'HBO en LSO tiadden al in '82 moeten fuseren' suske wiski hambone Hans van Beers cultuurmakelaar tussen Hilversum en het zuiden Magische lapjes aan draadjes van Feike Boschma Het levensverhaal van Ben Webster GIDS këNT 1/ D/r So£K fSP BEJÜi£/DEHH£/D; de stem woensdag 9 december 1992 Het juryrapport van de Sphinx Cul tuurprijs 1992 roemt VPRO-directeur Hans van Beers om zijn gaven als cultuurmakelaar, noemt hem een ma nager met het hart op de juiste plaats en prijst hem zowel vanwege zijn inhoudelijk artistieke kennis en bevlo genheid als politiek-zakelijk inzicht. Hans van Beers (Eindhoven 1941) heeft voordat hij in 1990 bij de VPRO in dienst trad, een lange carrière ge maakt in het onderwijs, het jongeren werk, de kunst en de politiek. Hij was onder meer mede-oprichter van Pink pop, directeur van de Stedelijke Jeug draad in den Bosch, acht jaar wethou der in dezelfde plaats, lid van de Raad voor de Kunst en vier jaar directeur van het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Hans van Beers: „Mensen reizenzijn goed geïnformeerd. De maatstaf van nu is een heel andere dan die van 1964.foto vpro Van onze verslaggever Camiel Hamans In het secretariaat klinkt het wekelijkse duet van Harmke Pijpers en Cor Galis uit de radio, in de kamer van Hans van Beers wordt Schubert gedraaid. De VPRO-directeur luis tert niet naar de uitzen ding van het eigen 'Ge bouw'. „Eigenlijk zou ik dat wel moeten doen," zegt hij la ter in het gesprek. „Ze doen er nog wel eens be- drijfsmededelingen in. Als ze het niet eens zijn met iets dat we besloten heb ben, hoor je het meteen daar. Hoewel, het wordt minder. Het gaat goed bij de VPRO." Van Beers praat los en noncha lant, zoals hij er ook uitziet. Een bordeauxroodjasje met eronder een open houthakkershemd. Grote, vloekende ruiten en een wit topje van een mariniers-in- terlock. De woorden komen in brokjes, steeds vijf of. zes aan eengeregen, dan een pauze. Alsof hij de nieuwe voorraad eerst even kauwt voor hij ze uit zijn wangzakken vallen laat. Van Beers oogt goedmoedig. De schijn bedriegt. Met een gebaar alsof hij in een schiettent de roos wil raken, zet hij met de afstandsbediening de cassette uit. Meteen erna, nog zonder dat er een vraag gesteld is, toont hij de vernieuwde VPRO-gids. Een afwijkend for maat. Breder dan tot nu toe. Op twee naast elkaar liggende pagi na's alle van belang zijnde tele visieprogramma's van een dag. Op de volgende op dezelfde ma nier de radio. „En apart de klas sieke muziek. Daar zit een markt voor ons. De Radio 4-luisteraar is geen VPRO-fan. Die vinden ons nog altijd een wilde omroep. Van die blote meiden en Wim T. Schippers-humor. Door een aparte klassieke muziekrubriek proberen we ze binnen te krij gen. Niemand anders doet het." Centraal Zonder overgang ontvouwt hij zijn visie op Radio 4. „Van die zender deugt niets. Er moet een centrale zenderredactie komen. Een hoofdredacteur, los van alle omroepen, die samen met de ar tistiek leider van het Muziekcen trum, de verzamelde orkesten van heel Hilversum, de program ma's samenstelt. Klassieke mu ziek, en dus Radio 4, heeft nau welijks iets met identiteit te ma ken. De omroepverenigingen die er nu allemaal hun eigen plekje hebben en zo weinig mogelijk samen doen, hebben er daarom niets te zoeken. Als er een redac tie komt voor die zender, kun je samenhang krijgen in de pro gramma's, kan er een speelcul tuur voor de verschillende om roeporkesten ontstaan, krijgen we de beste klassieke muziek zender van de hele wereld." „Geen wonder dat de Raad voor de Kunst dat ook vond. Niet alleen omdat ik erin zit, maar omdat dit de enige manier is om kwaliteit te bieden. Het NOS- bestuur vond dat er 10 miljoen bezuinigd kan worden op de klassieke muziek. Ik eh, de VPRO was tegen. Niet vanwege dat bedrag, de leiding van de orkesten had zelf aangegeven dat er goedkoper en beter ge werkt kon worden, maar omdat er geen plan aan deze bezuini ging ten grondslag lag." „Het voorstel van het NOS-be- stuur kwam bij de minister op tafel. Die heeft het doorgezon den voor advies aan de Raad voor de Kunst en de Mediaraad van Van der Louw. In de Raad voor de Kunst kreeg ik het dus weer voor mijn neus. Op het eerste gezicht een beetje schizo freen. Van Beers werkt mee aan een plan, waarover hij nader hand moet adviseren. Maar dat is het niet. Ik heb steeds hetzelf de standpunt ingenomen." Flexibeler „Er kan, dat zegt de orkestlei ding zelf, met minder geld rond gekomen worden. Maar er moet wel een goed plan zijn. Dat heeft de Raad voor de Kunst toen maar geformuleerd. En dat is dat idee van een centrale redactie. Met een hoofdredacteur voor een gelimiteerde periode. Die 10 mil joen betekent niet per se het opheffen van een orkest. Je kunt flexibeler gaan werken. Kijk maar naar het Nederlands Phil harmonisch Orkest. Dat waren vroeger drie orkesten. Nu doen ze symfonisch repertoire, opera begeleiding en kamermuziek. Dat kan hier ook. Je moet wel vaste kernen houden, vooral voor zo'n kamerorkest, maar de aanvullingen komen uit de grote pot. En zou er wat tegen zijn als de solo-hoboïst van Rotterdam eens een weekje met het kamer orkest meedoet?" „Dit is andere koek dan wat de kranten schreven toen ons advies bekend werd. Wij willen niet zomaar 10 miljoen graaien uit de omroeporkesten. Een plan daar gaat het om. En die 10 miljoen blijven in de kunst. Die gaan naar film, drama en dat soort dingen." Saai Van Beers neemt ineens de hou ding van een beroepsvergade raar aan, als hem erop gewezen wordt dat hij het weliswaar steeds over kunst heeft, maar dat de VPRO toch zeker niet een kunstomroep bij uitstek ge noemd kan worden. Alsof hij inspiratie van boven verwacht, kijkt hij zwijgend naar het pla fond, legt de vingertoppen van beide handen tegen elkaar en plaatst de wijsvingers tegen het topje van zijn neus. Dan komt er zonder hapering een volledige zin: „Daar is een genuanceerd antwoord op te geven." Wat volgt is het bekende om- roepbazenverhaal over goede kunst die niet per definitie goede televisie oplevert. Dat een Ma- hlersymfonie onder Haitink op tv saai blijft. Dat theaterregis traties bijna altijd rampzalig zijn. „Dans kan nog wel. Zo maar opnemen wordt ook droog. Speciaal ensceneren en monte ren, dat kan. Maar er zijn er maar een paar die dat op een adembenemende manier kunnen. In Nederland helemaal." Sluitstuk van zijn betoog is, dat de NOS al zo veel doet. „De aanvullende taak van de NOS is daarvoor en dat doen ze goed." Van Beers laat een lange stilte vallen, blijkbaar om het effect van zijn woorden te meten. Bij de eerste tegenwerping komt zijn normale toon terug. Bijzonders „Je hebt gelijk. Dit verhaal kan elke zendgemachtigde vertellen. Maar de VPRO heeft best wat bijzonders. Zo'n programma als 'Reiziger op zondag'. In omroep- termen geen groot succes. Toch altijd nog zo'n 30 voetbalsta dions vol kijkers. Dat blijft. En dan die Sellars' opera's. Dat is ook meer VPRO dan een Ring, behalve als die totaal afwijkend zou zijn. Prima Vista. De keuze van onze films. Cult- en kijk- huiswerk. Rond Kerst brengen we 16 musicals. Die musicals zijn niet typisch VPRO. Wel dat ,we er zo veel bij elkaar bren gen." „En dan dat wij een eigen thea tergezelschap opgericht hebben. Speciaal voor televisie. Zes to neelstukken, bewerkt en gemo derniseerd. Een vaste regisseur en zeven vaste acteurs. Namen als Dagelet, Pelgrom, Wouden berg en Vecht. Dat durft toch niemand." „Het gaat ons niet zo maar om het etiket kunst. Voor ons wordt het pas interessant als er iets mee aan de hand is. Het moet onderscheidend zijn. Kunst op zich kan overal. Weet jij een voorbeeld van kunst die geen AVRO kan zijn?" Film is nor maal geen kunst. Film bij de VPRO wel." „Diogenes, dat is ook kunst. Het is meer dan een informatieve rubriek. Het heeft een kunstzin nige uitstraling. Niet alleen door de vorm." Van Beers raakt opge wonden en op een wat hogere toon en snelheid volgt zijn credo: "Het gaat om geëmotioneerd ra ken, gepassioneerd, gebiolo geerd. Zo berichten, dat verbeel den. Over in zichzelf emotionele onderwerpen. Emotie in inhoud en vorm. Dat is kunst. En op die manier is de VPRO wel een kun stomroep." „Die prijs van Sphinx," zegt Van Beers, „getuigt natuurlijk ook van moed. Maastricht is boos op me. De Raad voor de Kunst, en ik dus, hebben gepleit voor op heffen van het Limburgs Symfo nie Orkest. Het zou samen met Het Brabants Orkest een ver groot symfonie-orkest moeten worden. Op niveau en voor de beste regionale podia. Dat is me niet in dank afgenomen door Maastricht. Dat Sphinx deson danks die prijs aan mij uitreikt, vind ik daarom dapper." „Nu ons plan niet doorgaat en alles moet blijven, zoals het is, heb ik geen kinnesinne. Ik blijf natuurlijk wel bij mijn mening dat het voor de kwaliteit beter geweest was, als zo'n fusie er wel gekomen was." Van Beers reageert nieuwsgierig als een copie van een krantearti kel uit 1982 voor zijn neus ge legd wordt. Een stuk van dezelf de Hans van Beers, toen nog wethouder van cultuur van Den Bosch die zich met tal van argu menten keerde tegen een plan van minister Van der Louw om Het Brabants Orkest te laten fuseren met het Limburgs Sym fonie Orkest. Protestactie Na een paar seconden van lezing heeft hij zijn antwoord klaar: „Ik heb het toen natuurlijk blind opgenomen voor het HBO. Ik was PvdA-wethouder van cul tuur en het begon ons net een beetje te lukken regionale of lokale cultuurpolitiek op de agenda te krijgen. Daarom heb ik de protestactie tegen de fusie van harte ondersteund. Het was lokale culturele politiek, 'blijf van ons orkest af'. Bij nader inzien denk ik dat het handiger geweest was, als er toen gefu seerd was. Toen was er nog geld voor. Dan hadden we nu een volwaardig groot symfonie-or kest voor het Zuiden gehad." „Spreiding werkt niet meer. De volksopvoedende waarde van ei gen ensembles, betwijfel ik. Di rect na de oorlog, toen de PvdA een keer een kunstminister mocht leveren en die spreidings gedachte introduceerde, was het anders. Er is veel veranderd tus sen toen en nu." Ontwikkeling „Er is een gigantische ontwikke ling in de media geweest. Er zijn overal fonotheken en discothe ken. Mensen reizen, zijn goed geïnformeerd. Ze hebben de bes te spullen. Ze weten wat kwali teit is. De maatstaf van nu is een heel andere dan die van 1946. En dan vraag ik me af: 'Wat is het nut van regionaal politieke over wegingen, van een spreiding die leidt tot ensembles die zich slechts bij benadering kunnen meten met de kwaliteit die de mensen thuis hebben.' Natuur lijk kun je het bestaansrecht van je eigen provinciale orkest legiti meren met regionaal bewustzijn, betrokkenheid en atmosfeer. Ik vraag me af of dat op termijn niet averrechts werkt." „Met het in stand houden van al die eigen regionale ensembles, krijg je op een gegeven moment dat het publiek gaat zeggen: het is niet echt goed, ook niet echt slecht, maar wel van dichtbij. Zo'n kwalificatie verdienen die musici niet." „Als ik mezelf zo hoor, lijkt het of ik alles wil opdoeken. Dat bedoel ik niet. Mijn alternatief is: een goed en bevredigend gro ter orkest op termijn. Niet super. Met een vergelijking: topvoetbal wordt gespeeld door Ajax en PSV, ik blijf per slot van reke ning een Eindhovense jongen. In de rest van Brabant wordt ook betaald gevoetbald, maar niet op dat niveau. Voor het publiek, dat de kwaliteit wekelijks op het scherm te zien krijgt, is het toch veel bevredigender als het zo'n kwaliteit ook van de eigen spe lers geboden krijgt. Als Tilburg, Waalwijk en Breda samen gaan. Een FC Midden Brabant. Zo'n club wordt geen Europacupwin naar, maar wel een goede en bevredigende. Eentje, die mee- kan op het niveau van de eredi visie. Het enige nadeel is dat het publiek een half uurtje langer in de bus moet zitten. Dat lijkt me te overkomen." Door Marjan Mes Hoe een Friese boerenzoon uit IJsbrechtum bezeten raakte van het poppenspel en daarin een uniek talent werd, staat te lezen in 'Feike Bo schma, een leven aan draad jes'. De zwijgzame Fries wist al jong dat hij geen namaak- werkelijkheid met marionet ten wilde, zoals hij die als 12-jarige jongen op de kermis had gezien. Toch waren het die variétévoor stellingen met realistische pop pen die hem hadden doen besef fen dat poppenspel zijn wereld was. Hij wilde de werkelijkheid echter niet imiteren, maar het ongrijpbare uitbeelden en de grens tussen schijn en werkelijk heid laten zien. Niet aan kinde ren maar aan een volwassen pu bliek. Poppenkast voor kinderen; dat was niets voor hem. Zijn poppen waren geen Jan Klaas- sens of Katrijnen, maar werden op den duur vaak niet meer dan een lapje stof dat pas een figuur tje werd als hij aan de touwtjes trok. In de jaren zeventig heb ik Feike Boschma meermalen zien optre den bij Funhouse van mimespe- ler Rob van Houten. Die absurde voorstellingen met hun grappige, krakkemikkige theaterentourage werden poëtisch op het moment dat Feike Boschma zijn ijle droomfiguurtjes liet zweven. Soms gingen ze opeens dood en dat was heel dramatisch. „Het allerboeiendste van de pop", zegt hij in het boek van Hanny Alkema, „is dat hij op zo simpele manier het verschil tus sen leven en dood kan uitbeel den. Als hij hangt, is hij dood, trek je aan de touwtjes, dan leeft Feike Boschma tijdens zijn 40-jarige jubileum twee jaar geleden. foto anp hfj weer. Dat is het grootste drama dat je je kunt voorstellen en tegelijkertijd het sterkste theatrale effect dat je kunt laten zien." Voor Feike Boschma is poppen spel een 'levend schilderij'. Van anekdotische verhaaltjes houdt hij niet. „Marionetten weerspie gelen niet een menselijk leven maar de dromen van mensen, hun idealen en verborgen ver langens. Ze hebben maar een bezwaar en dat is dat ze altijd wat zweverig blijven, letterlijk. Je kunt ze nooit van het ene moment op het andere stil zet ten. Met stok- en draadpoppen kan dat wel en daarom werk ik daar vaker dan vroeger mee." Hongerwinter Boschma heeft zelf ook nog kor te tijd geboerd, maar zijn liefde had het niet. Hij ging daarom dus maar naar de MTS. In 1944 tijdens de Hongerwinter staande voor de spiegel besloot hij pop penspeler te worden. In 1945 debuteerde hij als beroeps in Sneek waar hij zijn allereerste abstracte marionet vertoonde. Belangrijk voor zijn artistieke ontwikkeling waren ondermeer Wim Sonneveld, Guido van Deth en vooral de Duitse mimespeel- ster Cilli Wang met wie hij veel is opgetreden. Ook de beeldend kunstenaar Peter Struycken (van de latere computerontwerpen) en Willy Brill met haar jiddische pro gramma's waren geestverwan ten. Met hen heeft hij vele malen intensief samengewerkt in voor stellingen die in de jaren zestig ook op de televisie werden uitge zonden. In die tijd vond hij tele visie nog een uitdaging omdat er nog geëxperimenteerd kon wor den. Feike Boschma is een laat bloeier, die dankzij contacten met andere kunstenaars lang zaam tot een steeds grotere ar tistieke rijpheid kwam. In 1981 trad hij met 'De Rode Sjaal' op in het Holland Festival. De pop kreeg daarin macht over zijn bespeler die grotesk tenonder ging, gewurgd door het rode sjaaltje van zijn pop, maar dan in een enorme uitvergroting. Dankzij dit superieure program ma werd Boschma uitgenodigd in Athene waar hij Griekse thea tervrienden maakte die hem enorm stimuleerden. Drama 'A romance in many dimensions' werd een van zijn allermooiste en meest dramatische produk- ties. Tussen de première in 1989 en zijn veertigjarig jubileum in 1990 speelde zich een persoon lijk drama af in het leven van Feike Boschma. Zoon Klaas die hem vaak assisteerde, overleed aan slokdarmkanker. Hij was geboren uit het huwelijk met Ans Wierda van wie hij na tien jaar in 1968 was gescheiden, nadat Ans haar greep op de werkelijkheid had verloren. Zijn nieuwe levensgezellin werd Elleke Mebius, lerares Neder lands, die hem dankzij haar vas te baan een eigen huis met ate lier kon bieden. In tegenstelling tot Ans kon zij heel goed tegen zijn stilzwijgendheid in periodes van creativiteit. Ook wist zij met de al even naarbinnengekeerde Klaas een goede relatie op te bouwen. Bij zijn 40-jarig jubi leum ontving Feike Boschma in 1990 de prijs van de Vereniging van Schouwburg- en Concertge bouwdirecties. En op zijn 71e werd hem vorig jaar voor het eerst in zijn leven een meerja- rensubsidie toegekend, die door loopt tot en met 1996. Van Feike Boschma valt dus nog heel wat te verwachten. Hanny Alkema: 'Feike Boschma, een leven aan draadjes'. Uitg. Uni- pers, prijs 29.90. Jeroen de Valk schrijft allereerste biografie Door onze redacteur Hans Rooseboom Ben Webster (geboren 1909) was niet alleen één vande vijf grote tenorsaxofonisten van deze eeuw, hij was ooi familie van Abraham Lincoln (geboren 1809). De over- grootvader van Webster, die de naam Missourian Sallé droeg, was een broer van de Amerikaanse president. Thomas Lincoln was rond 1809, in de binnenlanden van Kentucky, niet alleen verant woordelijk voor de geboorte van de grote slavenbevrijder Abraham, maar ook voor de zwangerschap van een slavin, die kort tevoren uit het West- afrikaanse Guinee was wegge rukt. Uit deze buitenechtelijke es capade werd Missourian Sallé geboren, een halfbroer dus van Abraham Lincoln, en de grondlegger van de familie van Ben Webster van moe derszijde. Bewijzen voor deze familiemythe zijn er niet. Maar feit is wel dat Abraham Lincoln en Missourian Sallé in hetzelfde jaar geboren werden in hetzelfde dorp in Kentucky. En nog belangrijker: op de foto vertoont Websters voor vader een duidelijke gelijkenis met 'Abe'. Deze wetenswaardigheden staan in het boek In a mellow tone. Het levensverhaal van Ben Webster van de Neder landse journalist Jeroen de Valk. Het is de eerste biografie ter wereld van de legendari sche tenorist. Een zekere presidentiële waardigheid was Ben Webster overigens niet vreemd. Hij was onverstoorbaar (behalve als hij dronken was) en liet graag anderen klusjes voor hem op knappen. Hij was gewend dat de dingen voor hem gedaan werden. Resultaat van zijn op voeding: Ben groeide op in een redelijk welvarend zwart bur gerlijk gezin in Kansas City, Missouri. Zijn vader ging er al snel vandoor, maar hij had een krachtige moeder. Viool Kansas City was in de jaren '20 hét centrum van de jazz in Amerika, dus het lag voor de hand dat de hypermuzikale Benjamin Webster (later bleek dat hij een absoluut gehoor had) al snel de viool die hij van zijn moeder moest bespe len weggooide en zich in de jazz stortte. Jarenlang werkte de van natu re luie Webster (door zijn op voeding nog versterkt) kei hard. Tot hij in 1940 bij El lington terecht kwam speelde Ben Webster in een hele reeks bands, waaronder beroemde als die van Bennie Moten, Fletcher Henderson, Andy Kirk, Cab Calloway, Teddy Wilson. Op allerlei plaatopna men is de ontwikkeling van Webster tot een goed vakman te volgen. Als goede sideman deed hij zijn intrede bij Duke Ellington (de Olympus voor jazzmuzi kanten) en onder de gunstige omstandigheden bij the Duke groeide hij uit tot een muzika le persoonlijkheid van de eer ste rang. Zijn definitieve eigen stijl vond Ben Webster pas in de jaren '50, toen hij de '40 dus al dik gepasseerd was. Een trage ontwikkeling, die geheel in overeenstemming was met zijn geaardheid, zijn opvoeding en zijn voorkomen. Slechts heel even is Webster getrouwd geweest, en hij heeft het daarna nooit meer gepro beerd. Hij keerde terug naar zijn geboortestad Kansas City en woonde tot hun dood bij zijn moeder en zijn oudtante, die hem liefdevol verzorgden, maar hem ook commandeer den en strikt aan de regels hielden. Webster had dat nodig. Toen hij tussen 1966 en 1969 ij Amsterdam woonde, viel hij ij handen van de 77-jarige me vrouw Hartlooper, een joodss weduwe. In haar bovenhuis aan de Waalstraat, Amster dam-Rivierenbuurt, huurde Webster een kamer. Maar Mrs Hartlooper deed veel meer. Ze maakte zijn ontbijt en avond eten, verbood hem veel te drinken, maar was ook aan wezig bij zijn concerten en televisie-optredens. Als hij be zoek kreeg was zij de gast vrouw. Ben was zeer met deze dame ingenomen. „Ze behan delde hem als een grote zoon die maar niet wil oppassen", zegt zijn toenmalige vriend Joan van der Keuken. Gedurende de jaren '50 had Webster geleefd als studio- en nachtclubmuzikant in Los An geles en New York. Hij maak te onderdeel uit van de stal van Norman Grantz. Zijn moeder en oudtante overleden in '63, het publiek raakte op hem uitgekeken en hij op hel publiek, Webster werd zeer dik en dronk heel veel. Hij besloot zijn geluk in Euro pa te beproeven. „In Europa kreeg hij, zoals meer Ameri kaanse jazz-musici, het res pect waar hij zo naar verlang de", schrijft Jeroen de Valk. Webster liet in Amerika let terlijk alles achter. Hij leidde een schamel bestaan, maai had kennelijk ook niet veel nodig. Een opsomming van zijn bezittingen geeft beter dan wat ook aan wat vooi iemand Ben Webster was. „Ben had niet zoveel bezittin gen", schrijft Jeroen de Valk over Websters Amsterdamse periode. „Naast zijn saxofoon en de plano bezat hij ongeveer 20 platen, een stel banden (één met wakin'up musicen een stereo-installatie. Ook had hij wat foto's van de vrouwen die hem hadden opgevoed en van zijn geboortehuis". Breda Van 1969 tot zijn dood in 1973 woonde Webster in Kopenha gen, maar hij bleef veel in Nederland optreden, waar hij veel vrienden had. Zijn zondheid ging hollend achter uit, hij werd wanstaltig dik dronk altijd maar door. Op 31 mei 1973 trad hij met het Metropole Orkest en de Dutch Swing College Band op tijdens het derde Oude Stijl Jazz Festival in Breda. Er werd een 'Duke-Ellington- concert' gebracht in Het Turf schip. Na twee stukken werd Webster van het podium ver wijderd. Volgens een collega muzikant kon hij nauwelijks op zijn benen staan. Toch schreef de recensent van De Stem daags na het concert: „Zijn lyrisch vermogen zorgde ervoor dat Mood Indigo en Satin Doll als onvergetelijke nummers in het geheugen werden gegrift". Het zou een van Websters laatste optredens zijn. Op 20 september 1973 overleed de tenorist in het Amsterdamse Lucas Ziekenhuis, na een be roerte gevolfd door een long ontsteking. De stoffelijke resten van Ben Webster bevinden zich op een Kopenhaagse begraafplaats, naast die van Sören Kierke gaard en Hans Christian An dersen. Jeroen de Valk: 'In a mellow tone. De levensgeschiedenis van Ben Webster'. Uitg. Van Gennep. Ben Webster speelde vlak voor zijn overlijden in 197S Het Turfschip in Breda. 'foto hans chabo1 de stem radio 1 heel uur en 7.30, 8.30, 12.30, yj30 17.30, 18.30 en 06.30 Nieuws. i/ara- 7 07 Radio I woensdageditie. a\W 12.07 AVRO Radiojournaal. wrrv- 17.05 Hier en nu. 19.04 Hier .n nu/Praatradio. NOS: 20.04 Langs jp lijn sport en muziek. 23.07 Met het oog op morgen. EO: 0.04 Voor wie niet slapen kan. 1.02 Zingen in de nacht. 2.02 De verandering. 3.02 Gospels van toen. 4.02 De ochtend- mix. 5.02-7.00 Wakker op weg radio 2 Élk heel uur nieuws. VOO: 7.04 Ook noeiemorgen. 9.04 Muziek terwijl u Lrkt 12.04 Het is maar een spelle tje 14.04 Terug in de tijd. 15.04 Nederland muziekland. EO: 17.04 Alle mensen. VPRO: 18.04 Ekkel ho rizontaal- EO: 19-04 Country trail. 2004 Samen zingen in.... 20.30 Ne derland zingt: Licht op jongerenko ren 21.04 Gospelpodium. 22.04 Praise op woensdag. 23.04-24.00 Take it easy radio 3 Elk heel uur nieuws. AKN: 6.02 Breakfast-club 9.04 Arbeidsvitami nen 11.04 Baas van de dag. VARA: 1204 Denk aan Henk. 14.04 Carola. AKN-15.04 Popsjop. VOO: 17.04 Rin- keldekinkel. NOS: 18.04 Avondspits. EO: 19.04 Spoor 7. AKN: 20.04 Pa perclip magazine. VPRO: 21.04 Villa 65 TROS: 0.04 TROS Nachtwacht. NOS: 2.02 Papa is wakker. AKN: 4.02-6.00 Pyjama-FM radio 4 7 00 8.00, 13.00, 18.00 en 20.00 Nieuws. NCRV: 7.02 Preludium. 8.04 Musica sacra. 9.00 Muziek voor miljoenen. 11.00 Ochtendconcert: Honeggger, Milhaud en de Groupe des Six. 13.04 Stemmen. EO: 14.00 Het middagconcert. Pianomuz. 16 00 De Nederlanden. AVRO: 17.00 Jacco's keus. AVRO: 18.04 Kleine zaal: Wiener Schubert Trio. 19.00 Opera magazine. 20.02 Avondcon cert: Nieuw Sinfonietta Amsterdam met tenor en hoorn. 23.00-24.00 Jazzspectrum radio 5 Elk heel uur nieuws. NOS: 6.45-6.50 Mededelingenrubriek met uitge breid weerbericht en Scheepvaart- berichten. 7.05 1008 AM. 8.55 Wa terstanden. EO: 9.02 Vrouw-zijn. KRO: 10.02 Gezondheid, een zorg. 10.55 Column. 11 02 M/V. 12.02 On der tafel. 13.10 Damokles. 14.02 Glas in lood. 15.02 Camera Obscura. rvu: 16.02 De schatkamer. NOS: 17.10 Radio UIT. PP: 17.50 Groen Links. 18.00 Nieuws. KRO: 18.02 De fascinatie. 18.30 Ik zal er zijn. 18.50 Boekenwijsheid. EO: 19.00 Waar waren we ook alweer? NOS: 19.15 Nieuws en actualiteiten in het Turks. 19.50 Nieuws en actualitei ten in het Marokkaans en Berbers. 20.40 Nieuws en actualiteiten in het Chinees. TELEAC: 21.00 Kwaliteits management. 21.30 Frans voor be drijf en beroep. 22.00 Schoner pro- ducren. 22.30 Ziekteverzuim. 22.45 Praktijkdiploma Informatica I KRO: 23.00-24.00 Heb ik iets gemist? omroep brabant leder heel uur en 7.30 ANP nieuws, gevolgd door Brabants nieuws en actualiteiten. 7.45 De krant in Bra bant. 7.51 Weerman Johan Ver- schuuren. 7.55 Nieuwsoverzicht. 8.05 Actualiteiten Radio 1.9.07 Mu- ziekkiosk. 10.07 Draaibank, verzoek platen'. 11.07 Van Harte, felicitatie programma. 12.53 Bericht voor boer en tuinder. 12.55 Nieuwsoverzicht. 13.05 Actualiteiten Radio 1. 14.07 Muziekkiosk. 16.07 De heerlijkheid. 17.45 De agenda. 17.55-18.00 Nieuwsoverzicht omroep zeeland 7.05-7.30 Nieuws en actualiteiten. 12.05 Nieuws en actualiteiten. 12.30 Het weer in de provincie. 12.35 Streekeigen. 12.55-13.00 De agen da. 16.03 Het kanaal door Zeeland. 17.05 Nieuws en actualiteiten. 17.30 Het weer in de provincie 17.35 Goed Zeeuws. 17.55-18.00 De agen- 18.591 19.281 19.501 20.00. 20.25/ 22.151 22.501 23.321 01.01. 13.001 16,00. 16.081 16.551 17.231 17.281 17.30" 18.00. 18.18 f 18.45! 19.10 19.37 20.06 20.12 20.20 22.25 23.06 23.36 BE 13.00 t 13.20 G bf 19.30 J 20.00 l 20.30 ij 23.051 Dl 06.001 09.001 09.03 i 09.451 10 00 10.031 10.45 11.00 11.031 11.20 12.55 13.00 13.45 14.00 14.02 14.30 15.00 15.031 15.30 16.00 16.03T 16 301 17.00 17.15T 17.25! 17.35 18.30 teif vjn onze fins i BeeI de mem mooi hondje schoon, hé U

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1992 | | pagina 20