'Serie heeft meer inhoud nodig'
JOHN FORSYTHE (70) VAN SUCCESFEUILLETON 'DYNASTY':
Anja Maas begraaft
een Vlaamse abdij
18
MAKE-L0VE
CLIMAX
LOVE-33
Symposium beeldhouwers
lige wet-
nde.
10 km/u
DONDERDAG 21 JULI 1988
PRÓJEKT IN RUPELSTREEK
Verdriet
President
Teloorgang
Beschermd
N
sex-hotline
06-320 32022
06-320-321-80
06-320-322-33
Kijken naar foto's
Drie Vlamingen
Drie Zeeuws-
Vlamingen
Dromen
fsvrravs
9) If -t<V
contact
structie
ken.
proefrit
mee te
behouden.
DE STEM
T2
Van de kunstredactie
Honderd beeldende kunstenaars, waaronder een
twaalftal Nederlanders, zijn momenteel bezig in en
rond de St Bernardus-abdij te Hemiksem (ten zuiden
van Antwerpen) een artistiek Rupelstreek-projekt uit
te voeren.
Door Jo Ortenraedt en Ray Simoen
De teltvisieserie Dynasty gaat straks het tiende
seizoei in. Jaren van Amerikaanse rijkeluis
komner en kwel, overgoten met de nodige gla
mour die veel kijkers allerlei illusies biedt. Een
van ce hoofdrolspelers is de 70-jarige John For
syte die de rol van de zilvergrijze Blake Car-
ringön speelt.
Het s voor veel mensen een
ontsrupping om naar luxe te
;ei", aldus Forsythe. „In de
crisijaren voor de oorlog zag je
jat ok in Amerikaanse films.
Er ras overdreven veel aan-
daot voor luxe. Nu zijn er ook
vee mensen die het moeilijk
heben. Die willen zich graag
vatklampen aan een illusie.
Dnasty biedt hen die moge-
litheid om even te ontsnappen
an de allgedaagse grauw-
hid."
John Forsythe windt er geen
oekjes om. Praat heel rustig,
Sjna afstandelijk over de serie,
/aar hij een belangrijk gezicht
n is. „Ik weet niet waarom de
;erie zo populair is over de hele
ii/ereld. Ik denk dat het ermee
te maken heeft dat het leven in
Amerika bij veel mensen nog
altijd een soort ideaalbeeld op
roept. In Dynasty wordt daar
eens een extra glans over
heen gespoten."
Toch gelooft de ulvergrijze ac
teur niet dat en levenswijze
zoals in Dynasty wordt voorge
steld, de illusies van de tv-kij-
kan bevredigen. „Je ziet
dat ondanks de welstand de
problemen in de serie erg groot
zijn. Bijna iederen heeft ver
driet. Dus wat dat betreft
maakt geld niet \eel uit. Ik ge
loof dat in het eclte leven rijke
mensen evenved problemen
hebben dan armoedzaaiers."
Maar voor u is iet toch pret
tig dat u een paar centen
hebt?
De man van de oeeldbuis kijkt
ons onderzoekeid aan. Hij wil
geen flauwekü maken en
vooral serieus overkomen. „Ne
gen maanden per jaar ben ik
bezig met de opnames voor Dy
nasty. Dit jaar wordt het span
nend, want de scriptschrijvers
zijn al enkele maanden in sta
king. Als dat nog even voort
duurt, kunnen we het voor dit
seizoen wel vergeten. Daar
naast heb ik nog financiële be
langen in de paardenbusiness.
Maar ik doe veel aan liefdadig
heid. Voor onderzoek naar
kanker bijvoorbeeld. Ik heb
mijn broer en zus al op jonge
leeftijd verloren. Allebei kan
ker. Verder doe ik ook vanalles
voor de Verenigde Naties. En
de rest van mijn vrije tijd ge
bruik ik om samen met mijn
vrouw te reizen. Daar houden
we van."
Zodra hij begint te praten over
de Verenigde Naties en het
goede werk dat deze organisa
tie doet, krijgt de bejaarde
filmster de allures van een pre
sident. Hij gaat wat rechter zit
ten en trekt een statiger ge
zicht. Net alsof hij zich nog niet
te oud voelt om de opvolger te
worden van die andere even
eens bejaarde maar donkerha
rige filmster, die nu de 'boss'
van Amerika is, Ronald Rea
gan.
Forsythe gaat uitvoerig in op
de verbeterde relatie tussen
Amerika en en Rusland en be
nadrukt dat glasnost 'a good
thing' is voor Rusland en Ame
rika samen. En hij hoopt dat
die glasnost zich verder door
zet. Ook Dynasty moet door
gaan vindt Forsythe.
John Forsythe en Joan Collins: Blake en Alexis.
„Ik vind wel dat er meer kwali
teit in de scripts moet komen.
Dat het verhaal meer inhoud
krijgt. En dat zal ook wel luk
ken. Dynasty is vals, het is niet
echt. Zelf ben ik ook geïnteres
seerd in de onderhandelingen
over atoomwapens. Dat is de
werkelijkheid. Maar het is een
vrij moderne serie. Dat zie je
bijvoorbeeld aan de sex erin."
Hoe bedoelt u? Zodra het
menens wordt, gaat in de
Amerikaanse series altijd
het licht uit.
„Nee, dat is niet waar." Forsy
the kijkt verwonderd en veron
gelijkt. „Natuurlijk moet je
niet alles laten zien. Je moet
ook nog wat aan de fantasie
overlaten. Maar ik heb er geen
bezwaar tegen. Wel tegen
drugs in de serie. Die hebben al
zo'n verwoestende uitwerking
op de Amerikaanse samenle
ving. De scriptsschrijvers wil
den dat onderwerp ook in Dy-
- FOTO AF
nasty. Dat heb ik er met succes
uit kunnen houden."
U lijkt in werkelijkheid ook
het type dat u speelt. Vrien
delijk, rustig, bedachtzaam.
„Blake is sterker dan ik ben. En
een ander verschil, hij is repu
blikein. Ik ben neutraal. Hij wil
meer macht. Dat hoeft voor mij
niet zo."
Is het wel leuk om zo lang
die rol te spelen?
„Waarom niet", schertst Forsy
the. „Ik heb Linda Evans in de
serie als vrouw. Niet slecht'
toch. Een aardig iemand om
mee te werken trouwens."
En Joan Collins?
„Interessant".
Gevaarlijk?
„Eh, interessant".
Het werken op oudere leeftijd
is iets dat hem boeit. „In veel
bedrijven moet je al rond je
zestigste eruit. Ik vind niet dat
je op je zestigste uitgerangeerd
bent. Daar zouden ze de men
sen vrij in moeten laten. Niet
dat je je blind moet staren op je
werk. Je hebt mensen die zon
der te werken niet meer geluk
kig zijn. Ik ben niet zo."
Dat John Forsythe acteur
werd, nam zijn vader hem niet
in dank af. „Hij was een con
servatief man. Ik ben begonnen
als sportcommentator. Heb als
acteur vaak op Broadway ge
staan, in stukken van Arthur
Miller. Toen was mijn vader
wel trots. Daarna heb ik in veel
films gespeeld, en ook veel tele
visie gedaan. Het is allebei in
teressant. Een film maken is
alleen veel moeilijker, omdat er
altijd zoveel praktische proble
men bij komen kijken. Bij tele
visie loopt alles veel gesmeer
der."
In verscheidene kledingza
ken hangt uw foto als voor
beeld van goed geklede man.
Wat is daar de bedoeling
van?
„Ik zal jullie vertellen, dat
heeft de productiemaatschap
pij van Dynasty zo geregeld.
Dat stond in de kleine lettertjes
van ons contract. We hebben
daar geen cent voor gekregen.
Bij het volgende contract zal ik
daar beter op letten. Ik loop
niet altijd in een tuxedo, zoals
je kunt zien. Laatst stond ik op
de lijst van best geklede man
nen. Als mijn moeder dat nog
zou meemaken. Die zou het niet
geloven. Ik ben namelijk niet
zo. Ik geef er eigenlijk niet om.
Maar ik zei het toch al: Dy
nasty is niet echt, het is een il
lusie."
De Bredase Anja Maas:
„Mijn bijdrage heeft als the
ma: hemelse gedachten,
helse ideeën, aardse daden."
Tot 28 augustus is de abdij
dagelijks te bezoeken tussen
13 en 19 uur. BRT-tv be
steedt vanavond in het pro
gramma Kunstzaken, na het
nieuws en de toespraak van
koning Boudewijn, aan
dacht aan 'Verdwenen aar
de'.
De naam van dit projekt
heeft te maken met de te
loorgang van de Rupel-
streek, waar onder meer de
uitgeputte kleigroeven,
werkloosheid opleverden.
Met de stenen die daaruit
gebakken werden, zijn grote
delen van Brussel en Ant
werpen gebouwd. Ook de uit
1237 stammende abdij werd
uit de Rupelstreekklei opge
trokken.
'Verdwenen Aarde'
wil dit in herinnering bren
gen en tevens stimuleren tot
nieuwe creativiteit. Behalve
Anja Maas doen er vanuit
Nederland nog aan mee:
Diane Dijckhoff en Hanneke
Eén van de kunstwerken in de
abdij van Hemiksem in België.
FOTO PHILIP DEPREZ
Rijbroek, Jean Jacques Wa-
veryn, Mariette van Erp,
Hans van Eerd, Marloes
Hoogenstraaten en Silvia
Kooman en Anne van den
Bosch.
In alle ruimten van de abdij
die al twintig jaar leeg staat,
maar een beschermd monu
ment is, zijn de kunstenaars
bezig.
Met potscherven en
doeken, steengruis, aarde,
neonlicht, computertekenin
gen etcetera, proberen ze in
te spelen op de gegeven his
torische situatie. Bij Anja
Maas is dat heel duidelijk.
Zij zegt: „Ik wil de abdij
symbolisch begraven door
het denkbeeldig te kantelen
en de contouren van de abdij
buiten in de aarde af te te
kenen. Met een broodmes
heb ik de aarde uitgesneden,
zodat er groeven ontstaan
die de vorm van de abdij
aangeven. Aan weerskanten
van de abdij zal ik twee
beelden bouwen.
Ik wil mijn werk drie keer
in brand steken, omdat de
abdij in haar 700-
jarige geschiedenis
drie keer door
brand is verwoest.
Daarna ga ik
nieuwe fundamen
ten leggen in deze
grondtekening in
relatie met een
nieuwe toekomstige
bestemming van dit
grote complex. De
eerste brandstich
ting is zondag 24
juli om 19.45 uur."
Het projekt is een
initiatief van de
kunstenaar Zjos
Meyvis en de
kunsthistoricus Raf
Coenjaerts. De res
pons is groot van de
kant van de kunste
naars, terwijl het
ook sterke publieke
belangstelling
krijgt.
50 ct. pi"
lilt
06-320-321-20
Beeldhouwrssymposium,
Cuylitshof; Jutse Steenweg 38,
Kalmthout. «pen: dagelijks tot
half augustui
Voor de derde keer is dit
symposium op dit landgoed
tegen de lalmthoutse Heide
aan georginiseerd. Opzet is
het echte beldhouwen, i.e. het
bewerken/an steen, te bevor
deren. Ngen Vlaamse kun
stenaars hebben er van 25
juni tot let afgelopen week
end gezanenlijk gewerkt. Ze
kregen er persoon en blok
Belgisch marmer (Rouge de
Flandreuit Philipville) van
ongevee 100 bij 50 cm ter be-
schikkiig. Er is geprobeerd
om er ok Nederlandse kun
stenaas uit Zuidwest Neder
land bj te betrekken. Dat is
nog r.et gelukt. Dat heeft
waarshij nlijk te maken met
een gorek aan communicatie
want iet beeldhouwerspoten-
tieel n deze regio is relatief
groot
He resultaat, tien beeld-
houvwerken, is door het pu-
blielop dit moment te bezich-
tigei en eventueel te kopen.
Aar dit symposium hebben
megewerkt Annie Andries-
sen Radum Cacti enovic, Luc
deSadeleer, George Fliges,
Git Janssen, Renaat Ramon,
Enily Uytterhoeven, Jorgen
vai Daele en E. Verheist. Zo
al bekend wordt momenteel
orier 'beeldhouwen' van alles
er nog wat verstaan (o.a. het
niken van assemblages). Op
symposium is men weer
dcht tegen de oorspronkelijke
tetekenis van het woord aan
®an zitten; althans tech-
rlsch.
Ds tien beelden die er
staart zijn over het algemeen
yan ®n mooie kwaliteit, maar
inhoudelijk niet verrassend,
"atjn doorgaans abstrahe
rend# gesloten vormen, die
geotr rtrisch of hol/bol spelen
roet i cht en marmer als ma
teria 1. Er is een fontein bij,
een soort geabstraheerde
buste die naar het figuratieve
teiglen een lus in steen (ik
yrod zoiets altijd kitsch, om
bat hoe knap ook in technisch
°Pzi«it de vorm in tegen
sprak staat met het mate
rial. Maar het geheel is een
sytrpathieke onderneming
roetj- voor drie weken werken
ie resultaten. Het zal de
moeite waard zijn dit sympo
sium uit te bouwen met kun
stenaars uit de Nederlandse
grensstreek.
HE
Fotografie in de zomer.
De Beyerd, Boschstraat
Breda. Open: di-vrij 10.00-
17.00 en za/zo 13.00-17.00
uur. Tot 28 augustus.
Het begint een leuke en in
teressante traditie van de
Beyerd te worden om in de
zomermaanden het publiek te
confronteren met toppers uit
de fotografische kunst. Juist
in deze maanden lopen er
meer dan ooit mensen met een
camera door het land. Ook
deze tentoonstelling kan in dit
verband een bijdrage zijn
voor het scherpen van eigen
observatievermogen, maar de
veelzijdige expositie infor
meert ook over de talrijke
mogelijkheden binnen deze
discipline.
Walker Evans (1903-1975)
staat nog vaak model voor een
bepaald soort documentaire
fotografie. Er zijn foto's te
zien waarop hij met beelden
van vooral mensen en behui
zingen een terugblik biedt op
een deel van het sociale leven
in Amerika zo'n vijftig jaar
geleden. Daarbij valt op zijn
zorgvuldig componeren van
het vlak; je kunt er een liniaal
langs leggen. Het statische
element geeft aan zijn foto's
iets tijdloos.
Verder is er het Franse
'driemanschap' Brihat, Dieu-
zaide en Sudre ('Photo Maffia
du Midi') dat technische ge
raffineerde prenten maakt.
Bij him 'fotografie' ligt de na
druk op 'grafie'. Hun schilde
rij-achtige prenten van onder
meer vruchten, uit hun con
text-gehaaide dingen en als
stillevens gearrangeerde ta
bleaus bezitten een vervreem
dende hardheid, die boeit en
afstoot tegelijk.
Van Ed van der Elsken
hangen er grof gerasterde fo
to's die hij de laatste 25 jaar in
Japan maakte en die binnen
kort in boekvorm zullen ver
schijnen. Het zijn proefdruk
ken, met notities in rood door
utgever en fotograaf. Dat is
een vorm van interessant-
doenerij die je je als gerenom
meerd fotograaf/kunstenaar
(en dat is Van der Elsken)
kunt veroorloven.
Spannender zijn de thea
terfoto's die Jutka Rona bin
nen een bestek van twintig
jaar maakte. Het zijn zeer
dramatische foto's die niet
van buitenaf genomen zijn,
maar als het ware binnen de
produkties vorm kregen. Ar-
tisten van met name de Ne
derlandse Comedie en Am
sterdams Toneel en inciden
teel o.a. Diskus, Dram, The
Family zie je in stukken als
Family in Heaven, Onder het
melkwoud, Oidipous, Vrijdag,
Tango, Macbeth, Alles voor de
tuin etc. Documentair interes
sant en artistiek boeiend zijn
deze foto's van Rona.
Op het moment dat wij ke
ken was de collectie van Sir
Cecil Beaton (1904-1980) nog
niet gearriveerd. De Franse
douane werkt niet erg mee
aan de Europese eenheid.
Beaton portretteerde vijftig
jaar bekendheden uit de poli
tieke en artistieke wereld.
Vijftig ervan moeten nu in De
Beyerd hangen. Er is tenslotte
in de kantineruimte een
kleine aardige expositie onder
de titel 'Hollands Hollywood'.
Affiches voor Nederlandse
speelfilms uit de jaren dertig
(Op hoop van zegen, De
spooktrein, Op stap e.a.) bege
leid door een passende video
zorgen voor een brok nostal
gie en leiden tevens het pro
ject 'De Nederlandse speel
film in de jaren dertig' - in
september te zien in acht Ne
derlandse filmhuizen - in.
HE.
Museum Dhont-Dhaenens,
Deurle a.d. Leie. Open wo-vrij
14.00-18.00 uur, za/zo van 10.00-
12.00 en van 14.00-18.00 uur. Tot 1
augustus 1988.
Wie wil beleven tot welk een
staat van puurheid een beeld
houwer wit marmer kan
brengen, moet alleen daarom
al deze expositie bezoeken,
want Jan Dries (geb. 1925)
deinst voor geen enkel pro
bleem bij de marmerbewer
king terug en weet het souve-
rein op te lossen. Niet voor
niets studeerde hij in 1962 aan
de Scuola del Marmor in Car
rara, verblijft er sindsdien
enkele maanden per jaar,
maar dat betreft alleen de
technische kant van zijn
werk.
Belangrijker is dat zijn
fantastische techniek hem in
staat stelt zijn plastische
ideeën op sublieme wijze te
verwezenlijken en zo staat
men in voortdurende bewon
dering voor zijn gesegmen
teerde bollen, vierkanten met
gecompliceerd binnenwerk of
zijn geplooide plastieken, al
lemaal abstracte sculpturen,
die het witte marmer in het-
licht laten zingen of zelf ge
stold licht schijnen te zijn en
die de ruimte met uitge-
puurde stilte en reinheid ver
vullen.
Temidden van de hier aan
wezige werken, die men als
kleinplastiek zou kunnen be
stempelen, herinnert Jan
Dries met het in 1974 in Mid-
delheim voor he eerst ge
toonde en in de jaren 85-86 op
het Theaterplein te Antwer
pen uitgevoerde projekt van
een vierkant golvend en naar
de hoeken beurtelings af- en
oplopend marmeren vlak aan
het feit dat al zijn werken,
vele malen vergroot, hun in
drukwekkende monumentali
teit eens te meer zouden open
baren zonder aan zuiverheid
in te boeten.
De schilder Cel van Over-
berghe (geb. 1937) lijkt met
zijn doeken op groot formaat
uit op de monumentale wand
versiering. Zijn werk dat
soms orthodox, soms, doordat
heftige penseelstreken door
vierkanten gestuit worden,
minder orthodox het karakter
van action-painting draagt,
loopt hier en daar de kans in
het gebaar en de actie te blij
ven steken getuige bv. de ene
mammoet schildering in
blauw en zwart, die een ge
hele wand van de grote expo
sitiezaal in beslag neemt. Zij
stelt bij kritische beschou
wing niet veel meer voor dan
een te gemakkelijk ontwor
pen behangselpapier met ja-
paniserend motief.
Tegenover de in het alge
meen ietwat gratuite ex-
trovertie van Cel Overberghe
staat de broze ingekeerdheid
van Malou van Braeckel (geb.
1949), die in de hall een aantal
monotypes op middelgroot
formaat toont. Het zijn zowel
uiterst heldere als geheimzin
nige tekenen aan de wand, vol
ingehouden spanning, waarin
de stofuitdrukking verwijst
naar verwering, erosie en
vergankelijkheid en vaak ge
bruik gemaakt wordt van on
leesbare lettertekens. Met elk
van haar hier aanwezige mo
notypes bewijst Malou van
Breackel dat zij een volkomen
eigen beeldtaal geschapen
heeft, een beeldtaal die qua
verfijning en grafische sensi
biliteit verwantschap toont
met die van de late Julius Bis-
sier.
W.E.
1 J»
Denis Brihat: Ui op schoorsteen 1985; foto in De Beyerd
Sint Anna ter Muiden, voorma
lig Gemeentehuis. Open: vrij van
18.00-20.00 uur, za/zo van 14.00-
17.00 uur. Tot 28 augustus 1988.
De vaste kern van de Zeeuws-
Vlaamse expositiegroep St.
Anna ter Muiden, die twee
maal per jaar een expositie
inricht in het voormalig ge
meentehuis van de schilder
achtige vroegere kunste
naarskolonie aan de Neder
lands-Belgische grens bij
Sluis, wordt gevormd door de
schilderes Liesbeth Huser, de
beeldhouwer Ernest Joachim
en de fotograaf Wim Krull.
Dit drietal treedt naar vo
ren met nieuw werk dat in de
afgelopen maanden ontstond:
wat Liesbeth Huser betreft
bestaat dit deze keer niet uit
linosneden, maar uit aquarel
len op middelgroot formaat,
die landschaps- en vegetatie
motieven uit de omgeving van
het Vlaamse gehucht Molle-
kot in een weelde van fijn op
elkaar afgestemde kleuren in
beeld brengen.
De serie van vijf aquarel
len, die op zich overigens
geenszins 'plaatsgebonden'
zijn en waarin krachtige
vormgeving, zuiver kleurge
voel en transparentie hand in
hand gaan, doet aan als een
loflied op het goede der aarde,
dat ondanks de mens toch nog
bestaat. Wim Krull verrast
met een reeks scherpe, niets
verdoezelende opnamen van
hout-, steen- en grondstruk-
turen, waarin hij overtuigend
aantoont dat Moeder Natuur
een abstrakte kunst alle argu
menten effectief uit de hand
slaat.
In een drietal fijn afge
werkte bronzen gaat Ernest
Joachim met scheppende fan
tasie op dergelijke natuurvor
men verder en breidt ze uit.
Eten kleine collectie sieraden,
bestaande uit broches en han
gers, alle unikaten in zilver,
laat zien dat deze beeldhou
wer zijn wereld der abstrakte
vormen ook 'een miniature'
kan vertalen tegen de achter
grond niet van deruimte dit
maal, maar tegen die van de
vrouwelijke huid of kledij.
Een drietal gastexposanten
uit binnen- en buitenland
completeert de expositie: de
Middelburgse schilder Piet
Rijken, die onlangs zijn ze
ventigste verjaardag vierde,
lijkt nóg steeds niets van zijn
vitaliteit inzake preciese
waarneming en weergave der
werkelijkheid verloren te
hebben getuige drie stillevens,
waarin zijn palet, vergeleken
bij vroeger toen het naar don
kere kleuren neigde, met het
stijgen der jaren wat opge
licht lijkt.
De internationaal bekende
keramist Antonio Lampecco
is vertegenwoordigd met een
aantal ronde en ovaalvormige
vazen met minuscule opening,
die uitmunten door zuiver
heid van vorm en glazuren die
nu eens als een blauwe, dan
weer als een gouden regen
over de vaaswand stromen.
Marten Postma geeft in zijn
wat illustratief aandoende
temperaschilderijen blijk van
sensibele waarneming en hu
mor. De Vlaamse grafica
Nelly de Coninck tenslotte
roept in een serie prachtige
drogenaald-aquatintetsen
met aan holen, grotten en
grottekeningen herinnerende
motieven de beklemmende
mystiek van het onderaardse
op.
Een expositie, samengesteld
met gevoel voor een juiste do
sering van verschillende dis
ciplines, technieken en de in
dividuele toepassing daarvan
en zo geworden tot een rijk
geheel dat velen keuze biedt.
Joop Smits, droomlandschappen,
olieverven. Etcetera, Markiezen
hof, Steenbergsestraat 6, Bergen
op Zoom. Open van 14-17 u. dage
lijks, maandag gesloten, tot en
met 31 juli.
Onder de titel droomland
schappen is vanzelfsprekend
alles te vangen, want wie kent
de dromen van zijn mede
mens? Binnen het Magisch
Realisme zijn er de afgelopen
decennia heel wat landschap
pen geproduceerd die in ieder
geval niet veristisch zijn. Het
is in deze fijnschilderij opval
lend dat een groot aantal be
oefenaars hiervan religieus
sterk bewogen zijn en dat in
hun schilderijen tot uitdruk
king brengen. En daar hoort
dan als een soort van 'merkte- f
ken' het schilderen van 'Het'
Licht' bij.
Dit goddelijke licht is in het
werk van Joop Smits ruim
schoots vertegenwoordigd,
maar verwijst nergens naar.
Koud, hard en betekenisloos
straalt het in witten, blauwen,
grijzen en gelen van de fanta
sielandschappen af.
In de verklarende tekst die
Etcetera bij deze tentoonstel
ling verstrekt staat: „Voor de
beschouwer die zijn werk wil
duiden, zijn er veel raadsel
achtige dingen in zijn oliever
ven".
Daar kan ik mij volledig in
vinden. Het is me een volko
men raadsel wat deze in de
Verenigde Staten en Duits
land zo populaire schilder te
zeggen heeft. Het zijn tech
nisch goed geschilderde tafe
relen van overbelichte wilde
landschappen, vol inhouds
loze effecten. Als Joop Smits
echte sfeer wil creëren zou hij
wellicht bij de Duitse Roman
tici en de Surrealisten te rade
kunnen gaan.
L.R.
a
