DE STEM
Een perfecte spion en zijn vader
rVERVOLGD
CARRE
Kernproef op Bikini
een gruwelijke flop
idressen 030-88039]
tst. 222
oor zijn boek 'A perfect spy', dat
oor de BBC is omgezet in een 7-de-
ige tv-serie, heeft de vermaarde
igelse schrijver John Le Carré
tgebreid kunnen putten uit zijn
gen verleden.
Instituten
Schaduw
Verslag
DONDERDAG 25 FEBRUARI 1988
DOCUMENTAIRE OP DUITSLAND 3
Explosies
Joseph Beuys en
zijn nageslacht
Tapij ten in Markiezenhof
Lach en traan
Belgisch Limburg
Eenvoud
AS
lig t/m 27-2-1988 of zolang de voorraad strekt
IRWEG 4, TEL. 076 - 22 25
6WEG 3, TEL. 01608-
,TEL.01626-29 52
E2 - 25 16 ROOSENDAAL:
RMANWEG 51A, TEL. 01150
„Vrouwen vinden bet heel moeilijk om eer
lijk te zijn over nare gevoelens zoals
Jaloezie en afgunst"
Sus! Orbach, therapeute-schrijfster
T2
Door Dirk Vellenga
Vader Rick Pym, de ontembare levensge
nieter en oplichter die verschillende ma
len in de gevangenis belandt, is gemodel
leerd naar Le Carré's eigen vader.
Jfij ws een fantast, misschien zelfs schizof
reen", zei de schrijver in 1980 in het interview in
The Observer. „Hij gebruikte alerlei veschil-
namen. Een heleboel mensen vonden hem
onweerstaanbaar, ik ook, als jongen. Er waren
perioden dat mijn broer en ik als verpauperde
miljonairs leefden. We wisten dat er dan abso
luut geen geld was - de rekeningen en het perso
neel werden niet betaald en we beseften dat er
een hoop te verbergen was: vrouwen, het verle
den, het heden".
De VPRO begint zondagavond de serie 'A
perfect spy' met twee afleveringen en verwerft
daarmee een dag voorsprong op de BRT die af
gelopen maandag deel 1 heeft uitgezonden. Kij
kers kunnen dus kiezen wanneer ze de serie wil-
volgen. 'A perfect spy' is zeker de moeite
waard. Engelse klasse zie je in elk plaatje en
elke rol, de verteltrant is verrassend en houdt je
ïoortdurend alert
Het scenario is van Arthur Hopcraft die ook
Tinker, Tailor, Soldier, Spy' van John Le Carré
voor de tv bewerkte. Ook 'Smiley's People' was
Ie zien als tv-serie. Dit verhaal rond spion
George Smiley, de vertrouwde hoofdpersoon
van John Le Carré, gaf een fascinerende blik
binnen de muren van de Britse geheime dienst,
maar eiste van de kijker een bijna encyclope
disch geheugen.
Le Carré liet Smiley daarna in de steek en
schreef The Little Drummer Girl' ('De lokvogel'
in het Nederlands) over een bloedstollend
schaakspel tussen Palestijnen en de Israëlische
spionagedienst Dat boek werd verfilmd door de
Amerikaan George Roy Hill met Diane Keaton
in de hoofdrol, maar maakte niet al te veel in
druk bij het bioscooppubliek.
De dood van zijn zeer dominerende vader was er
de oorzaak van dat hij het aandurfde buiten de
grenzen van de strakke spionageroman te tre
den. Zijn eerste boeken hadden duidelijk te ma
kenmet de onzichtbare macht van zijn vader, de
vrolijke afperser. Komend uit een anarchistisch
milieu liet hij zijn Smiley graag rondlopen in
een zeer geordende wereld van instituten, afde
lingen en rangen.
„Vanwege mijn vader ben ik me er altijd be
wust van geweest dat wettig en onwettig, de
lichte en donkere kant van het leven maar door
een uiterst dun vliesje worden gescheiden", zei
Le Carré. „Aan die wetenschap heb ik bij het
schrijven veel gehad. Maar nu heb ik het opge
luchte gevoel dat ik op de een of andere manier
met dat idee heb afgerekend en dat ik eindelijk
vrij ben om een andere richting in te slaan, om
te doen wat ik vroeger niet aandurfde. De dood
van mijn vader heeft dat proces wel versneld".
De bijzondere relatie met zijn vader inspireerde
Le Carré tenslotte tot 'A perfect spy'. Het ver
haal begint in 1932, het geboortejaar van Mag
nus (bijgenaamd Titch') Pym. De jongen groeit
op in de schaduw van zijn altijd feestvierende
vader, die met zijn charme en zijn enthousiasme
mensen voor zich wint en ze dan lelijk oplicht
Peter Egan als Magnus Pym in de serie 'A
perfect spy', op zondagavond te zien op Ne
derland 2 en op maandagavond op de Belgi
sche tv. - FOTO VPRO
De politie doet (weer) een inval in zijn kas
teeltje en vader gaat zonder protesten mee. De
kleine Magnus begrijpt er niet veel van, maar
hij trekt onmiddellijk partij voor zijn vader, die
hem medeplichtig maakt door hem de sleutel
van zijn kast te geven.
Magnus wordt bij een strenge oom onderge
bracht en observeert de mensen in het huis met
griezelige onbevangenheid. Hij leert toneel te
spelen als zijn vader. Hij simuleert verschil
lende keren een aanval van stuipen en wordt
naar het ziekenhuis gebracht. Daar verschijnt
zijn vader weer aan zijn bed. Moeder is dan al
van het toneel verdwenen. Magnus wordt ver
der door zijn vader opgevoed in geld- en plezier-
maken.
Rick Pym stuurt zijn zoon naar Zwitserland,
waar de jongen, volledig berooid, plotseling voor
zichzelf moet zorgen. Hij verdient geld met aler
lei baantjes en laat zich inschrijven aan de uni
versiteit van Bern. Bij de Engelsen die daar wo
nen valt hij zeer in de smaak. Zijn fantasie en
zijn charme geven hem snel vrienden. Daar ont
wikkelt Magnus ook zijn eerste spionage-activi-
teiten. Hij moet luisteren en kijken en verslag
uitbrengen van de politieke interesses van de
studenten.
Tenslotte wordt Magnus Pym een top-spion
voor de Britse geheime dienst. Als hij plotseling
verdwijnt, ontstaat op verschillende plaatsen
grote paniek. Hij heeft iedereen misleid, zijn
vrouw, zijn opdrachtgevers en ook zichzelf. Wie
is Magnus eigenlijk? Voor wie werkte hij nu
precies? In het boek worden die vragen via
flash-backs beantwoord, in de tv-serie wordt
het verhaal keurig chronologisch verteld.
Ray MacAnally speelt een prachtige rol als de
gevaarlijk sympathieke vader, Peter Egan is (de
volwassen) Magnus, waarin veel van de schrij
ver zelf te herkennen is. John Le Carré werd in
1931 geboren en opgevoed door zijn vader, nadat
zijn ouers waren gescheiden. „Hij is al vrij jong
in financiële moeilijkheden geraakt", zei hij van
zijn vader. „Zo ernstig dat hij dat hij in de ge
vangenis belandde".
Door zijn merkwaardige opvoeding werd
John Le Carré een intelligente voyeur als Mag
nus Pym. Vader stuurde zijn twee zoons naar
dure kostscholen omdat ze 'echte heren' moesten
worden. „Mijn vader zei altijd dat hij bereid was
voor ons te stelen als het nodig was, dat deed hij
trouwens ook".
Le Carré studeerde een jaar in Bern en
werkte later als diplomaat in West-Duitsland.
Tijdens de Koude Oorlog deed hij in Duitsland
informatiewerk voor de Engelse regering. Na
een paar jaar ging hij schrijven en kon hij de di
plomatie vaarwel zeggen.
Ook al ging hij naar de beste scholen en had
hij de fraaiste banen, hij bleef zich een buiten
staander voelen: „Zo kwamen we terecht in een
milieu waar we ons halve spionnen voelden,
omdat we beseften dat we geen sociaal 'Hinter
land' hadden. We moesten een heleboel verzwij
gen en vaak toneelspelen. Door al die rampza
lige gebeurtenissen in de familie werden we al
gauw volleerde huichelaars en we bekeken vrij
wel iedereen met de grootst mogelijke achter
docht".
John Le Carré schaamde zich voor zijn vader
en schaamde zich er nog meer voor dat hij nooit
tegen hem in opstand was gekomen. Zijn vader
bleef hem tot het laatst achtervolgen. De boeken
van zijn zoon heeft hij nooit gelezen: „Hij kon
niet hebben dat ik er zo'n succes mee had. Hij
heeft me zelfs een keer een proces willen aan
doen omdat ik in een televisie-interview niet
had gezegd dat ik het allemaal aan hem te dan
ken had".
Door Raoul van den Booren
KEULEN - In de docu
mentaire Radio Bikini,
die het derde Duitse net
vanavond om 21.45 uur
uitzendt, zijn voor het
eerst beelden te zien van
de omvangrijke eerste
Amerikaanse atoomproe-
ven in 1946 in de Pacific.
Hoewel tijdens die experi
menten genoeg meters film
werd geschoten voor elf
complete Hollywood-pro-
dukties bleef het materiaal
jarenlang zorgvuldig be
waard in de Amerikaanse
legerarchieven. Totdat de
filmer Robert Stone via in
gewikkelde juridische pro
cedures in 1984 de beelden in
zijn bezit kreeg. Stone ging
bovendien op zoek naar ge
tuigen en maakte er een bij
zondere produktie van. Deze
week werd bekend dat 'Ra
dio Bikini' is genomineerd
voor een Oscar. De film was
tot nog toe in Europa alleen
in Engeland te zien.
De Amerikaanse kern
proeven boven het Bikini-
atol vonden plaats in 1946,
een tijdje na het afwerpen
van de eerste atoombommen
op Japan. De oorspronke
lijke bevolking van Bikini
werd voor dit doel geëva
cueerd naar naburige eilan
den. „Voor een goed doel,"
legde de toenmalige VS-ge-
neraal uit aan de argeloze
inwoners.
Toen dat geregeld was,
verscheepten de Amerika
nen 42.000 mannen en precies
22 vrouwen naar het eiland
om de proeven voor te berei
den en de explosies waar te
nemea Een totaal ongevaar
lijk experiment, zo werd hun
voorgehouden. Operation
Crossroad, zoals de onderne
ming heette, moest boven
dien een waar spektakel
worden. Honderden came
ra's werden meegespeelt en
de helft van de destijds aan
wezige wereldvoorraad aan
filmmateriaal. De hele ope
ratie werd van minuut tot
minuut gevolgd via directe
radio-uitzendingen.
Het dichtst in de buurt
van de plaats waar de ont
ploffing zou plaatsvinden
kwamen schepen te liggen
met daarop schapen als
proefdieren. De tienduizen
den mensen, onder wie veel
opgetogen vertegenwoordi-
Het Amerikaanse leger
noemde dit een 'ongevaar
lijk experiment'. - FOTO ANP
gers van de Verenigde Na
ties, werden op een Veilige
afstand' van vijftien tot der
tig kilometer geplaatst, ge
wapend met zonnebrillen.
Over het gevaar van radio
actieve straling repten de
autoriteiten met geen woord.
Operation Crossroad be
stond uit twee atoomexplo
sies: één bovengrondse en
één onder water. Nadat de
eerste van de twee bommen
(oorspronkelijk gemaakt om
tegen Japan te gebruiken)
ontploft was, en alle schepen
met proefdieren totaal ver
schroeid waren, werd in de
omgeving al een zeer hoge
straling gemetea De tweede
ontploffing had nog veel
rampzaliger gevolgen. De
radio-actieve straling kon
deze keer geen uitweg vin
den via de lucht en bleef
achter in het water en op de
eilanden.
De gevolgen zouden veel
later pas blijken. Veel Ame
rikaanse soldaten die mee
deden aan Operation Cross
road zijn inmiddels overle
den aan kanker, anderen
zijn voor het leven verminkt
door opgezwollen of geam
puteerde ledematen. De oor
spronkelijke bevolking van
het Bikini-atol, die aanvan
kelijk was teruggekeerd,
moest in 1975 haastig het
eiland weer verlaten nadat
plutonium in hun urine was
gevonden. Zij zijn nog steeds
niet in hun woongebied te
ruggekeerd.
Joseph Beuys, overzicht en
De Inspiratiebron - zes kun
stenaars - Stadsschouwburg
Tilburg. Open: ma-za 11-18 en
19-2130 uur en zo 12-17 uur.
Tot 14 maart y.
Twee tentoonstellingen, die op
een merkwaardige manier in
elkanders "'verlengde liggen.
De Beuys-expositie geeft in
zeer kort bestek een overzicht
van Beuys' manier van wer
ken. Een vijftigtal kleine, keu
rig ingelijste documenten en
enkele vitrines met relicten
schematiseren hoe deze duitse
kunstenaar het traditionele
kunstwereldje probeerde te
ontregelen. Niet keurig maar
polariserend demonstrerend.
Wat summier en te weinig
voorzien van begeleidende
tekst voor kijkers die (nog)
niet op de hoogte zijn.
Er is wel een (gratis) boekje
met citaten van Beuys en een
aantal zwart-wit reproduc
ties. Frits Bless, de organisa
tor yen deze reizende tentoon
stelling zegt dat iedere kijker
maar zijn eigen interpretatie
moet geven. Dus geen voorge-
kouwde verklaringen. Zo is
het in de geest van Beuys zelf.
Wie dat niet genoeg is kan
zich nog het fraai uitgegeven
interview dat Bless met Beuys
had aanschaffen.
Beuys ontkrachtte mate
riaal. Er hangen bijvoorbeeld
een magnetische postkaart en
*en postkaart van vilt Veer-
hen grano-litho's naar aanlei-
ujng van Da Vinci's Codices
Madrid doorbreken diens es
thetiek van lichamelijkheid
en ruimte. Via een zeefdruk
kun je kennis nemen van zijn
tramstop met waaierige
armpjes dat bij Kröller-Mül-
Jer echt aanwezig is. Foto' s
laten iets zien van zijn Aktio-
aen, van zijn rituele demon
straties in het openbaar.
Vijf zwarte zeefdrukken
met nauwelijks te lezen
s~udfi (Frammenti Venezia-
ni) hebben te maken met de
crisis van de samenleving zo
als hij die ervoer. De schop,
5?®* ingebrand op de steel
'WK) Eichen', herinnert aan
?in boomprojekt in Kassei.
Beuys was een fenomeen bin
nen de artistieke onrust der
laatste decennia. Iets daarvan
laat deze tentoonstelling proe
ven. Ze komt na Tilburg in
Alkmaar, Emmen en Sittard.
'De Inspiratiebron' of 'De
gang naar het kunstwerk' is
een kleine, maar mooi ge
maakte tentoonstelling waar
op, zoals erbij gezegd wordt,
zes kunstenaars een tipje van
de sluier oplichten over hun
inspiratiebronnen bij het ma
ken van kunst. Het merk
waardige is dat de meesten
van hen, door hun conceptuele
verleden(?), aardig aansluiten
bij de belevingswereld van
Joseph Beuys. Maar ze zijn
meegegaan met de huidige
trend van figureren en esthe-
ticeren. Ze hebben van hun
concepten mooie dingen ge
maakt. Het concept is op de
achtergrond geraakt. Het ma
teriaal bleef soms behouden,
maar nu op de eerste plaats
met het doel ermee te beha
gen.
Martin Peulen deed dat met
een 'carnaval' van bont be
schilderde cementzakken, die
moeten staan voor 'de on
macht de heftig bewegende
menselijke figuur'. Bij de
fraaie plastiek van Hans van
de Ban heb ik geen enkele be
hoefte naar diepere achter
gronden te zoeken. Dat Hille-
brand van Kampen zich bezig
houdt met reclame en porno
grafie zal me verder een zorg.
zijn als ik er een interssante
oliedoek als resultaat zie han
gen. De wegwerpmaatschap
pij wordt bij Ton van Dalen in
kunststof gegoten waardoor je
wel bewust wordt terugge
worpen op de inspiratiebron.
Samen met Beuys hee} inters-
sant.
HE.
Dit is Jozef in de bijbelse put, zoals die in de tweede helft van
de 16e eeuw in Oudenaerde geweven werd. Uit dit in vergetel
heid geraakte tapijtcentrum worden dertien tapijten opge
hangen in het Markiezenhof in Bergen op Zoom. Zaterdag 27
februari om 15.30 opent de belgische ambassadeur er de ten
toonstelling 'Wandtapijten uit Oudenaarde', die er tot 2 mei
blijft
Een jumelage tussen beide steden maakt dit mogelijk. Maar
tevens wil men hiermee een wetenschappelijk onderzoek naar
deze tapijten op gang brengen. Men hoopt dat een Nederland
se- of Belgische universiteit daaraan mee doet Medewerkers
van het restauratie-atelier van Oudenaerde zullen demon
straties komen geven tijdens de tentoonstelling, die te zien is
di-zo 14-17 uur. De catalogus kost 19,95.
And Maris, schilderijen.
Galerie Kunstforum, Schelde
rode. Open: werkdagen van
14-18 uur, zon- en feestdagen
van 10-18 uur. Maandag en
dinsdag gesloten. Tot 6 maart
De jongste tentoonstelling van
Galerie Kunstforum te Schel
derode nabij Gent is gewijd
aan het werk van de Belgische
schilder And Maris, die meer
dan in zijn eigen land bekend
is in Frankrijk, Zwitserland
en Oostenrijk, waar hij met
belangrijke galeries samen
werkt Des te interessanter
achtte Kunstforum het hem
nu eens met een eenmansex-
positie binnen de grenzen van
zijn vaderland in het centrum
van de aandacht te plaatsen.
Echt op zijn Vlaams noemt
Maris zichzelf een maker van
'beeldekens', maar achter die
argeloze en gemoedelijke ka
rakteristiek van zijn schilde
rijen ligt een wereld van vin
nige strijdlust en sociaal en
gagement, die zich reeds bij
een eerste confrontatie met
zijn werkstukken openbaart
Vol kritiek, sport, ironie en
haat zijn deze 'beeldekens'
van mannen en vrouwen zoals
ze zich in het dagelijks leven
in huiskamer, openbare ge
bouwen of aan het strand ge-
dragea
De menselijke figuren zijn
gedrongen en meestal vanuit
een kikkerperspectief weerge
geven, hun natuurlijke li
chaamsvormen overdreven
(op een wijze overigens, die
doet veronderstellen dat Ma-
ris zijn Potero zeer goed kent),
de gezichten vergroot, verte
kend in de richting van het
animale, imbeciele en canail-
leuze zodat zij onmiddellijk
het werk van de Nederlandse
schilder Herman Gordijn in
herinnering roepen.
Uit dit mixtum van Botero
en Herman Gordijn stelde
Maris een eigen idioom samen
dat op zichzelf recht van be
staan heeft en boeiend genoeg
is om er kennis van te nemea
Maris gebruikt daarbij vro
lijke en beschaafde
zuurij eskleuren, die in het pa
troon van een hechte grafiek,
die aan een tekenfilm of car
toon doen denken, ingevuld
worden.
Geen wonder ook dat de
kunstenaar zich telkens weer
aangetrokken voelt tot het
maken van variaties op recla
mes voor bier en andere pro-
'dukten, die hij dan met spot
en bitterheid weet te ladea
And Maris is kortom een
schilder, die met tekenknuist
en palet de lachspieren èn de
traanklieren van de beschou
wer van zijn werk niet zonder
virtuositeit weet te bespelen.
Reden genoeg om zijn werk te
gaan bekijken 1
W.E.
Vijf Limburgse kunstenaars.
Museum van Hedendaagse
Kunst, Gent Open: alle dagen
van 9-12 en van 14-17 uur. Tot
6 maart
DE Belgische provincie Lim
burg getuigt op vele gebieden
van een vitale, progressieve
mentaliteit Aan te tonen dat
deze mentaliteit ook heerst op
het terrein van de beeldende
kunst is het doel van deze ex
positie. Verdeeld over onge
veer twaalf ruime zalen van
het museum, dat in vele op
zichten nog verraadt dat het
eens het Egyptisch paviljoen
van een Wereldtentoonstel
ling was, ziet men hier, vaak
in dialoog met stukken mo
derne kunst uit de vaste kol-
lektie (Francis Bacon, Luciano
Fabro enz.) werk van vijf
Limburgse beeldende kunste
naars, te weten: Jan Carlier,
Walter Daems, Hugo Ducha-
teau, Nina Haveman en Her
man Maes. Enkelen van hen
voerden ter plekke speciaal
voor deze expositie ontworpen
werkstukken uit.
Zo accentueerde de graficus
en tekenaar Herman Maes een
hooggeplaatst monumentaal
tot het patrimonium beho
rende relief met houtskool,
een operatie waarbij overi
gens een der figuren van Jef
Lambeaux een gipsen vinger
verloor; Walter Daems voor
zag de wand van één zaal van
een uit zware met gaten en
koperbeslag voorzienen pla-
tenlaag, die weinig indruk
maakt, omdat zij onmiddellijk
doet denken aan het materiaal
waarmee men de akoestiek
van een bepaalde ruimte
pleegt te beïnvloeden.
Anders is het met het pro-
jekt Kringloop dat Hugo Du-
chateau, oudste der exposan
ten, in een grote ronde zaal
uitvoerde: langs de wand een
groot aantal houthakkersbij
len en in het midden een
enorm cirkelvlak bestaande
uit potloodsliinsel- en
stompjes. Duchateau wil
daarmee de toeschouwer,
maar vooral ook zijn collega's
vragen zich rekenschap te ge
ven van wat er met het dage
lijks gehanteerde potlood
eigenlijk allemaal aan de
hand is en hij doet het effek-
tief en indrukwekkend. Nina
Haverman toont merendeels
abstracte, maar soms toch ook
bij de zichtbare wekelijkheid
aanknopende schilderijen, die
bij uitzondering op groot for
maat soms monumentale
kleurensymphonieën vormen,
maar op kleiner formaat dik
wijls, vooral in de donkere
partijen, in de materie verf
blijven steken.
Herman Maes toont zich
een boeiend tekenaar, die geo
metrische motieven, figura
tieve elementen en emotionele
lijnen met elkaar verbindt en
over elkaar heen schuift om
tot een andere nieuwe werke
lijkheid te komen. De installa
ties van Jean Carlier daaren
tegen getuigen van een ma
gere en weinig originele fan
tasie. Hij moet het, zoals zo
vele beeldende kunstenaars
heden ten dage, hebben van
veel verbaal geweld over al
het diepzinnigs dat hem voor
ogen zweeft, maar dat hij niet
in staat is met overtuigende
plastische middelen plastisch
uit te beelden.
W.E.
Adolf Geudens, olieverven.
Jean en Rodney, Nieuwe Gin-
nekenstraat 20a Breda. Open
van dinsdag tot en met vrij
dag van 10.00-17.00 uur, zater
dag 10.00-14.00 uur, zondag
10.00-17.00 uur, tot en met 3
maart
Aardbeien, lookbollen, flessen,
kammenbakje; het zijn de on
gecompliceerde titels van al
even ongecompliceerde stille
vens. De jonge Belgische
schilder Adolf Geudens kan in
verrukking het licht bewon
deren dat op en door een toe
vallig stel flesjes valt. Het ge
noegen dat er aan simpele
rangschikkingen van sober
gevormde ofwel functionele
voorwerpen te beleven valt,
straalt van deze stillevens in
de realistische fijnschilder
techniek af.
Geudens schildert zijn be
wondering. Voor het vlam
mend rood van een aardbei,
voor de groene grijzen van een
sompige gootsteen, en voor de
traditie van het Hollandse
stilleven. Hij wil ent als zijn
voorgangers van twee en drie
honderd jaar terug, ook de il
lusie van bedouwde druiven
en fluwele pruimen tastbaar
maken, zonder echter de ver
hulde inhoudelijkheid, die zo
kenmerkend was voor onze
historische stillevens. Dat
gaat hem redelijk goed af.
Goed, textielstrücturen zijn
nog niet je dat, maar virtuosi
teit staat bij Geudens (nog)
niet op de eerste plaats. Hij
heeft nog geen zin om een dui-
delijke keuze in die richting te
maken, zoals bijvoorbeeld
blijkt uit het paneel met de
bol.
Een bol en een doek hele
maal in grijstonen, verraden
wel gefascineerdheid door
vorm en licht, maar zijn alles
behalve typische vertegen
woordigers van hedendaags
realisme.
In een soort naïeve ontvan
kelijkheid laat hij de dingen
vanuit de pre-disigne-periode
op zich inwerken. Net zoals hij
de klassieke druiven boeiend
genoeg vindt om weer te schil
deren, zo kiest hij ook voor een
witte doek met kan. Een on
derwerp van de door de wit-
ziekte aangetaste heden
daagse fijnschilders.
De enige
diepere betekenis die deze
haast ascetische esthetiek
draagt, is dat eenvoud het
kenmerk van het ware is. Zo
blijven realistische schilder
kunst en het stilleven
boeiende gegevens van alle
tijden, want ook bij Adolf
Geudens, waar het formele zo
duidelijk op de eerste plaats
komt, is de onderhuidse span
ning van inhoudelijkheid aan
wezig.
L.R.