L
DE STEM
WEEKEND!
LHUIS
KI
'Geen mens is mij wat schuldig'
Een stokoude etnische minderheid
MEISJE!
STRUYK
GROEP
NEDERLANDS-
INDISCHE
RECHTER IN
CALIFORNIË
"EXPOSITIE
WERPT LICHT
OP CHINEZEN
IN NEDERLAND
I?
06-320-323-14
tKEN.
BEL
VANDAAG
Exotisch
Jappenkamp
Gezwel
Erfenis
Laatbloeier
Shipping Master
Armoede
Restaurants
Roodharige barbaren
ZATERDAG
27 OKTOBER 19901
isering van de
alcoholfabriek in
,'t behulp van
[d.
ben wij binnen onze
et (preventieve)
he zorg voor de lucht-,
iheden in de centrale
4
btandig opereert, heeft
ikwaardige opleiding,
in stoomopwekking
rde collega's met veel
I van karakter en kan
d pakket moderne
een aantrekkelijke
Ijnen van dit blad richten
inische dienst, Postbus
wenden voor nadere
tlfzijl, is een van de
hoi, alsmede alcohol voor
st de belangrijke afzet in
pport naar de diverse E.G.
e, afkomstig van de
alcoholbereiding worden
i dochteronderneming van
chappij.
De Strnyk Groep bestaat uit een achtta
bedrijven die zich hebben toegel
op de produktie en verkoop van i
breed pakket betonprodukten voor ót
grond-, weg- en waterbouwsector. Eer)
groothandel In bouwmaterialen eg,
sanitair completeert de Strnyk Groep. j
Struyk Handel levert een compleet
pakket ruw- en afbouwmaterialen aait
aannemers actief in de woning- en utk
liteitsbouw, alsmede een evenzo breed
pakket sanitair aan installateurs, detail
listen en doe-het-zelf bouwmarkten.
STRUYK Holding B.V.
Koningsdijk 69 (wijk 5)
4905 AN Oosterhout N.B.)
zoals
ïb ge-
het is
|je exa-
5t.
IS VERKOPEN OOK UW PASSIE
De ooze in elk geval wel, daarom wensen wij
voor ons uniek pobliclteitsproject
VEBTEGENWOORDIfiEBS
aan le werven, voor verkoop advertentie
ruimte in eigen regio.
Vlotte sleet, goede begeleiding, uniek pro-
dukt, motiverend salarispakket en een rum»:
wagen na proefperiode
OK Schrijf of bel naar
nane C
graphics bv
Stephensonweg 14 - 4207 HB Gorinchem
Postbus 709 - 4200 AS Gorinchem
Tel. 01830-24068
sn car
dan
Ije door
Wat er allemaal kan gebeuren
tijdens de bijles! (50 c.p.m.) 18 jr.
jccoun-
'ostbus
jjattentie
is RA
nondiaal
00 landen.
Draai eerst 06-320, en dan:
PARTY-LINE
PAHTY-UNE DATING
.330.000
PARTY-LINE BOXEN.
330.10
HOMO
HARRY'S GAY DATING.
330.99
HARRY'S GAY BOX
330.11
H0M0B0X
325.50
MEELUISTEREN
330.22
GAY COLLEGE
321.06
HOMOSCHOOL
321.12
SEXDATING
VERSIERCENTRALE
320.11
SEXDATING NL
330.06
SEXGIDS DATING
320.04
PORNOLIJNEN
AUTOMATIEK
320.11
SEX0F00N
320.01
MASSEUSE.
322.00
SEX-ADRESSEN
322.02
SEXDEBUUT
323.03
POLITIEBUREAU
323.15
SEXH0TEL
323.16
SEX-EXCURS1E. v
323.17
SEX0F00N SPECIAL
323.65
COMMUNE SEX
325.53
VERBODEN SEX
325.70
P0RN0F1LMSEX
328.30
CANDY CONTACT
330.53
BURENSEX.
330.80
C0RA& WILLEM
320.03
LESBIFOON
321.00
VROUWEN SPELEN
321.18
VROUWEN BELLEN
321.25
DIANA DE KONING
321.50
SLOTER-PLASSEX
321.77
TELESERVICE 50 CPM
eihard voor zich
zelf; menselijk voor degenen die
vóór haar staan. Viervoudig gehan
dicapt (vrouw, gekleurd, buiten
landse van huis uit én slechts in het
bezit van één onderbeen) zette zij
door. Een vrouw met karakter die
zich wist te ontworstelen aan bittere
armoe en een uitzichtsloze situatie
in Indonesië en Nederland. Vorig
jaar werd ze benoemd tot rechter in
het 'Supreme Court of Justice', het
hooggerechtshof van Californië.
Joyce Kennard, geboren Luther,
verruilde in 1967 de Nederlandse
nationaliteit voor de Amerikaanse.
Door Hans Bos
„Dit is het land waar ik geslaagd ben.
Dat was me elders nooit gelukt. Als je
maar wilt, kan in Amerika nog steeds
heel veel. Kijk, Holland is een deel van
mijn erfenis, mijn verleden.
Nergens ter wereld is iemand is mij wat
schuldig; zelf ben ik ook niets schuldig,
met uitzondering van dit land. Ik wil
hier mijn werk doen, zo goed als ik kan".
Joyce Kennard-Luther, de enige vrouw
in het hooggerechtshof van de staat Cal-
fornië, komt met een uitnodigend gebaar
achter haar bureau vandaan. Het eigen
lijke onderkomen van het Supreme
Court of Justice in San Francisco is na
de aardbeving in oktober vorig jaar
bouwkundig afgekeurd. Joyce Kennard
huist nu in een klein kamertje in een na
burig gebouw dat zo vol is gestouwd met
archiefstukken dat er nog tè weinig
ruimte overblijft om bij de volgende
aardbeving onder de tafel te duiken.
'Judge Kennard' is een opmerkelijke
vrouw. Ze heeft slechts één onderbeen,
zo is mij verteld. Dat verhaal moet op
een misvatting berusten, want zelfs in
enkele oogopslagen valt niets afwijkends
te bespeuren. Het is het zoveelste bewijs
dat Joyce Kennard beschikt over een ij
zeren wil en een onverwoestbaar gestel.
Haar kunstbeen blijkt zó perfect gecon
strueerd dat alleen zeer nauwkeurige en
langdurige observatie aan het licht kan
brengen dat deze Amerikaanse wel dege
lijk een been mist.
Joyce Kennard geldt voor de Ameri
kaanse media als 'niet te benaderen'. Af
spraken moeten minimaal een half jaar
tèvoren bij de secretaresse worden gede
poneerd. „Ik ben niet geïnteresseerd in
verhalen over mezelf en blijft dus bij de
media uit de buurt. Daarnaast probeer ik
me ver te houden van de politiek. Mijn
werk is het enige dat telt", zo verklaart
Joyce met grote stelligheid in perfect Ne
derlands. In het begin moet ze naar de
juiste woorden zoeken, gaandeweg gaat
het praten rapper en komen steeds meer
Nederlandse herinneringen boven. Ver
der praat ze met haar handen. Joyce is
sinds de dood van haar moeder in 1968
nooit meer in Nederland geweest. Daar
gunt Joyce zich geen tijd voor. Ze werkt
dagelijks 14 uur en heeft al vier jaar geen
vakantie meer gehad.
Joyce Kennard, vorig jaar benoemd door
de Californische gouverneur George
Deukmejian, is de enige vrouw in het ze
ven rechters tellende Supreme Court en
de tweede vrouw in de geschiedenis van
dit prestigieuze college. Joyce wordt
doorgaans beschreven als plichtsge
trouw, uitzonderlijk, ijverig, creatief in
haar veroordelingen, exotisch, raadsel
achtig en ongrijpbaar. Na haar benoe
ming schrijft ene tante Rita in het Ame
rikaanse 'clubblad' De Indo: „Wie heeft
ooit gedacht dat een Indo ons zal be
rechten? Inderdaad, laat dit goede voor
beeld van een eerlijke, hardwerkende
Indo ons inspireren tot grotere werk
zaamheid, vastberadenheid en hoop". In
Amerika is verder niet veel bekend over
'judge Kennard', behalve dat ze opstaat
en naar bed gaat met haar juridische za
ken. Door haar relatief jeugdige leeftijd
kan ze het in de Amerikaanse juridische
wereld nog ver brengen. Op Joyce's bu
reau staat een houtgesneden bordje met
haar naam. Eronder de vermelding 'Keju
Besar': maleis voor wat ze in Amerika
een 'big cheese' noemen: een zeer be
langrijke autoriteit.
Joyce Kennard: een aantrekkelijke
vrouw, smaakvol gekleed in een zwart
wit mantelpakje. Een beetje Nelie Smit-
Kroes, maar dan in een Oosterse uitgave.
Dat komt door grootmoeder, die van
Chinese komaf was. In 1941 wordt Joyce
geboren in het Javaanse Bandoeng. Joy
ce's Nederlandse vader (naam: Maarten
Luther) overlijdt één jaar na de ge
boorte; moeder en kind raken geïnter
neerd in een Jappenkamp.
Drie jaar later, verzwakt door ziekte en
ondervoeding, moet het tweetal het op
eigen kracht zien te redden. Om haar in
middels 10-jarige dochter een betere toe-
Joyce Kennard: „in Amerika kun Je desnoods een laatbloeier zijn, net als ik".
- foto hans bos
komst te bieden, vertrekken de Luthers
in 1951 naar Nieuw Guinea. In die tijd
maakt de Indonesische overheid het
mensen met een Nederlands paspoort
steeds moeilijker hun brood te verdie
nen.
Op Nieuw Guinea leven moeder en
dochter in een hut. Moeder is typiste bij
de aardoüemaatschappij Sorong. De
badkamer is in de open lucht, drinkwa
ter komt uit een regenton. Het staat in
schril contrast met de behandeling van
werknemers die uit Europa op Nieuw
Guinea zijn komen werken. Zij wonen in
de betere wijken, kopen in Hollandse
winkels en sturen hun kinderen naar
goede scholen. Joyce moet het doen met
de 'inboorlingen-school', al klinkt dat
negatiever dan ze in feite bedoeld.
Als ze dertien is, houdt voor haar het on
derwijs op en stuurt haar moeder Joyce
naar Hollandia, de hoofdstad van Nieuw
Guinea. Een jaar later wordt het besluit
genomen naar Nederland te vertrekken.
Moeder wil voor haar dochter, die op
school dan al een geweldige achterstand
heeft, de beste opleiding, hbs of lyceum,
maar bever nog het gymnasium.
Ondanks deze bedenkelijke jeugdherin
neringen weigert Joyce kritiek te leveren
op het toenmalige beleid van de Neder
landse overheid. Ze heeft haar armoe
dige jeugd nooit ervaren als 'ongelukkig'.
Integendeel, Joyce heeft altijd het gevoel
gehad door liefde omgeven te zijn. Haar
jeugd bracht haar wél snel tot het besef
dat, als ze iets in het leven wilde berei
ken, ze dat dan op eigen kracht zou moe
ten doen.
Moeder en dochter komen terecht op
één kamer in Den Haag. Moeder heeft
een bed, Joyce slaapt op twee tegen elk
aar geschoven stoelen. Het eten wordt
óp de kamer klaargemaakt. Het ergste
vindt Joyce dat geen van die oude
Haagse huizen van een badkamer is
voorzien, een ramp voor mensen uit In-
dië, die zich nu noodgedwongen moeten
begeven naar openbare badhuizen.
Op het Maerlant-lyceum in Den Haag
krijgt Joyce een kans. Na een paar
maanden slaat het noodlot toe. Een ge
zwel dient zich aan, onder de knie. De
medici stellen in eerste instantie een ver
keerde diagnose. Enkele maanden later
moet moeder Luther voor haar dochter
kiezen tussen amputatie van een been en
een zekere dood. Joyce Kennard: „Dat
was het eind van een droom. Geen uni
versitaire studie meer, maar een tolken-
opleiding Engels en Duits,- aangevuld
met handelscorrespondentie".
De naar de 'bedenkers' genoemde Pasto-
lp ..(fiiémfY'yt f
re-Walter Act maakt het tussen 1958 en
1962 mogelijk dat ongeveer 23.000 Indi
sche Nederlanders naar de Verenigde
Staten emigreren. Het merendeel vestigt
zich, met name vanwege het klimaat, in
Californië. Moeder Luther stimuleert
Joyce in 1960 haar geluk aan de andere
kant van de oceaan te beproeven. Joyce:
„Ze dacht dat ik daar meer kans zou
hebben. Zelf bleef ze in Nederland; als
ik het daar niet kon bolwerken, had ik'
altijd iets om op terug te vallen. 20 jaar
oud, gehandicapt én slechts gebrekkig
opgeleid: ik dacht dat ik nooit een baan
zou vinden".
Joyce solliciteert in Los Angeles naar
een archieffunctie, maar wordt aangeno
men als secretaresse. Het lukt haar he
laas niet voldoende te sparen om haar
moeder over te laten komen. Dan slaat
het noodlot voor de tweede keer toe.
Joyce's moeder krijgt in 1968 longkan
ker. Joyce moet onbetaald verlof nemen
om haar op te zoeken. Na twee maanden
gaat ze terug. Een dag na haar vertrek
overlijdt moeder Luther.
Na haar dood blijkt dat haar moeder
zich jaren lang veel heeft ontzegd. De er
fenis omvat 5000. Met de moed der
wanhoop gaat de toen 27-jarige Joyce te
rug naar Californië. Ze neemt een baan
voor halve dagen. Ze moet en zal het
vierjarige Pasadena City College in drie
jaar doen. Voor meer is geen geld. Na
het eerste semester staat Joyce 'against
all odds' op de erelijst. Ze krijgt, een
beurs voor een studie Duits aan de uni
versiteit van Zuid-Californië en studeert
in driejaar magna cum laude af.
De vraag is alleen: wat moet je in gods
naam met Duits in een Amerikaanse
staat die bij wijze van spreken op zijn
kop staat door allerlei studentenprotest.
Wat is de sociale relevantie van je werk,'
luidt in die tijd de standaardvraag? Haar
werkgever, een advokaat, adviseert een
rechtenstudie. In 1974 studeerde ze af en
krijgt meteen een prijs voor de beste
scriptie van het jaar.
„Ik ben nooit naar de diploma-uitreiking
gegaan. Om te beginnen moest ik wer
ken, ik had geen rooie cent meer. Boven
dien had ik niemand om de vreugde mee
te delen. Ik gaf geen snars om de eer",
zegt Joyce nu. Ze wordt in arren moede
plaatsvervangend officier van justitie en
houdt zich ruim vier jaar met louter cri
minele zaken bezig.
Een vrouw met capaciteiten heeft ook in
Californië een streepje voor. Vanaf 1986
schiet de ster van Joyce Kennard, inmid
dels getrouwd, als een komeet omhoog.
Van het kantongerecht in 1986 en het
'superior court' in 1987 via het 'hof voor
hoger beroep' in 1988 tot het hoogge
rechtshof in het afgelopen jaar. Ze is de
tweede vrouw in de 140 jarige geschiede
nis van dit eerbiedwaardige, maar door
gaans niet te benaderen college. Joyce
heeft bij het Supreme Court vijf advoca
ten onder zich.
„Of mijn handicap een rol heeft ge
speeld? Ach, ik heb voor mijn carrière
nooit iets anders hoeven doen dan zeer
hard werken. Ook als je tot een minder
heid behoort, moet je op je capaciteiten
worden beoordeeld. De een is nu een
maal beter dan de ander. Dat neemt niet
weg dat ik nooit heb gedacht dat ik het
zo ver zou schoppen.
Ik ben Amerika dankbaar voor de gewel
dige kans die ik heb gekregen. Ik heb
geen moment spijt gehad van mijn emi
gratie. Het is een privilege om hier te
zijn. Amerika gaf me de kans om succes
te bereiken tegen alle berekeningen in.
Nederland is een deel van mijn erfenis,
van mijn leven. Maar Amerika is het
land waar je desnoods een laatbloeier
kunt zijn, net als ik.
Mijn ervaringen hebben er wél toe bijge
dragen dat ik me niet druk meer maak
over de toekomst. Ik leef bij de dag en
maak nooit plannen ver vooruit. Je weet
toch nooit wat het leven met je voor
heeft. Ik doe gewoon mijn best, elke dag
opnieuw, te maken wat ervan te maken
valt".
n 1911 kwamen de eer-
i ste Chinezen in Nederland. Ze vor
men een stokoude etnische minder
heid die door haar gesloten karak
ter vrijwel niet in de Nederlandse
maatschappij is opgegaan. In het
Amsterdams Historisch Museum
begon deze week een tentoonstel
ling over het dagelijks leven van
deze groep door de jaren heen.
Door Harry Havekes
'Breng vijf kilo suiker met wat water aan
de kook, totdat een dikke suikerstroop
ontstaat. Voeg dan 25 kilo gepelde pin
da's toe en een flinke scheut azijn. Stort
de massa op een plaat (of tafelblad) en
laat deze stollen. De koek kan dan in
blokjes gesneden worden',
it is het recept voor 300 pindakoekjes, de
lekkernij waarmee Chinezen in Neder
land de straat opgingen tijdens de crisis
van de jaren dertig. Het was de eerste
kennismaking van het Nederlandse pu
bliek met de gastarbeiders. Het 'Lied van,
de pindaman' van Willy Derby werd een
schlager.
Zelf worden de Chinezen niet graag aan
deze tijd herinnerd. Over tijden van ar
moede en tegenslag praten ze niet graag.
De 'pindamannen' gingen de straat op
met hun koekjes omdat ze niet voor een
uitkering in aanmerking kwamen. Zo'n
twintig jaar eerder waren ze als stoker of
kolentremmer op stoomschepen in
dienst genomen door scheepvaartmaat
schappijen om een staking van zeelieden
te breken.
Op de tentoonstelling is de ruimte voor
de scheepsketels nagebouwd waar de
stokers bij temperaturen van rond de 50
graden Celsius werkten. Ze werden na
een reis niet teruggebracht naar China
maar gewoon in Nederland gedumpt. In
Rotterdam ontstond zo het grootste re
servoir Chinese zeelieden van Europa.
De meeste van hen kwamen uit Hong
Kong of China.
Ze spraken vaak geen woord Nederlands
en waren geheel afhankelijk van de (Chi
nese) 'shipping master', de man die per
soneel wierf voor de reder. De 'shipping
master' was vaak ook 'boarding master',
Eensionhouder. Bij hem huurden de zee
eden een kamertje als ze aan wal ver
bleven en op een nieuw contract wacht
ten.
Hun levensomstandigheden waren verre
van ideaal zoals uit een politierapport
over een inval in een pension blijkt: „In
een tussenetage achter de winkel van on
geveer 2,5 bij 3,5 meter werden zes sla
pende Chinezen aangetroffen, in weinig
hygiënische omstandigheden. Op de eer
ste verdieping bevonden zich nog acht
man. De tweede etage werd bewoond
door Low Sing (boarding en shipping
master) zelf en de derde diende als on
derkomen voor nog eens zeven Chine-
zen
Tijdens de inrichting van de tentoonstel
ling in het museum is de laatste Chinees
in een boarding house overleden. De in
houd van zijn kamer is overgebracht
naar het museum. Zijn bezittingen zijn
in de expositie opgenomen.
„Het is diep triest als je zijn kamertje be
kijkt", zegt conservator Marijke Broek-
huijsen. „Een bed, een koffer, wat foto's
en een paar kranten. Dat is alles. Die
man heeft altijd met het idee geleefd ooit
nog eens naar China terug te gaan, een
wens die destijds bij alle zeelieden leefde.
Daarom is hij altijd op dit kamertje blij
ven wonen, totdat hij dit jaar overleed".
De komst van het motorschip maakte de
Chinese zeelui in een klap werkloos. Ze
kregen geen uitkering maar hadden wel
torenhoge schulden bij hun huisbaas.
Het venten van pindakoekjes bood tijde
lijk uitkomst. De boarding masters
bouwden restaurantjes in hun pensions.
Deze zouden uiteindelijk uitgroeien^tot
de 2.000 Chinees-Indische restaurants
die Nederland nu rijk is.
Toch was de armoede groot. De Rotter
damse predikanten Dols en Pieron be
gonnen met acties om de gestrande zee
lui te helpen. De uit Nederlands-Indië
afkomstige Chinese medische student
Oey Kang Soey hield imzamelingen voor
een verwarmd lokaal voor de pindaven-
ters. Er kwam zelfs een comité dat geld
inzamelde voor de terugreis naar China.
Dit idee werd later overgenomen door de
Rotterdamse politiecommissaris Eintho-
ven die een deportatieplan opstelde voor
zieke en oude Chinezen. Mede door de
oorlog is er van dit plan weinig terecht
gekomen.
De tweede groep Chinezen kwam na de
tweede wereldoorlog ons land binnen.
Ze waren afkomstig uit Nederlands-In
dië dat onafhankelijk werd. De nieuwe
regering aldaar stelde zich niet vriende
lijk op tegen niet-Indische bevolkings
groepen. De groep had in eigen land een
goede maatschappelijke status gehad.
Velen hadden aan de universiteit, soms
in Nederland, gestudeerd en waren tand-
a3 a, I „-auwüh
Het restaurant Kong Hing aan de Binnen Bantammerstraat in Amsterdam was het oudste Chinese eethuis in de hoofdstad.
Het opende in 1932. in hetzelfde jaar bezocht Josephine Baker het restaurant en ze tiet zich vereeuwigen met eigenaar Ng
(links van haar) en zijn familie. - foto Amsterdams historisch museum
arts of dokter.
Tegelijk met de komst van deze groep
groeide ook het aantal restaurants. De
Indiëgangers wilden nog wel eens In
disch eten en dus zetten de Chinese res
tauranteigenaars Indisch eten zoals nasi
goreng' en babi pangang op het menu.
Doordat de welvaart in de loop der jaren
toenam, gingen veel Nederlanders voor
het eerst buiten de deur eten. Meestal
was dat bij een Chinees waar de porties
goedkoop en groot waren. De laatste ja
ren gaat het slecht met die restaurants.
Door de crisis en de komst van andere
eetgelegenheden als 'de Griek' en 'de Ita
liaan' is het bezoek aan 'de Chinees' te
ruggelopen. Het museum heeft de inboe
del van een failliet restaurant opgekocht
en op de expositie nagebouwd. „Jammer
genoeg dat we geen kok hebben die hier
zou kunnen koken", zegt Marijke Broek-
huijsen. „Dat zou het een stuk echter ge
maakt hebben. Bovendien zou je dan
ook de Chinese keuken kunnen ruiken".
De tentoonstelling schenkt ook aandacht
aan het beeld dat Nederlanders en Chi
nezen van elkaar hebben. „Nederlanders
hebben een heel extreem beeld van Chi
nezen", zegt conservator Broekhuijsen.
„In alle gevallen zouden Chinezen een
ondoorgrondelijke persoonlijkheid heb
ben. Daarnaast heb je te maken met of
de kille, wrede moordenaar die de ver-
fijnste martelingen uitdenkt, in heroïne
handelt of lid is van de triade, de Chinese
mafia. Het ander uiterste is de wijze .chi
nees, rechter Ti, de filosoof. Het fantasti
sche systeem van Yin en Yang dat schro
melijk overdreven wordt en waar overal
in den lande cursussen in gegeven wor
den."
Het beeld dat Chinezen van Nederlan
ders hebben is in de loop der tijd ook
niet altijd mild geweest. Na de eerste
handelscontacten in de 17e eeuw spra
ken de Chinezen van 'lelijke, geslepen,
misschien technisch vernunftige, maar
uiterst verraderlijke roodharige barba
ren'. Eén complimentje kon er wel af.
Chinezen vonden dat alle barbaren in
zaken blind waren, behalve de Nederlan
ders die één oog hadden. Zelf hadden ze
natuurlijk twee ogen.
De handelscontacten verhepen erg moei
zaam. De Chinezen hadden absoluut
geen beangstelling voor buitenlanders
terwijl in Nederland iedereen dweepte
met artikelen uit China. De expositie be
steedt ruim aandacht aan deze artikelen.
Een 17e eeuwse schotel uit China deed
het destijds zo goed, dat hij in Delft
werd nagemaakt. Beide schotels zijn te
zien in een speciale vitrine samen met
een verzameling theepotten.
„De eerste Chinese theepotten die hier
geïmporteerd werden, waren geen thee
potten maar wijnkannen", weet Marijke
Broekhuijsen. „Zo werden diverse artike
len aangepast aan de Nederlandse
markt. De theekannetjes werden nage
maakt in Delfts blauw. Omdat de pro
duktie erg duur was hebben de Chinezen
weer eèn kopie gemaakt van die Delfts
blauwe kannetjes.
Er werden ook vaak opdrachten vanuit
Nederland naar China gestuurd voor
voorwerpen die versierd moesten zijn
met Chinese taferelen. Daarbij werd hier
bepaald wat Chinese taferelen zijn." Hoe
populair gebruiksvoorwerpen uit China
nog steeds zijn wordt het best geïllu
streerd door een andere theepot. „Vorig
jaar gekocht bij de Bijenkorf', luidt het
commentaar van de conservator.
De tentoonstelling duurt tot 6 januari.
