Meer liefhebber dan vakidioot 'Ik hoef niet gemotiveerd te worden' Verh; Standard Luik-trainer Arie Haan doet geen concessies meer Eric Gerets, ook als trainer van FC Luik symbool van strijd Simon Tahamj SPORT „Als ik niet was gaan voetballen, was ik misschien wel een goede biljarter geworden" „Ik heb nooit spijt gehad van de beslissingen die ik in mijn carrière heb genomen" de stem zaterdag 20 februar11993 Ze werken allebei in Luik. De een bij Standard Luik, de ander bij FC Luik. Arie Haan en Eric Gerets, ooit schouder aan schouder in het stadion Sclessin van Standard, staan te boek als aartsvijanden. Maar dat blijkt mee te vallen. Gerets wil echter (nog) niet met Haan aan een tafel zitten. Oud zeer verhindert dat. „Er zijn bepaalde dingen die nooit zijn uitgepraat en uitgelegd. Haan is allesbehalve een dommerik. Hij weet wat ik bedoel, weet dat hij me niet recht in de ogen kan kijken. Een telefoontje van hem zou veel kunnen oplossen. Kom ik hem ooit ergens toevallig tegen, dan loop ik -heus niet weg. Een georganiseerde ontmoeting wijs ik voorlopig af, maar ik zeg nooit nooit. Echt waar, ik respecteer Haan als trainer, hij is waarschijnlijk een van de besten die ik ken. Ik ben ook niet jaloers op hem. Ik vind het plezierig dat het hem bij Standard voor de wind gaat. Maar ik zal nooit bij hem op schoot gaan zitten", houdt Gerets de boot af. Haan kijkt verbaasd als hij hoort wat Gerets zegt. „Ik weet echt niet wat hem dwars zit. Ik wil hem best de hand drukken. We zijn toch volwassen kerels in een wereld waar je elkaar voortdurend tegenkomt en je elkaar ook wel eens nodig hebt. Ik zal je iets verklappen. Ik heb het bestuur van Standard, toen ik de eerste gesprekken over een contract voerde, voor gesteld om Eric als mijn assistent aan te trekken, mocht Leon Semmeling, mijn huidige hulptrainer, door mijn komst afhaken." Een gesprek met twee oud-topvoetballers die nu in dezelfde stad trainen, waar de een (Haan) wat meer dan de ander (Gerets) wordt gekust door het succes. Door Theo Vaessen Luik - Arie Haan kan zich niet voorstellen tot zijn 50ste club trainer te blij ven. Weliswaar behaalt hij dit jaar het diploma coach betaald voetbal, maar de laatste maanden heeft hij te vaak zijn tenen bij el kaar geknepen, in het be sef dat hij de vinger steeds weer aan de pols moest houden om de aansluiting met Anderlecht niet te ver liezen. Hij doet daarom geen concessies meer. Treedt, tegen zijn natuur, hard op tegen de spelers van Standard die zich niet achter zijn ideëen en opdrachten willen scharen. Hij gelast de vedetten voorop te gaan in de strijd en het werk niet op de minder getalen teerden af te schuiven. Stefan Demol weet inmiddels wat dat betekent. Haan vindt dat hij de klasse heeft anderen beter te laten voetballen en daar naar moet handelen. Kan hij dat niet opbrengen, dan wordt hij meteen gewisseld. „Vroeger toonde ik emoties, durfde ik vaak geen knopen door te hak ken", bekent hij. „Maar wil je overleven in dit vak, dan mag je nauwelijks concessies doen. An ders spelen ze met je voeten." Trainen vindt hij nog steeds een leuk vak, maar hij begint zich te ergeren aan de dingen die een team of een speler totaal van streek kunnen maken. Ruzie over de hoogte van extra wed strijdpremies, onvrede over het niet nakomen van afspraken, een hele waslijst. „Je moet iedere dag alert zijn op dingen die plots kunnen gebeu ren en een verkeerde invloed hebben op de prestaties. Een topclub heeft mensen nodig die beslissingen kunnen en durven t nemen. Spelers moeten weten bij wie ze terecht kunnen voor hun problemen. En alleen de juiste mensen moeten de juiste beslis singen nemen, anders wordt het een Poolse landdag. Het zijn vaak de details die succes of ondergang bepalen. Wanneer komt de voorzitter naar de kleedkamer? Wanneer kondigt hij een extra premie aan? Vaak worden hierin de verkeerde mo menten gekozen. Dan heeft het geen enkel effect meer." Haan vindt dat hij bij Standard nog te veel dingen zelf moet regelen. „Iemand die creatief be zig is, moet niet te veel aan zijn kop hebben. Ik moet geen ener gie behoeven te steken in dingen die mij helemaal niets aan gaan, die door andere mensen geregeld moeten worden zonder dat ik daar iets over zeg of over moet nadenken. Ik moet me slechts bezig houden met een groep voetballers die plezier heeft in de trainingen en die nog willen winnen ook. Iedere wedstrijd." Attractief Standard Luik heeft de eerste competitiehelft afgesloten met een tweede plaats achter koplo per Anderlecht. De club zit pre cies op de marsroute die het vooraf uitstippelde, tussen drie EC-ronden door. Een gevolg van het aanvallende voetbal dat Haan predikt. „Standard is misschien niet de beste club van België maar wel de meest aanvallende. Standard zorgt voor spektakel, thuis en uit, Anderlecht pakt uit de pun ten met minder attractief voet bal. Toch blijf ik ervan overtuigd dat je met aanvallend voetbal het verst komt. De mensen wil len toch iets zien. Ik verafschuw het systeem van elf man achter de bal. Ik zie veel wedstrijden in België, volg veel duels op de televisie. Slechts zelden heb ik een goed gevoel, kan- ik zeggen dat ik heb genoten van een wed strijd." Hoe komt het toch dat hij ook bij Standard Luik succes heeft als trainer? Loopt het geluk hem opnieuw na? „Ik weet het echt niet", zegt hij een tikkeltje geïr riteerd. „Toen ik bij Standard kwam, heb ik de situatie die er heerste snel en blijkbaar goed ingeschat. Ik heb de juiste hië rarchie in het elftal tot stand gebracht. Met andere woorden, ik heb gekeken of de spelers met de grootste mond recht van spre ken hadden, of zij aan de touw tjes mochten trekken? Spelers willen altijd alles. Maar ook in het voetbal moet je geven en nemen. De kunst is alleen: wan neer doe je iets en hoe. De juiste momenten kiezen, daar gaat het om. Wanneer pak je iemand aan, wanneer niet? Dat staat nergens geschreven. Veel clubbesturen begrijpen vaak niets van de din gen die boven de sport uitstijgen. Het kan toch niet zo zijn dat een bestuur een trainer aantrekt zonder dat men iets weet van zijn voormalige prestaties, niets weet van de manier hoe hij met spelers omgaat, hoe hij onder stress werkt. En als hij dan een maal bezig is, luistert het be stuur niet meer naar hem, maar naar de kliek eromheen. Inzicht Hij onderkent het probleem dat iedereen verstand denkt te heb ben van voetballen. En dat steeds meer mensen zich ermee gaan bemoeien. „Er worden nu zelfs wetenschappers bij gehaald die zeggen: je sprint niet hard genoeg, je springt niet ver ge noeg, je hebt niet genoeg sprong kracht, niet genoeg van dit en niet genoeg van dat. Voor die mensen een heerlijk terrein waarop nog heel veel gedaan kan worden. En dat klopt. Maar voor mij blijft voetbal een spel, een spel van inzicht. Dat maakt het zo moeilijk. Waarom loop ik naar rechts en niet naar links, waarom blijf ik staan en waarom loop ik weg? Dat is allemaal duidelijk. Maar wannéér moet je weg gaan en wannéér wissel je van tempo en wie doet het? Zo veel schakeringen. En dat wordt slechts door een klein deel be heerst." Hij is, zegt hij, geen man met een grote kennis van details, zoals Willem van Hanegem. „Als ik tijdens de trainerscursus hoor over welke grote detailkennis hij beschikt en zijn opmerkingen beluister over stokoude spelsi tuaties, dan zeg ik: dat is onge looflijk. Maar ik vind het niet zo belangrijk hoe die goal of die strafschop ooit tot stand is geko men. Ik kan me niet druk maken over kleine dingen, ze worden pas belangrijk als de grote lijnen kloppen. Zo is het toch ook in het leven. Je kunt iemand ont zettend blij maken met een bos bloemen. Het is de attentie die het 'm doet. Geld is voor velen belangrijk, een symbool. Wie veel geld heeft verdiend, denkt het gemaakt te hebben. Maar je kunt soms vaak meer bereiken door je waardering te laten blij ken. Een schouderklop is soms veel meer waard dan geld." Zelfvertrouwen Haan benadrukt ook niet het type te zijn dat de wereld wil veranderen. „Op de televisie kom ik vaak over als ongeloof lijk eigenwijs, zeggen ze. Maar ik ben geen professor, ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik heb wel geleerd dat je in mijn job als trainer overtuigd moet zijn van je kwaliteiten en je mogelijkhe den. Zo niet, dan ga je er onder door. Zelfvertrouwen is meestal gebaseerd op hetgeen je kunt. Mensen die kapot gaan aan stress, grijpen te hoog. Zij willen iets doen dat ze eigenlijk nog maar net aankunnen. Ze zijn de hele dag bezig met een job, maar hebben het niet in de vingers. Je kunt niet iedere dag tot 's avonds negen uur bezig zijn en de volgende ochtend om zeven uur weer met het probleem op gezadeld zitten. Je moet je lat nooit te hoog leggen." Dat geldt zeker ook voor voet ballers, vindt hij. Ook zij moeten hun grenzen weten, binnen hun mogelijkheden blijven. „Mensen die dat kunnen, zijn gelukkig en gezond, ze kunnen alles aan. Maar wie te veel wil, wordt chagrijnig, en ziek, gaat kapot en krijgt veel kritiek. Zijn eigenwaarde gaat naar beneden. Waarom zijn er zoveel scheidin gen? Door het werk van de man. Want hij die de top wil halen, moet daar al zijn energie in steken. Alleen de echte topmen sen zijn vrijwel nog allemaal getrouwd, zij kunnen hun werk blijkbaar aan. De man die thuis komt van zijn werk wil rust om zich heen en vertroeteld worden. Het is niet zo vreemd dat man nen op vakantie heel anders zijn dan thuis." Met het verstrijken van de jaren, Haan is nu 44 jaar, is hij meer liefhebber dan vakidioot. „Vroe ger wist ik precies welke speler ik nodig had en kende alle na men. Er zijn trainers die thuis een videotheek hebben van alle wedstrijden en alle spelers. Ik heb er niet één." de stem Arie Haan: „Je moet iedere dag alert zijn op dingen die plots kunnen gebeuren en een verkeerii invloed hebben op de prestaties.fotoa# i Tranen bij het afscheid van Eric Gerets als voetballer, mei 1992. Door Theo Vaessen Luik - Eric Gerets, voor velen het symbool van strijd, van nooit opgeven, van onverzettelijkheid, zet zich graag onder druk. De dag dat hij als trainer het stadion Rocourt van FC Luik betrad, wist hij waaraan hij begon. „Ik had me al een jaar lang geestelijk voorbereid op de din gen die op me af zouden ko men." Hij zag ze als een uitda ging, het was riskant. „Dus goed voor mij", lacht hij. Hij bleek geen moeite te hebben zich aan het halsbrekende tempo aan te passen. Trainingen, gesprekken met spelers, vergaderingen met het bestuur, wedstrijden, scou ten en de trainerscursus volgden elkaar in een hoog tempo op. Stress en spanning hebben zijn baardige gezicht.nog niet echt getekend, maar hij bekent: „Als ik -me na een wedstrijd op de televisie bekijk, dan schrik ik hoe afgeleefd en uitgewoond ik eruitzie." Wordt de druk hem te groot, dan trekt hij zich terug op zijn in de zomer gekochte authentieke car ré-boerderij, in de buurt van zijn woonplaats Rekem. Die immens grote hoeve is zijn eigen kleine paradijs waarvoor hij jaren heeft uitgetrokken om het op te knap pen. Verscheidene mensen heb ben hem gevraagd of hij beseft waaraan hij is begonnen, maar ook deze uitdaging gaat hij niet uit de weg, ook al kost de ver bouwing hem een rib uit zijn lijf. Zijn verantwoordelijkheidsge voel als trainer is groot. Hij wil alles tot in de puntjes geregeld zien. Als een man van de dialoog en de inspraak voelt hij zich bovendien vaak meer biechtva der dan coach. De eertijds gelau- fotoanp werde voetballer en internatio nal staat heel dicht bij zijn spe lersgroep. ,„Ik stel me net zo op als Henk Houwaart, nu trainer bij Cercle Brugge." Zwijgzaam Viel hem in het begin een grote zwijgzaamheid bij het merendeel van zijn spelers op, - „ze waren zo gesloten als een mossel" - gaandeweg brak hij hun monden open en raakte hij bekend met hun klachten. „Dat proces moesten ze leren. Onder Robert Waseige, die negen jaar bij FC Luik trainde, hadden ze weinig inspraak. Ik merkte dat de jongeren zich sneller aan het proces aanpasten dan de ouderen. Ik heb de dingen vroe ger al bij hun naam genoemd, maar die directe benadering is tijdens mijn tijd bij PSV opge bloeid. Maar niet alleen daarom ben ik blij dat ik zeven jaar in Nederland heb kunnen voetbal len. Ik heb daar erg veel geleerd, ook op het zakelijke vlak." Eric Gerets is sinds enkele maanden lid van verdienste van PSV, de club waarbij hij zijn sterstatus nog verder opvoerde en die hem maakte tot wat hij nu is, een in Luik gerespecteerde trainer. „Er zijn spelers in mijn groep die tegen me opkijken. Dat geeft je enige krediet. Waar een ander al lang was afgeschoten, is mijn staat van dienst een heel groot voordeel. Dat heb ik echt al gemerkt. Dat betekent echter niet dat ik niet kritisch word bekeken. Op het moment dat ik in de fout ga, durft een aantal spelers me daarmee te confron teren. En daar ben ik blij om. Ik zal best nog meer fouten maken, maar ik kan niet meer dan mijn best doen. De spelers zullen me moeten accepteren zoals ik ben en dat weten ze inmiddels." Aandacht De voorbije maanden heeft Ge- rets bij FC Luik veel werk ver zet. „Ik moet veel dingen vaak duidelijk en vaak uitleggen, maar het gebruik van harde taal wordt steeds minder. De spelers zitten, na alle gesprekken die ik heb gevoerd, lekker in hun vel. Ik probeer iedereen de aandacht geven die hij verdient. Je kunt niet alleen met de vedetten pra ten en de reserves links laten liggen. Ik vind het heerlijk om met mensen te werken. Ik heb dan ook geen reden tot klagen. Ik hoor tenminste van allerlei kanten dat ik het niet slecht doe. En ik hoop binnen niet al te lange tijd de top te bereiken." Als voetballer was hij op zijn positie een van de besten van Europa. Waar zijn top als trainer ligt, weet hij niet. „Er komt veel geluk bij. Neem Guus Hiddink die als hulptrainer bij PSV bin nenkwam. Toen Reker wegging, was er in Eindhoven een goede lichting voetballers bij elkaar, er was geld voor nieuwe aankopen en zie: Hiddink is een goede trainer." Zijn droom: ooit trainer worden van PSV. „Manager Ploegsma heeft al tegen me gezegd dat hij zich dat best kan voorstellen. Of hij het meende, weet ik niet, maar ik vond het wel een com pliment. Ik zal in ieder geval altijd goede herinneringen aan PSV bewaren. Er zijn daar veel mensen om wie ik veel geef. Ik heb echt nog emotionele banden met de club. En ik ben daar een graag geziene gast." Nog steeds heeft hij veel contact met Wim Kieft, Edward Lins- kens, Erwin Koeman, Adri van Tiggelen en Gica Popescu, „Ik weet dat zij, als ze thuis zijn of komen, meteen Teletekst door kijken om te weten wat FC Luik heeft gepresteerd." Standard Luik, waar hij zo lang voetbalde en pas op latere leef tijd wegmocht, staat ook nog op zijn droomlijstje. „Maar dat ligt momenteel erg gevoelig. Het is me niet in dank afgenomen dat ik als oud-voetballer van Les Rouges trainer van FC Luik ben geworden. Sindsdien ben ik voor velen een vijand. Van iedereen hadden ze die benoeming geac cepteerd, maar niet van mij. Ik ben per slot van rekening elf jaar het boegbeeld van Standard ge weest. En in Luik bestaat nu eenmaal veel haat en nijd tussen beide clubs." Genieten Voorlopig geniet Gerets van ie dere minuut die hij op het bouw vallige Rocourt doorbrengt. Hij heeft inmiddels het juiste even wicht tussen zijn vroegere en huidige leven gevonden. Zijn spontaniteit als voetballer heeft echter wel plaats gemaakt voor een gereserveerdheid die ieder een die hem goed kent, vreemd aandoet. Je mag nu nog maar even over de barricade van zijn ziel kijken. Hij wil zo weinig mogelijk geraakt worden. Hoe wel hij zich kan beroepen op zijn goede contacten met de media, heeft hij een correspondent van een Waalse krant persona non grata verklaard. Die insinueerde dat Gerets, na een aantal neder lagen op rij, op de schopstoel bij FC Luik zou zitten. Hij verwijst in dit verband naar een artikel in Sport '90 waarin de voorzitter van club, is Gerets de laatste die moet vertrekken." De afgelopen maanden heeft Ge rets ervaren hoe anders de bele vingswereld van een voetballer en een trainer is. „Na het laatste fluitsignaal denkt de voetballer nog twee seconden aan de wed strijd en pakt dan met zijn vrienden een pils. De trainer herleeft 50 tot 60 minuten van de wedstrijden en vraagt zich af: had ik anders moeten doen? Waar ik niet tegen kan, is als mijn team verliest door slecht voetbal. We zitten nu in een betere periode en dan zie je alles een stuk zonniger. Een week of vijf geleden kon ik dat niet zeg gen. Maar zelfs toen ben ik nooit thuisgekomen met de gedachte ik weet het niet meer of ik het niet meer zitten." Gerets weet dat hij komend ja® geen Europees voetbal zal sj met FC Luik. Maar hij.gai wel een beetje vanuit het seizoen als middenmoter af te sluiten. „Wij werken met veel plezier, voor en na de trainingen. Als a me de tijd geven, kan ik aardig elftal neerzetten. Ik niet gemotiveerd te worden. Da' ben ik eigenlijk altijd. Op het moment dat ze mij moeten moti veren denk ik dat ik iets ande moet gaan doen." Op applaus zit hij niet meer wachten. „Dat moeten ze de spe lers geven. Praten met de pers® afloop hoeft voor mij niet. Ik heb toch niets gedaan op het veld- Dan zeg ik tegen de journalist® ga naar de kleedkamer, ik bel niet belangrijk." Arnold Hij heeft een groot vertrouw» in de scorende capaciteiten van de Australiër Graham Arno® zijn belangrijkste voetballer. Ge rets liet hem begin dit seizoen voor vijf ton wegplukken bij En- da JC. „Arnold is mijn favoriet Hij werkt hard op het veld, d® wat ik hem vraag. We zijn f lijkgestemden qua karakter." Van het geld dat Eric Gerets ah trainer verdient, wordt een d® gebruikt om een aangenaam ven te leiden, een ander c wordt in een NV gestopt, waar mee hij de verbouwing van boerderij betaalt. Maar heeft K nog tijd over om prettig te lev® „De tijd dat ik weer leuke din gen kan doen, zal heus wel w® komen. In maart ga ik in H®r' lem leren deltavliegen. Op uit®' diging van een stel Nederlands vrienden." Een nieuwe uitdagmS voor een man die vindt dat M nog niet alle toppen heeft ie schoren. poor Theo Vaessen ftoninksem - Een lange straa Brede opritten naar dubbele ga met daarachter uitgestrekte wj landelijk dorpje nabij het Bel, rijk Romeins verleden. Rome (anp) leuzen werde mer op de R numenten ge dag dat Aror contract met tekende. „W toch niet o\ vraagt de nie Lazio aan h het gesprek, gint steeds v cisme. Maar gens last van De 25-jarige Ai Rome gehaald op het middenv enkele maandei één van de drag Lazio. „Ik wild; se weg bij Aja? het slecht naa maar na zeven nen van de UE toe aan een ven dien had ik de naar het buiten Voetballen in zijn doel, in de titie van Europ zegt Winter, verschil van d< het Nederlands Serie A is de c groter. Elke drie grote sf voetbal. Op et tendtraining si

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1993 | | pagina 12