Nooit te oud voor viool
NEDERLAND HEEFT ER EEN NIEUWE TOERISTISCHE ATTRACTIE BH:
Simone Walraven
weg bij Veronica
Literaire wereld
wacht met spanning
op nieuwe boek Eco
n
DINSDAG 2 AUGUSTUS 1988
Tergend langzaam
rijdt de bus langs de
voortuin waarachter
zich het huis van
Benny Neijman moet
bevinden. Dat is zoeken
geblazen want de zan
ger heeft het groen
hoog laten opschieten.
Hollywood-toers
Niet uitstappen „Die ken ik!"
Toon Hermans
GRONINGS ONDERZOEK NAAR MUZIKALE LEERPROCESSEN VAN JONG EN OUD
Bij iedereen?
Samenspel
NEDERLAND 1
NEDERLAND 2
'DE SLINGER VAN FOUCAULT'
Eén zin
NEDERLAND 3
a
Aandacht
IL
DE STEM
T2
Sterren gluren in 't Gooi
Door Raoul van den Booren
„Jaaa, ik zie zijn garage
deur," roept een enthou
siaste toerist verrukt. De
bus helt over naar rechts.
Als het voertuig iets terug
zet wordt de spiegelruit
zichtbaar die Benny heeft
laten plaatsen als groet
aan de voorbij trekkende
gluurders. Die zien zichzelf
weerkaatst in de ruit, als
domme aapjes die naar
zichzelf zitten te kijken.
Het maakt de dagjesmensen
niet uit. De begeleidende WV-
gids is zelfs een beetje boos op
Benny die zo de pest heeft aan
de toeristen die zijn woning
begluren. „Was hij in Limburg
ook al zo ongastvrij?" vraagt ze
venijnig.
De garagedeur van Benny
Neijman, de bomen in de voor
tuin van André van Duin, de
piasmuur van de hond van
Willy Walden en de nieuw
bouw van Ivo Niehe. Het zijn
de nieuwste toeristische top
pers in Nederland. Bussen vol
dagjesmensen uit het hele land
trekken vrijwel dagelijks langs
de villa's van onze sterren in 't
Gooi. Door deze nieuwste vorm
van voyeurisme is de VW
Gooi- en Vechtstreek zelfs uit
gegroeid tot het derde toeris
tenbureau in ons lan<j, Het
begluren van sterren is voor
taan een openbaar familiever-
maak. Vaak tot ergernis, maar
soms ook tot vreugde van de
bekeken Bekende Nederlan
ders zelf.
De omroepwereld en alle glit
ter die daarbij hoort, heeft al
tijd al een grote aantrekkings
kracht uitgeoefend op bezoe
kers van buiten. Hilversum en
't Gooi mogen zich al lang ver
heugen in de belangstelling
Toni Boltini, speciaal voor de toeristen even uit zijn boer
derij gekomen om handtekeningen uit te delen.
foto's arnaudnilwik
Daar, achter het hoge groen, woont Benny Neijman
van nieuwsgierige toeristen die
hopen hier een of andere be
roemdheid 'in het wild' tegen te
komen. Maar de sterren willen
zich voorlopig maar niet laten
kooien in een openbaar safari
park. De kans om inderdaad
een Bekende Nederlander te
gen het lijf te lopen is daarom
klein.
Om alle rondneuzende land
genoten toch tegemoet te ko
men startte de VW van de
Gooi- en Vechtstreek tien jaar
geleden met trips langs de om-
roepgebouwen en tv-studio's.
Maar de toeristen wilden méér.
De huizen van onze sterren be
kijken bijvoorbeeld. Daarom
voegde de VW daar een aparte
attractie bij: de Hollywood-
toers. Afgekeken van de Ame
rikanen die dergelijke tochten
in de sterrenwijk Beverly Hills
organiseren.
„Hï "HilVersum Verwachten
de bezoekers iets van de allure
van Hollywood. Vandaar de
naam," legt VW-directeur
Willem Gross uit. „We hebben
gewoon ingehaakt op dat hele
Story- en Privé-gedoe. De
mensen willen nu eenmaal él-
les zien van de omroepen en ar
tiesten. Het is natuurlijk een
handel in illusie, maar ja..."
„In het begin hebben we wel
even geaarzeld om met deze
trips te beginnen," geeft Gross
toe. „Je bent natuurlijk bezig
met een wat vreemd vermaak.
Maar uiteindelijk hebben we
besloten het initiatief in eigen
hand te houden. Er dreigde een
wildgroei te ontstaan van al
lerlei busbedrijven die te pas
en te onpas langs de sterren rij
den en daar de meest onfat
soenlijke taferelen veroorza
ken."
Wie op deze plek enige gla
mour wil ontdekken moet al
tijd slapen.
De Hollywood-toer is inmid
dels een enorm succes. Dit jaar
heeft de Hilversumse VW al
ritten geboekt van 400 verschil
lende busbedrijven uit het hele
land. „De meeste sterren reali
seren zich dat het bij hun vak
hoort en hebben er niet zo'n
moeite mee," weet Willem
Gross.
Maar die toeschietelijkheid
geldt niet voor eerder ge
noemde Benny Neijman. Toen
een tijd geleden een groepje
dagjesmensen zijn oprit bele
gerde, rende een vriend van de
huisbaas naar buiten om de
toeristen de huid vol te schel
den. Na dat voorval liet de po
pulaire zanger spiegelruiterL
aan de voorkant van zijn wó-;
ning aanbrengen. Niet hele
maal onbegrijpelijk. „Sinds
dien wordt nergens meer uitge
stapt," verzekert de VW-di
recteur. „We willen natuurlijk
niet dat toeristen een huis be
stormen en de bewoners lastig
vallen."
Hoe gaat dat nu, zo'n tocht
langs de sterrenstulpen?
De Hollywood-toer vertrekt
vanaf Theater 't Gooiland, ooit
een statig hotel, maar nu een
tamelijk vervallen ogend
boeltje. Toch komen hier vol
gens onze VW-gids Helma nog
altijd veel artiesten en zelfs le
den van de koninklijke familie.
„Maar het is nu maandagmor
gen. Dan zijn ze nog niet wak
ker...."
De bus toert vervolgens langs
enkele omroepgebouwen.
Langzaam rijden we tussen
twee kantoren van de Avro
door. „U kunt nu wel zeggen
dat u echt binnen bent ge
weest", zo steekt de gids de rei
zigers een hart onder de riem.
De toeristen, begerig op zoek
naar een vertrouwd tv-gezicht,
kijken hoopvol naar het bordes
voor het gebouw. Maar de Be
kende Nederlanders... laten het
afweten. Op artiesten kun je
ook nooit rekenen.
Maar even later hebben we
beet. „Die ken ik toch", veert
een busgenoot op, heftig naar
buiten wijzend om de mede
passagiers deelgenooUgjmaken
Van-^ij&Egeluk. „Dié zWm het
pSHSPbij Sonja!". Je bént al
snel beroemd in Nederland.
Op naar het zware werk: de
huizen van onze sterren. De
eerste bezienswaardigheid die
de bus passeert is het apparte
mentencomplex waar de violist
Herman Krebbers woont. Willy
Walden en zijn vrouw Aase
Rasmussen hebben hier ook re
gelmatig hun hondje uitgela
ten, maar het echtpaar is pas
verhuisd.
Het optrekje van onze natio
nale schaatster Sjoukje Dijk
stra is aan de buitenkant ver
sierd met een ezel van draad-
ijzer. Niet als symbolisch sa
luut aan de voorbijgangers,
maar omdat Sjoukjes echtge
noot een circusnummer heeft
waar ezelljes aan te pas komen.
Sjoukje zelf is helaas met va
kantie, constateert onze gids.
Oh nee, ze is alweer terug.
„Kijk maar, de auto staat op de
oprit. Afgelopen zaterdag wa
ren ze nog weg. Hebben jullie
even geluk!"
De dagjesmensen turen door
de ruiten en tonen zich nauw
gezette bouwmeesters. Het oor
deel over het huis is hard. De
boel zit slecht in de verf. Ook
de tuin is maar minnetjes on
derhouden, concluderen de
passagiers. „Okee, kar maar
verder.'Tn Trompenberg, de
duurste wijk van Hilversum,
heeft onder anderen Toon Her
mans een optrekje ingericht.
Vlakbij het Melkhuisje, het
tenniscomplex dat Toon in een
van zijn conférences opvoert.
Maar helaas, de Limburgers
krijgen het huis van hun be
roemde streekgenoot niet te
zien. Zoals deze dag nog vaker
zal blijken, liggen de meest
riante woningen langs B-we
gen die niet toegankelijk zijn
voor een grote autobus. De toe
risten spreken dan ook al snel
niet meer over B-weg maar
over een Beroerde Weg.
Kijken maakt hongerig. De
bus stopt daarom bij een res
taurant, vlak naast het failliete
pretpark van Toni Boltini. De
voormalige circusdirecteur
woont hier samen met zijn
vrouw, ex-vrouw en twee
dochters in één boerderij. Dy
nasty op z'n Hollands. „Mis
schien ziet u de heer Boltini
wel lopen," zegt gids Helma
hoopvol. „Toni is bepaald niet
mensenschuw. Als hij een bus
ziet komt hij meestal naar bui
ten."
Inderdaad stapt Boltini even
later zelfbewust op de toeristen
af. Na een lichte aarzeling
durft men hem zenuwachtig
om een handtekening te vra
gen. Eindelijk een Bekende Ne
derlander, al hadden de mees
ten liever een ander soort gla
mour ontmoet dan de vergane
glorie van de circusdirecteur.
De derde kaasstad van Ne
derland, Huizen, schijnt de
nieuwbouwwoningen te bevat
ten van Ivo Niehe, Leonie Sa-
zias en Leontien Ceulemans.
Helaas, we krijgen nog geen
schoorsteen te zien. Niet toe
gankelijk voor de bus, is het
excuus. Op naar Blaricum.
Daar komen we bij het huis
van Mies Bouwman. Nou ja,
huis. Het gros van haar landge
noten zullen het met minder
moeten doen. Aan haar televi
siewerk heeft de presentatrice
een indrukwekkend buiten
overgehouden. Bedankt lieve,
lieve mensen.
Mies resideert aan de Prins
Hendriklaan, vlakbij de plaats
waar Joop van den Ende zijn
nestje bouwt. Ze is een van de
belangrijkste verdedigers van
de Hollywood-toer. In tegen
stelling tot veel collega's vindt
Mies het niet erg dat haar op
trek van alle kanten wordt be
keken. „Ik kan me die nieuws
gierigheid best voorstellen,"
schreef ze onlangs in een van
haar columns in een dames
blad. „Ik heb die drang zelf ook.
Toen ik zelf in Londen Ingrid
Bergman zag, ben ik haar hele
maal gevolgd, tot ze het theater
inging."
Op de terugweg passeren we
nog Huize De Stip van teke
naar Dick Bruynestein. Josine
van Dalsum en John van de
Rest hebben keurige buren:
hun villa staat om de hoek bij
paleis Soestdijk.
De bus toert terug naar Hil
versum. Echt veel sterrenvilla's
hebben we niet gezien en de
oogst aan Bekende Nederlan
ders valt al helemaal tegen.
Maar de toeristen weten nu in
ieder geval waar ze uithangen.
„Die zitten in hun villa's hun
geld te tellen."
Viool moet je op je vijfde of zesde leren spelen; daarna
wordt het nooit meer wat." Een hardnekkig vooroor
deel, vindt de Groningse viooldocente Josien LeCoul-
tre. Haar ervaringen met beginnende studenten en
ouderen strijken tegen de haren van dit stokoude
vooroordeel in. Samen met psychologe dr. Janet Jack
son gaat zij onderzoeken, waarin jong en oud verschil
len bij het leren vioolspelen. In vingervlugheid leggen
ouderen het af tegen jongeren, maar ze kunnen veel
meer dan ze zelf vaak denken.
Door Kees Buijs
„Ouderen hebben al veel
mooie muziek in hun leven
gehoord. Dan hebben ze gauw
de behoefte om de viool mooi
te laten klinken Lukt dat niet
direct, dan zeggen ze: zie je
wel, ik leer het nooit Maar na
een paar maanden gaat het
een stuk beter."
Dat zegt Josien LeCoultre,
een enthousiaste viooldocente
en tevens stagebegeleidster
methodiek aan het Stedelijk
Conservatorium in Gronin
gen.
Ze is er van overtuigd dat
leeftijd geen beletsel hoeft te
zijn om viool te leren spelen;
ook al zullen ouderen niet
meer de souplesse en de snel
heid halen die een jong kind
kan krijgen.
„Ik kreeg een mevrouw op
les, die haar linker wijsvinger
niet helemaal meer kon bui
gen. We zijn oefeningen gaan
doen, en na twee weken lukte
het haar weer. Nu speelt ze
een sonatine van Schubert.
Zodra haar kinderen naar
school zijn, gaat ze viool stu
deren. De laatste tijd klaagt
ze dat ze niet meer aan het
huishouden toe komt: haar
huis verslonst."
Mensen die op latere leef
tijd viool gaan spelen kunnen
vaak meer dan ze denken, is
haar ervaring. „Ik had wat
oudere leerlingen, en ook con
servatoriumstudenten die
nog nooit viool hadden ge
speeld. Ze hadden altijd al
viool willen leren spelen, zei
den ze. Maar dan kregen ze
van anderen te horen: begin
er niet aan, want dat wordt
hopeloos."
Josien LeCoultre ging met
hen aan de slag, „en het ging
leuk."
Toen kwam haar vader, die
al jarenlang viool speelde. „Ik
denk dat ik maar stop", zei
hij; „ik krijg zo'n kramp in
mijn hand." Daar wilde ze
wat aan doen -vioolspelen
was z'n enige hobby. „Nu
speelt hij alles weer. Hij is
concertmeester van een ama
teurorkest, en heeft na een
hartinfarct een nieuw be
staan opgebouwd."
Zoiets moet ook bij anderen
mogelijk zijn, dacht Josien.
„Alleen vroeg ik me af: tref ik
nou louter talent, of kan het
bij iedereen? Als je bijvoor
beeld weet waar de knelpun
ten liggen bij ouderen, kun je
daar op letten."
Een jaar geleden schreef ze
daarover een brief naar de
Groningse universiteit. Na
veel omzwervingen belandde
de brief bij dr. Janet Jackson
van de vakgroep experimen
tele psychologie. En zij zag er
wel wat in. Janet Jackson
doet onderzoek naar het ge
heugen en leerprocessen bij
ouderen, en geeft colleges
over vaardigheden en li
chaamsbewegingen.
„Leren doen mensen op
verschillende manieren", zegt
Janet Jackson. „Ouderen le
ren een vreemde taal berede
nerend. Jonge kinderen leren
gewoon hoe het moet; het
waarom komt later wel."
Over de rol van leeftijds
verschillen bij het leren van
lichaamsbewegingen weten
psychologen nog weinig, zegt
ze. „Misschien moeten oude
ren daarin meer les krijgen
dan jongeren. En wat het ge
heugen voor klanken betreft,
denk ik dat dit met leeftijd
niets te maken heeft."
Zelf is Janet Jackson gepro
moveerd op het onderwerp ti
ming: „Hoe weten we wan
neer dingen gebeuren? Dus
ook: hoe weten we wanneer
we noten moeten spelen? De
variatie in het spelen is ont
zettend interessant. Zo ont
dek je ook de creativiteit.
Wanneer ga je daar tijdens de
lessen iets van merken?" Ja-
net Jackson is reuze be
nieuwd.
Hoe verloopt het samenspel
van lichaamsbeweging, ge
hoor, toongeheugen en gevoel
voor ritme bij jong en oud?
Dit is nagenoeg onbekend
terrein, en hiernaar begint
binnenkort onderzoek van de
Groningse psychologen.
Drie kinderen van acht tot
tien jaar, drie jongeren van
begin twintig en drie oude
ren, van wie twee tegen de
zestig, zijn de muzikale proef
konijnen. Ze krijgen net als
andere leerlingen een half
uur per week vioolles van Jo
sien LeCoultre, en tweemaal
per maand groepsles.
De negen moeten regelma
tig testjes uitvoeren. Er wor
den video-opnamen van hen
gemaakt en een handvol des
kundigen gaat hen letterlijk
en figuurlijk op de vingers
kijken. In een dagboekje
moeten de negen bijhouden
hoe vaak ze oefenen
Omdat de onderzoek(st)ers
binnen de groepjes van drie
individuele verschillen ver
wachten, heeft Janet Jackson
hen inmiddels persoonlijk
heidstests afgenomen. Over
een jaar moeten de resultaten
van het onderzoek op een rij
staan.
Psychologe dr. Janet Jackson (links) en viooldocente
Josien LeCoultre. - fotoefg
Veel kinderen leren een noot
zuiver spelen door haar eerst
te zingen. „Aan volwassenen
kun je niet in de eerste les
vragen om iets te zingen",
zegt Josien. „Bij ouderen wil
de stem vaak niet. Maar je
kunt het him wel precies uit
leggen. Kinderen stappen ge
makkelijker over die drempel
heen. Ze hebben minder uit
leg nodig, ze leren spelender
wijs."
Hoe sterk zingen en spelen
hand in hand gaan, merkt Jo
sien LeCoultre op scholen in
Friesland. „Kinderen op
christelijke scholen zingen en
spelen zóveel gemakkelijker
dan op openbare scholen. Hun
latere muzikale ontwikkeling
wordt moeilijker als ze op
school niet, of verkeerd, heb
ben leren zingen."
Josien doet mee aan wat zij
noemt „een fantastisch pro
ject" in de Friese gemeente
Opsterland. Op alle scholen
daar krijgen kinderen uit
groep vijf drie maanden een
instrument naar keuze. Klas
sen waar goed gezongen is
blijken het stukken beter te
doen. Het jaar daarop kunnen
de kinderen een jaar lang les
krijgen op dat instrument, en
vervolgens kunnen ze naar de
muziekschool. De talentrijken
gaan allemaal door.
Zwaar werk, maar de
moeite waard, vindt Josien.
„Ik sta soms bij de wc's les te
geven. Bij sommigen komen
de tranen als hun instrument
na tien weken weg gaat. An
deren zeggen 'gelukkig'. Die
heb je allemaal in één groep
zitten. Maar op deze manier
geef je kinderen wel een
kans."
Terug van
de To verberg
Simone Walraven: drie maanden nadenken.
foto nos
HILVERSUM - Simone Walraven, nu nog pre
sentatrice van het Veronica-tv-programma
Countdown, gaat weg bij Veronica. Per 1 oktober
van dit jaar zal ze haar werkzaamheden voor
Veronica-radio en -televisie stopzetten.
Simone Walraven Gaat niet naar een andere omroep.
„Ik ga vanaf 1 oktober drie maanden nadenken, an
dere dingen doen, waarvoor ik nu geen tijd heb gehad.
Mocht me dat niet bevallen dan staat de deur bij Lex
Harding altijd open", aldus Simone in een toelichting
op haar besluit.
Haar plaats bij Countdown zal worden ingenomen
door Wessel van Diepen.
Na de Walt Disney-film 'Es
cape to Witch Mountain'
zendt de NCRV vandaag het
vervolg uit. In 'Return from
Witch Mountain' brengen de
kinderen Tia en Tony een
vakantiebezoek aan de aar
de. Oom Ben heeft hen per
soonlijk met zijn vliegende
schotel gebracht en de taxi
chauffeur opdracht gegeven
het tweetal naar Los Angeles
te brengen. Daar in die grote
stad is tegelijkertijd de
schurk Gannon bezig de laat
ste hand aan een nieuwe uit
vinding te leggen.
Van onze correspondent Gerard Kessels
ROME - Er is niet veel fantasie voor nodig om te vopj
spellen welk boek de internationale literaire sensatie va
het komende najaar zal zijn. Acht jaar na het verschij
nen van 'De Naam van de Roos', komt de tweede romai
van Umberto Eco op de markt. Het boek wordt voor
eerst officieel gepresenteerd op de gerenommeerde Inter
nationale Boekenbeurs van Frankfurt.
Het nieuwe werk van Eco
draagt de nieuwsgierigheid op
wekkende titel 'II Pendolo di
Foucault', oftewel 'De Slinger
van Foucault'. De titel verwijst
naar de Franse natuurkundige
Jean-Bernard Foucault, die in
1851 een instrument uitvond
dat de draaiing van de aarde
aangeeft. Eco, die het laatste
jaar vrijaf heeft genomen van
zijn werk aan de universiteit
van Bologna om aan het boek
te werken, heeft steeds uiterst
geheimzinnig gedaan over zijn
jongste geesteskind. Officieel
ontkende hij zelfs met een
nieuw boek bezig te zijn. Tege
lijkertijd strooide hij echter op
een knappe manier allerlei ge
ruchten uit om de spanning on
der zijn ongeduldige lezers nog
verder op te doen lopen.
Zelfs zo kort voor het boek op
de markt komt willen Eco en
zijn Italiaanse uitgever Bom-
piani er eigenlijk niets over
kwijt. Met een persbericht van
één zin heeft Bompiani nu dan
toch aangegeven dat het boek
er aan zit te komen. „De Slin
ger van Foucault is het verhaal
van de moeilijke situatie
waarin drie Milanese uitgevers
terecht komen die, als ze de
buik vol hebben van alle ma
nuscripten die ze moeten lezen
over occulte wetenschappen en
geheimzinnige organisaties,
besluiten om zelf een verhaal te
verzinnen - en ontdekken dat
iemand hen serieus neemt", zo
luidt het bericht van de uitge
ver.
De korte beschrijving van
Eco's nieuwe roman maakt
duidelijk dat een aantal ingre
diënten van 'De Naam van de
Roos' in het nieuwe werk niet
ontbreekt. Het wordt weer een
literaire detective met tal van
dubbele bodems. Speelde 'De
Roos' in de middeleeuwen, 'De
Slinger van Faucoult' is in deze
tijd gesitueerd. Wellicht dat
Italië's beroemdste universi
teitsprofessor er ook nog een
aantal eigen ervaringen in
heeft verwerkt. Eco beoor
deelde ruim vijftien jaar lang
manuscripten voor uitgever
Bompiani. Na het lezen van zo
veel werk van anderen besloot
hij uiteindelijk zelf een roman
te schrijven. Iets wat de drie
Milanese uitgevers in zijn
nieuwe boek ook doen.
16.37 I De zwaan
De stap van filmster naar
prinses werd Grace Kelly in
1956 vergemakkelijkt door de
film The swan'. In de laatste
rol uit haar Hollywood-ear-
rière mocht ze een prinses
spelen, die door haar moeder
aan een troonopvolger wordt
gekoppeld. Prins Albert heeft
echter totaal geen interesse
in prinses Alexandra. Zelfs
als de charmante huisleraar
haar avances begint te ma
ken is Albert niet van zijn
stuk te brengen.
22.40
Sparta
100 jaar
)e Rotterdamse voetbalclub
iparta viert zijn 100-jarig
lestaan met vele feestelijk-
leden. Een daarvan is een
ubileumwedstrijd tegen het
tarcelona van Johan Cruijff.
n het TROS-programma
Sparta 100 jaar' is van deze
bijzondere ontmoeting een
samenvatting te zien. Vooraf
laat een korte documentaire
met beelden uit de clubge-
ichiedenis en gesprekjes met
sudgedienden, onder wie Ri
tus Terlouw, Jan van Beve-
•en, Tinus Bosselaar en Bok
de Korver.
j[ 21.31
Naar kerk
en werk...
jarig
Spar
van
Bare
23.45
NOS
09.0
sleclj
13.1
sleclj
18.30
slecl
18.45
19.00
19.25
20.00
20.29
21.06
Gido
door:
Philfl
viool]
21.31
hu
In het vroegere leerlooiers-
lorp Rijen staan nog steeds
;ele leerfabrieken. Zij zul-
n waarschijnlijk de laatste
in, want de productie van
te Brabantse leerlooierijen
pt snel terug. Over de ge-
ihiedenis van het leerlooien
Rijen maakte Joost Seelen
[oor de RVU de documen-
lire 'Naar kerk en werk was
lunne gang'. Seelen komt
if uit een Ieerlooiersfami-
le. De historische opnamen
de film geven een goed
id van de slechte arbeids-
tandigheden vroeger,
laarnaast zijn er ook inter-
iews in opgenomen met ar-
iders uit de lederindustrie
beelden van het moderne
ten.
16.001
het!
17.55
18.00
18.05
18.10
18.25
jeugf
18.50
serie!
Spel
19.40
medi
19.45
20.10
Umberto Eco:
van één zin.
persbericl
- foto!
Buchmesse zich in hun hanö
Elk jaar wordt er in Fran
speciaal aandacht besteed t
éen land. Meestal is dat f
land van de derde wereld. I>
jaar is voor het eerst voor ff
Europees land gekozen: Ita
Tot voor een paar maanden:
het er naar uit dat de Duit
die keus zouden berouwen. 'j
Italië te bieden had was
veel. De aankondiging
Eco's boek op tijd klaar is ht
het Duitse pessimisme echj
in euforie veranderd. D:
komt nog bij dat ook de nieuj
roman van Alberto Moravia j
Viaggio a Roma', de reis
Rome, op de beurs gepri
teerd wordt. Beiden worderj
één pakket gepresenteerd,
beetje vreemd, vindt het I
liaanse weekblad Panorai
„Een groter verschil tusj!
twee romanciers bestaat erI
in de huidige Italiaanse litefl
tuur."
I P uurtao ohwi mnsm aeon acsrno.
iBtkyk dal. [en ran
die aezell/fr kleine
'Ifrtjr:4
\Vuii
Het, 5
UOc/
Intussen wrijven de organisa
toren van de Frankfurter
Op de floppy-discs varrijj
personal computer is Eco J L
met schrijven van een tws, J
roman begonnen omdat
succes van zijn befaamde
steling begint weg te ebben.^ff-CllTlOOne
Naam van de Roos' loopt 1
als een trein. Er zijn tot nul
bijn acht miljoen exernpk L.
van verkocht. Het is in 22Uil /Y*^^R LAJ K" h/A-7~
den vertaald. Binnenkort -
gen Rusland, Hongarije, Jal
en de arabische landen. In
lië is het boek aan zijn 24e i
toe. Het wereldsucces van
Roos' heeft Eco geen E
eieren gelegd. „Sinds enige
kan ik alle antieke boeken
pen die ik wil hebben", zo N
hij toegegeven.
hiOL,
