TS
'Speciale trucs verklappen we niet'
SLUIS
ANNETTE HEFFELS HYPNOTISEERT CLIËNTE IN 'IN THERAPIE'
Weinig animo in
Frankrijk voor
Michael Jackson
FilmA m sterdamned'
succes in Frankrijk
BOUW
LIEDEN
IFEKT1E
let:
ïuwsch Vlaande-
tel.: 01178-1443,
jrojectleider
rOBEDRIJF EVERS B.V,
NTRUM",
DONDERDAG 16 JUNI 1988
Zonder jargon
Kritiek
Kunst voor
kasteelheren
Oprechte
bezetenheid
Vier kunstenaars
Beeld en
landschap
A7j
:n,
:n.
iv as as
9looir
tieken. Vóór
jitengewone
Istofverbruik.
is goed voor
Diesel motor
trillingvrij en
lie u gewend
alleen wan
ts u weet, in
waarwording,
reringskosten
igingen A
de
MITSUBISHI
MOTORS
50-51785.
12321.
Het maakt me gelukkig als ik een
'bladzij heb geschreven die ik de
moeite waard vind
Imme Dros, schri]fster kinderboeken
DE STEM
DE KRO zendt deze weken op Nederland 1 op de vroege vrij
dagavond de vijfdelige serie 'In therapie' uit, gepresenteerd
door Han van der Meer, die daarbij geassisteerd wordt door
twee vrouwelijke psychologen. De kijker wordt een blik gegund
op de alledaagse praktijk van de therapeuten.
Beide vrouwen verschijnen steeds vaker in de kiosken en op de
buis, van Margriet tot Rondom Tien. Hoe ver staat de divan van
de Gooise Matras? Een gesprek met de Bredase helft van dit
psychologen-duo, Riagg-therapeute Annette Heffels.
Door Leo Nierse
DE jonge Bredase vrouw wier mi
graine behandeld wordt in de tv-serie
In therapie' is een échte cliënte van
psycho-therapeute Annette Heffels.
I Verder worden alle rollen in het pro
gramma door acteurs gespeeld. De
kwaal van het meisje wordt bestre
den door middel van hypnose. In de
uitzending van morgenavond gaat zij
opnieuw in trance. Zij ging ermee ak
koord om voor één keer Annette's
eigen spreekkamer voor de studio te
i verruilen.
Het wordt waarschijnlijk de eerste
1 keer dat hypnose op de Nederlandse
tv zonder tromgeroffel van een varié
té-orkest wordt gepresenteerd. De
toon van het programma is zelfs
I uitermate sereen. Ontdaan van spek
takel en geheimzinnigheid blijkt hyp-
i nose inderdaad heel gewoon te zijn.
Kun je het wel maken, zo'n live-opge
nomen trance op de buis te gooien?
Openheid oké, maar zoiets is toch wel
heel erg privé.
Annette Heffels: „Het meisje wilde
zelf erg graag. Niet uit exhibitionis-
me, maar omdat ze wilde meehelpen
I te laten zien wat hypnose nu werke
lijk is. Zij bleek er buitengewoon be-
fd in, het vergt namelijk een grote
concentratie en verbeeldingskracht
om in trance te komen. Ik heb haar
sindsdien nog één keer behandeld en
toen was ze van haar migraine gene
zen Ik moet er meteen bij zeggen, dat
dit een onverwacht succes was. Zo
gaat het niet vaak. De verleiding was
er wel om dit als een eclatant succes
te presenteren, maar dan hadden we
geen recht gedaan aan de werkelijk-
heid.
„Hypnose is heel gewoon, net als de
hele psycho-therapie. Het is geen van
tweeën een wondermiddel, maar
vooral geploeter. Om dat te illustre
ren tonen we in de vierde aflevering
ook een terugval in de behandeling
van een fobie. Ongeveer drie kwart
van de behandelingen is succesvol."
1 TV-psychologe' Annette Heffels
geeft toe dat de psycho-therapie wel
wat laat tot de tv is doorgedrongen.
„Daar heb ik me ook over verbaasd.
Ik vind het wél jammer, want intus
sen ligt de psycho-therapie niet zo
goed meer bij links-intellectueel Ne
derland. Er wordt momenteel flink
gespot met de zachte sector. Koot en
Bie. Blokker. Dat vond ik altijd
reuze-amusant, maar nu ben ik dus
zelf ook een doelwit geworden. Moet
je soms toch even slikken...
„Wat ik wél weet is dat zo'n drie
jaar geledén een aantal programma
makers met het idee voor een tv-serie
over psycho-therapie langs de omroe
pen is gegaan. Zij hebben van ver
scheidene zendgemachtigden 'nee' te
horen gekregen. Han van der Meer is
het wél gelukt. Het initiatief voor
deze serie was van hem; zijn interesse
was gewekt, nadat ik in de 'Ver-van-
m'n-bed-show' te gast was geweest."
Het uiteindelijke resultaat van die
ontmoeting is dat Annette Heffels en
haar collega, de seksuologe Willeke
Bezemer, vijfmaal drie kwartier met
een informatieve 'show' zonder jar
gon op de buis zijn. In een decor dat
aan een Egyptische tombe herinnert,
tonen en verklaren zij de behandeling
van de vijf meest voorkomende
klachten in de psycho-therapie; de
pressie, dwangneurose, fobie, opvoe
dingsproblemen en migraine.
„Iedereen kent wel iemand met zo'n
kwaal in zijn omgeving. Geen 'gek'
met een ernstige afwijking, maar een
alledaags mens met een psychisch on
gemak", zoals Annette benadrukt.
De vier eerstgenoemde kwalen wor
den te lijf gegaan door middel van de
'directieve therapie': adviserende ge
sprekken en het opgeven van 'huis
werk' moeten op vrij korte termijn
het euvel oplossen, zonder dat de
cliënt ('niet: patiënt') op de divan
moet om in zijn verleden te laten pu
ren.
De presentatie van de serie gebeurt
heel natuurlijk. De twee therapeuten
lijken zich absoluut niet van de ca-
Annette Heffels: 'Psycho-therapie is vooral geploeter'. Morgenavond, is
zij te zien in de derde aflevering van 'In therapie'. - foto de stem/johan van gurp
mera bewust, terwijl heel Nederland
hen op de vingers kan kijken bij de
uitoefening van een beroep dat bij ve
len een mengeling van wantrouwen
en spotlust oproept. De psychologe als
media-persoonlijkheid?
Annette Heffels relativeert onmid
dellijk: „Bekende Nederlander? Ach,
daar is mijn terrein toch veel te be
perkt voor. 't Is waar dat ik redelijk
vaak in de publiciteit werk, maar dat
heeft altijd betrekking op mijn kleine
vakgebiedje. Daarbuiten zou ik nooit
willen komen. Voor mij geen spel
letjesprogramma's en kwissen, alsje
blieft zeg.
„Ik ben ook heel beducht dat ik door
mijn media-activiteiten mijn eigen
lijke werk in gevaar breng. Mijn
praktijk is mij het allerliefst. Als die
in de verdrukking zou komen, zou ik
meteen een streep zetten onder die
schnabbels. Ik ben er ook maar heel
toevallig ingerold en laten we wel
wezen: Willeke Bezemer en ik zitten
echt niet voor de camera's omdat we
de besten van Nederland zijn. Hon
derden therapeuten zijn beter in hun
vak. Wjj zijn toevallig voor tv ge
schikt omdat we redelijk goed zijn in
ons vak, daarbij genoeg durf hebben
en ook nog een moeilijke materie sim
pel kunnen uitleggen. En als je dan
eenmaal in dat kringetje zit.."
De glamour mag zij dan relativeren,
maar niet haar idealisme.
„Mijn belangrijkste drijfveer is dat ik
het, net als Willeke, belangrijk vind
dat ons vak gepopulariseerd wordt.
Daarom doen we zoveel tv en schrij
ven we ook elk voor een damesblad
(Bezemer voor Libelle, Heffels voor
Margriet -LN). Want psycho-therapie
kan voor heel wat mensen echt een
uitkomst zijn, vergis je niet. Als de
kijkers zien hoe het in zijn werk gaat
en zich er dus een beeld van kunnen
vormen, hoop ik dat de therapie be
reikbaarder wordt voor mensen met
klachten. En dat cliënten wat minder
snel meewarig bekeken zullen wor
den door hun omgeving. Een thera
peut bezoeken is in wezen even ge
woon als voor een lichamelijke kwaal
naar je huisarts gaan. Ik hoop tevens
te bereiken dat cliënten door dit soort
informatie mondiger worden tegen
over hun therapeuten."
Hoe reageren die therapeuten? Je col
lega's zitten natuurlijk met argusogen
naar de serie te kijken.
„Tot op heden zijn de reacties wel
willend. Op onderdelen krijgen we
weieens een kritische kanttekening,
maar we hebben nog niet op ons duvel
gehad. We hebben er echt op gezwe-
ten om alles te laten kloppen. De tekst
gewikt en gewogen, uitputtende re
search gepleegd. Het enge is dat we
met de serie een dubbel publiek heb
ben: leken en deskundigen. Niet te
veel maar wel correcte informatie
verstrekken is dan geboden. Er gaan
door de aard van het medium toch al
genoeg nuances verloren."
Wie iets vertelt laat ook iets weg. Wat
hebben jullie buiten de serie gehou
den?
„Behandelingen die aan leken niet
goed uit te leggen zijn. En de heel
zware gevallen, de psychosen, die met
wanen en hallucinaties gepaard gaan.
Bovendien hebben we ook niet die
speciale trucs verklapt waardoor we
bestaande of toekomstige behandelin
gen onmogelijk zouden maken. Tech
nieken die niet meer zouden werken
als een cliënt ervan op de hoogte zou
zijn. Met deze serie zullen we de colle
ga's echt niet in de wielen rijden.
Daarom duchten we van hen ook geen
kritiek. Voor alle eerlijkheid zeg ik er
wel bij, dat we soms met veel spijt
van bepaalde demonstraties hebben
afgezien. We hadden met gemak veel
spectaculairdere resultaten in de se
rie kunnen boeken. Tja, de verleiding
om bewonderd te worden... Overigens
wordt al over een vervolg op de serie
gesproken."
In de praktijk worden psycho-the
rapie en Riagg in één adem genoemd.
Bekend is dat het Riagg bijna tragisch
lange wachttijden heeft. Gesteld dat
de serie in termen van werving aan
zijn doel beantwoordt, betekent dat
dan niet slechts langere lijsten met
aanmeldingen, zodat je met de serie
eigenlijk het paard achter de wagen
spant?
„Daar zit wel iets in. De kritiek op
het Riagg is zeker niet allemaal onte
recht. Wat mij persoonlijk zorgen
baart is de bureaucratisering: al die
Riagg-afdelingen worden gecentrali
seerd in grote gebouwen die de men
sen toch maar afschrikken. En maar
vergaderen. Intussen neemt het aan
tal mensen dat op behandeling wacht
alleen maar toe!"
PARIJS (REUTER) - Een concert van de Ame
rikaanse popster Michael Jackson in de Franse
stad Lyon is afgelast wegens gebrek aan be
langstelling. Dit hebben organisatoren deze
weel bekendgemaakt.
Slechts 16.000 van de 30.000 kaarten voor het optreden
op 23 juni zijn aan de man gebracht. In kringen van
de muziekindustrie is vernomen dat mogelijk ook het
concert van Michael Jackson in Montpellier op te
tocht staat wegens te gering animo voor de kaartjes.
De Amerikaanse superster doet tijdens het Franse
deel van zijn Europese tour ook Parijs aan.
Door Bob van Huët
PARIJS - De Nederlandse
filmhit 'Amsterdamned'
van Dick Maas heeft ook
succes in Frankrijk. De vo
rige week woensdag uitge
brachte 'tulpen-thriller'
trok tot nu toe alleen al in
Parijs 33.726 bezoekers, wat
een eervolle score is. 'Am
sterdamned' was daarmee
de op twee na best bezochte
film in de Franse hoofdstad.
Alleen de gelijktijdig uitge
brachte Amerikaanse politie
film 'Action Jackson' (met de
sexy Vanity) en de nieuwe
schandaalfilm van de Franse
cineast Jean-Pierre Mocky,
'Une Nuit a 1'Assemblee Natio
nale', bleef Dick Maas' avon
tuur voor.
Volgens een woordvoerder
van het Parijse bureau AMLF,
dat de distributie van 'Amster
damned' verzorgt trekt de film
vooral veel jongeren. „Het is
een boeiend spektakel, dat ze
ker nog wel een paar weken zal
draaien. De mond-tot-mond
reclame werkt goed, waarbij
we het voordeel hebben dat er
deze periode geen grote films
zijn uitgekomen", aldus de
woordvoerder. In de Parijse
metrogangen hangen grote
posters van een sinistere gracht
met de tekst 'Bid dat hij nooit
zal opduiken'.
De Franse kritiek heeft uiteen
lopend op 'Amsterdamned' ge
reageerd. Regisseur Dick Maas
geniet in Frankrijk een zekere
bekendheid na het succes van
'De Lift' op het festival van de
fantastische film in Avoriaz,
waar hij in 1984 de Grand Prix
won.
De satirische 'Canard En-
chaïné' noemt 'Amsterdamned'
een 'geslaagde, bijna surrealis
tische misdaadfilm waarin
Amsterdam de mooiste actrice
Huu b Stapel in de Amster
damse grachten in 'Amster
damned'. Nu in de Parijse
bioscoop foto first floor
is'. Maas heeft volgens de graag
krakende Canard een 'adembe
nemende' film gemaakt. De
keurige 'Monde' meent dat het
allemaal veelbelovend begint,
maar vervolgens van de clichés
aan elkaar hangt. 'De myste
ries van de metro zijn hier ver
vangen door de grachten', al
dus recensente Colette Godard,
die nog het meest heeft genoten
van de prachtige grachten.
Volgens het toonaangevende
televisie-weekblad 'Telérama'
begint 'Amsterdamned' als een
griezelfilm om te eindigen als
een ordinaire thriller. Hoofd
rolspeler Huub Stapel is een
'soort Belmondo die de moorde
naar achtervolgt als in 'Peur
sur la Ville". Nietemin vindt
'Télérama' dat de VW van
Amsterdam tevreden kan zijn.
Het veelverkochte film
maandblad 'Première' maakt
hele korte metten met Dick
Maas. „Niet iedereen kan Brian
de Palma zijn", zo wordt ge
schreven. „Amsterdamned is
een schandalig overzicht van
ideeën en scenes, die al veelvul
dig elders zijn vertoond."
Zomerexpositie. Het Witte
Kasteel, Loon op Zand. Open:
dagelijks 11.00-18.00 uur. Tot
31 juli.
Soms denk ik wel eens: de
helft van een kunstwerk is de
presentatie. Wat een verschil
of je hetzelfde kunstobject ziet
in een atelier, galerie, mu
seum, huiskamer... Een waar
achtig kunstwerk trekt zich
niets aan van omgevingen,
maar het zijn de kijkers die
erdoor worden bepaald. Deze
zomerexpositie door galerie
Hüsstege in samenwerking
met een antiquair en een so
listische fabrikant van ge
luidswaren op een heus kas
teel speelt ook primair in op
een bepaald soort publiek: de
nieuwe bourgeoisie. Dat ge
voel kreeg ik zeker toen ik
door een stand met Jaguars en
sieraden heen moest om op het
voorplein te komen.
De kunst waarmee je buiten
en binnen geconfronteerd
wordt, is over het algemeen
van een goed gehalte; speelt -
mteraard - in op trends.
Kunst om van te genieten en
;e 8^®n buil te vallen. Er is
mooie sculptuur. Jos Dirix
Mengt een aantal naar het
^cr klassieke neigende tor
sen. Fons Bemelmans zette er
paar monumentale beel-
den neer, met een wat artifi
ce stylering, uit de opkomst
van de abstractie opgenomen,
tegenover de dure bonkigheid
van Maja van Hal staat de
Vmpathieke gevoeligheid van
Ka Louwinger. De keramische
sculpturen van Mieke Olden-
urg vallen op door hun ver-
luiend glazuur. Precieus
...o®1 zijn ook de papieren re-
r® van Jan Willen van
^wigchem.
Het merendeel is schilder-
u tekenwerk. Om er enkele
ngen uit te noemen die bij
e zijn bijgebleven: een met
flair geschilderd drieluik door
Van Horck (Pas de deux); een
paar knappe houtskool-torsen
van Dodeigne; het twee meter
hoge schilderij waarmee La-
miel mooi en monumentaal
structuren van materialen ka
dert; de onvolprezen Egypti
sche etsen van Parabirsingh;
de knappe suggesties op doek
van een Schaperkotter.
Wat me ook bijbleef: de
nieuwe versie van Nico Emons
op het pointilisme, waarvoor
ik weinig waardering kan op
brengen; het langzamerhand
geforceerde zoeken van Ra-
veel naar nieuwe effecten (nu
een heuse paal op een land
schapsschilderij) en het jam
merlijke epigonenwerk van de
verdienstelijk schilderende
Astrid Engels. Een mooi even
wichtig gebruik van materie
(i.e. zand) met acryl vond ik
bij Assumpcio Maten. Maar
mogelijk gaat het op deze ex
positie vooral om relicten van
een aflopende cultuurperiode,
zoals Cole Morgan laat zien op
zijn intrigerend doek 'Aliens'.
H.E.
Peter Bodifee, schilderijen.
Kunst onder de Toren, Toren
passage, Breda. Open: wo.-za.
13.00-17.00 uur. Tot 2 juli.
Deze Bredase schilder is
bezeten van schilderen en
kleur. Blijft over: de vorm,
waarbij ik vraagtekens
heb. Daarbij - zo lijkt het -
is hij een geëngageerd
mens, die een grote betrok
kenheid heeft op de maat
schappij en het spel van de
mensen alleen en onderling
daarin. Hij zegt zelf dat ge
voelens van eenzaamheid,
stilte, verlatenheid, dood en
vrolijkheid, passie en
agressie zijn werk beheer
sen. Hij wil, naar zijn zeg
gen tijdens het schilderen
de emoties met zijn ver
stand in banen leiden.
Kleur en vorm zijn belang
rijker dan de voorstelling.
Toch zijn zijn doeken
'voorstellingen'; taferelen
met 'oneindig' veel pop
petjes, mensjes die me door
hun vorm in de richting
van Freymuth laten den
ken. Bodifee lijkt zo beze
ten van zijn boodschappen
dat hij verzuipt bij de op
bouw van het vlak. Zijn
vlammend kleurgebruik en
de agressieve bezetenheid
bij de expressie laten hem
zichzelf vaak voorbij hollen.
Het is heel eerlijk en ont
wapenend, maar het doel
heiligt ook hier de midde
len niet. Hij is echt onder
weg, laat goede dingen
zien, maar verslikt zich
nogal eens. Op een aantal
schilderijen is rust inge
bouwd, is er sprake van het
intensiveren van een te be
gapen thema. Dan is er
meer kwaliteit aanwezig.
Een tentoonstelling die
spreekt door een oprechte
bezetenheid en af en toe
door een treffer.
H.E.
Rickey, Guimaraes, Vari,
Martens in Stichting Veran-
neman, Kruishoutem. Open:
alle dagen van 14.00-18.00 uur
behalve op zo. en ma. Tot 28
juni a.s.
Niet minder dan vier kun
stenaars zijn het, die ditmaal
de aandacht vragen voor hun
Kees Vet: 'Paard', te zien in Eersel
werk in de tentoonstellingsza
len van de Stichting Veranne-
man te Kruishoutem. De
Amerikaanse in 1907 geboren
beeldhouwer George Rickey,
die, na een 'omweg' van jaren
in Engeland en Frankrijk,
weer in de USA woont en
werkt, toont een aantal van
zijn kinetische binnen- en
buitensculpturen uit roestvrij
staal, die op sokkels in de
ruimte staan, aan de wand be
vestigd zijn of aan het plafond
hangen. Ze bestaan uit grafi
sche lijnen, rechthoeken,
platte vlakken of ook bloem
bladachtige segmenten, die in
de binnenkamer door een ven
tilator of buiten door de wind
in beweging gebracht worden
en een boeiende, telkens ver
anderende figuratie te zien
geven. Zo vormt het werk van
Rickey als het ware een ver
fijndere editie van Calder.
Niet zoals Rickeys werk
uiterlijk, zijn de sculpturen
van de Griekse, in 1940 gebo
ren en te Parijs werkende
Sophia Vari vooral innerlijk
bewogen. De menselijke fi
guur in alle mogelijke houdin
gen en standen is haar thema
maar dan wel tot het uiterste
geabstraheerd en met een
voorkeur voor uitgesproken
ronde vormen, zodat haar uit
eindelijke plastieken die in
een groot aantal zich steeds
vereenvoudigende houtskool
tekeningen 'voorbereid' wor
den, dikwijls doen denken aan
de figuraties, die ontstaan in
de krater van een werkende,
steeds borrelende vulkaan.
Derde exposant is de in 1939
in Portugal geboren José de
Guimaraes. Hij maakt teke
ningen in pastel en kleurkrijt
op papier in felle blijde kleu
ren die duidelijk te maken
hebben met zijn jarenlang
verblijf in Angola en zijn aan
raking met de primitieve
volkskunst aldaar. Deze teke
ningen zet hij om in uit zelfge-
schept gestijfd papier op sta
ketsels gemonteerde sculptu
ren die tweedimensionaal en
dus twijfelachtig blijven maar
niettemin als objecten een
even vrolijke als geheimzin
nige werking hebben.
Enige Belg in dit gezelschap
is de reeds met meerdere in-
ternatinoale prijzen bedachte,
in 1921 geboren en te Brugge
werkende glaskunstenaar Mi
chel Martens, die vertegen
woordigd is met enkele vrij in
de ruimte staande zuilen en
meerdere wandplastieken.
Over het geheel genomen doen
zijn werkstukken wat barok
en licht-kitschig aan, mede
waarschijnlijk door het wat te
ruim gebruik van spiegelglas.
Natuur en sculptuur XVin,
kunstzaal De Hoge Hees tus
sen Eersel en Steensel. Open
woensdag t/m zondag van
11.00 tot 18.00 uur, t/m 21
augustus.
Beatrijs van den Brink-
Vandepoel, die nu voor de
achttiende maal deze jaar
lijkse buitententoonstelling
heeft samengesteld, zou
haar imago tekort hebben
gedaan wanneer ze niet een
optimaal gebruik had ge
maakt van de wisselende
kwaliteiten en sferen van
haar terrein. Er is geen an
dere noemer waaronder het
getoonde werk zou kunnen
vallen dan 'recente Neder
landse beeldhouwkunst'.
Van enige verwantschap in
opvatting van de exposante
is geen sprake, wel van ka
rakteristieke uitgesproken
werk dat in een aantal ge
vallen een volstrekt indivi
duele geest ademt.
Macaber zijn de effecten
die Cees Gunsing oproept
met zijn groep van prie
mende ijzeren staven
waaraan in leer gevatte
houten doodskoppen over
het land staren. De be
klemmende sfeer van deze
unieke en grote groep, nog
versterkt door de donkere
plek onder de hoge bomen,
verdwijnt pas wanneer in
eens de zon doorbreekt en
het witte licht door de per
foraties schijnt in de staal
platen plastieken van Irene
Prinsen, die wat verderop
staat. De ranke figuraties
in het staal zijn ontstaan
door doorgebrande en
opengebogen lassen. Het
gaat hier om de vorm, het
contrast tussen de gladde
plaat en de, door het lassen
ontstane, sobere aantastin
gen ervan, krachtig werk,
met schitterende blauwe
kleureffecten op het staal
wanneer tenminste de zon
schijnt.
Groter tegenstelling dan
tussen deze stalen monu
mentaliteit en de klein
schalige absurdistische hu
mor van Kieta Nuij is nau
welijks denkbaar. Dikbui
kige, wanstaltige maar
aandoenlijke gedrochtjes
bevolken, fiks in de kleur
zittende voertuigjes, ge
maakt van laljes en fiets
wielen. Eten combinatie van
milde spot en mededogen
lijken deze wonderlijke ob
jecten, waarvan ik er een
graag beschrijf. Het heet:
De Verdwaasde. In het bo
vendeel van een roodge
verfde typisch Hollandse
deur, met zo'n irritant klein
nieuwgierig raampje, zit
met opengesperde bek een
(bronzen) makreel in dat
raampje. Sprakeloos. Veel-
zeggender kan bijna niet.
Het bos biedt een aantal
bescheiden en spektaku-
laire verrassingen. Fran-
cien Valk maakte, uit
gaande van de menselijke
gestalte, in het blok gevan
gen figuren. Het zijn esthe
tische vierzijdige reliëfs in
marmer geworden, vol
compacte kracht. Maar ze
legde ook human landsca
pes aan in het bos; in de
vorm gehakte en in een be
paald ritme neergelegde
steen, als kleine monumen
ten, die ons van onze aan
wezigheid in het landschap
bewust maken. Het spekta
kelstuk in het bos is 'De
Landing' van Kees Vet. Eten
bronzen Icarus-figuur die
hoog in de lucht in het ijle
bos op ranke vleugels aan
komt zweven, het effect op
die plek is fantastisch. De
gekozen techniek, die ook
voor andere beelden werd
gebruikt, benadrukt hier
de suggestie van het zwe
ven. Vet maakte daarvoor
geen gesloten gietvormen,
maar liet overal 'gaten in
vallen'.
De uitgewogen manier
waarop Jan Timmers het
brok en de creatie, ruw en
gepolijst, rond en hoekig,
binnen een stenen beeld
weet te vangen, stemt tot
overdenkingen. Dit is
beeldhouwen in zijn zui
verste vorm. In deze beel
den is tegelijk spanning en
harmonie. De zo solide
vorm is in zichzelf gekeerd
en beheerst toch de ruimte.
Indrukwekkend werk.
Marion Jebbink refereert
met haar merkwaardige
uit cement en ijzer gecon-
trueerde bouwsels aan ver
loren gegane culturen. Ze
hebben door hun verticale
opbouw in steeds her
haalde lagen, een ritmisch
karakter, dat het element
tijd zou kunnen vertegen
woordigen. daarboven ba
lanceert dan een soort
voertuig dat wellicht voor
ons het communicatiemid
del met het verleden zou
kunnen zijn.
Eten zelfde mythische
sfeer, maar minder on
grijpbaar is in het werk
van Anton Hoornweg te
vinden, dat binnen staat.
Deze kleine bronzen monu
menten, die vreemd genoeg
Spaanse titels hebben, ver
wijzen ook naar de oud
heid. Het zijn plastische
fragile beeldjes van
Griekse en Egyptische go
den, die door Hoornweg in
windsel zijn gehuld om hun
oude geheimen toch vooral
te laten voor wat ze zijn.
L.R.
Waar Martens zich echter be
perkt in mogelijkheden en
kleuren, bereikt hij met name
in zijn wandreliëfs een even
stil-gloeiend als monumentaal
resultaat. W.E.
