Cultuurfilosoof Tob
Lemaire heeft een
aardig ideeënbos
ZUNDERTSE R B-GROEP MAAKT TWEEDE ELPEE
Speerwerpster door
Playboy verleid
Lijken, romances
en vooral shampoo
DONDERDAG 4 AUGUSTUS
ESTEMGIDS2
Deuren open
België
4frd wMen AoPIM^.
Macramé
Drankgebruik
Frappant
NEDERLAND 1
NEDERLAND 2
NEDERLAND 3
BELGIE NED 1
HET TESTEN VAN EEN TV-SERIE
Aanslaan
Knop
Ontregeld
Weer heibel ovi
Jezus-film
Buske en Wiske: ,,D<
DE STEM
T2
Het is menens met The Crew
Door Henk Egbers
TON Lemaire, cultuurfilosoof, is in zijn bundel 'Bit
nenwegen' indiaantje aan het spelen met onze cultuu
in relatie met de natuur. Hij kapt zich met een roman
De Zundertse groep The Crew heeft in West-Brabant en
vooral België een zeer solide reputatie opgebouwd. Wie
op zoek is naar een eigentijdse, kwalitatief hoogstaande
rhythm blues-groep zal in deze contreien negen van de
tien keer naar The Crew verwezen worden. Die verwij
zing is terecht, want The Crew is inderdaad een prima
band die zowel op het podium als op de plaat zeer gedre
ven klinkt. Onlangs verscheen van de Crew de tweede
langspeelplaat. 'No peace of mind' heet die op het Belgi
sche Blue Sting-label verschenen elpee. 'No peace of
mind' is, vergeleken met de debuutelpee 'Doin' overtime'
een flinke sprong voorwaarts. Als er een ding duidelijk is
dan is het wel dat er in Zundert een groep zetelt die weet
hoe rhythm blues gespeeld moet worden en dat, ge
tuige de talloze concertaankondigingen, ook veelvuldig
doet. Uw verslaggever toog richting Zundert voor een
gesprek.
Door Wim van Leest
Hoe je het ook wendt of keert,
als broer en zus samen in een
groep zitten dan valt dat op en
als ze alletwee ook nog zingen
en dus voor een belangrijk deel
geluidsbepalend zijn dan kun
je er niet om heen om juist dat
tweetal over de groep te inter
viewen. Ann de Bruyn (zang)
zal verderop in het gesprek
zeggen dat ze niet de leidende
figuren in The Crew zijn, maar
niettemin fungeert zij met haar
broer Jan (gitaar en zang) als
gesprekspartner.
Om het plaalje even com
pleet te maken: The Crew be
staat verder uit Pieter van Bo-
gaert (toetsen), Herman Peters
(basgitaar) en John van Ves-
sum (drums).
The Crew is een ambitieuze
groep, maar de twee elpees be
rusten toch min of meer op toe
val. De platen werden op uitno
diging gemaakt en niet omdat
de groep zelf zo nodig moest.
Jan de Bruyn: „Het is alle
maal toevalligerwijs gebeurd.
We kwamen in concact met
Frank vèhfïtampëlberg. Hij
heeft een:import-platenzaak
voor rhythm blues in Brug
ge. Hij zei dat we maar eens
een elpee moesten maken. We
hadden natuurlijk wel eens
over platen gedacht, maar dat
had dan in eigen beheer moe
ten gebeuren en daar schiet je
niks mee op. Je haalt misschien
een oplage van 500 en die ver
koop je alleen aan vrienden,
kennissen en familie. Het is
dan niet meer dan een aardig
heidje, terwijl je in de studio
constant op je horloge moet
gaan zitten kijken en weet dat
je er over een uur weer uit
moet".
Is er sprake van een stroom
versnelling door die platen?
Ann de Bruyn: „Als ik erop
terugkijk, is het een redelijk
gelijkmatig opgaande lijn. De
afgelopen 2 jaar zijn er tech
nisch een heleboel verbeterin
gen gekomen, in ons live-geluid
vooral. De platen hebben in
zoverre de zaken veranderd dat
een aantal deuren makkelijker
open gaat. Een plaat blijkt bin
nen de muziekwereld nog
steeds een sooort van status
symbool te zijn. Of dat terecht
is, is een andere vraag natuur
lijk. Een plaat is een manier om
een band ergens te presenteren,
zo van 'kijk dit zijn wij'. Het
vertrouwen van 'het zou wel
eens iets kunnen zijn' is er ook
veel eerder als je een plaat hebt
gemaakt".
tisch-idealisme door het woud van onze cultuurge yjuciale universiteit, waar
Ji-- j,jj biologie wil gaan stude
ren. Op weg ernaartoe doodt
bij de verveling door zijn fo
tocamera zomaar ergens op
te richten. Plotseling vangt
hij met zijn zoeker een geinig
uitspraa meisjeskopje. Het is het ge
richt van „Pookie" Adams
(Liza Minnelli), die ook op
weg is naar een college. De
maatschappij; het heeft twee universiteiten blijken
aarde, de lichamelijkheidf dicht bij elkaar te liggen. En
The Crew: v.l.n.r. Pieter van Bogaert, Herman Peters, John van Vessum, Ann de Bruyn en Jan de Bruyn.
Jullie spelen vooral veel in Bel
gië. Zijn de mensen daar gek
ker op rhythm and blues?
Ann: „Ja ik denk het wel. Ik
heb wel het gevoel dat de men
sen in België door de radio be
ter zijn voorgelicht. Je hebt
daar door de jaren heen veel
meer specifieke radio-pro-
gramma's gehad die gepresen-
vhn wantén wisten. Dus de
mensen -in -België hebben veel
meer goeie informatie gehad.
De groep mensen die de R B
trouw is gebleven, is veel gro
ter dan in Nederland".
Jan: „In Nederland doen ze
vaak alsof ze het allemaal al
gezien hebben. In België zijn de
mensen veel ontvankelijker.
Als je bijvoorbeeld in een club
in Amsterdam speelt dan zitten
ze bij wijze van spreken te
wachten tot je een fout maakt
en ze iets aan kunnen merken,
terwijl in België het publiek de
muziek veel meer over zich
heen laat komen".
Ann: „Ik denk dat over het
algemeen genomen het Neder
landse publiek veel meer ge
dwongen wordt om achter al
lerlei trendjes aan te lopen. Al
les er iets nieuws is dan moeten
ze daar ogenblikkelijk als de
kippen bij zijn. Dat gevoel heb
ik heel sterk, maar niet alleen
wat muziek betreft. Mensen
kiezen eigenlijk niet voor iets,
maar hollen constant achter
het nieuwe aan. Ze zoeken niet
het wezenlijke, ik denk dat dat
in België anders ligt".
Hoe kwamen jullie ertoe om
juist rhythm blues te gaan
spelen?
Ann: „Bij Jan is het instinct,
denk ik, Hij kan anders niks".
Jan: „Ik denk dat het een
groeiproces is. In ons geval
werden we van jongsaf aan
met muziek gecronfronteerd.
Pa speelde, heel de familie
speelde, toen wij rond de 10
waren waren er in de hele fa
milie een stuk of 15 bandjes. Je
groeit erin. An en ik hebben
een tijd in een dansorkest ge
speeld, nachtclubwerk gedaan.
Maar het rhythm and blues-
gevoel is er altijd geweest, we
wisten het misschien alleen
niet. Nu hebben we met de
R&B een manier gevonden om
het te uiten. Het komt vanzelf.
Op een gegeven moment ga je
muziek maken waar je je in
kunt uiten en dat hou je vast".
Ann: „Bij Jan is het veel
sterker dan bij mij. Ik twijfel
soms wel eens of ik zou doen
wat ik nu doe als Jan er niet
geweest zou zijn. Hij heeft
meer van dat 'heilige moeten',
Het niet anders kunnen. Dat
heb ik niet zo".
Jan: „ik voel me verschrik
kelijk ongemakkelijk als ik
eens een weekend niet hoef te
spelen met de band".
Ann: „Jan wordt een com
plete neuroot als hij geen muzi
kant kan zijn, ben ik bang. Ik
zou misschien nog wel een an
dere vorm vinden om te uiten".
Jan: „Macramé of zo".
Ann: „Ik denk wel eens dat
ik me dat maar wijs maak dat
ik wel zonder muziek zou kun
nen, want als ik nu tijdens de
vakantieperiode ergens kom en
ik zie op een podium iets ge
beuren dat mij wel aanstaat
dan zou ik er zo bij willen
springen. Niet met de bedoeling
van 'kijk mij eens', maar ge
woon een noodzaak".
Er is de laatste tijd meer aan
dacht voor R&B? Moetje daar
blij mee zijn?
Jan: „Ik ben daar wel blij
mee, hoe meer hoe liever, om
dat je van die muziek houdt,
wil je ook dat andere mensen
van die muziek houden".
Ann: „Ik vind het wel jam
mer dat het jongere publiek de
blues, het simpele drie accoor-
denwerk, hoe langer hoe meer
gaat beschouwen als een
feestje en associeert met een
bepaald soort drankgebruik".
Op jullie nieuwe elpee staan
behalve covers ook eigen stuk
ken. Gaat het jullie makkelijk
af om rhythm blues te schrij
ven?
Ann: „Dat componeren is
echt werken. Het is niet zo dat
we even een nummer uit de
mouw schudden. We moeten er
ons echt toe zetten, het is geen
vanzelfsprekendheid".
Jullie werk is niettemin tame
lijk origineel.
Jan: „Ik denk dat we daar
geluk mee hebben. We zijn al
heel lang bij elkaar en voelen
elkaar goed aan. Dan gebeurt
er iets. Dat is geen formule,
maar een proces".
Ann: „We zijn naar een eigen
geluid toegegroeid, we zijn een
hechte band. Te dikwijls ma
ken we het mee dat mensen
proberen Jah of mij in het mid
delpunt te plaatsen, maar dat is
onterecht, want we zijn met
vijven. Wij tweeën zingen,
maar het is een te eenvoudige
conclusie om de zangers tot de
spil van een groep te verkla
ren".
Is het een voordeel om als broer
en zus in dezelfde groep te zit
ten?
Ann: „Ik denk wel dat we
toch een soort van buffer zijn
binnen de band. Maar ook met
de anderen is er een heel hechte
band. In de loop der jaren ben
je veel meer dan alleen colle
ga's geworden. Je gaat reke
ning houden met eikaars
eigenaardigheden. We zijn sa
men sterker dan individueel.
We heffen elkaar naar een ho
ger plan".
Brengt platen maken voor jul
lie meer druk of verwachtin
gen mee?
- foto mark fsyen
Jan: „Wij zijn nooit gelan
ceerd geweest. Bij ons is er
sprake geweest van een groei
proces en eigenlijk is dat proces
nog steeds gaande. Het gaat
wel steeds sneller, maar die
snelheid kunnen we aan, omdat
we er zolang over gedaan heb
ben. We hebben onszelf in de
hand, omdat we weten wat er
te koop is. Ik wil met deze band
best heel groot worden, dus er
zijn nog verschirkkelijk veel
ambities. Als je zegt 'ik vind
het best zoals het nu is' dan
bloed je als artiest dood. Dan
kun je beter meteen stoppen,
want dan blijft er niks over om
voor te knokken".
Verbazen jullie jezelf wel eens?
Ann: „Bedoel je dat we er
een kick van krijgen? Ja, dat is
eigenlijk wat we nastreven, een
soort vaan totaalgevoel, dat is
de meest essentiële reden om
het te doen. Ik heb het ook wel
eens bij onze Jan, hij kan soms
heel mooi zingen en op die mo
menten ben ik blij dat ik fami
lie van hem ben".
Mis je iets als je The Crew nog
nooit gehoord hebt?
Jan: „Dat is aan de mensen
zelf om te oordelen. Ik denk
niet dat het een groot gat in de
cultuur van iemand is als ze
ons nog niet gezien hebben. Wij
zijn niets bijzonders. We willen
gewoon goede muziek maken.
Dat is een natuurlijke drang
voor ons. Als het kan willen we
de kost ermee verdienen. Wat
mij betreft is The Crew me
nens".
schiedenis kleine paadjes.
De tijd van de jongensdro
men is voorbij. De jeugd
vandaag hoeft zich niet
meer op zijn indianenfanta-
sieën te laten drijven met de
boeken van Nowee c.s. De
indianen zijn onder ons.
Maar de meeste Nederlan
ders weten niet dat er in ons
land duizenden indianen
wonen. Zo prozaisch is het.
Lemaire gaat naar Amerika
met het boek van Mayne
Reid, The Scalphunters, uit
1851 in zijn hoofd. De werke
lijkheid van nu ontnuchtert.
Hij rijdt over asfaltwegen
door de voormalige prairies
naar de Sioux; naar Woun
ded Knee. Hij komt als
vreemdeling en gaat als
vreemdeling weg. Het boek
klopt niet meer. Zijn besef
Europeaan te zijn groeit.
Zo worden ook zijn jon
gensdromen rond het bos in
getoomd. „Mijn jeugdige en
thousiasme voor de wilder
nis heeft zijn naïviteit verlo
ren sinds ik de cultuurge
schiedenis van het bos heb
gevolgd." In 'Tussen wilder
nis en Arcadië' wordt dat
uitgewerkt. En in 'Tegen de
jacht' bekijkt hij de mens als
roofdier en de man als jager
op groot wild.
Dat zijn drie uitgangspo
sities die mede-bepalend
kunnen zijn voor een hou
ding ten aanzien van de na
tuur binnen allerlei cultu
ren. Wij weten dat we in
onze Westerse wereld op dat
punt momenteel in een gla
zen huisje zitten. We gaan
ons dan soms spiegelen aan
andere culturen om ze te
idealiseren. Lemaire brengt
de Westerse en Indiaanse
ideologie ten aanzien van de
ecologie met elkaar in con
tact. Hij maakt duidelijk hoe
Christendom, rationaliteit
en technologie ons ver
vreemd hebben van een mo
gelijke indiaanse band met
de natuur. Verder gaat hij in
op het utopische karakter
van de ecologische bewe
ging, waarbij de tegenstel
ling stad-platteland of de
stadsen en de boeren hele
merkwaardige gevolgen g
had heeft.
Een frappante
daarbij is: „Het Christa
dom kan nooit de religie zij
voor een ecocentrisc!
de vrouw verdacht
The sterile
cuckoo
Amerikaanse speelfilm uit
1969. Jerry Payne (Wendell
Burton) is een studiebol, die
naar de universiteit gaat.
Zijn keuze is gevallen op het
Harrison College, een pro-
het eerste het beste weekend
f 16.15
A song
is born
maakt." In het artikel staat Pookie bij Jerry op de
nieuwe aarde' wordt i stoep,
heel acceptabel ondei
bouwd. Het Christendoi
lijdt als bijvoorbeeld de a
tropologie aan 'etnocentr
me'. Dat is de neiging om
normen van de eigen gri
als richtinggevend vi
iedereen te beschouwen
andere leef- en denkwij:
als afwijkend of mini
waardigfbarbaars of heil
dens) te beschouwen,
artikel daarover heet
paradox van de barbai
Daarbij hoort onder meer
vraag: Is Europa's urüvi
sele betekenis bij nader
zien wellicht niets andi
dan een uiting van culfl
imperialisme
Lemaire snijdt nog enk:
andere thema's bij het mi
selijk functioneren in dt
wereld aan; bijvoorbeeld
functie van taal, reizen
van geld. Het boek bevat
serie zeer interessante e
says, die voor het merend:
eerder verschenen, maar
media die slechts va
kleine groepen functioned
Als wetenschapsman hee
hij zijn beschouwingen gi
fundeerd op een omvan; Laatste deel van een docu-
rijke literatuur. Dat leve nentaire reeks over die as-
geen dor resultaat op; h peeten van de sport, die nogal
gevaar is niet denkbeeldi Jens verloren gaan. Bij grote
dat sommigen hem zulk oernooien is het aantal
uitkrijten voor een wete «blauwe blazers" vaak groter
schappelijke hopman, d lan het aantal sporters. Is
fris en vrolijk met het bijl: iet wel noodzakelijk dat er
hakt in het ecologische hf zoveel officials aanwezig
Dat is dan ten onrechte. Zr djn? Wat doen zij voor de
ideeënbos zit vol verrasses; sportman of -vrouw die zij
struikgewas, waarin het i begeleiden? - Aansluitend
lezer goed toeven en obse jeen discussie over commercie
verenis. en sport. Bram Vermeulen
Ton Lemaire: Binnen»: KLEL1gfffek tussen
gen-uitg. Ambo-ƒ39,50. Tlsten- sponsors, spor-
omische musical uit 1948.
usicoloog prof. Frisbee
anny Kaye) doet met een
antal collega's onderzoek
iaar muziek. De professor
'aakt met name gefascineerd
oor de ontwikkelingen in de
jazzmuziek. Hij besluit al
inel zijn research te ver-
ilaatsen naar de praktijk en
;aat alle nachtclubs af. Niet
[een wint de jazz zijn hart,
aar ook laat de zangeres
[oney Swanson (Virginia
[ayo) hem niet bepaald
;oud.
20.30
De uitdaging
RIO DE JANEIRO (RTR) - De Braziliaanse speerwerpslj
Sueli Pereira dos Santos poseerde voor Playboy. Ha;
coach Humberto Garcia de Oliveira stelt nu het manns:
blad aansprakelijk voor de minder goede prestaties vi
ers en bestuurders.
22.00 Dallas
zijn pupil.
Volgens Garcia heeft de speer
werpster haar gedachten niet
meer bij atletiek sinds zij met
een nietje door de navel in de
Braziliaanse editie van Play
boy te zien was. Sueli Pereira
heeft dan ook nog niet voldaan
aan de eisen voor de Olympi
sche Spelen.
In Nederland flodderen we
maar wat aan. Iemand be
denkt een verhaaltje dat
het volgens hem of haar
best leuk zou doen op het
televisie-scherm - en ver
volgens buigen zich een
paar meneren en mevrou
wen over het script en be
slissen of de onderneming
al dan niet kan doorgaan.
In Amerika lachen ze om
die aanpak. Daar wordt
eerst deugdelijk onder
zocht wat het publiek er
van vindt, want de beno
digde miljoenen komen uit
de zak van lieden die daar
graag nog méér miljoenen
in zien terugvloeien.
Door Boet Kokke
Misschien - wat héét: onge
twijfeld - vraagt u zich wel
eens af waarom zoveel tv-se-
ries op elkaar lijken, en of er
echt niks anders te verzinnen
is. De ene schietende diender
is het scherm nog niet af, of de
volgende dient zich al aan. Het
verschil beperkt zich door
gaans tot het tenue: de een zit
keurig in het pak, de ander
heeft een voorkeur voor flod-
deijacks.
Dit zomerseizoen is het weer
flink raak - de series van het
type 'Airwolf' tuimelen over
elkaar heen. Helikopters, ma
chinegeweren, raketten, het
kan niet op. Robert Wagner
maakt zijn rentree in een
nieuwe serie - en jawel: de
man is nog niet goed en wel in
beeld of het eerste vliegtuig
spat al in een gloeiende vuur
bal op het scherm uit elkaar.
En in Nederland zitten we
dan nog in een bevoorrechte
positie, omdat er uit de grote
hoop maar een kéüze wordt
gedaan. Wie het waanzinnige
veelkanalige aanbod in Ame
rika ondergaat, merkt dat er
nog veel méér van hetzelfde is
dan we in Nederland onder
ogen krijgen.
Het is uitermate verleide
lijk om de makers van al die
op elkaar lijkende tv-series
gemakzucht en gebrek aan
fantasie te verwijten. Die jon
gens kwakken maar wat in
elkaar en nemen dan aan dat
de mensen dom genoeg zijn
om er eindeloos naar te blij
ven kijken.
Nee dus.
Ik merk het als ik me op een
zoele avond in Hollywood on
der de palmenrij van Sunset
Boulevard door naar een
theater spoed, dat alleen ge
bruikt wordt voor het vóór-
vertonen van films en tv-pro-
dukties, met geen ander doel
dan uit te vissen of het gepro
duceerde al dan niet zal aan
slaan.
Deze avond zal een nieuwe
aan de westkust geprodu
ceerde serie, getiteld 'Down
town' worden beproefd. Zes
honderd mensen zijn uitgeno
digd, keurig geselecteerd om
de totale bevolking te weer
spiegelen: arm, rijk en mo
daal, blank en zwart, van la
gere school tot academische
vorming. Via-via ben ik aan
een uitnodiging gekomen,
waardoor het beeld wellicht
iets scheef zal worden getrok
ken, want één Nederlandse
journalist op zeshonderd
Amerikanen leidt tot een forse
vaderlandse oververtegen
woordiging.
In de hal wordt iedere bin
nentredende voorzien van een
nummer, een potlood en een
centimeters dik pak papier. Of
we, vóór we de zaal betreden,
maar even aan de slag willen
gaan.
Als nummer 464, gewend
aan de heiligheid van mijn
privéleven, heb ik er enige
moeite mee tot in details in te
vullen wat mijn interesses
zijn, mijn opleiding, het pa
troon van mijn vrije tijdsbe
steding en nog veel méér,
maar ik worstel mij in een
half uur gedwee door het pak
heen.
Er komt in Amerika heel wat bij kijken eer een tv-serie zoals bijvoorbeeld 'hime street'
voor het eerst op het scherm verschijnt. fotoanp
In de zaal wacht op elke plaats
een soort lichtdimmer aan een
snoer, maar dat blijkt, zo legt
een inmiddels op het podium
verschenen yuppie, een waar
deringsmeter te zijn. We wor
den verondersteld tijdens de
vertoning voortdurend de
knop te hanteren, die kan
worden gedraaid tussen 'ver
velend', 'gaat wel', 'aardig',
'prima' en 'fascinerend'. Al die
signalen worden door de com
puter samengevoegd, waarna
men morgen precies kan zien
wat wél en wat niét aanslaat.
Vervolgens krijgen we dan
eindelijk de 'pilot' te zien van
Downtown, die nauwelijks
verschilt van tientallen an
dere politieseries. Ik hanteer
gewetensvol mijn waarde
ringsmeter en merk dat ik
maar een paar keer boven
'wel aardig' uitkom.
Goed, dat hebben we dan
gehad.
Alweer néé dus.
Want als het licht aangaat
komt er een nieuw pak papier.
Wat vonden we van meneer
A? Hoe beviel meneer B?
Sprak juffrouw C ons aan?
Wat vonden we van het ge
weld, van de humor, van de
vaart?
Willen we vervolgens maar
even in de toekomst blikken?
Wat zouden-we ervan vinden
als er in de volgende afleve
ringen iets moois zou ontstaan
tussen meneer A en juffrouw
C? Zien we soms meer brood
in een romance met juffrouw
F? Of willen we heleméèl
geen romances maar meer lij
ken? Ik kies tussen twee kwa
den en stuur A het liefdespad
op - wat mij betreft met alle
bei.
Af en toe raak ik licht ontre
geld, want tussen de vragen
over meneer A en juffrouw C
door wordt nummer 464 ver
ondersteld mee te delen hoe
vaak hij zijn haar wast, met
welke shampoo, en zou hij
eventueel bereid zijn een
nieuw merk te proberen?
Hoe nu? Simpel, zo blijkt bij
navraag. Als 'Downtown' tot
serie zal worden verheven, zal
een shampoo-fabrikant als
sponsor optreden. En die is
primair geïnteresseerd in de
mening van frequente haar-
wassers met wissel-bereid
heid. Als nummer 464 zou
meedelen zijn haar slechts
ééns per maand te wassen met
groene zeep en dat zo te willen
houden, kan hij zijn creatieve
inbreng in de serie wel verge
ten. Want dan zijn al die pe
perdure spots aan hem niet
besteed. Alle aandacht dus
voor de mening van haarwas-
fanaten en geen enkele voor
degene die geen problemen
hebben met vette slierten.
Dat zal me niet overkomen:
ik beken mij als vurig voor
stander van hoofdhygiëne met
een voorkeur voor experimen
ten. Ben ik in voor nieuwe
produkten? Nou en of. Ben ik
bereid wat méér geld uit te
geven voor een shampoo met
meer geur? Wis en waarach
tig.
De yuppie op het toneel
dankt ons allen hartelijk voor
de medewerking en deelt een
aantal geschenken uit voor de
moeite. Alles, zo verklaart hij,
wordt via de computer uitge
zocht en de resultaten zullen
doorslaggevend zijn bij de be
slissing ja Downtown of néé
Downtown.
Ik weet niet hoe het uitge
pakt is, en als de mening van
nummer 464 representatief is,
zal Downtown wel nooit het
Amerikaanse, laat staan het
Nederlandse scherm bereiken.
Maar mocht dat wél het geval
zijn, dan hebben 'we' het zelf
gewild. Want de klant is ko
ning - als hij tenminste regel
matig zijn haar wast.
„Ze laat zich afleiden di
feestjes en promotie-activil
ten voor Playboy", mopi
de coach in een vraaggespr
met de krant O Estado de
Paulo. „Ze slaapt niet
niet op haar dieet". De Zuid
merikaanse recordhoui
(60,34 meter) sierde het omsl
van de j uli-uitgave.
Plaatselijke kranten in
de Janeiro meldden dat de
xicaanse pers haar tijdens
lectiewedstrijden een officii
gouden medaille toeker
Maar dat was voor haar uil
lijke verschijning. Met des|
eindigde zij als derde: 56,10
ter. Een worp van 62,16 mei
vereist om de trip naar Serf
maken.
Garcia zegt dat hij
meisje heeft gewaarschm
„Als ik lid was van het 01]
pisch comité, zou ik haar
meenemen naar Korea",
de coach.
ROME (AP) - De Italiaan
regisseur Franco Zeffirj
laten weten dat hij zijnfi
'Jonge Toscanini' terug|
trekken van het filmfest j
in Venetië, als de prerrrf
datum van de film 'De 1*.
ste verleiding van Chrisij
niet wordt veranderd.
Zeffirelli's film zou op i
tember, een dag na de on
den film van Martin Scocj
over het leven van Jezus,
den vertoond. „Ik wil niet®
getrokken worden in het
vecht, de storm en de pole®
die door de vertoning van
sese's film zullen ontstaan'
zei Zeff irelli in een intervie®!
In de film 'De laatste ve'ïl
ding van Christus' van 1®J
Scorsese fantaseert Jezus®
het vrijen met Maria Mag®
na. Dit heeft veel stof doen!
waaien in Italië. Zelfs de gf-j
ste politieke partij in het ly
de christen-democratü'
heeft de film hevig be^l
seerd.
el 256: Je weet maar nooit.
layton wordt van moord
rerdacht en is gearresteerd.
Jat biedt J.R. de kans om
jaurel aan zijn lijst van ver-
tveringen toe te voegen. In
iun pogingen om Ewing Oil
*erug te krijgen, stelt Kay
.lobby voor aan een invloed
rijke senator. In Dallas
rordt hevig geroddeld over
layton en Ellie. Ray krijgt
nverwachts bezoek. Kim-
erly en Styles wenden zich
o Cliff Barnes in hun strijd
Bgen J.R.
2D
sle
