Franse adel ontvangt toeristen op eigen kasteel Tevre CL LU O CC Q. O 'Beter zo dan worden ontworteld door Japanse koper' Geen heldenverering meer voor Tito 'resident Bij Ameriki Voortgaande wreedheden overschaduwen jubileum van Amnesty Bela THRfiTFlM EXTRA ZATERDAG 18 ME11991 Joegoslavische staatsman van weleer is niet meer heilig Agenten van platteland tomen verkeersjungle van Moskou in BESTEM BUITENLA ijERUZALEM/LUXEMBUR( Jraëlische minister van Defei |ren voor de Israëlische radit ■vreden is over de vooruitgai In het Midden-Oosten die de [van Buitenlandse Zaken Bak [Bomexplosie kantoor l'Democratisch Lusland' v< NV 01 R2 Door Bob van Huët OISON - „Ah, de parforce- jacht...". Tussen een Louis Seize-schouw en een Renais- sance-gobelin begint een voor de hand liggende con versatie. Graaf Antoine de Vogüé steekt nog eens een sigaret op en ver telt dan over de drijfjacht a la frangaise. Een Amerikaans echt paar probeert mee te luisteren. De graaf vat in gebroken Engels samen. Zijn gasten knikken be leefd en kunnen hun geluk niet op. Een nachtje slapen op een echt kasteel, diner met deze French count en nu, als extra toetje, deze gedistingeerde ja- gersverhalen. Hier hebben Dick en Suzan graag zo'n driehonderd dollar voor betaald. Als de lok roep van het eeuwenoude hemel bed onweerstaanbaar is gewor den, verlaat het paar glimmend de salon. „Amerikanen, ze beschouwen je al snel als een prins", lacht de graaf. Eendagsridder Dick en vrouwe Suzan zijn naar bed. Sinds zeven jaar heeft Antoine de Vogüé, telg uit een voornaam Frans geslacht, dit soort beta lende gasten over de vloer. Ame rikanen, maar ook Europeanen. Engelsen, Duitsers, Belgen, een enkele Nederlander en Fransen. „Soms van adel. Ze willen ge woon-zien hoe wij er bij zitten", vermoedt Madame. Maar de meesten zijn vakantiegangers. Op doortocht in de historisch rijke streek Berry (250 kilometer zuidelijk van Parijs) willen ze zich even chatelain wanen. Smak franken Graaf en gravin hebben geleerd het spel mee te spelen. De Vogüé mag dan vice-voorzitter van de departementale raad zijn en nog wat andere aanzienlijke funkties bekleden; het onderhoud van Chateau de de la Verrerie en de omringende bossen kost een smak franken en is eigenlijk on betaalbaar geworden. Van de grond kan het niet meer komen. De adel lijdt evenzeer onder Brusselse landbouwdecre- ten als de boeren. Beleggingen zijn ook niet alles. Veel blauw bloed heeft daarom besloten een deel van het familiebezit open te stellen voor toeristen. Het va rieert van parkbezoek tot indivi duele ontvangsten op het kas teel. „De gasten dragen bij in het on derhoud van het domein", zegt de graaf. Maar het waren vooral de fiscale voordelen die hem tot de lang overwogen stap deden besluiten. De Franse staat komt Antoine de Vogüé: 'Amerikanen beschouwen je al snel als prins'. gastvrije slotvoogden tegemoet met belangrijke kortingen op de onroerend-goedbelasting, de successierechten en personeels kosten. Beheerder, tuinman, kok, schoonmaakster en gids zijn zo bijna volledig aftrekbaar. „Liever zo dan te worden ont worteld door een of andere Ja panse koper", vindt de graaf. La Verrerie lijkt een historisch plaatje. Het kasteel mocht in de vijftiende eeuw worden ge bouwd door John Stuart, familie van het Schotse koningshuis. De Franse vorst Karei VII bedankte hem zo voor zijn hulp in de strijd tegen de Engelsen. In de Renaissance werd er een prach tige vleugel aangebouwd. De De Vogüés, wier oorspronkelijke fa miliekasteel in de Ardèche nog altijd waakt over het dorpje Vo gue, betrokken dit huis in de 19e eeuw. In vlot tempo laat de hui dige slotvoogd illustere voorva deren de revue passeren. Dat een De Vogüé in Napoleons leger voor de poorten van Moskou stond wekt doorgaans Ameri kaanse bewondering. Graaf An toine blijkt het overigens niet zo op deze achter-achter-achter- oom te hebben. Beter republi kein dan bonapartist, roept hij op bijna verwijtende toon naar een staatsieportret. Keten Chateau de la Verrerie en soort gelijke optrekjes uit de regio hebben zich verenigd in de excu- sieve Route Jacques Coeur. De keten is genoemd naar de om streeks 1395 in Bourges geboren reiziger en handelsman Jacques Coeur. Van zijn kolossale fortuin liet hij prachtige paleizen bou wen, wat tot de nodige jaloezie leidde aan het Parijse hof. Coeur viel in ongenade, werd gevangen gezet, maar onsnapte naar Ro me. In dienst van de paus sneu velt hij in 1463. „De bij de Route aangesloten huizen hebben allemaal hun ge schiedenis", vertelt gravin Ma- rie-France de Peyronnet, pr- vrouwe van de club. Een dege lijk chateau met interessant meubilar zijn voorwaarde om in de route te worden opgenomen. Het lijkt een wijds vertakte fa milie-onderneming want uitge zonderd de middeleeuwse ves ting Culan die een paar jaar ge leden werd gekocht door een wonderlijke schrijver ('Van zijn vaste vloerbedekking in de rid derzaal schrok ik wel even') be staat er veel verwantschap tus sen de markiezen, baronnen en graven. Madame De Peyronnet ver bracht haar kinderjaren op het imposante slot Ainey-le-Veil, halverwege Bourges en Mont- lufon. Haar moeder, barones Jeanne d'Aligny, is geparenteerd aan de Bigny-dynastie, hovelin gen van achtereenvolgende Lo- dewijken. Als jong meisje kon ze de overdreven zorg van haar ouders voor het kasteel niet al tijd begrijpen. „Die oude stenen lijken wel belangrijker dan wij", zo verweet ze haar vader op een kwade dag. Nu denkt ze daar anders over. „Als het kasteel levend blijft gaat de familiegeschiedenis door", aldus de gravin. Een zware last rust op de schouders van de erfgenamen. De kinderen moeten veel voor het huis over hebben, want het kasteel zelf zal ze nooit in leven houden. De kapel van Ainey-le-Veil heeft onlangs voor een aangename verrassing gezorgd. Bij restaura tiewerk aan achttiende eeuwse muurschilderingen kwamen be duidend oudere fresco's aan het licht. „Dat is toch even wat voor de bezoekers", meent de gravin. Kop afslaan Een stuk noordwaarts, niet ver van Gien, ligt Chateau de la Bussière. Het spiegelt zich in een onder Lodewijk XIV aangelegd meer. De aanplant werd ver zorgd door 's konings fameuze tuinarchitect Le Nötre. Een volgende geschiedenisles is onontkoombaar. In 1577 boden de toenmalige bewoners, de fa milie Du Tillet, onderdak aan vijftien vervolgde priesters. De Hugenotencavalerie organi seerde een verwoestend beleg en sloeg de geestelijken de kop af toen de vesting viel. „Terwijl een vrijgeleide was toegezegd", be nadrukt chatelaine Madeleine De Chasseval tegenover de jour nalist, die „uit een overwegend protestants land komt, niet waar". De familie nam hier pas na de Revolutie haar intrek. Madame de Chasseval blijkt betrokken bij wat platweg een vakbond van kasteelheren (en dames) zou kunnen worden genoemd. Uit kostenbesparende overwegingen bewoont ze niet de burcht zelf maar een bijgebouw. In 1961 ging het huis open voor het publiek. Het kostbare fami- liemeubilair, in de stijl van ach tereenvolgende Lodewijken, werd aangevuld met een cu rieuze internationale visserijcol lectie. Daartoe behoren uiteenlo pende zaken als 17e eeuws aar dewerk, een kathedraal van vis haken en dobbers van de tsaar. Sinds het overlijden van haar echtgenoot is de gravin beheer ster en tegelijk waakster over het familiebezit. Zonder de en treegelden van de ongeveer 15.000 bezoekers die La Bussière elke zomer aandoen zou het, naar eigen zeggen, nog moeilij ker zijn. „In het begin heb ik erg moeten wennen aan die toeris ten. Mensen die naar mijn me ning te luidruchtig waren, heb ik echt staan uitschelden. En dan gingen ze weg". Ze moet er zelf om lachen. „Als bezoekers me nu weieens in spijkerbroek en met potten verf zien lopen zijn ze te leurgesteld. Is dat nou de gravin? Je hoort het ze denken". Relaties Als de meeste van haar adelijke collega's is Madeleine de Chas seval bepaald geen vriendin van de socialistische cultuurminister Jack Lang, die het fonds voor monumentenzorg in zijn porte feuille heeft. Dit jaar heeft de Franse staat bijna 60 miljoen gulden uitgetrokken voor het onderhoud van het monumentale erfgoed en ruim 400 miljoen voor restauratie. Het zijn vooral relaties van de minister die uit het overheids- potje eten, aldus de gravin. Maar zij houdt zich aan de regels. Van kasteelheren die de kluit belaze ren en zich met een eeuwig bordje 'fermé' aan hun verplich tingen onttrekken, moet ze wei nig hebben. „Misschien wel be grijpelijk, maar geen stijl", luidt het oordeel.Van de duizenden kastelen en historische huizen die Frankrijk rijk brengen er maar een tiental geld op. La Bussière hoort daar zeker niet bij, betreurt Madeleine de Chas seval. De kinderen weten dat ook. Zal een van hen' ooit het kasteel willen betrekken? Het is haar grootste zorg. Van onze correspondent Gert van Wijland BELGRADO - Het duurt tot halverwege de rondlei ding door het Tito-mauso- leum in Belgrado, maar dan begint het ineens op te val len: toch al een uurtje bin nen heeft het bezoek nog geen foto van de maar schalk zelf gezien. De zalen van de zeven paviljoens puilen uit van snuisterijen die verband houden met de Joegoslavische staatsman van weleer. Maar de over zichtstentoonstelling over de grootsheid van zijn da den is geruisloos verdwe nen. De bewakers ontkennen dat er iets is veranderd, maar van heldenverering is geen sprake meer. De anderhalf jaar gele den nog prominent aanwezige manshoge foto's van Tito als heldhaftig partizanenleider, als staatsman die over de hele wereld aanzat aan banket en koninklijk diner en als bank werker/man van het volk/kin dervriend, zijn verdwenen. Enigszins verloren in de op Ti- to-formaat gebouwde tentoon stellingsruimte staan en han gen nu schilderijen, beeldjes en vooral staaltjes van industrieel vakmanschap. De - toen nog zelfbesturende - arbeiders van de smelterijen, de werven en andere zware industrieën zet ten hun beste beentje voor als de president op bezoek kwam, zoveel is duidelijk: model treintjes, verzilverde kanon netjes en fakkels van het socia lisme, het mag wat ruw zijn gegoten, het werd met liefde gegeven. Verval Tegenwoordig is dat anders. Elf jaar na zijn dood heeft de 'detitoïsering' zelfs het ooit zo heilige mausoleum bereikt. Nog staan er in het blauw ge stoken erewachten rond de tombe, maar met het verval van Joegoslavië als staat is ook de roem van de oud-president tanende. Buiten de muren van zijn vroegere residentie, waar hij ligt begraven, gaan stem men op om het graf maar te verplaatsen naar zijn geboorte dorp in Kroatië. Zijn sterfdag is al lang geen nationale rouw dag meer, de klokken die de eerste jaren na zijn dood op 4 mei beierden, klinken nog maar in een enkel dorp. Het leger moest er onlangs zelfs aan te pas komen om mo gelijke grafschennis te voorko men. Extreem nationalistische Serven hadden aangekondigd het mausoleum van de presi dent die Servië 'zijn roem en Kosovo heeft afgenomen' te zullen bestormen. Slechts na een militaire verklaring het graf desnoods met tanks te zul len verdedigen", slikte hun voorman Vojislav Seselj zijn oproep in. Als leider van de oud-facistische Cetnikbewe- ging, die Tito in de oorlog als belangrijkste binnenlandse te genstander zag, deed Seselj al eerder van zich spreken: eind vorig jaar werd hij gearres teerd, naar verluidt omdat hij over het portret van Tito stond te plassen. In het hoog boven de stad Bel grado gelegen mausoleum zou hij daar de kans niet voor krij gen, dat staat vast. Niet alleen zijn er nauwelijks foto's van de overledene te vinden, de bewa king staat elk avontuur in de weg. Na de eerste tentoonstel ling worden de toch nog in vrij groten getale opgekomen be zoekers groepsgewijs door een voortdurend hoofden tellende Tito FOTO'S ARCHIEF DE STEM De graftombe van Tito. Buiten de muren van zijn vroegere residentie waar hij li graven, gaan stemmen op het graf te verplaatsen naar zijn geboortedorp in Kroatië. be- soldaat/gids rondgeleid, kinde ren die een stap voor hem gaan lopen - 'kijk eens een pauw' - worden teruggeroepen. Tergend Resultaat van deze procedure is dat een tocht langs de pavil joenen tergend langzaam ver loopt. Niemand mag de afde ling verlaten voordat het laat ste groepslid alles heeft beke ken, een stukje overslaan is niet toegestaan, elk voorwerp wil glimmend bekeken worden. Behalve de onvermijdelijke 'goedbedoelde rotzooi', die op perstalmeester Wim Sonneveld in Nederland onverbiddelijk achter de rododendrons zou deponeren, staat er in het cir kelvormige gebouw het een en ander dat het bekijken ook meer dan waard is. Ivoren kunstwerken uit Ghana, Pe ruaans bewerkt zilver, kost bare wajangpoppen uit Indo nesië en het kostuum van een medicijnman uit Bolivia trek ken als vanzelf de aandacht. Toch gaat het de twee zusjes van rond de negen jaar die in de groep eerst nog gehoorzaam meeliepen, na een uur veel te langzaam. Tot grote onsteltenis van de soldaat barst de jongste halverwege in snikken uit. Mismoedig maar plichtsge trouw wijst de gids veront schuldigend op enkele groeps leden die nog niet zijn uitgeke ken. Vooral een gezette man in een grijs pak met rood overhemd haalt het tempo eruit: terwijl de rest van de bezoekers zich snakkend naar frisse lucht al lang weer voor de uitgang van de postzegelverzameling heeft verzameld, staat hij nota bene nog uitgebreid naar het door Kissinger geschonken tafelzil ver te kijken. De door koningin Juliana verstrekte Nederlandse ridderorde keurt hij geen blik waardig, dat schiet tenminste op. Wapperende Tussen het residentiële paleis en het etnografische museum tart de man samen met een an dere heer op leeftijd het gezag door van het pad te stappen en om naar een van de weinige beelden van de maarschalk te kijken. Mansgroot wandelt hij met wapperende jaspanden in de verte door de tuin. „Ik ben hier al voor de derde maal", vertelt de grijze bezoeker, na dat hij zich op bevel van de be waking op een holletje bij de groep heeft gevoegd. „Er is zo veel moois te zien, dat kun je niet allemaal tegelijk in je op nemen". Over Tito, de verza melaar van al die pracht en praal, rept hij met geen woord. Ook de andere bezoekers lijken niet onder de indruk. Snel en uiterlijk emotieloos schuifelen de meesten door het bloemen- huis langs het met planten om geven graf. De twee zusjes en een aantal anderen zijn al ver trokken: na het etnografisch museum werd de bewaking op geheven. Een bezoek aan Tito's tombe is niet langer verplicht in het Belgrado van 1991. Van onze correspondent Rob Vunderink MOSKOU - Ze zijn de schrik van menige Sovjet-autom0. bilist, de gaïsjniki. Zo heten in de volksmond van 's we relds grootste land de verkeersagenten, naar de letters GAI, wat in het Russisch de afkorting is voor Staats-auto- inspectie. Vanuit uitkijkposten op palen langs de verkeersaders van Moskou's spinnewebvormige stratenplan zien vaalgrijs geü niformeerde agenten, gewa pend met een zebrakleurige stokje, erop toe dat de bestuur ders zich aan de regels houden. Die regels verbieden de auto mobilist niet om er, op de acht rijstroken brede wegen naar het centrum van de stad, een absolute puinhoop van te ma ken. Auto's vliegen elkaar links en rechts voorbij, zonder dat iemand zich iets aantrekt van de maximumsnelheid van zestig kilometer per uur bin nen de bebouwde kom. Als ze eenmaal op gang zijn, voeren traag accelerende Lada's en Wolga's wilde slaloms uit rond maankraters en putten zonder deksel in het immer pokdalige asfalt van de Moskouse rijweg, daarbij angstvallig de ontel bare lege vrachtwagens ont wijkend die een vast onderdeel vormen van het Russische straatbeeld. Afstand houden? Dat doen al leen suffe groentjes uit het bui tenland. De gaten die zij open laten worden dankbaar opge vuld door de macho die een Rus wordt als hij een stuur in zijn handen houdt. Overstekende voetgangers? Wat een heerlijk gevoel als deze vogelvrije verkeersdeelne mers op hun meelijwekkende zebrapaden terugdeinzen voor het aanstormende staal, terwijl de crosser virtuoos met het gas speelt. Aan dit soort futiliteiten heb ben de gaïsjniki, die de straten van Moskou dagelijks met dui zenden tegelijk onveilig ma ken, geen enkele boodschap. Zij hebben andere zaken aan hun hoofd, zoals reikhalzend uitkijken naar bestuurders die zich vergissen bij het voorsor teren en een onzichtbare witte lijn overschrijden die tiental len jaren niet meer is bijge schilderd. Aan zulke chauf feurs vallen roebels te verdie nen: tien roebel als ze een bon willen of vijf roebel zonder bon. Een Nederlander kan die tien roebel tegenwoordig voor drie kwartjes bij de staatsbank kopen, maar voor Ivan modaal komt dit bedrag altijd nog neer op zo'n dertigste deel van zijn maandloon. Slechtbetaalde Het gesprek met een gaïsjnik is voor de Moskoviet geen al te plezierig tijdverdrijf. Een beetje vent wordt geen agent, vinden de meeste hoofdstede lingen. Zij kijken neer op die slechtbetaalde boertjes van buut'n, ofwel limittsjiki, zoals ze in het Russisch heten. De li mittsjiki zijn bereid dag in, dag uit de smerigst stinkende uitlaatgassen ter wereld te happen in ruil voor een Mos kouse woonvergunning. De grof gebekte agenten nemen wraak door de verwaande Moskovieten af te knijpen zo veel zij kunnen. Tegen slimme overtreders kun nen de agenten echter niet op. Sla va, een kennis van mij die de niet al te trotse bezitter is van een groene Lada, was ge pakt wegens te hard rijden. Hij ontkende. „Ik heb een apparaat en dat liegt niet", zei een jong agent je trots. „Je hebt tachtig kilome ter per uur gereden." Dat ding liegt als de pest", 2ei i Slava. Hij stelde voor om non een keer aan te komen rijden om de radar te controleren. De agent stemde toe. Slava reed hetzelfde stuk nogmaals en zorgde ervoor dat hij tachtig reed. 1 „Tachtig kilometer per uur'" zei de gaïsjnik triomfante.' I lijk.„Zie je wel dat je apparaat niet deugt", wierp Slava tegi „Ik heb even hard gereden i daarnet: zestig kilometer per I uur..." De overblufte agent liet Slava vrijuit. Toneeltje Slava's vriend Artjom zijn probleem met de GAI een andere manier op. Hij rij! al een paar jaar rond zonder rijbewijs en werd vorige week aangehouden. Twee agenten voerden een toneeltje op en dreigden met zware straffen. Artjom bood 150 roe bel smeergeld aan en vervolgde ongestoord zijn rit. Ook de vele buitenlanders in de Russische hoofdstad hebben zo hun eigen ervaringen met de verkeerspolitie. Een stomdron ken Griek dreigde zijn rijbe wijs te moeten inleveren bij twee verontwaardiging vein zende agenten die hem hadden aangehouden. De Griek infor meerde langs zijn neus weg of de heren misschien interesse hadden in een fles Franse cog nac. Dat hadden ze. Nu moest de Zuideuropeaan de beloofde fles nog wel even gaan kopen, maar dat was voor de politie geen enkel probleem. De agen ten stapten in en met de dron kelap achter het stuur toog het gezelschap naar een speciale winkel waar je voor dollars of ander echt geld sterke drank en andere levensgeneugten kunt kopen. Vooral buitenlanders worden vaak aangehouden, want die zijn 'rijk'. Een Westerse corres pondent, die zijn naam liever niet vermeld zag, sloeg onlangs een stopteken van een gaïsjnik opzettelijk in de wind. De on dernemende agent sprong prompt in een taxi en zette een wilde achtervolging in. Een tweede taxi wist door omrijden vóór de correspondent te be landen en blokkeerde de rijweg „U bent eeh misdadiger", zei de agent. "Jammer dat ik n niet heb neergeschoten". „Laten we het nog een keer overdoen", stelde de corres pondent spontaan voor. „Dan stop ik weer niet, zodat u me alsnog kunt neerschieten". De agent ging akkoord, maar in plaats van een nieuwe ach tervolging gaf hij er even later, toen de getuigen weg waren, toch de voorkeur aan om een paar honderd roebel aan steek penningen te incasseren. De zaak verdween in de doofpot. Omkoping is zo wijd verbreid in de Sovjet-Unie, dat je van legalisering kunt spreken. De gaïsjniki hebben de steekpen ning bepaald niet uitgevonden. Hun aanwezigheid in de Sov jet-straten, hoe hinderlijk ook, is absoluut noodzakelijk om te voorkomen dat deze definitie! veranderen in een jungle. On danks de strenge controle ko men er in de Sovjetunie meer dan 60.000 mensen per jaar om het leven en raken meer dan 350.000 mensen gewond. LONDEN (IPS) - De niet aflatende stroom rapporten ovet I martelingen, de verdwijning van arrestanten en standrechte-1 lijke executies werpt een schaduw over het dertigjarig he-1 staan van Amnesty International. „Ons jubileum deze maand is geen reden tot feest, maar tot woede", liet de mensenrechten organisatie, die inmiddels meer dan een miljoen leden in ruim honderdvijftig landen telt, van uit haar Londense hoofdkwar tier weten. Dagelijks komen hier uit uiteenlopende delen van de wereld schokkende berichten binnen. Veel aandacht besteedt Amnesty aan het grote aantal buitenge rechtelijke executies in een aan tal Afrikaanse landen. Over het Midden-Oosten merkt Amnesty op dat ze gedurende vele jaren de aandacht heeft trachten te vestigen op de onder drukking in onder meer Irak, Iran en de door Israël bezette ge bieden. Een ander onderwerp van voort durende zorg is het grote aantal executies in de Sovjetunie. Dit jaar werden hierover voor het eerst sinds 1934 officiële cijfers bekend gemaakt. Hieruit blijkt een geleidelijke daling van het aantal terdoodveroordeling®' van 770 in 1985 tot 271 in 1* Bovendien steeg het aantal ge vallen waarin deze vonnissen werden omgezet in gevang®6' straf van 20 tot 72. In 1990 steeg het aantal terdood veroordelingen echter weer to 447, veelal op beschuldiging va_ moord met verzwarende omstan digheden. Kritiek levert Amnesty voorts op de willekeurige arrestaties China en andere Aziatische» den, alsmede de toename van1 l rechtstellingen in de VerenfflB Staten, die ingaat tegen een W I reldwijde tendens tot afs®a fing van de doodstraf. „J L Maar ook andere Noord®] I landen gaan voor Amnesty n I vrijuit: „Regeringen van elkep litieke kleur hebben verzU1j( aandacht te schenken aan,e5.| mensenrechtensituatie in 1® I waaraan ze militaire hulp I leenden. Hulp, die gebruikt l worden om nog ernstiger W I senrechtenschendingen 'e gaan". liONDEN (ANP/KRF) - Pre- te Irident Gorbatsjov van de Isovjetunie heeft de zeven P0otste industrielanden (G- 1,1 gevraagd om omvangrijke Ifinanciële en technologische I eUn in ruil waarvoor hij ra- Idicale economische hervor- je, Ilineen in het land wil door- ge lfoeren. Dat meldt het Britse De 1 Financial Times gis- geJ )e Amerikaanse president Bus! :ansen op een vredesconferentie Dit zei Bush nadat Baker hem [verslag had uitgebracht over zijn Ireis. Volgens Bush is er 'vooruit- ng geboekt'. Hij weigerde op Ibijzonderheden in te gaan. In Luxemburg zei de Egyptische president Hosni Mubarak dat Rakers vredespogingen niet te vergeefs zijn geweest. Volgens hem kan nog steeds een vredes conferentie worden opgezet die voor het einde van het jaar kan beginnen. Baker verliet de regio donderdag Inadat hij zijn vierde rondreis ter bevordering van de vrede had beëindigd. Baker zei dat hij [enige vooruitgang had geboekt, naar dat er tussen de partijen Mg steeds een meningsverschil .bestond over twee punten: de rol van de Verenigde Naties op een hnternationale vredesconferentie en de continuiteit van zo'n con ferentie. Toetsen Syrië wil, gesteund door Jorda nië, een internationale conferen tie waarbij de VN een belang rijke rol spelen. Syrië en andere rabische landen willen ook dat iie deelnemers herhaaldelijk bij jelkaar komen om de vooruitgang lin het vredesproces te toetsen, sraël wil een eenmalige symbo lische internationale conferentie zonder de VN voorafgaand aan MOSKOU (AP) - Een bomexplo sie heeft gisteren het hoofd kwartier van de hervormingsbe weging Democratisch Rusland in Moskou vernield. Volgens het persbureau TASS onplofte de bom in een ruimte iwaar handtekeningenlijsten werden bewaard voor de kandi daatstelling van de Russische leider Boris Jeltsin voor de Rus sische presidentsverkiezingen en jvoor de kandidaatstelling van de Moskouse burgemeester Gavril Popov voor de burgemeesters- prkiezing. "et gebouw van de hervor mingsbeweging werd bij de aan eg aanzienlijk beschadigd, al dus een politiewoordvoerder. De Vigang, een deel van het dak, en een buitenmuur waren volledig ingestort. Vensterruiten aan de perkant van de straat waren «ebroken. bei bui „Ik doi wa het lar bis see vr< „V dei en VO( dal gaf als hai „Ik is ces dui dei dai tot ter teg He sal eer aai bei we de krs dat 'ee pei fer eer eer ein eer OVf kw Jer De nie en vai vai ch< vei dei ko: scl na1 tec ba: daf Bo vei vai vai gei uit tio ein gei leii Sy Zo u zult W( met vestigi failliet gega Tot die tijd werknemer de Stichtinc Eind 1982 werden alle aan de NV F pij Metallicu Via een ad' en landelijke van "lömadc lang van hu te melden, beurd. Vermeld in l Wij zullen di sioenrechte NVOHRAF pensioenrec wikkeld.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1991 | | pagina 4