Willy Dullens
doodziek door EK
ELI OHANA: 'OEFENWEDSTRIJD TEGEN NEDERLAND IS VOOR ONS BELANGRIJK'
>Tff
RUUD MICHELS EN ZN.
ZATERDAG 31 DECEMBER 1988
MECHELEN - 'They give the best years of their
life'. Op beeldende wijze schooit 'de bond voor het
welzijn van soldaten van Israël' via folders en
aanplakbiljetten geld in voor de boys and girls
die het land bewaken.
Huilen
Verkeerd beeld
Isolement
Transfers
Aanvaring
Kracht
Problemen
OP KWALITEIT KUNT U REKENEN
Breda Belcrumweg 32 Tel. 076-711134
Dongen Hoge Ham 107 Tel. 01623-21241
DE STFM
Woensdag 4 januari spelen Nederland en Israël een
voetbalwedstrijd tegen elkaar. Voor de Europees
kampioen betekent het duel niets meer of minder dan
een kapstok in een oefenstage. Voor Israël is het duel van
een veel groter, politiek belang.
Politiek beheerst de geïsoleerde staat en de beste
Israëlische voetballer van dit moment, Eli Ohana legt dat
in onderstaand verhaal uit. Vorig j aar werd Eli Ohana
beschouwd als de belangrijkste kracht van Europa Cup
Il-winnaar KV Mechelen, dit seizoen houdt trainer Aad
de Mos hem vanwege de 'buitenlanders-regel' regelmatig
aan de kant. Atalanta Bergamo wilde het dubbele bedrag
betalen dat KV Mechelen naar Israël had overgemaakt,
maar KVM-voorzitter John Cordier wenste de populaire
speler, wiens briljante actie beslissend was voor de
ontknoping van de Europa Cup-finale tegen Ajax, onder
geen beding te laten vertrekken.
Aan het eind van dit seizoen verlaat Eli Ohana KV
Mechelen defintiefHij wil slagen als voetballer, sportief
en financieel en heeft daarvoor zijn land verlaten
ofschoon hij er als God leefde.
Dit verhaal gaat echter niet over de persoon Eli Ohana,
die overigens vanwege een blessure woensdag
waarschijnlijk niet meespeelt. Het gaat over de
merkwaardige voetbalstructuur van Israël. Voetbal
blijkt in het beloofde land vooral een politiek spel.
V oetbal
Eli Ohana over Israël-Nederland: „De politieke partijen in Israël beslissen wie in wélke stad de voetbalclubs runnen
- FOTO HANS VAN OORT
is in Israël een politiek spel'
Door Ted van Leeuwen
Zelfs de toerist wordt verzocht bij te dragen in de karige
soldij van de dienstplichtigen. Israël is veelvuldig in ge
wapende conflicten gewikkeld en het aantal (jeugdige)
geamputeerden is groot.
Eli Ohana, de beste voetbalspe
ler van het land, thans van
wege carrièreplanning levend
in België, is ook onder de wape
nen geweest, de vastgestelde
periode van drie jaar. „Maar
als voetballer had ik alle privi
leges. Een makkelijk baantje in
een kazerne, vlakbij mijn club.
Logisch, want zoals alles in Is
raël, is voetbal politiek. Aan
het front ben ik nooit geweest.
Niet in de buurt zelfs".
„Een voetballer in Israël
heeft een bruin leven. Officieel
is hij amateur, maar in de
praktijk fuil-prof. Topspelers
verdienen 250.000 gulden per
jaar. Netto! Dat zullen niet veel
spelers in Nederland verdie
nen. In België overigens ook
niet. Ik tenminste niet. In Israël
verdiende ik meer dan bij KV
Mechelen".
„Daar had ik ook nog een
goed leven, een èrg goed leven.
In België train ik vaker, harder
en leef uiterst sober. De prof in
Isaël leeft absoluut niet serieus.
Die geniet van zijn populari
teit. Ligt aan het strand, laat
zich zien in de discotheken. Al
leen op vrijdagavond op tijd
naar bed, want zaterdags
wordt er gespeeld. Dat is ge
noeg. Verder leeft de voetbal
prof er maar wat op los".
De tegenstellingen tussen het
soldatenbestaan en het leven
van de voetbalprof zijn dus
enorm. „Oh ja", geeft Eli
Ohana toe, „soms klagen solda
ten: 'Why don't they have a
real army-life?'. Maar dat is
echt maar af en toe. In Israël is
de status van de soldaat niet
hoger dan die van de voetbal
ler. Soldaten zijn helden, voet
ballers zijn helden".
„Nee, dat is niet vreemd. Dat
is de wereld! Je kunt niet al
leen maar vechten. In Israël
gaat het sociale leven door. Na
tuurlijk is het weieens tragisch.
Ik herinner me eens twee be
langrijke goals gescoord te
hebben en vierde dat uitbun
dig. Op het zelfde moment
sneuvelden er vier soldaten".
«Je kunt evenwel niet aldoor
aan de doden blijven denken.
Als het nieuws meldt dat er
vandaag één soldaat gesneu
veld is, begint mijn moeder te
huilen. Heel Israël huilt dan.
Eén uur, twee uur, daarna
[teemt alles zijn normale loop.
■Ia', zegt iedereen, heel erg,
ftaar het leven gaat door".
„Ik heb ook vrienden verlo
ten in de oorlog. Iedereen. En ik
vind de staat Israël ook vrese
lijk belangrijk. Maar ik
schaam me er niet voor een
lichte dienstplicht gehad te
hebben. Inderdaad, er zijn be
hoorlijk wat profvoetballers
die hun carrière stoppen op het
moment dat ze in dienst moe
ten. Die voelen het een plicht
soldaat te zijn, melden zich
vrijwillig voor gevarenzones.
Maar wie echt heel goed kan
voetballen, doet dat niet".
„Nee, dat neemt het volk je
niet kwalijk. Integendeel, sport
is belangrijk voor ons land. Dat
geeft het buitenland het idee
'Oh, er is leven in Israël'. Stel je
voor dat we woensdag zouden
winnen van Nederland. Dan
gaan de beelden heel Europa
over. Israël verslaat de Euro
pees kampioen! Dan laten wij,
de voetballers, zien dat er nor
maal geleefd wordt in ons land.
Sport is in de hele wereld po
pulair. Als je daarin goed bent
is dat goed voor de opinie in de
wereld En dat aanzien is wat
de Israëli willen en daarom
verwijt niemand voetballers
die voor een makkelijke dienst
plicht iets. Die dienen het land
op een andere wijze".
Volgens Eli Ohana heeft de we
reld een verkeerd beeld van Is
raël en hij stoort zich er mate
loos aan. „Ik woon nu ander
half jaar in België en kijk
iedere dag naar het nieuws op
de tv. Wie daarop is aangewe
zen denkt dat er in Israël alleen
maar gevochten wordt. Onzin!
We hebben theater, sport, een
uitgaansleven, cultuur. Net als
overal. De Israëli leeft echt niet
in constante angst. Ben je gek!
Oké, we bewaken onze grenzen.
Oké, de Arabierenwijken, Ga
za, PLO, Westbank, ze bestaan.
Ik sluit mijn ogen niet, maar
het probleem moet niet over
dreven worden. Ik ben geboren
in Jeruzalem en woonde vijf
minuten van de oude stad, de
Arabierenwij k. Daar moet je
natuurlijk als Jood niet gaan
rondlopen".
„Natuurlijk ligt er een span
ning over het land, vandaar dat
sport en theater belangrijk
zijn. Even de problemen verge
ten. De competitie gaat altijd
door. Alleen tijdens de Jom
Kippoer-oorlog (1973, red) is de
competitie een tijdje gestopt
geweest. Kunnen ontspannen is
belangrijk. Zeker bij ons, waar
iedereen wel familie verloren
heeft. Het paradepaardje zijn
de basketballers van Maccabi
Tel Aviv. Daar wordt geweldig
veel geld in gepompt. De Israë
lische basketbalcompetitie stelt
helemaal niets voor, 'thats a jo
ke', maar Maccabi speelt al
dertien jaar Europa Cup. Heeft
Eli Ohana: „Een voetballer in Israël heeft een bruin leven".
FOTO HANS VAN OORT
al twee keer die Europa Cup
gewonnen. Iedere Europa Cup
wedstrijd komt live op tv. Kun
je nagaan hoe belangrijk sport-
successen gevonden worden.
Israël heeft maar één net!"
Israël, vier miljoen inwoners,
83 procent Joden, 17 procent
Arabieren en anderen. Zestien
procent inflatie en 200.000 aan
vragen voor wapenvergunnin
gen in 1987. Een land omringd
door vijanden. Het isolement
treft uiteraard ook het sportle
ven. „Vooral voor het voetbal is
dat erg", zegt Eli Ohana. „Alle
andere sporten zijn bij Euro
pese bonden aangesloten, be
halve voetbal. Zo leren we niks
en gaat het in de competitie al
leen om het kampioenschap en
de degradatie. Wij moeten
voetballen tegen Oceanië: Fiji,
Samoa, Australië, Nieuw Zee
land. Vliegreizen van een dag".
Israël, geproclameerd in
1948, was als voetbalnatie ooit
aangesloten bij de Afrikaanse
en later de Aziatische voetbal
unie. Sinds de Joodse staat
daarin niet meer welkom is,
wordt al jarenlang aansluiting
bij de UEFA gezocht. De oost-
blok-landen houden dat voor
alsnog tegen, talloze lobbies ten
spijt. Sinds de Zesdaagse por-
log van 1967 namelijk, onder
houdt het oostblok geen poli
tieke betrekkingen meer met
Israël.
„Te gek eigenlijk", vindt Eli
Ohana, „want voetbal is sport
nummer één in Israël. De kran
ten brengen vier pagina's sport
per dag, drie gaan over voetbal.
Nee, basketbal is niet populair.
Alleen Macabbi Tel Aviv. De
voetbalwedstrijden worden
slecht bezocht. De Israëli pikt
de goede wedstrijden er tus
senuit. Daar zitten 10.000,15.000
toeschouwers. De andere wed
strijden hooguit 1000. Ach, de
stadions zijn slecht, radio en te
levisie coveren alles".
„Israël-Nederland zal in het
Ramat Gan-stadion hopelijk
20.000 toeschouwers trekken.
Met Rijkaard, Gullit en Van
Basten was het uitverkocht ge
weest. De reactie op hun absen
tie in Israël was er één van te
leurstelling: oh, Nederland
neemt die wedstrijd niet se
rieus. De Europees kampioen
ziet het als een vriendschappe
lijk partijtje. Ik weet dat die
Milanezen niet vrijgegeven
worden, in Israël niet".
De structuur van het Israëli
sche voetbal vertoont opmer
kelijke overeenkomsten met
die in het oostblok. In Israël
zijn drie belangrijke stromin
gen: Hapoel, Maccabi en Bei-
tar. Hapoel is de machtigste
stroming, zestig procent van de
clubs is daarbij aangesloten.
Hapoel is van de Arbeiderspar
tij, de Ma'arach, de vakbonden
en Simon Peres. Maccabi (dat
24 procent van de clubs runt)
van de liberale centrumpartij
en Beitar (12 procent) van de
conservatieve Likud-partij van
premier Yitzhak Shamir. Ha
poel is de machtigste stroming
en controleert dus de voetbal
bond. De voorzitter Shaul Sviri
komt uit de Hapoel-stroming,
Maccabi levert de eerste vice-
voorzitter, Beitar de tweede vi-
ce-voorzitter.
„Een ongezonde situatie",
vindt Eli Ohana. „Aan het
hoofd van de federatie, van
clubs of van lokale bonden
staan niet de beste voetbal
mensen, maar vertegenwoordi
gers van de daar belangrijkste
politieke partij. Voetbal in Is
raël is één politiek spel, waarin
het gaat om macht. De politieke
partijen beslissen wie in welke
stad de voetbalclubs runnen.
Een idiote situatie, maar van
wege de publiciteit bén je na
tuurlijk iemand als je een voet
balclub leidt. Maccabi onttrekt
zich er nog het meest aan. Daar
gaat de sport voor, de rest: alle
maal politiek".
„Er zijn onderlinge transfers
mogelijk. Je hoeft niet noodza
kelijkerwijs van Maccabi Tel
Aviv naar bijvoorbeeld Mac
cabi Haifa getransfereerd te
worden. Of van Hapoel Jaffa
naar Hapoel Eilat. Het is echter
wel logisch. De voorzitters
kunnen transfers verbieden.
Het blijft natuurlijk belache
lijk dat je belangrijkheid in de
bond afhangt van de politieke
invloed van de stroming waar
toe je behoort".
„Je hoeft geen Shamir-aan-
hanger te zijn om bij een Bei-
tar-club te spelen. Maar
meestal begin je wel bij een
club van jouw politieke stro
ming. Ik speelde voor Beitar
Jeruzalem en ik bén een aan
hanger van Yitzhak Shamir.
Maar Shaul Sviri is alleen
maar bondsvoorzitter omdat
hij tot de belangrijkste poli
tieke stroming behoort. En dat
vind ik een verkeerd principe.
Het probleem is dat er mensen
aan het hoofd van voetbalclubs
staan die geen 'affiniteit met
het voetbal hebben, maar aleen
een politiek doel nastreven. Zij
bepalen echter wel wie er ma
nager worden, trainer. Club
voorzitters worden altijd ge
manipuleerd door de partijen".
„De bondscoach is gekozen
door de drie stromingen. Ze
hebben er nu zelfs twee,
Shneior en Grundman. Vreemd
natuurlijk twee bondscoaches,
beiden ex-buschauffeur. Ze ko
men uit verschillende stromin
gen. Ook hier een coalitie. Ha-
haha. 'It's not life, it's polities'.
„De Arbieren? Die voetbal
len gewoon in de competitie.
Allicht. Er bestaan clubs waar
alleen Arabieren spelen, maar
die spelen laag. Een aantal top
clubs heeft Arabieren onder
contract. Tot voor kort speel
den er zelfs twee Arabieren in
de nationale ploeg, Türk en Ar-
melli. Maar dat zijn niet de
Arabieren waar jij het over
hebt. Het zijn Arabieren met de
Israëlische nationaliteit. Nee,
dat levert geen problemen op.
Maar Het Probleem zal nooit
verdwijnen. Joden en Arabie
ren kunnen niet met elkaar
overweg. Uniek is dat niet. In
België heb je Walen en Vla
mingen, in Spanje heb je het
Basken-probleem, wat denk je
van Armeniërs?"
Eli Ohana kwam vorig jaar in
aanvaring met de Hitachdut
Lekaduregel Beisrael, de voet
balbond dus, toen hij afzegde
voor de kwalificatie-interland
tegen Australië. Ohana: „In
mijn contract staat dat KV Me
chelen me vrij moet geven voor
kwalificatie-interlands. Dat
deden ze ook, alleen maakten
ze me erg duidelijk dat er een
'maar' aan vast zat. Een hele
grote 'maar'. Het zou conse
quenties hebben. Toen koos ik
voor KV Mechelen. Ik moest
me nog profileren, het was
mijn eerste seizoen in Europa.
Voor het geld had ik beter in
Israël kunnen blijven. Een spe
lers als ik verdient er veel geld.
Alleen een echte topspeler in
Europa verdient meer. Daar
streef ik naar".
„Maar goed, spijt heb ik niet
van mijn weigering. We won
nen met KV Mechelen de
Europa Cup. In Israël had ik de
publieke opinie aanvankelijk
zwaar tegen me. Ik heb de bond
een brief geschreven en de
kranten begonnen het ook te
snappen. Mijn wegblijven werd
niet geaccepteerd, maar wel
begrepen. Werd ik twee wed
strijden geschorst voor de na
tionale ploeg. Als ik nu weer
wegblijf, word ik voor mijn le
ven geschorst. Maar dat zal me
niet gebeuren. Nu heb ik mijn
naam gevestigd in Europa."
De kracht van het Israëlische
elftal kan Ohana met geen mo
gelijkheid schatten. „Beter dan
Luxemburg, niveau IJsland?"
Hij refereert aan de wedstrij
den tegen Engeland (0-0) en
Frankrijk (1-1), maar wijst
erop dat het om oefenpartijen
ging. In februari staan er twee
kwalficatie-interlands tegen
Australië en Nieuw Zeeland
voor de deur. Al maanden
traint de nationale selectie elke
week twee keer samen, zonder
uiteraard de 'buitenlanders'
Ohana, Pisanti (Queens Park
Rangers), Tikva en Rosenthal
(beiden Standard Luik).
Ohana: „Wie niet op de cen
trale trainingen komt, wordt
geschorst, de 'buitenlanders'
uitgezonderd. De clubs is geen
keuze gelaten. Maar wat maakt
het ook uit, Europa Cup wordt
er toch niet gespeeld. Het Is
raëlische voetbal is technisch,
goed aan de bal, maar fysiek
niet sterk. Showvoetbal, genoeg
voor de competitie. Internatio
naal stelt het weinig voor. Ko
mend seizoen gaat er iets ver
anderen. Dan zijn twee buiten
landers toegestaan. Nu moet je
óf Israëlisch staatsburger zijn,
of Jood zijn. De enige buiten
lander tot nu toe, de Joegoslaaf
Matic, is Jood".
„Ik vrees dat het peil niet zal
stijgen. De zakkenvullers be
treden straks onze competitie.
Ze zullen het niveau geen im
puls geven. Buitenlandse trai
ners zouden dat wel kunnen.
Maar de Federatie is arm, echte
goede trainers gaan natuurlijk
niet in Israël trainen. Alleen de
tweede-rangs figuren. Die
kunnen we missen".
„Betaald wordt er, zoals ik zei,
prima. De clubs komen regel
matig in de problemen door die
hoge salarissen. Er komt te
weinig publiek. Sponsors, de
vakbonden en de partijen beta
len de salarissen omdat sport
een belangrijk item is. 'Zie je
wel dat we in Israël alles heb
ben', dat idee. Laatst kon Ha
poel Tel Aviv de salarissen niet
meer betalen vanwege een
hoge belastingschuld. Dat is
door de partij opgelost".
„Toch hebben de spelers niet
de status van prof. Er wordt
namelijk op zaterdag gespeeld,
de Sabbat. Dan werk je dus
niet. Ontspanning mag wel.
Hoewel, dat de politiek op za
terdag werkt is wel geaccep
teerd, de ziekenhuizen en het
leger".
Op 4 januari spelen Israël en
Nederland voor de vierde keer
een oefenwedstrijd tegen elk
aar. „Geloof het of niet," zegt
Eli Ohana, „voor Israël is het
een erg belangrijke ontmoe
ting. Nederland is super-popu
lair bij ons. Vanwege het voet
bal, sinds Cruijff al, en van
wege de historische banden.
Het Nederlandse volk is een
traditionele vriend van het
volk van Israël in moeilijke da
gen. Een goed resultaat is voor
Israël belangrijk. Vanwege de
politiek. Het geeft aanzien. En
zoals ik al zei: Voetbal in Israël
is politiek".
In 1966, drie jaar na zijn debuut in het betaalde
voetbal, huldigt Toon Hermans hem in Amsterdam
als voetballer van het jaar. In die tijd heeft Willy
Dullens de concurrentie van Johan Cruijff, Piet
Keizer, Rinus Israel en Coen Moulijn.
Op onze velden staat de beste voetbalgeneratie uit de
geschiedenis. Maar dat jaar is Dullens de beste. Hij
debuteert met succes in het Oranjeteam, een grote
toekomst ligt voor hem. In augustus 1966, enkele
maanden na z'n verkiezing tot voetballer van het
jaar, volgt in Arnhem de fatale botsing. Knie kapot.
Carrière voorbij. Geen kans om af te bouwen.
Twintig jaar later zit Willy Dullens thuis voor de
televisie en kijkt hoe het Oranjeteam Europees
voetbalkampioen wordt. Dan komt plotseling de hele
film van z'n abrupt afgebroken carrière terug. Hij
wordt ernstig ziek, raakt overspannen en moet zich
onder behandeling van een psycholoog stellen. Het
verhaal van een onverwerkt verleden.
SITTARD - „Ik kon niet meer slapen. Lag de hele nacht
naar het plafond te staren. Als ik al eens een uurtje
sliep, maakte ik in m'n dromen ruzie met Rinus Michels
omdat hij Marco van Basten niet opstelde. Dan werd ik
drijfnat van het zweet wakker. Op een dag werd ik dui
zelig. Zag alles voor mijn ogen draaien. Ik moest me on
der doktersbehandeling stellen. De diagnose luidde:
overspannen. Ik overspannen? Dat was het laatste wat
ik ooit had verwacht. Wel van anderen, maar niet van
mezelf. Toch was het zo. Ik was overspannen en kon er
zelf niets aan doen".
Willy Dullens vertelt over wat wel zijn onverwerkt verleden
wordt genoemd. Hij is maandenlang ziek thuis geweest. Maar
nu gaat het weer wat beter. Hij is zelfs weer voor halve dagen
aan het werk in zijn kapsalon.
Van zijn gezicht valt af te lezen dat hij een zware tijd achter
de rug heeft. De ogen achter de brilleglazen stralen geen vuur
uit. Zijn huid is tamelijk doorzichtig. „Ik ben erg ziek ge
weest", zegt hij„ik zag het niet meer zitten. De psycholoog dr.
Engels heeft me er weer bovenop geholpen. Want zelf kom je
er in die fase niet meer uit".
Om een indruk te krijgen wie Willy Dullens was en waarom
hem dit kon overkomen, moeten we twintig jaar terugschake
len in de tijd. Hij debuteerde in het seizoen 1963-1964 bij Sit-
tardia in het betaalde voetbal. In dat eerste seizoen scoort hij
als middenvelder 19 keer. Met de bal aan de voet slalomt hij
door de defensies en laat vaak een spoor van ontwrichting
achter. De kleine Dullens springt bij corners in kopduels bo
ven alle verdedigers uit, scoort daardoor acht keer met het
hoofd. Al snel debuteert hij in het Nederlands elftal dat in
april 1965 z'n honderdste inter-
land tegen de Belgen speelt. LB
Het Oranjeteam bestaat uit
Eddy Pieters Graafland, Frits L-
Flinkevleugel, Miel Pijs, Rinus
Israel, Cor Veldhoen, Bennie IBy Aft! ffl
Muller, Willy Dullens, Sjaak Kj J/B
Swart, Klaas Nuninga, Coen
Moulijn en Piet Keizer. De I
Belgen worden met 3-1 versla
gen. Willy Dullens is een van I
de uitblinkers.
Hij traint in die tijd zes tot WÊÊ
acht uur per dag. Z'n hele le- f
ven is afgestemd op voetbal.
Hij traint, speelt, gaat naar de -ML.
verzorging, eet en slaapt. De ~.5NliÉ
hele dag is gevuld met voetbal. HhM -""- "i
Uur na uur trapt hij met een ■«'H
tennisbal tegen een muurtje
achter het ouderlijk huis in
Sittard, zoals Johan Cruijff in
Betondorp doet. Dullens kan
de tennisbal honderd keer met
z'n voet, hoofd en schouders in de lucht houden. In een wed
strijd pakt hij de bal op het middenveld, passeert vijf tegen
standers, loopt terug naar het middenveld en passeert het
vijftal opnieuw.
Het duurt niet lang of Feyenoord staat in Sittard op de
stoep. De Rotterdammers willen Willy Dullens voor een half
miljoen gulden weghalen. In die tijd een enorm kapitaal. De
weg naar een internationale carriere ligt open.
Zover zal het evenwel niet komen. In een vriendschappe
lijke wedstrijd tegen Vitesse in Arnhem werkt een verdediger
Dullens met een forse tackle tegen de grond. Krimpend van
pijn blijft hij liggen. Knie kapot. Het begin van lange lijdens
weg. Na de operatie komt hij terug. Maar wordt nooit meer de
oude. Drie operaties volgen. In december 1967 verklaart de
verzekering hem algeheel ongeschikt voor het spelen van be
taald voetbal.
Negentien jaar later, in juni 1988 begint het Oranjeteam aan
het Europees kampioenschap. In al die jaren heeft Willy Dul
lens geestelijk weinig last ondervonden van z'n abrupt afge
broken loopbaan. Hij heeft wel eens inzinkingen, maar kan
zich toch redelijk in z'n lot schikken.
Als het Oranjeteam in West-Duitsland aan zijn opmars
naar de titel begint, wordt alles anders. „Ineens werd ik mij
ervan bewust wat ik allemaal gemist heb. Ik heb helaas nooit
zo'n fantastisch toernooi kunnen spelen", vertelt Dullens, „de
hele film van mijn korte periode als voetballer kwam terug.
Beelden die ik al lang kwijt was, zag ik ineens weer helder
voor me. Ik kon niet meer slapen. Dag en nacht moest ik aan
voetbal denken. Ik werd boos op Rinus Michels omdat hij aan
vankelijk Marco van Basten passeerde. Zo'n enorm talent kun
je toch niet op de bank zetten? Het begon te tollen in mijn
hoofd. Aanvankelijk dacht ik dat ik m'n problemen zelf wel
kon oplossen. Een sportman is vrij egocentrisch ingesteld.
Veel met zichzelf bezig. Maar het lukte niet, ik werd erg ziek
en moest me onder behandeling van de psycholoog dr. Engels
stellen".
De psychische klap kwam voor Willy Dullens dus ruim
twintig jaar na z'n gedwongen afscheid van de sport. In de
psychologie is zo'n reactie algemeen bekend. Ze komt in alle
beroepen voor. Vooral bij mensen die om de een of andere re
den plotseling hun beroep niet meer kunnen uitoefenen.
Toen Willy Dullens op zijn 21ste zijn eerste operatie onder
ging, kreeg hij in één week duizend brieven van supporters.
„In het ziekenhuis werden zoveel bloemstukken en fruitman
den afgegeven dat er verschillende afdelingen plezier van
hadden". Na zijn afscheid trad de grote stilte in. Mensen ver
geten snel. Vaak gebeurt het dat topsporters na een ongeluk of
ziekte in een groot zwart gat vallen. Er is geen opvang, geen
therapie om af te bouwen. Er bestaat alleen belangstelling als
sportmensen successen behalen. Als mensen zich aan de
schijnwerpers van de publiciteit kunnen warmen. Niet als ze
in ellendige omstandigheden verkeren. Honderden voorma
lige topsporters kunnen ervan getuigen.
Willy Dullens: „Ik vraag me af wat er met Rob de Wit van
Ajax gebeurt? Of hij later ook psychisch last zal krijgen? Hij
zou nu al begeleid moeten worden, leren omgaan met z'n toe
komst. Ik heb gemerkt dat dit noodzakelijk is voor topspor
ters. Als ze zonder zich erop voor te kunnen bereiden plotse
ling gedwongen zijn te stoppen, lopen ze psychisch risico's.
Het kan jaren goed gaan, ineens krijg je een klap. Daar kun je
weinig tegen doen".
Willy Dullens heeft in samenwerking met zijn psycholoog
een nieuwe therapie ontwikkeld. Hij gaat weer veel naar
voetbal kijken. „Het blijkt dat ik dat niet kan missen. Ik had
vóór mijn ziekte juist afstand van het voetbal genomen. Ik
kon het niet goed verdragen dat het spelpeil zakte en de wed
strijden minder aantrekkelijk werden. Dat was een foute ta
xatie van me. Ik kan wegens mijn verleden voetbal kennelijk
niet missen".
Willy Dullens: „Ik
vraag me af wat er met
Rob de Wit van Ajax ge
beurt". - FOTOTONNYSTROUCKEN
g zal ze leven in de glooooria'.'
