weekend
Chemie
der liefde
•v.-.
De benaming
'zwarte-kousenkerk' vinden ze
een bespottelijke karikatuur. Van
emancipatie willen ze niet weten.
Heilig geloven ze in de bijbelse
plaats van huisvrouw en moeder.
De meeste SGP-vrouwen liggen
er dan ook niet wakker van dat
hun partij dit najaar definitief in
de statuten zal vastleggen dat zij
geen lid mogen worden. Toch
klinkt er hier en daar een zwak
protest. Maar het dreigt onder te
gaan in een stortvloed van
bijbelteksten.
HOOI 11 K \l
T EEST mijne navolgers, gelijkerwijs
ook ik van 1 Christus.
2 En ik prijs u, broeders! dat p a t^^s,
in alles mijner gedachtig zijt, en behoudt3 de ¥0jger bcn;
inzettingen, gelijk ik die u overgegeven heb. m,
3 Doch ik wil, 4 dat gij weet, 6 dat Chris- i3
lus 5 het Hoofd is van6 een iegelijken man, en
de man liet hoofd der vrouw, c en 7 God m
het Hoofd van Christus.
4 Een iegelijk man, s die bidt of 9 profe- gen>
teert, hebbende op het hoofd, die
inteert zijn eigen Iiooidis> ïeeringen en
lli\
De meeste
t SGP-vrouwen
liggen er niet
wakker van dat ze
géén partijlid
mogen worden
'Het is de vrouw
niet toegestaan,
dat zij lere, noch
over den
man heerse'
De sociale woningbo
Nederland wordt lai
zeker steen voor stee
De woningbouwcorp
krijgen in toenemeni
vrijheid om zelf hun
stippelen. Een voorti
weggelegd voor een i
jonge, bevlogen diret
corporatieland. Het
denken heeft al voloi
gedaan. Staatssecret
kijkt langs de zijlijn
vergenoegd, soms arg
Een aparte bewindsr
volkshuisvesting lijk
toekomst overbodig,
de poten onder zijn
vandaan gezaagd.
DE STEM
ZATERDAG 13 FEBRUARI 1993
pE STEM
Wat triest toch, lieve Jacqueli
ne, dat mijn Valentijngevoel
volledig is verdroogd. Greta Gar-
bo zei het al tegen Melvyn Dou
glas in de onvergetelijke film Ni-
notchka: 'Liefde is een romanti
sche aanduiding voor een dood
gewoon biologisch, of wellicht
chemisch, proces. Er wordt een
hoop nonsens over gezegd en
geschreven.'
Ninotchka begint geleidelijkaan
gelijk te krijgen. In het blad 'Time'
lees ik een analyse van de chemie
van de liefde, geschreven door de
begaafde Anastasia Toufexis, die
geheel duidelijk maakt waarom
het zo stil en zo koud om ons
heen geworden is.
De verliefde mens, zo blijkt uit
wetenschappelijk onderzoek, is
een borrelend chemisch retort. Ik
lees nu dat de euforie van de
romantische liefde wordt opge
zweept door zwermen chemische
oproerlingen, die neerdalen uit de
hersenen en die naaste familiele
den zijn van amfetaminen.
We spreken in dit verband over
dopamine, norepinephrine en
phenylethylamine. De laatste van
deze drie chemische toverheksjes
veroorzaakt het dwaze gedrag
van verliefden. Op het moment
dat de romantische liefde toeslaat
gaat de stoomfluit in de pheny-
lethylaminefabriek, begint het
zuchten en hijgen en wellen de
tranen op bij het lezen van
droomverzen en het nachtelijk
aanschouwen van de maan. Die
fabriek ligt bij mij volledig plat en
de heksen dopamine en norepi
nephrine hebben zich langs de
bospaden van de stress, waar
over ze waren komen aangevlin-
derd, weer in haar hutten terug
getrokken.
'Time' leert ons dat na enkele
jaren van topproduktie het men
selijk lichaam die chemische spul
len niet meer in voldoende mate
kan aanzwengelen. De chemische
basis voor romantische liefde is
dan weggevallen. Mijn hersenen
maken ook de in onze relatie zo
voorname oxytocine niet meer,
een chemisch wondermiddel dat
actief is op een breed front en dat
mensen er onder meer toe brengt
elkaar te knuffelen. Uw oogop
slag, Jacqueline, doet mijn oxyto-
cinepotje niet meer pruttelen. Ik
ben chemisch kaltgestellt en het
eten van chocolade helpt niet.
Love, zegt Anastasia, lijkt op
stress en het is volgens haar dan
ook niet verwonderlijk dat de che
mische liefdeskoeriers uit onze
hersenen dezelfde paden bewan
delen als de chemische aanjagers
van de stress. Misschien, Jacque
line, is romantische liefde wel een
mooie vorm van stress. Maar de
ware liefde brandt niet eeuwig en
de toorts wordt niet gedragen tot
voorbij het graf, als in de film
'Bram Stoker's Dracula'. Een jaar
tje of vier slechts, meent de
anthropologe Helen Fisher.
De ellende is vier miljoen jaar
geleden begonnen in de savan
nen van Afrika en wat wij thans
als romantische liefde in onze
knieën voelen knikken is een fluis
tering van onze voorouders in het
oor, waardoor een waterval van
neurochemicaliën de verrukkelij
ke gekte veroorzaakt, die in An
gelsaksische landen Valentijn
machtiger maakt dan Plato. Als
het waar is dat er zonder chemie
geen liefde is, dan ligt er een
mooie taak voor de farmaceu
tische industrie.
Love, Jacqueline, was de zoete
pijn van het hart met een pijl er
dwars doorheen, leven met de
voeten een meter boven de grond
en het hoofd in de wolken. Het
fluisteren van een naam, zoet
verdriet en zoet verlangen. Love
was zoete droefheid en wilde ex
tase, vrijheid en slavernij. De
zang van minstrelen, de zuchten
uit de rose liefdesromans van
Barbara Cartland en gekerm van
de door bitse afwijzing dodelijk
gekwetsten, aan wie de zin des
levens is ontnomen. Maar zo is
het niet langer, Jacqueline. Love
is slechts chemie en voer voor
anthrqpologen. Het is deson
danks wel mooi dat één oogop
slag voldoende is om ergens in
de hersenen miraculeuze fabriek
jes aan het werk te zetten, die de
nobelste emoties uit het hart
smelten. Moge Sint Valentijn u
bijstaan. Amen.
Door Marja Klein Obbink
en Riet Pijnappels
■rt
a
J"»*. i: elk l t -• uat'-*.Aou*iyk t« zyn. zoo voor
ti, i.it h f.l .»-r vrv :w, vor
*r ot ',- r i: xii t e»
1' L:i tl f f.'l tt.ih ren t»» <!ekk»n: of anders»
sn». dat tie a Ri.un.en en vr iwen, htm b M onteerec.
14 Kn t-v a i-> d a. 1> P .araa. dat m tanr.ntt ver*
- er,;. \,-r ;he waren 2 i.a ht.vendien, dat
bet avondmaal des Heeren onder ben niet recht gehouden
werd, overmits de rijken in bet bijzonder te voren maal*
b: waardoor iumig-.-n dronken tot het avond*
n.ial kw om welke n ssbruiken te b-'-re» by htm voor
draagt de instelling des avondmaal#, en de beteekenia des*
Ztlreo. 26 E» leert tot w-Ik "iiui en op welk* w|js« bet
moet gehouden worden. 29 Welke straffen te verwachte»
tiebben, es aireede van God over sommigen l-? zónden wsrea,
cUe hetzelve niet recht gebruikten. 33 Emdeljjk leert toy
hoe zy dezelve misbruiken zullen beteren.
v\
a/»L» ilr von 1 fihmfllS.
a 1 Cor. 4, vs. 16;
Filipp. 3, VS. I'-.
1 Tbess. I, vs.
40 JUU W piljS - CTTJ pa
rerman togen, cedenki. 3 Or. overgtvtegtP. of» overleveringen. waardoor dan ver*
itaaa worêes, gelök hü zelf daaas» verklaart, eenfge zjjaer bpvelea, niet die aru-
:elea des geloof» zjfn» mmr éls aangingen de aiteriyke wijze, die is de varaaerm-
•es es het plegen van den godsdienst behoorden gehouden te worden. 4 SMt w,
at gij Iet op de orde van onderwerping» die 6od onder do mensehenja «tja gee»-
gïjjk lichaam gesteld heeft» ©p dat gij niet doet wat tegen dezelvesstrydt.
a. 23, 5 Dat Is» over hem gesteld, beerschappy over heg hebbende»
ooM doet boven en over de andere leden. 6 Namel., behoorende tot zy» if A
Om de rib van Adam
De predikantsvrouw uit
Werkendam vraagt
zich, verbaasd en een
tikkeltje meewarig, af
of Riet Grabijn, de
voorvechtster van kies
recht voor vrouwen binnen de
SGP, eigenlijk wel gelukkig is.
Heeft ze misschien geen man? Of
geen kinderen?
Ze vouwt haar handen op het tafel
kleed. Haar ogen zijn zacht en
vriendelijk en geven haar een inne
mend uiterlijk, ondanks de haren,
die strak zijn opgestoken in een
knot. Met de beste wil van de
wereld kan ze mevrouw Grabijn
niet begrijpen.
Ze vindt het tegennatuurlijk, zegt
ze, een vrouw die ambitie heeft
buiten haar gezin.
Haar man, dominee A. van Hete-
ren, luistert aandachtig naar zijn
vrouw. Met soms een goedkeurend
knikje. Hij is, zoals gereformeerden
plachten te zeggen, een 'zware'.
Streng in de leer. Godvrezend. Het
traditionele zwarte pak, zijn bleke
gezicht en de strenge ogen onder
strepen zijn rechtlijnigheid. Hij
vreest verschraling van het geloof.
De discussie over lidmaatschap van
Coby Visser-Sluiter: „Ik voel me werkelijk
bedreigd door de overheid, die vrouwen wil
dwingen te gaan werken, en die zo hardnek
kig probeert het traditionele rollenpatroon
te doorbreken. Ik vraag daar helemaal niet
om. En er zijn bosjes vrouwen die er niet om
vragen.foto de stem johan van gurp
de SGP voor vrouwen is zijns in
ziens overbodig, ook anno 1993,
want de bijbel is immers niet tijd
gebonden. „Wij geloven dat de bij
bel ook in deze tijd houvast biedt.
Maar helaas dringt ook in onze
kringen de emancipatie door," zegt
hij. Helaas?
Hij knikt nadrukkelijk: „Het
emancipatiestreven is niet gestoeld
op Gods Woord. De maatschappij
vindt dat de vrouw bevrijd moet
worden van het gezin en het huis
houden." Het klinkt wat gepikeerd.
„Daar zijn wij het absoluut niet
mee eens. Integendeel, wij vinden
dat het moederschap wordt onder
gewaardeerd."
De dominee, van christelijk-gere-
formeerde huize, is welwillend om
zijn geloofsovertuiging toe te lich
ten, maar is tegelijkertijd op zijn
hoede. Hij weet dat de buitenwe
reld soms, op zijn zachtst gezegd,
wat vreemd aankijkt tegen zijn
gemeente. Maar niet voor niets, zo
onderwijst hij, staat in de bijbel
geschreven: 'Mijn volk zal alleen
wonen.' en 'En in de wereld zult gij
verdrukking hebben.'
De bijbel ligt vóór hem op tafel,
opengeslagen op 1 Korinthe 11,
vers 3, zodat hij onbijbelse argu
menten over de 'door God gegeven'
plaats van de vrouw met het Woord
Gods kan bestrijden. Hij leest voor:
„Doch ik wil dat gij weet, dat
Christus het Hoofd is van iedere
man, en de man het hoofd van de
vrouw, en God het Hoofd van
Christus." De vrouw heeft een dui
delijk dienende taak, legt hij uit, en
dat betekent niet dat ze onderdanig
is aan de man. Nee, ze heeft een
éndere plaats, in het gezin, als
moeder en als hulp van haar man.
Derhalve is een regeerambt niet
voor haar weggelegd, zie 1 Ti-
motheus 2:12: 'Het is de vrouw niet
toegestaan, dat zij lere, noch over
den man heerse'.
Toch is hij bereid, aangemoedigd
door zijn vrouw, om enige nuance
aan te brengen. Een vrouw mag
wel een leidinggevende functie
hebben in de verzorgende sector en
in de onderwijswereld, vindt hij.
Mits ze geen kinderen heeft, want
haar dienende taak als moeder
staat altijd voorop.
Nu knikt zijn vrouw goedkeurend.
Ze glimlacht. Het woord 'dienen'
stoort haar geenszins. Vóór haar
trouwen werkte ze als medisch
analiste, maar na het jawoord gaf
ze, zonder een spoor van twijfel,
haar baan op. Nu 'dient' ze als
moeder van drie kinderen en als
predikantsvrouw, en bezoekt sa
men met haar man zieken, bejaar
den, pasgeborenen en jubilarissen.
Vorige maand werden op een be
sloten hoorzitting in Putten de me
ningen van de kiesvereningen van
de Staatkundig Gereformeerde
Partij over het vrouwenlidmaat
schap gepeild. Negentig procent
van de vergadering, die uiteraard
alleen uit mannen bestond, stemde
tegen en daarmee is de SGP de
enige politieke partij in Nederland
die nog vrouwen weert. In het
najaar zal het verbod in de statuten
van de partij worden vastgelegd.
De kleine, rechtse partij is echter
niet vies van de broodnodige stem
men van de vrouwelijke achterban.
De vrouw mag namelijk wel stem
men, 'met inachtneming van de
haar door God gegeven plaats.' In
1989 dankte de SGP haar plaats in
de Tweede Kamer aan haar vrou
welijke kiezers.
Mevrouw Van Heteren geeft
toe dat ze het 'zuiverder
en rechtlijniger' zou vin
den als alleen de mannen
zouden stemmen. Nu zijn het ei
genlijk twee stemmen voor de man,
ze lacht weer, het is ondenkbaar
dat zij op een andere politieke
partij zou stemmen dan haar man.
Maar hoe kan ze zichzelf vinden in
een partij, die eigenlijk zegt 'weg
met de vrouwen'? Van deze argu
mentatie wil ze niets weten. „Ik
stem op een partij die wil regeren
volgens het Woord van God." Haar
man vult aan: „Ze stemt op een
partij die de vrouw een bijbelse
plaats toekent."
Een paar straten verderop in het
streng-protestantse Werkendam
woont Coby Visser-Sluiter, moeder
van vier kinderen en schrijfster van
kinderboeken. Ze draagt haar ha
ren opgestoken, een kleurig sjaaltje
om en haar rok tot op de kuiten. Ze
stemt, op verzoek van de dominee,
in met een gesprek. De vrouwenge
meente is voor buitenstaanders
moeilijk te benaderen, deels uit
traditie, omdat een vrouw hoort te
zwijgen, deels uit angst voor onbe
grip.
Coby heeft altijd op de SGP ge
stemd. „Een stukje traditie, denk
ik. Maar ook omdat ik in die partij
het meeste terugvind van mijn ei
gen levensinstelling. De SGP heeft
de bijbel als richtlijn.
Coby komt uit een christelijk-gere-
formeerd gezin. „De bijbel is geen
puzzelboek," vertelt ze, overtui
gend. „Het biedt duidelijke grond
patronen aan, zoals de Schep
pingsorde, waarin God Adam als
eerste schiep, en Eva uit de rib van
Adam. Niet uit zijn voeten, zodat
hij haar kan vertreden, ook niet uit
zijn hoofd, zodat hij over haar kan
heersen, nee, uit zijn rib, de plaats
vlakbij zijn hart, zodat hij haar
kan liefhebben en beschermen." Ze
vindt het een mooie interpretatie
van het scheppingsverhaal: „De
man is geen heerser over de vrouw
in de negatieve betekenis van het
woord".
Kribbig wordt Coby als het woord
'emancipatie' valt. Ze is gelukkig,
zegt ze, thuis, in haar rol van
moeder en huisvrouw. „Ik voel me
werkelijk bedreigd door de over
heid, die vrouwen wil dwingen te
gaan werken, en die zo hardnekkig
probeert het traditionele rollenpa
troon te doorbreken. Ik vréég daar
helemaal niet om. En er zijn bósjes
vrouwen die er niet om vragen."
Ze heeft een onwankelbaar geloof.
Voelt zich als vrouw dan ook nooit
tekort gedaan door de Heere. „Als
de Heere het zo wil en het staat in
de bijbel, dan vind ik dat voldoen
de. Het gaat niet om wat ik zelf
voel of wil."
Dan schiet ze in de lach, om de
geladenheid van haar woorden te
relativeren. „Als je een rechtscha
pen kerel naast je hebt, zoals ik,
dan heb je geen enkele behoefte
aan emancipatie."
Toch klinkt er hier en daar een
zwak protest tegen de bijna onaan
tastbare mannenheerschappij. Het
gebeurt weliswaar voorzichtig, in
dachtig het Woord, maar de signa
len zijn niet mis te verstaan. Riet
Grabijn, fervent voorvechtster voor
vrouwenlidmaatschap van de SGP,
zette een aantal jaren geleden de
koers. Ze is een van de tien vrou
welijke leden van de kiesvereniging
in Den Haag. Tot nu toe mochten
kiesverenigingen zelf bepalen of
vrouwen wel of niet geweerd moes
ten worden. Van de 272 kiesvereni
gingen in het land lieten alleen Den
Haag, Groningen en Schoonhoven
vrouwen toe. Dat veroorzaakte zo
veel onrust in het land dat het
hoofdbestuur besloot om de achter
ban erover te laten stemmen.
Het verschil in opvatting ligt
in de vraag of de bijbelse
regels alleen betrekking
hebben op de positie van
de vrouw in het gezin en kerk, of
ook op de positie van de vrouw in
de maatschappij.
Mattie Schouten, Nederlands Her
vormd, gelooft het eerste en onder
scheidt zich daarmee van de meer
derheid van haar vrouwelijke ge
loofsgenoten. Ze woont in het con
servatieve protestants-christelijke
Andel. De ochtend van het gesprek
hangt de mist zwaar over het land
van Heusden en Altena. De dorpen
met hun hoge kerktorens liggen als
schimmen in de polder. Andel lijkt
verlaten, er is geen mens op straat.
De vier dochters van Mattie zijn
net de deur uit, naar de reformato
rische school in het dorp. Haar
zoontje van anderhalf kruipt op
schoot. Achter haar staat een orgel.
Iedere ochtend staat het hele gezin
om half zeven op, vertelt ze, om
samen voor het ontbijt psalmen te
zingen, de bijbel te lezen en te
bidden.
Haar opvattingen wijken nauwe
lijks af van haar gélóofszusters in
Werkendam. Ook Mattie vindt dat
de plaats van de vroüvsï'iri de eerste
plaats in het gezin is. Maar er zijn
ook ongetrouwde vrouwen en vrou
wen zonder kinderen. Voor hen,
meent ze, zou een politiek ambt
mogelijk moeten zijn. „Maar,"
voegt ze er besmuikt aan toe, „onze
mannen zijn bang dat de vrouwen
gaan regeren."
In de omgeving staat Mattie be
kend als geëmancipeerd. Ze is cor
respondente van het Reformato
risch Dagblad en is derhalve geïn
teresseerd in politiek. „In onze
kringen praten vrouwen niet over
politiek. Daar is blijkbaar geen
behoefte aan. Maar het zwijgen van
de vrouw betekent volgens mij niet
dat je niets mag zeggen. Ik ben
ervan overtuigd dat er voor vrou
wen een wezenlijke rol in de poli
tiek is weggelegd. Begrijp me goed,
wel in afhankelijkheid van de man.
Dat .betekent als man en vrouw het
oneens zijn, de man het laatste
woord heeft. Tenzij het tegen je
geweten in gaat."
Mattie probeerde voor deze och-
tend een aantal SGP-vrouwen uit
te nodigen om deel te nemen aan
het gesprek. Tevergeefs. Een paar
vrouwen wilde alleen komen in
gezelschap van hun man, anderen
wilden hun visie op de plaats van
de vrouw alleen op papier zetten,
bang om tijdens een confrontatie in
een hoek te worden gedreven. Hun
reactie is niet verwonderlijk, legt
Mattie uit. De vrouwen zijn ge
wend de mannen voor hen te laten
spreken. Bovendien leven ze in een
gesloten gemeente. Met eigen ker
ken, scholen, verenigingen, zelfs
met eigen winkels. Vrouwen kopen
hun kleren in reformatorische mo
dezaken, donkere, lange rokken
voor oudere vrouwen, maar kleuri
ge rokken voor meisjes en en jonge
vrouwen. „Wij gaan ook graag mo
dieus gekleed. We zijn allemaal,
hoe recht reformatorisch ook, ge
voelig voor mooie kleren."
Mattie voelt zich veilig en ver
trouwd in haar gemeente, zegt ze.
„We zijn van elkaar afhankelijk.
Bij andersdenkenden moet je soms
op je tenen lopen om je te bewijzen
of te verontschuldigen voor je leef
wijze. Ze vinden ons bekrompt;
zwaar."
Ze denkt even na over de vraagl
zij de buitenwereld vindt. Is
onverdraagzaam in haar veroon
ling van de goddeloze maatsè
pij? Ze knikt resoluut. „SoniB
zaken, zoals abortus en euthanaij; p
moeten wij zonder pardon vera
delen. Op Gods Woord. Ik i
heel verdrietig als ik zie hoe i
sen de Here hebben losgel
mag zo niet."
Ook in het Zeeuwse Yerseke stri
de 61-jarige Margrita Antonia
Herder-Galenkamp de strijd
Don Quichotte tegen de winè
lens. De plaatselijke kiesverenig
van de SGP heeft haar het lidma
schap geweigerd. In haar props
appartement schrijft ze brio
met klare taal naar het ReformI
risch Dagblad. 'Een vrouw
bestuurstalenten van God gegi
die trede aan! In de kerk is di
de leider en de vrouw moet
gen, maar in het landelijk bs
moeten ook vrouwen zich nii
maken en dat tot Gods eer.
schreef ze een week na de verf
ring in Putten.
Ze is een belezen vrouw
beheksten schudt ze
teloos uit haar mouw. h
weduwe en heeft veel
om te lezen en te bidden. „Dtp»
veel met God over de rol var
vrouw in de politiek. Ik geloof
Hij de weg banen wil. Maar 4
kunnen jaren'overheen gaat
mensen zijn driftkikkers, we
ten geduld hebben. Jaren gel®
werden de vrouwen overal W
de deur gehouden, nu mogen*'
naar de studievergaderinger.
de gemeente."
Grote bewondering heeft de g"
formeerde weduwe voor Riet
bijn. Ze noemt haar trots
voorvechtster'. In Yerseke st
echter alleen in haar bewondert
„Je loopt tegen .een muur. De®
wen willen niet praten over pij
tiek. Het is nuttig om te hand"
ken op de vereniging, maar e
meer te doen. Er is al zoveel tl'
verloren gegaan."
Haar man zou, als hij nog J
leven, haar waarschijnlijk veri
den om, op haar eigen inge'°l
manier, te vechten voor polity
gelijkwaardigheid, vertelt
als hij nog zou leven, zou ze
ook gehoorzaam zijn. Zoals z'
tijd was. „Maar ik ben ervan
tuigd dat God het wel goed»»1
Anders deed ik het niet.
Ze zal echter niet op de bard®
te vinden zijn. „Er mag geen n»
over ontstaan in de gemeente
zie is iets van de Satan. Ma»',
mensen moeten de bijbel soed
zen. Op grondslag van de
niet aan te tonen dat de vrouw»
in de politiek mag. Denk
koninginnen van Scheba, aan-'
der Deborah en Hulda de pr°'f;
Wij moeten de bijbel niet al»
afstoffen, maar ook lezen."
Door Hans van den Broek
en
lie
eer
Ai
ee
lat
E
ten, als trot
koopwoning.
In Winterswi
kenden het
een brief van
concreet aan
sen kunnen
advertenties i
wetse manie
zing is met
succes van
lijkt verzeker
Een speciali
sinds kort
rechten en pi
en verhuurde
wegein kon
wachten: hui
waar ze aan
fronten, en
worden zij
corporatie be
Deze voorbee
kende snelhe
lingen in de
sociale wonir
der. De tijd
wijze van sp
stuurd werd
honderd huiz
waren, lijkt
ons te liggen.
Staatssecreta
huisvesting)
de woningno
jaren negen
krachtig 'Van
En in huizen
of eigenaren
sumenten'.
Bleef in eer
bijdrage bepi
van de maanc
ste jaren wo
nadrukkelijk!
beleid van de
80 procent vi
ten bewoners
uit cijfers v^
ningraad (N
waardige one
bij het vaststc
toezichthoudi
van de buur
bestuursledei
De voor Ne<
overlegeconoi
in corporatie
recteur, zoals
wegein, vind
Woonbond (e
ders) direct g
zou moeten 1
genbehartigii
geld harder n
VERVOLG VOO
In Sint Vincei
de boeken, on
zuimde de ja;
kosten te beta
De opzet om
beginnen, mis
de Nederlanc
omstreden pei
bliekelijk naa
pathiseerde oi
ge Zuidmoluk
zeventig drie
voerden, waa
betreuren.
De BVD, De
en minister
eensgezind de
ken om Owel
eiland te ontzi
„Daarna was
van Anguilla
trum van de
maken," zegt
Julia en haar
kemper waren
