TEHUANTEPEC, LAND VAN DE KALE AKKERS
WETGEYIN
'chipper
IN MEXICO
Havenfeeste
Valkuil Valium
In mijn
eigen
woorden
LEASIM
CENTR
DE STEM EXTRA OP MAANDAG 20 JUN11988
GIRO 1 1 11222
De overgebleven
koeien wandelen als
levende skeletten
rond op zoek naar
dat ene grasprietje.
De bomen op de
berghellingen zijn
bruin in plaats van
groen. Rivieren
staan hopeloos
droog en de gele
straathonden kwi
spelen allang niet
meer. De mensen
redden het nog net,
maar zoals altijd
zijn de kinderen de
eerste slachtoffers
van de hongersnood.
De streek rond Te-
huantepec, diep in
zuidelijk Mexico, is
getroffen door de
ergste droogte sinds
vijftig jaar. De
voedselhulp komt
aarzelend op gang,
maar er is meer geld
nodig. Een bericht
van het land van de
kale akkers.
Geen weerstand
Trots
Voedselhulp
Diep geschokt
Volle akkers
Marihuana
MEDISCHE
RUBRIEK
VOETBAL ZORGT V
'ERGUNNING GR?
T48
TNV MENSEN IN NOOD DEN BOSCH OVV MEXICO
De kinderen van Tehuan-
tepee krijgen niet meer dan
een klein beetje koffie en een
stukje brood. Ze hebben
maagklachten en diarree. De
weerstand tegen ziekten
neemt zienderogen af.
Door Cees Maas
Wat je het eerst opvalt als je in de rammelende
autobus van Oaxaca naar Tehuantepec de streek
nadert, is dat de bergen van kleur veranderen.
Geleidelijk gaat de groene kleur van de met bo
men bezaaide berghellingen over in dofbruin.
Alleen de cactussen, van die mooie, stekelige hoge zoals
in cowboy-films, blijven groen. En hier en daar een een
zame groene boom met wortels lang genoeg om het sterk
gedaalde grondwaterpeil te kunnen bereiken.
De kinderen zijn de
eerste slachtoffers
Opmerkelijk is ook dat nie
mand bezig is op de velden. De
akkers, waar in deze tijd van
het jaar de maïs al bijna in de
kolf zou moeten staan en waar
het groen van de bonen de
aarde zou moeten bedekken,
lijken op roggebrood, zo bruin.
Geen sprietje te zien.
De bus rijdt langs het stuw
meer Benito Juarez, 27 jaar ge
leden aangelegd om ondermeer
de akkertjes van de straatarme
Indiaanse boeren via irrigatie
kanalen te bevloeien met zoet
water. Deze gigantische goud
viskom zou meer dan 900 mil
joen m3 water kunnen bevat
ten, maar is grotendeels droog
gevallen. Een Indiaanse vrouw
zit achter ons in de bus en be
speurt onze aandacht voor het
meer. Ze begint spontaan een
gesprek dat ejndigt in een bit
tere klaagzang. Gisela Velasco
Alcantara is haar naam. Ze is
onderwijzeres in het plaatsje
Santiago Astata, iets ten noor
den van de kustlijn waar de
Stille Oceaan Mexico aanraakt.
Signora Gisela heeft een klas
van 25 kindertjes waarvan er
dagelijks 15 zeer zwak in de
schoolbanken verschijnen. De
droogte heeft twee oogsten
doen mislukken, al bijna een
jaar heeft het niet echt doorge
regend en het voedsel in de
streek is grotendeels op, verne
men we. „De kinderen krijgen
niet meer mee naar school dan
een klein beetje koffie en een
stukje brood. Ze hebben
maagklachten en diarree en
kunnen hun hoofd niet bij de
lessen houden. De weerstand
tegen ziekten neemt ziender
ogen af en de regering steekt
geen hand uit. De mensen heb
ben geen oogst, er is geen werk,
de ontevredenheid onder de be
volking, die toch gewend is van
het minste te leven, neemt toe.
Er is te veel spanning nu in de
buurt". En, zonder te weten dat
de bisschop Arturo van Te
huantepec straks onze gastheer
zal zijn, regent het complimen
ten over een voedselhulpactie
die hij op touw heeft gezet. Zijn
witte vrachtwagentje rijdt da
gelijks, geladen met zakken
maïs en bonen, de ergst getrof
fen dorpen binnen. Arturo
heeft lang geen geld genoeg om
iedereen te eten te geven tot de
oogst van september, waar
iedereen in het gebied heftig
van hoopt dat die nu eindelijk
eens lukt.
In de stad Tehuantepec en
langs de grote wegen is niets of
nauwelijks iets te merken van
de ramp die de streek heeft ge
troffen. Dikke Indianenmama's
verkopen hun eigen gemaakte
spulletjes nog dagelijks op de
naar kaneel ruikende india-
nenmarkt in Tehuantepec.
Langs weg trekken de honder
den piepkleine restaurantjes,
waar je voor 25 cent een flesje
lauwe pepsi kunt kopen, nog
altijd bezoekers. Maar: het leed
zit verscholen. Men loopt niet
met zijn ongeluk te koop. En:
het leed schuilt voornamelijk
op het platteland, hoewel dat
een raar woord is voor boeren
dorpen in de bergen.
Ze hadden ons al verteld van de
trotse Zapoteken-indianen. De
mensen die liever doodvallen
dan bedelen. Tijdens een twee
daagse reis door de bergen van
de Sierra Madre krijgen we er
uitvoerig mee te maken. De
dorpsjes verschillen nauwe
lijks van elkaar. Je treft ze ook
overal aan, stijl tegen berghel
lingen, in de bossen of ook vaak
op vlak terrein tussen twee
bergen in. Het zijn geen ge
wone huizen in de zin van het
woord. Allemaal krakkemik
kige mini-boerderijtjes met
een erf, een woonhuisje van
leem, hout of slechte baksteen
en wat bouwvallige schuurtjes
voor het vee of een voorraad
maïs die allang op is.
Het is een ratjetoe, maar op
een bepaalde manier niet onge
zellig. Varkentjes, ezels en hele
kleine kippen struinen er wat
rond, vaak hangt er een sterk
kruidige lucht. De dorpelingen
zijn buitengewoon vriendelijk
en gastvrij. „Buenos Dias",
mompelen alle mannen op het
dorpsplein als de vreemdeling
voorbijgaat. Kinderen gieche
len en dartelen rond, kijken
met grote donkere ogen op naar
die 'gringo' die wel twee kop
pen uitsteekt boven de langste
man van het dorp.
Zo op het eerste gezicht ge
woon een gezellig, rommelig,
agrarisch gehucht in de Derde
Wereld. Gesprekken gaan in de
eerste instantie over koetjes en
kalfjes. Met veel gelach en
drukke gebaren. Het onder
werp honger wordt afgedaan
met 'ach, we hebben het nooit
breed gehad, we zullen het nu
ook wel weer redden'.
Pas na veel doorvragen van
Bisschop Arturo: „Voldoende regen, voldoende voedsel en
voldoende voedsel om het uit te kunnen zingen tot de vol
gende oogst, dat heeft dit volk nodig".
FOTO'S PETER PENNARTS, STUDIO 3
tolk Willem Hooglugt van de
Stichting Mensen in Nood, ko
men verborgen gevoelens naar
boven. Dat iedereen in het dorp
gewoon niet genoeg te eten
heeft bijvoorbeeld. Dat ze de
prijzen van maïs en bonen, wat
nu gekocht moet worden, abso
luut niet meer kunnen betalen
sinds de droogte de prijzen van
het basisvoedsel met 30 procent
deed stijgen. En dat ze volledig
afhankelijk zijn van de voed
selhulp van bisschop Arturo.
Zonder dat is er geen leven
meer mogelijk in het dorp en
blijft alleen de uitzichtloze trek
naar de stad over. Beeld zonder
perspectief. Dat wordt dan la
chend verteld. Zoals de vrouw
in het dorp dat we woensdag
bezochten glimlachend zei, dat
haar kind koorst heeft die door
de ondervoeding niet meer wil
verdwijnen.
In het dorp San Juan Lajar-
cia eten ze al tijden tortilla's
(maïspannekoekjes) met zout.
Meer is er niet. 's Morgens
trekken de mannen erop uit om
te jagen en met wat geluk
brengen ze een leguaan mee
naar huis. Deze grote hagedis
sen smaken niet slecht, het
zwarte vlees is tanig en doet
wat aan vis denken. En overal
zie je gieren. Ze loeren op de
broodmagere koeien en ezels
die overal in de streek rond
scharrelen. De eigenaars laten
ze maar wat los lopen, want de
weilanden bieden allang geen
voedsel meer. Lijken van
koeien met gieren erop is een
normaal beeld in de streek van
Tehuantepec.
De mensen van de bergdor
pen zijn de armsten van de
armsten. Ze hebben geen
spaarpot meer, diep in hun bin
nenste zijn ze doodsbang. Dat is
de vaste overtuiging van bis
schop Arturo. In zijn kleine Ja
panse auto bezoekt hij regel
matig de verafgelegen dorpen.
De wegen zijn onverhard, soms
is een voettocht van acht uur
nodig om een dorp te bereiken.
Twee of drie dorpen bezoeken
kunnen je gemakkelijk twee
dagen kosten; maar Arturo,
trots op zijn bekendheid als
bisschop van de armen, gaat.
Zijn filosofie over het diepste
innerlijk van de Mexicaanse
indiaan is, dat deze mensen on
danks hun onverstoorbaar
uiterlijk en gedrag door de
droogte diep geschokt zijn.
Heel diep. Bisschop Arturo:
„het bedreigt hun totale we
reldbeeld. In dat beeld gaat al
tijd alles zijn zelfde gangetje,
in dezelfde volgorde: aarde,
water, zaaien en oogsten van
maïs en bonen. Verder strekt
de beleving van de indiaanse
boer nauwelijks. De cyclus van
de oogst is de cyclus van het le
ven. Als dat verstoord wordt,
zoals nu gebeurt met die droog
te, weet de indiaan niet meer
wat er aan de hand is. zijn hele
houvast aan het leven valt weg.
En, omdat het bijzonder reli
gieuze mensen zijn, vat hij het
op als een religieus teken. Dat
God heel boos is en dat de to
tale ondergang voor de deur
staat. Dat doemdenken is iets
wat ik met allemacht probeer
tegen te gaan. Voldoende regen,
voldoende voedsel en vol
doende voedsel om het uit te
kunnen zingen tot de volgende
oogst, dat heeft dit volk nodig".
De bisschop doet wat hij kan.
Hij koopt met het weinige geld
dat hij heeft weten los te peute
ren, maïs en bonen en heeft een
urgentielijst gemaakt. Alleen
de armste families krijgen
voedsel, maar lang niet alle
maal. Veel meer is nodig. Ar
turo zelf loopt dag in dag uit te
piekeren waar hij geld kan los
krijgen. Zijn eigen regering
helpt niet, is de indianen al de
cennia lang vergeten, de hoop
van de indianen-bisschop is
dus nu gevestigd op de mensen
in het bisdom Breda.
Terug naar de bergen. Wat ons
tijdens het rondtrekken opvalt,
zijn allerlei akkertjes, waarop
een soort vetplanten groeien.
Zowat het enige cultuurgewas
dat tiert in de wijde omtrek, af
gezien dan van de weelderig
bloeiende papaya- en maïsvel
den van de grootgrondbezitters
die niet afhankelijk zijn van de
regen, omdat ze dure irrigatie
systemen kunnen bekostigen.
Die vetplantenperceeltjes
tref je rond elk dorp aan. Soms
liggen de akkertjes tegen de
berghellingen geplakt, wat een
tamelijk grote bekwaamheid in
alpinisme vergt om ze te kun
nen bewerken. Het zijn geen
vetplanten, daar kwamen we
later achter, maar cactussen.
Om precies te zijn de magueg-
cactus. het is de levensverzeke
ring van de Indianen. Want op
die grond groeit sterke drank.
De cactus is de grondstof van
het Mexicaanse Mezcal. Heet
als de hel en in staat de meest
geoefende drinker binnen korte
tijd lam te slaan. Het duurt ze
venjaar voor de plant oogstrijp
is. De lange puntige bladeren
worden met een machete afge
hakt en van wat overblijft
wordt in de talrijke Mezcal-fa-
briekjes drank gestookt. Het is
dé volksdrank van Mexico.
Omdat er maar eens in de
zeven jaar geoogst kan worden,
leggen veel Indiaanse boeren
de veldjes aan bij wijze van
verzekering, van spaarpot.
Want na zeven jaar is de op
brengst van de oogst bijzonder
groot. De huidige ellende
maakt, dat de rijkere weer eens
kunnen profiteren van de ar
men: voor een prikje worden de
mezcal-plantages, sommigen
nog geen twee jaar oud, opge
kocht.
Maar meer parasieten loeren
op de arme boeren: de leden
van de Zuid-Mexicaanse mari-
huana-maffia, ook een illuster
gezelschap. Voor veel geld ha
len ze de boeren over hennep te
planten op verborgen veldjes
waar niets anders meer wil
groeien. De Cannabis Vulgaris,
de marihuanaplant, kan goed
tegen droogte. Het is geen
nieuw verschijnsel in de ber
gen van Tehuantepec, al meer
dan vijftien jaar wordt op
grote schaal marihuana ge
teeld. Nieuw is wel, dat door de
droogte het aantal veldjes be
hoorlijk is toegenomen. Dat tal
van doodarme boeren nu be
zwijken voor het vele geld dat
er in die handel omgaat. Hoe
veel veldjes er zijn weet nie
mand en men zwijgt er ook
maar liever over. Want de ben
des zijn gewapend en medo-
genloos. Bisschop Arturo houdt
zijn mond niet. Hij is dan ook al
een keer of vijf met de dood be
dreigd.
Het mag duidelijk zijn: de el
lende in en rond Tehuantepec
is groot. Hongersnood, ziekten,
het voortbestaan van 15.000
mensen staat op het spel. Ove
rigens groeit dat cijfer met de
week. De bisschop kwam giste
ren aanlopen met zijn nieuwe
lijst waar 16.500 mensen op
staan. Meer dan 20 rivieren zij
we overgestoken. Zo droog als
kurk. We zijn in een dorp ge
weest waar de vrouwen elke
morgen 19 kilometer moeten
lopen om water te halen, we
hebben een koe aan honger
zien sterven langs de kant van
de weg en morgen gaan we
naar een kerkgebouw dat 27
jaar geleden is ondergelopen
toen het reusachtige stuwmeer
Benito Juarez werd aangelegd.
Dat meer is zo goed als droog
en die kerk staat er nog. De
plaatselijke bevolking vond het
zo bijzonder dat er onlangs een
processie naartoe werd gehou
den.
Van verdronken en herrezen
kerken, van Mezcal, gieren en
van de Indianen-bisschop; een
reis door de Sierra Madre leert
dat het bekende Mexicaanse
spreekwoord 'een volle buik,
een tevreden hart', voor de In
diaanse boeren van Tehuante
pec een onvoorstelbare loze
kreet is.
Door Jan Paalman
Heel wat mensen krijgen
van de dokter rust en
slaap op recept. Wie die
mensen zijn weet nie
mand. Waarom ze die
pillen slikken, weet ook
niemand.
Men weet hoeveel van deze
middelen over de toonban
ken van 's lands apotheken
gaan, maar of veel mensen
weinig, of weinig mensen
veel pillen slikken, ook dat
weet men niet. Wel weet
men sinds een jaar of wat
dat deze middelen versla
vend kunnen zijn. Hoeveel
mensen zijn dan verslaafd?
Meer dan men tot nu toe
dacht. Hoeveel precies? Al
sla je alle dokters dood, ze
zouden het niet weten. Wat
weet men wel?
Het begon allemaal in 1958.
Fabrikant Hoffmann-La
Roche vond een wonder
middel uit: Valium. Het
veelzijdige middel dempt
aanvallen van delier en
stuipen, ontspant spieren en
is als zodanig nog steeds een
zeer gewaardeerd en soms
levensreddend geneesmid
del. Maar het doet meer: het
brengt ook rust en slaap en
is, dacht men toen, niet ver
slavend. Dat laatste was een
enorm voordeel, want de
toenmalige slaapmiddelen
(barbituraten) zijn buiten
gewoon verslavend en in
overdosis levensgevaarlijk
bovendien: half Hollywood
maakte zich ermee van
kant. Valium ontpopte zich
als veilige rustgever en
slaappil al gauw tot hét
middel tegen alle zenuw
kwalen en bleef dat tot 1975,
1976. Toen kwam de klad er
in. Valium werd het sym
bool van alles wat er mis
was aan de geneeskunde.
Een afschuif pil, die de dok
ter voorschreef voor klach
ten - slapeloos, stress, le
vensmoe en wat al niet -
waar hij ook geen raad mee
wist. De patiënt wilde het
niet langer slikken („toch
geen Valium hè dokter") en
kreeg wat anders: Valium,
maar dan onder een andere
naam.
Onderzoek in de jaren '80
liet een heel scherp beeld
van de verslavende werking
van valium zien. Bij abrupt
staken na langdurig ge
bruik vertoont 5 tot 15 pro
cent van de gebruikers
lichte tot hevige onthou
dingsverschijnselen. Tyrer,
weer een andere onder
zoeker, vond dat zelfs bij ge
leidelijk minderen na zes
maanden gebruik, bijna de
helft van de mensen nare
verschijnselen ondervinden.
Er bestaat bij langdurig ge
bruik, zeg zes maanden en
meer, dus een flinke kans op
verslaving, al weet niemand
precies hoeveel. Waar die
verslaving precies uit be-
staat, en waarom, weet men
ook niet. De moeilijkheid is,
dat veel van die klachten
lijken op de klachten waar
voor het benzodiazepine
aanvankelijk isvoorge-
schreven.
Echt ernstige onttrek
kingsverschijnselen zoals
bij drugsgebruikers en alco
holisten, zijn gelukkig zeld
zaam. Maar de lichtere ver
schijnselen zijn al erg ge
noeg. Valium (en de rest)
dekt psychische problemen
toe, stompt het gevoel at,
Staak je met het gebruik, en
is er intussen aan de oor
zaak van het probleem niets
gedaan, dan duiken al die
negatieve gevoelens prompt
weer op. De verleiding om
dan maar weer door te gaan
met slikken is dan wel erg
groot, maar een echt teken
van afhankelijkheid van het
middel is dat niet. Maar er
is meer. Er kan ook een zo
geheten 'rebound effect' op
treden, de slinger slaat dan
na staken van langdurig ge
bruik ineens door naar de
andere kant. Gevolg: bijna
altijd slapeloosheid en vaak
een hevig gespannen gevoel,
en dat weken tot maanden
lang. Het enige wat dan op
korte termijn helpt is een pi]
benzodiazepine. Een valkuil.
Je stapt er makkelijk in,
maar je kruipt er niet, of
met de grootst mogelijke
moeite weer uit.
Als rustgever en slaap
middel deugen de benzodia;
zepines eigenlijk alleen oni j
even een ellendige tijd te
overbruggen. Het zijn che
mische krukken die je op 1
tijd moet weggooien want
voor dat je er erg in hebt
kun je niet meer zonder. Bo
vendien stellen ze als slaap
middel niet eens veel voor,
want na een dag of drie, zo
bleek uit onderzoek in
slaaplaboratoria, helpen ze
niet meer. Toch „worden
benzodiazepines te gemak
kelijk, te vaak en te langdu-
rig voorgeschreven", aldus I
een medisch vakblad.
Als mij wordt gevraagd:
vertel nou eens in je eigen
woorden wat je hebt gezien!
komt daar meestal niets van
terecht. Ofwel zitten er
woorden tussen die niet van
mij zijn maar van een ander
- meestal Van Dale of alle
woorden zijn wel degelijk
mijn eigen woorden maar
kan niemand er een touw
aan vastknopen. Mijn toe
hoorders tikken dan vaak
tegen het voorhoofd en leg
gen mij ruw het zwijgen op.
Dat was ook weer het geval
toen mij werd gevraagd in
mijn eigen woorden te ver
tellen wat ik had gezien van
de vliegende schotel die
even was geland op het par
keerterrein vóór het vlieg
veld Hert aan de Vlaszak in
Breda die dag dat ik daar in
de buurt mijn auto had ge
stald. Ik voldeed aan het
verzoek en vertelde lang
zaam sprekend en zorgvul
dig articulerend hoe ik had
gezien: dat uchtend de grol-
ste omringstrallubade van
de UFO zich een schijf lurk
had verhoven waaruit ik
een drijf tal poelkermieten
had zien leviteren en decen-
deren en vervolgens in sin
gel vijl had koef zien zetten
linea recta naar het pan-
tingserf, hoe ik perstantent
was blijven doemwatsen en
opsergeveerd had dat ze na
maxvit een pentaal limu-
teus verbloef in de kuiten-
brouwstoep voormeld daar
uit weer te voorzwijn ge-
kwaggeld waren om weder-
maals in singel vijl hun kos-
moschaaf.
Hier werd ik al onderbro
ken door hoongejoel, nog
voor ik had kunnen be
schrijven in mijn eigen
woorden hoe ze poeplader-
teut te voorschijn gekomen
waren uit Het Hijgend Hert
onder het zingen van 'Ja-
yem, Ija-yem mottasajn' op
de bekende melodie van de
aria uit De Barbier van Se-
villa, hoe ze weer op de
zelfde wijze aan boord ge
gaan waren van hun ruim
teschip, zich door levitatie I
moeiteloos ontrekkend aan 1
de zwaarte van onze pla
neet, en daarna de UFO met
donderend geraas zigzag
gend de hoogte in te stuwen
en boven de koepel van de
gevangenis uit het oog te
verdwijnen.
Waarom ik mijn oogge-
tuigeverslag ook dit keer
weer niet mocht afmaken j
was me wederom niet dui
delijk want 95% van mijn I
woorden waren van eigen
makelij, zoals verlangd
Men had mij ook gevraagd
alleen datgene te vertellen j
wat ik met mijn eigen ogen j
had waargenomen. Ook aan
dit verzoek had ik voldaan,
zij het met moeite, aange- j
zien ik buitenaardse ver
schijnselen als UFO landin
gen scherper zie door de I
ogen van mensen die gelo
ven in planeten buiten ons
zonnestelsel bevolkt door
wezens met een intelligentie
zoveel groter dan de onze
dat ze in staat zijn retoertjes
te vliegen naar planeten
buiten hun sterrestelsel,
m.a.w. reizen te maken van I
miljarden kilometers in
ruimteschepen sneller dan
het licht. Als wij zo'n reis
zouden maken in een ge- J
kaapte UFO naar de dichts-
bijzijnde bewoonde planeet,
(de dichtsbij zijnde be
woonde planeet is Omillu*
Volgens de fractaalcalcula-
tie methode van Prof. Vro-1
man bedraagt de afstand tot
deze planeet 2.4 miljard
lichtjaren) zouden wij van
daag vertrekken en gisteren
weer terugkeren in de ar
men van onze inmiddels ne
gentig jaar oud geworden
echtgenotes.
Parade Partner In
Autoleasing
Leasing Centrum B.V. Me
4903 RE Oosterhout Tel.
Stelse
Van onze verslaggever
fERNEUZEN/GOES - De
Zogenaamde Stelselherzie
ning-die op sociaal vlak
en forse jaarlijkse bespa-
(ring moet opleveren - nekt
tiet werk van de Gemeen
schappelijke Medische
)iensten (GMD), aldus het
jaarverslag van de GMD
Joes.
Sleepboottochtje is nog steeds t
Van onze correspondent
TERNEUZEN - De achtste
editie van de havenfeesten
zal niet de boeken ingaan
als een echt topjaar. Het
koude weer van zaterdag
en de Europese kampioen
schappen voetbal speelden
de feestelijkheden parten.
Zondagmiddag liet het zonne
tje zich weer van zijn goede
kant zien en werd de organi
satie en de Terneuzense poli
tie geconfronteerd met een
topdrukte, zodat de Schelde-
boulevard moest worden af
gesloten voor alle verkeer be
halve voor voetgangers.
De feestelijkheden concen
treerden zich ook dit jaar op
het terrein van de voormalige
veerhaven. Dat de Wester-
schelde een grote aantrek
kingskracht uitoefent en een
grote trekpleister is voor de
feestelijkheden bleek ook dit
I jaar weer uit de belangstel
ling voor de rondvaarten op
de Westerschelde. Verder was
er natuurlijk de feesttent die
S
zate
vooi
D
ten
stra
ten
[UCCES? JA zo kun je het
■en wel noemen. Minister
kmit-Kroes heeft zwart
garanties gegeven
l evenredige vracht-
deling voor de binnen
st behouden blijft en
r gemoderniseerd gaat
i f en- Dat betekent dat
.geen ruimte komt voor
jeigenlijk particulier ver-
F«*s met de Grana-
nJi n die hiernaast
Pê klem liggen".
E ffaa8t een stropdas en
«'streepjesoverhemd,
zorgvuldig aan een
jaags cognacje. Bij z'n
er aan boord heeft hij
metd
deo-b
aktie;
op de
chem.
vanh
Vand
weer
DoorP
VOOR
bers(3(
Geertr
voorbi,
is nog
voegt 1
als m(
rechtb;
houdt,
maken
