6We hebben tijd nodig, maar die wordt ons niet gegund' FNV te pouovm DIRECTE Vlag 01 stichtii De wet van behoud van ellende Nieuwe sub- en perverzen Zee-onderzoeker Cousteau lid Académie Fran^aise DE STEM EXTRA OP MAANDAG 28 NOVEMBER 1988 NCB-VOORZITTER IR. AD LATIJNHOUWERS BUT VAN ZICH AF Onderzoekers, vakbewe ging, milieubeweging. Dag in dag uit priemen zij de beschuldigende vinger in de richting van de boer. De varkensstront helpt bossen en drinkwater om zeep. Iedere dag bereiken nieuwe onheilstijdingen de boerde rij. Waar men er de laatste tijd toch al niet vrolijker op geworden is door mestwet geving, melkquotering, in komens die sterk onder druk staan. Vorige week einde kwam de laatste aan val. De Brabantse FNV verklaarde de Brabantse boer de oorlog. Boeren- voorman Ad Latijnhou wers is niet helemaal ge rust op de afloop van de confrontatie. 'Slapen' Verdomhoek Pijn Ammoniak Utopisch MEDISCHE RUBRIEK COKS VAN EYSDEN .Lieve.. SCHOONDIJKE - jouw heeft beslote agrarische school (R gang van 1 augustu meer mag aannemer Eigen bedrijf Goes T48 Door Kees den Exter „Wat hen beweegt weet ik ook niet. Ze spreken in ieder geval zonder enige kennis van zaken en in buitenge woon harde bewoordingen. Hun klachten komen nog al impulsief op. Maar als het milieu hen écht ter harte gaat lijkt het me niet ver standig om in termen van 'oorlog' te beginnen en te roepen dat de boeren het beheer over hun grond moet worden ontnomen. Ze ko men met hun beschuldigin gen zonder enige vorm van overleg of vooroverleg. Per soonlijk heb ik de heer Jet ten nog nooit mogen ont moeten". Ir. Ad Latijnhouwers, voorzit ter van de Noordbrabantse' Christelijke Boerenbond, oogt als een getergd man. Vorig jaar was het de voorzitter van de Brabantse Milieufederatie (BMF), nu is het de secretaris van de Brabantse vakcentrale FNV, Jan Jetten, die boeren in felle bewoordingen de oren wenst te wassen. Jetten legde onlangs zo ongeveer een oor logsverklaring af. Latijnhou wers herhaalt keer op keer dat de landbouw een zware in spanning doet om de milieu belasting te verminderen, dat er ook andere milieu-vervui lers zijn die minder in het brandpunt van de belangstel ling staan, dat niet alles in een keer kan en dat de critici door gaans niet gehinderd worden door enige kennis van zaken. Jan Jetten sprak er vorige week in deze krant openlijk zijn verbazing over uit dat de provinciale FNV-vergadering twee jaar geleden nog in slaap viel als er milieu-onderwerpen aan de orde waren en nu ineens met krijgshaftige taal op de proppen kwam toen het onder werp milieu opnieuw aan de orde was. NCB-voorzitter Latijnhou wers: „Dat is nou precies wat ik bedoel. Toen Jetten en de zij nen twee jaar geleden nog za ten te slapen waren wij al volop in de weer met het mi lieu. Toen was er al een door ons aangekaarte provinciale mestverordening. We hebben al vijftien jaar een Mestbank. Als NCB-voorzitter besteed ik de helft van mijn tijd aan de mestproblematiek. We hadden twee jaar geleden al het proef bedrijf in Nistelrode waar uit eindelijk de mestverwerkende fabriek Promest in Helmond uit is voortgekomen. Wij waren wakker en zagen de problemen die op ons afkwamen. Maar het zijn natuurlijk zaken die niet van het ene op het andere mo ment op te lossen zijn. We heb ben tijd nodig en die wordt ons niet gegund. Bovendien lijkt het wel of iedereen op dit mo ment in de ban is van het mi lieu. Op zich een goede zaak. Maar mensen die al te enthou siast zijn willen zaken nog wel eens ongenuanceerd benade ren. Natüürlijk is de landbouw een vervuiler. Maar als ik de laatste tijd de kranten lees, dan lijkt de landbouw nog de enige vervuiler. Over auto's en de in dustrie praat niemand meer. Ik wil er op wijzen dat de laatste jaren het aantal koeien gedaald is. Dat kun je van het aantal auto's niet zeggen. Nou is het altijd een slechte zaak om din gen af te schuiven op anderen. Dat de landbouw nu als enige in de belangstelling staat is ook geen faire benadering". Of de landbouw op dit moment in de verdomhoek zit, de hoek waar de klappen vallen, staat voor de heer Latijnhouwers niet vast: „In het voorjaar heb ben we nog een enquête laten doen naar de mening van de Brabanders over de landbouw. Die was in ieder geval toen nog erg gunstig. Het weekblad De Boerderij kwam met een ver gelijkbaar onderzoeksresul taat. Zo'n aanval van de FNV brengt ons niet in de verdom hoek. Wij zijn nu even behoor lijk in beeld. Maar als morgen iemand heel hard roept dat tien procent van de auto's moet worden opgeruimd, dan zal dat de publieke opinie toch goed deels van ons afleiden. Zo werkt dat nu eenmaal. Als ik bovendien nog eens de reacties hoor en lees op die FNV-aan- val, dan pakt dat voor de FNV niet onverdeeld gunstig uit. De algemene opinie is dat de bond nog al hard van stapel loopt. Wij proberen de kreten van Jetten met argumenten te weerspreken en dat kost ons niet zoveel moeite. Anderzijds is het zo dat er altijd iets blijft hangen van een boodschap die hard genoeg rondgeschreeuwd wordt". Kan de boer dat verlies aan goodwill nog wel hebben nu vele agrarische sectoren te ma ken hebben met marginale in komens? Latijnhouwers heeft de meningen gepeild tijdens de kringvergaderingen van de NCB die momenteel plaatsvin den en die hun hoogtepunt vin den tijdens de algemene jaar vergadering van de NCB, op 8 december. Hij zegt: „Op vrijwel iedere kringvergadering komt naar voren dat de publiciteit, de manier waarop die de boer benadert, vreselijk pijn doet. In de intensieve veehouderij waar momenteel geen droog brood verdiend wordt, zijn uit spraken als die van Jetten als zout in de wonde. Het is mis schien wel vluchtig zout, maar het doet behoorlijk pijn". Oók persoonlijk voelt de heer Latijnhouwers zich aangeval len: „Wat moet ik nog meer? Ik sjouw van de vergadering van de Landelijke Mestbank naar een vergadering van Promest. Dan gaat het door naar de Stuurgroep Mestproblematiek enzovoort. Ik zou écht niet we ten wat wij meer kunnen doen in de tijd die ons gegeven is. Ontwikkelingen van tientallen jaren kun je niet in een maand terugdraaien. Bovendien ben je bij iedere verandering gebon den aan regels, formaliteiten". Afgezien van de wat onbe houwen aanvallen van BMF en FNV heeft de landbouw meer en meer te maken met weer stand in de politiek, met name de Haagse politiek. Uitgere kend Gerrit Braks, de Bra bantse boerenzoon die het bracht tot Minister van Land bouw, draait, bijvoorbeeld als het gaat om melkquotering en mestwetgeving, de duim schroeven steeds steviger aan. Voor de grote politieke partijen is een aanzienlijke inkrimping van de veestapel niet langer onbespreekbaar. NCB-voorman Latijnhou wers: „Voor zover ik weet is de Kamer nog niet overstag. Links en rechts doen Kamerleden wel eens uitspraken, soms ook na mens partijen, dat inkrimping van de veestapel bespreekbaar zou zijn. Maar ik lees ook dat Wim Kok zegt dat wat de PvdA betreft die zaak nog niet aan de orde is. Dat de techniek eerst de kans moet krijgen oplossingen aan te dragen. Premier Lub bers zelf heeft minister Smit- Kroes weer op het rechte pad getrokken. Dat er over inkrim ping überhaupt gesproken wordt zie ik wél als een teken aan de wand. Er broeit kenne lijk iets. Wij geven er echter de voorkeur aan om ons te houden aan de feiten, niet aan wat mensen allemaal zeggen. Het is ook onze taak om iedereen te wijzen op die feiten". De Feiten. Oók als het gaat om verzuring, om de ammniakuit- stoot van de landbouw, kun je wat Latijnhouwers betreft met cijfers alle kanten uit. Het ge ruchtmakende onderzoek van de Katholieke Universiteit van Nijmegen, dat enkele weken gepubliceerd werd en dat aan geeft dat op een aantal plaat sen in Brabant en Zeeland bo men tien tot twaalf keer zo veel ammoniak opslorpen als maxi- NCB-voorzitter Latijnhouwers: „Soms heb ik wel eens het gevoel dat men willens en wetens de agrarische beroepsbe volking de nek wil omdraaien en de auto's, de centrales, de industrie buiten beschouwing laat. - fotoncb maal toelaatbaar is, slaat La tijnhouwers niet uit het veld: „Wat is in dit verband de norm, het maximaal toelaatbare? Wat is de rol van ammoniak bij verzuring, bij boomsterfte. De deskundigen zijn het daar nog lang niet over eens. Het is bijna zeker dat het niet aan de am moniak ligt. Als ammoniak al bijdraagt, dan gaat het vrijwel zeker om tussentrappen, via bacterieën en virussen. Die veroorzaken uiteindelijk de sterfte. Weer andere geleerden zeggen dat het om een ver stoord evenwicht gaat, met name wat stikstof betreft. In de landbouw los je dat op door het evenwicht te herstellen. Daar lopen onderzoekingen naar en die wijzen in de richting van het bemesten van het bos. De boer, als plantenteler, is gé- wend te werken met dat even wicht. Als je onder een boom staat valt eenvoudig te consta teren dat-ie dood is. Maar de conclusie dat het louter ammo niak is dat die boom doet ster ven gaat mij te ver. Poetsen we dan de fabrieken weg, de auto's, de 60 procent van de luchtvervuiling die ons vanuit het buitenland komt toewaai en? Wat is er nou helemaal be kend van de effecten van am moniak? Het onderzoek is twee, drie jaar geleden opgestart, niet eerder. Als we hier in de kamer de lucht analyseren kén de conclusie zijn dat die onge zond is. Maar zit de oorzaak in het leren bankstel? In de vloer bedekking? Zijn het de plan ten? Voor het nitraat in het grondwater ligt de zaak een stuk duidelijker. Daar kun je mest als belangrijke oorzaak aanwijzen". „Mensen die dl te enthousiast zijn willen zaken nog wel eens ongenuanceerd benaderen. Natüürlijk is de landbouw een vervuiler. Maar als ik de laatste tijd de kranten lees, dan lijkt de landbouw nog de enige vervuiler". - foto de stem/ben steffen Welk toekomstbeeld heeft de heer Latijnhouwers. Kan de proeffabriek Promest, voor de verwerking van mest, in Hel mond een oplossing op de korte termijn betekenen? Hoe ont wikkelt de omvang van de Bra bantse veestapel zich de ko mende jaren? „Stel je de utopische situatie voor dat er in Nederland niet één koe meer is, geen enkel varken. Dan is er niets opge lost. In die volstrekt ondenk bare situatie is nog slechts 20 procent van de verzurende stoffen in de lucht bestreden. Zestig procent komt aange waaid uit het buitenland, 20 procent komt voor rekening' van andere bronnen in ons eigen land. Ook als alle vee wordt opgeruimd blijft 80 pro cent van de luchtvervuiling over. Boeren worden altijd af geschilderd als mensen die kla gen en alles van zich afschui ven. In deze zaak moet ik con stateren dat ten onrechte allé schuld in onze schoenen wordt geschoven. Soms heb ik wel eens het gevoel dat men willens en wetens de agrarische be roepsbevolking -want die is toch maar vijf procent groot - de nek wil omdraaien en de auto's, de centrales, de indu strie buiten beschouwing laat. Als de politiek besluiten neemt op grond van onvoldragen on derzoek, dan kan ik alleen maar constateren dat een kleine bevolkingsgroep onjuist en onrechtvaardig wordt be handeld. Zo simpel is dat. Ik denk dat je dan van zo'n groep wel bepaalde onvriendelijke activiteiten uitlokt. Maar dat zien we dan wel weer. Ik neem nog nergens een voorschot op. Voorlopig willen we door een constructieve aanpak goodwill kweken. Het gezonde verstand zal moeten zegevieren. Nijpels en Kok heb ik in ieder geval al horen zeggen dat de vervuiling over de volle breedte moeten aanpakken en dat er geen fa cetten moeten worden geïso leerd. Heel voorzichtig begin nen milieu-groepen ook naar de auto, De Heilige Koe, te wij zen". Door Jan Paalman IN 1960 stopten we van elke gulden die we ver dienden nog maar 2,5 cent in het medisch be drijf. Dat is intussen bijna een dubbeltje ge worden, samen goed voor 35 miljard gulden per jaar. Hadden we in 1975 welge teld 6.635 specialisten, nu zijn het er ruim 12.000 of wel het dubbele. Het aantal huisartsen nam in vanaf 1975 met ruim 1.000 toe en het totaal aantal dokters waste in die tijd met een derde aan tot op de kop af 32193 in 1985. De vraag. Zo veel extra geld, zoveel meer dokters, wat hebben we er aan gehad, hoeveel gezon der zijn we ervan gewor den? De vraag is berucht moeilijk te beantwoorden. Op de eerste plaats omdat niemand weet wat 'geaond' precies betekent. Al het medisch intellect, verza meld in de Wereld Gezond heids Organisatie (WHO), kwam niet verder dan de volgende definitie. Je treft hem tot vervelens toe in elk leerboek aan. „Gezond- heid," aldus de WHO in on berispelijke gogentaal, „is méér dan het ontbreken van ziekte. Het is een toe stand van volledig welbe vinden op lichamelijk, geestelijk en maatschappe lijk gebied." Dat klinkt heel aardig, en ook bijzonder mensvriendelijk, maar deze definitie betekent natuur lijk helemaal niets. Op die manier is iedereen ziek, want wie bevindt zich nou volledig wel, en dat licha melijk, plus geestelijk en maatschappelijk boven dien? Beperk je je nu tot het louter lichamelijke dan is er iets meer over te zeggen. De jaren '70 hebben vooral in het teken gestaan van het bestrijden van wat men 'vermijdbare sterfte' noemt. Nog niet zo heel lang geleden ging men dood aan huidkanker, ziekte van Hodgkin, tuberculose, maagbloéding, blinde darm bij zwangerschap, astma, baarmoederhalskanker, longontsteking, ontstoken galblaas en zo verder, en nu niet meer of stukken min der. Gevolg: tot op de dag van vandaag blijft de le vensverwachting, die tien jaar geleden nog twee en half jaar lager lag, gestaag stijgen. Die is nu 72,5 voor mannen en - lang leve het echte sterke geslacht - 79,5 jaar voor vrouwen en dat wordt dus elk jaar meer. Een vooruitgang dus. Maar vraag je het aan de burger of hij erop vooruit is gegaan, dan luidt het ant woord onveranderlijk 'nee'. Het is hem een paar keer achtereen gevraagd, door middel van een fikse steek proef onder de Nederlandse bevolking, in 1970, '80 en '84. Vraag: „Hoe is over het al gemeen uw gezondheids toestand?" „Heel goed," zei 28 procent, „goed,"zei 50 procent, ongeveer 13 pro cent vond dat het wel ging, 7 procent zei: „Niet zo best," 3 procent zei: „Slecht". In de jaren dat de begroting van volksgezondheid met mil jarden gulden per jaar toe nam, het aantal dokters enorm steeg, voelde de Ne derlandse burger zich niks beter worden. En dat valt dan nog mee. Een soortge lijk onderzoek in Amerika leverde nog somberder re sultaten op. Voelde 61 pro cent van de Amerikanen zich in 1970 gezond, in 1985 was dat nog maar 50 pro cent. Het aantal keren dat men ziek thuis ligt, is nu 3 keer zo groot als in de jaren 50. En als men ziek is, dan is men ook langer ziek. Van benauwdheid, hartkloppin gen en pijn heeft de mo derne Amerikaan meer last dan vroeger. Kortom, ter wijl hij langer leeft dan ooit, voelt hij zich ellendi ger dan ooit tevoren. Natuurlijk is het naïef om te denken dat medische vooruitgang mensen gezon der en gelukkiger doet voe len. Een sociologische theo rie, die van de 'social com- parency', geeft daar een aardige verklaring voor. Iedereen meet zijn succes in zijn leven af aan zijn on middellijke omgeving. Als je dus ongeveer net zo ge zond bent als die gemid delde omgeving, of net zo rijk, dan overkomt je eigenlijk niets bijzonders, dan ben je eigenlijk net zo als de rest. En dat blijft zo, ook als de gemiddelde ge zondheid of rijkdom, zoals dat ons in deze eeuw over kwam, enorm toeneemt: we blijven ten opzichte van de buurman niets bijzonders. We zijn niet bar veel rijker, we zijn ongeveer even ge zond, en al met al (zie de enquêtes) lijken we er niet op vooruitgegaan. Zo gezien bestaat er eigenlijk niet zo iets als een medische voor uitgang. Elke sensationele stap vooruit is binnen de kortste keren alweer ge woon. Nog erger. Elke stap vooruit lijkt de menselijke ellende alleen maar te ver groten. De 'gezondheidspa radox' is dit verschijnsel wel genoemd. Acute, leven bedreigende infectieziek ten, zoals de longontsteking die bomen van kerels in ne gen dagen naar het graf kon slepen, hebben door een effectieve bestrijding plaats gemaakt voor invali- diserende en langdurige ziekten. Door een betere be handeling zijn die ziekten nog langduriger geworden en zodoende nog zichtbaar der in de samenleving. Bo vendien worden meer men sen oud, worden meer men sen als maar ouder, en de ouderdom gaat, zoals be kend, met gebreken. Dit al les leidt tot de 'paradox van de geneeskunde' dat we dank zij een steeds betere geneeskunde een steeds langer deel van ons leven in een slechte gezondheid zul len doorbrengen. Is dat vooruitgang? Dat hangt er van af. We zijn het er zo langzamerhand over eens dat een lang leven niet perse een gelukkig leven hoeft te zijn. Maar aan de andere kant is, zoals het Joodse spreekwoord zegt, het slechtste leven beter dan de beste dood. Lieve Cornelia, hoe gaat het met je been Zo'n briefje stopte vroeger op school mijn vriendinnetje in mijn schooltas. En dan vond ze de volgende dag in haar kastje het ant woord: „Lieve Clarina, mijn been is gelukkig helemaal be ter. Vandaag was kleinkind Ina op bezoek met haar verloofde, dat was een verrassing." Want Klaartje en ik speelden dat we oud (en nog steeds vriendin nen) waren. En we dachten toen, dat een hogere leeftijd een langere naam vereiste. Wisten wij veel, dat een naam niet al leen een stempeltje aan de bui tenkant is, maar ook van bin nen kleur geeft aan een mens. Zodat wij nu na zoveel jaren nog steeds door-en-door Klaartje en Coks zijn, en in die hoedanigheid onze wederwarig- heden uitwisselen. „Lieve Klaartje..." en dan zit ik op een rustig uur vele velletjes vol tegen haar aan te praten. De pen op het papier houdt ge lijke tred met het ontspannen tempo van mijn gedachten. Ik schets nu de toestand bij een lange brief. Een korte, snelle krabbel is heel anders. Dan protesteren de letters tegen de te krappe tijd: ze gaan dwars liggen, maken woorden onlees baar. Maar nü is er geen haast: Klaar en ik, wij nemen tijd voor elkaar. Ik vind het heerüjk om met alles wat mij bezig houdt bij haar te komen. Ze kent al mijn (on)deugden en vreugden, mijn kronkels en idealen. Wat ik haar toever trouw zal zij lezen en herlezen. Ik - van de andere kant - weet dat na tien, twaalf Klaartje-re- gels vol buitelend „gisteren heb ik dit gedaan" en „zondag wa ren we daar" en „volgende week wil ik zo" mijn eigen bal letje teruggespeeld zal worden, fekleurd en gekneed nu volgens aar inzicht en mijmeringen. Een persoonlijke brief bij de post, die rolt als een godsge schenk in je bus. Terwijl zo'n envelop op tafel ligt te lonken en te vleien, moet ik toch altijd eerst ruimte scheppen. De ont bijtboel weg, kranten en naai werk van de bank af en de kus sens mooi recht, een beloofd te lefoontje afwerken, koffie zet ten - dén pas ben ik er hele maal en vol aandacht voor Klaartje of wie maar op papier het gesprek met mij aangaat. De dochter op honderd kilome ter afstand, de vriendin drie straten het blokje om, een an der kind dat lange reistijden vult met brieven schrijven, een collega-verzamelaar en de vriend van héél vroeger en van héél ver. Wat een geschrijf over en weer, en dat in deze tijd van de snelle communicatie... Er be staat toch ook zoiets als een te lefoon Ja, en da's maar geluk kig ook. Mijn tante van 86 jaar in het verzorgingshuis beschikt over een (prijzige) privé-aan- sluiting, maar eerder en liever zal zij haar televisietoestel weg- bezuinigen dan die telefoon. Tante hoeft haar hand maar te steken voor een „Hallo, 1 gaat 't ermee naar neven nichten over de hele werel Maar zij schrijft: „Wat is fo lang geleden, hè, en nu de di gen korter worden lijkt het wi of ik nog minder tijd heb om t zitten schrijven. Het goede vaj dit jaargetijde zijn van de schil terende herfstkleuren, geniet j daar ook zo van?" En volgt alles wat ze deed en dot plus haar laatste nieuwtjes oyt de familie, wie ziek is, wie jubileren, waar getrouwd w en vooral hoe zij dat allemat ervaart en er mee omgaat. L«i zo'n brief en je mist de koffie thee met een koekje absoli» niet. We zitten genoeglijk elkaar, mijn tante en ik. Van onze verslaggever GOES - De FNV in Zee likant tegen een Wes Oeververbinding, wat aansluitende wegen dt de landschappelijk w Zak van Zuid-Bevelai Je slacht de kip met eieren,' zei voorzitter zaterdag op de najaar ring in Goes. Hij doelde daarbij vooral nomisch belang van de sector. Die is noch gebaat Vriend Bertus van maakt al jaren van zijn wijt kennissen-kring één grote fa® lie door recht uit zijn hartbiii ven te schrijven en die ii kleine honderdvoud over Nt derland en de hele wereld uit strooien. Kleine grijpbare It vensfilosofietjes van een paso- voor wie elk kontakt met wei mens ook een wonder betekeit Zwemmen in een zilverblikk rende zee is dat voor hem eo ter óók en niet minder, evenai bloemen, een kind, een pan lel kere tomatensoep of de vreugi en bemoediging van acht-me dagen. Bertus' verwonder® straalt hoop uit en vertrouwt in God en in de mensen. Uiig# verij Luyten bundelde 'Blauw Brieven' van Bertus van Schaik, die in zijn na-woord bij de go# verteerbare kost de lezer e# zware brok toe geeft in dit brie venboek. Anderssoortige brievenboek- jes zijn er sinds kort ook. Jt koopt dan een envelop ma boek erin van geringe omvang geschreven door een bekent auteur. Kostelijk geschenk o» kadogestuurd te krijgen. Di uitstekende initiatief van Dt Geus, Breda draagt echter een misleidende naam. Postboekjes zijn het, boekjes per post. Zt zouden brievenboek zijn wan neer de inhoud blanco was en de afzender het witte boekjt kon vullen met „Lieve jarige wat heerlijk dat jij weer een heel jaar in mijn leven zat, wens jou en mij er nog vele toe vol..." waarna dan het persoon lijke aan bod komt, d wat juist die twee menser boeit en bindt. Nu de brief van mets tot mens een schaars artikel dreigt te worden, moeten veop z'n minst het woordgelruil zuiver houden. OP PADRAIGH HOULI HAN Pat Houligan was een Iers pervert wiens naam synoniem voor aapman werd, de aap die sluimert in elke man, Shakspeares monster Cali ban, dat snel met behulp van al cohol degenereert tot hoorndol: een tweebeens pitbull met narrekap, amokmakend en mata g'lap, met slechts één enkel ideaal: Maak mij heden totaal van daal OPBELCAMPO Hier ligt er een begraven, in niet gewijde grond, die door 't leven placht te draven met van verbazing open mond. DAGELIJKS BROOD In plaats van brood at de jonge Tadëus als kleuter en puber uitslui tend cakejes. Wellicht ziet Tadëus, vol wassen, zo bleekjes door het dageljks eten van zoveel cakejes. DAAROM As is enkel door vuur verteerd hout, dat 'n windje kan doen ver waaien, maar as alle assen eens één as waren, zou de aarde daarom kun-' nen draaien. DIE GEDANKEN SIND FREI „Good night, sleep will", zei ik en dacht er bij „and may you'wake up in hell, harpij SPIEGELBEELD Gragflow Suëdama Trazom is niet de naam van een Keltische held, maar van Wolfgang Amadeus Mozart van rechts naar links ge speld. TAAL Het karretje dat hobbelend over mijn zandweg reed was de taal waarin ik mijn gedachten kleed. PARIJS (AFP) - De Franse oceaanonderzoeker Jac- ques-Yves Cousteau is ge kozen tot lid van de Acaé- mie Fran?aise.Ook de ge schiedkundige en graeciste Jacqueline de Romilly is toegelaten als lid. De 78-jarige Cousteau, die zeer populair is in Frankrijk, heeft verschillende boeken, films en documentaires over de zee op zijn naam staan. Mevrouw de Romilly is de tweede vrouw die wordt gekozen als een van de '40 onsterfelijken' van de Aca démie, die al drie eeuwer, op treden als hoeders van Franse cultuur. Haar voor gangster was de schrijft® Marguerite Yourcenar, 3J overleed vorig jaar. De Académie werd in 1® opgericht door kardinaal H- chelieu, minster van Konirf Lodewijk de XIII-e. Nieuwe le den, meestal afkomstig uit Franse intellectuele elite, wor den alleen gekozen als één var de oude Académie-leden over lijdt. Lan Van onze verslaggever Onbekend is of de huic hun tweejarige opleid tooien of dat zij met in derwijs zijn aangewezc lijk hiervan komt het dit jaar en anders in 191 ,Een zwaar verlies Zeeuwsch-Vlaanderen", directeur ing. J. Bearda, 1 directeur van de Landbe praktijkschool in Schoonc „Een gebied dat groter is de Noordoostpolder, ruim landbouwbedrijven kent straks absoluut geen dagor wijs in de agrarische s heeft. Want het lager ag sche onderwijs in Terne heeft vorig jaar al het 1 moeten leggen". Vandaag brengt Bearda p neel (twee full-timers en part-timers) en leerlingen het besluit van Braks hoogte. Sluiting van de s< heeft als gevolg dat het p neel op straat komt te Het is weliswaar een school wat betekent da wachtgeld staand person® ders vrijkomende pla, moet worden aangetx maar daar heeft Bearda veel verwachting van. leerlingenaantallen in agrarisch onderwijs in Ni land nemen niet dusdani dat de banen voor het opsc pen liggen". Bijkomend bleem is dat veel van de time docenten naast hui derwij sbaan een eigen drijf (je) hebben. Aan de RMAS wordt de 1 jarige MAS B-opleiding ven. Er is een gezamenlijl ste jaar dat leerlingen, d: willen, in staat stelt naa onderwijs te gaan volgf Goes waar de driejarige A-opleiding wordt gegeve komen daar dan in de t\ Van onze correspondent SAS VAN GENT stichting Sasse Fo! week heeft zaterda dag tijdens ee 1 of ontvangst in Let gei tehuis aan Westk Sas van Gent de C. vlag onverhandigd gen. De stichting langs door de CIOE wereldorganisatie folklorefestivals, erkend en dat werd dag met genoemde sj lische handeling nof onderstreept. De erkenning geeft de ting Sasse Folklorewef gelijkheden om de ko jaren het v£ jaarlijks volksdansf nrG verder te verhog CIOFF stelt de Sass Voorziter Win inpntvangst uit

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1988 | | pagina 4