6We hebben tijd nodig, maar
die wordt ons niet gegund'
FNV te
pouovm
DIRECTE
Vlag 01
stichtii
De wet van behoud van ellende
Nieuwe sub- en perverzen
Zee-onderzoeker Cousteau
lid Académie Fran^aise
DE STEM EXTRA OP MAANDAG 28 NOVEMBER 1988
NCB-VOORZITTER IR. AD LATIJNHOUWERS BUT VAN ZICH AF
Onderzoekers, vakbewe
ging, milieubeweging. Dag
in dag uit priemen zij de
beschuldigende vinger in
de richting van de boer. De
varkensstront helpt bossen
en drinkwater om zeep.
Iedere dag bereiken nieuwe
onheilstijdingen de boerde
rij. Waar men er de laatste
tijd toch al niet vrolijker op
geworden is door mestwet
geving, melkquotering, in
komens die sterk onder
druk staan. Vorige week
einde kwam de laatste aan
val. De Brabantse FNV
verklaarde de Brabantse
boer de oorlog. Boeren-
voorman Ad Latijnhou
wers is niet helemaal ge
rust op de afloop van de
confrontatie.
'Slapen'
Verdomhoek
Pijn
Ammoniak
Utopisch
MEDISCHE
RUBRIEK
COKS
VAN EYSDEN
.Lieve..
SCHOONDIJKE -
jouw heeft beslote
agrarische school (R
gang van 1 augustu
meer mag aannemer
Eigen bedrijf
Goes
T48
Door Kees den Exter
„Wat hen beweegt weet ik
ook niet. Ze spreken in ieder
geval zonder enige kennis
van zaken en in buitenge
woon harde bewoordingen.
Hun klachten komen nog al
impulsief op. Maar als het
milieu hen écht ter harte
gaat lijkt het me niet ver
standig om in termen van
'oorlog' te beginnen en te
roepen dat de boeren het
beheer over hun grond moet
worden ontnomen. Ze ko
men met hun beschuldigin
gen zonder enige vorm van
overleg of vooroverleg. Per
soonlijk heb ik de heer Jet
ten nog nooit mogen ont
moeten".
Ir. Ad Latijnhouwers, voorzit
ter van de Noordbrabantse'
Christelijke Boerenbond, oogt
als een getergd man. Vorig jaar
was het de voorzitter van de
Brabantse Milieufederatie
(BMF), nu is het de secretaris
van de Brabantse vakcentrale
FNV, Jan Jetten, die boeren in
felle bewoordingen de oren
wenst te wassen. Jetten legde
onlangs zo ongeveer een oor
logsverklaring af. Latijnhou
wers herhaalt keer op keer dat
de landbouw een zware in
spanning doet om de milieu
belasting te verminderen, dat
er ook andere milieu-vervui
lers zijn die minder in het
brandpunt van de belangstel
ling staan, dat niet alles in een
keer kan en dat de critici door
gaans niet gehinderd worden
door enige kennis van zaken.
Jan Jetten sprak er vorige
week in deze krant openlijk
zijn verbazing over uit dat de
provinciale FNV-vergadering
twee jaar geleden nog in slaap
viel als er milieu-onderwerpen
aan de orde waren en nu ineens
met krijgshaftige taal op de
proppen kwam toen het onder
werp milieu opnieuw aan de
orde was.
NCB-voorzitter Latijnhou
wers: „Dat is nou precies wat
ik bedoel. Toen Jetten en de zij
nen twee jaar geleden nog za
ten te slapen waren wij al
volop in de weer met het mi
lieu. Toen was er al een door
ons aangekaarte provinciale
mestverordening. We hebben
al vijftien jaar een Mestbank.
Als NCB-voorzitter besteed ik
de helft van mijn tijd aan de
mestproblematiek. We hadden
twee jaar geleden al het proef
bedrijf in Nistelrode waar uit
eindelijk de mestverwerkende
fabriek Promest in Helmond
uit is voortgekomen. Wij waren
wakker en zagen de problemen
die op ons afkwamen. Maar het
zijn natuurlijk zaken die niet
van het ene op het andere mo
ment op te lossen zijn. We heb
ben tijd nodig en die wordt ons
niet gegund. Bovendien lijkt
het wel of iedereen op dit mo
ment in de ban is van het mi
lieu. Op zich een goede zaak.
Maar mensen die al te enthou
siast zijn willen zaken nog wel
eens ongenuanceerd benade
ren. Natüürlijk is de landbouw
een vervuiler. Maar als ik de
laatste tijd de kranten lees, dan
lijkt de landbouw nog de enige
vervuiler. Over auto's en de in
dustrie praat niemand meer. Ik
wil er op wijzen dat de laatste
jaren het aantal koeien gedaald
is. Dat kun je van het aantal
auto's niet zeggen. Nou is het
altijd een slechte zaak om din
gen af te schuiven op anderen.
Dat de landbouw nu als enige
in de belangstelling staat is ook
geen faire benadering".
Of de landbouw op dit moment
in de verdomhoek zit, de hoek
waar de klappen vallen, staat
voor de heer Latijnhouwers
niet vast: „In het voorjaar heb
ben we nog een enquête laten
doen naar de mening van de
Brabanders over de landbouw.
Die was in ieder geval toen nog
erg gunstig. Het weekblad De
Boerderij kwam met een ver
gelijkbaar onderzoeksresul
taat. Zo'n aanval van de FNV
brengt ons niet in de verdom
hoek. Wij zijn nu even behoor
lijk in beeld. Maar als morgen
iemand heel hard roept dat tien
procent van de auto's moet
worden opgeruimd, dan zal dat
de publieke opinie toch goed
deels van ons afleiden. Zo
werkt dat nu eenmaal. Als ik
bovendien nog eens de reacties
hoor en lees op die FNV-aan-
val, dan pakt dat voor de FNV
niet onverdeeld gunstig uit. De
algemene opinie is dat de bond
nog al hard van stapel loopt.
Wij proberen de kreten van
Jetten met argumenten te
weerspreken en dat kost ons
niet zoveel moeite. Anderzijds
is het zo dat er altijd iets blijft
hangen van een boodschap die
hard genoeg rondgeschreeuwd
wordt".
Kan de boer dat verlies aan
goodwill nog wel hebben nu
vele agrarische sectoren te ma
ken hebben met marginale in
komens? Latijnhouwers heeft
de meningen gepeild tijdens de
kringvergaderingen van de
NCB die momenteel plaatsvin
den en die hun hoogtepunt vin
den tijdens de algemene jaar
vergadering van de NCB, op 8
december. Hij zegt: „Op vrijwel
iedere kringvergadering komt
naar voren dat de publiciteit,
de manier waarop die de boer
benadert, vreselijk pijn doet. In
de intensieve veehouderij
waar momenteel geen droog
brood verdiend wordt, zijn uit
spraken als die van Jetten als
zout in de wonde. Het is mis
schien wel vluchtig zout, maar
het doet behoorlijk pijn".
Oók persoonlijk voelt de heer
Latijnhouwers zich aangeval
len: „Wat moet ik nog meer? Ik
sjouw van de vergadering van
de Landelijke Mestbank naar
een vergadering van Promest.
Dan gaat het door naar de
Stuurgroep Mestproblematiek
enzovoort. Ik zou écht niet we
ten wat wij meer kunnen doen
in de tijd die ons gegeven is.
Ontwikkelingen van tientallen
jaren kun je niet in een maand
terugdraaien. Bovendien ben je
bij iedere verandering gebon
den aan regels, formaliteiten".
Afgezien van de wat onbe
houwen aanvallen van BMF en
FNV heeft de landbouw meer
en meer te maken met weer
stand in de politiek, met name
de Haagse politiek. Uitgere
kend Gerrit Braks, de Bra
bantse boerenzoon die het
bracht tot Minister van Land
bouw, draait, bijvoorbeeld als
het gaat om melkquotering en
mestwetgeving, de duim
schroeven steeds steviger aan.
Voor de grote politieke partijen
is een aanzienlijke inkrimping
van de veestapel niet langer
onbespreekbaar.
NCB-voorman Latijnhou
wers: „Voor zover ik weet is de
Kamer nog niet overstag. Links
en rechts doen Kamerleden wel
eens uitspraken, soms ook na
mens partijen, dat inkrimping
van de veestapel bespreekbaar
zou zijn. Maar ik lees ook dat
Wim Kok zegt dat wat de PvdA
betreft die zaak nog niet aan de
orde is. Dat de techniek eerst de
kans moet krijgen oplossingen
aan te dragen. Premier Lub
bers zelf heeft minister Smit-
Kroes weer op het rechte pad
getrokken. Dat er over inkrim
ping überhaupt gesproken
wordt zie ik wél als een teken
aan de wand. Er broeit kenne
lijk iets. Wij geven er echter de
voorkeur aan om ons te houden
aan de feiten, niet aan wat
mensen allemaal zeggen. Het is
ook onze taak om iedereen te
wijzen op die feiten".
De Feiten. Oók als het gaat om
verzuring, om de ammniakuit-
stoot van de landbouw, kun je
wat Latijnhouwers betreft met
cijfers alle kanten uit. Het ge
ruchtmakende onderzoek van
de Katholieke Universiteit van
Nijmegen, dat enkele weken
gepubliceerd werd en dat aan
geeft dat op een aantal plaat
sen in Brabant en Zeeland bo
men tien tot twaalf keer zo veel
ammoniak opslorpen als maxi-
NCB-voorzitter Latijnhouwers: „Soms heb ik wel eens het
gevoel dat men willens en wetens de agrarische beroepsbe
volking de nek wil omdraaien en de auto's, de centrales, de
industrie buiten beschouwing laat. - fotoncb
maal toelaatbaar is, slaat La
tijnhouwers niet uit het veld:
„Wat is in dit verband de norm,
het maximaal toelaatbare?
Wat is de rol van ammoniak bij
verzuring, bij boomsterfte. De
deskundigen zijn het daar nog
lang niet over eens. Het is bijna
zeker dat het niet aan de am
moniak ligt. Als ammoniak al
bijdraagt, dan gaat het vrijwel
zeker om tussentrappen, via
bacterieën en virussen. Die
veroorzaken uiteindelijk de
sterfte. Weer andere geleerden
zeggen dat het om een ver
stoord evenwicht gaat, met
name wat stikstof betreft. In de
landbouw los je dat op door het
evenwicht te herstellen. Daar
lopen onderzoekingen naar en
die wijzen in de richting van
het bemesten van het bos. De
boer, als plantenteler, is gé-
wend te werken met dat even
wicht. Als je onder een boom
staat valt eenvoudig te consta
teren dat-ie dood is. Maar de
conclusie dat het louter ammo
niak is dat die boom doet ster
ven gaat mij te ver. Poetsen we
dan de fabrieken weg, de
auto's, de 60 procent van de
luchtvervuiling die ons vanuit
het buitenland komt toewaai
en? Wat is er nou helemaal be
kend van de effecten van am
moniak? Het onderzoek is twee,
drie jaar geleden opgestart,
niet eerder. Als we hier in de
kamer de lucht analyseren kén
de conclusie zijn dat die onge
zond is. Maar zit de oorzaak in
het leren bankstel? In de vloer
bedekking? Zijn het de plan
ten? Voor het nitraat in het
grondwater ligt de zaak een
stuk duidelijker. Daar kun je
mest als belangrijke oorzaak
aanwijzen".
„Mensen die dl te enthousiast zijn willen zaken nog wel eens ongenuanceerd benaderen. Natüürlijk is de landbouw een
vervuiler. Maar als ik de laatste tijd de kranten lees, dan lijkt de landbouw nog de enige vervuiler". - foto de stem/ben steffen
Welk toekomstbeeld heeft de
heer Latijnhouwers. Kan de
proeffabriek Promest, voor de
verwerking van mest, in Hel
mond een oplossing op de korte
termijn betekenen? Hoe ont
wikkelt de omvang van de Bra
bantse veestapel zich de ko
mende jaren?
„Stel je de utopische situatie
voor dat er in Nederland niet
één koe meer is, geen enkel
varken. Dan is er niets opge
lost. In die volstrekt ondenk
bare situatie is nog slechts 20
procent van de verzurende
stoffen in de lucht bestreden.
Zestig procent komt aange
waaid uit het buitenland, 20
procent komt voor rekening'
van andere bronnen in ons
eigen land. Ook als alle vee
wordt opgeruimd blijft 80 pro
cent van de luchtvervuiling
over. Boeren worden altijd af
geschilderd als mensen die kla
gen en alles van zich afschui
ven. In deze zaak moet ik con
stateren dat ten onrechte allé
schuld in onze schoenen wordt
geschoven. Soms heb ik wel
eens het gevoel dat men willens
en wetens de agrarische be
roepsbevolking -want die is
toch maar vijf procent groot -
de nek wil omdraaien en de
auto's, de centrales, de indu
strie buiten beschouwing laat.
Als de politiek besluiten neemt
op grond van onvoldragen on
derzoek, dan kan ik alleen
maar constateren dat een
kleine bevolkingsgroep onjuist
en onrechtvaardig wordt be
handeld. Zo simpel is dat. Ik
denk dat je dan van zo'n groep
wel bepaalde onvriendelijke
activiteiten uitlokt. Maar dat
zien we dan wel weer. Ik neem
nog nergens een voorschot op.
Voorlopig willen we door een
constructieve aanpak goodwill
kweken. Het gezonde verstand
zal moeten zegevieren. Nijpels
en Kok heb ik in ieder geval al
horen zeggen dat de vervuiling
over de volle breedte moeten
aanpakken en dat er geen fa
cetten moeten worden geïso
leerd. Heel voorzichtig begin
nen milieu-groepen ook naar
de auto, De Heilige Koe, te wij
zen".
Door Jan Paalman
IN 1960 stopten we van
elke gulden die we ver
dienden nog maar 2,5
cent in het medisch be
drijf. Dat is intussen
bijna een dubbeltje ge
worden, samen goed
voor 35 miljard gulden
per jaar.
Hadden we in 1975 welge
teld 6.635 specialisten, nu
zijn het er ruim 12.000 of
wel het dubbele. Het aantal
huisartsen nam in vanaf
1975 met ruim 1.000 toe en
het totaal aantal dokters
waste in die tijd met een
derde aan tot op de kop af
32193 in 1985. De vraag. Zo
veel extra geld, zoveel meer
dokters, wat hebben we er
aan gehad, hoeveel gezon
der zijn we ervan gewor
den?
De vraag is berucht
moeilijk te beantwoorden.
Op de eerste plaats omdat
niemand weet wat 'geaond'
precies betekent. Al het
medisch intellect, verza
meld in de Wereld Gezond
heids Organisatie (WHO),
kwam niet verder dan de
volgende definitie. Je treft
hem tot vervelens toe in elk
leerboek aan. „Gezond-
heid," aldus de WHO in on
berispelijke gogentaal, „is
méér dan het ontbreken
van ziekte. Het is een toe
stand van volledig welbe
vinden op lichamelijk,
geestelijk en maatschappe
lijk gebied." Dat klinkt heel
aardig, en ook bijzonder
mensvriendelijk, maar deze
definitie betekent natuur
lijk helemaal niets. Op die
manier is iedereen ziek,
want wie bevindt zich nou
volledig wel, en dat licha
melijk, plus geestelijk en
maatschappelijk boven
dien?
Beperk je je nu tot het
louter lichamelijke dan is
er iets meer over te zeggen.
De jaren '70 hebben vooral
in het teken gestaan van
het bestrijden van wat men
'vermijdbare sterfte'
noemt. Nog niet zo heel
lang geleden ging men dood
aan huidkanker, ziekte van
Hodgkin, tuberculose,
maagbloéding, blinde darm
bij zwangerschap, astma,
baarmoederhalskanker,
longontsteking, ontstoken
galblaas en zo verder, en nu
niet meer of stukken min
der. Gevolg: tot op de dag
van vandaag blijft de le
vensverwachting, die tien
jaar geleden nog twee en
half jaar lager lag, gestaag
stijgen. Die is nu 72,5 voor
mannen en - lang leve het
echte sterke geslacht - 79,5
jaar voor vrouwen en dat
wordt dus elk jaar meer.
Een vooruitgang dus.
Maar vraag je het aan de
burger of hij erop vooruit is
gegaan, dan luidt het ant
woord onveranderlijk 'nee'.
Het is hem een paar keer
achtereen gevraagd, door
middel van een fikse steek
proef onder de Nederlandse
bevolking, in 1970, '80 en '84.
Vraag: „Hoe is over het al
gemeen uw gezondheids
toestand?" „Heel goed," zei
28 procent, „goed,"zei 50
procent, ongeveer 13 pro
cent vond dat het wel ging,
7 procent zei: „Niet zo best,"
3 procent zei: „Slecht". In de
jaren dat de begroting van
volksgezondheid met mil
jarden gulden per jaar toe
nam, het aantal dokters
enorm steeg, voelde de Ne
derlandse burger zich niks
beter worden. En dat valt
dan nog mee. Een soortge
lijk onderzoek in Amerika
leverde nog somberder re
sultaten op. Voelde 61 pro
cent van de Amerikanen
zich in 1970 gezond, in 1985
was dat nog maar 50 pro
cent.
Het aantal keren dat
men ziek thuis ligt, is nu 3
keer zo groot als in de jaren
50. En als men ziek is, dan is
men ook langer ziek. Van
benauwdheid, hartkloppin
gen en pijn heeft de mo
derne Amerikaan meer last
dan vroeger. Kortom, ter
wijl hij langer leeft dan
ooit, voelt hij zich ellendi
ger dan ooit tevoren.
Natuurlijk is het naïef
om te denken dat medische
vooruitgang mensen gezon
der en gelukkiger doet voe
len. Een sociologische theo
rie, die van de 'social com-
parency', geeft daar een
aardige verklaring voor.
Iedereen meet zijn succes in
zijn leven af aan zijn on
middellijke omgeving. Als
je dus ongeveer net zo ge
zond bent als die gemid
delde omgeving, of net zo
rijk, dan overkomt je
eigenlijk niets bijzonders,
dan ben je eigenlijk net zo
als de rest. En dat blijft zo,
ook als de gemiddelde ge
zondheid of rijkdom, zoals
dat ons in deze eeuw over
kwam, enorm toeneemt: we
blijven ten opzichte van de
buurman niets bijzonders.
We zijn niet bar veel rijker,
we zijn ongeveer even ge
zond, en al met al (zie de
enquêtes) lijken we er niet
op vooruitgegaan. Zo gezien
bestaat er eigenlijk niet zo
iets als een medische voor
uitgang. Elke sensationele
stap vooruit is binnen de
kortste keren alweer ge
woon.
Nog erger. Elke stap
vooruit lijkt de menselijke
ellende alleen maar te ver
groten. De 'gezondheidspa
radox' is dit verschijnsel
wel genoemd. Acute, leven
bedreigende infectieziek
ten, zoals de longontsteking
die bomen van kerels in ne
gen dagen naar het graf
kon slepen, hebben door een
effectieve bestrijding
plaats gemaakt voor invali-
diserende en langdurige
ziekten.
Door een betere be
handeling zijn die ziekten
nog langduriger geworden
en zodoende nog zichtbaar
der in de samenleving. Bo
vendien worden meer men
sen oud, worden meer men
sen als maar ouder, en de
ouderdom gaat, zoals be
kend, met gebreken. Dit al
les leidt tot de 'paradox van
de geneeskunde' dat we
dank zij een steeds betere
geneeskunde een steeds
langer deel van ons leven in
een slechte gezondheid zul
len doorbrengen. Is dat
vooruitgang? Dat hangt er
van af. We zijn het er zo
langzamerhand over eens
dat een lang leven niet
perse een gelukkig leven
hoeft te zijn. Maar aan de
andere kant is, zoals het
Joodse spreekwoord zegt,
het slechtste leven beter
dan de beste dood.
Lieve Cornelia, hoe
gaat het met je
been Zo'n briefje
stopte vroeger op school mijn
vriendinnetje in mijn schooltas.
En dan vond ze de volgende
dag in haar kastje het ant
woord: „Lieve Clarina, mijn
been is gelukkig helemaal be
ter. Vandaag was kleinkind Ina
op bezoek met haar verloofde,
dat was een verrassing." Want
Klaartje en ik speelden dat we
oud (en nog steeds vriendin
nen) waren. En we dachten
toen, dat een hogere leeftijd een
langere naam vereiste. Wisten
wij veel, dat een naam niet al
leen een stempeltje aan de bui
tenkant is, maar ook van bin
nen kleur geeft aan een mens.
Zodat wij nu na zoveel jaren
nog steeds door-en-door
Klaartje en Coks zijn, en in die
hoedanigheid onze wederwarig-
heden uitwisselen.
„Lieve Klaartje..." en dan zit ik
op een rustig uur vele velletjes
vol tegen haar aan te praten.
De pen op het papier houdt ge
lijke tred met het ontspannen
tempo van mijn gedachten. Ik
schets nu de toestand bij een
lange brief. Een korte, snelle
krabbel is heel anders. Dan
protesteren de letters tegen de
te krappe tijd: ze gaan dwars
liggen, maken woorden onlees
baar. Maar nü is er geen haast:
Klaar en ik, wij nemen tijd
voor elkaar. Ik vind het heerüjk
om met alles wat mij bezig
houdt bij haar te komen. Ze
kent al mijn (on)deugden en
vreugden, mijn kronkels en
idealen. Wat ik haar toever
trouw zal zij lezen en herlezen.
Ik - van de andere kant - weet
dat na tien, twaalf Klaartje-re-
gels vol buitelend „gisteren heb
ik dit gedaan" en „zondag wa
ren we daar" en „volgende
week wil ik zo" mijn eigen bal
letje teruggespeeld zal worden,
fekleurd en gekneed nu volgens
aar inzicht en mijmeringen.
Een persoonlijke brief bij de
post, die rolt als een godsge
schenk in je bus. Terwijl zo'n
envelop op tafel ligt te lonken
en te vleien, moet ik toch altijd
eerst ruimte scheppen. De ont
bijtboel weg, kranten en naai
werk van de bank af en de kus
sens mooi recht, een beloofd te
lefoontje afwerken, koffie zet
ten - dén pas ben ik er hele
maal en vol aandacht voor
Klaartje of wie maar op papier
het gesprek met mij aangaat.
De dochter op honderd kilome
ter afstand, de vriendin drie
straten het blokje om, een an
der kind dat lange reistijden
vult met brieven schrijven, een
collega-verzamelaar en de
vriend van héél vroeger en van
héél ver.
Wat een geschrijf over en
weer, en dat in deze tijd van de
snelle communicatie... Er be
staat toch ook zoiets als een te
lefoon Ja, en da's maar geluk
kig ook. Mijn tante van 86 jaar
in het verzorgingshuis beschikt
over een (prijzige) privé-aan-
sluiting, maar eerder en liever
zal zij haar televisietoestel weg-
bezuinigen dan die telefoon.
Tante hoeft haar hand maar
te steken voor een „Hallo, 1
gaat 't ermee naar neven
nichten over de hele werel
Maar zij schrijft: „Wat is fo
lang geleden, hè, en nu de di
gen korter worden lijkt het wi
of ik nog minder tijd heb om t
zitten schrijven. Het goede vaj
dit jaargetijde zijn van de schil
terende herfstkleuren, geniet j
daar ook zo van?" En
volgt alles wat ze deed en dot
plus haar laatste nieuwtjes oyt
de familie, wie ziek is, wie
jubileren, waar getrouwd w
en vooral hoe zij dat allemat
ervaart en er mee omgaat. L«i
zo'n brief en je mist de koffie
thee met een koekje absoli»
niet. We zitten genoeglijk
elkaar, mijn tante en ik.
Van onze verslaggever
GOES - De FNV in Zee
likant tegen een Wes
Oeververbinding, wat
aansluitende wegen dt
de landschappelijk w
Zak van Zuid-Bevelai
Je slacht de kip met
eieren,' zei voorzitter
zaterdag op de najaar
ring in Goes.
Hij doelde daarbij vooral
nomisch belang van de
sector. Die is noch gebaat
Vriend Bertus van
maakt al jaren van zijn wijt
kennissen-kring één grote fa®
lie door recht uit zijn hartbiii
ven te schrijven en die ii
kleine honderdvoud over Nt
derland en de hele wereld uit
strooien. Kleine grijpbare It
vensfilosofietjes van een paso-
voor wie elk kontakt met wei
mens ook een wonder betekeit
Zwemmen in een zilverblikk
rende zee is dat voor hem eo
ter óók en niet minder, evenai
bloemen, een kind, een pan lel
kere tomatensoep of de vreugi
en bemoediging van acht-me
dagen. Bertus' verwonder®
straalt hoop uit en vertrouwt
in God en in de mensen. Uiig#
verij Luyten bundelde 'Blauw
Brieven' van Bertus van Schaik,
die in zijn na-woord bij de go#
verteerbare kost de lezer e#
zware brok toe geeft in dit brie
venboek.
Anderssoortige brievenboek-
jes zijn er sinds kort ook. Jt
koopt dan een envelop ma
boek erin van geringe omvang
geschreven door een bekent
auteur. Kostelijk geschenk o»
kadogestuurd te krijgen. Di
uitstekende initiatief van Dt
Geus, Breda draagt echter een
misleidende naam. Postboekjes
zijn het, boekjes per post. Zt
zouden brievenboek zijn wan
neer de inhoud blanco was en
de afzender het witte boekjt
kon vullen met „Lieve jarige
wat heerlijk dat jij weer een
heel jaar in mijn leven zat,
wens jou en mij er nog vele toe
vol..." waarna dan het persoon
lijke aan bod komt, d
wat juist die twee menser boeit
en bindt. Nu de brief van mets
tot mens een schaars artikel
dreigt te worden, moeten veop
z'n minst het woordgelruil
zuiver houden.
OP PADRAIGH HOULI
HAN
Pat Houligan was een Iers
pervert
wiens naam synoniem voor
aapman werd,
de aap die sluimert in elke
man,
Shakspeares monster Cali
ban,
dat snel met behulp van al
cohol
degenereert tot hoorndol:
een tweebeens pitbull met
narrekap,
amokmakend en mata g'lap,
met slechts één enkel ideaal:
Maak mij heden totaal van
daal
OPBELCAMPO
Hier ligt er een begraven,
in niet gewijde grond,
die door 't leven placht te
draven
met van verbazing open
mond.
DAGELIJKS BROOD
In plaats van brood at de
jonge Tadëus
als kleuter en puber uitslui
tend cakejes.
Wellicht ziet Tadëus, vol
wassen, zo bleekjes
door het dageljks eten van
zoveel cakejes.
DAAROM
As is enkel
door vuur verteerd hout,
dat 'n windje kan doen ver
waaien,
maar as alle assen
eens één as waren,
zou de aarde daarom kun-'
nen draaien.
DIE GEDANKEN SIND
FREI
„Good night, sleep will",
zei ik en dacht er bij
„and may you'wake up in
hell, harpij
SPIEGELBEELD
Gragflow Suëdama Trazom
is niet de naam
van een Keltische held,
maar van Wolfgang
Amadeus Mozart
van rechts naar links ge
speld.
TAAL
Het karretje dat hobbelend
over mijn zandweg reed
was de taal waarin ik mijn
gedachten kleed.
PARIJS (AFP) - De Franse
oceaanonderzoeker Jac-
ques-Yves Cousteau is ge
kozen tot lid van de Acaé-
mie Fran?aise.Ook de ge
schiedkundige en graeciste
Jacqueline de Romilly is
toegelaten als lid.
De 78-jarige Cousteau, die zeer
populair is in Frankrijk, heeft
verschillende boeken, films en
documentaires over de zee op
zijn naam staan. Mevrouw de
Romilly is de tweede vrouw die
wordt gekozen als een van de
'40 onsterfelijken' van de Aca
démie, die al drie eeuwer, op
treden als hoeders van
Franse cultuur. Haar voor
gangster was de schrijft®
Marguerite Yourcenar, 3J
overleed vorig jaar.
De Académie werd in 1®
opgericht door kardinaal H-
chelieu, minster van Konirf
Lodewijk de XIII-e. Nieuwe le
den, meestal afkomstig uit
Franse intellectuele elite, wor
den alleen gekozen als één var
de oude Académie-leden over
lijdt.
Lan
Van onze verslaggever
Onbekend is of de huic
hun tweejarige opleid
tooien of dat zij met in
derwijs zijn aangewezc
lijk hiervan komt het
dit jaar en anders in 191
,Een zwaar verlies
Zeeuwsch-Vlaanderen",
directeur ing. J. Bearda, 1
directeur van de Landbe
praktijkschool in Schoonc
„Een gebied dat groter is
de Noordoostpolder, ruim
landbouwbedrijven kent
straks absoluut geen dagor
wijs in de agrarische s
heeft. Want het lager ag
sche onderwijs in Terne
heeft vorig jaar al het 1
moeten leggen".
Vandaag brengt Bearda p
neel (twee full-timers en
part-timers) en leerlingen
het besluit van Braks
hoogte. Sluiting van de s<
heeft als gevolg dat het p
neel op straat komt te
Het is weliswaar een
school wat betekent da
wachtgeld staand person®
ders vrijkomende pla,
moet worden aangetx
maar daar heeft Bearda
veel verwachting van.
leerlingenaantallen in
agrarisch onderwijs in Ni
land nemen niet dusdani
dat de banen voor het opsc
pen liggen". Bijkomend
bleem is dat veel van de
time docenten naast hui
derwij sbaan een eigen
drijf (je) hebben.
Aan de RMAS wordt de 1
jarige MAS B-opleiding
ven. Er is een gezamenlijl
ste jaar dat leerlingen, d:
willen, in staat stelt naa
onderwijs te gaan volgf
Goes waar de driejarige
A-opleiding wordt gegeve
komen daar dan in de t\
Van onze correspondent
SAS VAN GENT
stichting Sasse Fo!
week heeft zaterda
dag tijdens ee 1 of
ontvangst in Let gei
tehuis aan Westk
Sas van Gent de C.
vlag onverhandigd
gen. De stichting
langs door de CIOE
wereldorganisatie
folklorefestivals,
erkend en dat werd
dag met genoemde sj
lische handeling nof
onderstreept.
De erkenning geeft de
ting Sasse Folklorewef
gelijkheden om de ko
jaren het v£
jaarlijks volksdansf
nrG verder te verhog
CIOFF stelt de Sass
Voorziter Win
inpntvangst uit