De waarheid als anekdote 'Het kleine mannetje is een beetje achterbaks' Lekker verwaai carnavc MEMOIRES VAN LOUIS PAUL BOON Reizen in prentenboeken DE STEM BOEKENGIDS ZATERDAG 13 FEBRUAR11988 Gemak Leeg Tabucchi doet BIOGRAFIE VAN JEAN-PAUL SARTRE DOOR ANNIE COHEN-SOLAL te groot beroep op lezer Indrukwekkend Jeugd Werkdrift Familie VERSCHENEN De Schooll Autotechniek morgen De jonge duiv zijn rumoerig Suske en Wiske1 G2 dt pan. JaXuv fltfdtn, Door Gerard van Herpen IN maart 1975 vroeg het Brugse socialistische weekblad, Het Weekblad, aan Louis Paul Boon of hij een wekelijkse rubriek in dat blad wilde verzorgen. Boon ging daar grif op in en schreef vierennegentig afleveringen die de 'Memoires van Boontje' werden genoemd. Hij heeft twee jaar lang aan het Brugse weekblad meegewerkt en is daar pas mee opge houden toen hij in 1977 ziek werd (Boon overleed twee jaar later). Later heeft Boon verklaard dat hij nog nooit met zo'n plezier aan iets had meegewerkt. Voor de literaire reeks Privé Domein heeft de Arbeiderspers Jos Muyres en Bert Vanheste een keuze uit die bijdragen laten verzorgen en zo zijn dan toch 'De Memoires van Boontje' bijna tien jaar na zijn dood on der de mensen gekomen. Nou ja, onder de mensen, Boon zou zich te pletter schrikken als hij wist dat 175 bladzijden memoi res voor de prijs van f 44,50 in de boekwinkels zouden liggen. Ik weet het, Privé- Domein is het meer dure domein van de Arbeiderspers. Bij Boon is het deftige woord Memoires overigens tamelijk misplaatst. Hij haalt er wel zijn herinneringen in op aan zijn eerste armoedige schrijversja ren, maar bij Boon is de waar heid herkenbaar in de anekdo te, sterker nog, de waarheid is een anekdote. Niettemin is de jonge Boon tot aan de eerste prille signalen van erkenning in deze herinneringen aanwijs baar, maar de lezer die echt zijn waarheidsgetrouwe me moires verwacht, wordt door hem ondeugend en bij verras sing het bos ingestuurd. Na men, feiten, jaartallen worden bij Boon met de literaire gre tigheid van de verteller aan de fantasie van de verteller over geleverd en wat er dan over blijft is een gloednieuw ver haal, waar u geen vergelijkend onderzoek op moet loslaten. Wie het dichtst bij de bron zit, de uitgever die Boon in Neder land uitgaf en hem daarmee verloste uit de Vlaamse verge telheid, leest hoe Boon met speels gemak de werkelijkheid van AP omtovert tot een lees baar verhaal, dat door literaire pluizers in later tijden altijd nog kan worden rechtgezet. Het tweetal dat Boontjes me moires van een inleiding en van 226 voetnoten heeft voor zien, gebruikt die noten voor het overgrote deel om de lezer te informeren over de werke lijke gang van zaken en maar zelden gaat het om een aanvul lende toelichting op de be schreven werkelijkheid. Nee, Boontjes memoires vor men een voortdurende bron van tegenspraak en ontken ning. Wie dat hinderlijk vindt, omdat hijZij gewend is aan de Memoires zoals ze door grote staatslieden en zakenmensen zijn geschreven, moet de ge denkschriften van Louis Paul Boon niet uitkiezen als histo risch literair bronnenmate riaal. Louis Paul Boons werkelijk heid leidt een heel ander be staan en alleen aan die benade ring, die preciezelingen 'een vertekening van de werkelijk heid' zullen noemen, beleeft de auteur de vreugde van het nieuwe. „De onbetrouwbaarheid", schrijven Muyres en Vanheste, „van Boons werkwijze (een ze kere onbetrouwbaarheid van details) wordt gecompenseerd door een boven de anekdote uitstijgende kern van waar heid. Met andere woorden, de vertekeningen van de feiten werpen een licht op de werke lijke toestanden en verhoudin gen. Ze zijn een aanwijzing voor de (gecamoufleerde) his torische feiten". Zo kennen wij de schrijver van de Kapellekensbaan weer. De werkelijkheid als bron voor Jeanneke Boon-de "Wolf een andere waarheid en een vertekende waarheid die zo veel triester is dan de werke lijkheid toestaat. In dat schrij verschap is Louis Paul Boon (ik durf die grootheid niet zo ge meenzaam met Boontje aan te duiden) een indrukwekkende verteller. In de Memoires van Boontje legt de verteller in ieder geval de werkelijkheid van zijn ver guisd schrijverschap bloot. In korte hoofdstukjes vertelt Boon hoe hij in zijn jonge jaren wan hopige pogingen heeft onder nomen om als journalist en als schrijver aan de bak te komen. Zijn journalistieke herinnerin gen aan De Rode Vaan en Vooruit kloppen ook van geen kanten. Zijn serieuze onderzoe kers hebben de kranten stuk voor stuk uitgevlooid en ner gens zijn ze blunders tegenge komen waar Boon ziek van thuis gebleven zou zijn. Omslagtekening voor 'Memoires van Boontje', een zelfpor tret van Louis Paul Boon in 1938 getekend. Louis Paul Boon schrijft er niettemin een verdrietigkoste- lijk verhaal over. Zelfs in heel gewichtige literaire herinne ringen, zoals die over het jury oordeel bij de toekenning van de driejaarlijkse staatsprijs aan de Kappelekensbaan, ver siert Boon de werkelijkheid met een fictief verhaal. Och, lijkt Boontje u voortdurend voor te willen houden, het is niet helemaal zo gelopen, maar zand erover. De memoires van Boontje zijn in de laatste levensjaren van de schrijver Boon tot stand geko men. Al in 1955 bekent Boon aan Raymond Herreman dat hij volkomen leeggeschreven is. De Memoires geven een Boon te zien die duidelijk over zijn literaire hoogtepunt heen is. Wie hem in zijn imposante schrijverschap heeft gevolgd, blijft toch nieuwsgierig naar de moeizame en soms miserabele ervaringen van een eenvoudige Aalster jongen, die graag een groot kunstenaar wil worden, maar die altijd wordt wegge stuurd omdat hij een verderfe lijk communist en een viezen- tist zou zijn. Dat gedonder be gint al met de wegwijzing op school, wanneer de non hem naar de gang stuurt omdat de arbeiderszoon Lowie immers geen Frans hoefde te leren. En die afwijzing ervaart hij op nieuw als de katholieke critici en de katholieke boekhandela ren hem, precies zoals met Ge rard Walschap, een gevaar voor het katholieke gezin noe men. In zijn memoires wijdt Boon aandacht aan alle figuren die hij in de zijn journalistieke ar beid heeft meegemaakt. Ze kloppen niet, die herinneringen aan Richard Minne, aan Her man Teirlinck, aan Nico Rost. En Brigitte Bardot was slechts tien jaar oud en dus onbekend, Cruyff heet Kruif en met Tom Doeling wordt de veel bezon gen Tom Dooley bedoeld, maar Boons verhalen ontlenen hun ontroerende berusting juist aan heel andere waarden. Boon is op de eerste plaats een ver teller die in heel direct taalge bruik de waarheid onderwerpt aan de waanwereld van zijn schrijverschap. In die ambitie blijft hij een te laat ontdekte grootheid. Hoe lang de wereld aan zijn literaire gestalte heeft getwijfeld en hoe hard die mis kenning bij Louis en zijn Jean neke is aangekomen, die twee aspecten van Boon's schrij versbestaan komen in deze Me moires van Boontje in ieder ge val onverbloemd en in drukwekkend aan bod. Louis Paul Boon: 'Memoires van Boontje'. Uitg. De Arbei derspers, prijs 44,50. ITALIAANSE schrijvers zijn momenteel in. Je ziet bij de diverse uitgeverijen de ene na de andere verta ling verschijnen. Toch is niet alles wat uit Italië komt per definitie goed. Een voorbeeld daarvan is 'De lijn van de horizon' van An tonio Tabucchi. Tabucchi was al eerder op de Neder landse markt met de bundel 'Kleine onbelangrijke mis verstanden'. In een kleine 90 bladzijden ver telt Tabucchi het verhaal van Spino. Spino werkt in een mor tuarium en wordt daar op een dag geconfronteerd met een anonieme dode. Het enige dat bekend is, is dat de dode het slachtoffer werd van een schietpartij en zich bediende van de schuilnaam Carlo No- bodi. Spino neemt er geen ge noegen mee dat de politie er niet in slaagt de ware identiteit van Nobodi te achterhalen en gaat zelf op onderzoek uit. 'De lijn van de horizon' krijgt daardoor in de verte iets weg van een detective, maar de gegevens worden dusdanig vaag gehouden en zijn boven dien zo saai verweven in het verhaal dat er van enige span ning nergens sprake is. Antonio Tabucchi benut 'De lijn van de horizon' om wat fi losoferen over de aard van het menselijk bestaan, maar de vragen die hij opwerpt zijn wel erg simpel. Bovendien komt hij met niet meer aan antwoorden voor de dag dan de constate ring dat de lijn van de horizon opschuift als je hem tracht te naderen. 'De lijn van de horizon' doet naar mijn smaak een te groot beroep op het inlevingsvermo gen van de lezer. Die lezer wordt verondersteld tussen de regels door zich in te leven in het uiterst oppervlakkige leven dat Spino leidt en zich bezig te houden met de al even opper vlakkige vragen die de hoofd persoon kwellen. Dat is echter vergeefse moeite, want 'De lijn van de horizon' beloont die moeite nergens met opmerke lijke visies of onthullende op vattingen, laat staan met boeiende literatuur. WvL Antonio Tabucchi: 'De lijn van de horizon'. IJitg. Contact, prijs 1930 Door Mathieu Kothuis ROND 1960 had Jean-Paul Sartre (1905-1980) de status van een 'onaanraakbaar symbool' verworven. De fi losoof, held van links Frankrijk en ver daarbui ten, ageerde, wond zich op en sabelde de vertegen woordigers van de 'bour- gois-maatschappij' met meedogenloze pennestreken tegen de grond. En uiteraard verzette hij zich fel tegen de Algerijnse onaf hankelijkheidsoorlog. Zo fel was zijn protest dat politie autoriteiten ernstig overwogen hem op te pakken wegens staatsgevaarlijke opruiing. President Charles de Gaulle had maar één antwoord: „Je zet een Voltaire niet in de ge vangenis". Kortom, Sartre was in deze gloriejaren onaantastbaar en hij was zich daarvan terdege bewust. Links koketteerde met hem en volgde al zijn strapat- sen (vooral diens jarenlange liefde voor de Sovjetunie), naar welke kant die ook uitgingen. In de onlangs verschenen bio grafie van Sartre maakt Annie Cohen-Solal van al deze poli tieke omzwervingen een gede gen inventarisatie. „En dan be sluit je geen enkel standpunt van die man ooit meer serieus te nemen", aldus een conclusie van Martin van Amerongen, onlangs in NRC-Handelsblad. Na het lezen van de biografie van Sartre moet je het wel met Van Amerongen eens zijn. Een overzicht van Sartre's leven leidt tot de ontnuchterende conclusie dat een van de be langrijkste 'linkse' helden uit de jaren zestig in feite niet meer was dan een radikaal die, zoals hij zelf ooit zei, 'vooral te gen zichzelf schreef'. Desalniettemin heeft Cohen- Solal een indrukwekkend en uiterst leesbaar boek geschre ven over Sartre's leven. Vier jaar lang ploeterde ze vele ar chieven door, kwam op het spoor én kocht op een veiling een kist vol manuscripten en brieven van Sartre en hield honderden interviews met mensen die Sartre hebben ge kend. Dat resulteerde in een Sterker nog, hij bemoeit zich niet met Berlijn of met de Duitsers en maakt zich in het geheel niet druk over de op komst van het fascisme. Die apolitieke houding van Sartre en zijn gebrek aan contact met Duitsland werd overigens in de hand werd gewerkt door het feit dat hij nauwelijks Duits sprak. Pas na de oorlog wordt de politiek een belangrijk on derdeel van Sartre's leven. Jean-Paul Sartre: sigaretten, drank, pillen omvangrijk boek van 600 pagi na's met een aantal 'nieuwtjes' die Sartre's publiek uit de jaren zestig zullen aanspreken. Vooral diens relaties met vrou wen is zo'n nieuwtje waar Van Amerongen grote moeite mee heeft, 'want wat gaat ons dat eigenlijk aan?' Maar hoe dan ook, het staat er allemaal, evenals de onthulling over Sartre's tomeloze werk drift, op peil gehouden met be hulp van 2 pakjes sigaretten per dag, meer dan één liter al cohol, 15 gram asperine, 200 gram amfetamine, talrijke pij pen, verschillende grammen barbituraten, liters koffie, thee en veel vet voedsel. Met Simone de Beauvoir reist Sartre in zijn gloriejaren de hele wereld af. Hij brengt bezoeken aan Cuba, Vietnam en China, discussieerde met studenten in de bezette Sorbon- ne-universiteit in de roerige mei-dagen van '68, sprak met stakende fabrieksarbeiders en werkte intussen aan een enorm omvangrijk werk over Flau bert, L'Idiote de la familie' (Het domme jongetje van de fami lie). Dat werk moest hij ten slotte opgeven. Zijn enorme pepmiddelen-consumptie ver oorzaakte uiteindelijk zijn blindheid in '73. Zijn reizen, het zoeken van de publiciteit, maakte Sartre tot dé held van links. Annie Co hen-Solal heeft overigens, zo als ze inmiddels in talloze in terviews heeft betoogd, niet ge tracht een weergave te geven van één leven, maar van een heel tijdperk. Zo vermeldt ze in het geval van de opvoering van een toneelstuk van Sartre in China, ook uitgebreid de ver schillende commentaren in de Chinese kranten. Hetzelfde doet ze met Sartre's ervaringen als oorlogskrijgsgevangene in een dorpje vlakbij de Luxem burgse grens. De biografe on dervroeg mede-gevangenen die het dagelijks leven in het oor logskamp beschreven. Uiteraard komt in deze levens beschrijving ook Sartre's le vensgezellin en kameraad Si mone de Beauvoir aan bod, net zo goed als al zijn andere vriendinnen en vrouwen. An ders dan Sartre die in zijn autobiografie 'Les Mots' - FOTO ANP (Woorden) een groot deel van zijn leven 'vergeet' of althans niet aan bod laat komen, gaat Annie Cohen-Solal daar wel uitgebreid op in. Zo schaaft ze het beeld bij dat Sartre zelf van zijn familie heeft gegeven. De koffer vol brieven en notities over de familie Sartre- Schweitzer (Sartre was familie van de beroemde Albert Schweitzer) zijn daarbij een waardevolle aanwinst geble ken. De periode 1930 - 1938 noemt de biografe als vrij dramatisch in het leven van Sartre. Als le raar filosofie in Le Havre was Sartre zo langzamerhand zwaar gefrustreerd geraakt door het feit dat hij als dertiger nog steeds niet beroemd was. Cohen-Solal haalt een vroegere notitie van Sartre aan waarin hij te kennen gaf minstens al voor zijn 28e beroemd te willen zijn. Onthullend is verder ook te lezen hoe Sartre in zijn Ber- lijnse jaren (vanaf '33 bestu deert hij daar een aantal jaren het werk van de Duitse filoso fen Husserl en Heidegger) vrij wel geen letter schrijft over de historisch zo belangrijke ont wikkelingen in Duitsland. Vooral aan Sartre's jeugd- en studentenjaren besteedt Co hen-Solal veel aandacht. Sar tre heeft, zoals gezegd, zijn jeugd voortdurend onderbe licht en op eigen wijze geïdeali seerd. Cohen-Solal prikt dat beeld door en belicht ook Sar tre's minder leuke kanten. Vooral onder zijn mede-stu denten waren er velen niet zo gecharmeerd van diens streken en gedragingen. 'Het kleine mannetje is een beetje achter baks', 'het kleine Schweitzer- monstertje', 'een opgeblazen tabakszak' en 'een lelijk, vet, weerzinwekkend opgeblazen boeddhaalje' zijn opmerkingen van medestudenten die voor zich spreken. Sartre had ook zijn figuur tegen en jarenlang deed hij zijn uiterste best om de tekortkomingen van zijn ten gere gestalte te compenseren met boks- en gymnastiekoefe ningen. Het is ondoenlijk hier alle belangrijke hoogte- en diepte punten in Sartre's leven aan bod te laten komen. Wel komt in deze biografie duidelijk uit dat Sartre nooit één standpunt heeft ingenomen waarom je hem zou kunnen achten of ver achten. Volgens Cohen-Solal bleef Sartre desondanks wel een leidsman voor heel wat ge neraties in deze eeuw. „Hij was een symbool. Er waren mensen die zoals hij probeerden te le ven, die geen kinderen wilden omdat hij ze niet had, en geen huizen om dezelfde reden. Hij was soms grotesk, maar hij was een fenomeen. Ik hou niet van mensen die nu van hem een zondebok maken of hem soms een nul vinden. Hij was geen nul en hij is onvervang baar. Je vervangt toch ook geen tijdperk?" Annie Cohen-Solal: 'Jean Paul Sartre, zijn biografie'. Uitg. Van Gennep, prijs 69,50 Door Muriel Boll DE eerste echte prenten boeken waarin plaatjes niet alleen maar versie ring zijn, waren de Gou den Boekjes (die nog steeds herdrukt worden) en de bekende Bruna- boekjes. Ze verschenen ongeveer dertig jaar ge leden en hun voorgangers waren de boeken van C. Jetses en Rie Cramer uit het begin van deze eeuw; in de tijd daartussen kwam weinig hoewel er in Engeland al in de ne gentiende eeuw echte prentenboeken versche nen. Dit najaar was het 100 jaar geleden dat Rie Cramer ge boren werd en ter gelegen heid daarvan verschenen bij Van Goor herdrukken van het 'Kindjesboek' uit 1909 en van 'A is een Aapje' uit 1936; een beetje lievige boekjes maar voor sommigen een prettige herontdekking. Tegenwoordig zijn er prentenboeken in soorten en maten, zodat er voor elk kind iets te vinden is en welke kleuter vindt het niet leuk om te ont dekken dat er meer be staat dan je eigen bord of teddybeer. Door plaatjes kijken leren kinderen wat ze wel en niet mooit vin den, ze worden kunstzin nig gevormd zou je kun nen zeggen en omdat kin deren ook graag praten over wat ze zien, wordt tegelijkertijd de taal ont wikkeld. Een bijkomend voordeel is dat het nooit weg is als kinderen mer ken dat je in boeken iets te weten kunt komen, maar het allerleukste is toch dat je in boeken met je fantasie op reis kunt gaan. Dat kan bijvoorbeeld in 'Dat maak ik uit, zei Dik huid' van Helme Heine. De bruiloft van het varken Dik huid en zijn Krulstaartine wordt gevierd; Dikhuid vindt dat zijn gasten wat rieken, hij spuit ze schoon en verft daarna prachtig pas sende feestkleuren op de varkenslijven. Als iedereen weg is, schildert de verliefde Dikhuid voor Krulstaartine het mooiste hemelbed op de stalmuur. Ook van Heine, en naar mijn idee nog iets mooier, is 'De brief in de fles' waarin vijf verhalen staan. In het eerste verhaal 'Zeven wilde zwijnen of de ballade van de fantasie' staat Heine een landschap te schilderen. Plotseling komen zeven zwijnen op het doek aan stormen. Ze maken een zwijnenpan van het kunst werk en uit kwaadheid springt Heine in zijn schil derij. Hij schildert een jachtopzienershuisje aan de rand van het bos en 's avonds eten ze daar wild I zwijn, veel bosbessen en I moezelwijn. Als de schilder I weer naar huis gaat, vraagt j hij zich af of het nou ee» droom of werkelijkheid was j hoe komen die gaten in 1 zijn schilderij? Een schitterend verhaal vol grapjes in tekst en be waar kleuters met plezier lil hun hersens een tijdje over ij pijnigen. De heldere kleuren van Heines aquarellen zijn een feest voor het oog. In een volgend verhaal kom je oude bekenden uit eerdere boeken I van Heine tegen: Johnny Muis, Frans de Haan en Herman Knorrema, die vie-1 ren samen o.a. carnaval. Voor wat oudere kinderen 1 vanaf een jaar of zes is et ll 'Fred', een verrassend strip, prentenboek, geschreven en getekend door Posy Sim- monds die tot voor kort een wekelijkse strip tekende voor de Engelse kwaliteits-1| krant de Guardian. Ik I zelden strips, heb er g geduld voor, maar van Fred II heb ik genoten en dat begon j al op de schutbladen vol ge- |j heimzinnige kattestapjes. Sophie en Nick hebben! hun lieve slome kat Fred die j altijd en overal sliep net be- graven onder de vlinder- - struik. Droevig gaan ze naar j: bed, maar plotseling horen ze miauwen. De tuin staat j vol met rouwende miau- wende buurtkatten! Fred blijkt een dubbelleven te I' hebben geleid: 's nachts was hij de beroemdste kat terli wereld die de sterren van de hemel zong! Nu zingen de bedroefde katten een treur-1| zang voor Fred en leggen kransen en bloemen op zijn graf. Een en ander loopt uit II op een nachtelijk feest ter ere van de Fameuze Fred. jl De volgende ochtend zien vader en moeder honderden modderige katte voetjes in en om het huis, alle made- liefjes zijn afgeplukt en i de grafsteen staat plotseling II Fameuze Fred, vreemd. Al leen Nick en Sophie weten wat er gebeurd is. De prenten zijn vershil- lend van formaat en in een mooi ritme geplaatst; kleuren veranderen van II licht naar donker, prachtig nachtblauw en neon-roze, van schemervaag in de vroege ochtend tot gewone dagkleuren. Het is het eerste kinder-1 boek van Posy Simmonds, maar ik hoop van harte dat het niet haar laatste is; i er meer van dergelij schitterende strips zouden II bestaan, was ik allang een stripfanaat. Bij Van Goor verschenen: Rie Cramer: 'Kindjesboek'II en 'A is een Aapje', allebei 14,50 per stuk. H. Heine: 'Dat maak ik uit, I Zei Dikhuid'; 'De brief in de fles'. Uitg. Gottmer, prijs 20,-, vanaf 4 jaar. P. Simmonds: 'Fred'. Uitg. I De Harmonie, prijs 22^0, vanaf 6 jaar. <ijn maoUc freJ zijn DUKjmtjf en 'beyon te zmyt-n Uit 'Fred' van P. Simmonds Roel van Duyn: 'Hoefslag. Over politiek en spiritualiteit'. Uitg. Meulenhoff, prijs 29,50. De strijdbare Groene Provo en ex- boer legt uit waarom 'Neder lands voorsprong op het gebied van het mileubewustzijn niet de politieke vertaling kreeg die hij verdiende'. Heinz R. Pagels: 'Volmaakte symmetrie'. Uitg. Contact, prijs 49,50. Natuurkundige Pagels onderneemt een speurtocht naar de oorsprong van ruimte en tijd. Hij noemt het heelal MET carnaval loop je ka. worstebroodjes moet doe warme hap, spaghetti a 1, personen en j e hebt nodig 250 gr. spaghetti, 2 theel. zc saus: 1 klein blikje tomate. ui, 1 teentje knoflook, zout, De saus: Knoflook en ui eetl. olie op matig vuur lie liter warm water oplosser^ met zout op smaak bren gaar laten wordea De spaghetti: Water met 2 het kookt de spaghetti er roeren en in 8-10 minuten in een vergiet en spoel he' Doe de spaghetti in een sc' IN de Schooltas zit werk basisschool De Wilsdonk Raamsdonksveer. We kt stukjes van Rob, Fabiol^ Diana. VEEL professoren zijn tet. woordig bezig met de vrj hoe ziet de auto er in de komst uit. Sommige va: heren denken dat de au heel erodinamisch en laag uit komt te zien. E: dan geen bestuurder nodig zijn. Men denkt computers de wagen dan len besturen. Ook denkt dat de wagens dan op s zullen rijden die geen g uitlaatgassen zullen uits Verder komt er televisie, dio, cd, enz. enz ia De vi blijft echter of dit echt komt, Wie weet, tot nu tc het nog maar een droom. MIJN vader fokt duiven, jaar is voor mijn vader goed jaar. Ik weet ook i waarom. Hij heeft al vijf jonge duiven, als die groot noeg zijn gaan die in aparte kooi en dan moet i verzorgen. Ik verzorg er n twaalf. Op een keer, toen i weer moest gaan voeren, ren ze erg rumoerig. Ik JE vingerafdruk blijft het aan je dood en er bestaan drukken. Op de wereld le1 sen, dus zijn er lOx een ken en die zijn echt alle: telde rechercheur Fred Ki en hij vingerafdrukken vette duimafdruk op het k( „Ha", dacht Fred en hij si van zachte dassehaartjes poeder bleef aan de vei plakte hij er zwart folie te; ren duimafdruk op het folii een kosmische compute:! waarbij de quantumdeeltjesil hardware vormen en de tuurwetten de software. Elizabeth Taylor: *Elizab«ti| vertelt'. De Boekerij, 25,- Waarom ging de vei l maarde filmster zoveel eten®! drinken? Liz legt het allemaul uit. Het had te maken met e®| gebrek aan zelfvertrouwen®! met de leegte in haar leven. Hel is geen autobiografie, al staal er veel aardige foto's in, maal meer een boek over aankom®! en afvallen. Ze geeft meer diëet-tips, recepten beschrijft enige oefeningen. Elizabeth Taylor, na de behandeling fotoboek®1!

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1988 | | pagina 30