MATEN?
r
yër
J
550.-
575.-
FFELS
WEREN
ÉN
OORDELIb
!iers
'Tour van vorig
jaar had ik kunnen
winnen
9
'Niet altijd met
wielrennen bezig'
FiAM
AMERIKAAN HAMPSTEN LEEFT IN TWEE WERELDEN
SPARTAMET
WNÊSÊSÊÊÊÊm
Zwaar
gevecht
met Mottet
iSTEM DINSDAG 28 JUN11988
E APPARATEN
IN:
>S EN RACEFIETSEN
STRAAT 28 HULST
01140-12937
piDROONv
wssêbsskrêm
Gekneusd
Favoriet
Vuist
Rijker
Werker
Ontspannen
Jachtterrein
Kopman
Motivatie
Eindredactie: Rob van Deursen
Vormgeving: René van Rijthoven
Min jOT
t zoals:
goede service!
valiteit
hrradig
rneuzen-01150-13515
peclallst
•tlkelen
lledig aan uw lichaam
de bloedcirculatie
en de altijd gelijkma-
ratuur garandeert
slaapkomfort.
adroom staat dus voor
gerust ontwaken.
I waterbedden
L1CHAAM~HËT BESTE
01140-14120
- <w 1 y
'<x "N- - -
l|P*fll -s Ipi
-
iiiiafc.:
■"V
Door Leo van der Ruit
NANTES - Het kleine hoekje waar
voor de grootste kanshebber in de
Ronde van Frankrijk het ongeluk in
zat, was een donker tunneltje in de
buurt van Trento.
!n een van de laatste etappes van de
3iro d'Italia struikelde Jean Frangois
Bernard over de Colombiaan Omar
Hernandez. Sinds woensdag de achtste
juni barst de Fransman van de pijn in
zijn lijf.
Omdat de Tour ras nadert, moet 'Jef"
blijven rijden èn lijden. In de Midi Libre
werd hij zo maar weggefietst en moest
hij opgeven. Hij heeft intussen menige
traan weggepinkt. Zich vermannend
sprak hij optimistisch: „Ik heb nog al
tijd goede hoop, dat voor de Tour alles in
orde komt. Ik reken er op dat ineens al
les voorbij is".
Met een zwaar gekneusde ribbenkast
verdween Bernard uit de Giro d'Italia.
Hij had er drie etappes gewonnen en
nog twee ritzeges in het verschiet.
Zijn ongeluk was wellicht voorkomen
als hij in die vermaledijde zeventiende
etappe nog uitzichten had gehad op de
rose trui van de Amerikaan Andy
Hampsten. Bernard was echter kansloos
geworden tijdens de etappe over de
Passo di Gavia, een bergtop waar an
tarctische omstandigheden heersten.
Kansloos voor het klassement fietste
Bernard niet meer attent in het voorste
gelid, maar tussen de wielen in de
schoot van het peloton, waar zich ook
Colombiaanse krabbelaars bevonden.
In de dagelijkse beklimmingen van de
Midi Libre had Bernard niet alleen
moeilijkheden met ademhalen, ook
voelde hij hevige pijn in de nierstreek.
„Het is net of er met naalden in geprikt
wordt. Mijn osteopaat (botkundige. red)
heeft niets ernstig kunnen vaststellen.
Overleg van een van de begeleiders
van de ploeg met kopman Jean-Fra-
ngois Bernard. - fotoap
Ik maak me dan ook geen zorgen. Het
zou niet best zijn me vlak voor de Tour
zwarte denkbeelden in mijn kop te ha
len. De Tour is voor mij het belangrijk
ste dat er is".
Na zijn twaalfde plaats in 1986, waar
voor hij een Porsche cadeau kreeg, en
vooral zijn derde positie na Stephen Ro
che en Pedro Delgado vorig jaar, werd
'Jef Bernard bestempeld als dé favoriet
voor de Tour van 1988.
Wie moest deze excellente tijdrijder,
zowel op het vlakke als bergop, ver
slaan? Vanaf het begin van het seizoen
had hij dan ook niets anders in zijn
hoofd dan de Tour. „De Tour heeft de
prioriteit van alle prioriteiten. Met op de
achtergrond het tactisch brein van Ber
nard Hinault en de portefeuille van
Bernard Tapie leek achternaam Ber
nard alles mee te hebben voor zijn eer-
Ui
ste Tour-zege. Behalve het geluk
dan
De grote mond van de 26-jarige Ni-
vernais werd in het tunneltje van
Trento voorlopig gesnoerd. Naar de
profs overgestapt als een timide jonge
ling, ontwikkelde Bernard zich hoe lan
ger hoe meer als een brutale vlerk.
Twee jaar geleden reeds toen in zijn
ploeg Hinault en LeMond aan het vech
ten waren om de Tour-zege, sloeg Ber
nard met de vuist op tafel en blèrde:
„Nondeju, wordt er nog een beetje Frans
gesproken?" Gevraagd naar zijn toene
mende brutaliteit zei hij later eens: „Het
is niets waard om alleen maar als een
beest te fietsen, je moet ook wat te zeg
gen hebben".
Vorig jaar maakte Bernard openlijk
ruzie met Paul Köchli, zo'n beetje de on-
ze-lieve-heer waar het gaat om condi-
tieopbouw voor wielrenners. „Van de
schema's van Köchli heb ik me nooit iets
aangetrokken", aldus Bernard.
de gele trui te krijgen. De Parijzenaar
zag vorig jaar liever een buitenlander
winnen toen hij het zelf niet kon.
Opstandeling Bernard weet zijn ver
lies van de gele trui, na zijn fenomenale
klimtijdrit op de Mont Ventoux, eerder
aan het slechte ploegverband van het
internationale gezelschap. Na de Tour
liet Bernard een aanbieding van Peu
geot op zich afkomen om zijn eigen zin
te kunnen doordrijven. Geldschieter
Tapie kwam ongerust op hem af: „Ga je
weg? Zeg wat je wilt en je zult het krij
gen".
Jean-Frangois Bernard tijdens een beklimming in de Tour in actie. - fotoap
„Waarom zou ik geen grote mond mo
gen opzetten? Ik ben toch zeker degene,
die de Tour kan winnen?"
Op het laagste treetje van het erepo
dium op de Champs Elysees in Parijs
kon Jean-Francois Bernard vorige zo
mer een groot gevoel van ontevreden
heid niet onderdrukken. Hij keek naar
Roche en Delgado en dacht: „Deze Tour
had ik kunnen winnen". Later kwam hij
er achter, dat Laurent Fignon een spel
in elkaar had gestoken om Bernard uit
Bernard was op slag een stuk rijker en
schaarde na het vertrek van Köchli al
leen nog Fransen en enkele welwillen-
den, onder wie Johan Lammerts uit
Bergen op Zoom, om zich heen.
Frans was voortaan weer voertaal
aan tafel. Ondanks zijn blessures is Ber
nard groot kanshebber. Hij heeft im
mers het geluk, dat pas na negen dagen
de eerste bergen opdoemen. „Ik ver
wacht een groot duel met Charly Mottet.
Ik zeg niet dat ik ga winnen, maar we
gaan een zwaar gevecht leveren, waar
Frankrijk van zal smullen".
Tussen Bernard en Charly Mottet zit
wat persoonlijkheid betreft een enorm
verschil. Bernard de schreeuwerd; Mot
tet de rustige coureur, die kan relative
ren. Mottet: „Ik moet het van hard wer
ken hebben. Als Bernard zich een soort
Platini op de fiets voelt, ben ik Jean Ti-
gana. Een werker dus. De Tour is ook
vaak een kwestie van geluk. Spring ik
vorig jaar in de rit van Stuttgart met die
grote groep niet mee dan rijd ik waar
schijnlijk een anonieme Ronde. Puur uit
plichtsbesef ging ik mee en dat zie je als
resultaat dat je je weken lang vol in de
kijker kan koersen".
Door Jean Nelissen
BOULDER - Op maandag 14 juni
blokletterden de Italiaanse kranten
zijn naam.
Andrew Hampsten had als eerste
Amerikaan de Ronde van Italië ge
wonnen. In eigen land rangschikte The
New York Times zijn prestatie onder
het kleine sportnieuws. Een paar regels,
ergens op een binnenpagina. Het is
maar om aan te geven dat Hampsten in
twee werelden leeft.
Op de avond van zijn zege in Vittorio
Veneto belde het Witte Huis. President
Ronald Reagan kwam ten slotte aan de
telefoon om z'n landgenoot op uitbun
dige wijze geluk te wensen.
De Amerikaanse pers reageerde ech
ter nauwelijks op het succes. De kranten
in North Dakota, waar Hampsten de
laatste jaren woont, hadden er wel een
foto en een paar kolommen tekst voor
over. Maar in de rest van het land werd
de historische zege van Hampsten in
Italië uiterst kort en bondig behandeld.
„Ze weten niet goed hoe ze de Giro d'Ita
lia moeten inschatten", zegt Hampsten,
„deze Ronde zegt de mensen niet veel.
Meestal zijn het alleen de immigranten
uit Europa die de betekenis er van ken
nen".
De ochtend na de met zuiderse warmte
uitgevoerde huldiging in Vittorio Ve
neto reed Andrew Hampsten naar Mi
laan. Daar stapte hij in het vliegtuig
naar de Verenigde Staten.
„Lekker thuis ontspannen", vond hij.
„Nee, geen criteriums. Dat ik veel geld
verlies door naar huis te gaan, interes
seert me niet. Ik verdien voldoende. De
rest is toch maar voor de belastingen".
Voor de vijfde keer dit jaar pendelde hij
over de Atlantische oceaan.
Nooit vergeten de supporters de juni
dag in 1985. Ronde van Italië. Klim naar
Gran Paradiso, een bergtop op ruim
1600 meter hoogte. Een paar kilometer
in de klim schiet een spichtig ventje weg
uit het peloton. Andrew Hampsten, de
onbekende debutant. Hij is dan net een
week professional. Heeft op de valreep
Andrew Hampsten wint de
twaalfde etappe van de Ronde van
Italië dit jaar. -fotoap
een contractje gekregen bij een jeansfa
brikant, die z'n ploegje op hoop van ze
gen over de grote plas naar Italië zond.
Hampsten pakt op de steile klim 200
meter, kijkt om en ziet z'n beroemde
landgenoot Greg LeMond naderen. Het
hoofd zakt nu tussen de schouders weg.
Andrew Hampsten (rechts) en
Jean-Frangois Bernard: twee kans
hebbers op eindezege Tour de France.
- foto anp
De magere beentjes malen razend snel
de kleine versnelling rond. LeMond
dicht het gat tot op 100 meter en dan
komt de grote verrassing. LeMond móet
terug. Hij heeft zichzelf opgeblazen. Het
spichtige ventje gaat alleen door en be
haalt boven op Gran Paradiso z'n eerste
internationale succes. Een klimmer is
geboren.
In de jaren er na wordt Europa z'n
jachtterrein. Hij wint twee keer de
Ronde van Zwitserland. In 1987 met één
luttele seconde verschil voor Peter Win
nen. Wat de onderwijzer uit Venray ook
deed, hij kon die ene tel niet overbrug
gen. Hampsten zat als met een klem
vast aan zijn achterwiel. Precies de
zelfde ervaring deed Erik Breukink on
voorbij en pakte de rose trui. Om
daarna in een klimtijdrit van 18 kilome
ter z'n macht te bevestigen. Hampsten
komt uit de school Hinault. Een jaar
fietste hij aan de zijde van de grote
Fransman. Maar knapte mentaal af op
de sfeer van vijandschap tussen Hinault
en LeMond.
De Amerikaan Hampsten met de tong uit de mond bezig aan een beklim
ming. - fotoap
langs op. De Amerikaan is redelijk in
telligent. Misschien wel door vererving.
Want beide ouders geven les aan de uni
versiteit.
In de Giro maakte Andy Hampsten
een zelfbewust indruk. Hij bleek be
stand tegen de elementen en bleef aan
de zijde van Erik Breukink als enige
overeind in de moordende rit over de in
middels beruchte Passo di Gavia. In de
sneeuw reed Hampsten die dag de door
kou bedwelmde Johan van de Velde
De warenhuisketen 7 Eleven haalde
hem met een contract van een half mil
joen gulden terug in eigen huis. Als kop
man van deze Amerikaanse ploeg in de
Tour hoeft Hampsten niemand meer
naast zich te dulden.
Twee jaar geleden finishte hij als
vierde in Parijs. Het vorig jaar hand
haafde Hampsten zich in de beruchte
Pyreneeënetappe over de Aubisque op
weg naar Luz Ardiden nog in de top van
het klassement aan de zijde van Pedro
Delgado, Stephen Roche, Charly Mottet
en Anselmo Fuerte. Op weg naar Alpe
d'Huez verloor hij tien minuten. De rit
naar La Plagne werd z'n ondergang.
Andrew Hampsten, de dik betaalde
kopman, finishte in Parijs slechts als
zestiende met een achterstand van drie
kwartier op Stephen Roche.
Was hij een eendagsvlieg geweest? „Na
tuurlijk niet", zegt Hampsten, „m'n
hoofd stond toen niet naar wielrennen.
Ik kan me een tijdlang concentreren en
dan moet ik er uit. Gewoon wat anders
gaan doen. Ik had gewoon geen zin meer
in fietsen".
Hij staat er nu heel anders voor dan
twaalf maanden geleden. „Je kunt me
gerust tot de kanshebbers rekenen",
zegt hij. „Ik heb de Giro heel fit verla
ten. Ik ben ontspannen en 100 procent
gemotiveerd om nog eens drie weken er
in te vliegen. Ik heb aan president ge
vraagd: als ik de Tour win, ben ik dan
welkom op het Witte Huis? Hij ant
woordde: 'Dan ligt de uitnodiging
klaar'. Ik wil wel eens op dat beroemde
bordes staan. Dat lijkt me een aardige
foto voor later".
