de drank. Alleen haar opti mistische tienerdochter (een leu ke Birgitta Vreenegoor) weet haar moeder een riem onder het hart te steken. Ingeborg Elzevier heeft met haar schorre, door rookte stem leuke momenten als een onverbeterlijk drankorgel dat met rauw cynisme overeind probeert te blijven, maar weet de tragiek minder te treffen. Hetzelfde bezwaar geldt voor Carol van Herwijnen en Pauline van Rhenen, die beiden toch aanstekelijk acteren. Zonder twijfel heeft het te maken met de regie die voor dit zo Amerikaan se stuk niet helemaal de juiste toon wist te treffen. -Odeon 4 - 14, 16.30, 19 en 21.30 u. Consenting adults. -Rubens - 14, 16, 18, 20 en 22 u. Under siege. -Quellin I - 14, 17.15 en 20.30 u. Daens. -Quellin II - 14, 16.30, 19 en 21.30 u. Lorenzo's oil. -Quellin III - 14, 16, 18, 20 en 22 u. Tom Jerry. - Metro I - 14, 16, 18, 20 en 22 u. Body of evidence. -Metro II - 14, 16.20, 18,40 en 21 u. The last of the Mohicans. -Sinjoor - 14, 16.30, 19 en 21.30 u. The bodyguard. -Ambassades Club 1 - 14, 16, 18, 20 u. Belle en het beest. -Ambassades Club 2 - 14, 16, 18, 20 en 22 u. Belle en het beest. -Ambassades Club 3 - 14, 16, 18, 20 en 22 u. Raising cain. -Ambassades Club 4 - 14, 16, 18, 20 en 22 u. Sister act. BRUGGE - Complex Zwart Huis 14.30 en 20 u. Daens. 14.30 u. The last of the Mohicans. 14.30 u. Sneakers. - Mending 14.30 u. Honey I blew up the kid. 20 u. Damage. - Van Eyk 14.30 u. The bodyguard. 20 u. Under Siege.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1993 | | pagina 21