DEN
Veel fans ziin vrouwen boven
gsbedrijf
nons bv
IET GROND-,
IGSWERK
IjOAN COLLINS SCHREEF BOEK EN STOPT MET 'DYNASTY'
neten b.v.
TY-reclame in VS:
1 op de 10 mislukt
Kunst proeven en commercie
traat40, Terneuzen
150-12885
KURK- en
J;
TEN-
LONDEN - Joan Collins zit in de suite van het
I warenhuis Claridges. Ze draagt zwarte pumps
I met hoge hakken, zwarte kousen, een zwart mi-
1 nirokje en een smetteloze witte blouse. Haar
zwarte krullen, gekapt naar de laatste trend, val-
llen losjes over haar schouders.
I Ze zegt dat ze zich op het mo-
Iment niet honderd procent
I voelt. „Ik heb een ellendige
I griep te pakken. Dat komt door
[de air-conditioning in New
[York. Het is zo vervelend, ik
kan er niets aan doen - en ik
ben nooit ziek."
Puistig
Vrijaf
Misstappen
DONDERDAG 13 OKTOBER 1988
Glasnost en kunst
Ritmische tekens
Vijf Vlaamse
keramisten
Einitair
3 G. v.d. Heydenschool werd
:hool
„De burgemeester moet een voorbeeld
van wetsnaleving zijnalleen al
omdat hij anderen achter de veren
moet zitten die het minder nauw
nemen
W.F. de Gaay Fortman, oud-minister
DE STEM
Door Bryan Appleyard
De zorgvuldig aangebrachte lipstick benadrukt het ko
kette v-tje van haar bovenlip. Om haar kleurloze ogen
zijn dikke, zwarte lijnen getekend, die in de buitenste
ooghoek uitlopen in een messcherp puntje a la Cleopatra.
Ze is behangen met zware goude kettingen, en door de
I enorme collectie armbanden lijken haar polsen bijna ge-
I pantserd.
Het virus stuurde het hele
promotieprogramma in de war.
Maar de 'show must go on'; er
moet immers een boek gepre-
J senteerd worden. Inmiddels is
de fotosessie achter de rug, de
persconferentie is ook geweest
en overal lopen zenuwachtige
[public relations agenten. Er
moet onmiddellijk zwarte thee
worden, met citroen,
öm haar getergde keel te ver-
I zachten.
Enkele minuten later, de keel
gesmeerd en de benen in een
bevallige pose over elkaar ge-
slagen: „Ik schrijf graag", zegt
de ster. „Al sinds m'n zesde of
zevende schrijf ik regelmatig.
Toen ik in de vierde klas van de
middelbare school zat, redi-
geerde ik de schoolkrant. Ik
was altijd erg goed in Engels."
Haar nieuwste pennevrucht,
J 'Prime Time', is in feite haar
[vierde boek. Het eerste boek
was een autobiografie, daarna
[volgde een schoonheidshand-
leiding en haar derde werk was
een dagboek over de tijd dat
haar dochtertje in coma lag. De
roman 'Prime Time' verhaalt
over de onverkwikkelijke tele-
visiewereld van Hollywood,
met name over het grillige lief-
desleven van de sterren. De
heldin is een Engelse zangeres
die het sterrendom bereikt als
van haar rol in een gro
te, melodramatische televisie
serie, 'Saga' geheten.
In de roman wordt een
moordzuchtige gek opgevoerd,
Calvin geheten, die de hoofd
persoon achtervolgt. Joan Col
lins: „Die figuur stond me heel
levendig voor de geest. Ik heb
iets dergelijks, maar veel min
der ernstig, zelf meegemaakt.
Het is niet direct zo dat iemand
er op uit is om je te vermoor
den. Zo'n persoon zit gewoon
voor je huis, dag in, dag uit. Het
is een keer gebeurd dat ik net
uit de douche stapte, met een
handdoek om me heen gesla
gen, en er twee mensen m'n
badkamer in wandelden - ter
wijl m'n bewaker ook in het
huis rondliep. Toevallig waren
het bewonderaars."
„Toch houdt mijn angst ook
verband met de rollen die ik
vertolk. De meeste mensen
denken dat ik hetzelfde kren
gerige, corrupte, wraakzuch
tige monster ben dat ik in Dy
nasty speel", meent de actrice.
Datzelfde geldt, uiteraard, voor
de pers. De Britse sensatiepers
is prominent aanwezig in de
roman; de journalisten zijn
zonder uitzondering onaange
name, puistige jongemannen.
Collins' commentaar: „Ik moet
zeggen dat ik niemand ken die
de Britse sensatiepers een
warm hart toedraagt."
„Ik kan m'n muren behan
gen met de leugens die over me
zijn geschreven. Er zijn be
paalde roddel tijdschriften in
Italië, die de verhalen gewoon
ter plekke verzinnen. De Britse
vrouwen daar ook voor zorgen.
Alleen gaat dat niet vanzelf, je
moet natuurlijk wel aandacht
aan jezelf besteden", aldus
Joan Collins.
Aan het slot van de roman
wordt de heldin herenigd met
de ware liefde van haar leven.
Joan Collins daarentegen ont
kent dat er enige kans is dat
zijzelf terugkeert naar één van
haar talloze echtgenoten en
minnaars. En ze geeft ook niet
graag toe dat haar beoorde
lingsvermogen wat mannen
betreft nogal eens tekort is ge
schoten.
„Ik geloof absoluut niet dat
Tony (Newley) en Ron (Kass)
op een of andere manier slechte
mannen waren. Ik ben nog
steeds bevriend met Tony - hij
is de vader van mijn twee oud
ste kinderen. Roh is helaas ge
storven. Hij was verslaafd aan
drugs en dat was ook de reden
waarom ik bij hem ben wegge
gaan. Tony was een heel goed
meris. Hij had echter één
zwakke plek. Hij was mij
voortdurend ontrouw en daar
kan ik onmogelijk mee leven",
verduidelijkt ze.
Joan Collins: roman over een Engelse zangeres in een tv-feuilleton.
pers is nu begonnen deze ver
zinsels over te nemen. Zo zou ik
bij voorbeeld omgaan met een
of andere idiote Italiaanse ac
teur. Dat verhaal gaat in mijn
plakboek. Zo leg ik de mythe
van Joan Collins en haar
'speeltjes', haar vriendjes, voor
het nagéslacht vast", maakt ze
duidelijk.
Wat Joan Collins beschouwt
als de ideale man is het type
'gespierde spetter', die wat van
het leven geproefd heeft, een
paar misstappen heeft gedaan,
maar in wezen uit het juiste
hout is gesneden, kortom de
'echte man' zoals die in de tele
visieseries voorgesteld wordt.
Met vrouwelijkheid bedoelt
Joan Collins dat je je jeugd
moet conserveren, dat je als
een twintigjarige blom door het
leven moet gaan tot en met het
moment dat de deksel op je
doodskist wordt geschoven.
„Veel van mijn fans zijn
vrouwen van boven de vijfen
dertigjaar. Ik vertegenwoordig
- FOTO AP
iets van hoop voor hen. Daar
kun je om lachen en die femi
nisten met snorren mógen er
voor mijn part om lachen.
Maar het blijft een triest feit in
onze samenleving dat de aan
trekkelijkheid van vrouwen
verdwenen is tegen de tijd dat
ze dertig zijn. Vrouwen zijn nu
eenmaal alleen interessant als
ze kleine, strakke kontjes heb
ben en een gezicht zonder rim
pels. Als mannen nog aantrek
kelijk gevonden kunnen wor
den op hun veertigste, vijftig
ste of zestigste, dan kunnen
De schrijfster/actrice heeft
drie weken vrijaf genomen van-
de Dynasty-set om Prime Time
te promoten. Ze heeft de opna
mes van twee nieuwe afleve
ringen net achter de rug. Nog
negen en dan zit het er weer op
voor dit seizoen. Joan Collins is
van plan de televisieserie, na
daarin zeven jaar lang Alexis
te hebben uitgebeeld, voorgoed
vaarwel te zeggen. Er liggen
een film en een andere televi
sieserie in het vooruitschiet,
waar ze zich bijzonder op ver
heugt. Uiteindelijk is het haar
ideaal om in een groot huis in
zuid-Frankrijk te gaan wonen
en zich daar volledig te wijden
aan het grootmoederschap.
„Ik ben van mening dat het
leven een toneelstuk in drie be
drijven is. De eerste akte is
eigenlijk altijd uitstekend, de
tweede is goed, maar van de
meeste mensen is het derde be
drijf teleurstellend. En ik wil
gewoon ook dat mijn derde
akte een succes is", filosofeert
Joan Collins. (c) The Times
Van onze rtv-redactie
Televisie-reclame is in Amerika een zeer lucratieve,
maar ook riskante business. Aan het maken van wer
vende spotjes op de tv wordt jaarlijks 100 miljard dol
lar (200 miljard gulden) besteed. Eén op de tien spots
haalt echter het televisiescherm niet.
General Electric liet een
filmpje maken bij een gere
nommeerd reclame-bureau
en leek erg tevreden over
het resultaat. Een man ge-
kleed als Uncle Sam wordt
keer op keer in het gezicht
geslagen. Een stem maakt
melding van het tekort op de
Amerikaanse handelsbalans
en de verslechterende eco
nomie.
Het filmpjes passeerde
verschillende niveaus in het
hoofdkantoor van GE, maar
bleef liggen in de la van de
man aan de top. De multina
tional zou op deze manier
wel een heel slecht beeld
scheppen van de Ameri
kaanse economische poli
tiek.
Soms ligt de oorzaak van
het schrappen van een 'com
mercial' op een heel ander
vlak. De hamburger-keten
Jack in the Box liet een aan
trekkelijke dame zeggen:
„Ik ben 36 jaar en gisteren
deed ik het voor het eerst."
Ze doelde op het nuttigen
van een broodje gegrilde
kip. Men verwachtte mis
verstanden en haalde het
filmpje terug.
Pizza Hut, met vestigin
gen van kust tot kust in de
VS, overkwam iets soortge
lijks. Actrice Susan Anton at
in het spotje een smakelijke
pizza, maar volgens de di
rectie deed ze dat veel te
sensueel.
De telefoonmaatschappij
AT&T maakte reclame voor
het maken van Tong distan
ce' gesprekken (interlokaal)
met een echtpaar dat zit te
ruziën over de kosten. Het
filmpje werd uiteindelijk
niet uitgezonden. Het echt
paar zag er zeer joods uit en
het bedrijf zou machteloos
staan tegen de beschuldi
ging dat de reclame voor
oordelen bevestigt.
Reclame is 'de belangrijk
ste peiler van de Ameri
kaanse tv-stations, maar is
ook voor de bedrijven zelf
van levensbelang. Het ma
ken van een spotje van een
halve minuut kost 200.000 tot
een miljoen dollar. Een heel
duur voorbeeld is de Pepsi-
reclame met Michael Jack
son. De bedrijven zeggen
unaniem dat ze liever een
spotje van 200.000 weggooien
dan dat ze 20 miljoen op ta
fel leggen om een jaar lang
reclame in de huiskamers te
Michael Jackson in de
peperdure Pepsi-reclame.
- FOTO ANP
krijgen die schadelijk is
voor het image.
Grote bedrijven kunnen
een reclame-strop nog wel
verwerken, maar de klei
nere kunnen in grote moei
lijkheden komen. Als ze een
maal betaald hebben aan
een reclamebureau zijn ze
aan handen en voeten ge
bonden. Soms maakt zo'n
bureau daar misbruik van
en krijgt het opdracht ge
vende bedrijf het eindresul
taat pas een paar dagen voor
de eerste uitzending te zien.
Annuleren is dan niet meer
mogelijk.
Denny's, een keten goed
kope restaurants, wilde via
een 'commercial' een nieuw
image creëren. Elf maanden
werd geschaafd aan een
filmpje dat duidelijk
maakte dat je in een Denny-
restaurant niet alleen veel
kunt eten, maar dat je er ook
heerlijk rustig kunt conver
seren. Drie dagen voor het
filmpje voor het eerst ver
toond zou worden, werd
Denny's opgekocht door TW
Service. Denny's bestond
niet langer en het spotje was
waardeloos geworden.
Apple kon de tv-reclame
wel vergeten, omdat de ma
nager die in het filmpje en
thousiast zijn produkten
aanprees, na ee wisseling in
de top naar een concurre
rend bedrijf was verdwe
nen. Honda maakte in het
midden van de jaren zeven
tig reclame voor de zuinige
Civic, maar moest de spot
terughalen. Er waren ge
woon niet genoeg Civics
voorradig om aan de sterk
gestegen vraag te voldoen.
•Rien Timmers, tekeningen.
Galerie Romke van Dijk; Ha
ven 5a, Breda. Open: dinsdag
tot en met zaterdag 12.00-22.00
uur.
Steeds meer kunstenaars
exposeren in meubelzaken,
kroegen, kapperszaken, wa
renhuizen, kantoren, restau
rants, boekwinkels, eigen ate
liers, scholen, gemeentehui
zen, bejaardentehuizen, zie
kenhuizen, wijnzaken etc. Na
het wegvallen van de BKR
zoeken kunstenaars een
nieuwe markt. Voor zaken is
het vaak mooi meegenomen
als opluistering of trekpleis
ter, want van goed begeleide
verkoop hebben ze meestal
geen kaas gegeten.
De meeste kunstenaars
en/of instellingen trekken bij
de krant aan de bel, want pu
bliciteit is nooit weg. Terecht.
Kunst is ook commercie; moet
verkocht worden. En als een
krant bijvoorbeeld nieuwe
auto's ruim uitstalt binnen de
redactionele kolommen,
waarom kunst dan niet, is een
legitieme vraag. Verder voe
len veel kunstenaars de be
hoefte aan een publiekelijk
klankbord, waarmee ze goed
of slecht geprikkeld worden
hij hun tamelijk eenzame
werkzaamheden in een ate
lier.
Afgezien van het feit dat
het fysiek onmogelijk is om
klle exposities te bezoeken,
aat staat te verwerken, stel
len we ons op het standpunt
tot we primair aandacht be
steden aan beeldende kunste
naars die professioneel werk
zaam zijn... en... professioneel
gebracht worden in musea,
galeries en instellingen die
™k> ten aanzien van de
kunst publieksgericht zijn
openbaar en goede be-
Dnt is geen wet
an Meden en Perzen en bo-
endien bezit onze regio niet
van die instellingen,
Jhaat we soms ook in de
«wrge opereren. Verder is het
an belang de ogen niet te
sluiten voor het buitenregio-
nale gebeuren om kunst-in-
teelt te voorkomen.
Ter illustratie een beslis
sing. Ik werd gebeld door een
kunstenaar die vond dat hij
aandacht verdiende vanwege
zijn expositie in een meubel
zaak. Over de meubelzaak,
wat het eigen produkt betreft,
geen kwaad woord. Ze brengt
heel aardig stijlmeubelen uit
een interessante periode.
Daartussen hingen dan en
kele schilderijen - goed ge
schilderd! - krom getrokken,
half verstopt achter canapé's
en palmen etcetera en zonder
enige zichtbare informatie.
De kunstenaar als 'leuk' be
hang. De kunstenaar verdient
aandacht, maar niet op deze
manier.
De hierboven aangekon
digde expositie vindt plaats
in een zogenaamde wijnproe
verij. Maar hier heeft de beel
dende kunst een soort even
waardige plaats naast het an
dere handelsprodukt. Er is
een afzonderlijke wand en
een bovenetage, waar de kun
stenaar een goede ambiance
krijgt. Bovendien heeft men
zich verzekerd van een advi
seur, die thuis is in de kunst
wereld. Er zijn kunstenaars,
die zelfs op deze manier zich
niet willen 'encanailleren' en
enkel in galeries en musea
verblijven, maar anderen die
zich meer met 'het gewone le
ven' willen engageren vinden
hier een hele redelijke omge
ving.
Rien Timmers uit Roosen
daal heeft er dertien vrij
grote zwart/wit-tekeningen
opgehangen. Volgens de kun
stenaar zijn die ontstaan uit
directe emoties, die gevoed
zijn door een surrealistische,
ambachtelijke traditie. De ti
tels sluiten aan bij de dubbel-
sporigheid van het magische
en het realistische: 'Vis en
brood' naast 'Het gewicht van
de ziel'. Vooral de grote teke
ningen beneden verrasten me
met hun doorwerkte opbouw
én de geladen symboliek. Te
keningen met een grafische
inslag zonder eigenheid te
verliezen. Ook boven zie je
dat bijvoorbeeld in 'Lichtma-
chine'. Andere bladen,
waarop hij zich beperkt tot
een summier lijnenspel heb
ben, voor mijn gevoel, minder
draagkracht en neigen naar
het anecdotisch/karikaturale
zoals 'Mens in natuur' of 'Le
venslang'. als geheel een be
scheiden expositie die gezien
mag worden!
H.E.
Britt Houtkamp: 'Glasnost
in kunstvorm'. Kunstruimte
Onder de Toren, Torenpassa
ge, Breda. Open: woensdag
tot en met zaterdag 13.00-17.00
uur. Tot en met 29 oktober.
De actuele ontwikkelingen
in Rusland houdt velen bezig.
Zo ook Britt Houtkamp, die
bovendien vanuit een boed
dhistische levensvisie rea
geert. Op deze tentoonstelling
zegt ze met haar werk vooral
de periodes Brezjnev en Gor-
batsjov te verbeelden. Ze
hanteert daarbij alleen de
kleuren rood en zwart, die zij
representatief vindt voor de
Sovjet-republiek. Ze brengt
met deze kleuren emotionele
gebaren aan op papier, waar
bij telkens een kop door tra-
lie-achtige situaties priemt.
Ze heeft zich daarmee een
schilderkunstige beperking
Deze aquarel is van Jan van Loon. Hij maakte deel uit van de 'Noordelijke aquarellis
ten', die tot en met 23 oktober te zien zijn in galerie Bonnard, Berg 41, Nuenen. Verder
horen bij deze groep: Riny Bus, Jan Velthuis, Bert Botschchuyver en Jan van der Scheer.
Zij hebben nog twee gasten meegebracht: Wonnie Noppert en Harmke Haanstra. De ga
lerie is open van donderdag tot en met zondag van 14.00-17.00 uur.
opgelegd, die meestal nog bo
ven haar macht ligt. Er zijn
ook een aanal schilderijen die
een wat breder kleurpatroon
laten zien en daarmee tevens
een krachtiger expressie ten
toonspreiden. Britt is een
vrouw die behoefte heeft aan
het grote gebaar, dramatiek.
Een nog groter formaat en
onbeheerster omgaan met
meer kleur zou wel eens ver
rassender resultaten kunnen
opleveren dan het kader
waarbinnen ze zichzelf nu ge
vangen houdt. H.E.
Peter Kantelberg in Lokaal
01, Kloosterlaan 138, Breda,
open vr. zat. en zond. a.s. van
14.30-17.30 uur.
Peter Kantelberg schildert
vanuit zijn tenen, rustig en
bedachtzaam, verbaasd over
al hetgeen zijn onderbewuste
voor hem in petto heeft, aan
genaam verrast over hetgeen
hij produceert. Niet omdat
hem dat tot tevredenheid zou
stemmen, maar omdat hij
met dat door hemzelf gele
verde materiaal aan de slag
kan. Kantelberg tekent en
schildert binnen eenzelfde fa
se, hevig geïnteresseerd in
vorm. Vorm, die zijn onder
bewuste voortbrengt en die
hij niet verder wenst te dui
den dan tekens, die, hij geeft
het aarzelend toé, door hun
ronde vormen wel van orga
nische oorsprong moeten zijn,
ja.
Deze tekens vullen vele
bladen, waarover ze in een
sterk ritmisch patroon zijn
verdeeld. Ze doen denken aan
kevers, die in krachtige
zwarte lijnen, soms ook in ge
dekte kleuren zijn neergezet.
Soms vanwege het vormcon-
trast van verschillende soor
ten tekens op één blad, vaker
dezelfde vorm herhaald. Van
deze bladen wordt morgen
een selectie in de vorm van li
tho's op klein formaat, ge
bundeld in een bescheiden
oplage aangeboden voor
ƒ7,50.
Maar dit is slechts één kant
van het werk dat Kantelberg
in de drie weken in Lokaal 01
werkzaam was, heeft ver
richt. De tekens die in hem
'opborrelen' zijn voor hem in
deze serie een basis van
waaruit niet alleen getekend
maar ook geschilderd kon
worden. Op enkele grote doe
ken zette hij zijn tekens in
stevig zwart zodat ze meer en
meer op karakters, merkte
kens lijken en schilderde daar
gedeeltelijk een kleurige wol
kachtige formatie overheen.
Twee gelijkaardige doeken
worden tot een compositie
door een monochroom diep
blauw, ultramarijn doek, dat
als een brug ertussen ge
klemd is. Piepkleine blauwe
schilderijtjes op de rechter
wand zorgen voor een, zij het
losse verbinding, met de uit
één doek-met-teken bestaand
werk aan de tegenoverlig
gende wand. Het resultaat?
Door de met het uur wijzi
gende lichtval een steeds wis
selende confrontatie van vor
men en kleuren, die bij de
eerste aanblik shockerend
contrasteert en waarin bij
nadere beschouwing net zo
veel vormovereenkomsten als
contrasten te ontdekken zijn
L.R.
Cultureel centrum Schar-
poord te Knokke-Heist. Open:
alle dagen behalve ma. van
10.00-20.30 uur. Tot 25 okt. a.s.
Het cultureel centrum
Scharpoord te Knokke-Heist
ontwikkelt de laatste maan
den een verheugenswaardige
tentoonstellingsactiviteit.
Waren het onlangs de leden
van de Vereniging van
Vlaamse Kunstenaressen die
aandacht voor hun werk
vroegen, thans zijn het vijf
keramisten, die hier op ruime
schaal hun werk tonen: Phi
lippe Boutens uit Kortrijk
(37), Tjok Dessauvage uit St.-
Eloois-Winkel (40), Katrien
Maenhout, die woont en
werkt in Schilde en aan de
Californische Westkust (29),
Rik van de Wege uit Eeklo
(37) en Johan van Geert uit
Berchem (28).
Om met de laatste te begin
nen: Van Geert combineert
keramiek met 'objets trou-
vés'. Zijn objecten die een en
kele maal voor de bodem,
maar meestal voor de wand
gedacht zijn, bestaan voorna
melijk uit op him punt staan
de driehoeken uit de zijden
waarvan staalkabels, aan het
einde voorzien van pluimen
of beha-cups omhoog groeien.
Bij zijn staande objecten do
mineert de vorm van een ne
gerhut, aan de punt voorzien
van een pluim of kwast, ter
wijl menige keramiekhut ook
rust op een ondergrond van
haar.
Bij de meeste objecten
vraagt men zich af met welke
noodzaak en zin hier kera
miek werd gebruikt en op
naar verhouding zo kleine
schaal, terwijl toepassing van
hout eerder voor de hand ge
legen had. Van Geerts kera
miek is er werkelijk met de
haren bijgesleept en ik zou
me kunnen voorstellen dat hij
haar spoedig vaarwel zegt om
zijn objecten in andere mate
rialen te verwezenlijken.
Heel anders Tjok Dessau
vage wiens schaalachtige ge
halveerde bollen die behalve
dat ze door de draaitechniek
ontstonden, ook in keramiek
werden gedacht hoewel ze
dank zij de toegepaste glazu
ren soms aan andere mate
rialen herinneren.... Maar ze
zijn prachtig zoals ze daar
staan met hun komvormige
uithollingen en diepe insnij
dingen als urnen waarin
stilte wordt bewaard en be
schermd tegen het lawaai om
ons heen.
Ook Rik van de Wege is een
keramist van de zuiverste
klei om het spreekwoorde
lijke water hier eens te ver
vangen door de enige pas
sende materie. Hij bouwt zijn
figuurachtige objecten op uit
plaatjes klei, waarin hij soms
ijzeren staafjes als accenten
aanbrengt. Ondanks hun ge
raffineerde zandkleuren,
zwakke roden en blauwen
doen Van de Wege's klein-
plastieken juist door die op
bouw uit zoveel plaatjes bij
langer beschouwing ietwat
huisvlij tachtig aan. Waar hij
in ander werk minder ortho
dox van deze techniek ge
bruik maakt en grotere vor
men hanteert, werken zijn
plastieken opeens veel rusti
ger en vooral monumentaler.
De bontbeschilderd-fan-
tastische figuren en wezens,
die Philippe Boutens op
hoogst willekeurige en ge
zochte wijze modelleert, over
tuigen nog behagen.
Katrien Maenhout daaren
tegen toont zich in haar druï-
dentafels en skurriele dieren-
koppen op zcfek naar oude en
nieuwe mythen en is in elk
geval begaafd met een talent
waarvan nog veel te ver
wachten is.
W.E.
