TERUGSPOELEN
'AELITA' KRUGT VERTONING MET MUZIKALE BEGELEIDING
Stemmen zonder ti
Feike Salverda op jacht naar oliehandelaar Deuss
Publiek mag beste
illustrator
van boeken kiezen
Musea bevorderen identiteit van een volk
'Terry naa
TWEEDE DOCUMENTAIRE OVER ZUID AFRIKA BU DE VPRO
De Russische avant-
gardefilm 'Aelita' uit
1924 krijgt een bijzon
dere hervertoning
waarbij een mengsel
van bestaande en
nieuw gecomponeerde
muziek synchroom ten
gehore wordt gebracht
door de musici Jozef en
Kaya Belik en de pia
nist Joop Albracht.
Stijlvast
Mars
ZATERDAG 9 SEPTEMBER
DE HELE WERELDCULTUUR OP ICOM-CONGRES DEN HAAG
Manager
Berlijn
Snufjes
Massatoerisme
nESTEM GIDS 3
Genuanceerder
Suske en Wiske:
„Nederland is interessanter om te
werken, België is interessanter om te
leven.
Paul Cammermans, Vlaams acteur
DE STEUR
Door Jan Koesen
HILVERSUM - De journa
list Feike Salverda heeft
zich voor de VPRO gebeten
in Zuidafrika.
Produceerde hij vorige week
een documentaire over de ta
nende economie van dat discri
minerende land, deze zondag
concentreert hij zich op de
kwalijke rol die dit land heeft
gespeeld in de kwestie Iran-
gate van 1986, toen bleek dat de
Amerikanen een koehandel
hadden gesloten met de ayatol
lah om in het geheim wapens te
leveren in ruil voor Ameri
kaanse gijzelaars en geld.
Een van de hoofdpersonen in
deze documentaire is de in Nij
megen geboren en onder meer
in Berg en Dal wonende olie
handelaar John Deuss, een aan
de rand van criminaliteit le
vende man van mysterie.
Deuss heeft zich een vermo
gen opgebouwd in de oliehan
del. Hij heeft zich zelf slechts
een maal in het openbaar ver
toond, tijdens een documen
taire van de BBC. Verder is hij
ongenaakbaar en hebben zijn
lakeien, verspreid in pluche be
drijven onder meer in Ameri
ka, opdracht iedereen de deur
te wijzen.
In de film van Salverda zien we
de passage van de BBC-film
waarin Deuss glashard ontkent
dat hij er illegale praktijken op
nahoudt. Zijn villa in Berg en
Dal, waar Salverda zich ook
vervoegt, is bewaakt door hon
den en Engelssprekende lijf
wachten. Deuss onderhield, al
dus de Iran-commissie van het
Amerikaanse Congres, nauwe
betrekkingen met Theodore
Shackley, een voormalige top
man van de CIA, toen de hui
dige president George Bush
daar directeur van was.
Zo vertoefde Shackley op
kosten van Deuss' maatschap
pij, Trans world Oil, in het hotel
'Die Vier Jahreszeiten' te Ham
burg, waar de allereerste ge
heime ontmoeting tussen Ame
rikanen en Iraniërs plaatsvond.
Tijdens zijn verblijf in Ham
burg belde Shackley naar
Transworld Oils kantoren in
New York, Nederland en Ber
muda.
Volgens Feike Salverda staat
driemaal de naam van Deuss
genoemd in het rapport van de
Congres-commissie en zeven
maal die van Transworld Oil.
Toch is de rol van de Nederlan
der in de transactie door de
media over het hoofd gezien.
Tijdens de hoorzittingen voor
de commisie bekende Shackley
dat hij eigenlijk maar een
klant heeft, Transworld Oil
van Deuss.
Een zegsman van Salverda
verklaart voor de camera dat
Deuss 20 miljoen ton olie naar
Zuidafrika heeft verscheept
met schepen waarvan de naam
vervalst was. Hij zou voor 4
miljard omgezet hebben en al
dus Zuidafrika geholpen heb
ben de Apartheid voort te zet
ten.
In de film beklaagt een di
plomaat van de Verenigde Na
ties zich over het feit dat de
Nederlandse regering zijn ver
zoeken om opheldering over de
olieleveranties van Deuss aan
Zuid Afrika niet heeft beant
woord.
Om achter de waarheid te
komen, heeft Feike Salverda
zelfs gebruik gemaakt van een
verborgen camera, een journa
listiek twijfelachtige hande
ling, die hij echter verdedigt
met de opmerking dat hij op
geen andere wijze beelden van
Deuss kon krijgen. Deuss is na
melijk uiterst schuw tege-
mover de media en staat geen
vraaggesprek toe. Dat element
van die geheime camera doet
wat Kuifje-achtig aan in deze
voor de rest uitmuntende docu
mentaire die heel levendig is en
met allure gemaakt. Salverda
kan uitstekend documentaires
maken, maar dat wisten we al.
Hij is niet voor niets door de
commerciële televisie opge
kocht.
Het nieuws in deze docu
mentaire is de medewerking
van een Nederlandse zaken
man aan een schemerige poli
tieke deal. Salverda gaat zeer
grondig te werk. Hij overwel
digt de kijker met informatie,
maar hij is wel zo wijs om dit
Dit is een van de zeldzame foto's van de Nederlandse olie
miljonair John Deuss die een dubieuze rol heeft gespeeld in
de kwestie Iran-gate. - foto archief de stem
alles plezierig te brengen. 'Een
spoor van olie' is goed vak
werk. En de rare rol van een
opgeklommen Nijmegenaar in
Russische sf-fïlm uit 1924
Door Marjan Mes
De film is een uitermate
merkwaardig curiosum,
indertijd was het een van
de paradepaardjes van de
Russische revolutionaire
kunst.
Het is een nieuw initiatief van
Theodore van Houten, indertijd
de voorlichter van Het Bra
bants Orkest, die in het verle
den succesvolle filmvertonin
gen van 'zwijgende' klassieke
meesterwerken organiseerde
met begeleiding van dit orkest.
Zo werd ondermeer de verto
ning van 'Pantserkruiser Po-
temkin' en 'Nieuw Babyion'
met de originele muziek van
Sjostakovich een bijzonder
evenement vanwege de gloed
volle muzikale bijdrage van
Het Brabants Orkest, dat de
beelden van een synchroon
muzikaal klankbord voorzag.
Scene uit de Russische film 'Aelita' uit 1924.
fotoarchief de stem
Van Houten, die inmiddels
goede contacten heeft opge
bouwd met Russische kunste
naars en veel kennis heeft op
gedaan over de revolutionaire
Sovjet-kunst, heeft thans de
hand weten te leggen op een
kopie van 'Aelita' van Yakov
Protazanov uit 1924. Deze
stomme film is vooral interes
sant vanwege de strikte stijl
vastheid van de constructivis
tische decors en kostuums van
de befaamde ontwerpster Ale
xandra Exter.
Zij werkte nauw samen met
Malevitsj en andere prominen
ten van de Bolsjewistische
avant-gardekunst, die met hun
streng gestileerde, abstracte
vormen een bijdrage wilden le
veren aan een toekomstige
maatschappij waarin iedereen
gelijk zou zijn. In hun theater
stukken en films weerspiegelde
zich ook het onvoorwaardelijke
vertrouwen in de toekomst van
de techniek. Deze zou de mens
bevrijden uit de slavernij van
de arbeid. De figuren in deze
voorstellingen zagen er zelf uit
als vrolijke machine-onderde
len, als radertjes in een mecha
niek.
In de film 'Aelita' worden deze
visuele elementen gecombi
neerd met een sterk aangezette,
expressionistische speelstijl. De
Russische revolutie wordt in
het filmverhaal verplaatst
naar de planeet Mars waar de
toekomstdromen op dezelfde
manier botsen met de realiteit
als in Rusland. Deze science
fictionfilm werd dank zij lief
desverwikkelingen, humor en
het ongewone uiterlijk popu-
1
de wereldpolitiek is fascine
rend. Berg en Dal en Teheran,
welke thriller-auteur* had dat
kunnen bedenken?
lairder bij het volk dan bij de
critici. Veel Russische vrouwen
van rond de 65 danken hun
naam aan de titel van deze
toenmalige avant-garderol-
prent.
Jozef en Kaya Belik brengen
tijdens de vertoning fragmen
ten ten gehore van het viool
concert van Tsjaikovsky en
van werken van Cesar Cui,
Wolfgang Korngold en Lubos
Fischer. Kaya Belik heeft bo
vendien elektronische compo
sities voor vier computerge
stuurde synthesizers gemaakt,
die hij zelf zal uitvoeren. Joop
Albrecht speelt piano-improvi
saties.
Vader en zoon Belik zijn af
komstig uit Tsjechoslowakije,
maar zijn inmiddels tot Neder
landers genaturaliseerd. Jozef
Belik is eerste violist bij Het
Brabants Orkest en speelt ook
in het Variant Ensemble. Kaya
Belik is autodidact. Hij compo
neert ook electronische popmu
ziek. De gedeeltes van 'Aelita'
die op Mars spelen, worden van
electronische muziek voorzien
en die in Rusland zijn gesi
tueerd van lyrische composi
ties, o.a. Tsjaikowsky. De hond
van Theodore van Houten mag
een keer blaffen indien op film
een hond zulks geluidloos doet.
En als dat niet lukt, zal Kaya
Belik het blaf geluid voor zijn
rekening nemen. Hij oogstte er
eerder in Den Bosch veel succes
De film 'Aelita' wordt op 27
september in Concordia Breda
vertoond met muzikale bege
leiding van Jozef en Kaya Be
lik en Joop Albracht.
AMSTERDAM (ANP) - Tot 25 oktober kan het publiek
zeggen wie zijn of haar meest geliefde tekenaar of illustra
tor van boeken is. Een comité heeft namens de Nederlandse
boekenbranche een vrouw, acht mannen en een echtpaar
uitgekozen als kandidaten voor de publieksprijs van het
Nederlandse boek. De lezer-kijker mag evenwel ook zelf
een andere kunstenaar of kunstenares aanwijzen.
Wie de meeste stemmen krijgt, ontvangt de uitgeloofde
15.000 gulden en een beeldje dat Jeroen Henneman heeft
gemaakt. De prijs wordt 5 november uitgereikt. Wie er aan
mee wil doen vindt de daarvoor bestemde formulieren bij
bibliotheken en boekhandels.
Dé genomineerden zijn: Marjolein Bastin, Theo van den
Boogaard, Dick Bruna, Rien Poortvliet, Ingrid en Dieter
Schubert, Peter van Straten, The Tjong Khing en Peter
Vos. Werk van deze tekenaars en illustratoren, die diverse
genres vertegenwoordigen, is van 4 september tot 17 de
cember te zien in Kasteel Groeneveld in Baarn.
De publieksprijs voor het Nederlandse Boek werd twee
jaar geleden voor het eerst toegekend aan Kees van Kooten
in het genre Romans en Verhalen Vorig jaar ging hij in
het genre Gedichten en Verzen naar Annie M. G. Schmidt
Door Henk Egbers
DEN HAAG- De Europese-,
Amerikaanse dominantie in
de museumwereld zal met
de tijd slijten als musea van
de rijke landen in solidari
teit en met tolerantie gaan
samenwerken met die in de
ontwikkelingslanden.
Dat was samengevat de me
ning van de Afrikaan Alpha
Oumar Konaré, voormalig mi
nister van cultuur in Mali, die
aan het slot van het tiendaagse
ICOM-congres in Den Haag tot
president gekozen werd van de
International Council of Mu
seums.
Nederland met zijn grootste
museumdichtheid ter wereld
was de voorbije weken bij uit
stek museumland. Uit meer
dan 120 landen waren 1500 ver-
tegenwoodigers van musea
naar hier gekomen om te ver
gaderen en door het land te
zwerven en onze musea kri
tisch en bewonderend te bekij
ken. Dit was het 15e congres
van de in 1946 opgerichte
ICOM. Het 14e was in Buenos
Aires en het 16e is over drie
jaar in het Canadese Quebec.
Nederland komt de eerste
halve eeuw niet meer aan bod,
zodat dit een historisch congres
was.
Na een aantal inleidingen over
het congresthema ('Museums:
generators of Culture') werden
de meningen aan elkaar ge
toetst in 25 werkgroepen. Dit
thema heeft voor iemand uit
een ontwikelingsland een an
dere betekenis dan voor een
museummanager uit een wel
vaartsland, die niet meer weet
waar hij met kunst heen moet.
Dat werd bijvoorbeeld dui
delijk uit de inleidingen van de
bekende Indonesische schrij
ver-historicus Mochtar Lubis
en de roemruchte Amerikaanse
communicatie-deskundige Neil
Postman. Lubis zag het mu-
suem als een instrument om
een koloniaal verleden te boven
te komen, terwijl Postman als
het ware zijn boek 'Amusing
Ourselves to Death' (Wij amu
seren ons kapot) op de musea
projekteerde.
Musea kunnen een grote rol
spelen voor een volk om de
eigen identiteit bewust te wor
den. Daarop wees Lubis met
name. Het probleem is dat
Derde Wereldlanden dat vaak
zelf ook wel weten en bezig zijn
musea te bouwen, maar be
halve geschoold personeel ont
breekt het hen vaak aan collec
ties, omdat deze tijdens de ko
loniale tijd naar Europa en
Amerika zijn verdwenen. Daar
liggen de stukken vaak in de
pot. Lubis riep op tot grotere
samenwerking bij uitwisse-
lings-, ruil- en teruggave pro
gramma's.
Postman, die nadrukkelijk
vanuit de Amerikaanse situatie
sprak, zei dat musea een beeld
moeten geven van de mensheid
(humanity), zodat duidelijk
wordt waarmee we bezig zijn.
Als in Berlijn in 1933 een der
gelijk museum gebouwd was
zou dat verhelderend gewerkt
hebben op de bewustwording
van het opkomend nazisme.
Welk soort museum heeft
Amerika nodig? Hij noemde
het meest populaire museum in
het land, het Epcot Center in
Orlando, als voorbeeld hoe het
niet moet. Dat predikt 'Techno-
locy über alles'!
Was is het resultaat van deze
droom? In 1995 zal 85% van de
Amerikaanse kinderen leven in
één-ouder gezinnen; minder
dan 50% zal de high-school af
maken; het vierde deel van de
bevolking is analphabeet, kijkt
16000 uur tv en consumeert een
miljoen tv-commercials, aldus
Postman.
Ieder jaar verhuizen 40 mil
joen mensen en miljoenen heb
ben geen dak meer boven hun
hoofd. In dertig jaar is de mis
daad met 1100% toegenomen.
De lucht is vervuild en het wa
ter vergiftigd. De Amerikanen
eten de meeste asperines in de
wereld en de kindersterfte is
een van de hoogste in de wes
terse wereld. De teenagers zit
ten onder de drugs en Amerika
had acht jaar een filmster als
president.
Daarom is Epcot Center een
leugen. Een museum is geen
generator van cultuur maar
een thermostaat. Postman
wenst zich musea van famili-
geschiedenis, religie, techni
sche rampen, het schrift, van
menselijke stupiditeit en heb
zucht. Een museum is er niet
om weg te dromen in de toe
komst, maar om te leren van
stommiteiten en waardevolle
zaken, aldus Postman.
In het Haagse congresgebouw
was een expositie ingericht
door tachtig firma's uit tien
landen met de meest geavan
ceerde technische snufjes, die
van een museum een speeltuin
vol techniek kunnen maken. De
aanwezigen uit de derde we
reldlanden keken zich de ogen
uit. De standhouders zullen
met Postmans inleiding niet zo
gelukkig zijn.
Hernan Crespo Toral, direc
teur van het Unesco-bureau
voor latijns Amerika en het
Caribische gebied, wees op de
grote armoede in dit territo
rium. Door die armoe krijgen
geweld en drugs er de over
hand. Daarbij komt dat de
rijke geïndustrialiseerde we
reld bezig is de derde wereld
een nieuwe slavernij aan te
meten: de technische slavernij.
Welke rol heeft een museum
daarbij? Niet als 'generator',
meent Toral, maar wel als tolk,
als verspreider en vertaler van
culturele verschijnselen. Het
museum heeft een fundamen
tele rol voor het volk om te ont
dekken wat het werkelijk is.
Daar kan de techniek gede
mystificeerd worden en kun
nen realistische lijnen naar een
toekomst uitgezet worden.
Daar zal ook blijken dat de
kloof die bezig is te groeien tus
sen rijke- en arme volken een
gevaarlijke- is.
Béla Kpeczi (van 1982-'88 mi
nister van cultuur in Honga
rije) zag vooral kunst en we-
Politici worden gemaakt en afgemaakt door de televisl
Die wet kennen we al een hele tijd. Maar wat hebben de tl
debatten van de afgelopen week betekend voor de verkj|
zingen in Nederland? Het antwoord is verrassend: eigen]
niets.
Drie jaar geleden kon je nog zeggen dat het laatste dekj
tussen Lubbers en Den Uyl de doorslag gaf. Lubbers i
rustig en trefzeker. Den Uyl, duidelijk in zijn nadagjl
kwam slordig en vaag over. Het CDA behaalde in
onverwacht grote overwinning.
Deze week hebben we een reeks van debatten op de tv g
had. Zaterdag was het grote debat tussen Lubbers en Koi|
De aanwezige journalisten waren bijna allemaal van r
ning dat Kok net iets meer punten scoorde dan de premie!
Hij viel meer aan en Lubbers maakte af en toe een vermoei
de, matte indruk. Na afloop liet Lubbers trouwens zelf o
blijken dat de uitzending in het voordeel was geweest vil
Wim Kok.
Dinsdagavond was het verkiezingsdebat tussen vijf lij;|
trekkers op Nederland 3 en ook toen meenden de kennel
dat de PvdA goed uit de verf kwam. Langzaam ontwikkel j
zich de tendens dat Lubbers wel eens afgebrand en uitgi
blust zou kunnen zijn. Omdat hij de stemmentrekker
het CDA was, zou dat de partij een paar zetels kunnen scl
len.
Maar die verwachting kwam niet uit. Waarschijnlijk 1
ben de kijkers met andere ogen gekeken naar de debatli
en de verklaringen in het Journaal. Ze ontdekten g®
strijdpunten, geen kwesties die dwongen tot partijkie;
Kok is een aardige man, maar hij is een soort Lubbers enlii
maakt zich nooit echt kwaad. Voorhoeve wekte al irritij
als hij in beeld kwam. Het waren uitzendingen zoni
spanning en emoties en velen zullen de lange discussies n
uitgezeten hebben.
De telvisie was er avond na avond bij. We zagen Kareiv
de Graaf zich ontwikkelen tot een perfecte 'anchor i
(centrale presentator) en Paul Witteman was de pittigs
ondervrager. Maar in de politieke arena gebeurde niets, (j
was niets spectulairs te melden. Ondanks alle moeite en oi
danks de unieke samenwerking in omroepland speelde 1
televisie deze keer geen rol.
De politieke partijen deden ook geen moeite de zwak)
plekken van hun tegenstanders te raken. Ze wisten datJ
elkaar na woensdag misschien wel weer nodig zouden hè
ben. In Amerika was dat vorig jaar anders. Daar bestook!
George Bush en Michael Dukakis elkaar met tv-filmpjss|
De republikeinen brachten de democraten de fatale slag to
via een spotje waarin het gevangenis-beleid van Dukal
werd aangepakt. Een gevangene, die op grond van een 1
kakis-wet' een weekendje verlof kreeg, pleegde een moi
Dat komt van al die zachtheid van Dukakis, was de 1
harde boodschap van het Bush-team.
De tv kan het belangrijkste wapen in een verkiezingsstr
zijn. Maar dat werkt alleen als de kandidaten elkaar aai
vallen en niet als ze lief zijn voor elkaar. Velen zullen e
zucht van verlichting geslaakt hebben toen Veronisl
woensdagavond onverwacht met Nederland-Denemarki
kwam en zelfs het Journaal eerder mocht afbreken.
Je kunt ook nog een andere conclusie trekken: de televisie!
niet almachtig in ons leven. En dat is toch wel een bemoed|
gend idee.
Mochtar Lubis: Museum
kan volk helpen eigenm
identiteit te ontdekken.
tenschappen in musea als een
goede tegenhanger tegen een al
te technische cultuur. Maar
met het groeiend massatoe
risme naar musea (consumptie)
voelde hij zich ook niet zo ge
lukkig. Hij hield een pleidooi
voor meer internationale sa
menwerking tussen musea, vi
suele media en onderwijs cul
tuurinstellingen.
Federico Mayor, directeur
generaal van de UNESCO, be
gon zijn inleiding met de op
merking dat internationale
meetings niet noodzakelijk de
meest produktieve elementen
voor internationale samenwer
king zijn. Toch drong hij erop
aan, met name met het oog op
de derde wereld. „Er mag geen
'apartheid' ontstaan bij de
grote expansie van de musea,
die momenteel in de hele we-
Neil Postman: In musea
moeten alle uitingen van de
mensheid terug te vinden
zijn, ook onze domheid.
- foto's archief de stem
reld bezig is".
Die expansie 'deugt niet', als
je bijvoorbeeld het wat kwaad
aardige kader over 'museum en
elite' onlangs op de voorpagina
van deze krant las. Het bezoek
aan musea mag dan wel enorm
gestegen zijn, het gaat om een
bepaalde intellectuele elite en
'het volk' blijft nog steeds weg,
zo heette het. Nu bestaat de sa
menleving uit talloze elitaire
groepen. Maar bij de elitaire
groepen als voetbal- of disco-
publiek bijvoorbeeld lees je
nooit opmerkingen in deze zin;
alleen als het over kunst cul
tuur gaat deugt het ineens niet
meer.
Het onderzoek waarover in dit
bericht sprake was, ziet er wat
genuanceerder uit. Deze vo«
plaats binnen het kader
het ICOM-congres door di
cioloog Ganzeboom en de PS
choloog Haanstra. Opzet
de publieksopbouw van
groeiende museumbffi*
(1950: 2.6 miljoen en 19®
miljoen) te onderzoeken,
grootste groei zit in bezoek a'
musea in de niet-kunstsecti
Het publiek daarbij is zeer
varieerd.
De musea voor mode";
kunst trekken inderdaad,
men wil, hetzelfde elite#
bliek als dertig jaar gek®
Toch blijkt dat publiek hier»
daar breder te worden via»
catieve begeleiding. Maarl»
probleem is dat musea
nauwelijks mankracht v;
over hebben, want men 's
veel drukker met pr
clame-maken voor de enes®
na de andere. De politiek n®
de müsea immers verpik'1'
werken op hun marktaard®'
De nieuwe president Ko»
accentueerde de noodzaak1
democratie binnen de
seumwereld en de relatie
de UNESCO. Na een si
bij de Rijksdienst Beel
kunst zijn de museum®1
weer vetrokken naar Aus®
Brazilië, Japan, Rusland,",
garije, India, Mali, Eg.VP',^
1 n anHora lanHpn om
iilW
vele andere landen om
in Quebec weer de hele ci
van de wereld bijeen te
gen bij de vraag: 'Musea1
er grenzen?'
zet
mijn bedje
Wasir
de ber
klom m
vooru
klopte aa
en kri
moe
in de torenkar
en het mooi
ik
ine
zei
Dit is een gedichtje uit 'Ik v
is haar derde versjesbunde
haar tweede bundel 'Lang z
Nienke van Hichtum-prijs.
Je hebt van die boeken die
achter elkaar uitleest
waarvan je toch denkt 'voi
ik het nou goed of niet'. Zo'J
boek is meestal goed geschri
ven, anders was je niet zovi
gekomen, maar je mist iei
Het heeft je niet echt iets gi
daan. Als je over zo'n
iets in De Kleine Stem
schrijven, kom je in de pri
blemen.
Het kan namelijk aan j
zelf liggen dat je het
minder mooi vond dan
hoopte. Je kunt net niet in c
juiste stemming zijn geweer
of de telefoon ging om hi
kwartier en krijg ik mees
een slecht humeur van. Wi
het ook geweest mag zij
'Terug naar de kermis', hi
nieuwste boek van Hadli
Irwin, viel me een beetje
gen.
Joe en Ashley kennen el ka,
van jongsaf aan, hun oudei
zijn vrienden. De twee famj
lies horen tot de elite van
Amerikaanse provinciesti
en Joe en Ashley vinden hi
eigenlijk heel normaal om
school bij de B.B.'s te horei
Dat zijn Begaafd en Begifti,
den; leerlingen met hersei
en geld en een onbezorgi
toekomst. Toch valt die
scherven uiteen zoals de gi
kleurde stukjes glas in de ki
leidoscoop die Joe ooit vi
een tante kreeg. Uit Nieuw:
gierigheid naar de tovei
kracht en om te zien hoe di]
stukjes glas er van dichtl
uitzagen heeft Joe de kalei
doscoop vroeger gesloopj
Wat overbleef waren w:
scherfjes glas en stukjes spii
gel. Die kaleidoscoop is hi
symbool voor het leven va
Joe en Ashley.
Op een gegeven momei
komt Ashley tot de conclus
dat het leven pas de moei
waard is als je iets hebt oi
naar te streven en dat mi
ze. Ze is goed op school, ze zii
er goed uit, alles is te perfec
Ze gaat van school om
werken, twijfelt of ze mee zi
doen aan het concours hipp
que want ze zal zeker wir
Qf yoi6cnot nonen mmTPnm\jk
Ga.
"te. wnht
Dsdr komt
tr nof ren
kom jü hier
doen to
yosr ts je pop
tip broer heel.
ÏÏambone
