PERSOONLIJK EERBETOON DOOR CRITICUS RUUD KUYPER
The Proclaimers hebben
een hekel aan vaagheden
AGENDA
Emmy Award voor
I Anne Frank-film
Voorronde in Breda
voor Amsterdams
Kleinkunstfestival
Miles Davis is een mega-ster. Een wereldomvat
tend fenomeen op een eenzame hoogte waar
Slechts mede-halfgoden als Elvis Presley, Mick
Jagger en Prince thuishoren.
Eenzaamheid
Omezwaai
Vreugdeloos
WOENSDAG 23 NOVEMBER 1988
BESTEM GIDf
NEDERLAND 3
BELGIE NED 2
B V t 1 t
DUITSLAND 2
Marsmuziek
Merle Haggard
Nationalisten
„Iedereen is uit op meer geld. Als ik
zie hoe Veronica dat doetis dat wel
het eerlijkst en het meest open.
Bram Vermeulen, artiest tv-presentator
DE STEM
T2
Miles Davis: bijna God zelf
Door Hans Rooseboom
Miles Davis is absoluut de oudste optredende mega-ster.
Hij lijkt onsterfelijk, of op z'n minst leeftijdsloos, maar
hij is wel degelijk 61 jaar. En hij toert over 's werelds po
dia of het niets is.
yorige week ging het mis. In
Barcelona stortte hij na een op
treden in elkaar. De doktoren
verboden hem iedere verdere
activiteit, de rest van zijn
Éuropese toernee werd direct
afgezegd.
j Miles Davis is ook maar een
mens. Maar voor ontelbare
fans is hij een god. 'Miles' is
niet de grootste jazz-musicus
aller tijden, maar hij is voor
zijn volgelingen wel dé verper
soonlijking van dit genre kun
stenaar. Miles Davis, zowel
vóór als na zijn transmutatie
van cool-jazz- tot jazz-rock-
fusion-fenomeen, bezit de gave
om mensen onweerstaanbaar
te fascineren.
De jazz-kenner en -publicist
(Algemeen Dagblad) Ruud
Kuyper is al vijfendertig jaar
slachtoffer van die fascinatie.
Hij heeft zojuist (of misschien
wel: net op tijd) aan zijn idool
Miles een boek gewijd.
Ruud Kuyper heeft dit boek
met zijn hartebloed geschre
ven. „Dit boek wil eerder een
persoonlijke getuigenis, ja zelfs
een eerbetoon zijn dan een bio
grafie", zegt hij.
Ruud Kuyper is Davis-ge-
tuige sinds 1952, toen het god
delijk kunstenaarschap van
Miles al een feit was. Zij het
meer in het existentialistische
Europa dan in Amerika.
„Ja, in Parijs was Miles Da-
vis een ware kunstenaar, zoals
hij dat later in de rest van
Europa zou worden", aldus
Ruud Kuyper. „Jean-Paul Sar
tre, Jean Cocteau, Boris Vian,
Juliette Gréco (zijn tijdelijke
vriendin), Yves Montand en
vele anderen droegen hem,
zwarte coryfee, op handen. In
New York bleef hij de under
dog, in nachtelijk gezelschap
van obers, taxichauffeurs, bar
meisjes, pooiers en patsers".
Het is die nachtelijke sfeer, die
eenzaamheid van de verlaten
stad, die Miles als geen ander
heeft weten te verklanken. „In
Miles hoor je de totale een
zaamheid van het individu, zo
als bij Armstrong het enthou
siasme en bij Parker de pa
niek".
Eenmaal heeft Ruud Kuyper
zijn idool ontmoet, in het Rot
terdam Hilton, midden in de
nacht. Op weg naar boven is hij
zo bang, dat hij er voor alle ze
kerheid maar op rekent dat de
lijfwachten van Miles hem van
de achtste verdieping naar be
neden zullen gooien.
Miles blijkt een lijfknecht
(slaaf) te hebben: Michael. De
goddelijkheid van Miles wordt
benadrukt in de nederige
werkzaamheden van Michael.
„Koffers uit- en inpakken, zijn
meester verzorgen, hem van
spijs en drank voorzien, in bad
doen misschien, hem kappen,
kleden, opmaken, de telefoon
aannemen".
In het voorgeborchte van
Miles' suite: „Uit grote hutkof
fers hangt allerlei koninklijke
kledijde prachtigste broeken,
hesjes, colberts, vesten; hem
den, truien, in kleur variërend
van wijnrood en donkerblauw
tot helgeel en lichtgroen".
„Daar is Miles. Loop maar
door". Op het tweepersoonsbed
ontwaar ik iets zwarts, klein en
tenger als een insekt. Dat is
hem dus. Miles Davis, gehuld in
een pikzwart deux pièces, ligt
met overduidelijk van mij af
gewend hoofd, waarop een
zware zonnebril, naar de tele
visie te kijken".
Na afloop van de nachtelijke
(moeilijke) confrontatie heeft
Ruud Kuyper nog dagen lang
last van 'vermagering, slape
loosheid en hyperventilatie'.
Miles Davis, idool en 'bedrieger', mag voorlopig van de doktoren niet meer optreden.
Centraal in het leven van
Miles Davis staat zijn enorme
muzikale ommezwaai plaats.
In het leven van zijn fans is dat
evenzeer een breuk.
Het jaar 1964 was de water
scheiding. „De gevestigde jazz,
met het aftellen, het keurig ge
speelde thema, de chorussen
volgens harmonische wetten en
nog wat tradtionele kenmer
ken, zoals de taakverdeling
tussen solisten en ritmesectie,
kreeg in deze periode een zeer
gevoelige opdonder. Om te be
ginnen van de avant-garde, on
der aanvoering van Ornette
Coleman, Paul Bley, Albert
Ayler, Cecil Taylor, John Col-
trane en de zwarte provo Ar
chie Shepp.
- FOTO CBS
„Nog meer terrein verloor de
jazz aan de al even dwingende
opkomst van Stones, Beatles,
Pretty Things, Small Faces,
Animals. Beatmuziek en an
dere vormen van pop, om nog
maar niet te spreken van de
oorspronkelijke rock roll, de
snel opkomende zwarte soul,
Bob Dylan, flower-powermu-
ziek uit Californië. Het was
niet meer tegen te houden".
Voor veel jazz-musici was
het niet vol te houden. „In de
Rotterdamse Doelen werd twee
jaar later duidelijk dat Miles
Davis op een (voor hem) dood
lopende weg was beland.
Inwendig huilde ik van ver
driet dat ik zo over mijn Miles
Davis moest schrijven", zegt
Kuyper.
De grote omslag, en dé teleur
stelling van menig jazz-fanaat.
Popfestival Isle of Wight,
augustus 1970. Daar stond voor
het eerst de nieuwe Miles Da
vis. „Als begeleiders, vertolkers
van door hem aangegeven sim
pele ritmische patronen op niet
meer dan hooguit twee akkoor
den dienden Keith Jarrett en
Chick Corea, Dave Holland,
Airto Moreira en Jack DeJoh-
nette. De melodische en harmo
nische rijkdom van vroeger
was opgeofferd aan één reeks
van dreunen, met af en toe een
noodsignaal op trompet.
Vreugdeloos, duivels, weer
zinwekkend".
En dan komt het. „In de
koude nacht van zaterdag 17 op
zondag 18 november 1973 kwam
Miles Davis - inmiddels 47 jaar
- naar Rotterdam. Een
kwartier, nee misschien slechts
tien minuten nadat zijn concert
was begonnen, stroomde de
zaal half leeg. Het publiek ont
vluchtte de bijna waanzinnige
mengeling van stampende en
gierende geluiden in de zaal. In
de hal verdrong zich een horde
woedende, tot in het diepst van
hun ziel gekwetste jazzliefheb
bers die op hoge toon het toe
gangsgeld terugeisten 'omdat
Miles Davis hen had bedrogen'.
Wat een 'pleurismuziek' was
dit. Zij hadden betaald voor
een jazzfestival maar 'waren in
een gekkenhuis beland'."
Miles was zelf ook uitge
speeld. Tussen 1975 en 1980 was
hij een gebroken man. Maar hij
kwam terug. In de jaren '80
was hij bijvoorbeeld jaar in
jaar uit dé grote attractie op
het North Sea Jazz Festival in
Den Haag. De attractie althans
van een nieuw publiek. Geluk-
kig blijft de 'oude' Miles op zijn
ontelbare platenopnamen ook
altijd toegankelijk. Laten we
hem sterkte toewensen.
II HILVERSUM/NEW YORK (ANP-UPI)- De Nedem
fi|: landse documentaire over Anne Frank, getiteld 'Di
laatste zeven maanden', is in de Verenigde Staten be-
kroond met een Emmy Award voor de beste televisie-
documentaire. De Emmy Award is te vergelijken mét
de Oscar voor de beste speelfilms.
De documentaire van de Nederlander Willy Lindwer is een
li coproduktie van Lindwers eigen maatschappij AVA, dj
II TROS en de BRT. De TROS zond de 75 minuten durende do-
cumentaire uit op 3 mei van dit j aar.
Een aantal vrouwelijke mede-
li gevangenen vertelt daarin aan
de journaliste René Sanders
hoe zij Anne Frank hebben be
ll leefd in de laatste maanden
van haar leven. Het joodse
meisje overleed in maart 1945
in het concentratiekamp Ber
il gen-Belsen.
II Haar wereldberoemde dag-
boek, opgetekend in het 'Ach-
terhuis' aan de Amsterdamse
Prinsengracht, eindigt in
augustus 1944. Toen werd zij
met haar gehele familie uit
Nederland weggevoerd.
Bob Bremer, hoofd program-
I! ma-ontwikkeling bij de TROS,
was samen met Willy Lindwer
in New York bij de uitreiking
aanwezig. Hij meldt dat de Anne Frank-film in de Ver-1
enigde Staten diepe indruk heeft gemaakt. Eind deze week
dingt de film ook mee naar een prijs op een televisiefestival
in Los Angeles.
II Voor de TROS is het de tweede keer dat zij de belangrijkste
l| internationale televisie-onderscheiding in de wacht sleept
De eerste Emmy ging naar de dramaproduktie 'De vlieg',1
-fr?: m
II Bovendien werden ook nog eens twee TROS-programma'fi
genomineerd: de dramaproduktie 'De verrassing' en de do
ll cumentaire over de dirigent Willem Mengelberg.
In de Canadese natui
.0e natuur van Noord-.
,£8' presenteert de EO
fevering over de pareld
De vogel behoort tot
^duikers. Op zoek
voedsel blijft de pareldu
meestal niet langer dan
minuut onder water. Bij
road kan hij het langer v]
houden.
Anne Frank
- FOTO ARCHIEF DE 3TB*
ichtsport wordt niet
beoefend door gewicl
'fers en bodybuilders.
eede aflevering van
ice' laat Dona Hoistra zi
ook in andere takken t
irt als training
ichtsport wordt gedat
lij de fitheidstest is discs
werper Erik de Bruin e
1 de deelnemers. KNA
idsarts John IJzerm
irtelt meer over voeding
luierende stoffen.
20.29
Een kleine
verleiding
De NOS herhaalt het tv-si
kleine verleiding' v
Iga Madsen, dat eerder
979 werd uitgezonden. Cai
Blijleve speelt de rol v
Sanne, een jong meisje,
zich bewust wordt van ha
erotische gevoelens. Op
stUle eiland waar ze woo
vindt ze geen uitweg vo
haar emoties. In haar ve
warring maakt ze
broer, die op het vastela
een gevangenisstraf uitz
it middelpunt van haar dr
len.
Van onze kunstredactie
BREDA - Een van de voorrondes voor het Amsterdams
Kleinkunstfestival wordt in het Bredase Theater Ach
terom gehouden. Het gaat om een concours voor begin
nende cabaretiers met als inzet de Wim Sonneveld-prijs.
De voorrondes voor dit con
cours, dat vorig jaar werd ge
wonnen door Job Schuring,
worden in december en januari
in zeven theaters in Nederland
gehouden. Op 7 januari zal er
in Breda worden gestreden om
een plaats bij de beste negen
kandidaten voor de finale van
het concours dat in maart in
Amsterdam plaatsheeft.
Begin maart zullen de negen
kandidaten voor een promi
nente jury optreden in Theater
Klein Bellevue, waarna drie fi
nalisten worden geselecteerd
(ADVERTENTIE)
R l 0 R P i H 0 P
VEEMARKTSTRAAT 47 BREDA 076-212569
voor de finale op 15 maart in de
Amsterdamse Stadsschouw-i:
burg. Iedere finalist krijgt on-
geveer 25 minuten de tij d. 'J
t/Ji 159
Het is voor de tweede maal
dat het Amsterdams Kleite"
kunstfestivfal plaatsvindt, in
samenwerking met de VARA-
radio en de Academie voor
Kleinkunst. Het duurt drie we
ken en presenteert een keur
aan bekende en nog onbekende11
cabaretiers.
«sj
Belangstellenden uit het
zuidwesten van het land voor
het concours voor beginnende
kleinkunstartiesten kunnen
zich tot 7 december inschrijven
bij: Stichting Amsterdams
Kleinkunst Festival, Bilder-
dijkkkade 93hs, 1053 VL Am
sterdam.
20.15
Onbekende in
de schaduw
Voor zijn rol in To kill
mockingbird' ontving Gre
gory Peck 25 jaar geleden e
ir. De BRT zendt de fil
onder de titel 'Onbekende
de schaduw' uit. Peck spet
de advocaat Atticus Finch
een zuidelijk stadje van
Verenigde Staten. Finch
weduwnaar en,hij tracht zi
ónderen zo góed mogeli
tonder vooroordelen op
voeden. Op een dag dient e
boer een aanklacht in teg
een neger, omdat deze zi
dochter zou hebben aang
rand.
Door Leo Nierse
„UNIEK is onze stijl niet,
wel apart. We hebben van
jongsaf blootgestaan aan
de uiteenlopende muziek
stijlen van de laatste 50
jaar. Die invloeden passen
we toe binnen het idioom
van de Amerikaanse
recht-toe-recht-aan-rock,
en dat is al eerder gedaan.
Maar met onze eigen per
soonlijkheden voegen we
er wel iets aan toe, klinkt
het net iets anders. Dus
onderscheiden the Proclai
mers zich toch van andere
gitaarrockers."
Graig en Charlie Reid por
tretteren zichzelf kort en dui
delijk. Ze weten precies wat
ze doen en wat ze ermee wil
len bereiken, en ze beschrij
ven dat even helder als ze hun
ideeën en gevoelens in song
teksten vatten. Getuige hun
recente lp 'Sunshine on Leith'
maken de Schotse tweeling
broers (26) wat dat laatste be
treft snel vorderingen.
Hun vorig jaar verschenen
debuut-elpee was -buiten de
hit 'A Letter from America' -
weinig indrukwekkend. Maar
het folkduo, met zijn magere
akoestische sound en puberale
teksten, breidde uit tot een
zesmans gitaarrockformatie,
nam de veelbelovende tweede
elpee op en ging 'on the road'
met een volwassen repertoire.
Op naar een volgend groeista-
dium: de nodige podiumerva
ring opdoen. „Onze derde el
pee komt er pas als we een
jaar getoerd hebben. In het
voorjaar gaan we o.m. naar
Amerika."
De Europese tournee die
The Proclaimers momenteel
ondernemen, voerde voor drie
concerten en een tv-optreden
NP
SPK
AAK
EINDREDACTIE WIM VAN LEEST
('Tineke') ook door ons land.
Hun Nederlandse podiumde
buut in het Noorderligt in Til
burg liet zien dat de broertjes
Reid niets aan inzet te kort
komen. Ondanks de nog dui
delijk geringe band- en
bühne-ervaring, namen de
Schotten met hun aansteke
lijk gezongen duetten het 200
man kleine publiek vrijwel
onmiddellijk voor zich in.
Enkele uren eerder, net in
Nederland gearriveerd, zit de
zwaar gebrilde tweeling in de
lounge van motel Gilze-Rijen.
Nauwelijks uit elkaar te hou
den. Zij het dat Charlie (gi
taar/ zang) degene blijkt die
de conversatie draagt, terwijl
Graig (zang/harmonica/per
cussie) alvast zijn stem zit te
sparen door zoveel mogelijk
vragen onbeantwoord te laten
passeren. Voor een rockzan
ger lijkt dat wat overdreven,
maar de stijl van de twee
hoofd-Proclaimers kenmerkt
zich dan ook door zeer krach
tige vocalen met hoge uitha
len. Het type jongens dat
spuugt bij het zingen.
Charlie, dus: „Eigenlijk
hebben wij altijd al de stijl
van bandzangers gehad. Folk
vereist een ander soort voca
listen, hun intensiteit kruipt
in de gevoelige vertolking van
vaak lieflijke ballades. Bij ons
draait het om volume.
Daarom voelden wij ons al
snel beperkt door de begelei
ding van één akoestische gi
taar. Met een band kunnen we
onze nummers niet alleen
krachtiger, maar ook geraffi
neerder uitvoeren, omdat je
meer accenten kunt leggen en
variatie aanbrengen. Hoewel
we op ons 19e begonnen zijn
een eigen stijl te ontwikkelen,
zijn we nu pas aan een band
toe. In het zoeken naar een
persoonlijke stijl konden we
geen groep gebruiken: te de
mocratisch. Je moet te veel
concessies doen en de besluit
vorming duurt te lang. Nu we
zijn waar we wezen wilden,
kan een band ons wél verder
brengen. Als rockgroep kun je
bovendien rekenen op een
groter publiek dan als folk
duo. Veel mensen missen het
geduld om intensief te luiste
ren naar de veel minder toe
gankelijke folk. We schrijven
goede songs en die verdienen
een groter gehoor."
Hoewel de broers zeggen
voornamelijk door Ameri
kaanse genres beïnvloed te
zijn, is het keltische element
ook in hun gitaarrock nog on
miskenbaar aanwezig. Kwes
tie van opvoeding. „De aller
eerste muziek die wij hoorden
was de militaire muziek van
mijn vader. Hij was beroeps
soldaat en een groot liefheb
ber van the Scottish Guards,
die hij thuis altijd draaide.
We hebben nog steeds een
zwak voor marsmuziek."
Dat
verklaart wellicht dat sterk
afgemeten, dreunende ritme
in vrijwel al jullie nummers.
The Proclaimers - 'geen ambassadeurs van Schotland'
- FOTO CHRYSALIS
Maar in welke mate heb je er
profijt van dat het publiek
zich tegenwoordig weer wat
gevoeliger toont voor popmu
ziek met keltische invloeden?
Charlie: „Die trend is er, ja, en
het zal wel een handje helpen.
Het publiek blijkt ons echter
ook als een aparte scene te be
schouwen, die elkaar beïn
vloedt. In werkelijkheid staan
al die keltische artiesten nau
welijks met elkaar in contact.
Zo'n achtergrond te hebben is
slechts een persoonlijk voor
deel. Zolang je je erfgoed met
respect behandelt, is het een'
prima opstap om tot een per
soonlijke stijl te komen. Ove
rigens is het wel triest dat wij
Schotten, veel van onze
authentieke muziek verloren
hebben laten gaan. Onder de
dominantie van eerst de En
gelse en daarna de Ameri
kaanse populaire muziek heb
ben we dat gewoon laten ge
beuren. Te weinig moeite ge
daan. De Ieren hebben het
wat dat betreft veel beter
aangepakt, die hebben hun
volkseigen goed geconser
veerd. Schotland heeft slechts
de commerciële, afgeleide
folkstijl van de accordeon-
groepen en dansgezelschap
pen overgehouden en nu is het
al bijna te laat om de laatste
authentieke restjes veilig te
kunnen stellen. Eeuwig zon
de."
Wat de inhoudelijke kant van
jullie werk betreft: wie zijn
jullie voorbeelden als tekst
schrijvers
Graig: „Dexy's Midnight
Runners, maar verder ook
weer Amerikanen en dan
vooral Merle Haggard. Hij is
direct en duidelijk. Zo moet
dat ook in onze opvatting.
Iemand die een song voor het
eerst hoort, moet elke regel
direct kunnen begrijpen. We
houden niet van vaagheid en
dubbele bodems. In onze
songs zit nergens een verbor
gen betekenis. We schrijven
zonder voorbehoud over wat
ons bezighoudt. Nee, samen
schrijven doen we nauwelijks.
We leggen elkaar onze num
mers voor als ze voor 70 tot 90
procent af zijn, dan stoeien we
er nog wat mee en zetten toch
alletwee onze namen eronder.
Gaat al jaren zo."
Jullie zingen opvallend vaak
over God. Hoe christelijk zijn
the Proclaimers eigenlijk?
Charlie: „Niet dus, hoewel
we we ervan overtuigd zijn
dat God directe invloed op ons
leven uitoefent. Wij geloven
in Hem en in Christus als Zijn
zoon, maar het zou niet eerlijk
zijn als wij onszelf christenen
zouden noemen. Dat impli
ceert namelijk een bepaalde
levenswandel, die niet de onze
is. Niet dat we nou zulke ver
schrikkelijke dingen doen,
maar we hebben te veel twij
fels over de bijbel en het
christendom. We zijn wel
geïnteresseerd in religieuze
en mystieke zaken en bereid
te leren van mensen met an
dere, sterkere geloofsopvat
tingen. We hebben wel opge
treden op enkele gospel-rock
festivals."
In andere songs profileren jul
lie je als overtuigde Schotse
nationalisten.
Craig: „Wij zijn van me
ning dat Schotland een zelf
standige natie behoort te zijn.
We worden geregeerd door
een land met een onrecht
vaardig kiesstelsel. Zo kan het
beleid van een gekozen rege
ring regelrecht ingaan tegen
de opinies en wensen van ver
uit de meeste Schotten. Alleen
al het feit dat de regering-
Thatcher aan haar derde pe
riode is kunnen beginnen, is
een klap in het gezicht van de
Schotten. Dat onze veront
waardiging daarover in onze
songs tot uitdrukking komt,
betekent echter niet dat wij
protestzangers zijn. Op onze
nieuwe elpee hebben maar
twee van de twaalf nummers
een politieke lading."
Charlie: „We zijn niet van
plan te verdoezelen wat er in
onze hoofden omgaat, maar
we schrijven geen manifesten.
We hebben trouwens vol
doende reden tot boosheid. De
Engelse regering onderneemt
niets om ons armzalige econo
mische klimaat te verbeteren.
Sterker nog: onze zware indu
strie, van oudsher Schotlands
belangrijkste bron van in
komsten, wordt direct door
Londen bedreigd."
Hoe zit dat in het artiestenmi
lieu - welke carrièrekansen
hebben Schotten tegenwoor
dig in de nog altijd door Lon
den gedomineerde popscene?
Charlie: „Ik ben er altijd van
overtuigd geweest dat als je
goed materiaal hebt en je
weet wat je doet, je overal iets
kunt bereiken. Ook in Lon
den. We hebben dat ook be
wezen.
Jullie zouden een van de uit
zonderingen kunnen zijn.
Charlie: „Dat geloof ik niet.
Er zijn meer Schotten die suc
ces hebben. In de jaren'60 en
begin jaren'70 lag dat inder
daad nog anders, hoewel dat
ook aan onze artiesten zelf
lag. Omdat er destijds zoveel
bands vanuit heel Engeland
naar Londen trokken, kwam
het idee niet bij de Schotten
op dat ze zelf ook weieens aan
de bak konden komen. Nee,
het is niet zo dat onze arties
ten in Engeland beknot wor
den. Toch hebben wij welbe
wust geweigerd naar Londen
te gaan om carrière te maken.
We deden het liever vanuit
Edinburgh, zo Schots zijn we
wel. Maar zie ons nu ook weer
niet als ambassadeurs van
Schotland, want als het erop
aankomt, werken we uitslui
tend voor onszelf. We hadden
overal geboren kunnen zijn..."
De agenda voor de komende
weken ziet er als volgt uit:
Fripp Toyah, 24 novem
ber in Tilburg (Noorderligt)
Nits, 26 november in Ter-
neuzen (Zuidland-theater)
Brian Ferry, 23 november in
Rotterdam (Ahoy)
Yngwie Malmsteen's Rising
Force, Fate en Heistar, 27
november in Zwolle (IJssel-
hal)
Bruce Hornsby, 27 novem
ber in Amsterdam (Carré)
Scorpions, 1 december in
Arnhem (Rijnhal)
Pasadenas, 1 december in
Utrecht (Vredenburg) en 2
december in Amsterdam
(Escape)
Paolo Conté, 2 december in
Den Bosch (Casino), 3 de
cember in Rotterdam (Doe
len) en 8 december in
Utrecht (Vredenburg)
Ladysmith Black Mambazo,
11 december in Rotterdam
(Doelen)
David Lee Roth, 13 decem
ber in Rotterdam (Ahoy)
Level 42, 16 december in
Den Haag (Statenhal)
Sly and Robbie, Maxi Priest
en Freddy McGregor, 2 de
cember in Tilburg (Noor
derligt)
Iggy Pop, 5 januari in
Utrecht (Vredenburg)
Bros, 17 januari in Rotter
dam (Ahoy)
20.15
Studio 1
Een hartinfarct is niet loui
■neer een mannenaange
lenheid. Het ZDF-magazi
Studio 1' wijdt een reporta
ian het toenemend aan
lartinfarcten onder vro
wen. De dubbele last v
huishouden en beroep schi;
™n gezondheid in gevaar
lengen. Vanavond word
6 jongste statistieken b
iproken en vertellen artst
nine zij de situatie beoordelc
§uske en Wish
ftcimbone
it
PT
