'VERLEGENHEID KAN EEN HANDICAP WORDEN'
Tenniselleboog
Zambiaanse erfrecht
funest voor weduwen
ACTIECOMIT
OCS blijft
toch in Anl
Archeologen vinden]
oude porno in Cliim
wingend E
LEAS
CENT
DE STEM EXTRA OP MAANDAG 21 MAART 1988
Wie is er nooit eens verlegen?
Isolatie
Sloom
Stress
Verdriet
MEDISCHE
RUBRIEK
Tennisnet
FAMILIE DODE ECHTGENOOT KRIJGT ALLES
COKS
VAN EYSDEN
Afgekort: MS
Dubieuze dialogen
(163)
KOEWACHT - De ne
gen mensen die zater
dagochtend op de eer
ste bijeenkomst van het
Koewachtse actiecomi
té dat het bejaar
denoord De Lindenhof
naar hun dorp wil ha
len bijwoonden, gaan
hun achterban vragen
voor aanstaande don
derdag, 24 maart, een
uitspraak over die
w«
Twee doden bij
frontale botsing
in Zierikzee
VANWEGE TIENJARK
T48
Blozen
moet
mogen
Verlegenheid. Een beetje bleu is leuk. Maar als je zó
verlegen bent datje gaat beven en zweten in gezelschap,
dan wordt verlegenheid een sociaal handicap.
Is daar wat aan te doen? Louis Staalberg uit Amersfoort
is samen met verlegen land- en lotgenoten bezig met het
oprichten van een stichting verlegenheid.
Het kost hem moeite om daarvoor naar buiten te treden,
maar dat hoort bij zijn therapie.
Door Mick Salet
Iedereen heeft toch wel eens last gehad van dat onge
makkelijke gevoel. Een hoogrode kleur. Een bonkend
hart. Het klamme zweet. Een verlamde tong. Een gebo
gen hoofd. Het is vaak niet moeilijk te zien dat iemand
verlegen is.
Louis Staalberg: „Die angst is onzinnig. Dat weet ik. Het zijn hersenspinsels. Maar zo werkt de geest nu eenmaal. Daar
moet ik me maar bij neerleggen". - foto Gelderland pers
Met een blosje valt nog wel te
leven. Maar er zijn mensen
voor wie de verlegenheid een
echte handicap is. Die al rood
worden als de kruidenier ze
vraagt of het ietsje meer mag
zijn. Die uren zoeken naar de
zusenmezodwarsstraat, omdat
ze niemand de weg durven te
vragen. Die het liefst achter het
behang zouden willen kruipen,
omdat ze bang voor sociaal
contact geworden zijn.
Een béétje verlegenheid
wordt vaak op prijs gesteld.
Een verlegen kleutertje is lief
en vertederend. En ook grote
mensen mogen best een beetje
bleu blijven. Want wat is er
sympathieker dan schaamtege
voel? Het is toch een gerust
stellend idee dat niet de hele
bevolking bestaat uit vlotte
zelfverkopers met een babbel
als Brugmans leraar retorica.
De meeste mensen kennen
wel situaties waarin ze zich
niet helemaal op hun gemak
voelen. Waarin ze zich geen
houding weten te geven.
Ook al ben je cum laude ge
slaagd voor de cursussen asser
tiviteit en spreken in het open
baar, dat wil nog niet zeggen
dat je zonder een spoortje van
onzekerheid een avondje met
Betrix en Claus op Huis ten
Bosch zou door kunnen bren
gen. Ook al ben je al lang en
breed getrouwd, dat wil nog
niét zeggen dat je niet meer
hoeft te blozen als je een huwe-
lij ksaanzoek krij gt.
Als het daar bij blijft, dan is
verlegenheid nog geen groot
probleem. Dan ga je maar niet
bij de koningin op visite. Dan
houd je maar geen toespraken
voor propvolle zalen.
Maar als je altijd verlegen
bent, dan kan het leven wat
lastiger worden. Dan kan het
leiden tot spanning, overspan
ning, stress en sociale isolatie.
Daar kan Louis Staalberg
over meepraten. Louis is 47
jaar. Ongehuwd. Administra
tief medewerker op een groot
kantoor. En, als alles naar
wens gaat, over een paar
maanden secretaris van een
nog op te richten stichting ver
legenheid.
„Het klinkt misschien
vreemd, maar in mijn jeugdja
ren had ik helemaal geen last
van verlegenheid. Ik ben opge
groeid in een Amsterdamse
volkswijk, de Jordaan, en was
soms zelfs een brutaal ventje.
De verlegenheid kwam pas
toen ik wat ouder werd, een
jaar of twintig. Andere jongens
begonnen met meisjes uit te
gaan. Maar ik niet. Ik durfde
niet."
Is hij soms een keer afgewe
zen door een meisje? In de
praktijk gebeurt dat namelijk
nogal eens, dat iemand zo bot
wordt afgewezen, zo hard
wordt uitgelachen, dat de moed
voorgoed in de schoenen zakt.
„Nee, zover liet ik het niet
eens komen. Ik gaf ze namelijk
de kans niet om me af te wij
zen, want ik vroeg ze nooit. Ik
durfde meisjes niet te vragen
om met mij te wandelen of
naar de bioscoop te gaan.
Ik maakte mezelf wijs dat ik
geen meisje nodig had. En
richtte al mijn aandacht op
mijn hobby. Voetballen. Ik
speelde bij DWS. Het was de
tijd van Frits Flinkevleugel.
Maar ik heb niet met hem in
het elftal gezeten. Ik was net
niet goed genoeg voor het eer
ste. Maar ik deed wel alles voor
het voetballen. Als anderen
achter de meisjes aanliepen,
dan ging ik trainen. Als ande
ren een avondje uit gingen, dan
ging ik vroeg naar bed om in
goede conditie te blijven. Ach
teraf besef ik dat het voetbal
len een soort compensatie was.
Geen meisjes? Dan maar pro
beren uit te blinken in de sport.
Ik woonde toen nog thuis. Tot
mijn negenentwintigste heb ik
bij mijn vader en moeder ge
woond. Dat vind ik achteraf
niet verstandig. Ik was enig
kind en kreeg thuis alle liefde
en aandacht. Te veel misschien.
Als je volwassen bent moet je
op eigen benen gaan staan.
Maar waarom zou ik toen? Ik
had geen verkering."
„Dat werd steeds frustreren-
der. Alle jongens van mijn leef
tijd, op voetbal en het werk,
kregen verkering en gingen
trouwen. Ik bleef alleen achter.
Dan ga je op een gegeven mo
ment aan jezelf twijfelen. Nie
mand hoeft me. Niemand wil
me. Ben ik dan echt zo'n... zo'n...
nou ja, zou ik dan echt zo'n
slome zijn?
Doordat je aan jezelf gaat
twijfelen durf je nog minder
dan vroeger. En zo raak je ver
der in de put. Het is een nega
tieve spiraal.
Ik heb nog geprobeerd om er
uit ie komen. Toen ik negenen
twintig was ben ik naar het
buitenland gegaan. Ik heb in
Israël in een kibboets gewerkt
en ben in Frankrijk druiven
gaan plukken.
Het was een vlucht. Maar je
neemt jezelf mee, hè. Ook in het
buitenland bleef ik verlegen.
Ook daar kwam in niet in con
tact met vrouwen. Toen ben ik
naar Nederland teruggekomen
en ben op mezelf gaan wonen.
Ik leefde toen vrij geïsoleerd.
Ik ging 's morgens naar mijn
werk, kwam 's avonds thuis, at,
keek televisie en ging naar bed.
Ik was wel wat eenzaam, ja.
Op het dieptepunt heb ik me
ook afgevraagd wat voor zin
het allemaal nog had. Wat was
dat voor een leven, zo in je
eentje? Ik wil niet zeggen dat
ik er een eind aan wilde maken,
dat zou ik mijn ouders niet wil
len aandoen, maar ik vond het
leven toch niet meer de moeite
waard.
Het was wel goed dat ik toen
zo met mezelf geconfronteerd
werd. Daardoor besefte ik dat
ik zélf een uitweg moest zoe
ken. Toevallig las ik toen wat
over yoga en daar ben ik ver
der mee gegaan. Ik ben er meer
over gaan lezen en ben les gaan
nemen. Zo heb ik leren leven
met mijn verlegenheid.
Als ik dat zo vertel, dan lijkt
het misschien alsof het een
kwestie van een paar maanden
was. Alsof de yoga een wonder
middel was. Maar dat is niet zo.
Ik heb er meer dan vijftien jaar
over gedaan voordat ik uit dat
isolement kwam en voor de
eerste keer een vrouwelijke
collega voor een avondje uit
durfde te vragen".
„Ik ben nog steeds verlegen.
Dat zal ik ook wel altijd blij
ven. Maar ik kan er nu mee le
ven. Ik weet nu dat ik me er
niet voor moet schamen. Dat
verlegenheid niet wil zeggen
dat je nergens voor deugt.
Dat moeten alle verlegen
mensen zich realiseren. Ze
moeten proberen om zelf een
oplossing te vinden. Dat kan li
chamelijk en psychisch. Ik doe
ademhalings-en ontspannings
oefeningen. Als ik me niet op
mijn gemak voel, dan let ik
erop dat ik voluit blijf ademha
len.
Maar het is het belangrijkste
dat je voor je verlegenheid uit
durft te komen. Je moet het ac
cepteren. Als je het probeert te
verbergen, dat werkt dat ave
rechts. Als je denkt: 'ik mag
niet blozen, ik mag niet blozen'
dan ga je blozen. Als je je ver
legenheid probeert te verber
gen, dan ben je extra gespan
nen en ga je veel sneller de fout
in. Dan kom je in een stress-si
tuatie.
Je ziet ook dat mensen het
proberen te verbergen door
juist heel veel te praten en door
overdreven vlot te doen. Maar
dat is een onnatuurlijke hou
ding. Dat is niet gezond. Je
moet je verlegenheid niet pro
beren te maskeren. Daar krijg
je vroeg of laat spijt van. Dat
breekt je psychisch en lichame
lijk op.
Je moet gewoon eerlijk toe
geven dat je verlegen bent. Het
is toch geen schande. Ik vind
het gewoon moeilijk om met
vrouwen om te gaan. Die angst
is onzinnig. Dat weet ik. Het
zijn hersenspinsels. Maar zo
werkt de geest nu eenmaal.
Daar moet ik me maar bij
neerleggen".
„Op mijn werk heb ik weinig
last van verlegenheid. Het zijn
allemaal bekende mensen en
we praten over zakelijk onder
werpen waar ik verstand van
heb. In grotere gezelschappen,
bij vergaderingen bijvoorbeeld,
voel ik me nog steeds niet lek
ker. Vooral als alle ogen op mij
gericht zijn en ik iets moet zeg
gen, heb ik enorme last van
verlegenheid. Vroeger ben ik
wel eens weggelopen in zo'n si
tuatie, zwetend en met
hartkloppingen, maar dat ge
beurt me nu niet meer. Nu slik
ik een keertje extra.
De man-vrouwcontacten lo
pen nog steeds niet vlot. Maar
ik heb al wel vrouwelijke colle
ga's gevraagd om mee uit te
gaan. Ik raak niet meer in pa
niek als ik word afgewezen.
Maar trouwen...dat heb ik la
ten vallen. Dat zit er voor mijn
niet in. Dat doet soms wel pijn
en verdriet. Ik ben altijd een
gezonde jongen geweest, die het
fantastisch gevonden zou heb
ben om met meisjes uit te gaan
en om een vrouw te hebben.
Dat ik ze nooit heb durven vra
gen, vind ik toch wel jammer.
Er zijn momenten dat ik zou
willen dat ik iets vlotter ge
weest zou zijn..maar ach... er
valt achteraf weinig aan te
veranderen, hè?"
Door Jan Paalman
DOKTERS, zei Voltaire
tweehonderd jaar geleden,
schrijven medicijnen voor
waar ze weinig van begrijpen,
tegen kwalen die ze nauwe
lijks begrijpen, aan patiënten
waar ze helemaal niets van
begrijpen. Al is intussen de
nodige vooruitgang geboekt,
toch is er zoiets als een rom
melhok in de geneeskunde, de
zogeheten kleine kwalen, vol
gestouwd met 160 kleine
klachten en kwaalijes waar
de huisdokter of specialist
een, twee, drie ook niet pre
cies raad mee weet. Zoekt hij
de kwaal op in de boeken, dan
zal hij weinig te weten komen
over de oorzaak, en soms nog
minder of veel tegenstrijdigs
over de behandeling. Eén zo'n
'kleine kwaal in de huisart
senpraktijk' is de beroemde
tenniselleboog ofwel tenni
sarm.
Officieel heet de tenniselle
boog 'epicondilitis humeri la
teralis', en daarmee begint de
ellende al. De Latijnse naam
wil zoveel zeggen als 'ontste
king van de buitenste en on
derste knobbel van het boven-
armbot', en al weet men niet
precies wat de oorzaak is, een
ontsteking is het in ieder ge
val niet. Wel beschrijft het
exact de plek waar de pijn
maximaal wordt gevoeld: de
buitenkant van de elleboog.
Die doet dus zeer en de pijn
kan uitstralen naar de onder
arm en de middelste twee vin
gers. Bovendien doen bewe
gingen van de hand de pijn
vaak fel en heftig in de elle
boog opvlammen. Typisch
voor de tenniselleboog is dat
grijpen de pijn vaak verer
gert. Bekend is het verhaal
van de patiënt die iets wilde
oppakken, een tasje bijvoor
beeld, en het na een felle pijn-
stoot gelijk weer uit zijn han
den liet vallen.
De kwaal is niet echt zeld
zaam, men schat dat één tot
drie op de 100 mensen er ooit
last van heeft. Dat zijn dan,
weer zoiets raars, bijna nooit
tennissers. Die hebben er wel
vaker last van - een Brits on
derzoek houdt het op 40 pro
cent van alle tennissers -
maar omdat iedereen die zijn
armen flink gebruikt een ten
niselleboog kan krijgen, be
draagt het aantal tennissers
onder deze patiënten nog geen
5 procent. Verder krijgen
mannen er eerder last van
dan vrouwen, zwarten bijna
nooit, en zijn de meeste pa
tiënten zo tussen de 30 en 50
jaar. Maar waaróm ze een
tenniselleboog krijgen is tot
op heden een raadsel. Overbe
lasting van de strekspieren
van de arm wordt als oorzaak
genoemd, of anders een di
recte verwonding, of niet pas
sende gewrichtsvlakken in de
elleboog, misschien een prik
keling van de armzenuwen,
kortom niemand die het weet.
Hoe die oorzaak, die dus
niemand kent, de elleboog
aantast weet men ook al niet.
De hypothese van ene Cyriax
gooit in medische kringen de
hoogste ogen. Volgens Cyriax
begint de aandoening met
kleine scheurtjes in de pees
waarmee de strekspier van de
onderarm aan de elleboog is
bevestigd. Degeneratie door
veroudering zou dit in de
hand werken, vandaar dat de
kwaal zelden onder het der
tigste levensjaar ontstaat. Die
scheurtjes worden weliswaar
gelapt met littekenweefsel,
maar kunnen telkens bij
overbelasting weer open
springen en dan kom je in een
vicieuze cirkel terecht. Ook
die scheurtjes worden met lit
tekenweefsel gelapt, die kun
nen weer openspringen en als
dat zo door blijft gaan kan een
tenniselleboog lang duren.
Wat te doen tegen een
kwaal waarvan niemand de
oorzaak kent? Dat begint met
een goed bericht. Een op de
drie patiënten zoekt voor deze
onschuldige kwaal niet eens
de hulp van de huisarts, en in
drie kwart van de gevallen
gaat de malheur binnen zes
weken vanzelf over. Maar
goed, u gaat wél naar de huis
arts. De huisdokter zal dan
proberen uit te zoeken of het
inderdaad om een tenniselle
boog gaat en niet iets anders.
Een proefje dat hij ongetwij
feld zal doen, (en dat u ook
zelf kunt uitproberen) is u te
vragen de handrug in de rich
ting van uw neus te bewegen,
terwijl hij de hand tegen
houdt.
Doet dat pijn in de elleboog,
dan is dat bijna bewijzend
voor een tenniselleboog. U
hééft de kwaal, wat nu? De
verdere behandeling is er op
gericht om het peesscheurtje
ongestoord te laten genezen
zonder dat het littekenweefsel
steeds weer scheurt. Fysiothe
rapie kan helpen, rust, een
mitella, maar, aldus onlangs
een Engels artsenblad „de
meest voorkomende en bevre
digende behandeling is een
injectie met corticosteroiden
en plaatselijk verdovend
spul". Waarom deze behande
ling die ook in Nederland
meestal wordt toegepast zo
probaat helpt is duister -
„wenn man nicht weiss was,
wo und warum, dann gibt
man Cortisonium" zeggen
Duitse artsen - maar helpen
doet het wel.
Fysiotherapeuten zijn niet
zo enthousiast over deze be-
handeling, al hebben ze hun
gelijk nooit kunnen bewijzen.
Pas als niets helpt, en dat ge
beurt niet zo vaak, moet er bij
de behandeling van een tenni
selleboog een chirurg aan te
pas komen.
Nu het toch een beetje over
tennissen gaat iets anders.
Anderhalf jaar terug was
deze sport het onderwerp van
onverwachte medische aan
dacht in het Nederlands Tijd
schrift voor Geneeskunde. Dr.
D. Hoogendoorn, de bekende
medische rekenmeester, legde
uit waarom het tennisnet veel
te laag staat. In 1900 waren
tennissers 1.69 meter lang, en
tegenwoordig liefst 1,81 me
ter. Maar het net is even hoog
gebleven, te weten 106,6 centi
meter, en dit is volgens Hoo
gendoorn de reden waarom
tennismatches zijn ontaard in
service-duels. Serveren gaat
te makkelijk. Het spel zou
weer aantrekkelijk gemaakt
kunnen worden door het net
evenredig met de toegenomen
lichaamslengte met 7,6 centi
meter te verhogen. Hij maakt
zich geen illusies: „Of dit
soort veranderingen binnen
afzienbare tijd realiseerbaar
is in een sport, waar de getal
len 1,2 en 3 op grond van zeer
oude, en ongetwijfeld eer
biedwaardige, regels worden
aangeduid met 15, 30, 40 en
waar de hoogte van het net in
voeten en inches wordt uitge
drukt, is uiteraard twijfel
achtig."
LUSAKA (IPS) - Na de dood van haar man moest de
Zambiaanse Royda Mukutu wel met haar zwager trou
wen. Anders was ze door haar schoonfamilie met kinde
ren en al uit haar huis gezet.
Haar nieuwe echtgenoot nam
niet alleen Royda, maar ook
het timmerbedrijf van zijn
overleden broer over, en hij
zorgt nu net zo goed voor 'zijn'
gezin als zijn voorganger. „We
hebben het goed", zegt Mukutu
berustend. „Ik was liever niet
opnieuw in de familie inge-
trouwd. Maar mijn enige alter
natief was verder leven in ar
moede".
Het traditionele erfrecht in
Zambia is niet wat je noemt
'vrouw-vriendelijk'. De we
duwe krijgt geen cent van de
bezittingen van haar verschei
den partner, ook al heeft ze zelf
jaren meegewerkt aan de op
bouw van het gezinsfortuin.
Als geen van haar zwagers
haar wil, rest de weduwe maar
een keus: terugkeren naar de
eigen familie.
Jarenlang legden de meeste
mannen en vrouwen zich neer
bij de eisen die de traditie hen
stelde. Broers zagen het als hun
plicht hun schoonzus en haar
kinderen onder hun hoede te
nemen, vrouwen schikten zich
in hun lot en schaarden zich
aan de zij van hun zwager.
Maar de zeden zijn veran
derd. „Vrouwen, met name in
de steden, willen niet meer als
deel van de inboedel van eige
naar verwisselen. Mannen voe
len steeds minder voor een hu
welijk dat hen door hun familie
wordt opgedrongen", aldus
Chuma Himonga, jurist aan de
universiteit van Zambia.
Het gevolg van deze ontwik
keling laat zich gemakkelijk
raden: de familie van de over
leden echtgenoot eigent zich
alle eigendommen toe, maar
laat zich weinig tot niets meer
gelegen aan het lot van de we
duwe.
De regering van Zambia is
zich van deze misstanden be
wust. Bijna een jaar geleden
diende de minister van justitie
een wetsontwerp in. Volgens
dat voorstel erven de kinderen
de helft van het bezit, de we
duwe en de ouders van de over
ledene krijgen elk een vijfde.
Het resterende tiende deel van
de erfenis wordt verdeeld on
der de overige familieleden van
de man.
Maar de fel omstreden wet is
nog steeds niet van kracht. De
meningen lopen uiteen. Con
servatieve Zambianen vinden
dat de regering zich te gemak
kelijk neerlegt bij de moderne
praktijken. Ze zien het nog
steeds als taak van de schoon
familie zich over de weduwe te
ontfermen. Een verdeling van
de erfenis wij zen ze af.
Voormalig procureur-gene
raal Gibson Chigaga vindt juist
dat de nieuwe wet niet ver ge
noeg gaat. Volgens hem moeten
alle bezittingen van de echtge
noot overgaan in handen van
zijn echtgenote en kinderen.
Dat is de enige garantie om
hun kans te geven in hun eigen
levensonderhoud kunnen voor
zien, gelooft hij.
De regering zag zich genood
zaakt het ontwerp in te trekken
en moet nu met een nieuw
voorstel komen.
Gezonde mensen be
seffen niet half wat
ze te danken hebben
aan ziektes, die we met z'n al
len bestrijden moeten. Zo zag
ik in een weekblad een trotse
mevrouw gefotografeerd op
haar nieuwe bankstel. Elke keer
wanneer zij of haar echtvriend
met een zucht van genoegen
daar op neerstrijken, hebben zij
dat te danken aan kanker. Kip-
of-ei gefilosofeer doet echt niets
af aan het feit, dat er eerst een
geldverslindende ziekte is en in
het verlengde daarvan een actie
met prijzen.
Nu valt me ineens op, dat de
afkorting k. (spreek uit kaa)
verdwenen is. Normaal gespro
ken wordt de letter k gevormd
met het hoofd recht op de romp
en ietsjes geopende mond, wat
bijna sensueel zou zijn als niet
tegelijk die harde klank werd
uitgesloten. De k. van de ziekte
klinkt anders. Uit kindeijaren
herinner ik me nog hoe oudere
vrouwen, die op Wim Sonne-
veld met z'n afgrijselijke zwe
ren na een monopolie leken te
hebben in het opvoeren van
vreselijke kwalen, over buur
vrouw of tante zeiden: „ze
heeft - en dan werden de
ogen neergeslagen, het hoofd
wat teruggehaald, de mond
daarbij nauweljks geopend, om
van achter uit de keel te produ
ceren: 'kaa'.
MS is een ander geval. Daar
bij moet nog steeds juist wél de
afkorting gehanteerd worden.
Langzamerhand weten de
meeste mensen dan welke
ziekte bedoeld wordt, terwijl ze
je bij „mijn moeder had multi
ple sclerose" aankijken of het
lieve mens vol etterbuilen of
puisterige uitstulpsels zat. Toen
mijn eigen moeder het kreeg
-enkels tot bloedens toe sto
ten, theekopjes laten kantelen
en andere zwabberige manke
menten - toen droeg haar onge
mak eerst een aantal jaren de
naam „Tja, mevrouwtje, wisten
we het maar". Na heel veel geld
en heel veel onderzoek tafels
heette het officieel multiple
sclerose. Het pakketje last en
ongerief had nu weliswaar een
medisch-goedgekeurd stem
peltje, maar moest helaas toch
nog in alle zwaarte
worden.
De ziekte met die tongbre,
kende naam is mij beho<
vertrouwd. Als enig kind
langde ik tot op middelbar,
schoolleeftijd hevig naar
broertje of zusje en toen kn
mijn moeder die mutiple
rose. Niet bepaald de vervü).
ling van mijn wens, wél e
zeer aanwezig in ons gezin
een blèrende baby. Mijn rut*
der bleef daarmee dezelfde, W
was haar gebruiksaanwijzi™
die veranderde. Tegen 1
vriendinnetje: „Je moet
keer bellen en lang
want mijn moeder loopt heej
langzaam". Tegen vriend/vrij
er/verloofde: „Ik wil later
een benedenhuis wonen, da
kan de rolstoel naar binnen"
MS - ik vind het een rot-af.
korting. Heel tegenstrijdig ooj
want in kruiswoordraadsel;
moet bij die term juist
worden in de richting vtn
motorschip met volle kracht
vooruit. Er is een Amerika®
vrouwenblad dat met
schippert tussen getrouwd a
ongetrouwd, een onde
waar de gelijknamige tiekit
zich geen sikkepit van aanbelt
Het kan nog goed komen
de afkorting. Zodra een Hlver-
sumse bekkentrekker in eet
stralende show voluit de
ciële benaming uit de mal
laat rollen en als een s
tussen de prijzen op het
dium laat stuiteren, krijgt 1
televisie-kijkend Nederland
slag de multiple-sclerosekooti
Het enige voordeel: uit deot
brengst kan de bestrijding ve
sneld worden.
Ollill: Heb jij de Mortde-
riaan van Hilversum al eens
gezien
v.d.M.: Is dat die met dat
vierkant vlak met twee krui
sende loodlijnen er in
O'Mill: Ja, ja, die is 't. Zou jij
dat ook kunnen denk je, zo'n
schilderstuk vervaardigen
v.d.M.: Ja, lijkt me niet zo
moeilijk. Een evengroot vier
kant precies zo'n kleurtje
verf geven en op de zelfde
plaats twee snijdende loodlij
nen er in schilderen lijkt me
niet zo moeilijk. Een stuk
makkelijker in elk geval dan
Rembrandts Nachtwacht na
schilderen. Hoezo? Waarom
vraag je dat?
O'Mill: Zou jij twee miljoen
vragen voor jouw werkstuk
v.d.M.: Vragen wel maar de
vraag is of ik er twee tientjes
voor zou krijgen.
O'Mill: Hoe zou dat nou ko
men Die van jou is niet te
onderscheiden van die van
Piet Monderiaan
v.d.M.: Tsja, zeg. De mijne is
na-aperij
O'Mill: Je bedoelt: Piet is jou
voor geweest
v.d.M.: Ja.
O'Mill: Is zijn vierkantje een
miljoen waard omdat hij jou
voorgeweest is, eerder op het
idee kwam dan jij en niet
omdat het zo weergaloos knap
geschilderd is
v.d.M.: Wat is er weergaloos
aan een vierkant vlak in één
kleur met 2 loodlijnen er in
met een ander kleurtje
O'Mill: Is dat nou niet raar 1
Een miljoen of wat pegulij-
nen voor een geometrisch
geintje dat iedere schilder
hem nadoet
v.d.M.: Ja, dat is raar en
is jammer. Ik zou er per
eentje schilderen als ik er ko
pers voor wist in Japan of zo,
O'Mill: Zou het misschien iets
voorstellen dat ons ontgaat
v.d.M.: Nee, het is dom te
denken dat iets pas betekenis
heeft, pas kunst is, als het
iets voorstelt.
O'Mill: Dat is onzin, zegt Mig
rechte lijnen hebben ook be
tekenis.
v.d.M.: O ja, welke dan
O'Mill: Dat zegt ie er niet bij
v.d.M.Wie, welke Flip
O'Mill: De kunstcriticus Flip
Bool die de Mondriaan be
spreekt in Elseviers Weekblad]
van 29-8-1987.
P.S. De moderne kunst is op
een dood punt aangeland es
wordt alleen in stand gehou-1
den door kopers, kunsjour-j
nalisten en museumdirecteu r
ren. (Uit: De Sfinx op de|
Rots)
Parade Partner in
Autoleasing
Leasing Centrum B.V
4903 RE Oosterhout
'Bree
Van onze verslaggever
k
H
m
vc
VJ
de
er
he
le
gii
sc
pt
zef
be,
Van onze verslaggever
ROOSENDAAL - Het gifvert
Combustion Service (OCS) krijgt
sen andere opslag- en overslagf
rerbranden giftig afval. In dat
naar Moerdijk helemaal van de l
Mo
Van onze correspondent
5IERIKZEE - Bij een fron
tale botsing tussen twee
personenauto's op de pro
vinciale weg tussen Zierik-
:ee en Haamstede zijn za-
erdagavond twee doden
[evallen. Een derde persoon
verd levensgevaarlijk ge-
vond. Beide voertuigen
veerden geheel vernield.
let ongeval gebeurde doordat
23-jarige automobilist A.
an der Ven uit Kerkwerve,
'olgens de politie door onbe-
:ende oorzaak met zijn voer
ing op de voor hem linkerweg-
ielft reed. Hij kwam daar in
otsing met de auto bestuurd
oor P. L. uit Hellevoetsluis.
Zijn 55-jarige echtgenote
uerd bij de botsing evenals
an der Ven op slag gedood. L.
rerd zwaar gewond per am-
lance overgebracht naar het
lode Kruis zekenhuis te Zie-
ikzee waar hij een spoedope-
atie onderging.
Twee uur daarna kon de
aan worden overgebracht
aar het Dijkzigt ziekenhuis te
otterdam. Zijn toestand was
isteren volgens de politie nog
ntiek.
ges
sta
mil
An'
C
ten
geb
daa
Tei
te r
teit
pla
zee
koo
afk
E
en
Wa
ingi
dee;
voo
Vli£
gun
V
Velt
dier
Moe
toch
vest
drij
vert
erge
van
we c
en
grot
Ned
wor
grot
zei b
een!
WI
daal
PEKING (UPI) - Archeologen hebben naar zij verno
de oudste voorbeelden van pornografie in China gevonde]
Het gaat om een 2.000 jaar oude rotstekening van ve'sci
lende vormen van seksualiteitsbeleving.
Volgens het persbureau beelden de taferelen seksuele g®66'
schap tussen mannen en vrouwen uit en hebben dieren, waar'
der tijgers en apen, erecties of zijn aan het paren.
De rotsteking laat bijna 300 menselijke figuren zien, waf
sommige levensgroot en andere erg klein zijn, sommige naW]
sommige gekleed, liggende of staande of dansende.
Wang Binghua, een deskundige van de provincie Xinjiaig.1]
dat de tekening meer dan 2.000 jaar geleden door nomaden^
men moet zijn gemaakt.
„Dit alles weerspiegelt de voortplantingsdrift van de primtil
mens", aldus Wang. Hij zei dat de rotstekingen de grootst1!
hun soort zijn die in China zijn aangetroffen.
De rotstekening is 14 x 9 meter en staat op een klip in de t
delijke bergen van Tianshan in de provincie Xinjiang, i>]
uiterste westen van China.
Jan onze correspondent
jRNEUZEN - Dat de typi-
Jie big band sound popu-
llr 1S in Zeeuwsch-Vlaan-
eren bleek afgelopen
[eekeind tijdens het twee-
a8se internationale big
ind festival. Dat werd in
kader van het tienjarig
staan van de John Whi-
ïs tog band in het Zuid-
pid Theater in Terneuzen.
'Cht big bands speelden voor
n enthousiast publiek, dat
r een uitverkochte zaal en
'yer zorgde.
liri^ toeval werd zaterdag-
aaS geopend door gedepu-
irwJR .Barbé- ..Ik ben erg
L de indruk gekomen van
Programma dat de J.W.
a? bezoekers voorschotelt,
io ,e jk is ook de carrière
Lrigent Johan de Wit zelf
rii neprgemaakt. Bij beiden
liefde voor de muziek de
vrveer geweest". De gedepu-
nirv^i8^ jg °°k in op het cul-
pbeleid van de provincie.
itct komt zeker niet op de
avin P aats' In 1988 zal de
vincie ongeveer 350.000 gul-
in aiJn cultuurbeleid beste-
F- Desondanks ontstaat er
^panningsveld, doordat er
verzoeken bij de
iterts binnenkomen. De
Ubsiriit, Voor toekenning van
io en k!n sPreiding in de re-
lalite fl gebodene moet de
bevorderen",
tomend festival werd deel-
id Th r John White's big
rhe Blue Jeans Big Band
De.
Middt
nel bi
René
band
dago]
Zor
rende
den
West-
ge), T
als kl
band
dag v
U
