L
oud
weekend
IARKT
ND
E4
Wat kan muziek in de hoofden van jonge,'
onevenwichtige Duitsers aanrichten? Wat 'punk'
is voor de links-extremische rock-scene, betekent
'fascho' voor de rechts-radicale, soms zelfs naar
neo-nazisme neigende pendant daarvan. De
geweld en rassenhaat oproepende teksten van de
bijna vijftig Fascho-bands, luisterend naar
gruwelijke namen als Stuka, Endstufe, Kahlkopf,
Radikahl, Giftgas, Böhsen Onkelz, Eliteterror,
Noie Werte en Endsieg, bereidden de
Bondsrepubliek grote zorgen. De om zijn
fascistoïde teksten meest omstreden band is
momenteel Störkraft uit Düsseldorf. We spraken
met de manager, nee ex-manager.
De teksten van
Störkraft doen het
bloed van
een normaal
mens nog
steeds stollen
'Störkraft doet
niet aan politiek,
maar aan cultuur.
Duitse cultuur.
En cultuur
moet vrij zijn'
SS
leer van de hard- en software en
Irsteuning van de gebruikers
Be afdeling vormt het werkterrein
broep Interne Automatisering.
Figrijkste taken van deze groep
lisermg, systeembeheer,
liebeheer en gebruikersonder-
1 In verband met toename van
Izaamheden bestaat binnen de
pn vacature voor een:
(vac.nr.: 5-34)
Imenteren en beheren van
Irgen van de urenregistratie
Je diverse systemen
gen:
ping op MBO-niveau met
Lllende automatiserings-
bingen (PDI, AMBI-modules)
Is van en ervaring met PC's
bOS/PC-DOS en de
fcndsorganisatie onder DOS
Is van en ervaring met
lll-netwerken, OS/2 en AIX
(en een pré
communicatieve vaardig-
i en een flexibele instelling
laats: Oosterhout
fdere informatie over deze
Ikunt u contact opnemen met
ling. T.C.J. Donkers, telefoon
B7000.
DE STEM
ZATERDAG 6 FEBRUARI 1993
De man achter de Fascho-band
Door Theo Vincken
Teksten uit het repertoire van
Störkraft:
Söldner
Er ist ein Skinhead und
Faschist,
Er hat 'ne Glatze und is Rassist,
Moral und Herz besitzt er nicht,
Hap und Gewalt zeichnen sein
Gesicht.
Er Hebt den Krieg und Hebt die
Gewalt,
und bist Du sein Feind,
dann macht er Dich kalt.
In ein paar Jahren
Überall wohin du siehst,
siehst du wie dein Land
überfliept,
fremde Völker nisten sich ein
und behaupten auch noch,
deutsch zu sein.
Eines Tages, da wacht ihr alle
auf,
rettet die Rasse, die einst man
verkauft.
Ich weip in jedem Deutschen
steekt ein Mann,
der das Verderben noch verhin-
dern kann.
Refrein:
In ein paar Jahren haben wir
keine Rechte mehr,
unsere Gefühle existieren nicht
mehr,
doch wir sind zum Kampf bereit.
Kraft ftir Deutschland
Wir kampje kahl, unsre Füuste
hart wie Stahl
Unser Herz schldgt treu für wi
ser Vaterland
Was auch geschehen mag, wir
werden niemals von dir gehen
wir werden treu für unser
Deutschland stehen
Denn wir sind die Kraft für
Deutschland
die Deutschland sauber macht
Deutschland erwache.
Die Zeit ist reif für unsren
Widerstand
und keine Nation kann was da
gegen tun.
Es ist unser Land, in dem wir
leben wollen,
verlier keine Zeit, lap den Ein-
satz nicht ruhn.
Kampfhund
Hort ihr 's dunkeln, die Nacht
bricht heran,
leinen wir das Seil dem Kampf
hund an.
Gemeinsam gehen wir auf die
Jagd
vernichten zusammen die dunkle
Gefahr
die wütende Bestie fest in seiner
Hand
wilfremde Schatten sind da an
der Wand
Er ist durchtrainiert und abge-
richtet
Nur agbgerichtete können ver
nichten
Refrein:
Kamphund, Bestie aus
deutschem Blut
Kampfhund,
fürchte dich un sei auf der Hut
Schlechte Zeiten für den Ab-
schaum im Land
Der Kampfhund hat sie fest in
seiner Hand.
Bebend vor Angst stehn sie vor
der Mauer
Der Kampfhund liegt schon
langst
auf der Lauer;
ohne Gnade und ohne Moral.
Es erwartet sie eine höllische
Qual.
Versucht nicht zu fliehen, ihr
entkommt
ihm nicht
der Abstieg geschrieben in sei-
nem Gesicht.
Hij zetelt op de eerste
etage van het raad
huis. Torsten Lemmer,
manager van de zeer
omstreden Fascho-
band Störkraft. Pü-
nktlich melden we ons op het afge
sproken tijdstip bij de secretaresse
van de Freie Wahlergemeinschaft
Düsseldorf (FWG), een tweemans
fractie van extreem rechtse signa
tuur in de gemeenteraad van Düs
seldorf. Zij herinnert 'Herr Lem
mer', die zich twee vertrekken ver
der ophoudt, telefonisch aan zijn
afspraak met de Nederlandse jour
nalist.
JVe horen hem aankomen, stevige
pas. Een niet onknappe jongeman
met koft geknipt donker haar, gaaf
gezicht, goudkleurige ring in rech
teroor, modieuze trui, grijze jeans,
én - dat verklaart zijn dreunende
entree - laarzen.
„Torsten Lemmer, Geschaftsführer
van de FWG," stelt hij zich voor.
„Helaas, kan ik u op dit moment
niet ontvangen," laat hij zonder
veel omhaal van woorden en zeer
direct weten. „Ik heb mensen van
Der Spiegel voor een interview bij
me zitten, dat kan wel een half uur
duren." Hij laat ons de keus tussen
wachten of oprotten. Die laatste
term gebruikt hij niet, maar woor
den hoeven niet altijd uitgesproken
te worden. We besluiten te wach
ten.
De secretaresse neemt onze jassen
aan. „Ja, Torsten Lemmer komt
vaak tijd te kort," verklaart ze het
drukke gedoe van haar baas. „Als u
wat wilt lezen...." Ze wijst naar een
standaard gevuld met vlugschriften
van de Freie Wahlergemeinschaft.
Fractievoorzitter, zo lezen we, is
ene Herbert Zaunbrecher (58), een
plaatselijke bakker, die er zich op
laat voorstaan zestig vrouwelijke
(emancipatie!) werknemers op zijn
loonlijst te hebben staan. Het twee
de raadslid is Petra Lauer, eigena
res van een kapsalon. Met haar 26
jaar is zij Düsseldorfs jongste in de
raad.
„Omdat beiden hun zakelijke be
slommeringen hebben, treedt Tors
ten Lemmer als het immer aanwe
zige aanspreekpunt van de fractie
op. Hij regelt alles," vertelt de
secretaresse vanachter haar
schrijfmachine. „Torsten verzet on
gelooflijk veel werk," voegt ze er
ten overvloede nog aan toe. Zaun-
brechers politieke verleden (ex-Re-
publikaner), alsmede de foldertek
sten, geven al een indicatie over
ideologie van de FWG. -
Rechtser kan het nauwelijks;
geen partij waarmee asiel
zoekers en buitenlanders
blij moeten zijn. Hoewel de
secretaresse ons bezweert 'dat de
FWG zeker niet Auslanderfeindlich
is.' Want als dat wel het geval was
geweest, dan zou zij er zich zeker
niet op haar plaats hebben gevoeld,
want enkele zeer naaste familiele
den van haar doen het met een
Vietnamees en Japanner.
Het half uur kruipt traag voorbij.
Dan verschijnt Torsten Lemmer
met dreunende pas weer in de
deuropening. „Sorry, ik vraag nog
twintig minuten geduld, want ik
moet dringend een persbericht uit
geven." Het wordt nu hectisch. In
staccato vuurt Lemmer diverse in
structies af, verdwijnt weer achter
een deur. Een gelaarsde griezel in
tuinbroek ('Jawohl'. Sicher! Ver-
dammt noch mal! Ach, du
ScheiPe!') brengt ons koffie.
Precies één uur later dan afgespro
ken komt Torsten Lemmer ons ha
len. „Kom maar mee naar mijn
kamer, daar praat het gemakkelij
ker. In marstempo gaat hij ons
voor. Hij neemt plaats achter zijn
grote bureau, onderuitgezakt, be
nen over elkaar geslagen, een van
zijn laarzen komt af en toe boven
de schrijfblad uit. Een groot ven-
Störkraft-manager Torsten Lemmer: „Mag ik jullie er even aan herinneren dat in de Tweede
Wereldoorlog Nederlandse SS'ers bij ons hebben meegevochtenfoto's jacques peeters
ster biedt een schitterend uitzicht
op de Rijn.
Geamuseerd ziet hij ons ongege
neerd rondkijken. Torsten Lemmer
weet wat we zoeken. Hij kent zijn
pappenheimers, hoe vaak heeft-ie
het niet meegemaakt. „Zoeken jul
lie een foto van Adolf Hitler? Die
hangt hier niet, heeft hier nooit
gehangen en zal er ook nooit ko
men te hangen."
Hij wijst op een ingelijste krant uit
1934 met een portret van Von Hin
denburg. „Er zijn journalisten hier
geweest die daar Hitler in zagen,
paste beter in hun verhaal, begrijp
je."
Nee, in zijn kamer geen verdachte
zaken. Een poster in de kleuren
rood, geel en zwart met het op
schrift Einigkeit und Recht und
Freiheit (strofe uit de nationale
hymne) roept ook al geen negatief
beeld op, zomin zijn eveneens in
postervorm uitgevoerde lijfspreuk:
Nichts is starker als eine Idee,
deren Zeit gekommen ist.
Torsten Lemmer, 23 jaar pas, geldt
als de drijvende kracht achter de
Fascho-band Störkraft, die met
zijn rechtsradicale, tot geweld en
rassenhaat oproepende teksten,
momenteel als de meest omstreden
rockgroep van Duitsland wordt be
schouwd. Waar Böhsen Onkelz,
eens het prototype van de nazisti
sche rockscene, met zijn laatste
album Heilige Lieder even pas op
de plaats maakt met zijn verbale
racisme, laat Störkraft zich voor
alsnog niet van de wijs brengen.
De teksten van de Düsseldorfse
skinband doen het bloed van een
normaal mens nog steeds stollen.
Wat dat betreft lijkt de in 1988
opgerichte groep met haar teksten
geen concessies te willen doen aan
haar verwerpelijke ideologie. Riva
liserende linkse punkgroepen en
him aanhangers (autonomen) - niet
minder geweldadig dan de
fascho's - maken live-concerten
van Störkraft momenteel onmoge
lijk.
De band heeft de problemen zelf
over zich afgeroepen. Optredens
eindigden bij herhaling met onge
regeldheden. Na een concert te
Cottbus op 3-10-91 bijvoorbeeld
moest de politie ingrijpen. Alle mo
gelijke soorten wapens werden in
beslag genomen genomen. Tijdens
concerten in Weimar (14-3-92) en
Zwickau (17-10-92) werd er door
bezoekers voortdurend met haken-
kruisvlaggen gezwaaid en de Hit
lergroet gebracht.
Torsten Lemmer staat er op
één zaak recht te zetten. „Ik
treed niet meer op als ma
nager van Störkraft. Onder
druk van Düsseldorfs politieke
establishment, voor velen was het
onverteerbaar dat ze met de mana
ger van een omstreden band het
raadhuis moesten delen, heb ik het
management van Störkraft neerge
legd," zegt hij met een nauwelijks
onderdrukte lach. „Maar ik blijf
toch zijdelings betrokken bij het
wel en wee van de band. Ik ga in de
toekomst zijn platen uitgeven. On
der het label Dorfmusik GmbH.
Wat valt er te lachen? Voor mij
maakt Störfunk onschuldige con
servatieve Duitse volksmuziek. Ui
teraard blijven de jongens van de
band mijn beste vrienden."
Het beestje Lemmer heeft dus een
andere naam gekregen, maar in
wezen verandert er niets. De rad
pratende ex-manager (hij moet zelf
om zijn grote truc lachen) wordt
meer dan eens onderbroken door
het rinkelen van de telefoon. Kran
ten, die informeren naar geruchten
van een op handen zijnde fusie
tussen de FWG en de Republika-
ner, de twee rechts-extremistische
luizen in de politieke pels van de
Landeshauptstadt. Het door hem
geconcipieerde persbericht klinkt
als een klok en duidt op een jour
nalistieke vaardigheid.
„Ja, ik ken de krantewereld," be
vestigt hij ons vermoeden. „Na
mijn middelbare schoolopleiding
ben ik op mijn zeventiende in de
journalistiek gestapt. Ik heb 'n
tweejarige praktijkopleiding ge
kregen bij een krant, waarna ik
nog twee jaar als teamchef bij een
weekblad heb gewerkt. Tja, daarna
ben ik gevraagd voor deze politieke
functie."
Bijna zouden we Lemmer nog aar
dig gaan vinden ook, maar dat
gladde van hem, die snelle bab
bel....Hoe kan hij zich in godsnaam
conformeren aan de met racisme
doordrenkte teksten van Störkraft?
We leggen hem een_ knipsel van
Bandleden van Störkraft.
zo'n tekst voor. Wir sind
Deutschlands rechte Polizei, wir
machen die StraPen Türkenfrei.
Hij reageert als gebeten, voelt zich
kennelijk geprovoceerd, maar wekt
niet de indruk dat naar te vinden.
Het tegendeel zelfs, hij houdt er
van. „Aha, staat dat in een Neder
landse krant. Ja, die schrijven alles
van elkaar over, ik weet toch hoe
dat werkt. Ze doen niet eens de
moeite om zulke berichten op hun
waarheidsgehalte te testen. Tot
dusver is slechts één journalist, een
vrouw, uit Holland hier geweest. Ik
kan je het bewijs leveren dat de
tekst door de pers is vervalst. Het
moet zijn: Wir sind Deutschlands
echte Polizei, wir machen die
Strapen wirklich frei. Wil je het
horen?" Hij wijst naar de stereo-in
stallatie achter hem.
Toch wordt tijdens de con
certen die kwalijke tekst
gezongen, houden we vol.
Zoals ook elk optreden van
Störkraft door de fans, meest skins,
massaal 'Sieg Heil!' brullend met
geheven hand wordt afgesloten.
Lemmer haalt zijn schouders op.
„Wat moet ik daar over zeggen? Als
de fans hun eigen tekst maken, wat
kunnen wij daar als band tegen
doen? Vóór elk optreden vragen we
de bezoekers zich te onthouden van
nazistische parolen en kretelogie'
Maar er zijn altijd idioten...."
Torsten Lemmer betreurt de vele
aanslagen die verleden jaar op
asielzoekers en Turken plaatsvon
den. Na het drama in Mölln, waar
een Turkse vrouw en twee kinderen
in de vlammen de dood vonden,
heeft de band Störkraft zelfs een
Presse-erkliirung afgegeven, waar
in de aanslag werd veroordeeld en
de hoop werd uitgesproken dat de
daders snel gepakt zouden worden.
„Meer kan de band niet doen," zegt
Lemmer, „Störkraft doet niet aan
politiek, maar aan cultuur. Duitse
cultuur. En cultuur moet vrij zijn."
De ex-manager doelt met die laat
ste opmerking op het verkoopver-,
bod van Störkrafts langspeelplaten
en cd's aan jongeren onder de acht
tien jaar. De Bundesprüfstelle acht
het geweld en rassenhaat oproe
pend karakter van de teksten niet
geschikt voor jeugdigen. Overigens
zit Störkraft niet met het op de
index plaatsen van zijn muzikale
produkten.
„Welnee," zegt Lemmer fijntjes la
chend, „het stimuleert alleen maar
de verkoop. De cd's worden toch
gewoon onder de toonbank door
verkocht, en niet zo weinig. Van
onze jongste cd Mann für Mann
zijn er al meer dan 100.000 exem
plaren in omloop. Langspeelplaten
en cd samen een kwartmiljoen.
Störkraft krijgt voor elke plaat en
cd twee Mark. Bij elkaar toch een
half miljoen mark."
De verkoopcijfers doen hem con
cluderen, dat de muziek van Stör
kraft kennelijk toch in een behoef
te voorziet. „Wat het is?," vraagt
hij zich hardop af. „Misschien zijn
het de teksten. Die stemmen men
sen tot nadenken."
Voor die inderdaad te denken ge
vende teksten tekent Jörg Pe-
tritsch, de uit Koblenz afkomstige
zanger van Störkraft. Hij maakte
zich vorig jaar november in het
Keulse boulevardblad Express tot
risee van de nazi-rock door de
bekentenis 'dat mijn beste vriend
een Turk is.'
„Ja, in Jörg hebben we een sterke
tekstschrijver," zegt Torsten Lem
mer. „Allemaal goed doordacht.
Wanneer hij problemen ziet, schrijf
hij erover. Liedjes over drugs, kin
dermishandeling. Het komt bij der
Jörg aus dem Bauch heraus." Dus
ook de morbide lofzang op de
Kampfhund Gemeinsam gehen wir
auf die Jagd, vernichten zusammen
die dunkle Gefahris ontsproten
aan zijn brein. „Jazeker, Jörg heeft
zelf een pitbull, twee zelfs. Ik weet
het, onze teksten zijn soms hard,
maar niet nazistisch."
Hij beroert met zijn wijsvinger de
volumeschuif van de stereo. Het
vertrek stroomt vol met een over
maat aan decibellen Störkraft.
Fascho-rock. Niet ons genre, maar
de kwaliteiten van de gitarist ont
gaan zelfs ons niet op metal inge
stelde oor niet. Torsten Lemmer,
zien we plotseling, maakt spasti
sche bewegingen, zijn mond staat
half open. Nee, zo zien we hem
liever niet.
De schuif gaat weer dicht, de storm
luwt. Maar de verbale vloed van
Torsten Lemmer is daarentegen
niet te keren. „Helaas kan Stör
kraft voorlopig niet meer optreden.
Dat wordt ons onmogelijk gemaakt
door demonstranten van linkse sig
natuur, die proberen met geweld de
concerten te verhinderen. Het zijn
lieden die menen zich nu nog te
moeten schamen voor wat hier tus
sen 1933 en 1945 is gebeurd. Ik ben
het echter zat steeds met Duits-
lands oorlogsverleden te worden
achtervolgd. Hitler is de grootste
misdadiger die de mensheid ooit
heeft gekend, maar dat hoeft men
mij toch niet aan te rekenen. Dat is
geschiedenis, voorbij."
„Ik wil me in dit land als Duitser
vrij kunnen bewegen. Mijn creolen-
ring in mijn oor houden, mijn in
Nederland gekochte laarzen dragen
en ook deze trui van joodse make
lij. In nazi-Duitsland zou dat on
mogelijk zijn geweest. Daarom wil
ook geen nazi worden genoemd.
Jeugdige Nederlanders kan men
toch ook niet meer verantwoorde
lijk stellen voor de uitbuiting van
jullie vroegere koloniën door het
koninkrijk der Nederlanden. Mag
ik jullie er even aan herinneren dat
in de Tweede Wereldoorlog. Neder
landse SS'ers bij ons hebben mee
gevochten?"
„De kritiek op Duitsland is groot.
Maar toevallig nemen wij van alle
Europese landen wel de meeste
asielzoekers op, dragen we het
meeste bij aan de ontwikkelings
hulp en is onze bijdrage aan de EG
ook niet de geringste. Van de Duit
sers kan men plukken. Goethe zei
het reeds: Am Deutschen Wesen,.
solj^ie Welt. genesen."
De deur gaat open. Wat een
toeval! Binnen zonder
kloppen, de twee Düssel
dorfse leden van Fascho-
band Störkraft en 'n pitbull. Is het
wel toeval, vragen we ons af. „Hal
lo, jongens," begroet Torsten Lem
mer het kaalhoofdige tweetal,
„luister, tolle Sache, we gaan vol
gende week de studio in. Voor
opnames. Alles wordt door Spiegel
betaald, jullie liggen super in
Geschaft." Lemmers enthousiasme
lijkt aan de twee in jacks gestoken
en met rode rijgschoenen geschoei
de Glatzen niet besteed. Een van
hen houdt de pitbull zijn rechter
arm voor, waarin de hond zich
vastbijt. Als hij zijn arm omhoog
houdt, blijft de hond er aan han
gen. Los van de grond.
We vragen de sympathiekst ogende
of hij er geen moeite mee heeft
fascistoïde en opruiende teksten te
zingen. Geen snuggere vraag, reali
seren we ons. Het antwoord is ook
navenant. De aangesprokene kijkt
ons dommig lachend aan. „Fassi-o-
was?" En dan tot Lemmer: „Wat
betekent dat?" Lemmer raakt geïr
riteerd. „Daarover praten ze niet.
Als jullie geen vragen meer,hebben,
dan wil ik er nu een einde aan
maken. Ik heb nog andere dingen
te doen."
Hij duwt een demo van een
Nachwuchsband in de stereo. Af
gang met muziek. u
