ques
REÜNIE TER GELEGENHEID VAN DE LAATSTE VERJAARDAG ST.-LIDUINA
ERREIN
DOOST
8.25
261,
tuSjï®
Wickes
arkt 25, Terneuzen
PJ
-9,5 mm
ssende zuil
ïnm
mi
CLqcïs -
16
Ö-jocN
lil 0.(0li
jog-1
<Oo
'4\
03
y
,S!L
l\
Verwaarloosd
IJdele hoop
Onrust
Reünie
A69 DE STEM VAN ZEELAND 4 WOENSDAG 30 MAART 1988
T20
3 Q°>
uiuiü(Q
ui i uj JK
<CQ
Old]
01(5
zl
IA
maar ook geen
z i
g£!
Quj
>0 Q.
DE MONUMENTALE
klok in de bestuurskamer
heeft al een bestemming
gekregen. Die verhuist
over enkele maanden
naar het Hulster streek
museum. De patiënten in
het Liduina-ziekenhuis in
Hulst mogen nog een paar
maandjes blijven liggen,
maar wie half december
in de instelling terecht
komt moet rekenen op een
verhuizing. Dan sluit het
Liduina voorgoed de deu
ren. Dan is het uit met de
klinische behandeling van
infecties, botbreuken en
operaties. Wat rest is een
gebouw met een geschie
denis. Een pand waarin
geleden, gewerkt, geleefd
en gestorven werd. In
april is het 28 jaar geleden
dat het ziekenhuis in
Hulst in gebruik genomen
werd. Een herdenkings
feest wordt er dit jaar niet
gehouden. Dat zou voor
velen te pijnlijk zijn. Wel
wordt er begin mei een
grote reünie gehouden
voor het personeel en oud
gedienden. Een blik in de
toekomst en het verleden.
Door Conny van Gremberghe
DE TELEFONISTE heeft het
druk. Belletjes rinkelen en
lichten flikkeren. „Momentje
alstublieft," klinkt het ge
haast. Knopje hier, knopje
daar en „Hallo, ik verbind U
door." In het zenuwcentrum
van de instelling wordt niet
stilgezeten. Binnenkomende
en uitgaande gesprekken. Een
verpleegster hobbelt met een
serveerboy door de hal. Gla
zen rinkelen. Patiënten en be
zoekers houden de draaideur
in beweging. Sint-Liduina
leeft.
Henk Soonieus, voorzitter
van de personeelsgroep 'Meer
onderling Kontakt' (MOK),
beaamt dit. „Tja, de bedrijvig
heid in het ziekenhuis gaat
gewoon door. Daar komt voor
het eind van het jaar geen
verandering in. Tot die tijd
blijven we een volledig opera
tioneel ziekenhuis, alhoewel
de kinderafdeling inmiddels
wel verhuisd is en de opera
tieve ingrepen niet meer na
vijven en in het weekend
plaatsvinden," verduidelijkt
I Soonieus.
Rond het middaguur wordt
de reuk van lysol en andere
ontsmettingsmiddelen over
vleugeld door de geur van
vers bereide maaltijden. Met
ruisende rokken begeven de
verpleegsters zich naar de eet
zaal. „Het is niet zo druk, dat
is op donderdagen wel anders,
dan eten we frites," veront
schuldigt Soonieus zich onno
dig.
In de bestuurskamer, waar
ooit de regenten zich beraad
den over de toekomst van de
instelling, hangt de reuk van
sigaren. De ruim twee meter
hoge wandklok vermaalt de
minuten tot vergetelheid.
Begin 1960 waren ze in Hulst
maar wat trots. Een maand
vroeger dan gepland konden
de patiënten uit het oude Lief
dehuis in de Hulster binnen
stad verhuizen naar het splin
ternieuwe gebouw buiten de
wallen. Op 14 april van dat
jaar werd de eerste baby in
het nieuwe verpleegtehuis ge-
horen. Luc Nagelkerke uit
Kapellebrug. De eerste weken
bleek al duidelijk dat het ge
bouw op kundige wijze ge
bouwd was. Het personeel kon
optimale zorg bieden en de
kosten van die zorg waren, zo
blijkt uit de stukken, mini
maal. Per jaar zou een zieken
huisbed in Hulst slechts 41.000
gulden vergen. Elders was dat
bedrag veel hoger.
Overigens was het Sint-Li
duina niet een-twee-drie uit
de grond gestampt. De eerste
Plannen voor een nieuw zie
kenhuis werden al in 1948
oaar Den Haag gestuurd.
Twaalf jaar later kon de in
stelling pas in gebruik geno
men worden op een moment
dat de Oost-Zeeuwsch-Vla-
mingen er eigenlijk niet meer
°P gerekend hadden. „We
worden verwaarloosd," zeiden
de bestuurders in Hulst.
De toenmalige minister van
sociale zaken en volksgezond-
®'d Ch. van Rooy wist bij de
officiële opening van het Sint-
'De zorg in het ziekenhuis is nog altijd optimaal'.
Liduina op 19 mei 1960 deze
bewering te ontkrachten. „Er
wordt wel eens in min of meer
verwijtende zin gesproken
over een zekere verwaarlo
zing van Zeeuwsch-Vlaande-
ren. De Schelde, zo heet het
dan, is een schier onoverko
melijke barrière, waardoor de
afstand naar Den Haag nog
groter schijnt geworden dan
deze hemelsbreed reeds is. De
klachten daarover zijn mis
schien wat minder geworden
en vandaag zult U daaraan
zeker geen voeding willen ge
ven," stelde bewindsman Van
Rooy.
Ook de Zeeuwse commissaris
van de koningin in die dagen,
A. de Casembroot, zette de on
lustgevoelens aan de kant en
prees Hulst gelukkig met een
dergelijke voorziening. „Ik
hoop," zo zei De Casembroot
in zijn feestrede, „dat dit zie
kenhuis tot in de lengte der
jaren moge werken met een
staf en met personeel, dat
werkt op grond van zijn en
haar roeping, in het belang
van de lijdende mens."
De Casembroots hoop bleek
ij del te zijn. Nog geen tien jaar
na de opening, Soonieus her
innert het zich nog levendig,
gingen de eerste stemmen op
voor sluiting. Na het rapport-
Leenen en de bemoeienissen
van het provinciebestuur ge
raakte de zaak rond de her
structurering van de zorg in
Zeeuwsch-Vlaanderen in een
stroomversnelling. De zoge
naamde ziekenhuis-affaire
zorgde voor jarenlange poli
tieke en bestuurlijke onrust.
In december 1985 bepaalde
de toenmalige staatssecretaris
Van der Reyden het lot voor
het Sint-Liduina-ziekenhuis.
Dicht in 1989. In Hulst sloegen
de stoppen door. Het verzet
van ziekenhuis- en gemeente
bestuur tegen de voorgeno
men sluiting leek veel op het
spreekwoordelijk gevecht te
gen de bierkaai. Moegestreden
werden de juridische wapens
tenslotte weggegooid.
De naderende sluiting beïn
vloedt volgens Walter Schau-
waert, penningmeester van
MOK, enigszins de sfeer in de
instelling. „Het is niet zo dat
iedereen met gebogen hoofd
rondloopt, dat niet, maar er
heerst enige onrust. Dat komt
het best tot uiting tijdens de
koffiepauzes. Dan hebben alle
mensen het over hun kansen
op een baantje in het nieuwe
streekziekenhuis. Wij ver
wachten dat na de zomer voor
iedereen duidelijk is hoe de
personeelsbezetting wordt.
Zeker is dat er zo'n 25 banen
op het spel staan en dat ver
oorzaakt natuurlijk wat on
rust," aldus Schauwaert.
Henk Soonieus: 'De bedrijvigheid in het ziekenhuis gaat
gewoon door'.
Soonieus en Schauwaert
stellen nadrukkelijk dat de
zorg in het ziekenhuis nog op
timaal is. De personeelsleden
zijn volgens het tweetal 'nog
altijd voor de volle honderd
procent met hun vak bezig'.
Een feestelijke stemming, met
het oog op de naderende ver
jaardag van het tehuis, ont
breekt echter.
„Dat zou niet erg gepast zijn,"
meent Soonieus, „maar van
een dodenwake is ook geen
sprake.
Omdat het echter om
de laatste verjaardag gaat
hebben we een jaar geleden
het plan opgevat een reünie te
houden voor alle (oud) perso
neelsleden. Dat kost nogal wat
voorbereiding. We hebben
pakweg 800 uitnodigingen
verstuurd en maar liefst 767
mensen hebben te kennen ge
geven dat ze komen. Zeven
honderdvijftien maaltijden
moeten we verstrekken en dat
is geen kleinigheid," aldus
Soonieus.
De reünie wordt gehouden
in het gemeenschapscentrum
'Den Dullaert' in Hulst. Oor
spronkelijk zou het evene
ment plaatsvinden op de dag
van de verpleging, maar aan
gezien dit op hemelvaartsdag
is, is gekozen voor zaterdag 7
mei.
Het programma van de dag
ziet er als volgt uit. De gasten
worden om 14.30 verwelkomd
door locatiedirecteur G. Ra-
maekers. Na diens toespraak
treedt de Swinging Operation
Band op, om 15.45 uur gevolgd
door de Hulster conférencier
Frans de Schepper.
Na deze
spraakwaterval volgt een
tweede optreden van de Swin
ging Operation Band. Verder
treden op de Lamsoren, de
harmonie van Heikant, John
Whites Big Band en the Yan
kee Doodle Session. Op 3 juni
volgt dan nog de traditionele
sportdriekamp van het zie
kenhuispersoneel.
Wachten bij de polikliniek
