Turbo-alpinisten geven het slechte voorbeeld 1 De Cote d'Azur is honderd jaar GARRIE EN HAAR VIJFTIG CHINEZEN VAN 'T STAATSCIRCUS RUIZE OP Dubieuze dialogen (87) LEASIN< CENTRL .DE STEM EXTRA OP MAANDAG 15 AUGUSTUS 1988 Klok Eten Op en neer 'Expert' MONT BLANC IN VUFENHALF UUR BEDWONGEN Zes jaar Niet aanmoedigen Haaks Dodelijke afloop BRESKENS - De bemanning* de Breskens 50 en 45 ontvinger jopen zaterdag uit handen )ostburgse burgemeester J. Ie wimpels voor respectieve: este garnalenvangers en zeev 8 Miljoen Minder rijken Tegen de muur BR Tr [ond-op-mond 'eademing redt 'Oese kleuter T48 Geen klok maar flikken Vanaf half juni tot diep in oktober is ze de steun en toe verlaat van vijftig Chinezen: Garrie van Pinxteren (29), die net afgestudeerd is als sinologe in Leiden, tweemaal langere tijd in China verbleef, en nu is ingehuurd om de leden van het Chinese Staatscircus - van dinsdag tot en met zondag in Nijmegen, daarna o.a. in Arnhem - in het verre en vreemde Nederland enige communicatiemoge lijkheid te verschaffen. „East is east and west is west - and never the twain shall meet? Nee hoor, ik geloof niet dat de dichter gelijk had. Oost en west kunnen elkaar best ontmoeten - maar je moet wel eerst een heleboel decoderen." Door Boet Kokke De Chinese circusartiesten zijn bepaald wel wat ge wend -de meesten hebben al heel wat afgereisd. Maar toch schrokken ze zicht baar, toen ze bij hun aan komst naar de bus werden gedirigeerd door een zeer westerse vrouw die Chinees sprak. „Ze hebben wel overal tolken, maar dat zijn zonder uitzonde ring Chinezen die een andere taal spreken. Dit vonden ze heel vreemd. Maar toen het me lukte een paar zoekgeraakte koffers snel boven water te krijgen was het ijs gebroken." Garrie van Pinxteren ging min of meer per toeval sinolo gie studeren, een kleine tien jaar geleden. „Als ik echt had beseft hoe moeilijk het was, was ik er nooit aan begonnen. Ik spreek nóu nog beter Engels dan Chinees, en daar heb je dan negen jaar voor gestudeerd. Maar ik vind het al heel mooi dat de meeste Chinezen aan de telefoon denken dat ze met een landgenoot uit de een of andere uithoek praten. In '82 studeerde Garrie in Sjanhai oude Chinese geschie denis met een aantal collega's uit Leiden. Dat beviel haar zo goed dat ze op eigen houtje te rugging en een opleiding in de theaterwetenschap volgde in Peking. Dat kwalificeert haar in veel opzichten voor het bege leiden van in Nederland optre dende Chinezen. Ze fungeert als tolk bij interviews en regelt uiteenlopende zaken. „De gekste dingen", zegt ze, „want die mensen spreken meestal geen woord over de grens. Zien ze hier in het motel zo'n achthoekige Drosteklok boven de balie hangen, en er onder een stapel achthoekige dozen met flikken. Die schaffen ze zich onmiddellijk aan, maar dan moet ik er wel als de kip* pen bij zijn om te voorkomen dat ze straks teleurgesteld ont dekken dat er niet zo'n mooie klok in zit." Chinezen die hier voor het eerst komen moeten ivel vreemd tegen onze samenleving aankijken, veronderstel ik. „Sommigen wel, maar deze groep reist veel. En komt bo vendien uit Kanton, dat ligt te gen Hongkong aan - daar is de sfeer al vrijer en rijker. Ze zijn in Amerika geweest, in Argen tinië -wat hun hier voorname lijk opvalt is dat alles in Neder land zo keurig geregeld is, en dat de politiek zo stabiel is." „In Amerika, zeggen ze, voel den ze bepaalde spanningen die hier ontbreken. En waarover ze zich telkens verbazen: het ge ringe aantal mensen dat hier zo'n tournee organiseert. Het geen mij niet verbaast, want als je met een klein groepje naar China gaat krijg je on middellijk vijftien begeleiders om je heen. Zijn ze verbaasd over de Neder landse welvaart en levensstijl? „Wat ze ronduit verbijste rend vinden, dat is dat er in zo'n rijk land zo saai en fanta sieloos wordt gekookt. Daar begrijpen ze niks van -voor hen is eten echt cultüür. Maar ze hebben een eigen arts bij zich die tevens kookt, en prima. Nee, ze lopen niet binnen bij de Chinees op de hoek, en ook niet bij de gespecialiseerde Kanto- nees. Ze vinden dat wat die ser veren nauwelijks nog iets met de échte keuken te maken heeft. En met een biefstuk hoef je ze helemaél niet te verras sen. Zo'n groot brok vlees in de pan en verder niks, terwijl je er zulke leuke dingen mee kunt doen - daar begrijpen ze geen bal van." Bij een woord als 'staatscir cus' denk je aan lieden die alle maal keurig lid zijn van de par tij en ideologisch doorkneed. Klopt dat beeld? Garrie: „Nee - niet méér. Het valt me op dat er, anders dan in '85, geen 'overbodige mensen' meer bij zijn - lieden die niets met het circus te maken had den maar kennelijk waakten over de zuiverheid in de leer. Nou is er een directeur die aan het circus werkt, en die veel minder goed weet wat de goeie antwoorden zouden moeten zijn.Ze praten ook veel min- „In ieder geval zijn er weinig culturen die zoveel van de onze verschillen als de Chinese. Maar daarachter zitten mensen die toch erg veel op ons lijken". - foto Gelderland pers der geremd in interviews dan vroeger." Is die liberalisering je ook in China opgevallen? „Dat is heel leerzaam voor een westerling. Hier zetten lij nen zich meestal dóór, daar gaat het veel meer op en neer. Eerst heb ik er de periode van meer vrijheid meegemaakt, toen werd men, door een cam pagne tegen 'geestelijke ver vuiling', weer veel gereserveer der. En nu mag er kennelijk weer méér." We praten over oost en west - en de verschillen. Beschouwen de Chinezen de westerling nog als een barbaar? Gerrie: „Dat is iets wat nooit iemand in mijn gezicht zal zeg gen, hier noch daar. Ik ver moed dat ze diep in hun hart wel vinden dat wij aan hun be schavingspeil niet toe zijn - maar te beschaafd zijn om het te zeggen. Anderzijds hebben ze een enorme bewondering voor onze technologie, en die is nog niet getemperd, zoals bij ons. Ze zijn nog niet toe aan zoiets als 'het milieu' - ze wil len nog vooruit, zoals wij in de periode na de oorlog." „Ze kijken natuurlijk wel vreemd aan tegen een land als Nederland, dat in hun ogen - tenslotte herbergt China een vijfde van de wereldbevolking - maar een dörp is. En dat het circus telkens een 'uur' ver huist is ook al zo vreemd: thuis liggen er dagen tussen afbre ken en opbouwen. Daarom ver baast het ze ook niet dat het hier goed geregeld is. De stan daardopvatting is: met vijftien miljoen mensen is dat niet zo'n probleem - maar probeer het eens met een miljard. Tot zover de Chinezen over öns. Maar nou omgekeerd. Garrie: „Het gemak waar mee hier over zo'n eigen wereld als China wordt gepraat is ver bluffend. Iemand die drie we ken door China heeft gereisd, geldt als een expert. Dat zou niemand accepteren van iemand die drie weken in Frankrijk is geweest." „Werkelijk, ik hoor verhalen van China-vakantiegangers in de geest van 'maar dit en dat doen ze helemaal verkeerd, ik wil ze wel eens even laten zien hoeEn dat is nou het leuke van de Chinezen waar ik nou mee optrek. Die doen dat nóóit - wel het tegenovergestelde. Ik hoor regelmatig: 'hé, doen jul lie dat zó? Dat is eigenlijk heel handig, daar kunnen we wat van leren'..." Zijn Chinezen wezenlijk ver schillend van ons? „Daar was ik al bang voor, want dat is de moeilijkste vraag. In' ieder geval zijn er weinig culturen die zoveel van de onze verschillen als de Chi nese. Maar daarachter zitten mensen die toch erg veel op ons lijken. Je moet leren een hele boel te decoderen. Als je alle codes kent zijn er niet zoveel verschillen." „Ik heb in China héle goede vrienden, maar je moet je blij ven realiseren dat je zelden ge noeg hebt aan een half woord, zoals dat wel het geval is met een Nederlander waar ik mis schien de pést aan heb. Je hebt toch dezelfde achtergrond." Nog een paar maanden trekt Garrie op met het Chinese ge zelschap - denkt ze er wel eens over om zich blijvend in China te vestigen? Door Bob van Huët CHAMONIX - 'Turbo-alpinisme'. Zo zou men de nieuw ste rage in de Franse Alpen kunnen noemen, die erop neerkomt de Mont Blanc (4807 meter en hoogste top van Europa) zo snel mogelijk op en af te rennen. Het jongste record werd onlangs gevestigd door Laurent Smagghe, een 26-jarige driekamper uit Grenoble. In vijf uur, 29 minuten en 30 seconden spurtte hij vanaf het stadhuisplein in Chamo- nix naar het eeuwig be sneeuwde 'dak' van Europa en terug. Hemelsbreed een afstand van ongeveer 20 kilo meter, maar met een hoogte verschil van 3800 meter. De perfect getrainde Smagghe verbeterde het vorige record van de Zwitser Jacques Ber- lie (37) zo met bijna acht mi nuten. Een record overigens dat nog geen twee weken oud was. De snelste alpinist aller tij den vond bij zijn triomfale te rugkeer in Chamonix niet dat hij ondoordachte ririco's had genomen. In drie uur en 56 minuten was hij naar boven gehold, inclusief een twee mi nuten durende 'bandenwissel' (van normale loopschoenen naar zolen met spikes) aan het begin van de sneeuwvel den. Op de top had hij niete- min zeven minuten achter stand op het schema van Ber- lie. „Maar ik wist dat ik snel ler zou afdalen", aldus Lau rent Smagghe. Om zijn on zichtbare rivaal voorbij te streven gebruikte de werk loze bouwvakker een simpele techniek; liggend op zijn buik gleed hij in vliegende vaart, 'gecontroleerd', naar beneden. „Dat is erg leuk en je kunt nog uitrusten ook. Uiteraard vermijd ik de ijskegels", liet hij de verzamelde pers op het plein van Chamonix weten. Soms treedt de Franse gendarme resoluut op op de flanken van de Mont Blanc. Hier wordt een toerist teruggestuurd die van plan was om met vrouw en twee kindertjes naar boven wilde. - fotoap De voorbereiding van de spectaculaire bliksemexpedi- tie duurde zes jaar. Smagghe zegde een paar maanden ge leden een tijdelijke baan in de bouw op en sloot bij een bank een persoonlijke lening af van 20.000 franks (ongeveer 6500 gulden) om zich helemaal aan zijn recordjacht te kun nen wijden. De atleet werd daarbij nauwlettend gevolgd door sportartsen aangezien het lichaam nogal op de proef wordt gesteld bij dergelijke krachttoeren onder extreme omstandigheden. Hoewel de finish van de snelvoetige bergkoning deed denken aan die van Steven Rooks op de Alpe d'Huez was burgemeester Michel Charlet van Chamonix niet onver deeld gelukkig met alle publi citeit rond het evenement. Bijna plichtmatig daalde hij even uit zijn werkkamer af om de nieuwe, Franse, re cordhouder de hand te schud den. „Persoonlijk wil ik dit soort prestaties liever niet aanmoe digen", zegt Charlet een paar dagen na het feest. „Er be staan wel andere pistes dan het hooggebergte zijn om re cords tff breken". De verant woordelijke man voor de red dingsoperaties in het Mont Blanc-massief vreest dat an dere, minder getrainde en minder goed de weg wetende bergfanaten door de vlie gende bergracers weieens op ideeën zouden kunnen wor den gebracht. „Ik kan na tuurlijk niemand tegenhou den zolang het om individuele prestaties gaat. Maar voor georganiseerde marathons zal ik nooit toestemming ge ven. Ik heb niets tegen spec taculaire uithoudingsproe- ven, maar als iemand moe is moet hij langs het parcours kunnen uitrusten. Ik moet dan geen reddingsploegen hoeven uitsturen om zo'n deelnemer met een helicopter van een gevaarlijke plek op te pikken". De tamelijk nonchalante ma nier waarop de recordjagers over kloven en langs ijspegels schichten en telkens nieuwe stukken afsnijden in de afda ling staan haaks op de in het dal gepreekte voorzichtig heid. In Chamonix gaat men prat op het nog niet zo lang geleden opgerichte Bureau voor het Hooggebergte. Berg gidsen en de locale meteoro logische dienst geven desge vraagd gratis adviezen aan toeristen en alpinisten. „We houden een soort dag boek bij met aantekeningen van en voor bergbeklimmers. Waar zijn de gevaarlijke pas sages? en dat soort zaken. Met deze service hopen we de mensen de bereiken die zich geen gids kunnen veroorloven of per se zonder begeleiding omhoog willen. Een goede voorbereiding, kennis van za ken en degelijk materiaal, dat is wat wij hier 'la vraie mon- tagne' noemen. Vlak voprdat Laurent Smagghe in sportbroekje, T- shirt en (vanaf 4000 meter) windjack de Mont Blanc be stormde lieten de prefecten van de vier Franse Alpen-de partementen weten dat de bergen in juli weer een hoge tol had geëist. Bij ongeluk ken, meestal valpartijen, kwamen 21 mensen om en vielen 190 gewonden. Naar twee alpinisten wordt nog steeds gezocht. „Gemiddeld gebeuren er in de Franse Alpen elke zomer tus sen de 100 en 150 ongelukken met dodelijke afloop", zegt Daniel Meot, gids bij de pres tigieuze Compagnie des Gui des de Chamonix Mont Blanc. Hij wil niets afdoen aan de sportieve prestaties van Smagghe en de andere berg racers, maar zou het toch be treuren als men nu zou den ken dat de Mont Blanc „een fluitje van een cent is". Toch verbaast het Meot een beetje dat er mensen zijn die blijk baar zo snel mogelijk naar boven en naar beneden wil len, zonder van het fenome nale landschap te genieten. Zo'n 3000 bergbeklimmers lukt het ieder jaar de tech nisch niet al te moeilijke Mont Blanc te bedwingen. Rijke Amerikanen laten zich wel eens met een helicopter afzetten voor wat foto's in het familiealbum. Degenen die echter op eigen kracht boven willen moeten zich aan een minimum aantal veiligheids regels houden, onderstreept Daniel Meot nog eens ten overvloede. Hoewel ons land geen en kele berg van betekenis rijk is heeft het Nederlandse klim- volk in Chamonix een rede lijk goede reputatie opge bouwd. „Over het algemeen zijn de Hollanders wel se rieus. Kalmer in ieder geval dan klimmers uit de Latijnse landen die wel van een stuntje houden", vindt de gids. Burgemeester Charlet is het daarmee eens en stelt „Nederlanders zijn geen ka mikazes". V. d. M.: Ha, filosoof! Je komt als geroepen. Gazit- ten. Wat wou je drinken? O'Mill: Hoe zo geroepen? Een vieutje! V. d. M.: Max had het daar net over het ontologisch godsbewijs, maar niemand aan tafel weet wat dat is en Max kan het niet uitleggen. Heb jij daar ooit van ge hoord? O'Mill: Ja, als ie dat Ansel- mus bedoelt, dan wel, ja. V. d. M.: Is dat echt een be wijs van Gods bestaan? O'Mill: Gelukkig niet. Als het bestaan van God ooit echt betvezen wordt is dat het einde van het geloof. Wat te bewijzen valt heet wetenschap. Geloven is aanvaarden als waarheid wat niet bewezen is. Het verstand te bovengaand ge loof is de mens tot steun en troost in het uur van nood en dood. Wetenschap is van geen waarde in uren van benauwenis. V. d. M.: Dat ben ik met je eens, maar hoe zit het dan met dat ontologisch gods bewijs van Max of van wie zei je? Wilhelmus? en wat is dat: ontologisch. O'Mill: Anselmus.van Canterburry en ontologie is dat deel van de metafy sica dat zich bezig houdt met het wezen van het be staan der dingen. v. d. M.: Alsjeblief! En hoe luidt nou dat zogenaamde godsbewijs? O'Mill: Het meest vol maakte wezen dat de mens zich voor kan stellen is God en die moet dan ook be staan, want bestond Hij niet dan ontbrak dat aan zijn volmaaktheid en aan het meest volmaakte wezen ontbreekt niets. Ergo God bestaat. Parade Partner in Autoleasing Leasing Centrum B.V. Mech 4903 RE Oosterhout Tel. 01 v. d. M.: Is dat geen woord goochelarij? O'Mill: Volgens professor Ayer wel. Die noemt het bewijs bullshit omdat het bestaan van iets niets toe voegt aan de definitie er van. v. d. M.: Dat zegt prof, ja, maar klopt dat? O'Mill: Ik dacht van wel, ja. v. d. M.: Geef eens een voor beeld. O'Mill: Nou, neem een cen taur. Volgens de definitie is dat een mythologisch we zen, half man, half paard. Als er nou een levend ex emplaar wordt ontdekt en gevangen in het hartje van Burkina Fasso of de Belgi sche Kempen, dan kun je het bestaan van de centaur moeilijk meer ontkennen, maar dat bestaan voegt niks toe aan de definitie; integendeel: Het doet de definitie te niet want wat bestaat mag niet mytholo gisch heten. v. d. M.: Proost, drink eens leeg, dan nemen we er nog eentje op de gezondheid van Anselmus. O'Mill: En op een voorspoe dig en algeheel herstel van Professor Ayer. v. d. M.: Fair enough. Ober, meneer nog een vieutje. John O'Mill imj iat gebeurde tijdens de vijfendi Visserijfeesten in Breskens. tok al hadden de vissers na de gebeur an het afgelopen jaar weinig reden tot „Ik denk niet dat ik dat zou kunnen: ik zou er structureel buiten de gemeenschap gehou den worden. In China heerst een vreemd soort omgekeerde apartheid. Ik zou nooit het zelfde kunnen verdienen als mijn Chinese buurvrouw -ik zou veel méér verdienen. Ik zou er als een koningin kunnen le ven, maar daardoor altijd geï soleerd blijven van mijn omge ving." Heb ik intussen alle vooroor delen over Chinezen te berde gebracht? Grinnikt: „Nou, dit waren de intelligèntere. Vaak stuit ik op landgenoten die Chinezen geen echte mensen van vlees en bloed vinden, maar grappige mannetjes die zo gek zijn om met stokjes te eten. Dat is nog altijd de standaardopvatting." Bestelt Garrie van Pinxteren bij de Chinees op de hoek haar loempia in 's mans moedertaal? „Dat heb ik - apetrots - vroe ger wel gedaan. Maar dan ont staat er zo'n opschudding dat het een kwartier duurt voor die loempia er is. Nee, als je honger hebt kun je beter in het Neder lands bestellen." NICE (AFP) - De Cote d'Azur, waarop de befaamdstt badplaatsen van de Middellandse Zee -Nice, Cannes Antibes, Saint-Tropez - gelegen zijn en die is ontsproten aan het brein van Engelse Lords en Russische grootvor sten, viert dit j aar haar honderdste verj aardag. In 1888 had een prefect, Ste phen Liegeard, opgetogen over de schoonheid van de land schappen, dit deel van de kust in het zuidoosten van Frank rijk bij Italië dat aanvankelijk eenvoudig de 'Franse Riviera' heette, 'Cöte d'AZur' gedoopt. De naam, overgenomnen door de pers, beklijfde. Koningin Victoria, keizerin Aleksandra van Rusland, ko ning Leopold II van België, schrijvers en kunstenaars -Scott Fitzgerald, Picasso, Ma tisse-, of, dichter bij ons, film sterren als Brigitte Bardot, hebben hun steentje aan de be kendheid van de streek bijge dragen. Ter ere van het eeuwfeest wordt het aantal feesten, volksbals en attracties, zoals ten tijde van de Grande Epoque van de Cöte, verveelvoudigd. Gisteravond vond over een lengte van 70 kilometer, van Menton tot Saint-Tropez, een reusachtig vuurwerk plaats. Op honderd jaar van zijn 'stichting' is de Azurenkust nog steeds een toeristisch mekka, ook al is de cliëntèle veranderd en neigt zij tot meer democra tie. In 1987 werd de Cöte bezocht door 8 miljoen toeristen, van wie ruim de helft uit het bui tenland kwam. Sommige bad plaatsen, zoals Saint-Tropez, toevluchtsoord van beroemd heden, bereiken een topdrukte, met 100.000 toeristen per dag. In juli en augustus rijden de auto's van de vakantiegangers bumper-aan-bumper langs de zee en ziet men het strand niet door het bos van parasols. Een eeuw geleden was het- hoogseizoen de winter. De Ri viera, toen voorbehouden aan wie niet op een dubbeltje hoefde te kijken, verwelkomde de groten uit de almanak van Gotha, de spoorwegkoningen en goudmijnbaronnen. Niet zo dra viel in Londen de winter in of Lord en Lady Zus-en-Zo lie ten weten dat zij vertrokken naar de Riviera om hun jicht te laten koesteren door de zon van Nice of Cannes. De paleizen zoals het Regina waar koningin Victoria zich in stalleerde met haar gevolg van Indische bedienden; de Grand Hotels van de Russische groot vorsten, het Winter Palace of het Hermitage, zijn honderd jaar na datum opgedeeld in ap partementen of verbouwd tot bejaardentehuizen. Het Chateau de Valroee, waar de Baltische baron Pat von Derwies zijn weelderig! feesten belegde, opgeluistert door een orkest van 60 musici herbergt nu de faculteit va wetenschappen van Nice. Er zijn nog wel eens uit schieters, maar het zakentoe risme heeft in het algemeen he: luxe-toerisme vervangen. Ais bepaalde Palaces, zoals he: Palm Beach van Cannes, nog ongerept bestaan, dan is dal dankzij internationale con gressen. „De Cöte d'Azur had eeuw geleden voor buitenlan ders een exotische klank. Maai Spanje, Tunesië, Marokko heb ben zo hun eigen vakantiekos ten ontwikkeld en de Azuren- kust heeft met het getij de ba kens moeten verzetten", Lucien Barrière, directeur var. een grote hotelgroep. Er komen ook steeds minda rijke mensen. En de emirs die een hele verdieping van he: Carlton plachten te huren tientallen miljoenen dollars ti verliezen aan de speeltafel hebben door het inzakken var. de olieprijs naar verhouding buikriem moeten aanhalen. „In hun plaats zijn er d kampeerders. Ze hebben wei nig geld, maar ze zijn met ve len", zegt een man uit de hore ca. De honderdjarige Cöte d'A zur staat op het stuk van heil toerisme voor een keus. Luciei Barrière en anderen hebben al| gekozen voor een volkser clièn- tele. De Franse regering stow onlangs de invoering van gokkast toe en 148 zulke munt werkende apparate» hebben hun intrede gedaan it het eerbiedwaardige gemeen telijke casino van Nice, waai vroeger roulette of black jact| werden gespeeld. „De gokautomaat, dat is toekomst", zegt een directeuil van het casino van Nice, Yves| de Felix. „Omdat er geen klan ten met een miljoen meer zijnl moet je er honderdduizend me'| tien frank ontvangen". De Britse groep Grand Me-] tropolitan, koper van het Carl ton, blijft daarentegen op kwa-| liteit mikken. Zij investeert ee« kleine 40 miljoen gulden in re novatie en opent in de zomei van volgend jaar een panora-i mische speelzaal, waar allee» de 'jeux nobles' beoefend mo-| gen worden. De heren van Carlton zeg-l gen, rijken zijn er altijd, j(| moet alleen hun aandacht trek ken. Door Joep Trommelen BRESKENS - De onple zierige gebeurtenissen van het afgelopen jaar hingen als een schaduw boven de Breskense Vis serijfeesten van het afge lopen weekeinde. Maar ondanks alle ellende rond de vangstquota, de ge ringe aanvoer en de drei gende afname van de werkgelegenheid in de visserij deed Breskens zijn best om alles voor een weekeinde te vergeten. Sterker nog: de Visserijfees ten 1988 waren een schitte rende gelegenheid de andere kant van de medaille te laten zien en de bezoekers te laten weten dat er wat de vissers betreft ntets dan goede wil aanwezig is. Of, zoals P. de Baare, mijnmeester en secre taris-penningmeester van het Comité Visserijdagen, het zegt: „Wezijn heel het jaar al op een negatieve manier in de publiciteit gekomen. Dit is een prachtige gelegenheid om eens in positieve zin op te vallen". Het is blijkbaar goed feesten met de rug tegen de muur, want de Visserijfeesten ken den een drukker programma dan ooit tevoren. De sfeer in het vissersdorp was net als het weer: tussen de wolken scheen de zon. Het comité verwachtte dit jaar rond de honderdduizend bezoekers. De Baare schatte zondag middag dat dat aantal zeker gehaald zou worden. Het is overigens erg moeilijk het precieze aantal kijklustigen te schatten; het was het hele weekeinde immers een ko men en gaan van mensen. Breskens bewees dat de wil tot overleven aanwezig is. Daarvan getuigde ook de enorme financiële steun die het plaatselijke bedrijfsleven aan de feesten gaf. In totaal werkte het comité met een budget van zestigduizend gulden. Ruim een kwart daarvan brachten de onder nemers op. „Zonder die ver rassend grote steun hadden we nooit zoveel kunnen doen",geeft De Baare toe. Al tegen het middaguur zaterdag was het moeilijk een parkeerplaats rond de haven te vinden. Om 8.00 uur opende de rommelmarkt zijn kranten. De vissersboten la gen te pronken in de haven, vootzien van vlaggen en spandoeken. De laatste had der of een commercïele V booc valli ding gew Bres doek het moe Dui mal pen Voo was win het J. - Stej tijde visr Kru kon A and Bre: gem Stoc pla; seep sine Bra lS - De drie-jarige Jor- Goes is gister- jwdag in een vijver in ps-noord bijna verdron- B. reeds bewusteloos in het FT drijvende kleuter werd U door een Austaliër die in •es op vakantie was. De ifrv, Paste direct mond- t, °nd beademing toe. ren inmiddels gewaar- pwde arts nam de verdere behandeling over en l Jongetje per ambulance fLTn?en naar het Ooster- peiüe ziekenhuis. De kleuter Bs gistermiddag buiten le- sgevaar. nkele minuten voordat het LU wat?r geraakte was het ri«-„an ?e aan^acht van de ontsnapt en in gezel- Den t?n broertje wegge- Wóv?j°ngefje te water geraakt is niet bekend. Eer de j!

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1988 | | pagina 4