In St. Margaret's ligt een Bredanaar CORNELIS VAN DUN DIENDE VIER ENGELSE VORSTEN Aidslessen uit het verleden. Waarborgfonds keert recordbedrag uit aan automobilisten DE STEM EXTRA OP MAANDAG 18 JUL11988 Godsdienst Kamerheer Brouwers Artikel Onrecht MEDISCHE RUBRIEK Piet Buul LOSSE FLODDERS Onbekenden Zwartrijders Gestolen pgSTEM EXTRA pE NOORDZEE ken en de zanderige binn< als kraamkamer vooi wordt druk bevaren veelheden gas en oli< honderdduizenden oevers. Op zich allem sinds jaar en dag o< Europa. Vorig jaar Noordzeestaten in L de Noordzee met de pelijk streven, want Europa's belangrijks bosjes, algenplagen s steeds meer te wense: bestuurlijke onmach ook nc Lo h DE AFGELOPEN week minister Smit-Kroes va teer en Waterstaat de duitse milieuminister Tö •iet waddeneiland V Onderwerp van het rr rieel overleg was de Noc vervuiling. Noodzaak T48 Door Willem Reijn HET was een verrassing toen ik enkele jaren terug in Londen de beroemde St. Margarets-kerk bezocht. In deze kerk, gelegen aan de oevers van de Theems en al eeuwen de kerk van het House of Commons, bij ons de Tweede Kamer, viel mijn oog op een epitaaf van een man, gekleed in het rood van de Beefeaters, de lijfwachters van de Ko ninklijke familie. 'Cornelis van Dun lieth here, borne at Breda in Brabant', ver meldde het grafschrift. Een Bredanaar, begraven in een van de belangrijkste ker ken van Engeland! De nieuws gierigheid was gewekt. Alleen mensen met een bijzondere verdienste voor het Verenigd Koninkrijk liggen hier. Al vanaf de twaalfde eeuw heeft hier een kerk gestaan. De huidige St. Margaret's Church stamt van het begin van de zes tiende eeuw. De kerk staat naast de grote Westminister Abbey. Een indrukkend glas- in-lood-raam in de Oostelijke muur is waarschijnlijk afkom stig uit Nederland. Het werd in de zestiende eeuw gemaakt en bij een restauratie in 1758 in de kerk aangebracht. 'Een juweel van Renaissance-glas', meldt de folder over St. Margaret's. De 'Commons', de vertegen woordigers van het - wat heet - gewone volk, maakten in 1614 St. Margaret's hun kerk. Tot dan toe bezochten ze de West minster Abbey, maar omdat de godsdiensttegenstellingen groeiden, waarbij de Commons kozen voor de sobere Puri teinse partij, wilden de Com mons een eigen kerk. De ver houding tussen Koning en Par lement bekoelde in die jaren. In de laatste twee jaar voor het uitbreken van de burgeroorlog in 1642 waren de diensten in St. Margaret's sterk anti-monar chistisch getint. In deze kerk liggen verschil lende beroemdheden op hun laatste rustplaats. Sir Walter Raleigh bijvoorbeeld. Hij leefde van 1552 tot 1618, voerde het commando over de Engelse zeestrijdkrachten, ontwikkelde Amerika als een Engelse kolo nie en bracht tabak en de aard appel naar Europa. Raleigh ligt begraven onder het altaar van de kerk. Sir Winston Churchill (1874-1965) trouwde er. Tussen een keur van veldheren en admiraals bevindt zich dus het epitaaf. De tekst luidt, in Middeleeuws-Engels: 'Cornelis van Dun lieth here, borne at Breda in Brabant, souldiour with K. Henry at Turney, yea- man of the gard and usher to K. Henry, K Edward, Q. Mary and Q. Elizabeth, of honest and vertuous lyfe, a earful man for pore folk, who in the ende of this town dyd, buyld for pore widowes 20 howses of his own coste'. Rondom het borstbeeld staat 'Obiit anno Domini 1577, buried ye 4 of Sept., aetatis 94'. De grafsteen van Cornelis van Dun St. Margaret's Church te Londen Eerst als lijfwacht, later als kamerheer diende Van Dun koning Hendrik VIII - ARCHIEF DE STEM Vertaald, met tussen haakjes eigen toevoegende verklarin gen: 'Cornelis van Dun ligt hier, geboren in Breda in Bra bant, soldaat van K. (koning) Henry bij (de slag van) Tour- nay (Doornik), lijfwacht en ka merheer van K. Henry, K. Ed ward, Koningin Mary en Ko ningin Elizabeth, die na een eerlijk en deugdzaam leven, als zorgzaam man voor arme men sen, die stierven in de buiten wijken van deze stad, voor arme weduwen twintig huizen bouwde op zijn eigen kosten'. En dan: 'Geboren in 1577, be graven op de 4de september op de leeftij d van 94 j aar'. In de kerk zelf was verder geen enkele informatie over deze deugdzame Bredanaar te vinden. Ook in twee stadsbi bliotheken die ik bezocht, wa ren geen nadere gegevens te vinden. Wel valt uit de tekst te gen de achtergrond van de tur bulente tijden waarin Cornelis van Dun leefde het een en an der af te leiden. Waarschijnlijk is Cornelis van Dun telg uit het beroemde Bre dase brouwersgeslacht. Hij komt rond zijn 26e levensjaar in Engelse dienst. Dat kon toen waarschijnlijk omdat Holland en Engeland samen oorlogen voerden tegen de Fransen. Hij heeft gestreden in de slag om Doornik ofwel Tournai, dat toen tot Frankrijk behoorde, en moet zich daar bijzonder ver dienstelijk hebben gemaakt, want Van Dun wordt opgeno men in de lijfwacht van Ko ning Henry VIII, in goed Ne derlands Hendrik VIII. Later bereikt de Bredanaar zelfs de status van kamerheer, een be noeming waaruit een hoge waardering maar vooral ook een diep vertrouwen uit spreekt. Hij dient onder vier vorsten: Hendrik VIII (tot 1547), Eduard VI (1547-1553), Maria I (1553- 1558) en Elizabeth I (1558-1603), allen van het Huis Tudor, dat van 1485 (Hendrik VII) tot 1603 de Engelse staatshoofden 'le vert'. De tijden zijn moeilijk. En geland raakt steeds meer ver deeld over godsdienstige kwes ties. Het is de tijd van de En gelse Reformatie. Hendrik VIII breekt in 1534 met Rome. Ko ning en Parlement staan lijn recht tegenover elkaar. En het Koningshuis zelf is evenmin een eenheid. Koning Edward VI was calvinist. Zijn opvolg ster Mary, bijgenaamd 'Maria de Katholieke' en nog beter be kend als 'Bloody Mary' (de coc- tail is naar haar vernoemd) probeert daarentegen met kei harde hand het katholicisme in haar land te herstellen. Eliza beth I, volgens geschiedkundi gen een zeer begaafde vorstin, sticht de Anglicaanse Kerk, waarmee de Engelse Hervor ming haar definitieve beslag krijgt. Een kamerheer, die trouw tot in de dood aan zijn vorst moest beloven, was zijn leven niet ze ker als een vorst een anders denkende troonopvolger kreeg. Hij moet zich dus door zwijg zaamheid en gehoorzaamheid hebben gehandhaafd. Tegen spreken was gevaarlijk! Terug in Nederland heb ik her en der geïnformeerd of er al eerder over was geschreven. Bij het Bredase gemeentear chief ging niet meteen een bel rinkelen. Later kreeg ik een te lefoontje: er was wel eens over geschreven. Dat wil zeggen: zo'n vijftig jaar terug. In het Geïllustreerd Tijdschrift voor Geschiedenis 'Historie in woord en beeld', een uitgave van Van Gorcum Comp. NV te Assen, verscheen in de tweede jaargang 1939-1940 een artikel van de hand van dr. D. Th. Enklaar. Dat is dus al even geleden. Onder het kopje 'Een zes- tiende-eeuwsche Bredanaar te Londen' beschrijft Enklaar de grafsteen en probeert een beeld te schetsen van de man die Cornelis van Dun moet zijn ge weest. 'Een gidsje voor St. Mar garets ziet in Van Dun een le vend geworden vicar of Bray uit het Engelsche volksliedje, die Highchurchman onder Ka- rel II, bijna Jezuiet onder den katholieken Jacobus II, whig onder Willem III, tory onder Anna en weer protestant onder de Hannovers zou zijn geweest, alles om wille van de smeer, 'that whatsoever king shall reign, I'll be the vicar of Bray, sir". ('Welke koning er ook re geert, ik zal de dominee van Bray zijn, meneer'). Enklaar gelooft dat met 'die opzichzelf geestige vergelijking den man, van wiens eerlijke en deugdzaam leven zijn graf schrift getuigt, onrecht wordt aangedaan'. Enklaar ziet in Van Dun veel eerder een typi sche vertegenwoordiger van een in het midden der zestiende veel verbreide geestesgesteld- - FOTO'S WILLEM REIJN heid, die tussen de beide par tijen in het godsdienstconflict een middenweg zocht te be wandelen en uit overtuiging van beide zijden het goede aan vaardde. „Ik zie in de man een geestverwant van de Fransche partij der Politieken, die het staatsbelang boven de reli gieuze kwesties stelden en in het godsdienstige gematigd katholiek waren. Zoo zal ook Van Dun zijn trouw aan den koning of de koningin boven alles gesteld hebben". „Windeieren heeft deze le venshouding hem overigens niet gelegd. Het pleit voor hem, die volgens zijn grafschrift hart voor de armen had, dat hij een gedeelte van het fortuin dat hij gemaakt heeft, voor liefdadigheid bestemde". Van de nalatenschap van Van Dun werden in de wijk Petty Fance, gelegen tussen Westminster Abbey en Buc kingham Palace, twintig hui zen in de vorm van een hofje gebouwd. In 1877 werd de wijk, met het hofje van Van Dun af gebroken om plaats te maken voor de Queen Anne's Man sions. Zo is van het leven van een deugdzaam Bredanaar in de St. Margaret's Church, gelegen naast Westminster Abbey aan de oevers van de Thames, nog slechts het monument van de grafsteen over. Wie in Londen komt, moet de kerk eens bezoe ken. Door Jan Paalman VOLGENS de laatste tel ling (mei j.l) telt Neder land 501 aids- patiënten en men schat dat dit aantal in 1990 is aangewassen tot 2000. Dat valt mee, want een jaar geleden was men bang dat liefst 16.000 men sen tegen die tijd door deze ziekte zou zijn bezocht. Maar elders dreigt de ziekte zich als een stro- vuur te verspreiden: in Azië kan de bom elk mo ment barsten, in Afrika is dat al lang gebeurd. Het treurige is dat de medi sche wetenschap nog geen en kel afdoend wapen heeft te gen deze nieuwe ziekte. Dat bleek weer eens temeer op de vierde internationale aids- conf erentie twee weken terug in Stockholm. De vooruitzich ten op een werkzaam vaccin zijn slechter dan ooit, en al wat men heeft is een middel, AZT, dat de ziekte niet ge neest, maar hooguit enigszins in bedwang houdt. That's all. Intussen beginnen de deskun digen zich steeds meer te rea liseren dat aids meer is dan een medisch probleem. Deze ziekte zou wel eens van in vloed kunnen zijn op onze hele samenleving: politiek, moreel en sociaal. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ziekte zo'n zwaar stempel op de maatschappij drukt. De Zwarte Dood ont wrichtte de gehele Middel eeuwse samenleving en toen rond 1500 syfilis uitbrak rea geerde de samenleving even ontzet als nu op aids. Geen wonder dat er een groeiende belangstelling is voor de ge schiedenis van deze ziekten. „De overeenkomst tussen de eerste jaren van de 16de eeuw (syfilis) en de laatste jaren van de twintigste (aids) valt niet te loochenen", aldus het aprilnummer van het Ameri kaanse blad 'American jour nal of Public Health' dat ge heel aan aids is gewijd. Het opvallendste artikel is van de medisch historicus prof. Alan Brandt: „Vier lessen uit de geschiedenis van de ge slachtsziekten". Les 1: „Angst voor de ziekte zal de medische aanpak en volksgezondheidsbeleid krachtig beïnvloeden." Rond 1900 heerste er een ongekende angst voor syfilis. Deels te recht, want onbehandeld is het een verlammende, blind en gekmakende ziekte. Maar ook onterecht, want men (ook de dokters) dacht dat je het kon krijgen van besmette pennen, potloden, beddegoed en wat al niet. De Ameri kaanse marine verwijderde toen zelfs de deurknoppen van alle slagschepen om be smetting van de manschap pen te voorkomen! Het ge vaar voor besmetting loerde schijnbaar overal, niemand leek veilig. Ook nu, schrijft Brandt, denkt het publiek dat je aids heel gemakkelijk kunt oplopen, „en de medische autoriteiten zijn niet in staat geweest om het publiek ge rust te stellen". Politici zijn geneigd om aan de overdre ven angsten van hun kiezers tegemoet te komen, en angst is, zoals bekend, een slechte raadgever. Les 2 luidt: „Voorlichting zal de aidsepidemie niet in dammen." Een hele gewaagde stelling. In een tijd dat „het erger was om over syfilis te praten, dan het te krijgen" slaagde men er toch in om rond 1912 een voorlichtings campagne tegen syfilis van de grond te krijgen. Maar daarin werden de schandelijke ge volgen van syfilis zo breed uitgemeten, dat de onberede neerde angst voor infectie er eerder door toenam. Boven dien hielp het niet. Waarom niet? „Het seksuele instinct is zo overheersend dat het zich niet laat beteugelen door vrees", zei toen al een des kundige. Hij had gelijk. Ame rikaanse soldaten kregen in de eerste wereldoorlog als voorlichting: „Een Duitse ko gel is schoner dan een hoer", maar dat had geen enkel ef fect. De les die je hier uit kan trekken is achterhaald: alle gezondheidsvoorlichters we ten tegenwoordig dat griezel campagnes niet helpen. Maar of de huidige, niet op angst gebaseerde campagnes wél helpen, weet men eerlijk ge zegd ook niet. Interessanter is Brandt's derde les: „Dwangmaatrege len zullen de epidemie niet inperken". Toen in 1906 Was- sermann een test op syfilis ontwikkelde werd de roep om een verplichte test alsmaar luider. De politici luisterden naar het volk (les 1) en tot op heden kun je in de meeste Amerikaanse staten pas trou wen als je op syfilis bent ge test. Resultaat: nul, nou ja, bijna nul: de verplichte test spoorde gemiddeld twee pro cent van alle nieuwe ziekte gevallen op. De test was vooral in het begin zeer onbe trouwbaar en wees in een kwart van de gevallen de ver keerde aan. De gevolgen wa ren er niet minder om: wie door de test werd aangewezen kon vaak zijn huwelijk ver- geten en als een paria door het leven gaan. De overeenkomsten met nu zijn opvallend. Op dit mo ment overwegen 35 Ameri kaanse staten om de ver plichte aidstest vóór het hu welijk in te voeren. Dit on danks het feit dat de test nog geen tien procent van de nieuwe gevallen op zou kun nen sporen, plus jaarlijks 380 mensen ten onrechte als be smet met aids zou aanwijzen. Wie in Amerika positief scoort (en verder niet ziek is) kan zijn baan vergeten en wordt zowel uit de samenle ving als alle verzekeringen gegooid. In Nederland zijn we nog niet zover. Nog niet. Maar een officieuze verplichte test bestaat hier al lang in zieken huizen en wanneer je je laat verzekeren kom je niet onder zo'n test uit. Zo'n verplichte test werkt averechts, zegt Brandt. Hij is te duur, en drijft precies die groep men sen die je zou willen bereiken ondergronds. Een test heeft alleen zin als hij vrijwillig is, en het resultaat vertrouwe lijk blijft. Wie zijn hoop gevestigd heeft op de vorderingen van de medische wetenschap, komt bij Brandt bedrogen uit. Zijn sombere les 4 zegt: „De ontwikkeling van een doel treffend vaccin en behande ling zal niet onmiddellijk een eind maken aan de aidsepide mie. Ook hier strekt de be strijding van syfilis tot voor beeld. Toen uiteindelijk het afdoende medicijn tegen deze ziekte werd gevonden, leek syfilis geheel te verdwijnen. Maar kijk. Sinds 1960 stak het weer de kop op ondanks de werkzaamheid van penicilli ne. Een andere seksuele mo raal had een andere versprei ding van de ziekte tot gevolg. Zo ook met aids. Aids is meer dan een ziekte die je bestrijd met een geneesmiddel: aids is net als alle andere geslachts ziekten ook -een maatschap pelijk verschijnsel dat zich voor een groot deel ontrekt aan medisch maatregelen. „Wie geen lessen trekt uit de geschiedenis", zo luidt een bekend gezegde „is gedoemd die te herhalen." Maar Hegel zei ooit „dat de geschiedenis ons leert, dat de geschiedenis ons niets leert". Laten we ho pen dat die man ongelijk krijgt. ZONDER op- of inzet van de Engelsen is hun taal wereld taal geworden en gelijkertijd daardoor gedegradeerd tot een der vele varianten daar van. The Queen's English is heden ten dage niet meer dan de Britse variant van de we reldtaal, minder verbreid dan de Amerikaanse versie. Ame rikanen maken vaak hun eigen woorden die de Engelse jeugd met wellust overneemt. Soms nemen de Yanks de woorden der Limeys over, maar voorzien ze dan van een eigen uitspraak. Ik heb een Amerikaanse senator horen spreken in een tv-programma over kinine, dat hij uitsprak als kwaainaain. Mevrouw Thatcher noemt het kwin- niejn en beiden spellen het quinine. Men hoeft geen taalkundig geschoold anglist te zijn om te horen of een radiospreker Amerikaan is of Brit. Is men toevallig wel wat thuis in de fonetiek dan is het niet moei lijk vast te stellen of het En gels uit de luidspreker wordt gesproken door een Rus, Skandinaviër of Fransman. Ieder volk heeft zijn eigen va riant. In Nederland worden twee soorten Engels gespro ken: Noord- en Zuid- Neder lands Engels. In het KRO tv- programma 'Zeker weten' van 16-4-'88 ging een der me dewerksters na hoe de Vla mingen er in slaagden door regelmatige controle van de zeebodem met behulp van hovercrafts de haven van Zeebrugge vrij van zandban ken te houden. 'Waarom', vroeg mevrouw Nelleke Ra demaker 'gebruikt u voor dit onderzoek een hovercraft? Zij sprak dit Engele woord voor luchtkussenvaartuig uit zoals de Britten dat doen: howe- kraaft. 'Awel' antwoordde de Zuid Nederlander 'waa ge- bruike den oeverkraft omdat 'm geen golve slaat'. Het En gelse woord viel nog enkele malen in deze uitzending maar beide partijen weken geen duimbreed af van hun eigen Engels. De Nederland sterrekundige, de heer Chriet Titulaer stuurde een midden koers. In zijn 'Wondere We reld' program, uitgezonden 26-4-'88, sprak hij van hoe- verkreft. Een ander voorbeeld van Noord- en Zuid- Nederlands Engels viel te beluisteren q. de tv in de week dat de dolge. fokte hondekuil-killers plot. seling groot nieuws ware doordat ze paarden en kinde ren hadden doodgebeten, ft Nederlandse journaaldiens: sprak van pitboels. De Belgi sche burgemeester, die de ca- nine vechtmachines een ver schijningsverbod had opge. legd in zijn gemeente, noemd het ondier piet puul. Daa keek ik even van op, want he jongeije dat in de tweede kla lagerschool een bank met mi deelde heette Piet Buul. Dj Nederlandse cineast van we- reldnaam (Oscar-winnaar) die gebruik maakte van het aanbod van radio 4 om be kende Nederlanders op dins- dagochtend van 7 tot 9 hun favoriete klassieke platen te laten draaien, noemde in zijn program de Britse diri^ Sir Neville Marriner maar hij noemde hem Soeur Newel Murraainer. De Fransen houden niet van Engelse woorden en ver vangen ze door Franse. De computer heet in Frankrijk dan ook niet con-pjoe-tain maar 'ordinateur'. Dat is nie eerlijk. Zo komen we niet tot Euro-Engels. Wat dat betreft mogen de Nederlanders pio niers genoemd worden. In De Stem van 26-4-'88 adver teerde een Nederlandse firms met schommelstoelen meteen cane zitting. Geen vaticane o[ franciscane, nee, gewoon can zitting i.p.v. rieten zitting (ca- ne-bottom chair). Een fabri kant van een frisdrank uit in z'n reclamebiljetten dat zijn drank haar frisheid dankt aan de aanwezigheid van zowel lemon als linie i.p.v. citroen en limoen. Ne derlanders dienen dat snappen en zo niet dan werkt het spreekwoord: wat je ver haalt is lekker. Door Jack Arentsen RIJSWIJK - Ruim 41.000 Nederlandse automobilisten hebben vorig jaar een be roep op het Waarborgfonds gedaan om schade te verha len die men in het verkeer heeft opgelopen door een onbekende of onverzekerde medeweggebruiker. In to taal keerde het Fonds een (record)bedrag uit van 65,2 miljoen gulden; ruim 9 mil joen gulden meer dan in 1986. De oorzaak van deze toename kan het Waarborgfonds niet volledig toeschrijven aan een groter aantal nieuwe claims. „De stijging van 16 ligt voor namelijk in het feit dat vorig jaar meer schaden werden af gehandeld dan nieuw in be handeling genomen. De achter stand", schrijft waarnemend directeur Mr. E. Droogleever Fortuyn in het jaarverslag van het Fonds, „die in 1986 was ont staan, is weggegwerkt. Dege nen die een beroep op het Fonds doen, kunnen zodoende op een snellere afhandeling re kenen". Bij het Fonds worden de meeste claims ingediend door automobilisten die de dupe zijn van schade veroorzaakt door een onverzekerd voertuig of door het doorrijden na het ver oorzaken van een schade. Het grootste deel van de uitge keerde schadebedragen komt voor rekening van onbekend gebleven voertuigen: 82 ofte wel ruim 43 miljoen gulden. Schade aan auto's in parkeer stand neemt in deze sector al 25,9 miljoen gulden voor z'n re kening: in 1986 bedroeg deze post 21,9 miljoen gulden. Vorig jaar zorgde het legioen van 'zwartrijders' ervoor, dat het Waarborgfonds 20,3 mil joen gulden moest uitkeren aan gedupeerden. Maar de werke lijke onkostenpost veroorzaakt door de 'zwartrijders' is vol gens het Waarborgfonds veel hoger. Geschat wordt dat bijna de helft van de kosten van het Waarborgfonds veroorzaakt wordt door onverzekerde weg gebruikers. Het aantal nieuwe letselschade steeg sterk: meti van 7,8 miljoen naar 10,9® joen gulden. Door het Waarborgfonds w«i ook de schade vergoed dit toegebracht aan gestolen 1 torvoertuigen. Gezien het giS aantal gestolen auto's jaar 19.000, waarvan er tin 7.000 niet werden terugga# verzekeringsmaatschappij a terecht: het Waarborgfi hoefde slechts in 575 geva tot uitkering over te gaan. Vc c Door Conny van Gremberghe Na afloop van de bijeenkorr ïigde de bewindsvrouwe aai er voor zou zorgen dat de I02 ïitraten en fosfaten op de ip korte termijn drastisch z den beperkt. De manier waarop zij de zaak der jakken, wilde zij echter niet kwi andbouwminister Braks nog n ïoogte was gebracht van haar act 'raten over nestbevuiling en zoe jplossingen wordt veelvuldig ged alleen op Vlieland. In juni vergac Parijse commissie en de Oslo-cc vaarin vertegenwoordigd de E an andere Noordzeestaten, (zoals achter gesloten deuren in de I ïoofdstad Lissabon. Deze ambtelijke werkgroepei als belangrijkste taak progran naatregelen te ontwikkelen om c ing van de randzeeën vanaf het rij se commissie) en de verontrein aards wateren door droppinge ucht, afvalverbranding op zee e itortingen vanaf schepen (Oslo- lie) uit te bannen of te beperken. Op de Internationale Noord •entie, eind november 1987 in werden door de EG-landen afspt naakt om de chemische veront ranaf het land van de Noordzee, in Noordoostelijk deel van de Al jceaan met 50 procent terug te loor de mogelijke vervuiling aai aan te pakken met de best voi lijnde technische hulpmiddelen. :onferentie heeft de Parijse comn weinig voortgang geboekt. Dit tol eurstelling van de milieu-organ jinnen- en buitenland. De stellingname van de Noord tn Londen zou volgens de milieu ;en de leden van de Parijse c moeten hebben wakker geschud jangspunt van de ministers zou JE gelegenheid moeten zijn om fltionale regelgeving tegen de v schadeclaims nam toe vi ldll°naie 1.120 in 1986 tot 1.315 inl» rftlsc^ aan te scherpen. Van Het bedrag aan uitgeked een delegatie van Greenpeace ional in juni haar opwachting i issabon. ïewapend met een eigen regelg eite niet meer dan een verscher in Londen gemaakte a: rachtte de milieubeweging door obbywerk de leden van de Part nissie voor haar zienswijze te wit 'ergeefs. De internationale vertegenwc nc t weinig van de milieu-activi vw Dat bleek ook bij een eerd den) valt het schadebedrag iw^23^61'"2]^66.^3!3^ 2< 1,7 miljoen gulden nog met! toen delegatieleden meeste claims kwamen bji r„ Greenpeace buiten di van de conferentiezaal hielden. C |aar in Cardiff en afgelopen maai "bon bleef de milieu-organisat el staan. Hoe het ook zij, de roep om e inoonmaak van de drukst bevan Mr. Droogleever vindt het harde noodzaak dat het riji met een onverzekerd voert in ons land hard wordt aan) pakt: „Naar schatting van Rijksdienst voor het Wegw keer gaat het om 8 van Nederlandse wagenpark: in taal rond 450.000 auto's. Pol® en Justitie voeren sinds 1! een duidelijk strenger beli nu bij algemene verkeersi troles ook de verzekering de wagen wordt gecontroli We zijn daarmee op de g< weg". In 1965 is het Waarborgfc in het leven geroepen om in vallen waarin geen beroep een verzekeraar kan woi gedaan, benadeelden onder paalde voorwaarden schaij loos te stellen. Met ingang vi januari van dit jaar kent Waarborgfonds een 'eigen co' bij iedere goederenschai claim van ƒ200.-; schade' gevolge van letsel of overlij wordt volledig vergoed. Het Waarborgfonds m alleen schadeclaims in behi deling die veroorzaakt door motorvoertuigen. Si ten gevolge van vandalism^ door dieren komt niet voor goeding in aanmerking, ei min als schade die door braak aan een auto ontsl Schade die aan een terui vonden, gestolen motorrij door toedoen van de onri matige bestuurder blijkt te ontstaan, wordt ook niet het Fonds vergoed.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1988 | | pagina 4