1988
Annemiek Poelman» is
tevreden met kruimel
URNERS
oeren
egen Jo
Olympisch Jeugdkamp goede leerschool
SEOUL
r
GRETHA TROMP VOL BEWONDERING VOOR AANPAK OOSTDUTTSE MEISJES
flftTEM SPORT
Kapper scheert geen benen meer
Imponerend
Diploma
Intensiever
Hardheid
Nairn Sulaeu
grossier in ys
3 ^pciciiisc
Sovjet-atleten 'kapitalisten'
DE STEM SPORT 3
WOENSDAG 21 SEPTEMBER 1988
SEOUL - Gretha Tromp kijkt haar ogen uit in
Seoul. Tot een half jaar geleden kende bijna nie
mand de 24-jarige studente uit Heerhugowaard
en kende ze zelf de 'wereldsterren' alleen maar
uit de kranten en van de televisie.
NIEUWSOVERZICHT
"Soms voel ik me een spionne'
SEOUL - De Nederlandse Olympiërs zijn samen met de Am.
rikanen en de Sovjets de kapitalisten van het OiJ'
pisch dorp.
De meeste van hun internationale sportvriend] es
enige afgunst naar de vijftig gulden aan zakgeld die'
Oranje-klanten dagelijks hebben te verteren. Alleen de Amt
kaanse portemonnees zijn beter gevuld, want daarin verdwij
elke dag zeventig gulden. De Sovjets gedragen zich buiten hl
land als pure kapitalisten, want zij kunnen zich met een to-
lage van 40-60 gulden heel wat meer veroorloven dan bijvoor"
beeld de Zweden, die van 24 gulden moeten rondkomen. Nah
de grens van de armoede staan de deelnemers van Thailand,
Puerto Rico die met hun tientje zakgeld maar wat
de cola gratis wordt verstrekt.
kijken rn
aan'
jnhun
léven.
SEOUL - Wanneer sporters het haar van armen en benen wil
len laten verwijderen, zullen zij voortaan zelf het scheer®
ter hand moeten nemen. De kapper in het Olympisch dorpn
niet langer aan dergelijke extravagante verzoeken voldoen
Bij het organisatiebureau vam de Spelen regende het d
week klachten na een bericht in de kranten over een Afrj
kaanse atleet die zijn benen bij de kapper had laten schertiBóvjet Unii
„Ik snap best dat bijvoorbeeld zwemmers denken dat ze
sneller gaan, maar ik heb toch maar besloten om mijn tjj
voortaan alleen aan hun kapsels te besteden" ■-
onthutste Koreanen gerust.
SEOUL - Zolang de successen van de Oranje hockeyvrou
wen elkaar blijven opvolgen, moeten Nederlandse scheids
rechters vanuit de coulissen toekijken. Dat is de keerziji
van de medaille voor Annemiek Poelmans, één van de dri
Nederlandse hockeyarbiters tijdens het Olympisch toer
nooi. De Tilburgse behoort al jaren tot het puikje vand
wereld, maar floot nog nooit de finale van een groot toer
nooi. Omdat daarin steeds het Nederlands elftal optreed
zijn die voor haar verboden terrein.
Ook in Seoul neemt Annemiek
Poelmans op voorhand genoe
gen met de kruimels. „Wed
strijden uit de poule van Ne
derland mogen wij niet fluiten
en wanneer Oranje bij de laat
ste vier komt, zijn ook de halve
finales taboe; ook die waarin
Nederland niet speelt. Om van
een finale met Nederland maar
niet te spreken. Veel blijft er
voor mij en mijn collega Jo-
landa Mohlmann dus niet over.
Jammer misschien, omdat nu
de briljant] es aan je carrière
ontbreken, maar veel moeite
heb ik er niet mee. Ik heb liever
dat Nederland in de finale
staat dan ikzelf", cijfert Anne
miek Poelmans zich weg voor
het 'nationale belang'.
ai
i
_i
D
O
LU
CO
door Ton van
Kon Annemiek Poelmans als
speelster niet tippen aan haar
zus José, die als eerste in Ne
derland de grens van honderd
interlands passeerde,als
scheidsrechter is haar loop
baan niet minder imponerend.
En in elk geval opmerkelijk.
Eigenlijk was haar toetreden
tot 'het gilde' een toevalstref
fer. Toen in 1969 een gebroken
enkel een einde maakte aan
haar verdienstelijke loopbaan
als speelster, koos Annemiek
Poelmans immers voor het
trainersvak. Voortkomend uit
de school-Van Heumen maakte
zij al snel furore als coach.
Haar ster steeg 'met stip', toen
Jamaica zijn damesploeg voor
een half jaar aan haar toever
trouwde. Die eervolle opdracht
bracht haar, op weg naar het
wereldkampioenschap in Edin
burgh, in Santander voor een
oefentoernooi. Het werd een
gedenkwaardige tussenstop,
want al snel bleek dat de Span-
j aarden aan alles hadden ge
dacht, behalve aan het invite
ren van bekwame scheidsrech
ters. „Het was een ramp en al
na een dag werd elk land ge
vraagd zelf een scheidsrechter
te leveren. De president van de
Jamaicaanse bond droeg
prompt zichzelf voor, maar op
advies van de speelsters viel de
keus op mij. Mijn enige erva
ring bestond uit het leiden van
trainingspartijtjes. Laat staan
dat ik een scheidsrechtersdi-
ploma had. Niettemin floot ik
daar twee officiële interlands".
Drie jaar later haalde zij in Ne
derland haar diploma, het be
gin van haar derde hockeycar-
rière, die als scheidsrechter. „Ik
gaf mezelf een half jaar de tijd
om te kijken of ik een goede
scheidsrechter zou zijn", herin
nert Annemiek Poelmans zich
haar ongeduld. Haar keus
bleek echter een schot in de
roos. Na drie duels maakte zij
haar entree in de eerste klasse,
een jaar later beleefde Rotter
dam haar Nederlandse debuut
als international. Intussen is zij
met bijna vijftig landenduels al
een routinier, toegetreden tot
de mondiale top-15 (grate one-
scheidsrechters) en nu dus een
van de twaalf Olympische re
ferees.
Haar voorgeschiedenis als
speelster en trainer/coach
kwam Annemiek Poelmans
goed van pas: „Ik weet niet
precies wat mij tot nu een
goede scheidsrechter heeft ge
maakt, maar het kwam na
tuurlijk goed van pas dat ik op
niveau heb gespeeld en ook als
coach altijd in het tophockey
heb verkeerd. Goed fluiten is
meer dan de regels kennen en
toepassen. Je moet het spel
'zien'. Bovendien moeten de
speelsters jouw autoriteit ac
cepteren. Wat dat betreft hei
ik het voordeel van mijn erva
ring als lerares lichamelijke
opvoeding aan het Odulpü-
lyceum. Leiding geven is et«
deel van mijn vak. Heteenjtó
gewoon goed bij het
Verder is er niets ingew
aan. Voor mij is fluiten gewon
een leuke bezigheid, waard»:
ik wat zie van de wereld»
contact houd met mijn
riete sport".
Van een foutje ligt Annemiek
Poelmans allang niet meer
wakker. „Tenzij die fout beslis
send is voor de uitslag. Dan he
ik een slechte zondagavond, at
als een speler die baalt van es
voor open doel gemiste km
Het fluiten is intussen tl
moeilijker geworden,
hockey op kunstgras veel snel
Ier en intensiever is gewordt'.
De hockeyregels zijn bovendiea
veel gecompliceerder dan bij
voorbeeld die bij voetbalDt
buitenspelregel vind ik noga
tijd de moeilijkste, want
moet op twee dingen tegel
letten. Fysiek kan dat eigenl
niet en dus moeten er wel fa
ten worden gemaakt,
vind ik ook het moeten toeken
nen van een strafcorner
pijnlijk, omdat de
(een doelpunt) soms niet in»
houding staan tot de
dige overtreding zoals
die per ongeluk tegen je
komt", maakt Poelmans get'»
van enkele gewetens bezwas
waarmee het spelregelboek
haar opzadelt.
In Seoul blijven die op
achtergrond. In de po®
waarin Poelmans en Mo"
mann fluiten, kan het er i»
mers heet aan toegaan. Daaï
opereren Canada en Zuidkoüj
die zelfs in het fysiek gegroeü
vrouwenhockey voor erker'
schavers doorgaan. „Ik heb®
verhalen ook gehoord. Voorffi
is Zuidkorea een onbescW
blad. Maar met harde p
heb ik nooit problemen,
neer je meteen de tour
strak houdt, weet iedereen*
hoe ver men kan gaan.
trouwens te denken van de®
derlandse topper tussen A*
sterdam en HGC; daarin g^;
het er feller aan toe dan in'
meeste interlands", weet An*
miek Poelmans.
Langzamerhand begint-
gens de opmars van het
hockey en de zakelijkheid®
de topsport de Tilburgse pa*
te spelen: „Vroeger was hot»
toch een stuk gezelliger-
het toenemen van de belang*
is vooral bij de vrouwen
stuk van die sfeer verdwei*
Bij de mannen schrik ik
zelfs van de hardheid. 1
mezelf dan ook nog niet zo
fluiten in de hoofdklasse
mannen, zoals Jolanda
mann het komende sa
gaat doen. Zij wordt daa*J
de eerste vrouw in de
top en ik denk dat zij
is echt een kei, de top vaj,
wereld", zet Annemiek
mans haar collega op een w
stuk. De ware OlywP®
geest heeft haar duidelij'
zijn greep.
«OUL De Nederlands
fnners zijn op de eerst
van de Olympisch
wedstrijden ver bene
normale niveau ge
iwen. Het peil waaro
Merry Détant en Eri
„nt gewoonlijk fietsen, zo
L enkele garantie gege
jn hebben voor medaille
;rre van dat.
Iaar wanneer Thierry Détai
zijn tijdrit uitkomt op o
Wende plaats in 1.07,5
Iter de tijdrijders uit onde
lere Brazilië, Argentini
„an Zuid-Korea en Finlar
op meer dan drie seconde
lan Olympisch kampioe
leksandr Kiritsjenko uit c
ie, is er iets mis.
Nairn Suleymanoglu
weer een nieuw wereldr
SEOUL (ANP) - Vroe
lamanov en toen was
gewichtheffer. Tegeni
dergewicht de Turks
unieke solist in de wen
Vier keer winnaar van c
tels en twee wereldkamj
Daar voegde hij dinsdag
Olympisch goud aan toe.
ten, verbeterde hij telken
De nieuwe toppers staé;
taal van 342,5 kg.Zijn vr
frov bracht dertig kilogra
Chinees Huangming Ye n
Sulaemanoglu werd Ti
Bulgarie, via Australië
enige jaren geldt hij als c
kilogram. Zijn oude wei
Kg. De jongeman grossiei
feaanse hoofdstad kwam
kis vijftienjarige, nog B
Verenigde Staten gevesti
^()°r Paul van der Voort
JRCELONA-De Spa;
s heeft haar leden c
«hg uit protest tege
om de trainerspapi
n.
iber,
fPetitie-
oefenme
verzcx
kff^fhging van oei
neS alle trainers »Cw
nend weekend, 24 en 25 se
-L tijdens de eerste van
tó!,, "wedstrijden niet
5\k Plaats te nemen. C
I dwwijs op de landeli
n van oefenmeesters
enkele uren wore
sft De trainersbc
'est>f^neens ^sloten
1 ril Cruilff' voor te legf
terLSportraad van het
e van cultuur.
ijk»1'
inlPaanftrainers zijn x
8 dat Cruijff niet
Gretha Tromp, hier in actie tijdens de Fanny Blankers-Koen Games: „Ik wil niets aan mijn hoofd hebben zondag".
- FOTO DE STEM/JOHAN VAN GUHP
nie zat Gretha Tromp op de tri
bune. „Daar kun je alles veel
beter zien. Bovendien had ik
geen zin om uren in de felle zon
te gaan staan. Dat is niet goed
voor mij".
Komende zondag moet Gre
tha voor het eerst de baan op.
Dan staan de series van de 400
meter horden op het program
ma. „Maar ik ga voor die tijd al
eens naar het stadion. Om te
kijken waar ik moet zijn om
me te melden en zo. Het is niet
bevorderlijk voor de concen
tratie als ik dan nog overal al
les moet gaan zoeken. Ik wil
niets aan mijn hoofd hebben
zondag. Ja, ik probeer op die
kleine dingetjes te letten".
Het enige waar de Neder
lands kampioene op de 100 en
400 meter horden niet op let,
zijn de verwachtingen. Aan be
spiegelingen rond haar kansen
gaat ze zich niet te buiten.
„Waarom zou ik?", vraagt ze
zelf. „Ik ga de baan op om zo
goed mogelijk te presteren. Een
Nederlands record zie ik wel
zitten. Maar op welke plaats ik
eindig, kun je niet zeggen. Als
ik mijn record verbeter, heb ik
in ieder geval niet gefaald".
SEOUL - De jeugd moet
zo vroeg mogelijk geleerd
worden sportief met elk
aar om te gaan, dat is de
vrije vertaling van een
artikel in het Olympisch
handvest. Dat is ook de
reden waarom sinds de
Spelen van 1972 (Mün-
chen) de organisatoren
van de Olympische Spelen
verplicht zijn een jeugd
kamp in te richten.
Nederland heeft daar steeds
aan meegedaan, omdat het
NOC zich op het standpunt
stelde dat het belangrijk was
de sportjeugd kennis te laten
maken met leeftijdsgenoten
uit andere landen in een vrij
competitief verband, met
daarnaast ook aandacht voor
andere zaken als sport.
Ook in Seoul is er dus een
Nederlandse afvaardiging,
bestaande uit acht meisjes en
acht jongens, onder leiding
van Eef Kmamerbeek, die
zelf aan drie Spelen heeft
deelgenomen en die door zijn
werk en contacten met beide
voeten stevig in de sportwe
reld staat. De Nederlandse
jeugdploeg is niet gehuisvest
in het Olympisch dorp, maar
in Family Town, een andere
wijk van Seoul en straks
zonder twijfel woonruimte
biedend aan gezinnen die uit
hun krotjes verdreven zijn.
Het programma van de jonge
sporters bestaat in de Zuid-
koreaanse hoofdstad veelal
uit het bezoeken van wed
strijden, het maken van trip
jes. Er is zelfs een logeerpar
tij bij Koreaanse families ge
organiseerd om eens te va
riëren op het kampleven.
Maar het bezoeken van
door Frans van der Mespel
wedstrijden staat natuurlijk
voorop. Daarom was Robert
van de Vin zondag een zeer
aandachtig volger van de ca
tastrofe van het Oranje
kwartet op de 100 km-ploe-
gentijdrit. Dat was niet zo
verwonderlijk, omdat de
slanke renner uit Budel-
Schoot zelf ook in de natio
nale wielerselectie zit, de
hele voorbereiding van de
Seoul-equipe in Amerika
heeft meegemaakt.
„Ik heb hier natuurlijk
mijn fiets mee naar toegeno
men", zegt de achttienjarige
Van de Vin. „Ik zal mijn con
ditie toch op peil moeten
houden, want voor mij is het
seizoen nog niet afgelopen.
Daarom train ik ook met de
j ongens die hier voor de wed-
strijden zijn. Ze rijden me er
niet gemakkelijk af".
De eerste dagen had Ro
bert van de Vin het wat min
der naar zijn zin. „Ik vind
museums bezoeken hart
stikke interessant, maar dat
hoeft voor mij niet iedere
dag".
Eef Kamerbeek mengt zich
in het gesprek. „Dat komt
ook omdat de accommodatie
waar wij zaten - een oplei-
Eef Kamerbeek: „De jeugdsportlieden moeten leren de sfeer te herkennen".
FOTO VNU DAGBLADENGROEP
dingsinstituut van een poli
tieke partij - wat tegenviel.
Er zouden tennisbanen zijn,
maar er was alleen een zand
vlakte en ook andere recrea
tieve dingen waren niet opti
maal. Gelukkig heeft Robert
nu zijn fiets, maar anders
ben je toch aangewezen op
wedstrijden bezoeken en
tochtjes maken".
Dat laatste is ook al in
ruime mate gebeurd. De Ne
derlandse jeugdgroep heeft
al op de Golden Tower ge
staan en heeft het dorp be
zocht waar de oeroude am
bachten nog worden beoe
fend. Maar het voornaamste
blijft toch het bezoeken van
de wedstrijden.
Kamerbeek heeft vol
doende kaartjes gekregen en
via Seoul-sponsor Philips
nog wat extra toegangsbe
wijzen versierd, waardoor
vrijwel iedere tak van sport
die op het verlangenslijstje
staat, kan worden bezocht.
Het is logisch dat de zelf be
oefende tak van sport hoge
prioriteit heeft. Robert van
de Vin zal de wielerwedstrij
den niet overslaan en het
zelfde geldt voor de Veghelse
dressuurruiter Wilco Bou-
mans, de Maastrichtse ge
wichtheffer Mike Beckers, de
tafeltennisser Bart van Haa-
ren, de jeugdkampioene ten
nis Eveline Hamers, de turn
ster Miranda van de Borst,
om er maar een paar te noe
men. Maar daarnaast is er
ook een gezonde interesse
voor andere takken van
sport, waarbij atletiek en
tennis hoog scoren.
Kamerbeek: „Ik heb ge
lukkig voldoende kaartjes
om aan de vraag te voldoen
en mocht ik in de problemen
komen, dan valt er altijd nog
wel wat te ruilen".
Nu, zes maanden later, loopt ze echter op het atletiek-
baantje bij het atletendorp temidden van al die meiden,
die ze tot voor kort alleen maar van afstand kon bekij
ken.
„Bij het NOC zijn ze er van
uit gegaan dat er jeugssport-
lieden moeten worden afge
vaardigd, die mogelijk zelf de
volgende Spelen meemaken.
Dat heb ik trouwens in het
verleden al eens meege
maakt. Marian Olyslagers
heb ik in het jeugdkamp ge
had en nu komt ze uit op de
Spelen zelf en zo zijn er meer
voorbeelden. Ze moeten leren
die sfeer te herkennen. Tegen
elkaar strijden om de me
dailles, maar toch in een
sportieve, vriendelijke sfeer".
Het jeugdsportkamp in
Seoul bevat duizend sportlie
den uit 52 landen, waarbij de
twaalf landen van de Euro
pese Gemeenschap. Kamer
beek nog een keer: „De
twaalf ploegen uit de ge
meenschap zijn zelfs door de
EG een beetje gesponsord
met wat kleding. Dit alle
maal om de eenwording in
1992 te benadrukken. Toch
een mooie gedachte".
„Het is fantastisch gewoon",
geeft ze eerlijk toe. „Als ik zelf
niet train, loop ik rond, bekijk
de aanpak van onder anderen
de Oostduitse atletes en maak
hier en daar een praatje".
Op het eerste gezicht heeft
Gretha het dus best naar haar
zin in Seoul, maar dat blijkt
toch niet helemaal waar. Ook
zij kreeg bijvoorbeeld te maken
met de amateuristische aan
pak, waarmee de atletiekbond
soms uit de hoek kan komen.
Tromp: „Ik had, schriftelijk,
gevraagd ook te mogen starten
op de 100 meter horden als ik
toch in Seoul was. Dat was
geen probleem zei de bond,
maar uiteindelijk hadden ze
me niet ingeschreven, omdat ik
volgens haar niet voldaan had
aan de B-limiet. Later blijkt
gewoon dat men niet eens wist
wat die limiet was. Ze hebben
me beloofd dat nu toch nog al
les in orde zou komen".
Problemen rond de accredi
tatie van haar persoonlijke
trainer Wil Westphal verhoog
den de irritatie bij de horden-
specialiste, die dit jaar op al
haar nummers haar persoon
lijke record verbeterde.. Maar
het meest kan zij zich opwin
den over de ophef die gemaakt
is rond de estafette-ploeg. „Dat
opgeblazen gedoe rond ons. Be
lachelijk gewoon", zegt ze on
gewoon fel, „maar het ergste
van alles is dat ik afhankelijk
werd gemaakt, door de bond,
van collega's die niet eens aan
de Olympische limiet hadden
voldaan. Als Nelli Cooman of
Els Vader geblesseerd geraakt
zou zijn, zou de estafette-ploeg
niet eens ingeschreven worden
in Seoul en had ik ook thuis
kunnen blijven. Dat is toch te
gek om over te praten eigen
lijk".
In het zonnige Seoul, waar
maandagmorgen voor het eerst
sedert meer dan een week don
kere wolken de hemel bedekten
en de regen voor een welkome
afkoeling zorgde, heeft Gretha
Tromp al die tegenslagen van
zich af proberen te zetten. „Dat
moet ik nu allemaal vergeten.
Ik moet me concentreren op de
Spelen zelf".
De blessure aan haar achil
lespezen, waar ze begin augus
tus last van kreeg, is helemaal
genezen. „Mede door die bles
sure heb ik het een paar weken
rustig aan moeten doen. Dat
kwam me goed van pas, omdat
ik toch eigenlikjk te veel ge-
D
O
UI
co
door Giel Hendrix
daan had de voorgaande we
ken", aldus een uitgeruste
Tromp. Vorige week vrijdag
kwam ze, na een kort opont
houd in Nagano, aan in de
Zuidkoreaanse hoofdstad. „Het
bevalt me hier uitstekend. Als
ik alles tevoren had geweten,
had ik dat trainingskampje in
Japan overgeslagen en was ik
meteen hier naar Seoul ge
reisd".
Steeds weer gluurt de Neder
landse gefascineerd naar de at
letiekbaan, waar atletes uit de
DDR trainen. „Soms voel ik me
net een spionne, maar ik vind
het gewoon leuk om te zien hoe
die Oostduitse meisjes trai
nen".
Ze heeft al veel geleerd van
dat kijken. Oefeningen die de
training leuker en afwisselen
der kunnen maken. „Daar heb
ik nu natuurlijk niets aan, om
dat ik mijn eigen patroon niet
kan verstoren. Maar straks, na
afloop van de Spelen, kunnen
Wil (trainer Westphal) en ik
die dingeljes inbouwen. De
DDR-meisjes hebben echt ple
zier op de baan. En wat me het
meest opvalt, is dat ze een ploeg
vormen. Niet gedwongen of zo,
maar min of meer als vriendin
nen gaan ze met elkaar om. Het
is een hechte eenheid, zeker die
estafette-ploeg. Dat kun je van
ons Nederlandsen niet zeggen.
Wij zijn veel individualisti-
scher ingesteld. We gaan ieder
onze eigen weg. Af en toe trai
nen we eens op de estafette-
wissels en dan gaan we weer
uit elkaar. Wat dat betreft
kunnen we nog veel leren van
die Oostduitsen".
In het Olympisch dorp zit Gre
tha Tromp met de andere atle
tes op de zeventiende verdie
ping. „Op de huisvesting is
niets aan te merken. Het nadeel
is alleen at we maar één lift
hebben. Als je iets vergeten
bent, duurt het soms wel twin
tig minuten, voordat je op en
neer bent gegaan. Dat is wel
eens lastig, maar zo is er overal
wel iets".
Tijdens de openingsceremo-
