'Ind
Palestijns drama op een ijskoude 'Vlakte der bloemen'
Washington klaar voor grootse inauguratie nieuwe president
DESTEl
Aantal ai
Nederlai
Onder de
rook van
Schiphol
Tarief
Directeur
Somalië
ACHTERGROND
-DESTEM-
Gevolg van opn
de stem
zaterdag 16 januari 1993
VAN Leimuiden aan de
Westeinderplas naar
Bennebroek, deels
over smalle, landelijke wegen,
langs brede sloten waarin het
waterpeil het bermgras be
reikt. Je staat er weer eens
versteld van hoeveel open
ruimten die overvolle Rand
stad Holland nog heeft. De
wind rukt aan de auto terwijl
we de duistere verlatenheid
doorkruisen. De af en toe
langs het zwerk zwevende
sterren moeten vliegtuigen
zijn, neerdalend op Schiphol.
Verkild tot op het bot komen
we aan. Dat komt omdat we
zonder overjas zijn uitgestapt
en even in de straffe wind
hebben moeten wachten eer
het restaurant 'De Geleerde
Man' z'n deur voor ons open
de. Geleerd? Het moet een
grap zijn. Naast de ingang
staat het beeld van een man
met een sardonische grijns op
het gelaat, een opengeslagen
boek in de hand en met een
trapleer over de schouder. De
bar heeft iets weg van een
grand café in het klein.
De messen zijn op de verga
dertafel, waaraan we uren
hebben gezeten, achtergela
ten en het is hoog tijd voor
ontspanning. Het eerste
drankje smaakt hemels en
verdrijft de kou op slag. Er
ontstaat al snel een vrolijk
sfeertje. Een moppensfeertje.
„Hebben jullie Arjaan ge
kend?" De meesten niet. Een
paar anderen en ik wel. Ar
jaan - zo heette hij in werke
lijkheid niet - bevond zich
aan de periferie van mijn ken
nissenkring. De laatste jaren
ontmoette ik hem alleen nog
op de kerstvieringen van het
bedrijf waar hij had gewerkt
en waar ik ook een relatie
mee onderhoud.
Arjaan was wat ze vroeger
een vertegenwoordiger noem
den, maar hij was vooral een
bon vivant in optima forma.
Hij genoot van het leven zoals
ik dat zelden iemand anders
heb zien doen, ook nog toen
hem dat bemoeilijkt werd
door een hartkwaal. Hij was
ook een befaamde, wandelen
de moppentrommel. En hij
was een meester in het vertel
len ervan. Hij hield vooral
van moppen met snelle wen
dingen en een overrompelen
de clou. Een speciale catego
rie had hij steeds in voorraad
voor zijn relaties in de weg
en waterbouw. Dat schijnt
een wat ruige wereld te zijn
en zijn moppen waren er dan
ook naar. Het waren meer
dan pikante moppen, maar -
en dat was het bijzondere aan
Arjaan - hij vertelde ze met
een zekere onschuld die de
toehoorder van gêne vrijwaar
de. Ook al lach je om een
gore mop, je keurt hem stille
tjes toch af en kijkt er de
verteller op aan. Bij Arjaan
niet.
Arjaan gebruikte die moppen
natuurlijk om er de zielen van
zijn potentiële klanten mee te
masseren. Het was zijn sub
specialiteit. Die heeft een^
goede vertegenwoordiger no
dig, want een declarabele
lunch betalen voor de relatie,
dat kan iedere collega. Arjaan
de moppentapper, die ik nooit
een grap heb horen vertellen
die ik al eens eerder had ge
hoord, bleef zijn voorraad
vernieuwen, ook nog lang na
dat hij niet meer met relaties
uit de weg- en waterbouw
hoefde te lunchen, omdat zijn
kwaal hem op non-actief had
gesteld. En elke kerstviering
tracteerde hij ook mij op zijn
nieuwste.
Dit jaar was hij er niet. Over
leden. Ik vernam dat pas lang
nadat hij begraven was. En nu
opeens, in de gelagkamer van
'Dé Geleerde Man' in het
winderige Bennebroek, had
den we het over hem. „Heb
ben jullie Arjaan gekend?"
De meesten niet, maar de
vraag riep een afwachtende
belangstelling op. En zo gin
gen er weer een paar moppen
van Arjaan rond, niet zo spits
verteld als hij dat zelf kon,
maar toch nog sterk genoeg
voor een lach.
Zo leven ze voort, de mensen
die we gekend en graag gemo
gen hebben
Het maakte voor de posterijen niet uit naar welk Westeuropees land
je vorig jaar een brief stuurde, altijd moest er 'n postzegel op van
tachtig cent, evenveel als voor deelname aan het binnenlands
postverkeer. Door heel Europa was ouderwets corresponderen met
je vrienden even goedkoop.
Maar per 1 januari heeft Europa de binnengrenzen uitgewist en dat
is meteen te merken! Binnen Nederland kost het versturen van een
brief nog steeds tachtig cent, maar naar Frankrijk of Engeland of
Spanje is het nu een dubbeltje duurder geworden. Europa groeit
naar elkaar toe, de drempels worden geslecht, de grenzen gaan
open, we worden allemaal Europeaan, maar voor de schriftelijke
communicatie - die mooie bakermat van vriendschap - wordt over
de grenzen heen het onderscheid vergroot.
Een dubbeltje, 't mag geen naam hebben, maar toch: hoe bedènk je
het? (HC)
Uitgave van uitgeversmaatschappij De Stem B.V.
Directie: drs. J.H.M. Brader.
Hoofdredactie: H. Coumans - hoofdredacteur.
C. Hamans en H. Vermeulen - adjunct-hoofdredacteuren.
Hoofdkantoor: Spinveld 55, Breda.
Postadres: Postbus 3229, 4800 MB Breda.
076-236911/Telefax 076-236405.
Telefax redactie 076-236309.
Rayonkantoren:
Bergen op Zoom, Steenbergsestraat 23-23a,
01640-36850, fax 01640-40731
Postadres: Postbus 65, 4600 AB Bergen op Zoom.
Breda, Nw. Ginnekenstr. 41236326, fax 076-200462.
Voor bezorgklachten: 076-236888.
Postadres: Postbus 3229, 4800 MB Breda.
Etten-Leur, Markt 28, 01608-21550, fax 01608-17829.
Postadres: Postbus 363, 4870 AJ Etten-Leur.
Goes, Klokstraat 101100-28030, fax 01100-21928.
Postadres: Postbus 13, 4460 AA Goes.
Hulst, Steenstraat 14, 01140-13751, fax 01140-19698.
Postadres: Postbus 62, 4560 AB Hulst.
Oosterhout, Arendstraat 14,® 01620-54957, fax 01620-34782.
Postadres: Postbus 4023, 4900 CA Oosterhout.
Roosendaal, Molenstraat 45,® 01650-37150, fax 01650-44929.
Postadres: Postbus 35,4700 AA Roosendaal.
Terneuzen, Zuidlandstraat 32,® 01150-17920, fax 01150-96554.
Postadres: Postbus 145,4530 AC Terneuzen.
Vlissingen, Scheldestraat 7-9,4381 RP,
01184-19910, fax 01184-11446.
Postadres: Postbus 5051,4380 KB Vlissingen.
Openingstijden:
Breda en Oosterhout 8.30-17.00 uur;
overige kantoren 8.30-12.30 en 13.30-17.00 uur.
Abonnementsprijzen v.a. 1 januari 1993 (bij vooruitbetaling te voldoen):
per kwartaal 85.50, per halfjaar 170.05 óf per jaar 330.70.
Voor abonnees die automatisch betalen: per maand 28.45,
per kwartaal 83.00, per half jaar 165.05 óf per jaar 320.70.
Voor posttoezending geldt een toeslag.
Losse nummers: maandag t/m vrijdag 1.60; zaterdag 1.90.
Service-afdeling abonnementen: 076-236472,
maandag t/m vrijdag 8.30-12.00 en van 12.30-16.00 uur.
Lezersservice:
Centrale reclame-afdeling 076-236911.
Fotoservice 076-236573.
Advertenties (tijdens kantooruren 8.30-17.00 uur):
Rubrieksadvertenties 't Kleintje 076-236882.
Grote advertenties uitsluitend 076-236881
Geboorte- en overlijdensadvertenties 076-236442.
(Buiten kantooruren maandag t/m vrijdag van 19,00 tot 20.30 uur
en zondag van 18.30 tot 21.30 uur 076-236394/236911).
Bankrelaties: Postgiro 1114111 - ABN/AMRO rekr 520538447.
Heeft u de krant niet ontvangen Onze excuses. i
Bel voor nabezorging tijdens kantooruren uw rayonkantoor.
Op 17 december vorig jaar deporteerde
Israël 415 Palestijnen, zonder enige
vorm van proces, naar Libanon.
Aanleiding tot deze grootste deportatie
uit de geschiedenis van Israël was de
ontvoering van de Israëlische soldaat
Nissim Toledano, enkele dagen eerder,
die later in de buurt van Jeruzalem
vermoord langs de weg werd gevonden.
De ontvoering en de moord waren
opgeëist door de islamitisch-funda-
mentalistische Hamasbeweging in de
door Israël bezette gebieden.
Volgens de Israëlische veiligheidsauto
riteiten waren de 415 uitgewezenen
aanhangers van de Hamas, die enkele
jaren geldden door de Israëli's onwettig
is verklaard.
De 415 werden 's nachts over de Israë-
lisch-Libanese grens gezet, maar wer
den door Libanese legerposten tegenge
houden. Ze bivakkeren nu al bijna vier
weken in de barre winterkou op een
heuveltop in Zuid-Libanon.
Een van de gedeporteerde Palestijnen barst tijdens een gebed uit in tranen
Hoewel Israël gisteren
toestond dat de Palestijnen
in het niemandsland tussen
Israël en Libanon
medicijnen krijgen, blijft
hun situatie uitzichtloos.
Onze Israëlische
correspondent ging er
kijken.
Door Willy Werkman
OP DE TENT van Moham
med Tahseen Shawar klet
terde de regen. De wind
gierde. De kou was ondraag
lijk.
Maar de onheilspellende gelui
den van de winter, op de heu
veltop in Zuid-Libanon, dron
gen niet tot hem door. Midden
tussen zijn vrienden, gehurkt op
de grond, en stil voor zich uit
starend, luisterde hij ademloos
naar de door ons meegebrachte
familieboodschap, die uit de
taperecorder kwam.
Ontroerend klonk de stem van
zijn vrouw. „Schat, we maken
het goed", klonk het. De stem
haperde even. Op de achter
grond was het geluid van Mo-
hamm. „Wij allemaal denken
aan je", klonk het door het
kindergeluid heen. „Kom gauw
terug."
Mohammeds gezicht vertrok.
Hij lachte en hij huilde tegelijk.
Over zijn wangen biggelden de
tranen. „Al hamdulillah",
bracht hij uit. „God zij geze
gend. Nu heb ik weer kracht."
Marj a-Zuhour is de meer dan
duizend meter hoge heuveltop
in Zuid-Libanon, waarheen Is
raël bijna vier weken geleden
415 Palestijnse aanhangers van
de islamitisch-fundamentalisti-
sche Hamasbeweging uitwees.
Ze waren midden in de nacht
van hun bed gelicht en met
bussen, in een reis die uiteinde
lijk zesendertig uur duurde,
over de Libanees-Israëlische
grens gezet.
Met niets méér bij zich dan de
kleren die ze droegen, en met
een deken en een regencape, die
de Israëlische soldaten hen - in
een cynisch gebaar van mense
lijkheid - op het laatste moment
hadden gegeven.
Het was een daad van wraak
geweest op de ontvoering van
een Israëlische soldaat, die twee
dagen later dood was gevonden.
Harnas, een aan kracht en in
vloed winnende beweging in de
door Israël bezette gebieden, die
zich tegen het vredesproces tus
sen de Israëli's en de Palestijnen
verzet, had de verantwoorde
lijkheid voor de ontvoering en
de moord op zich genomen.
Ze waren te voet in het Libane
se grensgebied terecht gekomen.
Maar verdreven door de Israë
li's bleken ze ook in Libanon
niet welkom te zijn. Er was hen
niets anders overgebleven dan
de heuveltop Marj a-Zuhour, zo
poëtisch de vlakte van de bloe
men genoemd, tot hun tijdelijke
verblijfsplaats te maken.
In de door het Rode Kruis gele
verde tent van Mohammed Tah
seen Shawar hoorden we de
verhalen van de mannen uit
Hebron, uit Betlehem, uit Na
bloes en uit Gaza.
We zaten op de door het regen
water doordrenkte matrassen.
Rondom ons lagen him klets
natte bemodderde schoenen.
Aan een lijntje hingen wat vieze
kledingstukken. De stank be
dwelmde.
„We hebben maar heel weinig
te eten", vertelt Mohammed.
„Al dagen eten we niet meer
dan een paar aardappelen per
dag, die dorpelingen uit de
buurt 's nachts op de rug van
ezeltjes naar ons toe smokkelen.
Het Libanese leger laat zelfs
geen voedsel voor ons door.
Maar aan de honger zijn we al
gewend. De kou is veel moeilij
ker. We kunnen bijna niet sla
pen. We moeten steeds in bewe
ging blijven om onze lichamen
te verwarmen. Er zijn al tiental
len zieken."
De kou, het voedselgebrek en
het vieze water, dat ze in de
buurt van het tentenkamp vin
den, heeft al voor griep, darm
ziekten en huidaandoeningen
gezorgd. Er is zelfs dysenterie
uitgebroken.
In de tent, die de tien doktoren
onder de gedeporteerden tot
'kliniek' hebben bestempeld,
komen iedere dag nieuwe pa
tiënten.
„Sommigen", zegt dr. Samir
Saleh el Kadi, „kan ik helpen
met de weinige medicijnen, die
het Rode Kruis ons heeft ge
bracht. Maar ik weet niet wat ik
moet doen als de voorraden op
raken. Het zal niet zo lang meer
duren, vrees ik, dat er doden
zullen vallen. Ik heb nu bijvoor
beeld een man die aan suiker
ziekte lijdt. We hebben hier na
tuurlijk geen diabetisch voedsel
voor hem. Ik heb alleen nog een
beetje insuline. Hoe moet ik het
leven van die man redden?"
Onze tocht naar Marj a-Zuhour
was moeilijk en gevaarlijk ge
weest. Bijna een hele dag had
den we per auto gereisd van de
hoofdstad Beiroet, via de diep
ingesneeuwde bergpassen naar
de Beeka-vallei, in het oosten
van het land.
Onze chauffeur had sneeuwket
tingen om de autobanden moe
ten leggen om niet uit te glijden
op de hoogten die hier en daar
bijna tweeduizend meter be
reikten.
Hij had de soldaten van de
Syrische en Libanese legerpos
ten om moeten praten. Onze
paspoorten en perskaarten wa
ren ettelijke malen afgenomen
om in een vies schriftje onze
namen te noteren.
Mannen van de Syrische veilig
heidsdienst, overal aanwezig nu
het grootste deel van Libanon
door het Syrische leger bezet is,
hadden schijnwerperlicht op
onze gezichten geworpen, de in
houd van onze auto doorzocht,
en zelfs de kranten afgenomen
die we bij ons hadden.
„Onze regering wil niets met de
gedeporteerden te maken heb
ben", was de uitleg geweest van
Mahdi, onze chauffeur. Niets
met de gedeporteerden te ma
ken willen hebben, betekent,
dat geen enkele vorm van Liba
nese humanitaire hulp de man
nen in het tentenkamp in Marj
a-Zuhour mocht bereiken. Zelfs
niet de kranten en de stukken
brood en kaas, die ze voor ons
zelf hadden meegenomen...
Maar de ontberingen van de reis
waren niets geweest, vergeleken
met de kou, de gierende wind en
de nattigheid van de plek, waar
de gedeporteerden hun kamp
hadden opgeslagen.
De laarzen, die onze voeten
hadden moeten verwarmen, wa
ren bijna meteen doorweekt.
Zelfs de met bont gevoerde jas
kon niet voorkomen, dat we
bibberend en soms zelfs schok
kend van de ondraaglijke tem
peraturen, moesten luisteren
naar het menselijke drama dat
zich in Marj a-Zuhour afspeelt.
Mannen, door de Israëli's 'terro
risten' genoemd, omdat ze aan
hangers zijn van een onwettig
verklaarde organisatie, sommi
gen met blote voeten in sanda
len, en met dunne trainingspak
ken aan, met moeite overlevend
op een heuveltop tussen de Is
raëlische en Libanese legerpos
ten.
Pionnen in het politieke
machtspel van het Midden-Oos
ten, die zonder enige vorm van
proces over de grens warsen
gezet. Zoals Mohammed Tah
seen Shawar, die 's nachts de
heimwee voelt en soms als een
klein kind huilt.
„Vaak ga ik een stukje lopen",
vertelt hij. „Dan denk ik aan
mijn vrouw en aan mijn kinde
ren. En dan stromen de tranen
over mijn gezicht. Ik weet niet
hoe lang ik hier nog moet blij
ven. Israël heeft gezegd, dat we
FOTO AP
voor twee jaar zijn uitgewezen.
Ver beneden, bij een ijskoud
bergstroompje, wassen en
mannen hun handen, hun
zicht en hun voeten. Van
noodzakelijke douche hebben
zij al wekenlang moeten afzien.
„Allah, onze God, zal ons bij
staan", zegt Hussam Hilrrj
Jamjoem. „Ons rest niets meer
dan ons geloof. Wij bidden drie
maal per dag. Alleen daaruit
halen wij de kracht om het hier
vol te houden."
Voor hoe lang nog? Twee van de
415 gedeporteerden zijn het vo
rige weekeinde door doktoren
van het Rode Kruis meegeno
men. Een zestienjarige jongen,
die volgens Israël 'per vergis
sing' was uitgewezen, en
erstige nierpatiënt, wiens leven
in gevaar was.
De jongen mocht naar zijn
woonplaats Hebron1'op de jves-
telijke Jordaanoever terugke
ren. Maar de nierpatiënt moest
in een ziekenhuis in Zuid-Liba
non worden opgenomen, omdat
Israël hem de toegang weigerde.
Hoe lang voor de achtergebleve
nen de weg terug naar huis, niet
meer dan enkele kilometers
lang, nog gesloten zal blijven,
weet niemand.
Maar als de nacht over Maij
a-Zuhour valt en de wind
kracht toeneemt, brengen Mo
hammed Tahseen Shawar
zijn vrienden het in hun stin
kende tent op om met hun lied
van de terugkeer het hart ver
warmen: „Ik zweer u, oh moe
der, ik zal naar huis terugkeren.
Bevloei het land en neem
wraak."
Wekenlang al laten
honderden werkers in de
kern van de hoofdstad hun
hamers tikken en hun
zagen zingen dat het een
lieve lust is. Bill en Hillary
Clinton komen eraan en de
tribunes moeten tijdig
klaarstaan voor wat the
greatest (inaugural) show
on earth moet worden.
Door onze correspondent
Marc de Koninck
„DIT IS ZÓÓÓ opwindend,
man! Voor het eerst is een pre
sident jonger dan Mick Jagger!
Iedereen komt naar het feest.
Miljoenen gewone mensen en
alle sterren van Hollywood en
Broadway. Iedereen wil erbij
zijn als Amerika aan iets
nieuws begint. Het zou me niet
verbazen als Elvis ervoor terug
komt."
Chuck's gezicht gloeit van en
thousiasme, als hij even opkijkt
van onder de stellage die hij aan
het bouwen is langs Pennsyl
vania Avenue in het drukke
centrum van Washington.
Elvis zél ook komen opdagen.
Hij zal tegen de hemel hangen
boven de Potomac River als
sluitstuk van het kolossale
vuurwerk komende zondaga
vond. Een weelde van kleurijke
explosies zal het silhouet van
Bill Clinton, blazend op zijn
saxofoon, stralend aftekenen op
het uitspansel, met de contou
ren van The King daarachter.
Vijf dagen lang zal Washington
daveren rond de inauguratie,
die met Clintons eedaflegging
woensdag op de trappen van het
Capitool zijn officiële beslag
krijgt. Even moeten maar ver
geten worden dat de nieuwe
president veel van zijn verkie
zingsbeloften waarmee hij het
Werklieden zijn al wekenlang druk in de weer met de bouw
van stellages, podia en tribunes voor het grote inauguratie-feest
in Washington. foto epa
nieuwe Amerika voor ieders
ogen toverde, al is vergeten.
Behalve dringen wordt het dus
dansen, lachen, zingen, bidden
en huilen geblazen in het hart
van 's werelds enige overgeble
ven grootmacht. Een paar van
de hoogtepunten: tien kolossale
Inaugural Balls, vier Inaugural
Dinners, twee Presidential Ga
la's, een sterrenfestival dat zijn
weerga niet kent, parades, re
cepties, kerkdiensten etc. etc.
En op de meeste van die happe
nings willen Bill en Hillary - of
anders wel Al (Gore) en Tip
per - zich persoonlijk laten
zien...
Wie denkt dat het een elitaire
aangelegenheid wordt, deze vie
ring van de nieuwe start die
Amerika wil gaan maken, heeft
het mis. Het Ritz Carlton Hotel
heeft dan wel suites in een aan
bieding van 23.000 dollar voor
vier nachten, maar in hoofdlij
nen wil de inauguratie-extrava-
ganza trouw blijven aan het
formele motief: 'America's Reu
nion'.
Het wordt het Democratische
feest van de hereniging van al
les en iedereen wat in de voor
bije twaalf jaar van Republi
keins bewind van elkaar ver
vreemd is geraakt. Het wordt
het feest van zwart en blank,
indiaan en hispanic, homo en
hetro, vrouw en man, ziek en
gezond, arm en rijk, oud en
jong, yup en hippie. Want ieder
een is nodig voor de wederop
bouw van Amerika. Een van de
bals is speciaal voor de daklo
zen en op een ander zijn alle
Amerikaanse top-types uitgeno
digd die zich zorgen maken om
het milieu.
Geïnspireerd door het moeilijk
te definiëren maar misschien
daardoor zo aanstekelijke Clin-
ton-idealisme, zal de nieuwe
political correctness dan ook af
stralen van het veelledige fes
tijn.
Zo vraagt het Inaugural Com
mittee aan de gasten die als
VIP's naar Washington komen,
om mee te werken aan 'een zo
laag mogelijke limousine-dicht
heid' in de stad en om zich van
hotel naar evenement te laten
vervoeren met de beschikbare
shuttle-bussen. „U hoeft zich
geen zorgen te maken over de
representativiteit van dat ver
voermiddel. De bus is in."
Ja, de bus is ernstig in sedert
Bill Clinton daarmee tijdens de
voorbije verkiezingscampagne
een aantal tochten door het
land maakte. En de aanstaande
president neemt zondagochtend
dan ook opnieuw de bus voor
zijn triomfantelijke intocht in
de hoofdstad ter opening van
Inaugural Week.
Zwanger van symboliek wordt
die busrit, die van start gaat in
Monticello, het landgoed van
voormalig president Thomas
Jefferson, die in november van
het jaar 1800 vanaf diezelfde
plantage in de lieflijke heuvels
van Virginia per koets, samen
met de vrijgelaten slaaf Davy
Bowles, als verse verkiezings
overwinnaar op weg ging naar
Washington.
Net als Jefferson toen deed, zal
Clinton nu onderweg in Culpe-
per een kerkdienst bijwonen.
Maar anders dan voor Thomas
wacht er nu voor Bill om drie
uur zondagmiddag bij Lincoln
Memorial een welkomstvoor
stelling - vrij toegankelijk voor
iedereen- van een werkelijk
duizelingwekkende verzameling
artiesten.
Van neuriër Tony Bennett tot
rapper LL Cool J, op Madonna
na (er zijn grenzen) is iedereen
er. En natuurlijk op Frank Si
natra en Arnold Schwarzeneg
ger na, die niet zijn uitgenodigd
omdat ze campagne voerden
voor George Bush (ook de reu-
nion-gedachte heeft z'n gren
zen).
De wereld van het entertain
ment is bijna collectief enthou
siast geworden voor Bill Clinton
sedert Dan Quayle het vorig
jaar waagde om 'Hollywood' er
van te betichten haar morele
verval ('idealisering van geweld,
vrije seks, ongehuwd moeder
schap') via de filmindustrie op
te dringen aan het Amerikaanse
publiek.
Ook de recente ongeregeldhe
den in Los Angeles, die vervaar
lijk dicht in de buurt van Hol
lywood kwamen, hebben daar
doen doordringen dat Amerika
aan verandering toewas.
Tot de hoogtepunten maandag
behoren de diplomatieke 'we
reldreceptie' op Georgetown
University en een wel zeer bij
zondere lunch met de Clintons:
de 'Faces of Hope Luncheon'
Voor die maaltijd zijn tweehon
derd burgers uitgenodigd die
zorgvuldig zijn geselecteerd op
zo'n manier dat ze een preciese
dwarsdoorsnede van de Ameri
kaanse bevolking vormen.
Dinsdag is er onder meer een
'Salute to Children', een show
in het Kennedy Center tot onge
twijfeld spectaculair én hyper
gevoelig eerbetoon aan Het
Kind. En die avond volgt dan in
het Capital Center het aller
grootste van alle gala's, een ge
beurtenis waarnaar heel Ameri
ka gespannen uitkijkt (alle ma
jeure evenementen zijn recht
streeks op tv) in verband met de
prangende vraag hoe Hillary
zich zal hebben getooid.
Woensdag zal de hele wereld
rechtstreeks meekijken naar de
inzwering door opperrechter
William Rehnquist en vervol
gens de traditionele nationale
parade (ditmaal inclusief een
delegatie aids-patiënten) van
het Capitool over Pennsylvania
Avenue naar het Witte Huls
Jimmy Carter legde destijd de
hele ruim twee kilometer lo
pend af, maar uit veigheids-
overwegingen doen de Clintons
nu het traject 'in principe' per
gepantserde limousine.
Donderdag houden Bill en Hil
lary nog 'open huis'. Dan mag
elke gewone burger die er tw«
weken geleden snel genoeg bil
was om op wie-het-eerst-konit-
basis een van de 3.000 toe
gangskaarten te bemachtig®-
het echtpaar succes komen
wensen.
Daarna gaat de nieuwe pr
dent aan het werk. Als Saddam
of wie dan ook hem niet al °P
woensdag aan het werk h
gezet.
pestem
Van onze Haagse redactie
nen Haag - Het kabinel
voor een experiment m<
'waterrekening' per hui:
den, ter vervanging v;
drie nota's voor water,
recht en zuiveringslaster
ne hoogte van de nieuwi
rooet volledig afhankelijk
den van het waterver
paardoor zouden huishr
zuiniger met het water om;
pe ministers Maij-Wegger
keer en Waterstaat) en
(Milieubeheer) schrijven
Hilversum (anp) - Het
somberder over de Ne
eerdere voorspellinger
de Vara-microfoon:
en de werkgelegenhei
gunstige zin moeten
neerwaarts."
Begin november publiceer
CPB al een vrij somber
met zwakke economische
en oplopende werkloosheii
enige lichtpuntje daarin w
de inflatie terugliep. V
Zalm is dit nog steeds in i
lijnen het beeld dat het
voor ogen staat.
Slechter
Geluiden, zoals van de pre
van De Nederlandsche
Duisenberg, dat het all
nogal meevalt, worden
Zalm weersproken.
„Wij denken in ieder gev:
dat het meevalt. Als we zie
we sindsdien aan materiaa
ben binnengekregen, dan
genlijk het afgelopen jaa
wat slechter verlopen, met
wat betreft de winstgeven
Internationale cijfers duid
op dat de ontwikkeling in
land nog veel zwakker i
daar volgend jaar helema;
groei zal zijn. Dat is nati
Den Haag - Het aanta
wordt gemeld, stijgt we
nen jaarverslag 1992 'Ai
ge Hoofdinspectie van d
In 1992 zijn bij de Gï
mensen gemeld waarbij de
lijke ziekte is vastgestelc
zijn er 111 meer dan in
(422) en ook aanzienlijk
dan in het vorige recc
1990, toen 460 aids-slach
werden gemeld.
In totaal heeft Nederlai
officieel 2478 patiënten,
een besmetting met het E
rus aids hebben ontwikkel
Melding van patiënten m(
gebeurt in Nederland op v
lige basis bij de GHI in Ri
Over het laatste kwarta;
1992 kreeg de inspectie 15
dingen binnen, tien pe
waren besmet met HIV-2.
Van de 2478 mensen die a
lijden komt bijna de. he
Amsterdam. Noord-Holl:
dan ook de provincie n
meeste patiënten (1346),
volgen Zuid-Holland
Utrecht (111) en Gele
DE INTERVENTIE van de
begint haar vruchten af tf
waarin de geallieerde st
ten te bepalen, worden
moordende bendes wc
verder het binnenland
bevolking begint nu echt
De verleiding om de con
9ekregen op een stabie
daarbij wordt geteld dat
koord is ondertekend dc
hebben deelgenomen at
hoofdstad.
Maar ook ditmaal bedrie
mers aan het vredesove
zware druk van de Ver
conferentie is het bewijs
bestand en over de ont
meer dan een week dure
mntie die in maart in Ac
Gesproken over verdelini
ln het teken van verzc
peigerden nog langer c
betalen, zetten ze hun ha
Ue waarde van de ove
'eiders van de diverse
wanneer het interventu
verenigde Naties kunne
°m jarenlang een troep
sterk genoeg is om de ri\
net ontbreekt in Soma
Politieke structuur. In
nagenoeg onmogelijke
"°or de tussenkomst va
oevolking van het tota<
voor de lange termijn m
