Meer liefhebber dan vakidioot
'Ik hoef niet gemotiveerd te worden'
Verh;
Standard Luik-trainer Arie Haan doet geen concessies meer
Eric Gerets, ook als trainer van FC Luik symbool van strijd
Simon Tahamj
SPORT
„Als ik niet was
gaan voetballen,
was ik
misschien wel
een goede
biljarter
geworden"
„Ik heb nooit
spijt
gehad van de
beslissingen
die ik in mijn
carrière
heb genomen"
de stem
zaterdag 20 februar11993
Ze werken allebei in Luik. De een bij Standard Luik,
de ander bij FC Luik. Arie Haan en Eric Gerets, ooit
schouder aan schouder in het stadion Sclessin van
Standard, staan te boek als aartsvijanden. Maar dat
blijkt mee te vallen.
Gerets wil echter (nog) niet met Haan aan een tafel
zitten. Oud zeer verhindert dat. „Er zijn bepaalde
dingen die nooit zijn uitgepraat en uitgelegd. Haan is
allesbehalve een dommerik. Hij weet wat ik bedoel,
weet dat hij me niet recht in de ogen kan kijken. Een
telefoontje van hem zou veel kunnen oplossen. Kom
ik hem ooit ergens toevallig tegen, dan loop ik -heus
niet weg. Een georganiseerde ontmoeting wijs ik
voorlopig af, maar ik zeg nooit nooit. Echt waar, ik
respecteer Haan als trainer, hij is waarschijnlijk een
van de besten die ik ken. Ik ben ook niet jaloers op
hem. Ik vind het plezierig dat het hem bij Standard
voor de wind gaat. Maar ik zal nooit bij hem op
schoot gaan zitten", houdt Gerets de boot af.
Haan kijkt verbaasd als hij hoort wat Gerets zegt.
„Ik weet echt niet wat hem dwars zit. Ik wil hem best
de hand drukken. We zijn toch volwassen kerels in
een wereld waar je elkaar voortdurend tegenkomt en
je elkaar ook wel eens nodig hebt. Ik zal je iets
verklappen. Ik heb het bestuur van Standard, toen ik
de eerste gesprekken over een contract voerde, voor
gesteld om Eric als mijn assistent aan te trekken,
mocht Leon Semmeling, mijn huidige hulptrainer,
door mijn komst afhaken."
Een gesprek met twee oud-topvoetballers die nu in
dezelfde stad trainen, waar de een (Haan) wat meer
dan de ander (Gerets) wordt gekust door het succes.
Door Theo Vaessen
Luik - Arie Haan kan zich
niet voorstellen tot zijn
50ste club trainer te blij
ven. Weliswaar behaalt hij
dit jaar het diploma coach
betaald voetbal, maar de
laatste maanden heeft hij
te vaak zijn tenen bij el
kaar geknepen, in het be
sef dat hij de vinger steeds
weer aan de pols moest
houden om de aansluiting
met Anderlecht niet te ver
liezen.
Hij doet daarom geen concessies
meer. Treedt, tegen zijn natuur,
hard op tegen de spelers van
Standard die zich niet achter
zijn ideëen en opdrachten willen
scharen. Hij gelast de vedetten
voorop te gaan in de strijd en het
werk niet op de minder getalen
teerden af te schuiven.
Stefan Demol weet inmiddels
wat dat betekent. Haan vindt
dat hij de klasse heeft anderen
beter te laten voetballen en daar
naar moet handelen. Kan hij dat
niet opbrengen, dan wordt hij
meteen gewisseld. „Vroeger
toonde ik emoties, durfde ik
vaak geen knopen door te hak
ken", bekent hij. „Maar wil je
overleven in dit vak, dan mag je
nauwelijks concessies doen. An
ders spelen ze met je voeten."
Trainen vindt hij nog steeds een
leuk vak, maar hij begint zich te
ergeren aan de dingen die een
team of een speler totaal van
streek kunnen maken. Ruzie
over de hoogte van extra wed
strijdpremies, onvrede over het
niet nakomen van afspraken, een
hele waslijst.
„Je moet iedere dag alert zijn op
dingen die plots kunnen gebeu
ren en een verkeerde invloed
hebben op de prestaties. Een
topclub heeft mensen nodig die
beslissingen kunnen en durven
t nemen. Spelers moeten weten bij
wie ze terecht kunnen voor hun
problemen. En alleen de juiste
mensen moeten de juiste beslis
singen nemen, anders wordt het
een Poolse landdag. Het zijn
vaak de details die succes of
ondergang bepalen. Wanneer
komt de voorzitter naar de
kleedkamer? Wanneer kondigt
hij een extra premie aan? Vaak
worden hierin de verkeerde mo
menten gekozen. Dan heeft het
geen enkel effect meer."
Haan vindt dat hij bij Standard
nog te veel dingen zelf moet
regelen. „Iemand die creatief be
zig is, moet niet te veel aan zijn
kop hebben. Ik moet geen ener
gie behoeven te steken in dingen
die mij helemaal niets aan gaan,
die door andere mensen geregeld
moeten worden zonder dat ik
daar iets over zeg of over moet
nadenken. Ik moet me slechts
bezig houden met een groep
voetballers die plezier heeft in
de trainingen en die nog willen
winnen ook. Iedere wedstrijd."
Attractief
Standard Luik heeft de eerste
competitiehelft afgesloten met
een tweede plaats achter koplo
per Anderlecht. De club zit pre
cies op de marsroute die het
vooraf uitstippelde, tussen drie
EC-ronden door. Een gevolg van
het aanvallende voetbal dat
Haan predikt.
„Standard is misschien niet de
beste club van België maar wel
de meest aanvallende. Standard
zorgt voor spektakel, thuis en
uit, Anderlecht pakt uit de pun
ten met minder attractief voet
bal. Toch blijf ik ervan overtuigd
dat je met aanvallend voetbal
het verst komt. De mensen wil
len toch iets zien. Ik verafschuw
het systeem van elf man achter
de bal. Ik zie veel wedstrijden in
België, volg veel duels op de
televisie. Slechts zelden heb ik
een goed gevoel, kan- ik zeggen
dat ik heb genoten van een wed
strijd."
Hoe komt het toch dat hij ook
bij Standard Luik succes heeft
als trainer? Loopt het geluk hem
opnieuw na? „Ik weet het echt
niet", zegt hij een tikkeltje geïr
riteerd. „Toen ik bij Standard
kwam, heb ik de situatie die er
heerste snel en blijkbaar goed
ingeschat. Ik heb de juiste hië
rarchie in het elftal tot stand
gebracht. Met andere woorden,
ik heb gekeken of de spelers met
de grootste mond recht van spre
ken hadden, of zij aan de touw
tjes mochten trekken? Spelers
willen altijd alles. Maar ook in
het voetbal moet je geven en
nemen. De kunst is alleen: wan
neer doe je iets en hoe. De juiste
momenten kiezen, daar gaat het
om. Wanneer pak je iemand aan,
wanneer niet? Dat staat nergens
geschreven. Veel clubbesturen
begrijpen vaak niets van de din
gen die boven de sport uitstijgen.
Het kan toch niet zo zijn dat een
bestuur een trainer aantrekt
zonder dat men iets weet van
zijn voormalige prestaties, niets
weet van de manier hoe hij met
spelers omgaat, hoe hij onder
stress werkt. En als hij dan een
maal bezig is, luistert het be
stuur niet meer naar hem, maar
naar de kliek eromheen.
Inzicht
Hij onderkent het probleem dat
iedereen verstand denkt te heb
ben van voetballen. En dat
steeds meer mensen zich ermee
gaan bemoeien. „Er worden nu
zelfs wetenschappers bij gehaald
die zeggen: je sprint niet hard
genoeg, je springt niet ver ge
noeg, je hebt niet genoeg sprong
kracht, niet genoeg van dit en
niet genoeg van dat. Voor die
mensen een heerlijk terrein
waarop nog heel veel gedaan
kan worden. En dat klopt. Maar
voor mij blijft voetbal een spel,
een spel van inzicht. Dat maakt
het zo moeilijk. Waarom loop ik
naar rechts en niet naar links,
waarom blijf ik staan en waarom
loop ik weg? Dat is allemaal
duidelijk. Maar wannéér moet je
weg gaan en wannéér wissel je
van tempo en wie doet het? Zo
veel schakeringen. En dat wordt
slechts door een klein deel be
heerst."
Hij is, zegt hij, geen man met een
grote kennis van details, zoals
Willem van Hanegem. „Als ik
tijdens de trainerscursus hoor
over welke grote detailkennis hij
beschikt en zijn opmerkingen
beluister over stokoude spelsi
tuaties, dan zeg ik: dat is onge
looflijk. Maar ik vind het niet zo
belangrijk hoe die goal of die
strafschop ooit tot stand is geko
men. Ik kan me niet druk maken
over kleine dingen, ze worden
pas belangrijk als de grote lijnen
kloppen. Zo is het toch ook in
het leven. Je kunt iemand ont
zettend blij maken met een bos
bloemen. Het is de attentie die
het 'm doet. Geld is voor velen
belangrijk, een symbool. Wie
veel geld heeft verdiend, denkt
het gemaakt te hebben. Maar je
kunt soms vaak meer bereiken
door je waardering te laten blij
ken. Een schouderklop is soms
veel meer waard dan geld."
Zelfvertrouwen
Haan benadrukt ook niet het
type te zijn dat de wereld wil
veranderen. „Op de televisie
kom ik vaak over als ongeloof
lijk eigenwijs, zeggen ze. Maar ik
ben geen professor, ik heb de
wijsheid niet in pacht. Ik heb
wel geleerd dat je in mijn job als
trainer overtuigd moet zijn van
je kwaliteiten en je mogelijkhe
den. Zo niet, dan ga je er onder
door. Zelfvertrouwen is meestal
gebaseerd op hetgeen je kunt.
Mensen die kapot gaan aan
stress, grijpen te hoog. Zij willen
iets doen dat ze eigenlijk nog
maar net aankunnen. Ze zijn de
hele dag bezig met een job, maar
hebben het niet in de vingers. Je
kunt niet iedere dag tot 's
avonds negen uur bezig zijn en
de volgende ochtend om zeven
uur weer met het probleem op
gezadeld zitten. Je moet je lat
nooit te hoog leggen."
Dat geldt zeker ook voor voet
ballers, vindt hij. Ook zij moeten
hun grenzen weten, binnen hun
mogelijkheden blijven.
„Mensen die dat kunnen, zijn
gelukkig en gezond, ze kunnen
alles aan. Maar wie te veel wil,
wordt chagrijnig, en ziek, gaat
kapot en krijgt veel kritiek. Zijn
eigenwaarde gaat naar beneden.
Waarom zijn er zoveel scheidin
gen? Door het werk van de man.
Want hij die de top wil halen,
moet daar al zijn energie in
steken. Alleen de echte topmen
sen zijn vrijwel nog allemaal
getrouwd, zij kunnen hun werk
blijkbaar aan. De man die thuis
komt van zijn werk wil rust om
zich heen en vertroeteld worden.
Het is niet zo vreemd dat man
nen op vakantie heel anders zijn
dan thuis."
Met het verstrijken van de jaren,
Haan is nu 44 jaar, is hij meer
liefhebber dan vakidioot. „Vroe
ger wist ik precies welke speler
ik nodig had en kende alle na
men. Er zijn trainers die thuis
een videotheek hebben van alle
wedstrijden en alle spelers. Ik
heb er niet één."
de stem
Arie Haan: „Je moet iedere dag alert zijn op dingen die plots kunnen gebeuren en een verkeerii
invloed hebben op de prestaties.fotoa#
i Tranen bij het afscheid van Eric Gerets als voetballer, mei 1992.
Door Theo Vaessen
Luik - Eric Gerets, voor
velen het symbool van
strijd, van nooit opgeven,
van onverzettelijkheid, zet
zich graag onder druk. De
dag dat hij als trainer het
stadion Rocourt van FC
Luik betrad, wist hij
waaraan hij begon.
„Ik had me al een jaar lang
geestelijk voorbereid op de din
gen die op me af zouden ko
men." Hij zag ze als een uitda
ging, het was riskant. „Dus goed
voor mij", lacht hij. Hij bleek
geen moeite te hebben zich aan
het halsbrekende tempo aan te
passen. Trainingen, gesprekken
met spelers, vergaderingen met
het bestuur, wedstrijden, scou
ten en de trainerscursus volgden
elkaar in een hoog tempo op.
Stress en spanning hebben zijn
baardige gezicht.nog niet echt
getekend, maar hij bekent: „Als
ik -me na een wedstrijd op de
televisie bekijk, dan schrik ik
hoe afgeleefd en uitgewoond ik
eruitzie."
Wordt de druk hem te groot, dan
trekt hij zich terug op zijn in de
zomer gekochte authentieke car
ré-boerderij, in de buurt van zijn
woonplaats Rekem. Die immens
grote hoeve is zijn eigen kleine
paradijs waarvoor hij jaren heeft
uitgetrokken om het op te knap
pen. Verscheidene mensen heb
ben hem gevraagd of hij beseft
waaraan hij is begonnen, maar
ook deze uitdaging gaat hij niet
uit de weg, ook al kost de ver
bouwing hem een rib uit zijn lijf.
Zijn verantwoordelijkheidsge
voel als trainer is groot. Hij wil
alles tot in de puntjes geregeld
zien. Als een man van de dialoog
en de inspraak voelt hij zich
bovendien vaak meer biechtva
der dan coach. De eertijds gelau-
fotoanp werde voetballer en internatio
nal staat heel dicht bij zijn spe
lersgroep. ,„Ik stel me net zo op
als Henk Houwaart, nu trainer
bij Cercle Brugge."
Zwijgzaam
Viel hem in het begin een grote
zwijgzaamheid bij het merendeel
van zijn spelers op, - „ze waren
zo gesloten als een mossel" -
gaandeweg brak hij hun monden
open en raakte hij bekend met
hun klachten.
„Dat proces moesten ze leren.
Onder Robert Waseige, die negen
jaar bij FC Luik trainde, hadden
ze weinig inspraak. Ik merkte
dat de jongeren zich sneller aan
het proces aanpasten dan de
ouderen. Ik heb de dingen vroe
ger al bij hun naam genoemd,
maar die directe benadering is
tijdens mijn tijd bij PSV opge
bloeid. Maar niet alleen daarom
ben ik blij dat ik zeven jaar in
Nederland heb kunnen voetbal
len. Ik heb daar erg veel geleerd,
ook op het zakelijke vlak."
Eric Gerets is sinds enkele
maanden lid van verdienste van
PSV, de club waarbij hij zijn
sterstatus nog verder opvoerde
en die hem maakte tot wat hij nu
is, een in Luik gerespecteerde
trainer.
„Er zijn spelers in mijn groep die
tegen me opkijken. Dat geeft je
enige krediet. Waar een ander al
lang was afgeschoten, is mijn
staat van dienst een heel groot
voordeel. Dat heb ik echt al
gemerkt. Dat betekent echter
niet dat ik niet kritisch word
bekeken. Op het moment dat ik
in de fout ga, durft een aantal
spelers me daarmee te confron
teren. En daar ben ik blij om. Ik
zal best nog meer fouten maken,
maar ik kan niet meer dan mijn
best doen. De spelers zullen me
moeten accepteren zoals ik ben
en dat weten ze inmiddels."
Aandacht
De voorbije maanden heeft Ge-
rets bij FC Luik veel werk ver
zet. „Ik moet veel dingen vaak
duidelijk en vaak uitleggen,
maar het gebruik van harde taal
wordt steeds minder. De spelers
zitten, na alle gesprekken die ik
heb gevoerd, lekker in hun vel.
Ik probeer iedereen de aandacht
geven die hij verdient. Je kunt
niet alleen met de vedetten pra
ten en de reserves links laten
liggen. Ik vind het heerlijk om
met mensen te werken. Ik heb
dan ook geen reden tot klagen.
Ik hoor tenminste van allerlei
kanten dat ik het niet slecht doe.
En ik hoop binnen niet al te
lange tijd de top te bereiken."
Als voetballer was hij op zijn
positie een van de besten van
Europa. Waar zijn top als trainer
ligt, weet hij niet. „Er komt veel
geluk bij. Neem Guus Hiddink
die als hulptrainer bij PSV bin
nenkwam. Toen Reker wegging,
was er in Eindhoven een goede
lichting voetballers bij elkaar, er
was geld voor nieuwe aankopen
en zie: Hiddink is een goede
trainer."
Zijn droom: ooit trainer worden
van PSV. „Manager Ploegsma
heeft al tegen me gezegd dat hij
zich dat best kan voorstellen. Of
hij het meende, weet ik niet,
maar ik vond het wel een com
pliment. Ik zal in ieder geval
altijd goede herinneringen aan
PSV bewaren. Er zijn daar veel
mensen om wie ik veel geef. Ik
heb echt nog emotionele banden
met de club. En ik ben daar een
graag geziene gast."
Nog steeds heeft hij veel contact
met Wim Kieft, Edward Lins-
kens, Erwin Koeman, Adri van
Tiggelen en Gica Popescu, „Ik
weet dat zij, als ze thuis zijn of
komen, meteen Teletekst door
kijken om te weten wat FC Luik
heeft gepresteerd."
Standard Luik, waar hij zo lang
voetbalde en pas op latere leef
tijd wegmocht, staat ook nog op
zijn droomlijstje. „Maar dat ligt
momenteel erg gevoelig. Het is
me niet in dank afgenomen dat
ik als oud-voetballer van Les
Rouges trainer van FC Luik ben
geworden. Sindsdien ben ik voor
velen een vijand. Van iedereen
hadden ze die benoeming geac
cepteerd, maar niet van mij. Ik
ben per slot van rekening elf jaar
het boegbeeld van Standard ge
weest. En in Luik bestaat nu
eenmaal veel haat en nijd tussen
beide clubs."
Genieten
Voorlopig geniet Gerets van ie
dere minuut die hij op het bouw
vallige Rocourt doorbrengt. Hij
heeft inmiddels het juiste even
wicht tussen zijn vroegere en
huidige leven gevonden. Zijn
spontaniteit als voetballer heeft
echter wel plaats gemaakt voor
een gereserveerdheid die ieder
een die hem goed kent, vreemd
aandoet. Je mag nu nog maar
even over de barricade van zijn
ziel kijken. Hij wil zo weinig
mogelijk geraakt worden. Hoe
wel hij zich kan beroepen op zijn
goede contacten met de media,
heeft hij een correspondent van
een Waalse krant persona non
grata verklaard. Die insinueerde
dat Gerets, na een aantal neder
lagen op rij, op de schopstoel bij
FC Luik zou zitten. Hij verwijst
in dit verband naar een artikel
in Sport '90 waarin de voorzitter
van club, is Gerets de laatste die
moet vertrekken."
De afgelopen maanden heeft Ge
rets ervaren hoe anders de bele
vingswereld van een voetballer
en een trainer is. „Na het laatste
fluitsignaal denkt de voetballer
nog twee seconden aan de wed
strijd en pakt dan met zijn
vrienden een pils. De trainer
herleeft 50 tot 60 minuten van
de wedstrijden en vraagt zich af:
had ik anders moeten doen?
Waar ik niet tegen kan, is als
mijn team verliest door slecht
voetbal. We zitten nu in een
betere periode en dan zie je alles
een stuk zonniger. Een week of
vijf geleden kon ik dat niet zeg
gen. Maar zelfs toen ben ik nooit
thuisgekomen met de gedachte
ik weet het niet meer of ik
het niet meer zitten."
Gerets weet dat hij komend ja®
geen Europees voetbal zal sj
met FC Luik. Maar hij.gai
wel een beetje vanuit het seizoen
als middenmoter af te sluiten.
„Wij werken met veel plezier,
voor en na de trainingen. Als a
me de tijd geven, kan ik
aardig elftal neerzetten. Ik
niet gemotiveerd te worden. Da'
ben ik eigenlijk altijd. Op het
moment dat ze mij moeten moti
veren denk ik dat ik iets ande
moet gaan doen."
Op applaus zit hij niet meer
wachten. „Dat moeten ze de spe
lers geven. Praten met de pers®
afloop hoeft voor mij niet. Ik heb
toch niets gedaan op het veld-
Dan zeg ik tegen de journalist®
ga naar de kleedkamer, ik bel
niet belangrijk."
Arnold
Hij heeft een groot vertrouw»
in de scorende capaciteiten van
de Australiër Graham Arno®
zijn belangrijkste voetballer. Ge
rets liet hem begin dit seizoen
voor vijf ton wegplukken bij En-
da JC. „Arnold is mijn favoriet
Hij werkt hard op het veld, d®
wat ik hem vraag. We zijn f
lijkgestemden qua karakter."
Van het geld dat Eric Gerets ah
trainer verdient, wordt een d®
gebruikt om een aangenaam
ven te leiden, een ander c
wordt in een NV gestopt, waar
mee hij de verbouwing van
boerderij betaalt. Maar heeft K
nog tijd over om prettig te lev®
„De tijd dat ik weer leuke din
gen kan doen, zal heus wel w®
komen. In maart ga ik in H®r'
lem leren deltavliegen. Op uit®'
diging van een stel Nederlands
vrienden." Een nieuwe uitdagmS
voor een man die vindt dat M
nog niet alle toppen heeft ie
schoren.
poor Theo Vaessen
ftoninksem - Een lange straa
Brede opritten naar dubbele ga
met daarachter uitgestrekte wj
landelijk dorpje nabij het Bel,
rijk Romeins verleden.
Rome (anp)
leuzen werde
mer op de R
numenten ge
dag dat Aror
contract met
tekende. „W
toch niet o\
vraagt de nie
Lazio aan h
het gesprek,
gint steeds v
cisme. Maar
gens last van
De 25-jarige Ai
Rome gehaald
op het middenv
enkele maandei
één van de drag
Lazio. „Ik wild;
se weg bij Aja?
het slecht naa
maar na zeven
nen van de UE
toe aan een ven
dien had ik de
naar het buiten
Voetballen in
zijn doel, in de
titie van Europ
zegt Winter,
verschil van d<
het Nederlands
Serie A is de c
groter. Elke
drie grote sf
voetbal. Op et
tendtraining si