DE EVANGELISCHE ENERGIE VAN EVA DEN HARTOG:
Kadaverrecreatie
Aardbei
BESTUUR
De Parkinson-transplantatie
Duikers vinden zilver
Overval op
Rolls Royce-
garage in Axel
JANSEN b.v.
Draaipremie
DESTEM EXTRA OP MAANDAG 22 FEBRUAR11988
Eva den Hartog. Vorige maand was ze nog in
Ethiopië. Nu trekt ze door het land om actie te
voeren voor hongerend Afrika. Een gesprek met
een vrouw die draait op evangelische energie.
Feestjes
Bijbel
MEDISCHE
RUBRIEK
COKS
VAN EYSDEN
poUÖVHitl
HULST - De boeren in
ren zijn boos op het hoofd
I
T48
^Nederlanders klagen te veel'
Door Mick Salet
„Zo, éérst een kopje koffie.
Eva den Hartog giet warm
water in de kopjes met oplos-
koffie.
„Ik loop al een tijdje rond
met het plan om zo'n ma
chientje te kopen. Dan kan ik
zelf eens een échte kop koffie
zetten. Maar ik weet het nog
niet... Is zo'n koffiezetappa
raat niet een beetje te luxe?
Met een pot Moccona en een
elektrisch keteltje gaat het toch
ook.
Dat heb ik nou altijd, hè. Ik
vind dat ik moet oppassen dat
ik niet te ver ga in deze wereld
van welvaart en overvloed. Dat
heb ik helemóól nu ik weer een
tijdje in Ethiopië ben geweest.
Dan besef je weer hoe geweldig
goed we het hier hebben.
De meeste mensen krijgen
een cultuur shock als ze in de
Derde Wereld kómen, maar ik
krijg dat gevoel als ik in Ne
derland terugkeer.
Als je dan ziet hoe mooi en
modieus de vrouwen hier ge
kleed zijn, terwijl ze daar in
lompen lopen en geen zeep heb
ben om zich te wassen. Als je
dan weer ziet hoe luxe we hier
wonen, terwijl ze daar vaak
nog geen golfplaten dak boven
hun hoofd hebben. Dan vraag
je je toch af in wat voor een
wereld we leven. Dat wij hier
boterbergen hebben en melk
plassen, terwijl ze dóór honger
lijden. Dat is toch schandalig.
Als ik in Nederland terug
kom, dan schrik ik altijd weer
van de rijkdom. Als je ziet hoe
veel eten er soms wordt wegge
gooid. Vroeger, toen ik nog
geen ijskast met vriesvak had,
kwam het wel eens voor dat er
aan het eind van de week
schimmel op mijn brood zat.
Dat moest ik dan weggooien. Ik
kon er niets aan doen, maar ik
schaamde me daar voor. Zo
lang er mensen sterven van de
honger, vind ik het weggooien
van een sneetje brood gewoon
schending van de mensenrech
ten."
Dan pas merkt Eva den Har
tog dat ze de hele tijd heeft
staan praten met het waterke
teltje in haar hand. „O, sta ik zo
te praten dat ik de koffie koud
laat worden.
Ze doet melk en suiker in
haar koffie, pakt een amandel
koekje van het schaaltje en
gaat op de bank zitten
Geen theologe. Maar een prak
tisch mens.
Ze is eigenlijk al met pen
sioen. Maar omdat je nu een
maal majoor voor het leven
bent, is ze nog altijd actief voor
het Leger des Heils. „Ik ben 64,
maar ik voel me 45."
In haar uniform trekt ze, met
een diaprojector en een koffer
vol brochures en boeken, door
het land. Om te vertellen over
zichzelf, het evangelie, het Le
ger des Heils en de ellende in de
wereld.
„Je moet altijd de waarheid
vertellen, maar je mag het best
een beetje verkópen. Mijn ver
haal zit vol emoties en daar
houdt de doorsnee Nederlander
van. Hoe dramatischer het is,
hoe meer aandacht je krijgt.
Het is toch zo dat de mensen
pas écht bewogen raken als ze
de lijken op straat zien liggen.
En zelfs die ellendige beelden
op de televisie hebben al veel
van hun uitwerking verloren.
De mensen raken er aan ge
wend. Ze houden ook niet van
die schokkende realistische
beelden van armoe en ellende.
Nee, ze zien liever gruwelijk
geweld in films.
Ik denk dat de televisiebeel
den over de ellende in Azië en
Afrika voor de meeste kijkers
de 'ver van mijn bed show' blij
ven. Je moet de ellende met je
eigen ogen zien, je moet de
stank met je eigen neus ruiken,
je moet de hitte en die vieze
vliegen zelf voelen, dén raakt
het je volgens mij pas écht.
Daarna kun je ook pas voe
len hoe ontevreden mensen in
Nederland soms zijn. Moet je
eens naar die quizen op de tele
visie kijken. Dat is toch alle
maal hebben, hebben, hebben.
Als je de mensen hoort praten,
dan gaat het toch bijna altijd
over geld. Alsof we hier iets te
kort komen. Alsof we niet nog
véél meer zouden weg kunnen
geven om de ellende in de We
reld te bestrijden. Is dat niet
zo?"
„Aan de natuurrampen kunnen we iets doen. God heeft de mensen het vernuft heeft gegeven om overstromingen en
droogte te overwinnen. Maar meeste rampen zijn de schuld van mensen. Van corrupte en onbekwame regeringsleiders.
FOTO GELDERLAND PERS
Vraagt Eva den Hartog zich bij
het zien van alle ellende in de
wereld nooit af waarom God
dat allemaal toelaat? Wie is die
God van liefde die kinderen
massaal laat sterven van de
honger? Waarom laat God toe
dat er mensen zijn die op aarde
al in de hel moeten leven?
„Natuurlijk ken ik momen
ten van twijfel. Het is wel ge
beurd dat ik zovéél ellende zag,
dat ik dat niet kon rijmen met
mijn geloof in God. Maar je
moet voorzichtig zijn om God
de schuld te geven. Want is de
meeste ellende niet door men
sen veroorzaakt?
De meeste rampen worden
door de mens veroorzaakt. Van
alle mensen in nood is drie
kwart het slachtoffer van sme
rige politiek. Is dat niet zo?
Aan de natuurrampen kun
nen we iets doen. God heeft de
mensen het vernuft heeft gege
ven om overstromingen en
droogte te overwinnen. Maar
meeste rampen zijn de schuld
van mensen. Van corrupte en
onbekwame regeringsleiders.
God heeft ons de oplossingen
gegeven. We hebben de kennis
en het geld om de honger te be-
strijden. Er is genoeg voedsel.
Als we een heel klein beetje
minder geld aan wapens uit
zouden geven, dan zou het
voedselprobleem binnen een
paar weken de wereld uit zijn.
Er is maar één ding nodig. De
wil om dat doel te bereiken.
Dóór zouden de politici him
best voor moeten doen."
„Of een koekje bij de koffie wel
mag? Ik geloof het wel. God
zegt: 'Ik zal u het land van
melk en honing geven indien u
mijn wetten onderhoudt.' Als
we ons aan de wet van de liefde
houden, en de mensen die hon
ger hebben niet vergeten, dan
mag een koekje bij de koffie
dus best. Christus ging toch ook
naar feestjes?"
Dat is de Eva den Hartog zo
als de meeste Nederlanders
haar kennen. Realistisch reli
gieus. Niet iemand die zalvend
en zwevend over het geloof
praat, maar iemand die haar
geloof handen en voeten geeft.
Eva den Hartog aan het werk in Ethiopië: „De meeste rampen worden door de mens ver
oorzaakt. Van alle mensen in nood is driekwart het slachtoffer van smerige politiek."
- FOTO ARCHIEF DE STEM
Eva den Hartog probeert de
slachtoffers te helpen door met
een collectebus door Nederland
te trekken en door de afgescho
ven kruimeltjes te verdelen on
der de allerarmste mensen. Zou
het niet beter zijn om de on
rechtvaardigheid bij de poli
tieke wortel aan te pakken?
„Hoe? Ik ben maar een een
voudig majoortje van het Leger
des Heils. Hoe kan ik de poli
tiek nou veranderen? Mis
schien zijn er een paar politici
die naar me willen luisteren,
maar denk je dat ze allemaal
doen wat ik ze vraag. Nee
toch?"
Ze wil geen politieke Jeanne
d'Arc worden, maar van haar
democratische rechten maakt
Eva den Hartog wél gebruik.
Al weet ze op het moment niet
welke politieke partij haar
stem zou krijgen als er nu ver
kiezingen zouden worden ge
houden. De partijen die haar
stem eerder kregen, hebben
haar een beetje teleurgesteld.
„Ik vind dat er in de PvdA
steeds meer gemopperd wordt.
Er wordt alleen maar over eco
nomische en financiële proble
men gepraat. En het CDA doet
niet wat een partij met een
christelijke achtergrond zou
moeten doen. Als je kijkt wat
er met abortus en euthanasie
gebeurt, dan moeten heel wat
mensen die op het CDA ge
stemd hebben toch zwaar te
leurgesteld zijn. Compromis
sen? Politici moeten het lef
hebben om voor hun standpunt
uit te komen en daar voor te
blijven stóón.
Maar om straks op kleine
christelijke partijen te gaan
stemmen? Dan krijg je het
zelfde als wat er gebeurt met
organisatie die helpen in de
ontwikkelingslanden: versnip
pering. En daar ben ik geen
voorstander van."
Eva den Hartog is vaak in de
Derde Wereld geweest om de
handen uit de mouwen te ste
ken. Zou ze er ook als toeriste
naar toe gaan?
„Dat denk ik niet. Ik heb het
wel eens meegemaakt, dat we
ergens aan het werk waren en
dat er opeens toeristen foto's
kwamen nemen. 'Oh, look,
moet je dat naakte jongetje
zien..dat wordt een mooie fo
to.'
Dat vond ik echt verschrik
kelijk. Ik vind het best dat
mensen naar vreemde landen
op vakantie willen gaan. Maar
ik vind eigenlijk niet dat ze
naar landen moeten gaan waar
echt honger wordt geleden.
Laat ze hun geld dan liever di
rect naar de mensen in die lan
den overmaken."
Als Eva den Hartog gaat,
dan gaat ze om te helpen.
„Vroeger heb ik ook nog wel
gedacht dat ik de mensen daar
zoveel mogelijk moest bekeren.
Maar daar ben ik snel van te
rug gekomen. Moet ik de men
sen in een vluchtelingenkamp
waar een schreeuwend tekort
is aan medicijnen en voedsel
psalmen laten zingen? 'Halle
luja' en 'Tel uw zegeningen, een
vooreen...'
Dat kan toch niet. Als ik in
de kerk zit en opeens een
enorme kiespijn krijg, dan heb
ik ook wel iets anders aan mijn
hoofd dan de preek van de do
minee. Dan wil ik zo snel mo
gelijk naar de tandarts.
Zo is dat mensen mensen die
honger hebben ook. Die vragen
niet om de bijbel. Die hebben
liever wat te eten."
Eva den Hartog heeft het nog
niet gezegd of ze staat op en
pakt de kopjes van de tafel.
„Nog een kopje koffie?"
Door Jan Paalman
In 'The New England Journal
of Medicine', het befaamde
Amerikaanse artsenblad dat
zoveel nieuwtjes in zijn ko
lommen stopt, stond op 7 ja
nuari j.l. een opmerkelijke
brief. De Mexicaanse neuro-
chirurg Ignazio Madrazo
meldde dat hij in september
'87 voor het eerst menselijke
hersencellen had getrans
planteerd. Donor was een der
tien weken oude foetus die na
een miskraam levenloos ter
wereld kwam. De ontvanger
was een 50-jarige man die al
negen jaar aan de ziekte van
Parkinson leed.
Een andere Parkinson-pa-
tiënt, een vrouw van 35, kreeg
bijnierweefsel van hetzelfde
donortje in haar hersenen ge
plant. Beide patiënten zouden
het goed maken, Madrazo
sprak over een „doorbraak"
en intussen weten dokters
niet wat ze van dit resultaat
moeten denken, want zo'n
transplantatie lijkt wel een
erg simpele oplossing voor
een erg ingewikkeld pro
bleem.
Het probleem heet de ziekte
van Parkinson. De ziekte is
genoemd naar James Parkin
son, een Engelse arts, die in
1817 voor het eerst bij zich zelf
de symptomen beschreef. Aan
de ene kant werd hij overwel
digd door een raar soort ver
lamming, terwijl hij tegelij
kertijd een onbedwingbare
neiging tot beven waarnam.
'Shaking palsy', noemde hij.
zijn eigen ziekte, 'schudver-
lamming', maar achteraf
bleek van verlamming geen
sprake te zijn. Wat wel? We
hebben een onbeperkt reper
toire aan bewegingen waar
we gedachteloos gebruik van
maken. We hoeven maar te
willen lopen of we lopen, zon
der nadenken en compleet
met de juiste armzwaai. Plan
en uitvoering vallen daarbij
samen: we willen niet boos
kijken en vervolgens kijken
we boos, nee, we zijn boos en
zien er onmiddellijk boos uit.
Bij Parkinson-patiënten is
die onbevangenheid verdwe
nen. Tussen droom en daad
staan bij hen wetten in de weg
en praktische bezwaren. Ze
zijn niet verlamd - hun spie
ren mankeren niets- maar
die spieren krijgen van de
hersenen domweg verkeerde
opdrachten. Hun bewegingen
stollen, het grote gebaar ver
dwijnt. Lopen gaat op de duur
schuifelend, de armen
zwaaien niet mee, het hand
schrift schrompelt ineen tot
.onleesbaar kriebelschrift. De
stem vlakt af en zinnen lopen
uit op onverstaanbaar ge
mompel terwijl de gezichts
spieren, toch de spiegel van de
ziel, verstarren tot een mas
ker.
Bij die stijfheid en traag
heid hoort - bizarre combina
tie- het typische beven. Heel
bekend is die merkwaardige
niet te bedwingen beweging
van duim en wijsvinger ('pil-
lendraaien' of 'geldtellen') die,
net als die andere bevingen,
bij slaap verdwijnt. Stijfheid,
traagheid en bevingen vor
men samen het klassieke
'rijtje van Parkinson', maar
de 'klassieke' Parkinson-pa-
tiënt bestaat eigenlijk niet
want „alles kan en niets
hoeft".
Parkinson is - in telegram
stijl- geen zeldzame ziekte,
komt bij 1 op de 1.000 mensen
van boven de 50 voor, bij
vrouwen net zo vaak als man
nen, is ongeneeslijk en dus
chronisch, is niet erfelijk,
heeft de neiging om te verer
geren maar je gaat er niet
eerder dood aan, en de oor
zaak is volmaakt duister. Wel
weet men dat bij Parkinson-
patiënten in bepaalde delen
van de hersenen zenuwcellen
wegkwijnen. In die hersende-
len gebruiken de zenuwcellen
twee elkaar tegenwerkende
stoffen om hun berichten door
te zenden: dopamine en ace
tylcholine.
Normaal is er een even
wicht tussen beide tegenstre
vers, maar bij Parkinson-pa
tiënten wordt te weinig dopa
mine gemaakt. De therapie
ligt dus voor de hand. Je kunt
proberen om het evenwicht te
herstellen door het acetylcho
line af te remmen, óf je kunt
proberen het tekort aan dopa
mine aan te vullen. Beide
stoffen bestaan. Sinds de ja
ren zestig kan men dat acetyl
choline afremmen met stoffen
als Artane of Disipal en vanaf
1970 kan men het tekort aan
dopamine aanvullen met le-
vodopa. Vooral dit levodopa
(Eldopal, Larodopa) leek won
deren te verrichten: patiënten
knapten als op toverslag op.
Maar helaas, de vreugde
was van korte duur. Op de
eerste plaats bekocht de pa
tiënt dat niet zelden met een
niet gering risje onaange
name bijwerkingen als daar
zijn misselijkheid, braken, ge
brek aan eetlust enzovoort.
Verder heeft levadopa op de
duur de neiging om door te
slaan naar de andere kant, zo
dat de patiënt overvallen kan
worden door niet te controle
ren grimasserige beweeglijk
heid en de laatste tegenvaller
is dat het na enkele jaren zijn
werking lijkt te verliezen. De
situatie is nu als volgt. Dok
ters kiezen voor hun patiën
ten medicijnen uit ongeveer
zoals een Franse kok de maal
tijd bereidt: een beetje van
dit, een beetje van dat, een
beetje van alles wat. Daarmee
kunnen ze de 'kwaliteit van
leven' behoorlijk verbeteren,
maar intussen schreidt de
ziekte toch voort.
Dan die transplantaties. In
Zweden spoot men al in 1982
eigen bijniercellen, producen
ten van een dopamine-achtige
stof, in de hersenen van een
Parkinson-patiënt. Dit had
geen enkel effect. Dr. Ignazio
Madrazo transplanteerde bij
één patiënt foetaal hersen
weefsel, en bij een andere het
bijniermerg van hetzelfde te
vroeg geboren kind.
Het voordeel zou zijn dat
dit weefsel jong is, dus meer
dopamine maakt, en boven
dien minder afstootreacties
veroorzaakt. Mendoza be
weert dat de resultaten goed
zijn. Maar ja, die Mexicaan is
een rare Flip. In een perscon
ferentie verklaarde hij dat
„we nu op de drempel staan
om de ziekte van Parkinson
uit te roeien". Een zeer ge
waagde uitspraak, want in de
hersenen van een Parkinson-
patiënt is méér aan de hand
dan een tekort aan dopamine
en het is de vraag of een dopa
mine producerend transplan-
taat zomaar de ziekte kan
doen genezen. Hij zei ook dat
„we op een punt zijn aange
land dat we vrijwel alle ze
nuwaandoeningen kunnen
genezen" en dat is gewoon on
zin.
Niemand weet eigenlijk
precies hoe het met de ge
transplanteerde patiënten
gaat, en hoe zo'n transplanta
tie op de lange duur uit gaat
pakken weet al helemaal nie
mand. Er zijn critici die zelfs
zeggen dat niet het transplan-
taat, maar slechts het opera
tieve gepook in de hersenen
verantwoordelijk zijn voor
het vermeende gunstige re
sultaat. Kort en goed, in Ame
rika is deze operatie nu hevig
in de mode, (in Nederland
overweegt het Herseninsti-
tuut deze operatie te introdu
ceren), maar voorlopig
schaatst men over wel zeer
dun ijs.
Vreselijk vinden veel
mensen het, dat de
maximum snelheid
120 wordt. Iedereen weet dat
juist die bovenste 20 kilometers
funest zijn voor het milieu.
Hebben we het hier niet over
veiligheid op de weg, alleen
over onze kansen om de aarde
veilig te stellen. Maximum snel
heid 120 betekent een dubbele
aanslag daarop: meer uitstoot
en meer benzinegebruik.
'O jee, heb je weer zo'n boete-
preekster', ik hoor het al zeg
gen. Eerlijk gezegd scheur ik
zelf ook liever met 120 of meer
van hot naar her. En ik vond 't
stiekum wel lekker in de toe
komst officieel goedgekeurd
harder te mogen. Totdat ik vo
rige week een mapje met knip
sels doorwerkte: 'Milieu en
energie'. Het oudste krantebe-
richt was van '84 toen een scho
lenproject van start ging. Alle
knipsels van daarvoor had ik
toen meteen weggegooid. Dat
weet ik nog goe&Niet zomaar
in de vuilniszak natuurlijk,
want dat was nu juist de mop.
Eindelijk zou de tijd aanbre
ken dat net mogelijk werd be
wust om te gaan met alle huis-
vafval. Schillen en oud brood
werden keurig opgehaald, pa
pier konden we ook altijd nut
tig kwijt, overal verschenen
6asbakken. En de gemeente
stookte ons met informatie
over het omgaan met oude pil
letjes en overjarige hoestdrank,
ingedikte verf of batterijen en
fotocellen. Niet bij die schillen-
ophaler, niet bij de wekelijkse
vuilniswagen, dat vooral niet.
Maar goed, we vonden dat een
schoon milieu en een gezonde
aarde ook privé wat moeite
mochten kosten.
Toen kreeg je dit: 'Hé, hier
ligt een batterijtje'. 'Ja, dat is
leeg, moeten we inleveren, leg
maar bij die restjes verf, dat
moet allemaal naar het depot
chemische afvalstoffen'. Op
het industrieterrein? Da's een
eind weg, dan pak ik de auto
even'. 'Nee, joh, dat is de omge
keerde wereld, zo milieu-on
vriendelijk als de pest die auto,
doe die verf en dat batterijtje
maar met de fiets'.
Ja, als je achter een beleid
staat, moet je het goed doen.
Daarmwee waren we sedert de
energiecrisis en autoloze zon
dag toch al bezig... Daarom
dubbeldikke overgordijnen, die
dubbelduur zijn in de stomerij.
Onze muren zitten volgespoten
met isolerende schuimbolletjes
die de wespen er zo graag uit
peuteren om hun koningin in te
nestelen. Dubbele ramen na
tuurlijk. Nooit meer zal ik ge
waarschuwd door de muziek
naar buiten hollen voor sin
terklaas- of carnavalsoptocht.
Ik hoor het niet, daarom staat
de vriendin voor het glas bek
ken te trekken en gebarentaal
te proberen. Het dubbele glas
isoleert afdoende.
Dat de schillen tegenwoordig
weer 'gewoon' in de container
ploffen, is niet de schuld van
mij of mijn buurvrouwen. Toen
wij nog ten behoeve van de
koeien lekker milieubewust dj)
schilden, toen gingen de kraa.
tekoppen maar door. 'FNy
Brabant ziet brood in hen
bruik afvalstoffen'. 'Aparte S.
zameling schadelijk afval nood.
zaak'. 'Zweden: dubbeltje
tiegeld op blik helpt'. 'Vak.
beurs voor afvalverwerking ij
Utrecht'.
Het ging goed, dachten we.
Met de handen in het schille-
nemmertje om er de metalen
ra^tad ik Afvallig beleid
Door Coks van Eyodon
stripjes van de broodzakken uit
te vissen of met straffe tegen,
wind op weg naar het depot
met een restje foto-ontwikke
laar op de bagagedrager voel-
den we ons onderdeel van het
beleid. Een dia-middag bij het
waterschap gooide er nog een
schepje bovenop. Als je ziet hoe
daar moeite noch kosten w
spaard worden om water te i
veren, nou dan durf je
twee keer meer te knijpen in de
flacon afwasmiddel als één
- ook volgens de fabrikant -
ruim voldoende is.
Toen ik dus al die knipsels
terugzag, floot ik mezelf tot de
orde. Met een vaartje van hon
derd door een groen land met
weelderige bossen, purperen
hei, schone sloten en met inwo
ners zonder ademhalingspro
blemen, meer mag een mens
zich toch niet wensen. Maar op
de een of andere manier schijnt
het nu nodig te zijn, die 120 ki
lometer. 'Ach ja, een WD-mi-
nister', maar voelt die zich dan
niet verantwoordelijk voor de
aarde en alles wat bloeit
groeit - en dat is meer dan zee
hondjes of bedreigde diersoor
ten. En die van milieu, wat doet
die? Met de zure regen in je di
plomatenkoffertje lom je moei
lijk staan juichen als auto's er
een schepje bovenop gooien.
15 mei 1984: 'Zure regen be-
anstigt Kamerleden - alle frac
ties willen krachtige maatrege
len'. De Kamercommissies van
landbouw en milieu waren toen
door Staatsbosbeheer twee da
gen lang door de zieke bossen
van Nederland en Duitsland
gesleurd. 'Een van de ernstigste
milieuproblemen waarvoor we
in dit decennium staan', dat zei
toen WD'er Braam. Na de be
strijding van ammoniak door
de landbouw wilde hij eerst de
stikstofoxyden van het verkeer,
de cenrales en de industrie te
lijf gaan. Hoe is dat met die
van dat uitstapje toen? Ik vrees
dat ze de ogen stijf dicht doen,
wanneer ze een rijtje bomen
passeren. Wat niet weet, wat
niet deert. En met 120 ben je er
sneller voorbij.
FREMANTKLE (AP) - Duikers hebben voor de kust van
Australië zilveren munten gevonden in een Nederlands
schip, dat daar 276 jaar geleden vergaan is. Ook zijn een
kanon en keramiek naar boven gehaald.
Het schip is de Zuypdorp, in
1712 vergaan op weg naar Oos-
tindië. De eerste schepen met
Engelse kolonisten kwamen
pas in 1788 naar Australië. Het
oudste wrak dat ooit voor de
Australische kust is gevonden
is dat van het Engelse
Trial, dat in 1622 ten
ging.
Dat het zwart zou zien van
de mensen op de Grote
Markt van uw woonplaats
als daar een maffia heroï-
nekoning in het openbaar
onthoofd zou worden hoeft
niemand in twijfel te trek
ken.
De vraag is alleen: zou de
tv het uitzenden en in
welke bewoording zou uw
krant het feit vermelden.
Zou u daar lezen:
1. Honderden mensen had
den zich vergaard rondom
de guillotine om getuige te
zijn van..
2. Het volk was te hoop ge
lopen om zich te vergapen
aan een schouwspel dat..
3. Het publiek was en masse
komen opzetten om met
eigen ogen te zien hoe...
4. In drommen kwamen de
mensen zich verlustigen
aan de aanblik vaa..
5. Er was een grote menigte
kijklustigen op de been die
niets wilden missen van...
6. Een beschamend grote
mensenmassa was naar de
Grote Markt gekomen om
vooral niets te missen van...
7. Evenals onze voorouders
die geen publieke terecht
stelling oversloegen waren
ook...
8. Naast werklozen waren
er velen die een dag vrij ge
nomen hadden om...
9. Temidden der stadgeno
ten trof onze verslaggever
ook mensen die een verre
reis hadden gemaakt om...
10. Voor een stoel aan het
raam van een bovenhuis op
de Grote Markt werd dui
zend gulden gevraagd en
gekregea
Als Confucius, Boeda, Mo-
zes en Mohamed, de grond
leggers van de vijf grote
wereldgodsdiensten nog
een keer mochten vertoe
ven te midden der mensen
op deze aarde voor wie zij
hun heilsboodschap achter
lieten, wat zouden zij zijn
als ze zagen wat die er van
gemaakt hadden:
a. verblijd
b. verbijsterd
c. ontzet
d van afschuw vervuld
Zei niet reeds S0ren Kier
kegaard dat God zich voor
niemands karretje laat
spannen (Gud lade sig ikke
spaende f0r nogens Kaer-
re). Ja, maar niet in die
woorden, want S0ren
kende Deens, in tegenstel
ling tot
12MAA
Verkoop, leasing, verhuu
BEVEREN - De aardbeitele
de grensgemeente Beveren
ven in het duister tasten ov
preciese oorzaak van de ethy
verontreiniging, waarmee i
al een paar jaar worden gi
fronteerd.
Het enige dat de gemeentelijke
milieudienst van Beveren tot
heeft kunnen vaststellen is
Boe
Van onze verslaggever
Ze willen het hoofdbestuur 1
gen alle afspraken in- tij dé
Haag de akkerbouwproblen
zijn aangekaart.
Door de voorzitters van de
NCB-afdelingen in Oost
Zeeuwsch-Vlaanderen was ter
gelegenheid van de 'demon
stratie-trein' naar Den Haag
een petitie opgesteld omtrent
de problemen in de akkerbouw
en de noodsituaties, die daar
door ontstaan.
Vervolgens werd op een ge
zamenlijke bijeenkomst van
alle afdelingsvoorzitters uit het
NCB-gebied in Veghel afge
sproken dat naast de mestpro
blematiek ook de akkerbouw-
petitie aan minster G. Braks
AXEL - Twee gewapende
mannen probeerden gister
avond een overval te pegen
op de Rolls Royce-garage
van de heer O. in de buurt
schap Steenovens bij Axel.
Rond half acht drongen twee
met nylonkousen gemaskerde
mannen de keuken binnen. De
een met een vuurwapen in de
hand, de ander met een mes. Op
dat moment waren het echt
paar O. en een monteur aanwe
zig.
De twee gangsters wilden
geld. Toen dat werd geweigerd,
ontstond er een worsteling,
waarbij de heer O. een klap op
zijn hoofd moest incasseren.
Mevrouw O. liep een snee op
in haar hand. De twee mannen
dropen vervolgens af en maak
ten zich uit de voeten.
De rijkspolitie rukte met
verschillende wagens uit om de
overvallers op te sporen, maar
bij het sluiten van deze editie
had de speurtocht nog geen re
sultaat opgeleverd
Volgens de politie ging het
om een Surinaams sprekende
man en een blanke.
(ADVERTENTIE)
gedipt, orthopedisch
schoentechnicus
Iedere donderdag
SPREEKUUR
Volgens afspraak
tel. 076-148168
GESPECIALISEERD IN
orthop.
schoenen,
iemor orthop.
schoenen
steunzolen en
inlays voor alle
sport-en
trimschoenen
Teteringsedijk 60, Breda
ܙte Zwanenstraat 21, Hulst (Z.VI.) 2)
Van onze verslaggever
SLUIS - De eigenaar
van de korenwindmolen
De Brak in Sluis krijgt
alle reden om nog vaker
de wieken te laten rond
wentelen.
Burgemeester en wethou
ders van Sluis willen na
melijk een draaipremiere-
geling invoeren voor de
molens in de gemeente.
Die houdt in dat de eige-
uaar voor iedere 300 asom-
wentelingen, die de molen
maakt, een gulden vangt.