OPVANGTEHUIS VOOR TEGENVALLENDE HUISDIEREN
J. Verplanken uit Sas van
Gent wint Stem-puzzel
WV-DIRE(
"MS" ja
JANSEN b.v.
DE STEM EXTRA OP MAANDAG 25 JANUAR11988
Ongelukkig
Eigen bijdrage
Vogelpark
Raadsel buik
COKS
VAN EYSDEN
Miljonair
van beroep
Allah Oe Akbar!
Respons
Tom van Kampen
MIDDELBURG - De
provinciale VW
Zeeuwsch-Vlaanderei
van Streek-WV en
Promotie Zeeuwse
wordt volgens Provir
recteur Adri Bonte
maand beter.
Harmonica
T48
Als de papegaai niet praat
Papegaaien zijn populaire huisdieren. Maar vaak valt
het beest tegen. De papegaai praat niet, imiteert niet,
geeft geen koppies, maar begint daarentegen te bijten en
te krijsen. Soms terroriseren ze het complete gezin. En
wat moet je dan? In Geldrop is sinds kort een opvang
centrum voor deze ongewenste papegaaien, gesticht door
de NOP (Nederlandse Opvang Papegaaien). Een unieke
stichting, waar al zo'n 160 papegaaien, kaketoes en ara's
zijn ondergebracht.
Als de papegaaien binnenge
bracht worden, blijven ze eerst
even in de eigen kooi. Uiter
aard worden ze onderzocht
door de dierenarts. Daarna
gaan ze met kooi naar een grote
volière vol soortgenoten. „Na
een tijdje zetten we de kooi
open en kan de papegaai zelf
kiezen wanneer hij eruit wil.
Soms duurt het wel veertien
dagen voordat ze eruit vliegen,
want in de eigen kooi voelen ze
zich toch veiliger", aldus Van
Meegen.
Vogels die een gebrek heb
ben, worden eerst regelmatig
behandeld door de dierenarts
voordat ze bij him soortgenoten
kunnen. Van Meegen: „Som
mige papegaaien zijn er echt
erg aan toe. Maar de meesten
komen er wel bovenop. Deze
blinde (hij wijst op een vogel in
een aparte kooi) reageert al
weer een beetje. Vaak komt het
gewoon door verkeerde voe
ding dat ze blind worden. En
zelfs voor de gebrekkige pape
gaai vinden we wel een part
ner".
Door Simone de Hoogen
OP DE GROTE fabriekszolder
van een meubelfabriek in Gel-
drop wordt al gauw duidelijk
waar het om gaat. In de kooien
zitten de meest zielige beestjes.
Een geelkuifkaketoe, door zijn
baas buiten gezet. „Midden in
de winter, u snapt wel, al zijn
teentjes er afgevroren. Zo kre
gen wij hem binnen", vertelt
Tonny van Meegen, voorzitter
en mede-oprichter van de
NOP.
Van een andere papegaai zijn
de vleugels afgeknipt. Van
Meegen weer: „Zijn baas was
bang was dat hij anders weg
zou vliegen. En daar vond hij
hem te duur voor". Weer een
andere papegaai, een blinde
amazone, is door zijn bezitter
naar Geldrop gebracht omdat
hij zo saai was en nergens op
reageerde.
Maar niet alleen zielige pa
pegaaien worden afgegeven bij
de NOP. Zo zijn er mensen die
om de een of andere reden niet
meer voor hun huisdier kunnen
zorgen. „Bijvoorbeeld omdat ze
er bepaalde ziektes van krijgen
of omdat hij gevaarlijk is voor
de kinderen. Of bejaarden die
bang zijn dat de papegaai hen
zal overleven. En dat beest is
voor hun net een kind. Dus wil
len ze ervoor zorgen dat hij een
goed tehuis krijgt", zegt Van
Meegen.
Een pension zoals voor kat
ten en honden is dit opvang
centrum niet. Er is niet genoeg
ruimte om de vogels van va
kantiegangers op te vangen.
Soms wordt er wel een uitzon
dering gemaakt, uiteraard te
gen betaling. In geval van
hulpverlening maakt het op
vangcentrum iets sneller een
uitzondering. Van Meegen:
„Een man moest een paar
maanden in het ziekenhuis
blijven. Hij wist niet waar hij
zijn papegaai moest laten. In
zo'n geval vangen we het beest
wel op. Maar hij blijft wel in
zijn eigen kooi, om te voorko
men dat hij een vriendinnetje
vindt. Als hij daar later weer
van moet scheiden, wordt hij er
niet gelukkiger op".
In Nederland is te weinig be
kend over de papegaai en zijn
soortgenoten. Zelfs dierenspe
ciaalzaken weten, volgens Van
Meegen, soms niet precies wat
voor voedsel een papegaai moet
hebben. Ook menige dierenarts
is volgens hem onvoldoende
bekend met papegaaien. „Er
zijn dierenartsen die op ver
zoek vleugels van papegaaien
afknippen. Stom. Dat is toch
hetzelfde als bij een mens een
been afhakken", zegt Van Mee
gen. De bezitter kan er vaak
niets aan doen dat de vogel
zichzelf iets aandoet. Ze weten
niet wat er in het beest omgaat.
Als een papegaai schreeuwt of
zijn veren begint uit te trekken,
wil dat vaak alleen maar zeg
gen dat hij ongelukkig is.
Papegaaien zijn kolonie-
-dieren. Tegelijkertijd zijn ze
monogaam. Dat wil zeggen: ze
zoeken in de vrije natuur een
partner voor het leven. In een
kooi in de huiskamer voelen ze
zich daarom wel eens eenzaam.
„We willen de mensen bewust
maken van dit dierenleed zodat
Papegaaien-opvang er Tonny van Meegen: „Er is niet genoeg ruimte om de vogels van vakantiegangers op te vangen."
„In Nederland is te weinig bekend over de papegaai en zijn
soortgenoten.- foto's zuidned. fotosureau
ze zelf besluiten hun vogels
hier te brengen. Daarbij moe
ten ze weten dat lang niet elke
papegaai kan leren praten of
wat dan ook. Mensen verwach
ten meestal veel te veel van
zo'n beest", aldus Van Meegen
„Zowel de eigenaar als de vogel
zijn niet blij met zo'n situatie.
Veel mensen modderen dan
toch maar door. Of omdat ze
ondanks alles toch gehecht zijn
geraakt aan hun papegaai óf
omdat ze hun duurgekochte
huisdier liever niet terugbren
gen naar de handelaar".
De papegaaien die naar de
NOP gebracht worden, blijven
daar voor de rest van hun le
ven. De vogels worden niet
doorverkocht. Bij de NOP zit
ten de papegaaien samen met
hun soortgenoten in een ruime
volière. Ze krijgen de juiste
voeding, medische verzorging
en twee maal per week 'een
tropische regenbui'. Het pand is
elektronisch beveiligd, 's
nachts loopt er een waakhond
rond en de politie surveilleert
regelmatig. „Dat moet ook wel.
U moet zich realiseren dat de
meeste vogels die hier zitten,
erg kostbaar zijn. Voor je het
weet worden ze gestolen".
Voor mensen die een sterke
band hebben met hun voorma
lig huisdier, zijn er drie maal
per week bezoekmogelijkhe-
den. Daarvan wordtdankbaar
gebruik gemaakt. Mensen ko
men uit alle delen van het land
om hun papegaai te bekijken.
Van Meegen: „Dan zie je ook
hoe intelligent zo'n papegaai is.
Hij herkent zijn baas na een
jaar nog."
Van de ex-eigenaar wordt een
bijdrage van tenminste tien
gulden per jaar verwacht. De
stichting is namelijk afhanke
lijk van donateurs. Momenteel
zijn er zo'n 300, maar dat is nog
niet de helft van het aantal dat
nodig is om de boel draaiende
te houden. Van Meegen had het
geluk dat de eigenaar van de
fabriek waarin hij werkt de
gehele zolder gratis beschik
baar stelde. Het timmerwerk is
door de oprichters zelf verricht
en de dierenarts verzorgt de
vogels gratis. „Wat we tekort
komen leggen we zelf bij. Er
zijn wel eens mensen die zich
afvragen waarom ik niet een
paar vogels verkoop en van dat
geld bijvoorbeeld een nieuwe
auto aanschaf, maar daar heb
ben we dit opvangcentrum na
tuurlijk niet voor gesticht".
Hoe kom je er nou op om een
opvangcentrum voor zieke,
overjarige, gewonde of dakloze
papegaaien te beginnen?
Tonny van Meegen was een
paar jaar geleden nog hande
laar in vogels, maar veran
derde daardoor juist in vogel-
beschermer: „Ik kwam steeds
meer vogels tegen met een ge
brek en kwam er achter dat
een vogel zonder veren ook een
vogel is. Doordat die beestjes
geen handelswaarde meer heb
ben, worden ze vaak afge
maakt. Ik vond dat daar iets
aan gedaan moest worden."
In 1985 begon hij met één pape
gaai. Dat er behoefte was aan
zo'n opvangcentrum is nu wel
duidelijk. Vorig jaar februari
werd de NOP een officiële
stichting. Men is nu van plan
om het opvangcentrum uit te
bouwen tot een soort vogel
park. „Dat willen we dan open
stellen voor het publiek, na
tuurlijk tegen betaling van en
tree. Daarmee kunnen we dit
werk financieren".
Wat de NOP nadrukkelijk
niet overweegt, is de pape
gaaien terug te sturen naar de
natuur. Van Meegen: „Dat
kunnen ze niet meer. Waarom
niet? Omdat ze niet meer bang
zijn van mensen en honden. Ze
zouden zich zo weer laten van
gen of laten opvreten". Pape
gaaien kunnen, volgens Van
Meegen, best wel in een huis
kamer leven. "Maar dan wel
met een partner en in een
ruime voliere. Een park is na
tuurlijk het meest ideaal, om
dat de vogels daar in een zo
normaal mogelijke situatie
kunnen leven".
DE BUIK. De spiegel van de
ziel, is hij wel eens genoemd.
In het Verre Oosten denkt
men zelfs dat de ziel in de
buik zit en hoe meer buik -
denk maar aan de Boedha-
hoe meer verstand. De Grie
ken dachten daar ook zo over
en het woord schizofrenie
herinnert ons eraan want
'schizo' betekent gespleten en
'freen' middenrif. Maar in
medische ogen is de buik niet
meer dan een opbergplaats
voor onze darmen.
In een anatomische atlas,
en in werkelijkheid natuur
lijk ook, ziet dat er allemaal
knap ingewikkeld uit. Schijn
bedriegt een beetje, want zou
je die darmkluwen ontwarren
dan blijkt het één buis te zijn
met één begin en één eind.
Ons voedsel begint zijn zes tot
zeven meter lange reis in onze
mond om dan, goed gekauwd
en met enzymen voorbewerkt
via de slokdarm neer te dalen
in de maag. Onderwijl heeft
het twee wondertjes gepas-
seert, de slokdarm, die je in
staat stelt om te drinken ook
al sta je op je hoofd, en de klep
tussen de slokdarm en maag
die boeren wél maar voedsel,
behoudens noodgevallen, niet
in omgekeerde richting door
laat. Goed. Als de maag het
voedsel heeft gemengd en
voorverteerd met bijtende
maagzuur (zonder zichzelf
aan te vreten, ook al een won
dertje), schuift het voedsel
door naar de dunne darm,
waar eerst het zuur wordt ge
blust, dan het voedsel overgo
ten met verterende sappen uit
darm, galblaas en pancreas,
waarna de darmvlokken met
fluwelen vingertjes in de
voorbijtrekkende brei roeren
om er de voedingsstoffen uit
te pikken. In de laatste twee
meter dikke darm wordt de
massa met daar aanwezige
bacteriën verder afgebroken,
dan ingedikt om dan het li
chaam te verlaten met de be
kende geur, kleur en samen
stelling.
Tot zover is de darm eigen
lijk een lopende band met wat
High-Tech uit de bio indu
strie er in. Maar anders dan
andere lopende banden gaan
onze darmen zonder onder-
houdsreparatie meestal, o
wonder, een leven lang mee.
Meestal, dus niet altijd. Soms
gaat er iets mis, -bedorven
voedsel, gaatje in de maag,
galsteen, ontstoken blinde
darm-, en wordt de eigenaar
ziek. Bij ziekte hoort een oor
zaak, en door de oorzaak te
verhelpen kan de dokter de
ziekte bestrijden. Dit ook
meestal maar niet altijd. Al
een jaar of twee honderd zit
ten dokters opgescheept met
het nog steeds niet opgeloste
raadsel van darmklachten die
geen lichamelijke oorzaak lij
ken te hebben, het Prikkel
bare Darm Syndroom ofwel
PDS. De patiënt klaagt over
onverwacht opkomende zeu
rende of krampende buikpijn,
dat hij dan weer eens obstipa
tie heeft, dan weer eens diar
ree en dat alles eventueel be
geleid door een bonte stoet
van vage klachten als een op
gezet gevoel, klamme handen,
winderigheid, zuurbranden
en misselijkheid.
Voordat u nu met de krant
in de hand naar de dokter
rent snel even dit. Deze rij
klachten is zo vaag dat ieder
een er bij tijd en wijlen last
van heeft. Darmklachten ko
men bij gezonde mensen heel
vaak voor, men schat bij een
op de drie mensen, en die
kunnen onmogelijk allemaal
ziek zijn. En wanneer spreek
je nou van obstipatie? Uit on
derzoek blijkt dat slechts drie
keer per week 'afgaan' nog
normaal kan worden ge
noemd, maar er zijn heel wat
mensen die dit abnormaal
vinden en denken dat ze ob
stipatie hebben. Maar goed,
men schat dat ongeveer 15
procent van alle mensen last
heeft van dit Prikkelbare
Darm Syndroom (PDS) en dat
van hen een derde tot de helft
met zijn klachten naar de
dokter gaat. Wat nu? De dok
ter zal dan nauwkeurig on
derzoek moeten plegen om
andere ziekten uit te sluiten
want de klachten slaan in hun
vaagheid tegelijk overal op en
nergens. Dus: wat eet u pre
cies?, hoe vaak gaat u naar de
wc en wat ziet u daar? komt
het in de familie voor?, aan
gevuld met lichamelijk on
derzoek en eventueel röntgen
foto's. Als de dokter dan geen
oorzaak voor uw klachten kan
vinden dan noemt hij de
kwaal PDS.
Zo'n soort diagnose heet
een 'diagnose per exclusio-
nem'. Dat klinkt heel in
drukwekkend, maar betekent
in feite: we begrijpen er geen
barst van, maar ja, het beestje
moet een naam hebben. Be
schouwen ze je met deze
klachten als een aansteller?
Ook dat niet, dat er geen li
chamelijke oorzaak gevonden
zijn wil nog niet zeggen dat de
klachten onzin zijn, die zijn
wel degelijk reëel. Aan theo
rieën over de oorzaak geen
gebrek natuurlijk. Men denkt
aan allergie, een gestoorde
vertering, een al te prikkel
bare darm enzoverder maar
niemand weet er het fijne
van. Geen wonder dat de the
rapie bij gebrek aan oorzaak
ook niet alles te bieden heeft.
Die ten met vezelrijke voeding
geldt als "de hoeksteen" van
de behandeling, maar of die
vezels ook echt helpen is on
danks stapels onderzoek nog
steeds niet duidelijk. Het
zelfde geldt voor een hele
reeks medicijnen. PDS is voor
huisartsen en specialisten een
crux medicorum, een 'groot
probleem', want van degenen
die met deze klachten de spe
cialist bezoeken heeft de helft
na vijf jaar nog steeds klach
ten.
Het probleem zou wel eens
kunnen zijn dat deze kwaal
gewoon niet past in de diag
nostische hokjes van de licha
melijke geneeskunde. Het zou
best eens kunnen zijn dat bij
PDS de psyche, de geest, op
een of andere manier niet
goed samenwerkt met een
overigens normaal maag
darmkanaal. Dat het een met
het ander te maken heeft weet
een ieder die het 'dun door
zijn broek heeft voelen lopen',
zijn 'gal heeft gespuugd', of
bij stress buikkrampen kreeg.
Geen wonder dat medisch
psychologen zich op het PDS
probleem hebben gestort, zij
het met mager resultaat. Uit
gangspunt was dat mensen
met deze kwaal het meeste
lijden "aan het lijden dat men
vreest", angstig zijn, weinig
incasseringsvermogen hebben
en dat alles op hun darmen
afreageren. Maar hordes psy
chologisch onderzoek konden
niet of nauwelijks psychisch
verschil aantonen tussen
mensen mét en mensen zon
der PDS: We zijn allemaal
ongeveer even gek. Dat de
buik het klankbord van onze
emoties is staat buiten kijf.
Maar óf slechte emoties een
slechte darmwerking kunnen
oproepen, en als dat zo is, wat
je daar tegen kunt doen, zal
misschien altijd een raadsel
blijven, diep verborgen in de
geheimzinnige spelonken van
onze buik.
BREDA - De winnaars van de tweedelige Stem-puzzel,
waarvan de afleveringen op 24 en 31 december van hei
vorig jaar in deze krant stonden, zijn bekend.
De Stem-puzzel bleek de puzzelaars onder de lezers
bijzonder aan te spreken. Een kleine 12.000 abonnees
stuurden hun oplossingen in.
De eerste prijs, een CD-speler, is gewonnen door J. y
P. Verplanken uit Sas van Gent. De tweede prijs, eer
magnetron-oven, gaat naar A. Weterings in Breda. De
derde prijs, een cadeaubon ter waarde van 100,- is ge.
wonnen door Annie Suijkerbuik in Zundert.
De vijf troostprijzen (een cadeaubon ter waarde var
50,-) zijn gewonnen door H. Verkooijen uit Dongen, A.
Reinieren uit Bavel, I. C. Franse uit Hulst, M. Hermans uit
Etten-Leur en B. van Elzakker-Gommers uit Heerle.
De winnaars krijgen hun prijs zo snel mogelijk thuisbe
zorgd.
OP DE jeugdpagina's
van Studio lees ik
wat kinderen later
allemaal willen worden. Eentje
weet het zeker: filmster. Een
beetje hoog gegrepen mis
schien, ze geeft het toe, 'Maar
als je niets wilt, word je nooit
beroemd'. Die komt er wel....
De toekomstige agente van po
litie zal het ook een eind schop
pen. Ze weet goed te vertellen,
waar het op aan zal komen in
dat beroep. 'Je moet niet je ge
duld verliezen en je moet goed
kunnen schieten'. Opletten bij
voetbalwedstrijden, dat ziet ze
helemaal zitten, maar ketting
botsingen niet, 'die hoop ik
nooit mee te maken'.
Onthullender nog vond ik de
uitleg van sommige kinderen,
waarom ze een bepaald vak be
slist nooit zouden kiezen. Niet
op een kantoor zitten, dat is
saai en warm. Geen tandarts
worden, die moet altijd in vieze
monden kijken. Piloot is te ge
vaarlijk. Een bewust-levende
jongen verkondigt niet in een
fabriek te willen werken, want
'ik wil niet meedoen aan giflo
zingen en vuilverbranding'.
Dan vertelt een ander dat ie per
se geen bouwvakker wil wor
den. Geprikkeld door de nobele
instelling van de vorige ver
wacht ik een uitleg in de trant
van: 'dan moet je misschien
kantoren bouwen die altijd leeg
blijven staan, of hele dure hui
zen waar alleen maar stinkend
rijke mensen in kunnen wo
nen'. De reden is veel simpeler,
deze jongen stapt niet in een
beroep waarin je weinig ver
dient. Er komt nog een schepje
bovenop: 'ik wil namelijk mil
jonair worden'.
Mijn oom heel vroeger, die
wou dat ook: 'ik wor' later pas
toor of miljonair'. Ikzelf heb
het hem nooit horen zeggen,
want toen ik die oudste broer
van mijn vader bewust leerde
kennen, toen was hij al iets:
werkloos. 'Had-ie beter pastoor
kunnen worden', smaalde de
familie, want of dat in een
grote bewerkelijke stadsparo-
chie was of op een klein dorp,
je zat dan in elk geval aan de
goeie kant van de maatschap
pij, oordeelde men. Als klein
kind kon ik die gedachtengang
zonder moeite volgen. De pas
toor van onze parochie was een
echte meneer, voor wie kinde
ren renden en bogen, zo
iemand zou vast geen armoe lij
den. Mijn oom en zijn gezin de
den dat besüst wel. 'Hij wou
toch miljonair zijn, niet werken
en slapend rijk worden zeker.
Nou, werken hoeft-ie niet,
maar geld hebben ze ook niet,
die stakkerds'.
Dat laatste zag ik als kind
eigenlijk niet zo erg. Het leven
van mijn neefjes speelde zich in
mijn ogen niet anders af dan
het mijne. Ze gingen naar
school, maakten huiswerk en
kregen om vier uur thee met
een biskwietje aan de grote
huiskamertafel. Later beg
ik dat hun blijdschap als
aanbelde meer het koekje
snoepje gold dan mij. In
wone doen dronken ze I
thee. Dat van die tomatenso
dat maakte me eigenlijk
het best duidelijk dat er.
aan de hand was bij mijn oj
en tante.
Mijn vader kwam in
vooroorlogse crisisjaren we
waar ook af en toe thuis mei
mededeling dat hij loonsvo
ging had gekregen. Dan heen
er een paar dagen een gedni
stemming, dat voel je goed
kind. Maar wij aten norm
dingen en bij ons stond nietl
hele keukenkastje vol mei
matensoep. Bij elk bezoek kr
gen we een blik mee naar
en soms kwam mijn oom op
fiets er een paar brengen,
was lekker, zo een of tweekf
in de week, maar mijn net(
moest die tomatensoep wel
neus uit komen, dacht ik. All
als ik bij hen naar de wc p
liep ik even naar de keuken"
altijd stond er een rijtje vand
blikken in de kast, er k\
nooit een eind aan en het
nooit wat anders. 'Waan
nooit andere soep?' Dan we
geprobeerd mij de economic!
te leggen van doorgedraaide
maten en regeringssteun
werklozen. 'Ze kunnen
ook wel eens kippen do«
draaien voor die soep?' Mij
ouders gaven het op, aan
kritisch doorlichten van sta
turen kwamen we nooit toe.
Tegenwoordig is mijn pi
bleem meer, waarom sommij
mensen zo hun best doei
miljonair te worden. Nog afj
zien van de lvenslange dreig
van ontvoering, maar wat is
leuk aan? Duizend maal dl
zend, dat is een miljoen. Mi
met vijfhonderd maal duia
of 'slechts' honderd keer d
zend guldens op zak kun jee
een ontzettend comfortabel
ven leiden. Wat voegen die
tra nullen daar nog aan tl
Bovendien heb ik het vage
voel, dat je ze
in aantal - tegen elkaar kt
wegstrepen, de miljonairs en
werklozen. Wanneer van alt
jongeren er niet eentje m
miljonair zou willen worden
nu niet en ook later niet-d
hoefde misschien ook nieffl
meer werkloos te worden.
Als u wandelend door Am
sterdam op vrijwel iedere
auto dezelfde achterruit
sticker zag met de tekst:
Loof den Heer en Zijn ge
kruisigden Zoon, zou u zich
wellicht afvragen: wat is
hier aan de hand? Zou uw
verbazing niet uitgroeien
tot verontrusting als u ver
nam dat hetzelfde ver
schijnsel zich voordeed in
Londen en New York. Alle
maal dezelfde sticker:
Praise the Lord and His
crucified Son? Kunt u zich
de verbazing en verontrus
ting voorstellen van David
Wheeler, die in zijn BBC-
radiopraatje 'Analysis' ver
telde hoe hij in de miljoe
nenstad Cairo tijdens de
doorlopende verkeersop
stoppingen dezelfde sticker
zag op vrijwel elke auto
met de tekst - voor hem
vertaald - 'Allah is groot en
Mohammed is Zijn Profeet'.
Het heilig vuur, ontstoken
door de Ayatolla Ruolla
Chomeini breidt zich naar
alle Islam landen uit, steeds
hoger oplaaiend. Griezelig!
vond David.
Ik zet in schier verblindend
helder proza uiteen hoe het
mogelijk is dat door de gra
tie Gods de ziel van een
diepkrankzinnige lust
moordenaar nog volkomen
gaaf is (alleen de geest is
ziek) en u reageert met
'Zou 't?' Beseft u dat een
dergelijke reactie u stem
pelt tot een non compos
mentis platschedel Ka-
naak? 'Oezo?'
Tot mijn spijt bezit ik geen
Thomas Kempis concor-
dantium, zodat ik niet kan
opzoeken waar in wel*
werk van de Heilige Tho
mas ik zijn stelling kan
vinden: Zij die veel reizen
in verre landen word®
daardoor zelden heilig-
heb alleen de Engelse ver
taling en die luidt: 'They
who travel much in foreign
lands seldom thereby he-
come holy' uit 'Holier than
Thou', in The Listener van
22 augustus 1985. Hoe heef
Thomas dat gezegd in't La
tijn? Is de Engelse vertaling
correct?
Rel<
Van onze verslaggever
„Regelmatig vindt overl
deze drie partners en wij
het voortouw niet altijc
moet worden genomen. D
geëigende partner doen.
Klooviaan Ed Stijns ver
len
HULST - De bonte avoni
Den Dullaert in Hulst was
ment.
Het brengen van streekgebo
den verhalen en gedichtjes, g
lardeerd met liedjes met r
mantische of pittige tekst
blijkt een goed recept om ho
derden mensen een onbezorg
avond te bezorgen.
Ondanks de zorgvuldi
tijdsplanning liep ook
tweede editie weer wat u
„Waarschijnlijk komen er ti<
reclameren dat het weer zwa
uitliep", vertelde coördinat
George Sponselee. „Daartege:
over zijn er dan 490, die zulh
vinden dat ze waar voor hl
geld hebben gekregen met ai
derhalf uur langer amuseme
dan voorzien."
De zaal in het gemeei
schapscentrum in Hulst
overvol. De toeschouwers lo
gen een bonte mengeling v;
Programma-onderdelen d
voor ieder wat wils boden. I
vertolkers van het volkslied,
leden van Ambras, openden i
avond met mooie liedjes. 2
verrasten menigeen aan h
eind van het programma m
e«i eigen creatie van Pi
Scheerders 'Van verre gek
men, van verre terug'.
Julien Blommaert als nieuv
komer in het gezelschap hie
het publiek voor „Uit een ou<
harmonica komt ook muzie
maar je moet er op kunnt
spelen". Zijn oude leermeest
res Anneke Wauters verteli
over de Kauter en heel wat ii
jvoners uit het Land van Hul
herkenden zichzelf in de ve
telsels over de Eerste Commi
(ADVERTENTIE)
gedipl. orthopedisch
schoentechnicus
GESPECIALISEERD IN
iemor orthc
schoen
steunzolen
inlays voor a
sport-
trimschoen
jsedijk 60. Breda
Grote Zwanenstraat 21. Hulst (Z.\
