DE EVANGELISCHE ENERGIE VAN EVA DEN HARTOG: Kadaverrecreatie Aardbei BESTUUR De Parkinson-transplantatie Duikers vinden zilver Overval op Rolls Royce- garage in Axel JANSEN b.v. Draaipremie DESTEM EXTRA OP MAANDAG 22 FEBRUAR11988 Eva den Hartog. Vorige maand was ze nog in Ethiopië. Nu trekt ze door het land om actie te voeren voor hongerend Afrika. Een gesprek met een vrouw die draait op evangelische energie. Feestjes Bijbel MEDISCHE RUBRIEK COKS VAN EYSDEN poUÖVHitl HULST - De boeren in ren zijn boos op het hoofd I T48 ^Nederlanders klagen te veel' Door Mick Salet „Zo, éérst een kopje koffie. Eva den Hartog giet warm water in de kopjes met oplos- koffie. „Ik loop al een tijdje rond met het plan om zo'n ma chientje te kopen. Dan kan ik zelf eens een échte kop koffie zetten. Maar ik weet het nog niet... Is zo'n koffiezetappa raat niet een beetje te luxe? Met een pot Moccona en een elektrisch keteltje gaat het toch ook. Dat heb ik nou altijd, hè. Ik vind dat ik moet oppassen dat ik niet te ver ga in deze wereld van welvaart en overvloed. Dat heb ik helemóól nu ik weer een tijdje in Ethiopië ben geweest. Dan besef je weer hoe geweldig goed we het hier hebben. De meeste mensen krijgen een cultuur shock als ze in de Derde Wereld kómen, maar ik krijg dat gevoel als ik in Ne derland terugkeer. Als je dan ziet hoe mooi en modieus de vrouwen hier ge kleed zijn, terwijl ze daar in lompen lopen en geen zeep heb ben om zich te wassen. Als je dan weer ziet hoe luxe we hier wonen, terwijl ze daar vaak nog geen golfplaten dak boven hun hoofd hebben. Dan vraag je je toch af in wat voor een wereld we leven. Dat wij hier boterbergen hebben en melk plassen, terwijl ze dóór honger lijden. Dat is toch schandalig. Als ik in Nederland terug kom, dan schrik ik altijd weer van de rijkdom. Als je ziet hoe veel eten er soms wordt wegge gooid. Vroeger, toen ik nog geen ijskast met vriesvak had, kwam het wel eens voor dat er aan het eind van de week schimmel op mijn brood zat. Dat moest ik dan weggooien. Ik kon er niets aan doen, maar ik schaamde me daar voor. Zo lang er mensen sterven van de honger, vind ik het weggooien van een sneetje brood gewoon schending van de mensenrech ten." Dan pas merkt Eva den Har tog dat ze de hele tijd heeft staan praten met het waterke teltje in haar hand. „O, sta ik zo te praten dat ik de koffie koud laat worden. Ze doet melk en suiker in haar koffie, pakt een amandel koekje van het schaaltje en gaat op de bank zitten Geen theologe. Maar een prak tisch mens. Ze is eigenlijk al met pen sioen. Maar omdat je nu een maal majoor voor het leven bent, is ze nog altijd actief voor het Leger des Heils. „Ik ben 64, maar ik voel me 45." In haar uniform trekt ze, met een diaprojector en een koffer vol brochures en boeken, door het land. Om te vertellen over zichzelf, het evangelie, het Le ger des Heils en de ellende in de wereld. „Je moet altijd de waarheid vertellen, maar je mag het best een beetje verkópen. Mijn ver haal zit vol emoties en daar houdt de doorsnee Nederlander van. Hoe dramatischer het is, hoe meer aandacht je krijgt. Het is toch zo dat de mensen pas écht bewogen raken als ze de lijken op straat zien liggen. En zelfs die ellendige beelden op de televisie hebben al veel van hun uitwerking verloren. De mensen raken er aan ge wend. Ze houden ook niet van die schokkende realistische beelden van armoe en ellende. Nee, ze zien liever gruwelijk geweld in films. Ik denk dat de televisiebeel den over de ellende in Azië en Afrika voor de meeste kijkers de 'ver van mijn bed show' blij ven. Je moet de ellende met je eigen ogen zien, je moet de stank met je eigen neus ruiken, je moet de hitte en die vieze vliegen zelf voelen, dén raakt het je volgens mij pas écht. Daarna kun je ook pas voe len hoe ontevreden mensen in Nederland soms zijn. Moet je eens naar die quizen op de tele visie kijken. Dat is toch alle maal hebben, hebben, hebben. Als je de mensen hoort praten, dan gaat het toch bijna altijd over geld. Alsof we hier iets te kort komen. Alsof we niet nog véél meer zouden weg kunnen geven om de ellende in de We reld te bestrijden. Is dat niet zo?" „Aan de natuurrampen kunnen we iets doen. God heeft de mensen het vernuft heeft gegeven om overstromingen en droogte te overwinnen. Maar meeste rampen zijn de schuld van mensen. Van corrupte en onbekwame regeringsleiders. FOTO GELDERLAND PERS Vraagt Eva den Hartog zich bij het zien van alle ellende in de wereld nooit af waarom God dat allemaal toelaat? Wie is die God van liefde die kinderen massaal laat sterven van de honger? Waarom laat God toe dat er mensen zijn die op aarde al in de hel moeten leven? „Natuurlijk ken ik momen ten van twijfel. Het is wel ge beurd dat ik zovéél ellende zag, dat ik dat niet kon rijmen met mijn geloof in God. Maar je moet voorzichtig zijn om God de schuld te geven. Want is de meeste ellende niet door men sen veroorzaakt? De meeste rampen worden door de mens veroorzaakt. Van alle mensen in nood is drie kwart het slachtoffer van sme rige politiek. Is dat niet zo? Aan de natuurrampen kun nen we iets doen. God heeft de mensen het vernuft heeft gege ven om overstromingen en droogte te overwinnen. Maar meeste rampen zijn de schuld van mensen. Van corrupte en onbekwame regeringsleiders. God heeft ons de oplossingen gegeven. We hebben de kennis en het geld om de honger te be- strijden. Er is genoeg voedsel. Als we een heel klein beetje minder geld aan wapens uit zouden geven, dan zou het voedselprobleem binnen een paar weken de wereld uit zijn. Er is maar één ding nodig. De wil om dat doel te bereiken. Dóór zouden de politici him best voor moeten doen." „Of een koekje bij de koffie wel mag? Ik geloof het wel. God zegt: 'Ik zal u het land van melk en honing geven indien u mijn wetten onderhoudt.' Als we ons aan de wet van de liefde houden, en de mensen die hon ger hebben niet vergeten, dan mag een koekje bij de koffie dus best. Christus ging toch ook naar feestjes?" Dat is de Eva den Hartog zo als de meeste Nederlanders haar kennen. Realistisch reli gieus. Niet iemand die zalvend en zwevend over het geloof praat, maar iemand die haar geloof handen en voeten geeft. Eva den Hartog aan het werk in Ethiopië: „De meeste rampen worden door de mens ver oorzaakt. Van alle mensen in nood is driekwart het slachtoffer van smerige politiek." - FOTO ARCHIEF DE STEM Eva den Hartog probeert de slachtoffers te helpen door met een collectebus door Nederland te trekken en door de afgescho ven kruimeltjes te verdelen on der de allerarmste mensen. Zou het niet beter zijn om de on rechtvaardigheid bij de poli tieke wortel aan te pakken? „Hoe? Ik ben maar een een voudig majoortje van het Leger des Heils. Hoe kan ik de poli tiek nou veranderen? Mis schien zijn er een paar politici die naar me willen luisteren, maar denk je dat ze allemaal doen wat ik ze vraag. Nee toch?" Ze wil geen politieke Jeanne d'Arc worden, maar van haar democratische rechten maakt Eva den Hartog wél gebruik. Al weet ze op het moment niet welke politieke partij haar stem zou krijgen als er nu ver kiezingen zouden worden ge houden. De partijen die haar stem eerder kregen, hebben haar een beetje teleurgesteld. „Ik vind dat er in de PvdA steeds meer gemopperd wordt. Er wordt alleen maar over eco nomische en financiële proble men gepraat. En het CDA doet niet wat een partij met een christelijke achtergrond zou moeten doen. Als je kijkt wat er met abortus en euthanasie gebeurt, dan moeten heel wat mensen die op het CDA ge stemd hebben toch zwaar te leurgesteld zijn. Compromis sen? Politici moeten het lef hebben om voor hun standpunt uit te komen en daar voor te blijven stóón. Maar om straks op kleine christelijke partijen te gaan stemmen? Dan krijg je het zelfde als wat er gebeurt met organisatie die helpen in de ontwikkelingslanden: versnip pering. En daar ben ik geen voorstander van." Eva den Hartog is vaak in de Derde Wereld geweest om de handen uit de mouwen te ste ken. Zou ze er ook als toeriste naar toe gaan? „Dat denk ik niet. Ik heb het wel eens meegemaakt, dat we ergens aan het werk waren en dat er opeens toeristen foto's kwamen nemen. 'Oh, look, moet je dat naakte jongetje zien..dat wordt een mooie fo to.' Dat vond ik echt verschrik kelijk. Ik vind het best dat mensen naar vreemde landen op vakantie willen gaan. Maar ik vind eigenlijk niet dat ze naar landen moeten gaan waar echt honger wordt geleden. Laat ze hun geld dan liever di rect naar de mensen in die lan den overmaken." Als Eva den Hartog gaat, dan gaat ze om te helpen. „Vroeger heb ik ook nog wel gedacht dat ik de mensen daar zoveel mogelijk moest bekeren. Maar daar ben ik snel van te rug gekomen. Moet ik de men sen in een vluchtelingenkamp waar een schreeuwend tekort is aan medicijnen en voedsel psalmen laten zingen? 'Halle luja' en 'Tel uw zegeningen, een vooreen...' Dat kan toch niet. Als ik in de kerk zit en opeens een enorme kiespijn krijg, dan heb ik ook wel iets anders aan mijn hoofd dan de preek van de do minee. Dan wil ik zo snel mo gelijk naar de tandarts. Zo is dat mensen mensen die honger hebben ook. Die vragen niet om de bijbel. Die hebben liever wat te eten." Eva den Hartog heeft het nog niet gezegd of ze staat op en pakt de kopjes van de tafel. „Nog een kopje koffie?" Door Jan Paalman In 'The New England Journal of Medicine', het befaamde Amerikaanse artsenblad dat zoveel nieuwtjes in zijn ko lommen stopt, stond op 7 ja nuari j.l. een opmerkelijke brief. De Mexicaanse neuro- chirurg Ignazio Madrazo meldde dat hij in september '87 voor het eerst menselijke hersencellen had getrans planteerd. Donor was een der tien weken oude foetus die na een miskraam levenloos ter wereld kwam. De ontvanger was een 50-jarige man die al negen jaar aan de ziekte van Parkinson leed. Een andere Parkinson-pa- tiënt, een vrouw van 35, kreeg bijnierweefsel van hetzelfde donortje in haar hersenen ge plant. Beide patiënten zouden het goed maken, Madrazo sprak over een „doorbraak" en intussen weten dokters niet wat ze van dit resultaat moeten denken, want zo'n transplantatie lijkt wel een erg simpele oplossing voor een erg ingewikkeld pro bleem. Het probleem heet de ziekte van Parkinson. De ziekte is genoemd naar James Parkin son, een Engelse arts, die in 1817 voor het eerst bij zich zelf de symptomen beschreef. Aan de ene kant werd hij overwel digd door een raar soort ver lamming, terwijl hij tegelij kertijd een onbedwingbare neiging tot beven waarnam. 'Shaking palsy', noemde hij. zijn eigen ziekte, 'schudver- lamming', maar achteraf bleek van verlamming geen sprake te zijn. Wat wel? We hebben een onbeperkt reper toire aan bewegingen waar we gedachteloos gebruik van maken. We hoeven maar te willen lopen of we lopen, zon der nadenken en compleet met de juiste armzwaai. Plan en uitvoering vallen daarbij samen: we willen niet boos kijken en vervolgens kijken we boos, nee, we zijn boos en zien er onmiddellijk boos uit. Bij Parkinson-patiënten is die onbevangenheid verdwe nen. Tussen droom en daad staan bij hen wetten in de weg en praktische bezwaren. Ze zijn niet verlamd - hun spie ren mankeren niets- maar die spieren krijgen van de hersenen domweg verkeerde opdrachten. Hun bewegingen stollen, het grote gebaar ver dwijnt. Lopen gaat op de duur schuifelend, de armen zwaaien niet mee, het hand schrift schrompelt ineen tot .onleesbaar kriebelschrift. De stem vlakt af en zinnen lopen uit op onverstaanbaar ge mompel terwijl de gezichts spieren, toch de spiegel van de ziel, verstarren tot een mas ker. Bij die stijfheid en traag heid hoort - bizarre combina tie- het typische beven. Heel bekend is die merkwaardige niet te bedwingen beweging van duim en wijsvinger ('pil- lendraaien' of 'geldtellen') die, net als die andere bevingen, bij slaap verdwijnt. Stijfheid, traagheid en bevingen vor men samen het klassieke 'rijtje van Parkinson', maar de 'klassieke' Parkinson-pa- tiënt bestaat eigenlijk niet want „alles kan en niets hoeft". Parkinson is - in telegram stijl- geen zeldzame ziekte, komt bij 1 op de 1.000 mensen van boven de 50 voor, bij vrouwen net zo vaak als man nen, is ongeneeslijk en dus chronisch, is niet erfelijk, heeft de neiging om te verer geren maar je gaat er niet eerder dood aan, en de oor zaak is volmaakt duister. Wel weet men dat bij Parkinson- patiënten in bepaalde delen van de hersenen zenuwcellen wegkwijnen. In die hersende- len gebruiken de zenuwcellen twee elkaar tegenwerkende stoffen om hun berichten door te zenden: dopamine en ace tylcholine. Normaal is er een even wicht tussen beide tegenstre vers, maar bij Parkinson-pa tiënten wordt te weinig dopa mine gemaakt. De therapie ligt dus voor de hand. Je kunt proberen om het evenwicht te herstellen door het acetylcho line af te remmen, óf je kunt proberen het tekort aan dopa mine aan te vullen. Beide stoffen bestaan. Sinds de ja ren zestig kan men dat acetyl choline afremmen met stoffen als Artane of Disipal en vanaf 1970 kan men het tekort aan dopamine aanvullen met le- vodopa. Vooral dit levodopa (Eldopal, Larodopa) leek won deren te verrichten: patiënten knapten als op toverslag op. Maar helaas, de vreugde was van korte duur. Op de eerste plaats bekocht de pa tiënt dat niet zelden met een niet gering risje onaange name bijwerkingen als daar zijn misselijkheid, braken, ge brek aan eetlust enzovoort. Verder heeft levadopa op de duur de neiging om door te slaan naar de andere kant, zo dat de patiënt overvallen kan worden door niet te controle ren grimasserige beweeglijk heid en de laatste tegenvaller is dat het na enkele jaren zijn werking lijkt te verliezen. De situatie is nu als volgt. Dok ters kiezen voor hun patiën ten medicijnen uit ongeveer zoals een Franse kok de maal tijd bereidt: een beetje van dit, een beetje van dat, een beetje van alles wat. Daarmee kunnen ze de 'kwaliteit van leven' behoorlijk verbeteren, maar intussen schreidt de ziekte toch voort. Dan die transplantaties. In Zweden spoot men al in 1982 eigen bijniercellen, producen ten van een dopamine-achtige stof, in de hersenen van een Parkinson-patiënt. Dit had geen enkel effect. Dr. Ignazio Madrazo transplanteerde bij één patiënt foetaal hersen weefsel, en bij een andere het bijniermerg van hetzelfde te vroeg geboren kind. Het voordeel zou zijn dat dit weefsel jong is, dus meer dopamine maakt, en boven dien minder afstootreacties veroorzaakt. Mendoza be weert dat de resultaten goed zijn. Maar ja, die Mexicaan is een rare Flip. In een perscon ferentie verklaarde hij dat „we nu op de drempel staan om de ziekte van Parkinson uit te roeien". Een zeer ge waagde uitspraak, want in de hersenen van een Parkinson- patiënt is méér aan de hand dan een tekort aan dopamine en het is de vraag of een dopa mine producerend transplan- taat zomaar de ziekte kan doen genezen. Hij zei ook dat „we op een punt zijn aange land dat we vrijwel alle ze nuwaandoeningen kunnen genezen" en dat is gewoon on zin. Niemand weet eigenlijk precies hoe het met de ge transplanteerde patiënten gaat, en hoe zo'n transplanta tie op de lange duur uit gaat pakken weet al helemaal nie mand. Er zijn critici die zelfs zeggen dat niet het transplan- taat, maar slechts het opera tieve gepook in de hersenen verantwoordelijk zijn voor het vermeende gunstige re sultaat. Kort en goed, in Ame rika is deze operatie nu hevig in de mode, (in Nederland overweegt het Herseninsti- tuut deze operatie te introdu ceren), maar voorlopig schaatst men over wel zeer dun ijs. Vreselijk vinden veel mensen het, dat de maximum snelheid 120 wordt. Iedereen weet dat juist die bovenste 20 kilometers funest zijn voor het milieu. Hebben we het hier niet over veiligheid op de weg, alleen over onze kansen om de aarde veilig te stellen. Maximum snel heid 120 betekent een dubbele aanslag daarop: meer uitstoot en meer benzinegebruik. 'O jee, heb je weer zo'n boete- preekster', ik hoor het al zeg gen. Eerlijk gezegd scheur ik zelf ook liever met 120 of meer van hot naar her. En ik vond 't stiekum wel lekker in de toe komst officieel goedgekeurd harder te mogen. Totdat ik vo rige week een mapje met knip sels doorwerkte: 'Milieu en energie'. Het oudste krantebe- richt was van '84 toen een scho lenproject van start ging. Alle knipsels van daarvoor had ik toen meteen weggegooid. Dat weet ik nog goe&Niet zomaar in de vuilniszak natuurlijk, want dat was nu juist de mop. Eindelijk zou de tijd aanbre ken dat net mogelijk werd be wust om te gaan met alle huis- vafval. Schillen en oud brood werden keurig opgehaald, pa pier konden we ook altijd nut tig kwijt, overal verschenen 6asbakken. En de gemeente stookte ons met informatie over het omgaan met oude pil letjes en overjarige hoestdrank, ingedikte verf of batterijen en fotocellen. Niet bij die schillen- ophaler, niet bij de wekelijkse vuilniswagen, dat vooral niet. Maar goed, we vonden dat een schoon milieu en een gezonde aarde ook privé wat moeite mochten kosten. Toen kreeg je dit: 'Hé, hier ligt een batterijtje'. 'Ja, dat is leeg, moeten we inleveren, leg maar bij die restjes verf, dat moet allemaal naar het depot chemische afvalstoffen'. Op het industrieterrein? Da's een eind weg, dan pak ik de auto even'. 'Nee, joh, dat is de omge keerde wereld, zo milieu-on vriendelijk als de pest die auto, doe die verf en dat batterijtje maar met de fiets'. Ja, als je achter een beleid staat, moet je het goed doen. Daarmwee waren we sedert de energiecrisis en autoloze zon dag toch al bezig... Daarom dubbeldikke overgordijnen, die dubbelduur zijn in de stomerij. Onze muren zitten volgespoten met isolerende schuimbolletjes die de wespen er zo graag uit peuteren om hun koningin in te nestelen. Dubbele ramen na tuurlijk. Nooit meer zal ik ge waarschuwd door de muziek naar buiten hollen voor sin terklaas- of carnavalsoptocht. Ik hoor het niet, daarom staat de vriendin voor het glas bek ken te trekken en gebarentaal te proberen. Het dubbele glas isoleert afdoende. Dat de schillen tegenwoordig weer 'gewoon' in de container ploffen, is niet de schuld van mij of mijn buurvrouwen. Toen wij nog ten behoeve van de koeien lekker milieubewust dj) schilden, toen gingen de kraa. tekoppen maar door. 'FNy Brabant ziet brood in hen bruik afvalstoffen'. 'Aparte S. zameling schadelijk afval nood. zaak'. 'Zweden: dubbeltje tiegeld op blik helpt'. 'Vak. beurs voor afvalverwerking ij Utrecht'. Het ging goed, dachten we. Met de handen in het schille- nemmertje om er de metalen ra^tad ik Afvallig beleid Door Coks van Eyodon stripjes van de broodzakken uit te vissen of met straffe tegen, wind op weg naar het depot met een restje foto-ontwikke laar op de bagagedrager voel- den we ons onderdeel van het beleid. Een dia-middag bij het waterschap gooide er nog een schepje bovenop. Als je ziet hoe daar moeite noch kosten w spaard worden om water te i veren, nou dan durf je twee keer meer te knijpen in de flacon afwasmiddel als één - ook volgens de fabrikant - ruim voldoende is. Toen ik dus al die knipsels terugzag, floot ik mezelf tot de orde. Met een vaartje van hon derd door een groen land met weelderige bossen, purperen hei, schone sloten en met inwo ners zonder ademhalingspro blemen, meer mag een mens zich toch niet wensen. Maar op de een of andere manier schijnt het nu nodig te zijn, die 120 ki lometer. 'Ach ja, een WD-mi- nister', maar voelt die zich dan niet verantwoordelijk voor de aarde en alles wat bloeit groeit - en dat is meer dan zee hondjes of bedreigde diersoor ten. En die van milieu, wat doet die? Met de zure regen in je di plomatenkoffertje lom je moei lijk staan juichen als auto's er een schepje bovenop gooien. 15 mei 1984: 'Zure regen be- anstigt Kamerleden - alle frac ties willen krachtige maatrege len'. De Kamercommissies van landbouw en milieu waren toen door Staatsbosbeheer twee da gen lang door de zieke bossen van Nederland en Duitsland gesleurd. 'Een van de ernstigste milieuproblemen waarvoor we in dit decennium staan', dat zei toen WD'er Braam. Na de be strijding van ammoniak door de landbouw wilde hij eerst de stikstofoxyden van het verkeer, de cenrales en de industrie te lijf gaan. Hoe is dat met die van dat uitstapje toen? Ik vrees dat ze de ogen stijf dicht doen, wanneer ze een rijtje bomen passeren. Wat niet weet, wat niet deert. En met 120 ben je er sneller voorbij. FREMANTKLE (AP) - Duikers hebben voor de kust van Australië zilveren munten gevonden in een Nederlands schip, dat daar 276 jaar geleden vergaan is. Ook zijn een kanon en keramiek naar boven gehaald. Het schip is de Zuypdorp, in 1712 vergaan op weg naar Oos- tindië. De eerste schepen met Engelse kolonisten kwamen pas in 1788 naar Australië. Het oudste wrak dat ooit voor de Australische kust is gevonden is dat van het Engelse Trial, dat in 1622 ten ging. Dat het zwart zou zien van de mensen op de Grote Markt van uw woonplaats als daar een maffia heroï- nekoning in het openbaar onthoofd zou worden hoeft niemand in twijfel te trek ken. De vraag is alleen: zou de tv het uitzenden en in welke bewoording zou uw krant het feit vermelden. Zou u daar lezen: 1. Honderden mensen had den zich vergaard rondom de guillotine om getuige te zijn van.. 2. Het volk was te hoop ge lopen om zich te vergapen aan een schouwspel dat.. 3. Het publiek was en masse komen opzetten om met eigen ogen te zien hoe... 4. In drommen kwamen de mensen zich verlustigen aan de aanblik vaa.. 5. Er was een grote menigte kijklustigen op de been die niets wilden missen van... 6. Een beschamend grote mensenmassa was naar de Grote Markt gekomen om vooral niets te missen van... 7. Evenals onze voorouders die geen publieke terecht stelling oversloegen waren ook... 8. Naast werklozen waren er velen die een dag vrij ge nomen hadden om... 9. Temidden der stadgeno ten trof onze verslaggever ook mensen die een verre reis hadden gemaakt om... 10. Voor een stoel aan het raam van een bovenhuis op de Grote Markt werd dui zend gulden gevraagd en gekregea Als Confucius, Boeda, Mo- zes en Mohamed, de grond leggers van de vijf grote wereldgodsdiensten nog een keer mochten vertoe ven te midden der mensen op deze aarde voor wie zij hun heilsboodschap achter lieten, wat zouden zij zijn als ze zagen wat die er van gemaakt hadden: a. verblijd b. verbijsterd c. ontzet d van afschuw vervuld Zei niet reeds S0ren Kier kegaard dat God zich voor niemands karretje laat spannen (Gud lade sig ikke spaende f0r nogens Kaer- re). Ja, maar niet in die woorden, want S0ren kende Deens, in tegenstel ling tot 12MAA Verkoop, leasing, verhuu BEVEREN - De aardbeitele de grensgemeente Beveren ven in het duister tasten ov preciese oorzaak van de ethy verontreiniging, waarmee i al een paar jaar worden gi fronteerd. Het enige dat de gemeentelijke milieudienst van Beveren tot heeft kunnen vaststellen is Boe Van onze verslaggever Ze willen het hoofdbestuur 1 gen alle afspraken in- tij dé Haag de akkerbouwproblen zijn aangekaart. Door de voorzitters van de NCB-afdelingen in Oost Zeeuwsch-Vlaanderen was ter gelegenheid van de 'demon stratie-trein' naar Den Haag een petitie opgesteld omtrent de problemen in de akkerbouw en de noodsituaties, die daar door ontstaan. Vervolgens werd op een ge zamenlijke bijeenkomst van alle afdelingsvoorzitters uit het NCB-gebied in Veghel afge sproken dat naast de mestpro blematiek ook de akkerbouw- petitie aan minster G. Braks AXEL - Twee gewapende mannen probeerden gister avond een overval te pegen op de Rolls Royce-garage van de heer O. in de buurt schap Steenovens bij Axel. Rond half acht drongen twee met nylonkousen gemaskerde mannen de keuken binnen. De een met een vuurwapen in de hand, de ander met een mes. Op dat moment waren het echt paar O. en een monteur aanwe zig. De twee gangsters wilden geld. Toen dat werd geweigerd, ontstond er een worsteling, waarbij de heer O. een klap op zijn hoofd moest incasseren. Mevrouw O. liep een snee op in haar hand. De twee mannen dropen vervolgens af en maak ten zich uit de voeten. De rijkspolitie rukte met verschillende wagens uit om de overvallers op te sporen, maar bij het sluiten van deze editie had de speurtocht nog geen re sultaat opgeleverd Volgens de politie ging het om een Surinaams sprekende man en een blanke. (ADVERTENTIE) gedipt, orthopedisch schoentechnicus Iedere donderdag SPREEKUUR Volgens afspraak tel. 076-148168 GESPECIALISEERD IN orthop. schoenen, iemor orthop. schoenen steunzolen en inlays voor alle sport-en trimschoenen Teteringsedijk 60, Breda Ü™te Zwanenstraat 21, Hulst (Z.VI.) 2) Van onze verslaggever SLUIS - De eigenaar van de korenwindmolen De Brak in Sluis krijgt alle reden om nog vaker de wieken te laten rond wentelen. Burgemeester en wethou ders van Sluis willen na melijk een draaipremiere- geling invoeren voor de molens in de gemeente. Die houdt in dat de eige- uaar voor iedere 300 asom- wentelingen, die de molen maakt, een gulden vangt.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1988 | | pagina 4