i
[et vergeten leed van nieuwbakken vaders
19 0,-
ind
èfM
PRE- EN POSTNATALE DEPRESSIES NIET ENKEL VROUWEN-PROBLEMEN
S
Unieke graftombe in
Peruaanse piramide
Incest-centrum in
Groningen gelooft
in 'poppen-methode'
brande 8
:ur
GROOTSTE VONDST OP ZUID AMERIKAAN SE CONTINENT
nff STEM EXTRA DONDERDAG 13 OKTOBER 1988
t.
ft)
[oNDEN - Psychologen beginnen langzamer-
iand in te zien dat een postnatale depressie niet
Muitend een vrouwelijke aangelegenheid is.
Veronachtzaamd
Psychotisch
Depressies
Stress
hersteld
Macht
Gaten
Strafbaar
KINDEREN OPENER OVER ERVARINGEN
Bevrijdend
Vertrouwen
Boek
Emancipatie
A67
T48
si, ontwikkeld in nauwe
ikhandel.
aardoor
impgeluiden.
ir hoogwaardige kwaliteits-
50% convectiewarmte.
rbreker en daardoor vrijwel
tsen.
its 3% terug bij gebruik van
Jus ook in het voor- en na
zonder rendeméntsverlies.
ijgbaar bij:
om er riant in
misch mogelijk
afspraak met
Champ.
ieest-verkochte
- f 12.190,-
A 12.990, -
.f 14.390,-
f 15.700,-
TTEN B.V., BEVERWEG 4, TEL.
ïEDRIJF OOSTVOGELS,
"OBEDRIJF GEBR. VAN DEN
OENBOSCH: AUTOBEDRIJF
iN 130, TEL 01650-3 73 55
IJFVAN VLIMMEREN,
23 03
/verijen
Dr eigen
Ddr Victoria McKee
[en geboorte kan ook problemen met zich meebrengen
ior degene die normaal gesproken alleen maar duimen
j draaien en toekijken: de vader. En niet alleen een
ïóbleem, het kan kiespijn, maagpijn, depressies en zelfs
i regelrechte kraamvrouwenpsychose veroorzaken.
E psychose van het Vader-
„„ap', luidde de prikkelende
Itel van een voordracht ter ge
legenheid van het vierde inter
zonale congres dat het Mar
is genootschap vorige maand
Keld. Het genootschap is ge
mand naar Louis Victor Mar-
4 die in 1858 de eerste gedegen
leerhandeling publiceerde over
sychische aandoeningen tij-
>ns de zwangerschap en het
jerperium, oftewel de periode
pitect na de geboorte,
f De lezing vormde het hoog
tepunt van een themasessie
Iver „Vaders en Vaderschap"
leen onderwerp waar het nu
chtjarige genootschap zich
ooit eerder in die mate over
Logen heeft. De schrijver van
i verhandeling, dr. Paola
Henvenuti van de universiteit
n Florence, gaf een analyse
n de ziektegeschiedenis van
lijf vaders die psychotisch wa
len geworden tijdens de zwan
gerschap van hun partner of
plak na de geboorte.
Jaar mijn mening is dit pro-
|ieem veel te veel veronacht-
lamd", zegt professor John
lox van de universiteit van
eele. Hij is voorzitter van het
larcé genootschap en een
Jutoriteit op het gebied van de
ostnatale depressie.
Cox houdt zich op het mo
lt bezig met het organiseren
|an bijeenkomsten voor vaders
inzijn „ouder en baby" kliniek
n de Engelse plaats Stoke-on-
rent. Een revolutionaire stap
loorwaarts, want traditionele
paamafdelingen richten zich
mers uitsluitend op moeder
i baby. „Het is heel moeilijk
nde vaders bij elkaar te krij-
omdat ze overdag meestal
lerken en 's avonds weinig zin
lebben om nog de deur uit te
gaan. Wat ook meespeelt is dat
nen in het algemeen niet
over hun ervaringen
:aten of die willen delen met
inderen", legt Cox uit. „Boven
dien gaat het lichamelijke as-
1 van kinderen krijgen na
tuurlijk niet op voor vaders
(•zij kunnen niet, zoals vrou-
met elkaar praten over
leeën of inknippen".
Door zijn werk in de kliniek
heeft Cox al een aantal ernstig
gestoorde mannen onder han
den gehad, die leden aan
schijnzwangerschappen, pseu-
do-weeën en massa's andere
psychomatische verschijnselen.
Hij begrijpt nu dan ook wat het
nut is van het fenomeen „cou-
vade". Dat is het gebruik in
sommige primitieve gemeen
schappen om de partner van de
zwangere vrouw zodanig te be
handelen alsof hij het kind
moet baren
„Bij één man ontwikkelde zich
telkens als zijn vrouw in ver
wachting was een psychotisch
ziektebeeld", vertelt Cox bij
wijze van voorbeeld. „Hij werd
manisch -hyper-opgewonden,
leed aan slapeloosheidf- en be
vestigde het vermoeden dat
vooral carrièrejagers vatbaar
zijn voor dergelijke aandoenin
gen". Hetzelfde geldt voor am
bitieuze carrière-vrouwen;
vermoed wordt dat zij ook ont
vankelijker zijn voor postna
tale depressies.
Het komt steeds vaker voor
dat mannen zo veel mogelijk
betrokken willen worden bij de
zwangerschap en het wordt ook
aangemoedigd dat ze aanwezig
zijn bij de bevalling. Maar, zo
waarschuwt Cox, daardoor be
staat ook het gevaar dat ze zich
„beroofd en in de steek gelaten"
voelen in een systeem dat zich
concentreert op moeder en
kind.
„Het ziekenhuis maakt van
vaders ook vaak vreemden",
vindt Cox. „Vrouwen voelen
zich al ongemakkelijk genoeg
in een ziekenhuis, maar vaders
-die toch vaak heel nauw be
trokken zijn geweest bij de
prenatale periode en de ge
boorte - worden plotseling ge
degradeerd tot bezoeker. Man
nen praten meestal niet over
hun problemen en als reactie
trekken ze zich nog meer terug,
terwijl de vrouw op dat mo
ment juist enorme behoefte
heeft aan steun van haar echt
genoot. Het gevolg kan zijn dat
zij zijn houding weer verkeerd
interpreteert".
„Hij raakt gedeprimeerd,
Dr. Charlie Lewis, docent in de ontwikkelingspsychologie
aan de universiteit van Reading, gelooft dat mannen, alhoe
wel ze niet geplaagd worden door op hol slaande hormonen,
wel degelijk allerlei vormen van pre- en postnatale aandoe
ningen kunnen krijgen, die veel verder gaan dan het Freu
diaanse begrip „baarmoedernijd". - FOTOUPI
omdat hij bang is de vrouw van
wie hij houdt kwijt te raken
- lichamelijk is ze al veranderd
en geestelijk wordt ze voUedig
in beslag genomen door de ba
by- of hij ziet op tegen zijn
nieuwe verantwoordelijkheden
als vader", voert Cox aan. „Zijn
partner beschouwt het echter
als een teken van gevoelloos-
heid".
Dr. Charlie Lewis, docent in
de ontwikkelingspsychologie
aan de universiteit van Rea
ding, gelooft dat mannen, al
hoewel ze niet geplaagd wor
den door op hol slaande hormo
nen, wel degelijk allerlei vor
men van pre- en postnatale
aandoeningen kunnen krijgen,
die veel verder gaan dan het
Freudiaanse begrip „baarmoe
dernijd".
Lewis gaf op het congres een
lezing over 'Vaders en Postna
tale Storingen in hun Ge
moedstoestand'. Hij heeft ook
een boek over dit onderwerp
geschreven onder de titel 'Va
der worden' en onderzoek ge
daan naar een volstrekt wille-
keurige groep van honderd va
ders.
„Eentje leed aan een ernstige
mate van claustrofobie; hij
durfde alleen maar te voet
naar zijn werk. Een ander
kreeg anorexia nervosa en kon
geen hap door z'n keel krijgen
tot de baby werd geboren.
Weer een ander weigerde een
jaar lang na de bevalling sek
suele omgang met zijn vrouw,
omdat hij het idee dat ze weer
zoveel pijn zou moeten lijden
niet kon verdragen", vertelt
Lewis.
Hij vervolgt: „Een overzicht
uit 1961 toont aan dat maar
weinig echtparen wilden dat de
vader bij de bevalling aanwe
zig was. Vooruitstrevende ver
loskundigen daarentegen pro
beerden die aanwezigheid juist
te bevorderen. Als je de erva
ringen bestudeert van mannen
die destijds de bevalling mee
maakten, wordt duidelijk dat
de meesten het gevoel hadden
dat ze - tegen hun zin - de ver
loskamer ingeduwd waren. En
daarna, terwijl de moeder werd
geleerd hoe ze borstvoeding
moest geven en hoe ze luiers
om moest doen, werd hij aan
z'n lot overgelaten".
Dat probleem heeft deels te
maken, zo gelooft Lewis, met
het feit dat de vaderrol niet
exact gedefinieerd is. „Meestal
zijn de moeders degenen die de
luiers verschonen en de kinde
ren voeden. Het „vader zijn"
varieert van mannen die alles
willen doen voor hun baby en
met htm vrouw ruziën over wie
de wattestokjes mag kopen en
de billetjes mag afvegen, tot
mannen die vluchten in hun
werk en het idee hebben dat
vaderschap betekent geld ver
dienen om het gezin te onder
houden. „Kijk maar naar de
hertogin van York - hoeveel
druk op haar werd uitgeoefend
om haar baby niet alleen te la
ten voor haar reisje naar
Australië. Maar of Andrew nu
wel of niet bij z'n dochtertje is,
daar maakt niemand zich druk
om", verduidelijkt Lewis.
De mannelijke postnatale de
pressie kan al kort na het ont
dekken van de zwangerschap
ontstaan. De vrouw staat
meestal in het middelpunt van
de belangstelling, terwijl de
man er een beetje bij hangt.
„Prenatale symptomen zijn
veelal hoofdpijn, kiespijn, pijn
in de onderbuik en misselijk
heid. In het postnatale stadium
manifesteert de stoornis zich in
de vorm van depressies, ge
spannenheid en vermoeidheid",
zegt Charlie Lewis.
Dr. Wendy Savage van het
London Hospital, die tijdens
het congres een werkgroep
over „De Psychologische As
pecten van de Verloskunde"
leidde, vertelde daarbij dat
haar studenten een onderzoek
hadden ingesteld naar de erva
ringen van mannen tijdens de
zwangerschap van hun part
ner. Daaruit kwam naar voren
dat tien tot vijftien procent aan
een „couvade" syndroom leed,
namelijk dat de man zelf het
gevoel had zwanger te zijn.
„Ik ontmoet een heleboel
mannen die duidelijk lijden on
der hun aanwezigheid bij de
bevaHing. Tenzij een man uit
drukkelijk te kennen geeft er
bij te willen zijn, moet hij niet
gedwongen worden. Het gevoel
dat hij hulpeloos en machteloos
staat toe te kijken, kan voor
hem een uitermate traumati
sche ervaring zijn Vooral als
er ingrepen zoals inknippen of
een tangverlossing aan te pas
komen. Ik zie ook vaak dat
mannen de verantwoordelijk
heid van het vaderschap niet
aankunnen. Ze kunnen dan
knorrig worden of zelfs ge
welddadig", aldus Wendy Sa-
vage.
Ook voor ouderparen die niet
aan psychoses lijden, geldt dat
de geboorte van een kind, sta
tistisch gezien, één van de
meest stressrijke gebeurtenis
sen is in een relatie, die bijna
gelijk staat aan een scheiding
of een sterfgeval. John Cox
werkt op het moment aan een
vergelijkend onderzoek naar
mannen wier partner aan een
■postnatale depressie lijdt en
mannen wier partner nergens
last van heeft.
Cox besluit: „Ik geloof dat de
relatie die een man heeft met
zijn moeder, naast die met zijn
vader, ook van belang kan zijn
bij het vaststellen of een man
negatief reageert op de geboor
te. Hetzelfde geldt immers voor
de vrouw. Haar verhouding
met haar moeder kan bepalend
zijn voor haar houding ten op
zichte van de zwangerschap en
de bevalling".
Copyright The Times
irMonte Hayes,
iated Press
IIPAN (AP) -De Hoge Heer
'an Sipan regeerde over een
poot woestijnrijk, stierf
ond zijn 35e levensjaar en
ag vervolgens 1.500 jaar on
tstoord in zijn graf tot ar-
heologen, in een race tegen
irafschenners, de tombe
blootlegden.
ommige deskundigen achten
e vondst de belangrijkste van
#t westelijk halfrond, en even
taardevol als de ontdekking
'an het graf van Tutanchamon
a Egypte,
Waren ze iets later gekomen,
lan hadden de archeologen
'aarschijnlijk een lege tombe
angetroffen. Rovers waren bij
lun graafwerkzaamheden de
tafkamer van de Heer van Si-
»n tot op een meter genaderd,
r*n een andere organisatie
plunderaars, boos omdat
ij niet bij de plannen betrok-
waren, de archeologen een
'P gaven.
»Ze hadden hem bijna be-
akt", vertelt Walter Alva, di-
Wteur van het Peruaanse Ar-
wologisch Museum Bruning
«leider van de opgravingen.
Als het ze gelukt was, zouden
e het graf hebben vernietigd
was deze onschatbaar waar
dvolle ontdekking, die ons
j kan vertellen over de oude
avanen, aan onze neus voor
tgegaan".
De grafkamer bevatte
achtig gesmede gouden sie-
,n en meer dan 1200 aarde-
r»ken vazen met afbeeldin-
w V„a,n Aet dagelijks leven van
j Moche-volk, een van de
«ste beschavingen van Peru
tultuurV0°r'Oper Van Inka"
k tombe bevindt zich in het
enste plateau van een ge-
j,Piramide bij het kust-
,aatfJe Sipan, 800 km ten
Jjordwesten van Lima. Het
L archeologen versteld
a staan door zijn rijkdom
„„inschat aan gegevens over
cultuur waar tot nog toe
"^overbekend was.
ijr, vondst heeft ook aan-
i»Jt Sevestigd op de duistere
e'd van de internationale
kunstsmokkel en de gevolgen
daarvan voor Peru, een arm
land dat de midddelen ontbeert
om honderden pre-Colum-
biaanse tempels die op zijn
grondgebied staan te bescher
men of te laten onderzoeken.
„Dit is de rijkste graftombe
die ooit door archeologen op het
westelijk halfrond is blootge
legd. De kwaliteit van de gou
den voorwerpen is verbluf
fend", aldus dr. Christopher
Donnan, een expert in de oude
geschiedenis van Peru. Donnan
maakte de vondst half septem
ber in Washington bekend ten
kantore van de National Geo
graphic Society, die de opgra
vingen in Sipan heeft gefinan
cierd.
Volgens Donnan was het be
lang van de tombe in Sipan te
vergelijken met die van Tutan
chamon in Egypte. Onder de
gevonden voorwerpen waren
ondermeer een gouden masker,
een massief gouden kroon, een
gouden mes, twee kettingen
met zilver-en-gouden kralen in
de vorm van pinda's en een 1,2
kilo wegend gouden schild.
De Heer van Sipan, zoals hij
door de archeologen wordt ge
noemd, was een priester-krij
ger met bestuurlijke bevoegd
heden. Toen hij rond zijn 35e
doodging was hij 1.67 meter
lang. Met hem werden een lie
velingshond, een kind, drie
jonge vrouwen, waarschijnlijk
echtgenotes of concubines, en
drie mannen begraven. Van
een van de mannen, vermoede
lijk een wachter, waren de voe
ten afgehakt, kennelijk om te
beletten dat hij zijn plicht, het
bewaken van de tombe in het
hiernamaals, zou verzaken.
„Bedenk eens wat een macht
die man had. Al die mensen
werden geofferd en samen met
hem begraven. Hij was een
machtig heer met absolute zeg
genschap over het leven van
zijn onderdanen", zo zegt Luis
Chero, een plaatselijke archeo
loog die aan het project mee
werkt.
De tombe bevindt zich in een
uit adobe, een soort leemtegels,
vervaardigde terrasruimte van
70 meter lang, 50 meter breed
en 10 meter hoog. De 45 meter
hoge piramide, door de omwo
nenden Huaca Rajada ge
noemd, steekt uit boven suiker
rietvelden. Volgens Juan Mar
tinez, een van de archeologen,
worden sommige velden nog
altijd bevloeid door kanalen die
door het Moche-volk zijn ge
graven.
Volgens de archeologen wa
ren de Moche een strijdersvolk
dat geloofde in mensenoffers.
Zij waren zeer kundige me
taalsmeden en bouwden com
plexe irrigatiesystemen waar
mee zij woestijnland omtover
den in katoen- en maïsvelden.
De Moche beheersten van 100
tot 800 na Christus een 500 km
lange strook land langs Peru's
noordkust. Hun beschaving
verdween op mysterieuze wij
ze, lang voor de komst van de
Spanjaarden in 1530, waarmee
de veel bekendere Inka-cultuur
ten einde kwam.
De Huaca Rajada-piramide
heeft kennelijk gefungeerd als
een enorm mausoleum voor een
reeks van Moche-heersers. Ar
cheologen hebben kortgeleden
een tweede graf ontdekt, even
eens van een priester-strijder,
maar van een minder allure
dan de Heer van Sipan.
De Moche kenden geen ge
schreven taal. Maar Chero,
wiens koperkleurige huid en
hoge jukbeenderen een even
beeld lijken van de gouden
maskers uit het graf van Sipan,
zei dat de zorgvuldig geplaatste
rijen vaten met afbeeldingen
die in de eerste tombe zijn ge
vonden, zich lieten lezen als een
boek.
Waardevolle informatie over
de verhouding tussen het ene
voorwerp en het andere gaat
onherroepelijk verloren als een
Een blik in de graftombe. Archeologen bestuderen een
gouden dodenmasker met grote gouden hangers. fotoap
graf wordt geplunderd. „De
manier waarop aardewerk in
graven wordt gezet is niet wil
lekeurig, maar vertelt een ver
haal. Wat de huaqueros (graf
plunderaars) doen is ver
schrikkelijk -zij vernielen van
aUes en halen de dingen uit
hun context", aldus Chero.
Huaca Rajada is gepokt met
gaten die door rovers zijn ge
graven. Van de top van de bo
venste terrasruimte loopt een
gat recht naar beneden. Via
deze tunnel deden de huaque
ros van Sipan in februari 1987
hun eerste ontdekking. Dag en
nacht doorwerkend, met wach
ten op de uitkijk om te waar
schuwen als er iemand aan
kwam, haalden enkele tiental
len rovers een schatkamer leeg
die misschien even rijk gevuld
was als die welke enkele
maanden later door de archeo
logen werd opgegraven. Korte
tijd later werd op de klandes-
tiene antiekmarkten een aan
voer geconstateerd van onge
woon verfijnde gouden en zil
veren voorwerpen.
Zonder een tip van jaloerse
huaqueros zou het voor de re
gering bijna onmogelijk zijn
geweest na te gaan waar het
goud precies vandaan kwam,
zei Martinez. Bij een politie-in-
val in het huis van een plunde
raars-familie in Sipan werd in
april 1987 een van de bendelei
ders doodgeschoten, en werden
enkele uit de piramide afkom
stige kunstvoorwerpen in be
slag genomen.
Toen Al va en zijn medewer
kers in Sipan aankwamen om
de opgravingen te beginnen
werden zij bedreigd door dor
pelingen, die vonden dat de
schatten aan hen toekwamen.
De piramide is nu omgeven
door prikkeldraad en wordt
door politie-agenten bewaakt.
„Veel mensen in Sipan zeggen
dat hun families al generaties
lang opgravingen doen in de
tempels", aldus Martinez.
„Het probleem van de hua
queros dateert nog uit de kolo
niale tijd", stelt Juan Gunther,
een architect en amateur-ar
cheoloog uit Lima. „De huaca's
(tombes) werden gelijkgesteld
met mijnen. Een Spanjaard be
taalde evenveel belasting op
wat hij uit een huaca haalde
als op wat hij uit een mijn
haalde".
„Pas de afgelopen 30 jaar is
men begonnen het plunderen
strafbaar te stellen. Maar het
blijft een goed-geoliede busi
ness, van de huaquero die met
de spade staat te zweten tot de
tussenhandelaar die de spullen
exporteert", aldus Gunther.
In 1938 pleegde de eigenaar
van de hacienda Batan Grande,
50 km ten noorden van Sipan,
de grofste grafschennis van de
eeuw. Met een bulldozer reed
hij een piramide omver,
waarna hij volgens ooggetui
gen met 15 zakken goud weer
vertrok.
Peru is rijk aan ruïnes uit de
pre-Inkaperiode, maar arm in
ieder ander opzicht. Terwijl de
plunderaars zo'n beetje vrij
spel hebben tempels te ver
woesten in hun jacht naar
schatten, worden Peruaanse
archeologen ernstig in hun
werk belemmerd. „De regering
geeft geen geld om op grote
schaal archeologische opgra
vingen te verrichten", aldus
Martinez. „Zij heeft belang bij
projecten die direct resultaat
opleveren."
Chero stelt dat honderden
tempels langs de noordkust van
Peru nooit door archeologen
zijn onderzocht, omdat er geen
geld voor is. „Alleen al bij Si
pan staan vijf piramides. We
hebben een aardig idee waar
eventuele graftombes zich be
vinden, maar zonder geld kun
nen we niet graven".
„Uitéraard is het niet zo dat je een
kind zo maar een pop geeft en verder
afwacht wat er gebeurt. Wij gebrui
ken die poppen-methode voorzichtig
en in combinatie met interviews en
spelvormen", aldus Mijlof, mede
werkster van het Diagnostisch Cen
trum.
- FOTO ANP
kunnen
GRONINGEN(ANP) - Medewerkers van het Diag
nostisch Centrum in Groningen zijn tot nu toe tevre
den over de resultaten die zij behaald hebben met
zeer jonge kinderen die seksueel zijn misbruikt. Het
centrum onderzoekt met speciale methoden of zij
slachtoffer zijn geworden van incest. Door middel
van interviews, spelletjes en anatomische poppen
wordt geprobeerd de kinderen over hun ervaringen
te laten vertellen.
De gemiddelde
leeftijd van
kinderen die
worden opge
nomen is vijf
jaar. „De kin
deren zelf vin
den het een
hele opluchting
om over hun
ervaringen te
praten", zegt B.
Mijlof. Zij is
een van de op
richters en me
dewerkers van
het Diagnos
tisch Centrum.
Het is in mei
officieel ge
opend maar al
in februari of
ficieel van
start gegaan.
Mijlof: „Veel
kinderen wor
den er rustig
van wanneer
ze ons duide
lijk hebben ge
maakt wat er
is gebeurd, ze
raken hun
nachtmerries
kwijt. In overleg met justi
tie willen we onze metho
den om met deze zeer jonge
kinderen, die moeilijk on
der woorden kunnen bren
gen wat er is gebeurd, ver
der ontwikkelen. Ook wil
len we de capaciteit van ons
cgntrum uitbreiden".
In het centrum, dat is opge
zet met medewerking van
justitie, politie en diverse
hulpverleningsorganisa
ties, probeert men vast te
stellen of kinderen al dan
niet binnen het gezin sek
sueel zijn misbruikt. „In de
meeste gevallen hebbien we
kunnen achterhalen wat er
met de kinderen is gebeurd.
Het is voor hen heel bevrij
dend wanneer ze dat kun
nen vertellen. Ze ervaren
het vaak als een groot ge
heim en ze hebben er last
van. Zeker wanneer er
dreigementen tegen hen
zijn gebruikt", aldus Mijlof.
Er zijn in het Diagnostich
Centrum, dat slechts één
dag per week is geopend,
tot nu toe 55 kinderen ge
holpen. De jongste was
tweeëneenhalf jaar, de oud
ste twaalf jaar. Veertig
procent van de slachtoffers
bestond uit jongens. Som
mige slachtoffers waren
door verscheidene mensen
misbruikt.
Het centrum is opgericht,
omdat er behoefte bestond
aan een dergelijke instel
ling voor onderzoek bij
jonge kinderen. Het werkt
alleen voor instanties als de
raad voor de kinderbe
scherming en justitie, die
na de rapportage van het
centrum moeten beoordelen
welke hulp het kind verder
nodig heeft.
„We staan er versteld van
hoe snel we het vertrouwen
van kinderen kunnen win
nen", zegt Mijlof. Ze heeft
eerder ervaring opgedaan
met de begeleiding van in-
cest-slachtoffers. Bij het
centrum zijn ook een kin
derpsychiater, psychologen,
een orthopedagoge, kinder
arts en jurist betrokken.
Ondanks kritiek op de
„poppen-methode" is Mij lof
niet ontevreden en vindt ze
dat de methode verder moet
worden ontwikkeld. „Uiter
aard is het niet zo dat je een
kind zo maar een pop geeft
en verder afwacht wat er
gebeurt. Wij gebruiken die
methode voorzichtig en in
combinatie met interviews
en spelvormen. Dan is het
een hele goede aanwinst.
Het gaat er tenslotte om
manieren te vinden om kin
deren iets duidelijk te laten
maken waar ze nog geen
woorden voor hebben, kin
deren die bovendien vaak
worden gedwongen om te
zwijgen", zo meent ze.
In het centrum wil men
in de toekomst de „poppen-
methode" verder uitwer
ken. Zo wordt onder meer
gedacht aan een controle
groep voor kinderen waar
van in het geheel geen ver
moeden bestaat dat ze sek
sueel zijn misbruikt. In zo'n
groep kunnen ook zij met
poppen spelen zodat de be
geleiders kunnen zien hoe
zij er mee omgaan en dan
eventuele tekenen van sek
sueel misbruik
constateren.
Mij lof is de afgelopen jaren
een deskundige geworden
op het gebied van de hulp
verlening aan slachtoffers
van incest Ze schreef een
bóèk over haar eigen in-
cest-ervaringen en was in
1982 betrokken bij de op
richting van een landelijke
vereniging tegen seksuele
kindermishandeling binnen
het gezin.
Op initiatief van deze
vereniging werd in 1985 in
Groningen het eerste op
vanghuis in Nederland ge
opend voor slachtoffers van
incest van 10 tot 21 jaar. Dit
opvanghuis is nog steeds
uniek in Nederland; in ja
nuari zal in Hengelo een
vergelijkbare instelling
worden geopend. In het op
vanghuis kunnen de meis
jes negen maanden blijven,
in een vervolghuis nog eens
een jaar. Er zijn tot nu toe
140 meisjes behandeld.
Mijlof gelooft niet dat in
cest de laatste jaren sterk is
toegenomen. Weliswaar is
het volop in de publiciteit
en is er een hausse aan
rechtszaken, maar dat
komt omdat het onderwerp
in Nederland de laatste
paar jaar bespreekbaar is
geworden. „Het taboe is er
nu vanaf. Drie verschil
lende generaties slachtof
fers beginnen er nu gelijk
tijdig over te praten".
Daaruit blijkt in ieder ge
val wel dat het probleem
enorm is in Nederland, zo
meent ze. „Er wordt wel ge
zegd dat incest nu een mo
dieus onderwerp is. Maar
daarmee mag je het pro
bleem niet afdoen, daar
voor zijn de problemen veel
te ingrijpend".
Dat incest minder een taboe
is, is volgens haar een ge
volg van de emancipatiebe
weging en van activiteiten
van organisaties als de ver
eniging tegen seksuele kin
dermishandeling binnen
het gezin. Ook vroeger
kwam incest al veel voor.
Dat is onlangs nog gebleken
uit een rapport van de Am
sterdamse onderzoekster N.
Draaijer, waaruit bleek dat
één op de zeven volwassen
vrouwen wel eens te maken
had gehad met incest
„Ik heb niet de illusie dat
we ooit in een samenleving
komen waarin incest niet
meer voorkomt Maar er
kan zeker wat aan worden
gedaan, ook op het gebied
van de preventie. Incest is
een probleem dat van gene
ratie tot generatie over
gaat. Door oudertherapie
en door kinderen weerbaar
te maken kun je daar een
eind aan proberen te ma
ken", aldus Mijlof.
Om het enorme incest
probleem voor de samenle
ving te verminderen zijn er
volgens haar in ieder geval
ook in de andere regio's op
vangcentra en Diagnosti
sche Centra nodig. „Wan
neer de overheid daar nu
geld voor beschikbaar stelt
hoeven veel van de jeug
dige slachtoffers van nu la
ter niet in psychiatrische
centra te worden behan
deld", aldus Mijlof.
I