Oeral loopt
met kernramp
jaren voor
op Tsjernobyl
Kernexplosie en miltvuur-epidemie lieten diepe sporen na in Oeral-stad
Rmbone
|Suske en Wiske: „D
BUITENLAND
I'
NEDERLAND 1
NEDERLAND 2
NEDERLAND 3
heerlijk,
taakt-
DE STEM
DINSDAG 5 NOVEMBER 1991
DE STEM
Door Diederik Kramers, ANP
Jekatarinburg - Al meer dan
20 jaar wachten de
Sovjetburgers in
Jekatarinburg op een
verklaring voor de ramp die
hen in 1979 trof. Binnen
enkele weken stierven
tientallen, wellicht
honderden mensen aan een
geheimzinnige ziekte.
Miltvuur door besmet vlees,
luidde de officiële diagnose. De
inwoners van de stad, toen nog
Sverdlovsk geheten, trokken dat
in twijfel. Maar pas nu durven
zij hardop lucht te geven aan
hun bangste vermoedens: dat zij
het slachtoffer zijn geweest van
bacteriologische Sovjetwapens.
In de dagen en weken na het
uitbreken van de epidemie
heerste grote paniek in
Jekatarinburg. Al snel gonsde
het in Moskou van de geruchten
over een soort medische
catastrofe in de Oeral.
Sovjetfunctionarissen hielden
het bij een vage verklaring over
slecht vlees. Washington
verdacht Moskou ervan met
bacteriologische wapens te
knoeien, in strijd met eerder
gesloten verdragen. De boze
ontkenningen van het Kremlin
zetten de toon voor een
ouderwetse Koude Oorlog
woordenstrijd tussen de twee
grote mogendheden.
Pas nu wordt langzaam de sluier
gelicht van de rampen die het
district, dat decennia lang een
verboden zone was, hebben
geteisterd. De bevolking dacht
de zwaarste klap al in 1959 te
hebben gekregen, toen het
gebied ten zuiden van
Jekatarinburg door een
kernexplosie werd getroffen.
Maar 20 jaar later volgde een
nieuwe beproeving.
Opnieuw begon de ramp met een
ontploffing, in de vroege
ochtend van 3 april 1979 in
Tsjkalovski, een wijk in het
zuiden van Jekatarinburg. De
daaropvolgende dagen werd het
plaatselijke ziekenhuis
overspoeld met zieken, die allen
hoge koorts,
ademhalingsmoeilijkheden en
bloedvergiftiging hadden.
Binnen enkele uren waren ze
dood.
'Siberische zweer'
„Ik werkte destijds op het
politiebureau van Tsjkalovski",
vertelt Irina Tsjikinda. „Toen ik
die week op kantoor kwam,
stond iedereen rond een van
onze agenten die op de vloer was
gelegd. Hij was dood. Gedurende
de nachtdienst waren er al
berichten binnengekomen dat
mensen aan een onbekende
ziekte waren gestorven. We
dachten toen meteen aan
'sibirskaja jazva'".
Het bleek inderdaad de
'Siberische zweer' te zijn, beter
bekend als miltvuur, een
veeziekte die ook voor de mens
dodelijk kan zijn. Die kan de
ziekte oplopen door aanraking
of consumptie van besmette
dieren, of door het inademen van
sporen van de miltvuurbacterie
die zich in de lucht verspreiden.
Dat laatste kenmerk maakt de
bacil zeer bruikbaar als lading
voor een bacteriologische bom.
Het Britse leger dacht er in 1944
al aan toen het overwoog nazi-
Duitsland op de knieën te
dwingen met miltvuurbommen.
Proeven met de bacil op een
eiland voor de Schotse kust
leverde niet de gewenste
resultaten op, behalve dat het
eiland tot de dag van vandaag
afgesloten is, omdat het er nog
steeds levensgevaarlijk is.
Het was dan ook niet zo vreemd
dat de Verenigde Staten
argwaan kregen over de
geheimzinnige epidemie in de
Oeral. Begin 1980 stelde de
Amerikaanse militaire
inlichtingendienst DIA een
rapport op waarin de militaire
installatie 'Complex 19' in
Sjkalovski werd aangeduid als
de brandhaard van de epidemie.
In deze installatie, een geheim
onderdeel van het Instituut voor
Microbiologie en Virologie,
zouden grote hoeveelheden
gedroogde miltvuursporen
worden voorbereid. Door een
ontploffing van de apparatuur
werd volgens de DIA wel tien
kilo sporen de atmosfeer in
geblazen.
„Binnen een tot anderhalve
week na het ongeluk zouden
honderden Sovjetburgers zijn
omgekomen door het inademen
van de sporen", aldus het
rapport. „In de daaropvolgende
weken zijn meer dan duizend
slachtoffers in ziekenhuizen
opgenomen".
Wind gedraaid
Volgens Mark Popovski, een
naar het Westen gevluchte
Sovjetwetenschapper, was de
stad tenauwernood aan een nog
grotere ramp ontsnapt, doordat
de wind was gedraaid en de
dodelijke sporen de stad werden
uitgeblazen. „Bij een soortgelijk
ongeluk in hetzelfde instituut
was dit in 1958 ook al gebeurd",
aldus Popovski. „Mijn
informanten vroegen zich af
hoelang God'de stad zou blijven
redden door de wind op het
laatste moment te laten
draaien".
Van dit alles kregen de inwoners
van Jekatarinburg niets te
horen. Terwijl het dodental
opliep, stelden de autoriteiten
hen via de media en
bijeenkomsten gerust: er was
niets aan de hand, alleen moest
men voorzichtig zijn met vlees
van de privé-markten. Een
verontrustende geruststelling
luidde: „Geen paniek, ook al is
er niets gebeurd, de situatie is
geheel onder controle".
Dergelijke verklaringen
strookten niet met de enorme
schoonmaakoperatie van het
leger in Tsjkalovski. „Toen ik
met mijn kind de deur uitging
om boodschappen te doen, was
de straat opeens vol met
soldaten in beschermingspakken
die alles vol
Pas een jaar geleden is Jekatarinburg opengesteld voor buitenlanders. Pas nu wordt langzaam de sluier gelicht van de rampen
die het district, dat decennia lang een verboden zone was, hebben geteisterd. - foto anp
De verzwegen
rampen van
J ekatarinbur g
ontsmettingsmiddelen spoten",
vertelt de lerares Marina
Sanatin. „Er vlogen militaire
helikopters over die hetzelfde
spul op onze daken strooiden".
„Dit gebeurde allemaal zonder
dat er iets aan ons werd
uitgelegd", herinnert-de lerares
zich, ruim twaalf jaar later.
„Maar de mensen voelden wel
dat er iets goed fout zat.
Lege lijkkisten
Niemand durfde meer naar
Tsjkalovski te komen. Vrienden
die we voor de thee uitnodigden
zegden meteen af. We waren
paria's in onze eigen stad
geworden".
Vooral het terrein rond Complex
19 kreeg een flinke
schoonmaakbeurt, en werd zelfs
geheel met een laag asfalt
bedekt. Buurtbewoners werden
herhaaldelijk ingeënt. Uit vrees
voor verdere besmetting werden
de lijken van de slachtoffers niet
aan hun familie vrijgegeven: die
moesten het op de begrafenis
maar met een lege lijkkist doen.
Het verplegend personeel kreeg
evenmin te horen wat de
precieze oorzaak van de
epidemie was, vertelt de student
Vitali, wiens moeder destijds
hoofdverpleegster in de wijk
was. „Alleen de artsen wisten
ervan, maar die mochten niets
zeggen. Ze moesten wel de
mensen langs om hen gerust te
stellen. Maar omdat ze bang
voor besmetting waren, zochten
ze de mensen op met hun
beschermingspakken aan, om
hen te zeggen dat er geen reden
voor paniek was".
Inmiddels was er nog steeds
geen officiële verklaring van
Sovjetzijde. De geheimhouding
door het Kremlin sterkte de
Amerikaanse achterdocht dat in
de Oeral aan een bacteriologisch
wapen werd gewerkt. Dit was
verboden krachtens de
Conventie over biologische en
toxische wapens van 1972. Het
zwakke punt van dit akkoord
was echter dat het moeilijk was
om op de naleving ervan toe te
zien. Dit was voor de
Amerikaanse regering reden om
in maart 1980 langs
diplomatieke kanalen om
opheldering te vragen over de
gebeurtenissen in Jekatarinburg.
Toen Washington dit verzoek
ook openbaar maakte, zag
Moskou dit als een
lastercampagne.
'Besmet vlees'
In antwoord op het Amerikaanse
verzoek gaven de autoriteiten
voor het eerst een officiële
verklaring van de epidemie. Het
ging om problemen rond de
volksgezondheid, veroorzaakt
door de illegale verkoop van met
miltvuur besmet vlees.
Aan Amerikaanse zijde werd een
speciale onderzoekscommissie
opgezet van wetenschappers en
functionarissen van ministeries
en veiligheidsdiensten om de
gebeurtenissen in de Oeral te
bestuderen. In 1981 verklaarden
zij de epidemie als volgt: eerst
was er een enorme uitstoot van
miltvuursporen vanuit Complex
19. Na de eerste gevallen van
besmetting door inademing werd
de ziekte verspreid via de
voedseldistributie, ondanks
maatregelen ter bescherming
van de volksgezondheid.
Achter de conclusies van de
Amerikaanse commissie zijn nog
veel vraagtekens te zetten, en
een aantal Amerikaanse
wetenschappers betwistten dat
de epidemie door proeven met
een bacteriologische bom is
veroorzaakt. De Sovjetunie hield
hardnekkig vast aan de „besmet
vlees "-verklaring en haalde fel
uit naar eenieder die daaraan
waagde te twijfelen. De toon van
de discussie weerspiegelde de
verstandhouding tussen
Washington en Moskou in het
pre-perestrojka tijdperk.
Nieuwe verklaring
Pas in 1986 kwamen er meer
data vrij van Sovjetzijde, en een
nieuwe verklaring. De ziekte
was te wijten geweest aan
besmet veevoer, aldus een
functionaris van het ministerie
van Volksgezondheid. Artsen
beschreven hoe besmet
beenmerg, dat aan het veevoer
werd toegevoegd, niet goed was
gesteriliseerd voordat het aan de
beesten werd gevoerd. Omdat
vlees schaars was, namen veel
verkopers en consumenten het
niet zo nauw met hygiënische en
veiligheidsvoorschriften.
Volgens de officiële cijfers
werden er 96 mensen besmet,
van wie er 64 stierven.
Daarmee is de kous af, wat de
officiële instanties betreft
tenminste.
„Die officiële versie klopt van
geen kant", stelt een kinderarts
in Jekatarinburg. Meer wil hij er
niet over zeggen, maar hij
onderschrijft een analyse die
onlangs in het blad
Literatoernaja Gazeta
verscheen. Daarin wordt de
epidemie in de eerste zin al
onomwonden toegeschreven aan
„de uitstoot van materiaal voor
bacteriologische wapens uit het
19e militaire dorp binnen
Jekatarinburg".
Documenten weg
Sluitende bewijzen zijn er voor
deze visie nog moeilijk te
leveren. Volgens journalisten
zijn die bij het leger te vinden,
en dat toont zich niet erg
mededeelzaam. Ofschoon de
militairen niets met de epidemie
te maken zeggen te hebben,
behalve dan dat ze wat hand- en
spandiensten verleenden bij het
ontsmettingswerk, zijn alle
documenten uit Tsjkalovski over
de ramp overgedragen aan
„niet-civiele ministeries"
(defensie en KGB). Dat ontdekte
een openbaar aanklager die de
zaak in de wijk trachtte uit te
zoeken. Verzoeken om de
papieren in te zien werden
afgewezen. Ook de dossiers van
de slachtoffers zijn volgens het
blad verdwenen, evenals de
autopsie-rapporten van de
overledenen.
Pas een jaar geleden is
Jekatarinburg opengesteld voor
buitenlanders, waardoor zij haar
geheimen begint prijs te geven.
Reden voor de jarenlange
geheimhouding in het gebied
was de militaire industrie die er
tijdens de Tweede Wereldoorlog
werd geconcentreerd. Zij trok
altijd al de aandacht van de
westerse geheime diensten.
Tijdens een vlucht boven dit
gebied werd in 1960 de
Amerikaanse piloot Gary
Powers met zijn U2-vliegtuig
dan ook neergehaald.
De officiële geheimhouding over
het militair-industrieel complex1
woog nog zwaarder voor de
plaatselijke bevolking, die
jarenlang met de tragische
gevolgen ervan moest leven. Zo
ging het ook met de kernramp
van 1959, toen een explosie
ontstond op een dumpplaats
voor nucleair afval ten zuiden
van Jekatarinburg. Pas weken
na de ontploffing werd de
bevolking uit het getroffen
gebied geëvacueerd. Hoeveel
slachtoffers die ramp eiste is nog
steeds niet duidelijk. Wel is het
aantal kinderen dat met
stoornissen en handicaps
geboren wordt nog steeds groot,
en de straling in het rampgebied
is hoger dan bij Tsjernobyl.
Eén grote gifbelt
De beerput in Jekatarinburg is
opengetrokken, en de stroom
onthullingen houdt niet op bij
1959 en 1979. Pas nu kunnen de
burgers in de kranten lezen dat
hun land van meren en bossen
één grote gifbelt is geworden,
onder meer door de
milieuvervuiling die de zware
industrie al die jaren heeft
veroorzaakt.
De kwestie rond de miltvuur
epidemie is nog niet definitief
opgelost, en zal ook wel niet het
laatste geheim zijn waarmee de
inwoners van Jekatarinburg en
andere plaatsen in de Sovjetunie j
geconfronteerd zullen worden.
Het besef dat ze jarenlang zijn
bedot zal hun vertrouwen in hun
autoriteiten zeker niet doen
toenemen.
Nog moeilijker zal het
vertrouwen tussen mensen te
herstellen zijn, zeker waar het
diegenen betreft die jarenlang
hun mond hebben gehouden.
„Mijn vader was militair in de
stad in 1979", vertelt Galja, een
studente. „Al die tijd heeft hij
geweten dat er meer aan de handj
was dan enkele gevallen van
voedselvergiftiging door vlees.
Ik kan niet begrijpen dat hij
daarover jarenlang heet
gezwegen, tegenover zijn
medemensen ...en zijn eigen
gezin".
Door Diederik Kramers, ANP
Jekatarinburg - Hoe Tsjer
nobyl er in de toekomst uit
ziet, kan nu al worden on
derzocht in de streek rond
Jekatarinburg in de Oeral.
Dertig jaar lang hebben de
Sovjetautoriteiten gezwe
gen over de kernramp in dit
district, die waarschijnlijk
honderden levens heeft ge
kost en een groot gebied in
een radioactieve woestenij
heeft veranderd. Duizenden
mensen zijn door straling
aangetast, met als gevolg
kanker, longontsteking,
darmontstekingen, hersen
en zenuwbeschadigingen en
ander ziektes.
„Onze dochter is geestelijk ge
handicapt", vertelt een lerares.
„We denken dat het van de
ramp komt, omdat er nog veel
meer gehandicapten zijn gebo
ren in mijn dorp, niet ver van
de plaats waar de explosie ge
beurde".
De gevolgen van de nucleaire
catastrofe zijn niet gemakke
lijk vast te stellen. Niet alleen
zijn er vele jaren over heenge
gaan, maar de bewoners van
het district zijn ook langdurig
blootgesteld aan lood-,
chroom-, asbest- en andere
vervuiling die door de zware
industrie rond Jekatarinburg
in lucht, grond en water wordt
uitgebraakt. Veel artsen heb
ben bovendien pas twee jaar
geleden van de ramp gehoord
toen ze hun kranten opensloe
gen die voor het eerst daarover
rapporteerden.
Vreemde vruchten
Daarin konden ze lezen dat het
gebied tussen Jekatarinburg
(voorheen Sverdlovsk) en het
zuidelijker gelegen Tsjelja-
binsk zich sinds 1958 heeft
kunnen ontwikkelen tot een
proefterrein waar kennis is te
vergaren over wat Tsjernobyl
te wachten staat. Bomen zou
den er vreemde vruchten
Een gebied met een diameter van 60 kilometer werd afge
sloten door troepen van de MVD (voorloper van de geheime
dienst KGB), die het achtergebleven vee afslachtten en alle
dorpen en vestigingen met de grond gelijk maakten.- foto af
voortbrengen, de dennen zijn
verdwenen, en bepaalde vis
soorten zijn uitgestorven.
De Nederlandse diplomaat
Robbert van Lanschot, die
deze zomer Jekatarinburg be
zocht als „fact-finder" voor de
Stichting Voedselhulp voor de
Russen, kreeg te horen dat de
stralingsproblemen hier groter
zijn dan in Tsjernobyl. „Aan
gezien ik daar enigszins aan
twijfelde, heb ik deze kwestie
onderzocht in Gomel bij Tsjer
nobyl. Daar heeft de genees
heer-directeur bevestigd dat de
situatie in Jekatarinburg in
derdaad ernstiger is dan in Go
mel".
Al sinds de Tweede Wereldoor
log werd in dit gedeelte van de
Oeral het Sovjetatoompro
gramma ontwikkeld in ultra-
geheime „atomgrads". Stalin
had de wetenschappers op
dracht gegeven zo snel moge
lijk een atoombom te ontwik
kelen, zonder enige zorg voor
mens of milieu. Politieke ge
vangenen werden voor het ge
vaarlijke werk ingezet, hun le
ven telde niet. Maar ook het
sterftecijfer onder wetenschap
pers en technici was schrikba
rend hoog.
Enorme explosie
De plaats van de ramp zou
'atomgrad Kysjtym-40' zijn ge
weest, waar zich de enige op
slagplaats voor atoomafval be
vond. Het kernafval werd ge
woon onder een laagje aarde
begraven, totdat de dump be
gin 1958 kritiek werd en een
chemische reactie veroorzaak
te. Een enorme explosie was
het gevolg, waarbij radioac
tieve stof de lucht in werd ge
blazen. Ook werd kernafval
meegevoerd via de rivieren die
langs de dumpplaats stroom
den.
„Mijn vader heeft de explosie
nog gezien, een enorme licht
bol die de hemel verlichtte",
vertelt journalist Vladimir Sa
natin. „Na de oorlog had hij in
China veel gehoord over de
Amerikaanse atoombommen
op Hiroshima en Nagasaki. Hij
dacht dat er een kernoorlog
met de Amerikanen was uitge
broken".
Door de wind raakte met name
het gebied ten noordoosten van
Kysjtym besmet. Het duurde
bijna een maand voordat er
maatregelen ter bescherming
van de bevolking daar werden
genomen. Pas toen de eerste
symptomen van stralingsziekte
zich manifesteerden, werden
de burgers geëvacueerd. „Ze
moesten meteen hun biezen
pakken en hun huizen en vee
achterlaten", zegt Sanatin.
„Daar kregen ze een schamele
vergoeding voor. Een officiële
reden werd er voor de actie
niet gegeven, maar iedereen
begreep wel dat het met de ex
plosie te maken had".
Honderden doden
Een gebied met een diameter
van 60 kilometer werd afgeslo
ten door troepen van de MVD
(voorloper van de geheime
dienst KGB), die het achterge
bleven vee afslachtten en alle
dorpen en vestigingen met de
grond gelijk maakten. Hoeveel
mensen door de ontploffing en
de gevolgen van de vrijgeko
men straling om het leven
kwamen, is onbekend, maar
het geschatte dodental loopt in
de honderden.
Zowel voor de eigen bevolking
als voor de1 buitenwacht hiel
den de Sovjetautoriteiten
angstvallig' het stilzwijgen over
de ramp. Zo groot als de radio
actieve uitstoot in het gebied
was, zo gering was de informa
tie die doorsijpelde. Slechts
twee kranten berichtten eind
jaren '50 over de ramp: een
Oostenrijkse dagblad en
- vreemd genoeg - een obscuur
Duitstalig blad in Argentinië.
De Amerikaanse regering bleef
geïnteresseerd in de nucleaire
activiteiten in het gebied, waar
ook de militaire industrie was
geconcentreerd. Maar van de
uiteenlopende geruchten en ge<-
tuigenissen van emigranten
over de ramp in Kysjtym werd
men niet veel wijzer.
Pas in 1976 drong de omvang
van de catastrofe tot het Wes
ten door, toen de Sovjetdissi
dent en biochemist Zjores
Medvedev er verder onderzoek
naar deed. Harde gegevens had
hij niet, maar er waren genoeg
aanwijzingen te destilleren uit
studies van Sovjetwetenschap
pers over de metingen en de ef
fecten van radioactiviteit in
gebieden die qua flora en geo
logie overeenkwamen met de
Oeral. De beschreven hoeveel
heden straling waren veel ho
ger dan normaal en genoeg om
genetische veranderingen te
weeg te brengen. Een Sovjet-
onderzoek beschreef zelfs
nauwkeurig de effecten van de
neerslag van strontium-90 op
een bos.
Onderzoek
In de Sovjetunie zelf volgden
de onthullingen pas twee jaar
geleden, toen de getuigenissen
over de ramp voor het eerst tot
de Sovjetpers doordrongen. Dit
heeft ertoe geleid dat er in het
district nu wetenschappelijk
onderzoek wordt gedaan om
alsnog het verloop van de ramp
vast te stellen en de effecten
ervan te meten. „Het is moei
lijk om aan concrete gegevens
te komen", verzucht een arts,
„we moeten het van de eigen
waarneming hebben".
Maar voor veel artsen en we
tenschappers is er tot voor kort
nooit een kernramp in hun ge
bied geweest. „Pas twee jaar
geleden heb ik er voor het eerst
van gehoord", zegt Aleksandr
Blochin, hoofd van de gezond
heidsdienst in Jekatarinburg.
„Ik kwam alleen in de buurt
van Tsjeljabinsk om te vissen.
De vis was overigens kernge
zond hoor, en heel smakelijk".
Over mogelijke overeenkom
sten tussen Kysjtym en Tsjer
nobyl wil Blochin zich niet uit
laten: „Ik ben maar een arts,
geen nucleair expert". Profes
sor Garri Tsjaikovski van het
oncologisch instituut meent
zelfs dat er geen verband is
tussen straling en kanker. Die
ziekte komt volgens hem in Je
katarinburg zelfs minder voor
dan in het Westen.
En al die jaren hielden de
slachtoffers van de ramp zien
koest. „Ondanks alle ontberin
gen klagen de Sovjets nu een
maal niet snel", zegt Sanatin.
„De gewone mensen leefden zo
armoedig, ze wisten dat ze toch
geen hulp van de staat hoefden
te verwachten".
Vrouw zijn, vrouwenmagazine.
TV-Fruitmand.
Een wereld van verschil (herh.).
Nieuws voor doven en slechthorenif
journaal (NOS).
Het kleine huis op de prairie. Serie
Ik ben Benjamin Ben.
Tijdsein, actualiteitenrubriek.
Broers voor het leven (slot), jeugds|
Blackout, kwis.
Op weg naar Avonlea (6), tv-serie.
Even voor achten,
journaal (NOS).
Overleven in de natuur (5), natuurd
Tijdsein.
Angelika, engel van de Masai, rq|
jonge Duitse in Tanzania.
22 25 Een wereld van verschil, praatprog
2245 Fatale busrit (All God's children),
tv-film van Jerry Thorpe (1980).
Widmark, Ned Beatty.
[oo 15 Journaal (NOS).
VARA
[13 00 Nieuws voor doven en slechthorenr
I1T05 Bobobobs, tekenfilmserie.
17.31 De grote meneer Kaktus show.
jl8 00 Journaal (NOS).
18.16 Daar komen de schutters, tv-serie.
18 51 Lingo, woordspel,
i 19.21 Kinderen voor kinderen festival 19
|20.11 Laat maar zitten, comedyserie.
2038 Fons Jansen, compilatie 5e prograr
21.34 in voor en tegenspoed, comedyseri
22.02 Achter het nieuws.
122.35 Wings, comedyserie. Afl.: Rendez-v
23.03 Met Witteman, interviews.
23.51 Museumschatten.
00.00 Journaal (NOS).
NOS
08.55 Nieuws voor doven en slechthoren
'lO.OO*Schooltelevisie. Met om: 10.00
10.30 Startbaan (3); 11.00 ReklamJ
wat (2); 11.30 Nieuws uit de natuur|
NOS
[13.00 Nieuws voor doven en slechthoren
14.00 ROF: Skoalle-tv.
ELEAC
16.15 Thuis in geldzaken, voorlichtingsp(
16.25 Geheugencursus (5).
[16.55 Como vai (6).
17.25 Grieks voor beginners.
NOS
[17.55 Nieuws voor doven en slechthoren!
118.00 Journaal.
18.15 Sesamstraat.
118.30 Jeugdjournaal.
18.45 Het klokhuis.
19.00 Underdogs in de offshore, reportac';
19.30 Het gezicht van Nederland. Afl.: Bi
RADIO 1
leder heel uur nieuws. KRO: 7.07 Echo-ma-
Igazine (7.30 Nws. 7.53-7.58 Woord onder
weg). 9.05 Andere koffie. 10.05 M/V-maga-
[zine 11.05 Schone kunsten. 12.05 Echo
magazine (NOS: 12.30 Nws. 12.55 Medede
lingen voor land- en tuinbouw). KRO: 13.10
Echo-magazine. 13.35 Kruispunt. VOO:
14.05 Veronica nieuwsradio (17.30 Nws.).
19.04 Sportradio. 20.04 Club Veronica
trend. VPRO: 21.04 Talk radio. 22.53 De 1
regeling. NOS: 23.07 Met het oog op mor
gen. VARA: 0.02 De nacht klinkt anders.
2.02 Geen tijd. 4 02 Rockin' Roel. 5.02-7.00
VARA's ochtendhumeur.
RADIO 2
leder heel uur nieuws. AVRO: 7.04 Sugar in
the morning (7.04-7.12 en 8.04-8.20 Radio-
Ijournaal). EO: 9.04 De muzikale fruitmand.
110.04 Ik zou wel eens willen weten. 10.30
Vrouw zijn. 12.04 Lunchtime. 13.04 Tijd-
Isein. 13.30 Als mensen veranderen. 13.54
Metterdaad hulpverlening. VPRO: 14.04 De
[Plantage, met om 14.10 't Nut van het alge-
IJjeen; 14.43 De jazz van Pete Felleman;
Ischa; 16.53
nabije wes-
9.04 Passages,
passanten; 20.04 Timboektoe. 21.00-07.00
Zie Radio 1.
|B RADIO 3
Ileder heel uur nieuws. VARA: 6.02 Doorlo-
lper. 7.04 Carols op de radio. 9.04 Denk aan
•open zè
