rijs:
7-
'Iedereen lacht nog naar me
Of?
o
Powell: 'Ik had even
tijd nodig om leven
opnieuw in te delen'
John van den Berk hunkert naar revanche
3?
Barry Hulshoff heeft het naar zijn zin in het Griekse Ioannina
I
fex
de stem
SPORT
B3
Bingo Bingo
Snookeren-
Biljarten
Reuze Bingo
Helderziende
Osse motorcrosser voelt zich verraden, bespot en gelouterd
91
X 60
VRIJDAG 20 SEPTEMBER 1991
Zonder enige ruchtbaarheid verhuisde Barry
Hulshoff enige tijd geleden van Wechelderzande
naar Ioannina, een Griekse stad op 70 km van de
Albanese grens.
Op zoek naar een nieuwe uitdaging als trainer,
op zoek naar nieuwe horizonten. Voor de tiende
maal in zijn carrière pakte hij wat persoonlijke
spullen in, stapte op het vliegtuig en ontdekte op
3000 km van Nederland dat hij nog altijd een be-
kend persoon is. „Ik heb hier al meer handteke
ningen gezet dan de afgelopen tien jaar in België
en Nederland. Voorlopig bevalt het me daar zo
goed, dat ik misschien nooit meer terug kom".
Vorige week was hij even over in Eijsden om zijn
auto op te halen. Omdat hij in Ancona de boot
naar Igumenitsa miste, hij kwam een uur te laat
bij de haven aan, moest hij 24 uur wachten.
Daarna zat hij 24 uur op de boot en nog een uur
in de auto. Al met al was hij drie dagen en drie
nachten onderweg naar Ioannina, zijn nieuwe
thuis.
Het nomadenbestaan van een trainer.
;Vt
- r'.
indien:
r leren stuurwiel
e ruiten
rendeling
i regeling
eeld Pontiac Trans Sport SE
6 ks breda
Door Theo Vaessen
Ioannina - Zonder zijn
avontuurlijke inslag was
hij nooit begonnen aan
datgene wat het merendeel
van zijn collega's een gok
noemt. In de trainerswe
reld is alom bekend dat
werken bij een Griekse
club nog moeilijker is dan
het juist invullen van de
lotto.
Barry Hulshoff is echter nog
nooit een uitdaging uit de weg
gegaan. Hij greep zijn kans en
tekende een tweejarig contract
bij Ioannina, afgelopen seizoen
gedegradeerd uit de hoogste af
deling. Van dat moment af wa
ren de dagen vergeten dat hij, na
zijn voortijdige en gedwongen
vertrek bij Lierse, mentaal en
moreel met lood in de schoenen
door de bossen van Wechelder
zande wandelde.
Barry Hulshoff mist de allesver-
schroeiende ij delheid van men
sen die denken het gemaakt te
hebben, hij zal nooit roepen dat
de wereld kan barsten. Hij is blij
dat hij weer voor brood op de
plank kan zorgen, dat hij uit dat
donkere dal is geklauterd
I waarin hij na zijn ontslag bij
Lierse SK was terechtgekomen.
Zijn vrouw Hilda, die zich in het
I verleden het gesol met haar man
I meer dan eens erg aantrok, zegt
met veel gevoel voor realiteit:
„We leven nu gewoon van dag
I tot dag. Ik ben blij dat ik de
I Grieken niet kan verstaan en de
I kranten niet kan lezen. Hoef ik
I me tenminste niet meer druk te
I maken".
I
I Helpende hand
I Zen Griekse restauranthouder
uit Brussel stak Barry, op zoek
naar een nieuwe werkgever,
twee maanden geleden de hel
pende hand toe en bracht hem in
contact met Ioannina. Na drie
dagen praten, wikken en wegen,
kwam hij tot een akkoord met de
club.
Twee maanden na zijn eerste
kennismaking met Ioannina is
Hulshoff enthousiast over zijn
keuze. „Iedereen lacht voorlopig
nog tegen me. Costa Kristides,
de voorzitter van de club en
eigenaar van een tv-station,
geeft me zelfs iedere keer als we
elkaar ontmoeten twee dikke
klapzoenen. Pas wanneer die
worden gereduceerd tot een, dan
weet ik dat ik moet oppassen".
Op 22 september begint de com
petitie van de eerste divisie en
Barry's zesde vuurdoop. Na zijn
actieve carrière als voetballer
was hij manager bij Fortuna,
trainer en manager bij Sturm
Graz, trainer van Wuustwezel,
Ajax en Lierse SK. Alleen bij
Ajax ,waar hij als opvolger van
Johan Cruijff in mei 1988 de
Europacup II-finale bereikte,
was hij succesvol.
Ioannina hoopt door de inbreng
van de ex-Ajacied weer zo snel
mogelijk terug te keren in de
hoogste klasse van de Griekse
competitie. „Ik weet natuurlijk
niet of me dat in het eerste jaar
al lukt. Ik heb geen slecht elftal,
maar de vraag is of de spelers
oppakken wat ik wil. Vooral de
oudere spelers, de zogenaamde
vedetten, hebben moeite met
mijn aanpak. Maar dat interes
seert me niet. Ik heb, via een
tolk die ook Engels spreekt, mijn
stem al laten horen en mijn ge
zag laten gelden".
Barry Hulshoff, gelukkig in Griekenland.
Voor het eerst in zijn trainers
carrière woont Barry Hulshoff
niet in een riante villa, meestal
door de club beschikbaar ge
steld. Omdat hij en Hilda hun
twee zonen in Nederland hebben
achter gelaten, (Barry jr studeert
rechten in Amsterdam, Brian, li
bero van het tweede team van
MW, betrekt binnenkort een
appartement in Eijsden), hebben
ze niet zo veel ruimte meer no
dig. De Hulshoffs wonen nu in
klein maar modern ingericht ap
partement dat midden in de stad
ligt. Vanaf het balkon hebben ze
een spectaculair uitzicht op een
2000 meter hoge berg en zien ze
in de verte ook nog een stukje
van het prachtige Pambotismeer
waarin het eiland Nisi ligt te
pronken met zijn twee beziens
waardige oude kloosters. Barty:
„De omgeving hier is in één
woord schitterend. Op mijn vrije
dag zullen we zeker vaak gaan
- foto anp'
toeren. Vandaar dat ik mijn auto
heb opgehaald".
Herkenning
Ioannina, een stad van 35.000
inwoners, is voor Barty Hulshoff
niet langer een naam op de land
kaart, maar een gebied van hui
zen en afmetingen, van een oude
stadswijk, waar de Turkse over
heersing van weleer voelbaar is.
In het knusse centrum van Ioan
nina, een doolhof van straatjes
en piepkleine winkeltjes, wordt
Barry ieder dag door veel men
sen aangeklampt. Tot zijn verba
zing blijken ze hem nog altijd te
kennen van zijn gouden Ajax-
periode.
„Veel Grieken kennen de ge
schiedenis van Ajax beter dan
ik. Ik heb ook al twee maal mee
gemaakt dat een oudere man
mijn hand wel vijf minuten vast
hield en van ontroering begon te
huilen. Zo blij zeiden ze te zijn
dat ze mij nog in levende lijve
konden ontmoeten. Ze vertelden
me dat ze vroeger zes kilometer
te voet gingen om Ajax te zien
voetballen op de televisie. Het
Nederlandse voetbal is, vooral
sinds de gouden jaren van Ajax,
populair in Griekenland. Zelfs
in Ioannina".
Ontmoeting
Een van meest opwindende ont
moetingen had Hulshoff op het
eiland Korfoe waar hij met zijn
ploeg op een zandvlakte een
wedstrijd speelde.
„Plotseling stapte er een kalende
lange man lachend op me af die
ik niet kende. Hij bleek Antonis
Antoniadis te zijn, de vroegere
kopsterke spitsspeler van Pana-
thinaikos. Op 2 juni 1971 was hij
mijn directe tegenstander, toen
ik met Ajax in Londen de Euro
pacupfinale tegen de Griekse
kampioen speelde. We wonnen
met 2-0 door treffers van Dick
van Dijk en Arie Haan. Twintig
jaar later is hij natuurlijk veran
derd, maar zijn herinneringen
aan die wedstrijd waren niet
vervaagd. Antoniadis is nu de
voorzitter van de Griekse spe
lersvakbond. Speciaal voor mij
was naar Korfoe gekomen".
Hulshoff is iemand in Ioannina.
Daarom is genieten van de ano
nimiteit er niet bij. Regelmatig
wordt hij geïnviteerd voor
etentjes bij mensen thuis of in
restaurants. „Ik heb ervaren dat
er voor de Griek geen groter ge
noegen bestaat zijn gast tijdens
het diner een schapekop aan te
bieden. Dus, op een avond,
kwam zo'n kop als hoofdgerecht
op tafel. Smakelijk lepelde de
gastheer de hersenen en de ogen
eruit en nodigde me uit dat ook
te doen. Ik heb me uitgeput in
excuses en vriendelijk bedankt.
Gelukkig werden die aanvaard
en ik heb een ander deel van het
schaap verorberd. We gaan lie
ver eten in Italiaanse restau
rants, dat is meer onze smaak".
Mike Powell in actie tijdens de recordsprong, die tot zijn
verbazing veel teweeg bracht in de Verenigde Staten. - foto afp
Door Giel Hendrix
Brussel - Mike Powell heeft zich danig vergist. Nadat hij in
Tokyo tijdens het WK atletiek het legendarische verspringre-
cord van Bob Beamon (8,90 meter) had verbeterd (8,95), ging
hij er van uit dat zijn prestatie in Amerika nauwelijks erken
ning zou krijgen.
„Baseball, football en basketbal
zijn de populaire sporten in
Amerika", aldus Powell toen.
„Atletiek maar eens in de vier
jaar. Vlak voor een Olympiade.
Ervoor en erna interesseert bijna
niemand zich voor onze sport.
Daarom doen wij ook aan zoveel
wedstrijden mee in Europa.
Daar weten de mensen ons op
onze waarde te schatten. De sta
dions zijn vaak uitverkocht en
dus krijgen wij er ook onze
hoogste gages".
Vergissing
De sprong van Powell heeft ech
ter in Amerika meer los gemaakt
dan iedereen had gedacht. Met
een na het WK in Japan reisde
de 27-jarige verspringer naar
Amerika, Los Angeles. „Ik ver
wacht niet dat ik op het Witte
Huis ontvangen wordt door de
president", aldus Powell voordat
hij in het vliegtuig stapte. „Wat
er wel te gebeuren staat? Ik heb
er geen flauw idee van. Mijn
vriendin en mijn moeder vertel
len me dat ze veel reacties krij
gen, maar dat zal wel vlug voor
bij zijn",
Daarin vergiste Powell zich da
nig, want hij is in Amerika in
eens een beroemdheid geworden.
De man die tegelijkertijd Lewis
onttroonde, Myricks versloeg en
het legendarische record van Be-
Zat. 21 sept. om 20 i
café de Kroon, St. Jan
steen.
Informeer voor goedkope I
uren Café Brasserie as
Smickel Hulst, 01149-
13271 Reservering ge-
wenst. - I
Zond. 22-9 Café De Kroon, j
Hulst 14.00 uur. 1
consult na tel. afspraak
01150-17142
01150-17911
Door Jan Brouwers
0SS - John van den Berk fi
nishte dit seizoen als kleur
loze en naamloze zestiende
in de slag om de wereldtitel
der 250 cc'ers. Met 67 pun
ten, behaald in vier GP's.
Ver achter de toppers met wie
hij zich jaren had kunnen me
len en met wie hij zich had
voorgesteld opnieuw een stevig
robbertje te zullen uitvechten.
Het werd niets. Een overwin
ning in de eerste manche van
de Finse WK-ronde leek even
de start van een ommekeer,
Maar het was en bleef van het
®e gat in het andere dal tui
melen.
John van den Berk die ondanks
een enkeloperatie nog WK-
brons greep, belandde pijlsnel
van het voetstuk van de held in
de hel van roddel en ach
terklap. Supporters keerden
hem de rug toe. Er onstond ver
wijdering tussen zoon en vader
J°, die jarenlang zijn manager
was. Organisatoren van wed-
slnjden zagen hem liever gaan
en wegblijven dan komen.
»"an den Berk rijdt te weinig
waagt te veel", luidde het
harde oordeel over de 24-jarige
Profcoureur uit Oss, die nu of-
icieel domicilie heeft in Mona-
ho, „Hij moet maar eens bij een
Psychiater te biecht gaan",
wisten vele wijsneuzen. „Het
«t tussen zijn oren".
°nn van den Berk weet het al-
Maal. Het heeft hem aange
spen. Maar geveld is hij nooit
g weest. Dan alleen door de
essures en de operaties die
vereist waren.
tis inmiddels bezig even kei-
hrd terug te knokken en zijn
meedogenloze kritikasters de
lat i6 snoeren- Blij en uitge-
hi,e? in z'in beginjaren was
daarom met de triomf in de
oor-stadioncross te Heeren-
Motorcrosser John van den Berk heeft de keer
zijde van de medaille keihard leren kennen.
De glorieuze wereldkampioen van 1987 (125
cc) en 1988 (250 cc) verzeilde na nog twee
derde plaatsen op de wereldranglijst (1989 en
1990) naar het donkere, trieste en verlaten
dieptepunt van zijn carrière.
Sinds zijn zege van onlangs in de indoorcross
van Heerenveen, ziet Van den Berk weer licht
aan het eind van de lange donkere tunnel.
veen. Het was de eerste ronde,
voor de Rodil Cup, het WK in
dit gespecialiseerde werk dat
hij al eens als 's werelds beste
afsloot.
„Presteren en laten zien dat ik
met mijn 24 jaar nog allerminst
ben afgeschreven, is het enige
dat ik nu kan en moet doen.
Hoe dan ook. Anders houden
de praatjes en verhaaltjes nooit
op", zegt de kwiek, superfit en
afgetraind ogende motorspor
tatleet. Met fel flitsende ogen,
scherpe, overtuigende stem en
eigenlijk te ongeduldig om het
nieuwe seizoen af te wachten.
Klein wereldje
John van den Berk voelt zich
niet geklopt, wel verraden, be
spot en gelouterd. „Ach", zegt
hij nu, „je weet hoe dat gaat.
Als je wint, is iedereen je
vriend. Als het minder gaat,
wordt het al anders. En als het
niets is, kun je dood vallen. Ons
wereldje is klein. Ons kent ons.
Iedereen weet van iedereen wel
wat. Van elke scheet wordt een
donderslag gemaakt. Ik vond
het allemaal niet leuk, niet fijn.
Maar ik kon en kan er tegen
heb ik gemerkt. Gelukkig
maar. Omdat ik toch de juiste
vrienden overhield. Omdat ik
zelf het beste wist wat er alle
maal aan de hand was. Dat heb
ik me steeds voor ogen gehou
den".
John van den Berk begon afge
lopen seizoen voor zichzelf, zo
gezegd. Hij keerde het Chester-
fieldSuzuki-team van de Ita
liaanse manager Rinaldi, waar
toe ook wereldkampioen Puzar
behoorde, de rug toe. Met de
zelfde hoofdsponsor en een ma
chine van dezelfde Japanse ma
kelij startte hij het eenrijders-
team van hem zelf. En dat werd
een ongekend drama.
Ik presteerde maar niet, terwijl
ik een bereconditie had. Testen
op „Papendal wezen dat tel
kens uit. Maar zat ik op de mo
tor in de wedstrijd, dan was ik
na twintig minuten total loss.
Op, leeg, kei kapot, honds moe.
Geen kracht in de armen. Ho
peloos. Om tureluurs van te
worden".
John van den Berk zocht en
raadpleegde eindeloos talloze
deskundigen. Hij paste op zich
zelf tal van trainingsmethodie
ken toe, ging anders rijden, liet
de machine verbouwen.
Stuurde tenslotte zijn vader
weg uit het team. „Omdat hij
zich overal mee bemoeide. Be
grijpelijk. Maar ik ben einde
lijk oud en wijs genoeg, om zelf
te beslissen. We hebben geen
ruzie gemaakt en zijn geen vij
anden. Maar we moesten ge
woon voorlopig uit elkaar. Ik
wilde mijn eigen problemen
uitvechten en oplossen".
Zoeken, maar er werd niets ge
vonden. „Ik ben naar Eric Ge-
boers (veelvoudig wereldkam
pioen) gegaan. Hij heeft een
speciale triathlon-training ont
wikkeld waarmee hij wereld
kampioen werd. Veel zwem
men, lopen en fietsen. Ik dacht:
dat kan dus nooit slecht zijn.
Maar ook dat hielp niet".
De oplossing kwam uiteindelijk
van de Belgische arts en chi
rurg Marc Mariens. Dezelfde
specialist die voetbalvedette
Ruud Gullit aan zijn knieletsel
hielp, ontdekte wat er met de
armen van 'Berky' loos was. In
zijn kliniek in Deurne bij Ant
werpen opereerde hij eind juni
beide armen. Met doorslaand
succes, zoals het zich laat aan
zien.
Aangespannen
„Het bleek dat botten en spie
ren te dicht op elkaar gegroeid
waren", aldus Van den Berk.
„Dat gaf te weinig zuurstof als
de armen werden aangespan
nen, kracht moesten zetten.
Een verschijnsel dat ook an
dere sporters als surfers ken
nen. Martens vertelde me dat
opereren het enige was dat de
oplossing kon bieden. Ik had
daar eigenlijk niet zoveel zin
in. Per slot van rekening had ik
nog niet zo lang geleden een
zware operatie aan een enkel
ondergaan. Maar ja, ik had
weinig te kiezen. Dus werd het
opereren. En achteraf ben ik
blij. Binnen drie weken was ik
weer in staat te rijden".
Maar de geplande rentree op de
circuits in de GP van Zweden
begin augustus ging niet door.
Weer een blessure, nu aan een
schouder. „Ja", zegt John van
den Berk. „Ongelooflijk eigen
lijk. Tijdens een training viel
ik. Bleek ik een ontsteking in
de schouder te hebben. Ik ben
daarom ook maar niet meer
naar de laatste GP in Japan ge-
Dat laatste deed John van den
Berk doelbewust. Want on
danks alle ellende van 1991
vond hij dat hij een kans moest
krijgen op een plaats in het Ne
derlandse team voor de Cross
des Nations. Hij wilde, begrij
pelijk, graag starten in dit we
reldkampioenschap voor lan
denploegen dat volgend week
einde in Valkenswaard wordt
gehouden. De laatste kans om
zich dit seizoen nog in de kijker
te rijden. John van den Berk
behoorde ook tot de acht door
teamleider Gerrit Wolsink ge
selecteerde coureurs. Maar hij
haalde het Oranje-shirt niet.
Evenmin als collegaftivaal
Dave Strijbos.
„Ik kan me best voorstellen dat
ik er naast sta", blijft John van
den Berk de realist. „Maar de
manier waarop alles is ge
beurd, lijkt nergens op. Ik heb
uit de krant moeten lezen hoe
de ploeg er/üit zag. Dave ook.
Zo ga je toch niet met jongens
om die wereldkampioen waren.
i
Wolsink heeft nooit meer con
tact opgenomen. Kees van der
Ven die dan nog reserve is,"
heeft hetzelfde ervaren. Ach, ik
hoop dat de ploeg (Van Doorn,
Evertsen, Tragter) hoog ein
digt. Maar Wolsink is niet meer
de man die het team moet be
palen. Hij is zelf een goede cou
reur geweest, maar nooit we
reldkampioen. Net geen top
dus. Dat zie je ook in zijn keu
ze. Hij laat twee wereldkam
pioenen thuis. Omdat ze op dit
moment niet zouden kunnen
vechten. Nee, dit is een ploeg
waaraan hij zich geen buil kan
vallen. Als het mis gaat kan hij
altijd zeggen dat de sterksten
John van den Berk met een van de vele door hem ver
overde trofeeën in zijn hand. - fotoanp
niet beschikbaar waren".
In Parijs
De (naaste) toekomst voor, van
en door John van den Berk? „Ik
hoop nu eerst goed te scoren in
de stadion- en indoorwedstrij-
den. Vooral in die uit de serie
om de Masters of Motorcross.
Madrid, Monte Carlo, Maas
tricht, Genua, Bologna, Villars.
En natuurlijk Paris-Bercy.
Maar dat is een aparte wed
strijd".
John van den Berk blaakt van
strijdlust, is gebrand op klin
kende revanche. Maar in welke
omgeving volgend GP-seizoen?
Hij: „Wat me nog het meest
meevalt en eigenlijk genoegen
doet, is dat blijkt dat nog niet
iedereen me heeft laten vallen.
Ik kan kiezen uit drie ploegen,
of liever merken. Ja, allemaal
Japans. En dat na zo'n pechvol
jaar. Misschien dat ik met een
of twee jongere rijders een
ploeg ga vormen. Ik moet ook
echt fabrieksmateriaal hebben.
Zowel voor WK als NK. In no
vember zal ik meer weten.
Sterker nog: dan moeten de za
ken rond zijn".
amon uit 1968 verbeterde. Ja,
daar ligt men zelfs in de Ver
enigde Staten even wakker van.
Powell, inmiddels geld makend
in Europa, was er zelf door ver
rast. „Ik geloof niet dat er een
krant in Amerika is waar mijn
foto niet in gestaan heeft", ver
telde hij in Brussel. „Mijn hele
programma liep in de war. Het
duurde even voordat ik de zaken
onder controle had. Ik bundelde
de aanvragen voor interviews in
plaats van 50 keer per dag
iemand te woord te staan".
Belangstelling
„Ik weet niet meer hoeveel inter
views ik gegeven heb. Ik heb
voor bijna iedereen de deur open
gedaan. Ik werd er zelf niet be
ter van, maar dat vond ik niet.
belangrijk. Door mijn prestatie
had ik de kans om atletiek in de
belangstelling van de grote
massa te brengen en daar heb ik
snel aan meegewerkt".
De meeste indruk heeft in Los
Angeles een ontmoeting met de
vroegere recordhouder Bob Bea
mon gemaakt. In Tokyo was de
nieuwe kampioen niet zo lovend
over zijn voorganger. „Hij
praattte steeds maar over My
ricks en Lewis. Mijn naam
noemde hij nooit als het wereld
record ter sprake kwam. Een
keer heeft hij me zelfs de rug
toegekeerd in een stadion. Lewis
en Myricks hadden gesprongen
en toen het mijn beurt was,
stond Beamon op, draaide me de
rug toe en verliet het stadion.
Dat vatte ik op als een beledi
ging, maar tegelijkertijd putte ik
er moed uit. Ik heb mezelf altijd
voor gehouden dat ik dat we
reldrecord zou kunnen pakken.
De houding van Beamon was een
extra motivatie".
Begrip
Ondertussen heeft Powell meer
begrip gekregen voor de houding
van Beamon. „In Beverly Hills
ontmoetten we elkaar. Beamon
omhelsde me en huilde. Het was
een emotioneel moment. Na de
tv-uitzending zijn we nog uren
blijven praten. Hij heeft me uit
gelegd waarom hij mijn naam
nooit noemde. Na zijn legendari
sche sprong in Mexico trok hij
zich terug uit de atletiek. Hij
hield er zich niet meer intensief
mee bezig. Hij kende me gewoon
niet, wist niet wat gaande was.
Ik begrijp nu ook dat zijn uit
spraken niet voortkwamen uit
gebrek aan eerbied voor mij,
maar uit onwetendheid. Ik neem
het hem dan ook niet meer kwa
lijk".
Bijna twee weken heeft Powell
zich laten bev/ieroken in Ameri
ka. Zelfs in eigen omgeving,
want de buren in Los Angeles
kennen hem nu ook. Aanvanke
lijk dacht Powell: „Over een
paar dagen zullen ze zich in de
straat afvragen: „Waar ken ik
die man ook weer van die daar
midden op de dag zijn auto staat
te wassen, hoeft die niet te wer
ken?" Maar ook dat bleek een
misvatting, want de buurt bleek
wel degelijk te weten welke ve
dette er in de straat woont. Hij
genoot met volle teugen van de
belangstelling.
Na Tokyo is zijn gage vervier
voudigd. Powell moet nu oog
sten, want hij beseft ook wel dat
volgend jaar de kaarten weer
heel anders kunnen liggen.
„Voorlopig geniet ik echter", al
dus Powell. „Spelen met publiek
was steeds een deel van mijn
werk. Mijn baantje is alleen
maar leuker geworden nu de
mensen mij kennen en enthou
siast reageren".
