De waarheid als anekdote
'Het kleine mannetje is een beetje achterbaks'
Lekker
verwaai
carnavc
MEMOIRES VAN LOUIS PAUL BOON
Reizen in prentenboeken
DE STEM BOEKENGIDS ZATERDAG 13 FEBRUAR11988
Gemak
Leeg
Tabucchi doet BIOGRAFIE VAN JEAN-PAUL SARTRE DOOR ANNIE COHEN-SOLAL
te groot
beroep op lezer
Indrukwekkend
Jeugd
Werkdrift
Familie
VERSCHENEN
De Schooll
Autotechniek
morgen
De jonge duiv
zijn rumoerig
Suske en Wiske1
G2
dt pan.
JaXuv fltfdtn,
Door Gerard van Herpen
IN maart 1975 vroeg het Brugse socialistische weekblad,
Het Weekblad, aan Louis Paul Boon of hij een wekelijkse
rubriek in dat blad wilde verzorgen. Boon ging daar grif op
in en schreef vierennegentig afleveringen die de 'Memoires
van Boontje' werden genoemd. Hij heeft twee jaar lang aan
het Brugse weekblad meegewerkt en is daar pas mee opge
houden toen hij in 1977 ziek werd (Boon overleed twee jaar
later).
Later heeft Boon verklaard dat
hij nog nooit met zo'n plezier
aan iets had meegewerkt. Voor
de literaire reeks Privé Domein
heeft de Arbeiderspers Jos
Muyres en Bert Vanheste een
keuze uit die bijdragen laten
verzorgen en zo zijn dan toch
'De Memoires van Boontje'
bijna tien jaar na zijn dood on
der de mensen gekomen. Nou
ja, onder de mensen, Boon zou
zich te pletter schrikken als hij
wist dat 175 bladzijden memoi
res voor de prijs van f 44,50 in
de boekwinkels zouden liggen.
Ik weet het, Privé- Domein is
het meer dure domein van de
Arbeiderspers.
Bij Boon is het deftige woord
Memoires overigens tamelijk
misplaatst. Hij haalt er wel zijn
herinneringen in op aan zijn
eerste armoedige schrijversja
ren, maar bij Boon is de waar
heid herkenbaar in de anekdo
te, sterker nog, de waarheid is
een anekdote. Niettemin is de
jonge Boon tot aan de eerste
prille signalen van erkenning
in deze herinneringen aanwijs
baar, maar de lezer die echt
zijn waarheidsgetrouwe me
moires verwacht, wordt door
hem ondeugend en bij verras
sing het bos ingestuurd. Na
men, feiten, jaartallen worden
bij Boon met de literaire gre
tigheid van de verteller aan de
fantasie van de verteller over
geleverd en wat er dan over
blijft is een gloednieuw ver
haal, waar u geen vergelijkend
onderzoek op moet loslaten.
Wie het dichtst bij de bron zit,
de uitgever die Boon in Neder
land uitgaf en hem daarmee
verloste uit de Vlaamse verge
telheid, leest hoe Boon met
speels gemak de werkelijkheid
van AP omtovert tot een lees
baar verhaal, dat door literaire
pluizers in later tijden altijd
nog kan worden rechtgezet.
Het tweetal dat Boontjes me
moires van een inleiding en
van 226 voetnoten heeft voor
zien, gebruikt die noten voor
het overgrote deel om de lezer
te informeren over de werke
lijke gang van zaken en maar
zelden gaat het om een aanvul
lende toelichting op de be
schreven werkelijkheid.
Nee, Boontjes memoires vor
men een voortdurende bron
van tegenspraak en ontken
ning. Wie dat hinderlijk vindt,
omdat hijZij gewend is aan de
Memoires zoals ze door grote
staatslieden en zakenmensen
zijn geschreven, moet de ge
denkschriften van Louis Paul
Boon niet uitkiezen als histo
risch literair bronnenmate
riaal.
Louis Paul Boons werkelijk
heid leidt een heel ander be
staan en alleen aan die benade
ring, die preciezelingen 'een
vertekening van de werkelijk
heid' zullen noemen, beleeft de
auteur de vreugde van het
nieuwe.
„De onbetrouwbaarheid",
schrijven Muyres en Vanheste,
„van Boons werkwijze (een ze
kere onbetrouwbaarheid van
details) wordt gecompenseerd
door een boven de anekdote
uitstijgende kern van waar
heid. Met andere woorden, de
vertekeningen van de feiten
werpen een licht op de werke
lijke toestanden en verhoudin
gen. Ze zijn een aanwijzing
voor de (gecamoufleerde) his
torische feiten".
Zo kennen wij de schrijver van
de Kapellekensbaan weer. De
werkelijkheid als bron voor
Jeanneke Boon-de "Wolf
een andere waarheid en een
vertekende waarheid die zo
veel triester is dan de werke
lijkheid toestaat. In dat schrij
verschap is Louis Paul Boon (ik
durf die grootheid niet zo ge
meenzaam met Boontje aan te
duiden) een indrukwekkende
verteller.
In de Memoires van Boontje
legt de verteller in ieder geval
de werkelijkheid van zijn ver
guisd schrijverschap bloot. In
korte hoofdstukjes vertelt Boon
hoe hij in zijn jonge jaren wan
hopige pogingen heeft onder
nomen om als journalist en als
schrijver aan de bak te komen.
Zijn journalistieke herinnerin
gen aan De Rode Vaan en
Vooruit kloppen ook van geen
kanten. Zijn serieuze onderzoe
kers hebben de kranten stuk
voor stuk uitgevlooid en ner
gens zijn ze blunders tegenge
komen waar Boon ziek van
thuis gebleven zou zijn.
Omslagtekening voor 'Memoires van Boontje', een zelfpor
tret van Louis Paul Boon in 1938 getekend.
Louis Paul Boon schrijft er
niettemin een verdrietigkoste-
lijk verhaal over. Zelfs in heel
gewichtige literaire herinne
ringen, zoals die over het jury
oordeel bij de toekenning van
de driejaarlijkse staatsprijs
aan de Kappelekensbaan, ver
siert Boon de werkelijkheid
met een fictief verhaal. Och,
lijkt Boontje u voortdurend
voor te willen houden, het is
niet helemaal zo gelopen, maar
zand erover.
De memoires van Boontje zijn
in de laatste levensjaren van de
schrijver Boon tot stand geko
men. Al in 1955 bekent Boon
aan Raymond Herreman dat
hij volkomen leeggeschreven
is. De Memoires geven een
Boon te zien die duidelijk over
zijn literaire hoogtepunt heen
is. Wie hem in zijn imposante
schrijverschap heeft gevolgd,
blijft toch nieuwsgierig naar de
moeizame en soms miserabele
ervaringen van een eenvoudige
Aalster jongen, die graag een
groot kunstenaar wil worden,
maar die altijd wordt wegge
stuurd omdat hij een verderfe
lijk communist en een viezen-
tist zou zijn. Dat gedonder be
gint al met de wegwijzing op
school, wanneer de non hem
naar de gang stuurt omdat de
arbeiderszoon Lowie immers
geen Frans hoefde te leren. En
die afwijzing ervaart hij op
nieuw als de katholieke critici
en de katholieke boekhandela
ren hem, precies zoals met Ge
rard Walschap, een gevaar
voor het katholieke gezin noe
men.
In zijn memoires wijdt Boon
aandacht aan alle figuren die
hij in de zijn journalistieke ar
beid heeft meegemaakt. Ze
kloppen niet, die herinneringen
aan Richard Minne, aan Her
man Teirlinck, aan Nico Rost.
En Brigitte Bardot was slechts
tien jaar oud en dus onbekend,
Cruyff heet Kruif en met Tom
Doeling wordt de veel bezon
gen Tom Dooley bedoeld, maar
Boons verhalen ontlenen hun
ontroerende berusting juist
aan heel andere waarden. Boon
is op de eerste plaats een ver
teller die in heel direct taalge
bruik de waarheid onderwerpt
aan de waanwereld van zijn
schrijverschap. In die ambitie
blijft hij een te laat ontdekte
grootheid. Hoe lang de wereld
aan zijn literaire gestalte heeft
getwijfeld en hoe hard die mis
kenning bij Louis en zijn Jean
neke is aangekomen, die twee
aspecten van Boon's schrij
versbestaan komen in deze Me
moires van Boontje in ieder ge
val onverbloemd en in
drukwekkend aan bod.
Louis Paul Boon: 'Memoires
van Boontje'. Uitg. De Arbei
derspers, prijs 44,50.
ITALIAANSE schrijvers
zijn momenteel in. Je ziet
bij de diverse uitgeverijen
de ene na de andere verta
ling verschijnen. Toch is
niet alles wat uit Italië komt
per definitie goed. Een
voorbeeld daarvan is 'De
lijn van de horizon' van An
tonio Tabucchi. Tabucchi
was al eerder op de Neder
landse markt met de bundel
'Kleine onbelangrijke mis
verstanden'.
In een kleine 90 bladzijden ver
telt Tabucchi het verhaal van
Spino. Spino werkt in een mor
tuarium en wordt daar op een
dag geconfronteerd met een
anonieme dode. Het enige dat
bekend is, is dat de dode het
slachtoffer werd van een
schietpartij en zich bediende
van de schuilnaam Carlo No-
bodi. Spino neemt er geen ge
noegen mee dat de politie er
niet in slaagt de ware identiteit
van Nobodi te achterhalen en
gaat zelf op onderzoek uit.
'De lijn van de horizon'
krijgt daardoor in de verte iets
weg van een detective, maar de
gegevens worden dusdanig
vaag gehouden en zijn boven
dien zo saai verweven in het
verhaal dat er van enige span
ning nergens sprake is.
Antonio Tabucchi benut 'De
lijn van de horizon' om wat fi
losoferen over de aard van het
menselijk bestaan, maar de
vragen die hij opwerpt zijn wel
erg simpel. Bovendien komt hij
met niet meer aan antwoorden
voor de dag dan de constate
ring dat de lijn van de horizon
opschuift als je hem tracht te
naderen.
'De lijn van de horizon' doet
naar mijn smaak een te groot
beroep op het inlevingsvermo
gen van de lezer. Die lezer
wordt verondersteld tussen de
regels door zich in te leven in
het uiterst oppervlakkige leven
dat Spino leidt en zich bezig te
houden met de al even opper
vlakkige vragen die de hoofd
persoon kwellen. Dat is echter
vergeefse moeite, want 'De lijn
van de horizon' beloont die
moeite nergens met opmerke
lijke visies of onthullende op
vattingen, laat staan met
boeiende literatuur.
WvL
Antonio Tabucchi: 'De lijn van
de horizon'. IJitg. Contact, prijs
1930
Door Mathieu Kothuis
ROND 1960 had Jean-Paul
Sartre (1905-1980) de status
van een 'onaanraakbaar
symbool' verworven. De fi
losoof, held van links
Frankrijk en ver daarbui
ten, ageerde, wond zich op
en sabelde de vertegen
woordigers van de 'bour-
gois-maatschappij' met
meedogenloze pennestreken
tegen de grond.
En uiteraard verzette hij zich
fel tegen de Algerijnse onaf
hankelijkheidsoorlog. Zo fel
was zijn protest dat politie
autoriteiten ernstig overwogen
hem op te pakken wegens
staatsgevaarlijke opruiing.
President Charles de Gaulle
had maar één antwoord: „Je
zet een Voltaire niet in de ge
vangenis".
Kortom, Sartre was in deze
gloriejaren onaantastbaar en
hij was zich daarvan terdege
bewust. Links koketteerde met
hem en volgde al zijn strapat-
sen (vooral diens jarenlange
liefde voor de Sovjetunie), naar
welke kant die ook uitgingen.
In de onlangs verschenen bio
grafie van Sartre maakt Annie
Cohen-Solal van al deze poli
tieke omzwervingen een gede
gen inventarisatie. „En dan be
sluit je geen enkel standpunt
van die man ooit meer serieus
te nemen", aldus een conclusie
van Martin van Amerongen,
onlangs in NRC-Handelsblad.
Na het lezen van de biografie
van Sartre moet je het wel met
Van Amerongen eens zijn. Een
overzicht van Sartre's leven
leidt tot de ontnuchterende
conclusie dat een van de be
langrijkste 'linkse' helden uit
de jaren zestig in feite niet
meer was dan een radikaal die,
zoals hij zelf ooit zei, 'vooral te
gen zichzelf schreef'.
Desalniettemin heeft Cohen-
Solal een indrukwekkend en
uiterst leesbaar boek geschre
ven over Sartre's leven. Vier
jaar lang ploeterde ze vele ar
chieven door, kwam op het
spoor én kocht op een veiling
een kist vol manuscripten en
brieven van Sartre en hield
honderden interviews met
mensen die Sartre hebben ge
kend. Dat resulteerde in een
Sterker nog, hij bemoeit zich
niet met Berlijn of met de
Duitsers en maakt zich in het
geheel niet druk over de op
komst van het fascisme. Die
apolitieke houding van Sartre
en zijn gebrek aan contact met
Duitsland werd overigens in de
hand werd gewerkt door het
feit dat hij nauwelijks Duits
sprak. Pas na de oorlog wordt
de politiek een belangrijk on
derdeel van Sartre's leven.
Jean-Paul Sartre: sigaretten, drank, pillen
omvangrijk boek van 600 pagi
na's met een aantal 'nieuwtjes'
die Sartre's publiek uit de jaren
zestig zullen aanspreken.
Vooral diens relaties met vrou
wen is zo'n nieuwtje waar Van
Amerongen grote moeite mee
heeft, 'want wat gaat ons dat
eigenlijk aan?'
Maar hoe dan ook, het staat er
allemaal, evenals de onthulling
over Sartre's tomeloze werk
drift, op peil gehouden met be
hulp van 2 pakjes sigaretten
per dag, meer dan één liter al
cohol, 15 gram asperine, 200
gram amfetamine, talrijke pij
pen, verschillende grammen
barbituraten, liters koffie, thee
en veel vet voedsel.
Met Simone de Beauvoir
reist Sartre in zijn gloriejaren
de hele wereld af. Hij brengt
bezoeken aan Cuba, Vietnam
en China, discussieerde met
studenten in de bezette Sorbon-
ne-universiteit in de roerige
mei-dagen van '68, sprak met
stakende fabrieksarbeiders en
werkte intussen aan een enorm
omvangrijk werk over Flau
bert, L'Idiote de la familie' (Het
domme jongetje van de fami
lie). Dat werk moest hij ten
slotte opgeven. Zijn enorme
pepmiddelen-consumptie ver
oorzaakte uiteindelijk zijn
blindheid in '73.
Zijn reizen, het zoeken van
de publiciteit, maakte Sartre
tot dé held van links. Annie Co
hen-Solal heeft overigens, zo
als ze inmiddels in talloze in
terviews heeft betoogd, niet ge
tracht een weergave te geven
van één leven, maar van een
heel tijdperk. Zo vermeldt ze in
het geval van de opvoering van
een toneelstuk van Sartre in
China, ook uitgebreid de ver
schillende commentaren in de
Chinese kranten. Hetzelfde
doet ze met Sartre's ervaringen
als oorlogskrijgsgevangene in
een dorpje vlakbij de Luxem
burgse grens. De biografe on
dervroeg mede-gevangenen die
het dagelijks leven in het oor
logskamp beschreven.
Uiteraard komt in deze levens
beschrijving ook Sartre's le
vensgezellin en kameraad Si
mone de Beauvoir aan bod, net
zo goed als al zijn andere
vriendinnen en vrouwen. An
ders dan Sartre die in zijn
autobiografie 'Les Mots'
- FOTO ANP
(Woorden) een groot deel van
zijn leven 'vergeet' of althans
niet aan bod laat komen, gaat
Annie Cohen-Solal daar wel
uitgebreid op in. Zo schaaft ze
het beeld bij dat Sartre zelf van
zijn familie heeft gegeven. De
koffer vol brieven en notities
over de familie Sartre-
Schweitzer (Sartre was familie
van de beroemde Albert
Schweitzer) zijn daarbij een
waardevolle aanwinst geble
ken.
De periode 1930 - 1938 noemt
de biografe als vrij dramatisch
in het leven van Sartre. Als le
raar filosofie in Le Havre was
Sartre zo langzamerhand
zwaar gefrustreerd geraakt
door het feit dat hij als dertiger
nog steeds niet beroemd was.
Cohen-Solal haalt een vroegere
notitie van Sartre aan waarin
hij te kennen gaf minstens al
voor zijn 28e beroemd te willen
zijn.
Onthullend is verder ook te
lezen hoe Sartre in zijn Ber-
lijnse jaren (vanaf '33 bestu
deert hij daar een aantal jaren
het werk van de Duitse filoso
fen Husserl en Heidegger) vrij
wel geen letter schrijft over de
historisch zo belangrijke ont
wikkelingen in Duitsland.
Vooral aan Sartre's jeugd- en
studentenjaren besteedt Co
hen-Solal veel aandacht. Sar
tre heeft, zoals gezegd, zijn
jeugd voortdurend onderbe
licht en op eigen wijze geïdeali
seerd. Cohen-Solal prikt dat
beeld door en belicht ook Sar
tre's minder leuke kanten.
Vooral onder zijn mede-stu
denten waren er velen niet zo
gecharmeerd van diens streken
en gedragingen. 'Het kleine
mannetje is een beetje achter
baks', 'het kleine Schweitzer-
monstertje', 'een opgeblazen
tabakszak' en 'een lelijk, vet,
weerzinwekkend opgeblazen
boeddhaalje' zijn opmerkingen
van medestudenten die voor
zich spreken. Sartre had ook
zijn figuur tegen en jarenlang
deed hij zijn uiterste best om de
tekortkomingen van zijn ten
gere gestalte te compenseren
met boks- en gymnastiekoefe
ningen.
Het is ondoenlijk hier alle
belangrijke hoogte- en diepte
punten in Sartre's leven aan
bod te laten komen. Wel komt
in deze biografie duidelijk uit
dat Sartre nooit één standpunt
heeft ingenomen waarom je
hem zou kunnen achten of ver
achten. Volgens Cohen-Solal
bleef Sartre desondanks wel
een leidsman voor heel wat ge
neraties in deze eeuw. „Hij was
een symbool. Er waren mensen
die zoals hij probeerden te le
ven, die geen kinderen wilden
omdat hij ze niet had, en geen
huizen om dezelfde reden. Hij
was soms grotesk, maar hij
was een fenomeen. Ik hou niet
van mensen die nu van hem
een zondebok maken of hem
soms een nul vinden. Hij was
geen nul en hij is onvervang
baar. Je vervangt toch ook
geen tijdperk?"
Annie Cohen-Solal: 'Jean Paul
Sartre, zijn biografie'. Uitg.
Van Gennep, prijs 69,50
Door Muriel Boll
DE eerste echte prenten
boeken waarin plaatjes
niet alleen maar versie
ring zijn, waren de Gou
den Boekjes (die nog
steeds herdrukt worden)
en de bekende Bruna-
boekjes. Ze verschenen
ongeveer dertig jaar ge
leden en hun voorgangers
waren de boeken van C.
Jetses en Rie Cramer uit
het begin van deze eeuw;
in de tijd daartussen
kwam weinig hoewel er
in Engeland al in de ne
gentiende eeuw echte
prentenboeken versche
nen.
Dit najaar was het 100 jaar
geleden dat Rie Cramer ge
boren werd en ter gelegen
heid daarvan verschenen bij
Van Goor herdrukken van
het 'Kindjesboek' uit 1909 en
van 'A is een Aapje' uit 1936;
een beetje lievige boekjes
maar voor sommigen een
prettige herontdekking.
Tegenwoordig zijn er
prentenboeken in soorten
en maten, zodat er voor
elk kind iets te vinden is
en welke kleuter vindt
het niet leuk om te ont
dekken dat er meer be
staat dan je eigen bord of
teddybeer. Door plaatjes
kijken leren kinderen wat
ze wel en niet mooit vin
den, ze worden kunstzin
nig gevormd zou je kun
nen zeggen en omdat kin
deren ook graag praten
over wat ze zien, wordt
tegelijkertijd de taal ont
wikkeld. Een bijkomend
voordeel is dat het nooit
weg is als kinderen mer
ken dat je in boeken iets
te weten kunt komen,
maar het allerleukste is
toch dat je in boeken met
je fantasie op reis kunt
gaan.
Dat kan bijvoorbeeld in
'Dat maak ik uit, zei Dik
huid' van Helme Heine. De
bruiloft van het varken Dik
huid en zijn Krulstaartine
wordt gevierd; Dikhuid
vindt dat zijn gasten wat
rieken, hij spuit ze schoon en
verft daarna prachtig pas
sende feestkleuren op de
varkenslijven. Als iedereen
weg is, schildert de verliefde
Dikhuid voor Krulstaartine
het mooiste hemelbed op de
stalmuur.
Ook van Heine, en naar
mijn idee nog iets mooier,
is 'De brief in de fles'
waarin vijf verhalen staan.
In het eerste verhaal 'Zeven
wilde zwijnen of de ballade
van de fantasie' staat Heine
een landschap te schilderen.
Plotseling komen zeven
zwijnen op het doek aan
stormen. Ze maken een
zwijnenpan van het kunst
werk en uit kwaadheid
springt Heine in zijn schil
derij. Hij schildert een
jachtopzienershuisje aan de
rand van het bos en
's avonds eten ze daar wild I
zwijn, veel bosbessen en I
moezelwijn. Als de schilder I
weer naar huis gaat, vraagt j
hij zich af of het nou ee»
droom of werkelijkheid was j
hoe komen die gaten in 1
zijn schilderij?
Een schitterend verhaal
vol grapjes in tekst en be
waar kleuters met plezier lil
hun hersens een tijdje over ij
pijnigen. De heldere kleuren
van Heines aquarellen zijn
een feest voor het oog. In een
volgend verhaal kom je oude
bekenden uit eerdere boeken I
van Heine tegen: Johnny
Muis, Frans de Haan en
Herman Knorrema, die vie-1
ren samen o.a. carnaval.
Voor wat oudere kinderen 1
vanaf een jaar of zes is et ll
'Fred', een verrassend strip,
prentenboek, geschreven en
getekend door Posy Sim-
monds die tot voor kort een
wekelijkse strip tekende
voor de Engelse kwaliteits-1|
krant de Guardian. Ik I
zelden strips, heb er g
geduld voor, maar van Fred II
heb ik genoten en dat begon j
al op de schutbladen vol ge- |j
heimzinnige kattestapjes.
Sophie en Nick hebben!
hun lieve slome kat Fred die j
altijd en overal sliep net be-
graven onder de vlinder- -
struik. Droevig gaan ze naar j:
bed, maar plotseling horen
ze miauwen. De tuin staat j
vol met rouwende miau-
wende buurtkatten! Fred
blijkt een dubbelleven te I'
hebben geleid: 's nachts was
hij de beroemdste kat terli
wereld die de sterren van de
hemel zong! Nu zingen de
bedroefde katten een treur-1|
zang voor Fred en leggen
kransen en bloemen op zijn
graf. Een en ander loopt uit II
op een nachtelijk feest ter
ere van de Fameuze Fred. jl
De volgende ochtend zien
vader en moeder honderden
modderige katte voetjes in
en om het huis, alle made-
liefjes zijn afgeplukt en i
de grafsteen staat plotseling II
Fameuze Fred, vreemd. Al
leen Nick en Sophie weten
wat er gebeurd is.
De prenten zijn vershil-
lend van formaat en in een
mooi ritme geplaatst;
kleuren veranderen van II
licht naar donker, prachtig
nachtblauw en neon-roze,
van schemervaag in de
vroege ochtend tot gewone
dagkleuren.
Het is het eerste kinder-1
boek van Posy Simmonds,
maar ik hoop van harte dat
het niet haar laatste is; i
er meer van dergelij
schitterende strips zouden II
bestaan, was ik allang een
stripfanaat.
Bij Van Goor verschenen:
Rie Cramer: 'Kindjesboek'II
en 'A is een Aapje', allebei
14,50 per stuk.
H. Heine: 'Dat maak ik uit, I
Zei Dikhuid'; 'De brief in de
fles'. Uitg. Gottmer, prijs
20,-, vanaf 4 jaar.
P. Simmonds: 'Fred'. Uitg. I
De Harmonie, prijs 22^0,
vanaf 6 jaar.
<ijn maoUc freJ zijn
DUKjmtjf
en 'beyon te zmyt-n
Uit 'Fred' van P. Simmonds
Roel van Duyn: 'Hoefslag. Over
politiek en spiritualiteit'. Uitg.
Meulenhoff, prijs 29,50. De
strijdbare Groene Provo en ex-
boer legt uit waarom 'Neder
lands voorsprong op het gebied
van het mileubewustzijn niet
de politieke vertaling kreeg die
hij verdiende'.
Heinz R. Pagels: 'Volmaakte
symmetrie'. Uitg. Contact, prijs
49,50. Natuurkundige Pagels
onderneemt een speurtocht
naar de oorsprong van ruimte
en tijd. Hij noemt het heelal
MET carnaval loop je ka.
worstebroodjes moet doe
warme hap, spaghetti a 1,
personen en j e hebt nodig
250 gr. spaghetti, 2 theel. zc
saus: 1 klein blikje tomate.
ui, 1 teentje knoflook, zout,
De saus: Knoflook en ui
eetl. olie op matig vuur lie
liter warm water oplosser^
met zout op smaak bren
gaar laten wordea
De spaghetti: Water met 2
het kookt de spaghetti er
roeren en in 8-10 minuten
in een vergiet en spoel he'
Doe de spaghetti in een sc'
IN de Schooltas zit werk
basisschool De Wilsdonk
Raamsdonksveer. We kt
stukjes van Rob, Fabiol^
Diana.
VEEL professoren zijn tet.
woordig bezig met de vrj
hoe ziet de auto er in de
komst uit. Sommige va:
heren denken dat de au
heel erodinamisch en
laag uit komt te zien. E:
dan geen bestuurder
nodig zijn. Men denkt
computers de wagen dan
len besturen. Ook denkt
dat de wagens dan op s
zullen rijden die geen g
uitlaatgassen zullen uits
Verder komt er televisie,
dio, cd, enz. enz ia De vi
blijft echter of dit echt
komt, Wie weet, tot nu tc
het nog maar een droom.
MIJN vader fokt duiven,
jaar is voor mijn vader
goed jaar. Ik weet ook i
waarom. Hij heeft al vijf
jonge duiven, als die groot
noeg zijn gaan die in
aparte kooi en dan moet i
verzorgen. Ik verzorg er n
twaalf. Op een keer, toen i
weer moest gaan voeren,
ren ze erg rumoerig. Ik
JE vingerafdruk blijft het
aan je dood en er bestaan
drukken. Op de wereld le1
sen, dus zijn er lOx een
ken en die zijn echt alle:
telde rechercheur Fred Ki
en hij vingerafdrukken
vette duimafdruk op het k(
„Ha", dacht Fred en hij si
van zachte dassehaartjes
poeder bleef aan de vei
plakte hij er zwart folie te;
ren duimafdruk op het folii
een kosmische compute:!
waarbij de quantumdeeltjesil
hardware vormen en de
tuurwetten de software.
Elizabeth Taylor: *Elizab«ti|
vertelt'. De Boekerij,
25,- Waarom ging de vei l
maarde filmster zoveel eten®!
drinken? Liz legt het allemaul
uit. Het had te maken met e®|
gebrek aan zelfvertrouwen®!
met de leegte in haar leven. Hel
is geen autobiografie, al staal
er veel aardige foto's in, maal
meer een boek over aankom®!
en afvallen. Ze geeft
meer diëet-tips, recepten
beschrijft enige oefeningen.
Elizabeth Taylor, na de behandeling
fotoboek®1!