Franse adel ontvangt toeristen op eigen kasteel
Tevre
CL
LU
O
CC
Q.
O
'Beter zo dan worden ontworteld door Japanse koper'
Geen heldenverering meer voor Tito
'resident
Bij Ameriki
Voortgaande wreedheden
overschaduwen
jubileum van Amnesty
Bela
THRfiTFlM EXTRA ZATERDAG 18 ME11991
Joegoslavische staatsman van weleer is niet meer heilig
Agenten van platteland tomen
verkeersjungle van Moskou in
BESTEM BUITENLA
ijERUZALEM/LUXEMBUR(
Jraëlische minister van Defei
|ren voor de Israëlische radit
■vreden is over de vooruitgai
In het Midden-Oosten die de
[van Buitenlandse Zaken Bak
[Bomexplosie
kantoor
l'Democratisch
Lusland'
v<
NV 01
R2
Door Bob van Huët
OISON - „Ah, de parforce-
jacht...". Tussen een Louis
Seize-schouw en een Renais-
sance-gobelin begint een
voor de hand liggende con
versatie.
Graaf Antoine de Vogüé steekt
nog eens een sigaret op en ver
telt dan over de drijfjacht a la
frangaise. Een Amerikaans echt
paar probeert mee te luisteren.
De graaf vat in gebroken Engels
samen. Zijn gasten knikken be
leefd en kunnen hun geluk niet
op. Een nachtje slapen op een
echt kasteel, diner met deze
French count en nu, als extra
toetje, deze gedistingeerde ja-
gersverhalen. Hier hebben Dick
en Suzan graag zo'n driehonderd
dollar voor betaald. Als de lok
roep van het eeuwenoude hemel
bed onweerstaanbaar is gewor
den, verlaat het paar glimmend
de salon.
„Amerikanen, ze beschouwen je
al snel als een prins", lacht de
graaf. Eendagsridder Dick en
vrouwe Suzan zijn naar bed.
Sinds zeven jaar heeft Antoine
de Vogüé, telg uit een voornaam
Frans geslacht, dit soort beta
lende gasten over de vloer. Ame
rikanen, maar ook Europeanen.
Engelsen, Duitsers, Belgen, een
enkele Nederlander en Fransen.
„Soms van adel. Ze willen ge
woon-zien hoe wij er bij zitten",
vermoedt Madame. Maar de
meesten zijn vakantiegangers.
Op doortocht in de historisch
rijke streek Berry (250 kilometer
zuidelijk van Parijs) willen ze
zich even chatelain wanen.
Smak franken
Graaf en gravin hebben geleerd
het spel mee te spelen. De Vogüé
mag dan vice-voorzitter van de
departementale raad zijn en nog
wat andere aanzienlijke funkties
bekleden; het onderhoud van
Chateau de de la Verrerie en de
omringende bossen kost een
smak franken en is eigenlijk on
betaalbaar geworden.
Van de grond kan het niet meer
komen. De adel lijdt evenzeer
onder Brusselse landbouwdecre-
ten als de boeren. Beleggingen
zijn ook niet alles. Veel blauw
bloed heeft daarom besloten een
deel van het familiebezit open te
stellen voor toeristen. Het va
rieert van parkbezoek tot indivi
duele ontvangsten op het kas
teel.
„De gasten dragen bij in het on
derhoud van het domein", zegt
de graaf. Maar het waren vooral
de fiscale voordelen die hem tot
de lang overwogen stap deden
besluiten. De Franse staat komt
Antoine de Vogüé: 'Amerikanen beschouwen je al snel als prins'.
gastvrije slotvoogden tegemoet
met belangrijke kortingen op de
onroerend-goedbelasting, de
successierechten en personeels
kosten. Beheerder, tuinman,
kok, schoonmaakster en gids
zijn zo bijna volledig aftrekbaar.
„Liever zo dan te worden ont
worteld door een of andere Ja
panse koper", vindt de graaf.
La Verrerie lijkt een historisch
plaatje. Het kasteel mocht in de
vijftiende eeuw worden ge
bouwd door John Stuart, familie
van het Schotse koningshuis. De
Franse vorst Karei VII bedankte
hem zo voor zijn hulp in de
strijd tegen de Engelsen. In de
Renaissance werd er een prach
tige vleugel aangebouwd. De De
Vogüés, wier oorspronkelijke fa
miliekasteel in de Ardèche nog
altijd waakt over het dorpje Vo
gue, betrokken dit huis in de 19e
eeuw.
In vlot tempo laat de hui
dige slotvoogd illustere voorva
deren de revue passeren. Dat een
De Vogüé in Napoleons leger
voor de poorten van Moskou
stond wekt doorgaans Ameri
kaanse bewondering. Graaf An
toine blijkt het overigens niet zo
op deze achter-achter-achter-
oom te hebben. Beter republi
kein dan bonapartist, roept hij
op bijna verwijtende toon naar
een staatsieportret.
Keten
Chateau de la Verrerie en soort
gelijke optrekjes uit de regio
hebben zich verenigd in de excu-
sieve Route Jacques Coeur. De
keten is genoemd naar de om
streeks 1395 in Bourges geboren
reiziger en handelsman Jacques
Coeur. Van zijn kolossale fortuin
liet hij prachtige paleizen bou
wen, wat tot de nodige jaloezie
leidde aan het Parijse hof. Coeur
viel in ongenade, werd gevangen
gezet, maar onsnapte naar Ro
me. In dienst van de paus sneu
velt hij in 1463.
„De bij de Route aangesloten
huizen hebben allemaal hun ge
schiedenis", vertelt gravin Ma-
rie-France de Peyronnet, pr-
vrouwe van de club. Een dege
lijk chateau met interessant
meubilar zijn voorwaarde om in
de route te worden opgenomen.
Het lijkt een wijds vertakte fa
milie-onderneming want uitge
zonderd de middeleeuwse ves
ting Culan die een paar jaar ge
leden werd gekocht door een
wonderlijke schrijver ('Van zijn
vaste vloerbedekking in de rid
derzaal schrok ik wel even') be
staat er veel verwantschap tus
sen de markiezen, baronnen en
graven.
Madame De Peyronnet ver
bracht haar kinderjaren op het
imposante slot Ainey-le-Veil,
halverwege Bourges en Mont-
lufon. Haar moeder, barones
Jeanne d'Aligny, is geparenteerd
aan de Bigny-dynastie, hovelin
gen van achtereenvolgende Lo-
dewijken. Als jong meisje kon ze
de overdreven zorg van haar
ouders voor het kasteel niet al
tijd begrijpen. „Die oude stenen
lijken wel belangrijker dan wij",
zo verweet ze haar vader op een
kwade dag.
Nu denkt ze daar anders over.
„Als het kasteel levend blijft
gaat de familiegeschiedenis
door", aldus de gravin. Een
zware last rust op de schouders
van de erfgenamen. De kinderen
moeten veel voor het huis over
hebben, want het kasteel zelf zal
ze nooit in leven houden.
De kapel van Ainey-le-Veil heeft
onlangs voor een aangename
verrassing gezorgd. Bij restaura
tiewerk aan achttiende eeuwse
muurschilderingen kwamen be
duidend oudere fresco's aan het
licht. „Dat is toch even wat voor
de bezoekers", meent de gravin.
Kop afslaan
Een stuk noordwaarts, niet ver
van Gien, ligt Chateau de la
Bussière. Het spiegelt zich in een
onder Lodewijk XIV aangelegd
meer. De aanplant werd ver
zorgd door 's konings fameuze
tuinarchitect Le Nötre.
Een volgende geschiedenisles is
onontkoombaar. In 1577 boden
de toenmalige bewoners, de fa
milie Du Tillet, onderdak aan
vijftien vervolgde priesters. De
Hugenotencavalerie organi
seerde een verwoestend beleg en
sloeg de geestelijken de kop af
toen de vesting viel. „Terwijl een
vrijgeleide was toegezegd", be
nadrukt chatelaine Madeleine
De Chasseval tegenover de jour
nalist, die „uit een overwegend
protestants land komt, niet
waar".
De familie nam hier pas na de
Revolutie haar intrek. Madame
de Chasseval blijkt betrokken
bij wat platweg een vakbond
van kasteelheren (en dames) zou
kunnen worden genoemd. Uit
kostenbesparende overwegingen
bewoont ze niet de burcht zelf
maar een bijgebouw.
In 1961 ging het huis open voor
het publiek. Het kostbare fami-
liemeubilair, in de stijl van ach
tereenvolgende Lodewijken,
werd aangevuld met een cu
rieuze internationale visserijcol
lectie. Daartoe behoren uiteenlo
pende zaken als 17e eeuws aar
dewerk, een kathedraal van vis
haken en dobbers van de tsaar.
Sinds het overlijden van haar
echtgenoot is de gravin beheer
ster en tegelijk waakster over
het familiebezit. Zonder de en
treegelden van de ongeveer
15.000 bezoekers die La Bussière
elke zomer aandoen zou het,
naar eigen zeggen, nog moeilij
ker zijn. „In het begin heb ik erg
moeten wennen aan die toeris
ten. Mensen die naar mijn me
ning te luidruchtig waren, heb ik
echt staan uitschelden. En dan
gingen ze weg". Ze moet er zelf
om lachen. „Als bezoekers me nu
weieens in spijkerbroek en met
potten verf zien lopen zijn ze te
leurgesteld. Is dat nou de gravin?
Je hoort het ze denken".
Relaties
Als de meeste van haar adelijke
collega's is Madeleine de Chas
seval bepaald geen vriendin van
de socialistische cultuurminister
Jack Lang, die het fonds voor
monumentenzorg in zijn porte
feuille heeft. Dit jaar heeft de
Franse staat bijna 60 miljoen
gulden uitgetrokken voor het
onderhoud van het monumentale
erfgoed en ruim 400 miljoen
voor restauratie.
Het zijn vooral relaties van de
minister die uit het overheids-
potje eten, aldus de gravin. Maar
zij houdt zich aan de regels. Van
kasteelheren die de kluit belaze
ren en zich met een eeuwig
bordje 'fermé' aan hun verplich
tingen onttrekken, moet ze wei
nig hebben. „Misschien wel be
grijpelijk, maar geen stijl", luidt
het oordeel.Van de duizenden
kastelen en historische huizen
die Frankrijk rijk brengen er
maar een tiental geld op. La
Bussière hoort daar zeker niet
bij, betreurt Madeleine de Chas
seval. De kinderen weten dat
ook. Zal een van hen' ooit het
kasteel willen betrekken? Het is
haar grootste zorg.
Van onze correspondent
Gert van Wijland
BELGRADO - Het duurt
tot halverwege de rondlei
ding door het Tito-mauso-
leum in Belgrado, maar dan
begint het ineens op te val
len: toch al een uurtje bin
nen heeft het bezoek nog
geen foto van de maar
schalk zelf gezien. De zalen
van de zeven paviljoens
puilen uit van snuisterijen
die verband houden met de
Joegoslavische staatsman
van weleer. Maar de over
zichtstentoonstelling over
de grootsheid van zijn da
den is geruisloos verdwe
nen.
De bewakers ontkennen dat er
iets is veranderd, maar van
heldenverering is geen sprake
meer. De anderhalf jaar gele
den nog prominent aanwezige
manshoge foto's van Tito als
heldhaftig partizanenleider,
als staatsman die over de hele
wereld aanzat aan banket en
koninklijk diner en als bank
werker/man van het volk/kin
dervriend, zijn verdwenen.
Enigszins verloren in de op Ti-
to-formaat gebouwde tentoon
stellingsruimte staan en han
gen nu schilderijen, beeldjes en
vooral staaltjes van industrieel
vakmanschap. De - toen nog
zelfbesturende - arbeiders van
de smelterijen, de werven en
andere zware industrieën zet
ten hun beste beentje voor als
de president op bezoek kwam,
zoveel is duidelijk: model
treintjes, verzilverde kanon
netjes en fakkels van het socia
lisme, het mag wat ruw zijn
gegoten, het werd met liefde
gegeven.
Verval
Tegenwoordig is dat anders.
Elf jaar na zijn dood heeft de
'detitoïsering' zelfs het ooit zo
heilige mausoleum bereikt.
Nog staan er in het blauw ge
stoken erewachten rond de
tombe, maar met het verval
van Joegoslavië als staat is ook
de roem van de oud-president
tanende. Buiten de muren van
zijn vroegere residentie, waar
hij ligt begraven, gaan stem
men op om het graf maar te
verplaatsen naar zijn geboorte
dorp in Kroatië. Zijn sterfdag
is al lang geen nationale rouw
dag meer, de klokken die de
eerste jaren na zijn dood op 4
mei beierden, klinken nog
maar in een enkel dorp.
Het leger moest er onlangs
zelfs aan te pas komen om mo
gelijke grafschennis te voorko
men. Extreem nationalistische
Serven hadden aangekondigd
het mausoleum van de presi
dent die Servië 'zijn roem en
Kosovo heeft afgenomen' te
zullen bestormen. Slechts na
een militaire verklaring het
graf desnoods met tanks te zul
len verdedigen", slikte hun
voorman Vojislav Seselj zijn
oproep in. Als leider van de
oud-facistische Cetnikbewe-
ging, die Tito in de oorlog als
belangrijkste binnenlandse te
genstander zag, deed Seselj al
eerder van zich spreken: eind
vorig jaar werd hij gearres
teerd, naar verluidt omdat hij
over het portret van Tito stond
te plassen.
In het hoog boven de stad Bel
grado gelegen mausoleum zou
hij daar de kans niet voor krij
gen, dat staat vast. Niet alleen
zijn er nauwelijks foto's van de
overledene te vinden, de bewa
king staat elk avontuur in de
weg. Na de eerste tentoonstel
ling worden de toch nog in vrij
groten getale opgekomen be
zoekers groepsgewijs door een
voortdurend hoofden tellende
Tito
FOTO'S ARCHIEF DE STEM
De graftombe van Tito. Buiten de muren van zijn vroegere residentie waar hij li
graven, gaan stemmen op het graf te verplaatsen naar zijn geboortedorp in Kroatië.
be-
soldaat/gids rondgeleid, kinde
ren die een stap voor hem gaan
lopen - 'kijk eens een pauw' -
worden teruggeroepen.
Tergend
Resultaat van deze procedure
is dat een tocht langs de pavil
joenen tergend langzaam ver
loopt. Niemand mag de afde
ling verlaten voordat het laat
ste groepslid alles heeft beke
ken, een stukje overslaan is
niet toegestaan, elk voorwerp
wil glimmend bekeken worden.
Behalve de onvermijdelijke
'goedbedoelde rotzooi', die op
perstalmeester Wim Sonneveld
in Nederland onverbiddelijk
achter de rododendrons zou
deponeren, staat er in het cir
kelvormige gebouw het een en
ander dat het bekijken ook
meer dan waard is. Ivoren
kunstwerken uit Ghana, Pe
ruaans bewerkt zilver, kost
bare wajangpoppen uit Indo
nesië en het kostuum van een
medicijnman uit Bolivia trek
ken als vanzelf de aandacht.
Toch gaat het de twee zusjes
van rond de negen jaar die in
de groep eerst nog gehoorzaam
meeliepen, na een uur veel te
langzaam. Tot grote onsteltenis
van de soldaat barst de jongste
halverwege in snikken uit.
Mismoedig maar plichtsge
trouw wijst de gids veront
schuldigend op enkele groeps
leden die nog niet zijn uitgeke
ken.
Vooral een gezette man in een
grijs pak met rood overhemd
haalt het tempo eruit: terwijl
de rest van de bezoekers zich
snakkend naar frisse lucht al
lang weer voor de uitgang van
de postzegelverzameling heeft
verzameld, staat hij nota bene
nog uitgebreid naar het door
Kissinger geschonken tafelzil
ver te kijken. De door koningin
Juliana verstrekte Nederlandse
ridderorde keurt hij geen blik
waardig, dat schiet tenminste
op.
Wapperende
Tussen het residentiële paleis
en het etnografische museum
tart de man samen met een an
dere heer op leeftijd het gezag
door van het pad te stappen en
om naar een van de weinige
beelden van de maarschalk te
kijken. Mansgroot wandelt hij
met wapperende jaspanden in
de verte door de tuin. „Ik ben
hier al voor de derde maal",
vertelt de grijze bezoeker, na
dat hij zich op bevel van de be
waking op een holletje bij de
groep heeft gevoegd. „Er is zo
veel moois te zien, dat kun je
niet allemaal tegelijk in je op
nemen". Over Tito, de verza
melaar van al die pracht en
praal, rept hij met geen woord.
Ook de andere bezoekers lijken
niet onder de indruk. Snel en
uiterlijk emotieloos schuifelen
de meesten door het bloemen-
huis langs het met planten om
geven graf. De twee zusjes en
een aantal anderen zijn al ver
trokken: na het etnografisch
museum werd de bewaking op
geheven. Een bezoek aan Tito's
tombe is niet langer verplicht
in het Belgrado van 1991.
Van onze correspondent
Rob Vunderink
MOSKOU - Ze zijn de schrik van menige Sovjet-autom0.
bilist, de gaïsjniki. Zo heten in de volksmond van 's we
relds grootste land de verkeersagenten, naar de letters
GAI, wat in het Russisch de afkorting is voor Staats-auto-
inspectie.
Vanuit uitkijkposten op palen
langs de verkeersaders van
Moskou's spinnewebvormige
stratenplan zien vaalgrijs geü
niformeerde agenten, gewa
pend met een zebrakleurige
stokje, erop toe dat de bestuur
ders zich aan de regels houden.
Die regels verbieden de auto
mobilist niet om er, op de acht
rijstroken brede wegen naar
het centrum van de stad, een
absolute puinhoop van te ma
ken. Auto's vliegen elkaar
links en rechts voorbij, zonder
dat iemand zich iets aantrekt
van de maximumsnelheid van
zestig kilometer per uur bin
nen de bebouwde kom. Als ze
eenmaal op gang zijn, voeren
traag accelerende Lada's en
Wolga's wilde slaloms uit rond
maankraters en putten zonder
deksel in het immer pokdalige
asfalt van de Moskouse rijweg,
daarbij angstvallig de ontel
bare lege vrachtwagens ont
wijkend die een vast onderdeel
vormen van het Russische
straatbeeld.
Afstand houden? Dat doen al
leen suffe groentjes uit het bui
tenland. De gaten die zij open
laten worden dankbaar opge
vuld door de macho die een
Rus wordt als hij een stuur in
zijn handen houdt.
Overstekende voetgangers?
Wat een heerlijk gevoel als
deze vogelvrije verkeersdeelne
mers op hun meelijwekkende
zebrapaden terugdeinzen voor
het aanstormende staal, terwijl
de crosser virtuoos met het gas
speelt.
Aan dit soort futiliteiten heb
ben de gaïsjniki, die de straten
van Moskou dagelijks met dui
zenden tegelijk onveilig ma
ken, geen enkele boodschap.
Zij hebben andere zaken aan
hun hoofd, zoals reikhalzend
uitkijken naar bestuurders die
zich vergissen bij het voorsor
teren en een onzichtbare witte
lijn overschrijden die tiental
len jaren niet meer is bijge
schilderd. Aan zulke chauf
feurs vallen roebels te verdie
nen: tien roebel als ze een bon
willen of vijf roebel zonder
bon. Een Nederlander kan die
tien roebel tegenwoordig voor
drie kwartjes bij de staatsbank
kopen, maar voor Ivan modaal
komt dit bedrag altijd nog neer
op zo'n dertigste deel van zijn
maandloon.
Slechtbetaalde
Het gesprek met een gaïsjnik is
voor de Moskoviet geen al te
plezierig tijdverdrijf. Een
beetje vent wordt geen agent,
vinden de meeste hoofdstede
lingen. Zij kijken neer op die
slechtbetaalde boertjes van
buut'n, ofwel limittsjiki, zoals
ze in het Russisch heten. De li
mittsjiki zijn bereid dag in,
dag uit de smerigst stinkende
uitlaatgassen ter wereld te
happen in ruil voor een Mos
kouse woonvergunning. De
grof gebekte agenten nemen
wraak door de verwaande
Moskovieten af te knijpen zo
veel zij kunnen.
Tegen slimme overtreders kun
nen de agenten echter niet op.
Sla va, een kennis van mij die
de niet al te trotse bezitter is
van een groene Lada, was ge
pakt wegens te hard rijden. Hij
ontkende.
„Ik heb een apparaat en dat
liegt niet", zei een jong agent je
trots. „Je hebt tachtig kilome
ter per uur gereden."
Dat ding liegt als de pest", 2ei i
Slava. Hij stelde voor om non
een keer aan te komen rijden
om de radar te controleren. De
agent stemde toe. Slava reed
hetzelfde stuk nogmaals en
zorgde ervoor dat hij tachtig
reed. 1
„Tachtig kilometer per uur'"
zei de gaïsjnik triomfante.' I
lijk.„Zie je wel dat je apparaat
niet deugt", wierp Slava tegi
„Ik heb even hard gereden i
daarnet: zestig kilometer per I
uur..." De overblufte agent liet
Slava vrijuit.
Toneeltje
Slava's vriend Artjom
zijn probleem met de GAI
een andere manier op. Hij rij!
al een paar jaar rond zonder
rijbewijs en werd vorige week
aangehouden. Twee
agenten voerden een toneeltje
op en dreigden met zware
straffen. Artjom bood 150 roe
bel smeergeld aan en vervolgde
ongestoord zijn rit.
Ook de vele buitenlanders in
de Russische hoofdstad hebben
zo hun eigen ervaringen met de
verkeerspolitie. Een stomdron
ken Griek dreigde zijn rijbe
wijs te moeten inleveren bij
twee verontwaardiging vein
zende agenten die hem hadden
aangehouden. De Griek infor
meerde langs zijn neus weg of
de heren misschien interesse
hadden in een fles Franse cog
nac. Dat hadden ze. Nu moest
de Zuideuropeaan de beloofde
fles nog wel even gaan kopen,
maar dat was voor de politie
geen enkel probleem. De agen
ten stapten in en met de dron
kelap achter het stuur toog het
gezelschap naar een speciale
winkel waar je voor dollars of
ander echt geld sterke drank
en andere levensgeneugten
kunt kopen.
Vooral buitenlanders worden
vaak aangehouden, want die
zijn 'rijk'. Een Westerse corres
pondent, die zijn naam liever
niet vermeld zag, sloeg onlangs
een stopteken van een gaïsjnik
opzettelijk in de wind. De on
dernemende agent sprong
prompt in een taxi en zette een
wilde achtervolging in. Een
tweede taxi wist door omrijden
vóór de correspondent te be
landen en blokkeerde de rijweg
„U bent eeh misdadiger", zei
de agent. "Jammer dat ik n
niet heb neergeschoten".
„Laten we het nog een keer
overdoen", stelde de corres
pondent spontaan voor. „Dan
stop ik weer niet, zodat u me
alsnog kunt neerschieten".
De agent ging akkoord, maar
in plaats van een nieuwe ach
tervolging gaf hij er even later,
toen de getuigen weg waren,
toch de voorkeur aan om een
paar honderd roebel aan steek
penningen te incasseren. De
zaak verdween in de doofpot.
Omkoping is zo wijd verbreid
in de Sovjet-Unie, dat je van
legalisering kunt spreken. De
gaïsjniki hebben de steekpen
ning bepaald niet uitgevonden.
Hun aanwezigheid in de Sov
jet-straten, hoe hinderlijk ook,
is absoluut noodzakelijk om te
voorkomen dat deze definitie!
veranderen in een jungle. On
danks de strenge controle ko
men er in de Sovjetunie meer
dan 60.000 mensen per jaar om
het leven en raken meer dan
350.000 mensen gewond.
LONDEN (IPS) - De niet aflatende stroom rapporten ovet I
martelingen, de verdwijning van arrestanten en standrechte-1
lijke executies werpt een schaduw over het dertigjarig he-1
staan van Amnesty International.
„Ons jubileum deze maand is
geen reden tot feest, maar tot
woede", liet de mensenrechten
organisatie, die inmiddels meer
dan een miljoen leden in ruim
honderdvijftig landen telt, van
uit haar Londense hoofdkwar
tier weten. Dagelijks komen hier
uit uiteenlopende delen van de
wereld schokkende berichten
binnen.
Veel aandacht besteedt Amnesty
aan het grote aantal buitenge
rechtelijke executies in een aan
tal Afrikaanse landen.
Over het Midden-Oosten merkt
Amnesty op dat ze gedurende
vele jaren de aandacht heeft
trachten te vestigen op de onder
drukking in onder meer Irak,
Iran en de door Israël bezette ge
bieden.
Een ander onderwerp van voort
durende zorg is het grote aantal
executies in de Sovjetunie. Dit
jaar werden hierover voor het
eerst sinds 1934 officiële cijfers
bekend gemaakt. Hieruit blijkt
een geleidelijke daling van het
aantal terdoodveroordeling®'
van 770 in 1985 tot 271 in 1*
Bovendien steeg het aantal ge
vallen waarin deze vonnissen
werden omgezet in gevang®6'
straf van 20 tot 72.
In 1990 steeg het aantal terdood
veroordelingen echter weer to
447, veelal op beschuldiging va_
moord met verzwarende omstan
digheden.
Kritiek levert Amnesty voorts op
de willekeurige arrestaties
China en andere
Aziatische»
den, alsmede de toename van1 l
rechtstellingen in de VerenfflB
Staten, die ingaat tegen een W I
reldwijde tendens tot afs®a
fing van de doodstraf. „J L
Maar ook andere Noord®] I
landen gaan voor Amnesty n I
vrijuit: „Regeringen van elkep
litieke kleur hebben verzU1j(
aandacht te schenken aan,e5.|
mensenrechtensituatie in 1® I
waaraan ze militaire hulp I
leenden. Hulp, die gebruikt l
worden om nog ernstiger W I
senrechtenschendingen 'e
gaan".
liONDEN (ANP/KRF) - Pre- te
Irident Gorbatsjov van de
Isovjetunie heeft de zeven
P0otste industrielanden (G-
1,1 gevraagd om omvangrijke
Ifinanciële en technologische
I eUn in ruil waarvoor hij ra-
Idicale economische hervor- je,
Ilineen in het land wil door- ge
lfoeren. Dat meldt het Britse De
1 Financial Times gis- geJ
)e Amerikaanse president Bus!
:ansen op een vredesconferentie
Dit zei Bush nadat Baker hem
[verslag had uitgebracht over zijn
Ireis. Volgens Bush is er 'vooruit-
ng geboekt'. Hij weigerde op
Ibijzonderheden in te gaan.
In Luxemburg zei de Egyptische
president Hosni Mubarak dat
Rakers vredespogingen niet te
vergeefs zijn geweest. Volgens
hem kan nog steeds een vredes
conferentie worden opgezet die
voor het einde van het jaar kan
beginnen.
Baker verliet de regio donderdag
Inadat hij zijn vierde rondreis ter
bevordering van de vrede had
beëindigd. Baker zei dat hij
[enige vooruitgang had geboekt,
naar dat er tussen de partijen
Mg steeds een meningsverschil
.bestond over twee punten: de rol
van de Verenigde Naties op een
hnternationale vredesconferentie
en de continuiteit van zo'n con
ferentie.
Toetsen
Syrië wil, gesteund door Jorda
nië, een internationale conferen
tie waarbij de VN een belang
rijke rol spelen. Syrië en andere
rabische landen willen ook dat
iie deelnemers herhaaldelijk bij
jelkaar komen om de vooruitgang
lin het vredesproces te toetsen,
sraël wil een eenmalige symbo
lische internationale conferentie
zonder de VN voorafgaand aan
MOSKOU (AP) - Een bomexplo
sie heeft gisteren het hoofd
kwartier van de hervormingsbe
weging Democratisch Rusland in
Moskou vernield.
Volgens het persbureau TASS
onplofte de bom in een ruimte
iwaar handtekeningenlijsten
werden bewaard voor de kandi
daatstelling van de Russische
leider Boris Jeltsin voor de Rus
sische presidentsverkiezingen en
jvoor de kandidaatstelling van de
Moskouse burgemeester Gavril
Popov voor de burgemeesters-
prkiezing.
"et gebouw van de hervor
mingsbeweging werd bij de aan
eg aanzienlijk beschadigd, al
dus een politiewoordvoerder. De
Vigang, een deel van het dak, en
een buitenmuur waren volledig
ingestort. Vensterruiten aan de
perkant van de straat waren
«ebroken.
bei
bui
„Ik
doi
wa
het
lar
bis
see
vr<
„V
dei
en
VO(
dal
gaf
als
hai
„Ik
is
ces
dui
dei
dai
tot
ter
teg
He
sal
eer
aai
bei
we
de
krs
dat
'ee
pei
fer
eer
eer
ein
eer
OVf
kw
Jer
De
nie
en
vai
vai
ch<
vei
dei
ko:
scl
na1
tec
ba:
daf
Bo
vei
vai
vai
gei
uit
tio
ein
gei
leii
Sy
Zo u zult W(
met vestigi
failliet gega
Tot die tijd
werknemer
de Stichtinc
Eind 1982
werden alle
aan de NV F
pij Metallicu
Via een ad'
en landelijke
van "lömadc
lang van hu
te melden,
beurd.
Vermeld in l
Wij zullen di
sioenrechte
NVOHRAF
pensioenrec
wikkeld.