IN MEXICO
Het worm
DE STEM EXTRA WOENSDAG 6 JUL11988
DESTEM-LEZERS HELPEN
GIRO 1111222
DE STEM VAN ZEEU
OSTBURG - Het Wesl
eeuws-Vlaamse korps va
!e rijkspolitie heeft dez
eek assistentie gekrege
it Overijssel.
mezcal, de troost
Regen, het leven zelf
TEKST EN FOTO'S CEES MAAS
T N V MENSEN IN NOOD DEN BOSCH OVV MEXICO
De boerendorpjes in de hoge
bergen van de Sierra Madre
in het bisdom Tehuantepec
zijn stoffig. Het wachten is
op de regen. Gedruppeld
heeft het al, nu moet de re
gentijd doorzetten. Dan nog,
is er voedsel nodig om de
mensen tot de nieuwe oogst
van september, als die lukt,
te eten te geven.
De boerderijen daar lijken in
de verste verte niet op de boer
derijen zoals je die in de pol
ders van het zusterbisdom
Breda aantreft. Geen statige
schuren, maar bouwvallige le
men hutjes, geen mooi bankstel
in de huiskamer, maar een
simpele hangmat waar je in zit
en in slaapt. Verder niets op de
aarden vloer. Geen waterlei
ding geen electriciteit, geen
Niets, alleen honger, erge hon
ger op dit moment.
Eén ding hebben de In
diaanse vrouwen gemeen met
de Brabantse en de Zeeuwse
vrouwen in het bisdom Breda
waarop nu een beroep wordt
gedaan om de honger te stillen:
ze zijn schoon op hun erf,
schoon op hun interieur. Van
daag de tweede foto-impressie
van het land van de kale ak
kers.
Alle mannen van het bergdorp San Juan Lajarcia hebben drie
maanden achtereen, zonder machines, gewoon met de schop, elke
dag weer, door de rotsbodem moeten graven voordat de trots van het
dorp, de nieuwe waterput, op een diepte van negen meter was. Het is
nog niet diep genoeg. De put levert veel te weinig water op, daarom
moet hij nog drie meter dieper.
Een boederij zoals je ze bij tientallen tegenkomt in de Sierra Madre.
Van onze verslaggever
egin deze week begonnen dr:
olitiebeambten uit die provir
hun tijdelijke werkzaamhe
den in de regio. Later deze weel
liet korpschef G. Doosje we
komen er nog vier mar
Schappen uit Overijssel nas
jostburg. Gevolgd door nog ee
rio volgende week.
Door Cees Maas
Het glaasje voor me op ta
fel moet in één keer leeg.
De klare vloeistof bolt een
beetje over de rand heen.
Gespannen kijken de ta
felgenoten mij aan. Het is
een test voor die bleek
scheet. Laten we zien hoe
hem de 'troost der boeren'
bevalt. Hij heeft gegeten
met de Indianen, gezongen
met de Indianen, laat hem
nu drinken als een In
diaan. En Iaat hem vooral
het vuur uit de oren spui
ten, zodat we op deze
klamme tropenavond eens
hartelijk kunnen lachen
om die gringo.
De plaats: ergens diep in de
bergen van de Zuidmexi-
caanse Sierra Madre. Een
vervallen oud-koloniaal
klooster dat nu dienst doet als
priesterhuis. Ik ben die nacht
te gast bij de plaatselijk
priester en zijn huisgenote, r
een goedlachse non. Zij is het s
die de drieliterkruik Mezcal
met een plof op tafel heeft ge
zet.
Deze Mexicaanse variant op
de jenever wordt gemaakt in
plaatselijke stokerijtjes en
voor een paar centen per liter
aan de bevolking verkocht.
De Mezcal in het oude kloos
ter is één van de laatste krui
ken in het dorp, sinds een
grootgrondbezitter de plaat
selijke stokerij heeft gekocht
en alle producten in de stad
Oaxaca verkoopt, waar de li
ters meer opbrengen.
Toen ik een dag tevoren te
gen Oskar, mijn gids, zei dat
ik de echte Mezcal uit de dor
pen weieens wilde proeven,
keek hij me eerst ongelovig,
daarna wat medelijdend aan.
„Tomorrownight your
throat will feel like the inside
of a working vulcano," be
loofde hij plechtig. Mijn keel
zal voelen als de binnenkant
van een vulkaan. Een actieve
vulkaan nog wel. Ja, ja. Ik
veronderstelde toen dat
vriend Oskar in een chauvis-
tische vlaag de kracht van
zijn nationale drank wel wat
al te overdreven verkocht.
Want ik ben geen groenlje als
het om sterke drank gaat. Een
matig drinker, dat wel, maar
een borrel jonge klare heeft
mijn keel altijd goed en nooit
zeer gedaan.
Na een dagtocht door het
hongergebied in de bergen
was ik de belofte van Oskar
helemaal vergeten. Maar hij
niet. Dus zette die non de
kruik demonstratief op tafel
en nu staat dat glaasje voor
me. Om me aan te moedigen
hebben Oskar en de non elk
pok een bodempje ingeschon-
I ken. En er komen limoenen op
tafel. Ze doen het voor. Be-
I lippen en tong met
doorgesneden limoen
I waar wat zout op is gestrooid
I en hup, daar gaat de Mezcal.
Ze vertrekken geen spier, dus
sJerk kan het spul niet zijn,
[denk ik naïef.
Quasi onverschillig, alsof
ik een kleintje jus d'orange
naar binnen sla, giet ik de
borrel in mijn keel. Ik voel
I helemaal niets. Proef eigen
lijk ook weinig. Oskar en de
non praten met elkaar, maar
loeren stiekem. Dan beginnen
!T151.Oëen te prikken en ineens
1 kt het of ze een gloeiende ij -
zeren staaf heel langzaam in
Deze boerin heeft net haar erf weer aangeveegd. Het ligt er proper bij.
De hangmat is vaak het enige meubelstuk in huis. Hij wordt voor alles en nog wat gebruikt.
onze correspondent
'RNEUZEN - Achteruit
«end was R.B. uit St
okteen met een personen-
zijn oprit naar zijn wo-
aan de Wilhelmina-
komen afrijden. Hij
daar al twaalf jaar
ïrh+Qeet^s liet goed.
m i!r+met °P 29 november
in het vorige jaar.
Di
W7
br
he
M>
fr;
de
in
Pl
gisf
ka
