Turbo-alpinisten
geven het
slechte voorbeeld
1
De Cote d'Azur
is honderd jaar
GARRIE EN HAAR VIJFTIG CHINEZEN VAN 'T STAATSCIRCUS
RUIZE OP
Dubieuze dialogen (87)
LEASIN<
CENTRL
.DE STEM EXTRA OP MAANDAG 15 AUGUSTUS 1988
Klok
Eten
Op en neer
'Expert'
MONT BLANC IN VUFENHALF UUR BEDWONGEN
Zes jaar
Niet aanmoedigen
Haaks
Dodelijke afloop
BRESKENS - De bemanning*
de Breskens 50 en 45 ontvinger
jopen zaterdag uit handen
)ostburgse burgemeester J.
Ie wimpels voor respectieve:
este garnalenvangers en zeev
8 Miljoen
Minder rijken
Tegen de muur
BR
Tr
[ond-op-mond
'eademing redt
'Oese kleuter
T48
Geen klok maar flikken
Vanaf half juni tot diep in oktober is ze de steun en toe
verlaat van vijftig Chinezen: Garrie van Pinxteren (29),
die net afgestudeerd is als sinologe in Leiden, tweemaal
langere tijd in China verbleef, en nu is ingehuurd om de
leden van het Chinese Staatscircus - van dinsdag tot en
met zondag in Nijmegen, daarna o.a. in Arnhem - in het
verre en vreemde Nederland enige communicatiemoge
lijkheid te verschaffen.
„East is east and west is west - and never the twain shall
meet? Nee hoor, ik geloof niet dat de dichter gelijk had.
Oost en west kunnen elkaar best ontmoeten - maar je
moet wel eerst een heleboel decoderen."
Door Boet Kokke
De Chinese circusartiesten
zijn bepaald wel wat ge
wend -de meesten hebben
al heel wat afgereisd. Maar
toch schrokken ze zicht
baar, toen ze bij hun aan
komst naar de bus werden
gedirigeerd door een zeer
westerse vrouw die Chinees
sprak.
„Ze hebben wel overal tolken,
maar dat zijn zonder uitzonde
ring Chinezen die een andere
taal spreken. Dit vonden ze
heel vreemd. Maar toen het me
lukte een paar zoekgeraakte
koffers snel boven water te
krijgen was het ijs gebroken."
Garrie van Pinxteren ging
min of meer per toeval sinolo
gie studeren, een kleine tien
jaar geleden. „Als ik echt had
beseft hoe moeilijk het was,
was ik er nooit aan begonnen.
Ik spreek nóu nog beter Engels
dan Chinees, en daar heb je dan
negen jaar voor gestudeerd.
Maar ik vind het al heel mooi
dat de meeste Chinezen aan de
telefoon denken dat ze met een
landgenoot uit de een of andere
uithoek praten.
In '82 studeerde Garrie in
Sjanhai oude Chinese geschie
denis met een aantal collega's
uit Leiden. Dat beviel haar zo
goed dat ze op eigen houtje te
rugging en een opleiding in de
theaterwetenschap volgde in
Peking. Dat kwalificeert haar
in veel opzichten voor het bege
leiden van in Nederland optre
dende Chinezen. Ze fungeert
als tolk bij interviews en regelt
uiteenlopende zaken.
„De gekste dingen", zegt ze,
„want die mensen spreken
meestal geen woord over de
grens. Zien ze hier in het motel
zo'n achthoekige Drosteklok
boven de balie hangen, en er
onder een stapel achthoekige
dozen met flikken. Die schaffen
ze zich onmiddellijk aan, maar
dan moet ik er wel als de kip*
pen bij zijn om te voorkomen
dat ze straks teleurgesteld ont
dekken dat er niet zo'n mooie
klok in zit."
Chinezen die hier voor het
eerst komen moeten ivel
vreemd tegen onze samenleving
aankijken, veronderstel ik.
„Sommigen wel, maar deze
groep reist veel. En komt bo
vendien uit Kanton, dat ligt te
gen Hongkong aan - daar is de
sfeer al vrijer en rijker. Ze zijn
in Amerika geweest, in Argen
tinië -wat hun hier voorname
lijk opvalt is dat alles in Neder
land zo keurig geregeld is, en
dat de politiek zo stabiel is."
„In Amerika, zeggen ze, voel
den ze bepaalde spanningen die
hier ontbreken. En waarover ze
zich telkens verbazen: het ge
ringe aantal mensen dat hier
zo'n tournee organiseert. Het
geen mij niet verbaast, want
als je met een klein groepje
naar China gaat krijg je on
middellijk vijftien begeleiders
om je heen.
Zijn ze verbaasd over de Neder
landse welvaart en levensstijl?
„Wat ze ronduit verbijste
rend vinden, dat is dat er in
zo'n rijk land zo saai en fanta
sieloos wordt gekookt. Daar
begrijpen ze niks van -voor
hen is eten echt cultüür. Maar
ze hebben een eigen arts bij
zich die tevens kookt, en prima.
Nee, ze lopen niet binnen bij de
Chinees op de hoek, en ook niet
bij de gespecialiseerde Kanto-
nees. Ze vinden dat wat die ser
veren nauwelijks nog iets met
de échte keuken te maken
heeft. En met een biefstuk hoef
je ze helemaél niet te verras
sen. Zo'n groot brok vlees in de
pan en verder niks, terwijl je er
zulke leuke dingen mee kunt
doen - daar begrijpen ze geen
bal van."
Bij een woord als 'staatscir
cus' denk je aan lieden die alle
maal keurig lid zijn van de par
tij en ideologisch doorkneed.
Klopt dat beeld?
Garrie: „Nee - niet méér. Het
valt me op dat er, anders dan in
'85, geen 'overbodige mensen'
meer bij zijn - lieden die niets
met het circus te maken had
den maar kennelijk waakten
over de zuiverheid in de leer.
Nou is er een directeur die aan
het circus werkt, en die veel
minder goed weet wat de goeie
antwoorden zouden moeten
zijn.Ze praten ook veel min-
„In ieder geval zijn er weinig culturen die zoveel van de onze verschillen als de Chinese. Maar daarachter zitten mensen die
toch erg veel op ons lijken". - foto Gelderland pers
der geremd in interviews dan
vroeger."
Is die liberalisering je ook in
China opgevallen?
„Dat is heel leerzaam voor
een westerling. Hier zetten lij
nen zich meestal dóór, daar
gaat het veel meer op en neer.
Eerst heb ik er de periode van
meer vrijheid meegemaakt,
toen werd men, door een cam
pagne tegen 'geestelijke ver
vuiling', weer veel gereserveer
der. En nu mag er kennelijk
weer méér."
We praten over oost en west -
en de verschillen. Beschouwen
de Chinezen de westerling nog
als een barbaar?
Gerrie: „Dat is iets wat nooit
iemand in mijn gezicht zal zeg
gen, hier noch daar. Ik ver
moed dat ze diep in hun hart
wel vinden dat wij aan hun be
schavingspeil niet toe zijn
- maar te beschaafd zijn om het
te zeggen. Anderzijds hebben
ze een enorme bewondering
voor onze technologie, en die is
nog niet getemperd, zoals bij
ons. Ze zijn nog niet toe aan
zoiets als 'het milieu' - ze wil
len nog vooruit, zoals wij in de
periode na de oorlog."
„Ze kijken natuurlijk wel
vreemd aan tegen een land als
Nederland, dat in hun ogen -
tenslotte herbergt China een
vijfde van de wereldbevolking
- maar een dörp is. En dat het
circus telkens een 'uur' ver
huist is ook al zo vreemd: thuis
liggen er dagen tussen afbre
ken en opbouwen. Daarom ver
baast het ze ook niet dat het
hier goed geregeld is. De stan
daardopvatting is: met vijftien
miljoen mensen is dat niet zo'n
probleem - maar probeer het
eens met een miljard.
Tot zover de Chinezen over öns.
Maar nou omgekeerd.
Garrie: „Het gemak waar
mee hier over zo'n eigen wereld
als China wordt gepraat is ver
bluffend. Iemand die drie we
ken door China heeft gereisd,
geldt als een expert. Dat zou
niemand accepteren van
iemand die drie weken in
Frankrijk is geweest."
„Werkelijk, ik hoor verhalen
van China-vakantiegangers in
de geest van 'maar dit en dat
doen ze helemaal verkeerd, ik
wil ze wel eens even laten zien
hoeEn dat is nou het leuke
van de Chinezen waar ik nou
mee optrek. Die doen dat nóóit
- wel het tegenovergestelde. Ik
hoor regelmatig: 'hé, doen jul
lie dat zó? Dat is eigenlijk heel
handig, daar kunnen we wat
van leren'..."
Zijn Chinezen wezenlijk ver
schillend van ons?
„Daar was ik al bang voor,
want dat is de moeilijkste
vraag. In' ieder geval zijn er
weinig culturen die zoveel van
de onze verschillen als de Chi
nese. Maar daarachter zitten
mensen die toch erg veel op ons
lijken. Je moet leren een hele
boel te decoderen. Als je alle
codes kent zijn er niet zoveel
verschillen."
„Ik heb in China héle goede
vrienden, maar je moet je blij
ven realiseren dat je zelden ge
noeg hebt aan een half woord,
zoals dat wel het geval is met
een Nederlander waar ik mis
schien de pést aan heb. Je hebt
toch dezelfde achtergrond."
Nog een paar maanden trekt
Garrie op met het Chinese ge
zelschap - denkt ze er wel eens
over om zich blijvend in China
te vestigen?
Door Bob van Huët
CHAMONIX - 'Turbo-alpinisme'. Zo zou men de nieuw
ste rage in de Franse Alpen kunnen noemen, die erop
neerkomt de Mont Blanc (4807 meter en hoogste top van
Europa) zo snel mogelijk op en af te rennen. Het jongste
record werd onlangs gevestigd door Laurent Smagghe,
een 26-jarige driekamper uit Grenoble.
In vijf uur, 29 minuten en 30
seconden spurtte hij vanaf
het stadhuisplein in Chamo-
nix naar het eeuwig be
sneeuwde 'dak' van Europa
en terug. Hemelsbreed een
afstand van ongeveer 20 kilo
meter, maar met een hoogte
verschil van 3800 meter. De
perfect getrainde Smagghe
verbeterde het vorige record
van de Zwitser Jacques Ber-
lie (37) zo met bijna acht mi
nuten. Een record overigens
dat nog geen twee weken oud
was.
De snelste alpinist aller tij
den vond bij zijn triomfale te
rugkeer in Chamonix niet dat
hij ondoordachte ririco's had
genomen. In drie uur en 56
minuten was hij naar boven
gehold, inclusief een twee mi
nuten durende 'bandenwissel'
(van normale loopschoenen
naar zolen met spikes) aan
het begin van de sneeuwvel
den. Op de top had hij niete-
min zeven minuten achter
stand op het schema van Ber-
lie. „Maar ik wist dat ik snel
ler zou afdalen", aldus Lau
rent Smagghe. Om zijn on
zichtbare rivaal voorbij te
streven gebruikte de werk
loze bouwvakker een simpele
techniek; liggend op zijn buik
gleed hij in vliegende vaart,
'gecontroleerd', naar beneden.
„Dat is erg leuk en je kunt
nog uitrusten ook. Uiteraard
vermijd ik de ijskegels", liet
hij de verzamelde pers op het
plein van Chamonix weten.
Soms treedt de Franse gendarme resoluut op op de flanken van de Mont Blanc. Hier
wordt een toerist teruggestuurd die van plan was om met vrouw en twee kindertjes naar
boven wilde. - fotoap
De voorbereiding van de
spectaculaire bliksemexpedi-
tie duurde zes jaar. Smagghe
zegde een paar maanden ge
leden een tijdelijke baan in de
bouw op en sloot bij een bank
een persoonlijke lening af
van 20.000 franks (ongeveer
6500 gulden) om zich helemaal
aan zijn recordjacht te kun
nen wijden. De atleet werd
daarbij nauwlettend gevolgd
door sportartsen aangezien
het lichaam nogal op de proef
wordt gesteld bij dergelijke
krachttoeren onder extreme
omstandigheden.
Hoewel de finish van de
snelvoetige bergkoning deed
denken aan die van Steven
Rooks op de Alpe d'Huez was
burgemeester Michel Charlet
van Chamonix niet onver
deeld gelukkig met alle publi
citeit rond het evenement.
Bijna plichtmatig daalde hij
even uit zijn werkkamer af
om de nieuwe, Franse, re
cordhouder de hand te schud
den.
„Persoonlijk wil ik dit soort
prestaties liever niet aanmoe
digen", zegt Charlet een paar
dagen na het feest. „Er be
staan wel andere pistes dan
het hooggebergte zijn om re
cords tff breken". De verant
woordelijke man voor de red
dingsoperaties in het Mont
Blanc-massief vreest dat an
dere, minder getrainde en
minder goed de weg wetende
bergfanaten door de vlie
gende bergracers weieens op
ideeën zouden kunnen wor
den gebracht. „Ik kan na
tuurlijk niemand tegenhou
den zolang het om individuele
prestaties gaat. Maar voor
georganiseerde marathons
zal ik nooit toestemming ge
ven. Ik heb niets tegen spec
taculaire uithoudingsproe-
ven, maar als iemand moe is
moet hij langs het parcours
kunnen uitrusten. Ik moet
dan geen reddingsploegen
hoeven uitsturen om zo'n
deelnemer met een helicopter
van een gevaarlijke plek op te
pikken".
De tamelijk nonchalante ma
nier waarop de recordjagers
over kloven en langs ijspegels
schichten en telkens nieuwe
stukken afsnijden in de afda
ling staan haaks op de in het
dal gepreekte voorzichtig
heid. In Chamonix gaat men
prat op het nog niet zo lang
geleden opgerichte Bureau
voor het Hooggebergte. Berg
gidsen en de locale meteoro
logische dienst geven desge
vraagd gratis adviezen aan
toeristen en alpinisten.
„We houden een soort dag
boek bij met aantekeningen
van en voor bergbeklimmers.
Waar zijn de gevaarlijke pas
sages? en dat soort zaken. Met
deze service hopen we de
mensen de bereiken die zich
geen gids kunnen veroorloven
of per se zonder begeleiding
omhoog willen. Een goede
voorbereiding, kennis van za
ken en degelijk materiaal, dat
is wat wij hier 'la vraie mon-
tagne' noemen.
Vlak voprdat Laurent
Smagghe in sportbroekje, T-
shirt en (vanaf 4000 meter)
windjack de Mont Blanc be
stormde lieten de prefecten
van de vier Franse Alpen-de
partementen weten dat de
bergen in juli weer een hoge
tol had geëist. Bij ongeluk
ken, meestal valpartijen,
kwamen 21 mensen om en
vielen 190 gewonden. Naar
twee alpinisten wordt nog
steeds gezocht.
„Gemiddeld gebeuren er in de
Franse Alpen elke zomer tus
sen de 100 en 150 ongelukken
met dodelijke afloop", zegt
Daniel Meot, gids bij de pres
tigieuze Compagnie des Gui
des de Chamonix Mont Blanc.
Hij wil niets afdoen aan de
sportieve prestaties van
Smagghe en de andere berg
racers, maar zou het toch be
treuren als men nu zou den
ken dat de Mont Blanc „een
fluitje van een cent is". Toch
verbaast het Meot een beetje
dat er mensen zijn die blijk
baar zo snel mogelijk naar
boven en naar beneden wil
len, zonder van het fenome
nale landschap te genieten.
Zo'n 3000 bergbeklimmers
lukt het ieder jaar de tech
nisch niet al te moeilijke
Mont Blanc te bedwingen.
Rijke Amerikanen laten zich
wel eens met een helicopter
afzetten voor wat foto's in het
familiealbum. Degenen die
echter op eigen kracht boven
willen moeten zich aan een
minimum aantal veiligheids
regels houden, onderstreept
Daniel Meot nog eens ten
overvloede.
Hoewel ons land geen en
kele berg van betekenis rijk is
heeft het Nederlandse klim-
volk in Chamonix een rede
lijk goede reputatie opge
bouwd. „Over het algemeen
zijn de Hollanders wel se
rieus. Kalmer in ieder geval
dan klimmers uit de Latijnse
landen die wel van een
stuntje houden", vindt de
gids. Burgemeester Charlet is
het daarmee eens en stelt
„Nederlanders zijn geen ka
mikazes".
V. d. M.: Ha, filosoof! Je
komt als geroepen. Gazit-
ten. Wat wou je drinken?
O'Mill: Hoe zo geroepen?
Een vieutje!
V. d. M.: Max had het daar
net over het ontologisch
godsbewijs, maar niemand
aan tafel weet wat dat is en
Max kan het niet uitleggen.
Heb jij daar ooit van ge
hoord?
O'Mill: Ja, als ie dat Ansel-
mus bedoelt, dan wel, ja.
V. d. M.: Is dat echt een be
wijs van Gods bestaan?
O'Mill: Gelukkig niet. Als
het bestaan van God ooit
echt betvezen wordt is dat
het einde van het geloof.
Wat te bewijzen valt heet
wetenschap. Geloven is
aanvaarden als waarheid
wat niet bewezen is. Het
verstand te bovengaand ge
loof is de mens tot steun en
troost in het uur van nood
en dood. Wetenschap is van
geen waarde in uren van
benauwenis.
V. d. M.: Dat ben ik met je
eens, maar hoe zit het dan
met dat ontologisch gods
bewijs van Max of van wie
zei je? Wilhelmus? en wat
is dat: ontologisch.
O'Mill: Anselmus.van
Canterburry en ontologie
is dat deel van de metafy
sica dat zich bezig houdt
met het wezen van het be
staan der dingen.
v. d. M.: Alsjeblief! En hoe
luidt nou dat zogenaamde
godsbewijs?
O'Mill: Het meest vol
maakte wezen dat de mens
zich voor kan stellen is God
en die moet dan ook be
staan, want bestond Hij
niet dan ontbrak dat aan
zijn volmaaktheid en aan
het meest volmaakte wezen
ontbreekt niets. Ergo God
bestaat.
Parade Partner in
Autoleasing
Leasing Centrum B.V. Mech
4903 RE Oosterhout Tel. 01
v. d. M.: Is dat geen woord
goochelarij?
O'Mill: Volgens professor
Ayer wel. Die noemt het
bewijs bullshit omdat het
bestaan van iets niets toe
voegt aan de definitie er
van.
v. d. M.: Dat zegt prof, ja,
maar klopt dat?
O'Mill: Ik dacht van wel, ja.
v. d. M.: Geef eens een voor
beeld.
O'Mill: Nou, neem een cen
taur. Volgens de definitie is
dat een mythologisch we
zen, half man, half paard.
Als er nou een levend ex
emplaar wordt ontdekt en
gevangen in het hartje van
Burkina Fasso of de Belgi
sche Kempen, dan kun je
het bestaan van de centaur
moeilijk meer ontkennen,
maar dat bestaan voegt
niks toe aan de definitie;
integendeel: Het doet de
definitie te niet want wat
bestaat mag niet mytholo
gisch heten.
v. d. M.: Proost, drink eens
leeg, dan nemen we er nog
eentje op de gezondheid
van Anselmus.
O'Mill: En op een voorspoe
dig en algeheel herstel van
Professor Ayer.
v. d. M.: Fair enough. Ober,
meneer nog een vieutje.
John O'Mill
imj
iat gebeurde tijdens de vijfendi
Visserijfeesten in Breskens.
tok al hadden de vissers na de gebeur
an het afgelopen jaar weinig reden tot
„Ik denk niet dat ik dat zou
kunnen: ik zou er structureel
buiten de gemeenschap gehou
den worden. In China heerst
een vreemd soort omgekeerde
apartheid. Ik zou nooit het
zelfde kunnen verdienen als
mijn Chinese buurvrouw -ik
zou veel méér verdienen. Ik zou
er als een koningin kunnen le
ven, maar daardoor altijd geï
soleerd blijven van mijn omge
ving."
Heb ik intussen alle vooroor
delen over Chinezen te berde
gebracht?
Grinnikt: „Nou, dit waren de
intelligèntere. Vaak stuit ik op
landgenoten die Chinezen geen
echte mensen van vlees en
bloed vinden, maar grappige
mannetjes die zo gek zijn om
met stokjes te eten. Dat is nog
altijd de standaardopvatting."
Bestelt Garrie van Pinxteren
bij de Chinees op de hoek haar
loempia in 's mans moedertaal?
„Dat heb ik - apetrots - vroe
ger wel gedaan. Maar dan ont
staat er zo'n opschudding dat
het een kwartier duurt voor die
loempia er is. Nee, als je honger
hebt kun je beter in het Neder
lands bestellen."
NICE (AFP) - De Cote d'Azur, waarop de befaamdstt
badplaatsen van de Middellandse Zee -Nice, Cannes
Antibes, Saint-Tropez - gelegen zijn en die is ontsproten
aan het brein van Engelse Lords en Russische grootvor
sten, viert dit j aar haar honderdste verj aardag.
In 1888 had een prefect, Ste
phen Liegeard, opgetogen over
de schoonheid van de land
schappen, dit deel van de kust
in het zuidoosten van Frank
rijk bij Italië dat aanvankelijk
eenvoudig de 'Franse Riviera'
heette, 'Cöte d'AZur' gedoopt.
De naam, overgenomnen door
de pers, beklijfde.
Koningin Victoria, keizerin
Aleksandra van Rusland, ko
ning Leopold II van België,
schrijvers en kunstenaars
-Scott Fitzgerald, Picasso, Ma
tisse-, of, dichter bij ons, film
sterren als Brigitte Bardot,
hebben hun steentje aan de be
kendheid van de streek bijge
dragen.
Ter ere van het eeuwfeest
wordt het aantal feesten,
volksbals en attracties, zoals
ten tijde van de Grande Epoque
van de Cöte, verveelvoudigd.
Gisteravond vond over een
lengte van 70 kilometer, van
Menton tot Saint-Tropez, een
reusachtig vuurwerk plaats.
Op honderd jaar van zijn
'stichting' is de Azurenkust nog
steeds een toeristisch mekka,
ook al is de cliëntèle veranderd
en neigt zij tot meer democra
tie.
In 1987 werd de Cöte bezocht
door 8 miljoen toeristen, van
wie ruim de helft uit het bui
tenland kwam. Sommige bad
plaatsen, zoals Saint-Tropez,
toevluchtsoord van beroemd
heden, bereiken een topdrukte,
met 100.000 toeristen per dag. In
juli en augustus rijden de
auto's van de vakantiegangers
bumper-aan-bumper langs de
zee en ziet men het strand niet
door het bos van parasols.
Een eeuw geleden was het-
hoogseizoen de winter. De Ri
viera, toen voorbehouden aan
wie niet op een dubbeltje
hoefde te kijken, verwelkomde
de groten uit de almanak van
Gotha, de spoorwegkoningen
en goudmijnbaronnen. Niet zo
dra viel in Londen de winter in
of Lord en Lady Zus-en-Zo lie
ten weten dat zij vertrokken
naar de Riviera om hun jicht te
laten koesteren door de zon van
Nice of Cannes.
De paleizen zoals het Regina
waar koningin Victoria zich in
stalleerde met haar gevolg van
Indische bedienden; de Grand
Hotels van de Russische groot
vorsten, het Winter Palace of
het Hermitage, zijn honderd
jaar na datum opgedeeld in ap
partementen of verbouwd tot
bejaardentehuizen.
Het Chateau de Valroee,
waar de Baltische baron Pat
von Derwies zijn weelderig!
feesten belegde, opgeluistert
door een orkest van 60 musici
herbergt nu de faculteit va
wetenschappen van Nice.
Er zijn nog wel eens uit
schieters, maar het zakentoe
risme heeft in het algemeen he:
luxe-toerisme vervangen. Ais
bepaalde Palaces, zoals he:
Palm Beach van Cannes, nog
ongerept bestaan, dan is dal
dankzij internationale con
gressen.
„De Cöte d'Azur had
eeuw geleden voor buitenlan
ders een exotische klank. Maai
Spanje, Tunesië, Marokko heb
ben zo hun eigen vakantiekos
ten ontwikkeld en de Azuren-
kust heeft met het getij de ba
kens moeten verzetten",
Lucien Barrière, directeur var.
een grote hotelgroep.
Er komen ook steeds minda
rijke mensen. En de emirs die
een hele verdieping van he:
Carlton plachten te huren
tientallen miljoenen dollars ti
verliezen aan de speeltafel
hebben door het inzakken var.
de olieprijs naar verhouding
buikriem moeten aanhalen.
„In hun plaats zijn er d
kampeerders. Ze hebben wei
nig geld, maar ze zijn met ve
len", zegt een man uit de hore
ca.
De honderdjarige Cöte d'A
zur staat op het stuk van heil
toerisme voor een keus. Luciei
Barrière en anderen hebben al|
gekozen voor een volkser clièn-
tele. De Franse regering stow
onlangs de invoering van
gokkast toe en 148 zulke
munt werkende apparate»
hebben hun intrede gedaan it
het eerbiedwaardige gemeen
telijke casino van Nice, waai
vroeger roulette of black jact|
werden gespeeld.
„De gokautomaat, dat is
toekomst", zegt een directeuil
van het casino van Nice, Yves|
de Felix. „Omdat er geen klan
ten met een miljoen meer zijnl
moet je er honderdduizend me'|
tien frank ontvangen".
De Britse groep Grand Me-]
tropolitan, koper van het Carl
ton, blijft daarentegen op kwa-|
liteit mikken. Zij investeert ee«
kleine 40 miljoen gulden in re
novatie en opent in de zomei
van volgend jaar een panora-i
mische speelzaal, waar allee»
de 'jeux nobles' beoefend mo-|
gen worden.
De heren van Carlton zeg-l
gen, rijken zijn er altijd, j(|
moet alleen hun aandacht trek
ken.
Door Joep Trommelen
BRESKENS - De onple
zierige gebeurtenissen
van het afgelopen jaar
hingen als een schaduw
boven de Breskense Vis
serijfeesten van het afge
lopen weekeinde. Maar
ondanks alle ellende rond
de vangstquota, de ge
ringe aanvoer en de drei
gende afname van de
werkgelegenheid in de
visserij deed Breskens
zijn best om alles voor een
weekeinde te vergeten.
Sterker nog: de Visserijfees
ten 1988 waren een schitte
rende gelegenheid de andere
kant van de medaille te laten
zien en de bezoekers te laten
weten dat er wat de vissers
betreft ntets dan goede wil
aanwezig is. Of, zoals P. de
Baare, mijnmeester en secre
taris-penningmeester van
het Comité Visserijdagen, het
zegt: „Wezijn heel het jaar al
op een negatieve manier in
de publiciteit gekomen. Dit is
een prachtige gelegenheid
om eens in positieve zin op te
vallen".
Het is blijkbaar goed feesten
met de rug tegen de muur,
want de Visserijfeesten ken
den een drukker programma
dan ooit tevoren. De sfeer in
het vissersdorp was net als
het weer: tussen de wolken
scheen de zon. Het comité
verwachtte dit jaar rond de
honderdduizend bezoekers.
De Baare schatte zondag
middag dat dat aantal zeker
gehaald zou worden. Het is
overigens erg moeilijk het
precieze aantal kijklustigen
te schatten; het was het hele
weekeinde immers een ko
men en gaan van mensen.
Breskens bewees dat de
wil tot overleven aanwezig
is. Daarvan getuigde ook de
enorme financiële steun die
het plaatselijke bedrijfsleven
aan de feesten gaf. In totaal
werkte het comité met een
budget van zestigduizend
gulden. Ruim een kwart
daarvan brachten de onder
nemers op. „Zonder die ver
rassend grote steun hadden
we nooit zoveel kunnen
doen",geeft De Baare toe.
Al tegen het middaguur
zaterdag was het moeilijk
een parkeerplaats rond de
haven te vinden. Om 8.00 uur
opende de rommelmarkt zijn
kranten. De vissersboten la
gen te pronken in de haven,
vootzien van vlaggen en
spandoeken. De laatste had
der of een commercïele
V
booc
valli
ding
gew
Bres
doek
het
moe
Dui
mal
pen
Voo
was
win
het
J. -
Stej
tijde
visr
Kru
kon
A
and
Bre:
gem
Stoc
pla;
seep
sine
Bra
lS - De drie-jarige Jor-
Goes is gister-
jwdag in een vijver in
ps-noord bijna verdron-
B.
reeds bewusteloos in het
FT drijvende kleuter werd
U door een Austaliër die in
•es op vakantie was. De
ifrv, Paste direct mond-
t, °nd beademing toe.
ren inmiddels gewaar-
pwde arts nam de verdere
behandeling over en
l Jongetje per ambulance
fLTn?en naar het Ooster-
peiüe ziekenhuis. De kleuter
Bs gistermiddag buiten le-
sgevaar.
nkele minuten voordat het
LU wat?r geraakte was het
ri«-„an ?e aan^acht van de
ontsnapt en in gezel-
Den t?n broertje wegge-
Wóv?j°ngefje te water
geraakt is niet bekend.
Eer
de j!