t dat
:ste
artier
n is'
'aul McCartney
n/veert bij de
leborgenheid van
iet gezinsleven
KERST 1987
'Ik ben een
sentimentele
vent. Ik hou
van tranen'
QT 1 QQ7DESTEM
O I I v7ü
|De Beatles verkochten meer
dan een miljard platen. De
Beatles maakten
onsterfelijke muziek. Maar
ze deden meer. De Beatles
schreven hun muziek zelf.
[ets wat popartiesten tot
an toe maar zelden hadden
edaan. Dat schrijven,
liedereen weet het, gebeurde
oor Lennon McCartney,
en perfect paar. Maar de
rootste hits kwamen van
cCartney. Paul is goed
oor een jaarinkomen van
akweg 90 miljoen gulden.
[Hij was het brein achter de
eatles, maar daarom ook
|degene die ze naar hun
inde leidde. Ooit werd Paul
ood verklaard. Maar hij
eeft nog altijd. En hij praat,
en gesprek over succes,
;eld, het ontstaan en het
iteenvallen van de Beatles,
et toeval, zijn kinderen. En
ver John Lennon.
IMzriO I
mm
ich identifi-
leren en vin-
doen en zeg-
voor wat het\
ik hier graag
e spelen."
„Ik weet nog dat ik aan die
moordenaar moest denken.
Wat een gek. De gek der gek
ken. Wie vermoordt nu John
Lennon? Wie? Waarom?
Knetter. Fuckin' mad. Sorry
maar ik raak er niet over
heen". - FOTO EMI-BOVEMA
V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V,
v.v.v.v.v.vXv.vX*ttX*>.*>>>:vMvX*tt>X*Xv.v.*.v.v.v.vKv.vX\v>X
- FOTO DE STEM COR J. DE BOER j
een zeer sterk religieus gevi
met godsdiensten wil ik niks
ken hebben. Die beschouw ik
jert Heijn en andere grootwaren'
en die religieus gevoel exploit
en daar beter en rijker van wor-
n
|je, na je laatste speelkwartier,
chrift voor jezelf zou moeU
Wat zou er op je steen staan? I
|k heb er gisteren één bedacht".
Dan aarzelend: „Op een kerkho
Itrekken de mensen altijd zo'n
grafenisgezicht.ja, ik zou o[
n zerk willen zetten: 'U ziet er ooi
ht uit'.iets van die strel
ga nog een tijdje leven om de fori
[lering nog wat te perfectioneren
ik je stukjes lees en ik hoor je m
ten, dan ben je sprekend heel
r dan op papier?
at is eh..., omdat als ik zo gf
nceerd zou schrijven als
ek, dan hou je alleen nog 1c
ad over. Dit is een land waar je al-j
In de aandacht kunt trekken als j<
pt een bokshandschoen as
jft. Men is zo gewend aan
bnarchie en men gaat er zo vanuit|
|t de monarchie staat voor oni
huid, voor een hele lieve man,
vorst, zo positief. Als
it moet doorbreken, dan moet ik i
bepaalde versnelling schrijve
i moet ik zorgen dat men s<
nt anders kan ik die indolentie
let doorbreken. Ik ben verschrikke
ik tegen vorstenhuizen. Ik vind datl
jwoon niet van deze tijd. Je kunt|
[el zeggen, de vorsten staan bove
partijen, maar achteraf hoor je
l weer allerlei zaken die niet deu-
(sn. Ik vind dat gewoon niet met
democratische tijd te harmonie
Ik geef een voorbeeld. Dat de ko-|
ng het ontslag van premier Mar-|
i niet aanvaardt, dat vind ik ver-|
bgaand. De koning valt hier uit z'f
Dl en treedt op als een moralise-|
ende vader, rooms en rechts,
|aar is hij mijn koning niet voor.
onpartijdigheid."
poe gaat het verder met België?
elgië houdt het niet lang meer vol
z'n huidige staatsvorm. De ver-I
|chillen zijn te groot Vlaanderen]
ïeeft geen idee van de invloed die|
lappart heeft op de Waalse gemeen-l
Men houdt er hier geen reke-l
mee dat de man gewoon geko-|
en is en dat een zwaar gefrustreerd!
Wallonië de man op de hand®|
raagt. Als die man blijft, zou
en breekpunt kunnen zijn. Da
jg je een federale staat met twe«|
autonome gebieden."
Ik heb veel spijt dat de breuk me,L
het noorden is gebleven. Ik mis
ruimte om te kunnen ademen j1!
een breder geheel. Ik hou er nie
om opgesloten te zitten. Brussel
is nu een soort niemandsland en c'
voel ik me goed. Gaat men dat op-I
splitsen, dan zal ik me niet goed voel
len in een zelfstandig Vlaanderen, Ml
dat echte pure katholieke waar l(l
zo'n aversie tegen heb".
Door Max Steenberghe
Wacht effe". Hij grijpt diep
in z'n broekzakken. Vist
er een handvol troep uit
Papiertjes met aanteke
ningen, een dip met wat Engelse
bankbiljetten en 'n klein plastic
etuitje. Hij trekt er een beduimeld
fotootje uit Een jochie met rood
peenhaar staart half-verlegen, half-
brutaal de camera in. Met de inter
nationale vadertrots glundert hij:
„Da's mijn zoontje. James. Tien. Heb
jij foto's van jouw kinderen?"
Wat gebeurt hier? Na drie jaar zeu
ren en brieven schrijven zitten we
eindelijk onder vier ogen met Paul
McCartney. De Paul McCartney. De
levende legende. De vleesgeworden
popgeschiedenis. Honderden vragen
tollen door je hoofd. Maar de man
grijnst, babbelt er lustig op los en be
gint na tien minuten over z'n kinde-
rea „Ik ben een sentimentele vent",
lacht hij half-verlegea Nog gewoner
dan de overbuurman uit de straat.
Dat is uiteraard maar schija Paul
McCartney (45) kan zelf doordeweek-
ser zijn dan 'n winkelwagentje van
de supermarkt, zijn omgeving beseft
maar al te goed wie hij is en welke
waarde hij vertegenwoordigt.
Neem het kantoor van zijn eigen hol
ding MPL. Gelegen op nummer 1 van
het duurste pleintje van Londen,
Soho Square. Herkenbaar aan het
handjevol jongeren dat elke dag van
het jaar op de stoep te vinden is. Het
pand oogt van buiten even smaakvol
en eenvoudig als de directeur. En is
even onbereikbaar. Pas na een tele
fonische afspraak zwaaien de kogel
vrij -glazen deuren open.
McCartney is niet mensen
schuw. Maar hij kiest zelf
wie hij wil spreken, en
waar, en wanneer. Drie
jaar na de eerste aanvraag gaat het
interview-sein op groea Journalis
ten wordt voornamelijk op basis van
oplagecijfers gekozen. Nederland
valt in de prijzen, want Paul komt
naar ons toe: hij zal optreden bij Ve
ronica.
En Veronica zal het weten. Op het
moment dat McCartney's jet nog
moet opstijgen is de spanning in de
Bussumse tv-studio al te snijdea De
dag is geheel gereserveerd voor het
hafi-uurtje opname. Een draaiboek
van vijftien pagina's meldt bijna per
minuut waar McCartney zal zijn en
wie er in z'n buurt mag lopen.
Een speciale bewakingsdienst instal
leert een wapendetector bij de stu
dio-ingang. Iedereen moet erdoor. „U
piept, zakken leegmaken graag".
„Maar ik ben Lex Harding". „U
piept, zakken legen svp".
Een ogenschijnlijk druk noterend za-
kenbaasje in keurig pak wordt uit de
kantine gevist. Het blijkt 'n vooraan
staand lid van de Beatle-fanclub, die
in alle vroegte het gebouw op slinkse
wijze was binnengedrongea Compli
menten van de bewaking, maar nu
eruit!
McCartney zelf is onderweg. Op
Schiphol wachten drie Cadillacs en
een super-Mercedes. Voor deze gele
genheid is de directeur van het li-
mousinebedrijf zelf achter het stuur
gekropen.
Op Pauls verzoek gaat de stoet eerst
naar het Rijksmuseum. Hij schildert
tegenwoordig zelf en wil de Nacht
wacht nu eens van dichtbij bekijken.
Buiten het museum blokkeert een
enorme protestmars van onderwij
zers de weg. Politie lacht eerst sma
kelijk om een verzoek tot doorlatea
Maar als ze zien wie er in de Merce
des zit, gaan de hekken opzij
Eenmaal in de studio duikt Paul
meteen de kleedkamer in voor een
kop thee. Die staat toch wel klaar?
„Vijf soorten", bromt de ober.
Een ouderwets uitgedoste figuur
loopt ongehinderd rond. Een mager
manneke, in een veel te groot sixties-
kostuum, compleet met roze lef-das.
Hij maakt kiekjes van Paul met een
rits-rats-cameraatje. En dat terwijl
foto's absoluut taboe zijn. Waarom
hij wel? „Hij is de bodyguard van
Paul." „Bodyguard? Dat iele venlje?"
„Roep maar eens 'boe' in z'n oor".
Nee, toch maar niet
Schijnbaar onkundig van alle
drukte om hem heen zit Paul
ontspannen in een kleedka
mer. Op tafel grote kannen
verse jus d'orange, Spa-rood en -
blauw. Hij draagt een onopvallend
blauw kostuum. Ziet er, ondanks de
grijze waas door zijn kuif, verras
send jong uit. Geen spat veranderd.
Zijn ogen zijn nog altijd dezelfde
grote onschuldige herte-kijkers, die
zelfs moederharten week maakten
ondanks dat 'schaamteloos lange
haar'.
Op zijn jasje een speldje van z'n
kersthit 'Once Upon A Long Ago'.
Het is zijn zoveelste kerstsucces, al
kan er niets boven 'Mull of Kintyre'
komen. Juist in het absolute punk
jaar '77 werd dat de bestverkochte
single. Aller tijden, natuurlijk. En
dan is er ook nog 'Wonderful Christ
mas time', 'Mary Had A Little Lamb'
en twee jaar geleden de kikkersong
'We All Stand Together'.
„Ja, ik houd van Kerstmis. Het is een
familiefeest. En ik ben een familie-
gek. Dol op the wife and kids. We
doen alles samen. Dat is ook de enige
manier om dit leven vol te houden,
alles gewoon doen. Mijn vrouw
Linda speelt mee op platen en in de
groep, de kinderen gaan mee op toer-
nee en naar de feesten enzo".
Het lijkt een hele opgave om je kin
deren uit te leggen dat Paps een le
vende legende is. En wat doet hij,
met een jaarinkomen van 90 miljoen,
met Kerstmis? Paul lacht. „Kinderen
hoef je niks uit te leggen, ze snappen
t zelf wel. Ik weet nog dat we aan
het paardrijden waren en m'n doch
tertje van zes opeens stopte, met haar
vingertje naar me wees en uitroep:
„Zeg pa, jij bent Paul McCartney".
Tja, dat weten ze. En ze vinden het
leuk".
„We ervaren mijn beroemdzijn als
een familiefeestje, toernees zijn
hartstikke leuk. Het geld is ook geen
probleem We verwennen ze niet. Dat
willen ze zelf ook niet. Iedereen haat
het rijkste jongetje uit de klas, dat is
het vervelendste ventje, toch?"
Net als zijn familieleven is
ook de muziek van McCart
ney vaak sentimenteel. Bin
nen de Beatles stond John
bekend als de rocker en Paul als de
man van de liefdesliedjes. 'Eleanor
Rigby', 'Here There and Everywhe
re', 'Michelle', 'Long And Winding
Road', 'Let It Be', klassiekers waar
van elke noot een verstilde traan
lijkt Het ultieme voorbeeld is na
tuurlijk 'Yesterday'. Paul schreef het
slaapdronken, nadat hij uit bed was
gevallen. Omdat hij nog niet had
ontbeten noemde hij het Scrambled
Eggs (Roerei). De melodie zat zo dui
delijk in zijn hoofd dat hij bang was
dat het al bestond.
'Yesterday' was niet voor de Beatles.
Paul zong het met gitaar en strijk
kwartet. Er zouden nog ruim twee
duizend andere versies volgen. Daar
mee brak Paul het record van 'White
Christmas' als meest uitgevoerde
nummer aller tijden En hij kreeg er
definitief het image van een zacht
eitje mee. Iets wat z'n huwelijk met
de brave Linda en het eenvoudige
boerenleven in Schotland nog verder
zouden versterken.
Paul beantwoordde de kritiek ooit op
zijn eigen manier: met een hit 'Silly
Love Songs'. „Wat is er in godsnaam
tegen liefdesliedjes? Ze zijn simpel,
maar daarom vaak juist zo mooi. Het
zit in me, het trekt me aan. Ik houd
ook van films waar iedereen huilend
uit komt. Slijmerig misschien, maar
dat interesseert me niet. Zo ben ik en
daar kom ik voor uit, zonder
schaamte. Ik ben ontstellend senti
menteel".
Hij gaat verzitten, lijkt zich te willen
verdedigen. „Iedereen is sentimen
teel", voert hij aan. „Hoe harder ze
zich voordoen, hoe erger meestal. De
zachtste eitjes waren de gangsters in
de Hamburgse hoerenbuurt. Altijd
een tatouage met 'Moeder' en ze be
gonnen te huilen als je het over haar
had".
„Ze noemen me ouderwets. Maar ik
kom uit voor wat ik ben, ook al is dat
niet macho". Hij staat op, klopt zich
op de kippeborst Met zware stem:
„Ik ben een harde jongen". Gaat
weer zitten. „Flauwekul. Ik hou van
tranen. Ik ben een sentimentele vent,
ik heb vier kinderen op wie ik dol
ben, net als op mijn vrouw. En ik zit
het liefst tussen m'n gezinnetje".
„Rock 'n roll is oké, het is een deel
van m'n leven. Maar muziek moet
ook mooi kunnen zijn. Het meest
houd ik van een mooie melodie. Een
mooie melodie geeft me hoop in de
mensheid. Iets wat zoiets moois kan
maken kan niet slecht zijn".
Mooie muziek maken is in
derdaad een gave. Een
gave die Paul onomstote
lijk bezit Heeft hij zich
ooit afgevraagd waar die haast bo
vennatuurlijke eigenschap vandaan
komt? Nee. „Geen idee. Uit mezelf,
van Hem hierboven. Of hier bene
den? Ik weet het niet Ik wil het ook
niet weten. Ik ben niet zo'n gedreven
zoeker. Als je geheimen ontraadselt
wil de waarheid wel eens heel hard
zijn en het geheim kapot Laat maar
zitten".
Hij komt overeind, staart voor zich
uit, praat als in zichzelf door. „Ver
klaringen, iedereen wil verklarin
gen. Maar vaak zijn er geen verkla
ringen. Wat was de oorzaak van het
succes van de Beatles? Dat kun je
niet verklarea Het was een complex
van factoren. En daar zat veel toeval
bij. Lang niet alles was briljant en
bedacht".
Paul kijkt in de spiegelwand van de
kleedkamer. Voelt aan zijn kuif en
lacht. „Dat haar. Weet je nog, dat
briljante haar? Dat hadden we hele
maal niet verzonnea We vroegen een
Duitse vriend, Jürgen Volmer, om
ons net zo'n kuif te knippen als hij
had. Maar 't mislukte. De kuif was te
kort en viel naar voren. We wilden
'm laten groeien, maar binnen een
week had de hele zaal dat haar. Toen
hebben we 't maar gehoudea"
„Het is maar een voorbeeldje. Er is
zoveel meer. Onze muziek was ge
niaal, zeggen ze. Maar dat kwam ook
omdat we telkens andere geluiden en
instrumenten gebruikten. Een hobo,
een harmonium, klappende deuren
en zo. Dat had ook een heel normale
oorzaak. George Martin, onze produ
cer, maakte jaren lang hoorspelen.
Hij wist alles van geluiden, hoe je
iets een droeve of blije sfeer kunt ge
ven. En hij had een kast vol van die
gekke geluiden in de studio".
„In een andere zaal lag het complete
instrumentarium van een orkest
Dus als we vast zaten liep een van
ons daar binnen en kwam met een
maf toetertje terug. De piccolo-trom
petten in 'Penny Lane' komen van
het Brandenburgs Concert van Bach.
Dat had ik de avond tevoren op de
radio gehoord".
Paul wil nog meer herinnerin
gen ophalen. Maar doet hem
dat geen pijn? Die middag
kreeg hij ook allerlei oude
tv-beelden te ziea Leuk voor Vero
nica natuurlijk. Maar Paul ziet niet
alleen zichzelf terug. Ook die oude
vriend. Een flink deel van de wereld
is nog niet over de schok van de
moord heem En Paul zeker niet.
Hij begint nonchalant, verontschul
digend. „Nee, oude films doen geen
pijn. De gedachte aan John ook niet.
Ik denk aan hem als levend. Hij was
al jaren op afstand. Ik denk aan alle
goeie dingen die we hebben gehad, de
muziek die we samen hebben ge
maakt. Dat is helaas een afgesloten
hoofdstuk. Al blijft het vreemd. Een
moord is zo onwerkelijk, daar loin je
gewoon niet overheen komen. Die
nacht hebben we alleen maar voor de
tv gezeten, en gehuild terwijl we zelf
niet begrepen waarom we huilden. Ik
weet nog dat ik aan die Chapman (de
moordenaar) moest denken. Wat een
gek. J3e gek der gekken. Wie ver
moordt nu John Lennon? Wie?
Waarom? Knetter. Fuckin' mad. Sor
ry, maar ik raak er niet overheen".
Het ijsberen is gestopt. Paul gaat
weer zitten. „Ik ben trots om met
John te hebben gewerkt Hij is, was,
nee, is een genie. We vulden elkaar
fantastisch aan. Schreef ik een song
'It's getting better' schreef hij: 'It
couldn't get much worse'. Fantasti
sche songwriter. Poëet. Kunstenaar.
Mens. Ik heb na hem lang solo ge
werkt, en ook met anderen. Maar pas
m'n huidige partner, Elvis Costello,
kan aan hem tippen John was een
hartstikke leuke, fijne, knettergekke
vent". Hij begint wat schaapachtig te
lachen. „Al hadden we natuurlijk
ook onze ruzies".
In eerdere interviews nam Paul
John kwalijk dat Paul de Zwarte
Piet van de Beatle-ruzie kreeg
toegeschoven. „Hij zei erg verve
lende dingen. Ik bén daar niet op in
gegaan. Dat zou een krante-oorlog
tussen ons worden en ik houd er niet
van om onze vuile was buiten te han
gen. Wel moeilijk, want zelf voel ik
me niet schuldig aan het einde. Het
zat er al jaren in. George was tijdens
'Sgt. Pepper' nauwelijks aanwezig.
En Ringo is als eerste echt weggelo
pen, hij verdween 'n week tijdens de
opnames van de witte dubbel-elpee.
Ik had 'Back in the USSR' zelf ge
drumd, omdat hij het maar niet naar
m'n zin deed. Dat pikte hij niet".
„Ach, het leek toen erg, maar het valt
natuurlijk allemaal wel mee. We kij
ken er nu, ouder en wijzer, anders te
genaan. Voor zover je het je kunt
herinneren. Want vooral het begin
van de Beatle-tijd is een waas in m'n
hoofd". Hij grijpt met beide handen
naar z'n bol. Begint steeds sneller te
ratelen. „Limousine in, limousine uit,
hotel in, limousine uit, Londen, li
mousine, Parijs, vliegveld, New
York, zaal. We zagen niks anders dan
limousines. Als ik nu die oude filmp
jes zie, zit ik vaak te kijken van 'Goh,
ben ik daar geweest? En was die er
ook? Jee, heb ik die president ge
zien?' Ik weet er nauwelijks meer
wat vanaf". Hij giechelt.
De bodyguard heeft inmiddels al drie
keer op de deur geklopt ten teken dat
er 20, 25 en 27 minuten van de dertig
zijn verstreken. Een laatste vraag.
Vindt Paul, ondanks al die beschei
denheid, dat de Beatles een stempel
op de wereld hebben gedrukt? Hij
grijnst. „Daar moet ik 'n mooi ant
woord op gevea Veranderden wij de
wereld? De wereld was zichzelf aan
het veranderen, zoiets. Maar ach, ja,
inderdaad, ik denk dat een paar din
gen wel anders zijn gelopen door ons.
Nogmaals, wat er precies is gebeurd,
weet ik nog steeds niet. De wereld
stond op het punt van een omme-
draai. Twintig jaar na de oorog, de
wederopbouw voltooid. Tijd voor een
nieuw hoofdstuk. Dat werd het
hoofdstuk van de jeugd en wij waren
toevallig net op de juiste tijd en de
juiste plaats om daar de spreekbuis
van te worden".
Paul staart in de verte. Gaat
dan ongevraagd verder. „Ik
zal de laatste zijn om de rol
van het toeval te onderken
nen. Maar ik ben even goed heel trots
op die hele periode. Vooral trots dat
we, onwetend als we waren, die
spreekbuisfunctie nooit hebben mis
bruikt We waren Peace-nics en dat
zijn we gebleven. We hebben nooit
mensen opgeroepen om foute dingen
te doen. Nou ja, misschien dope ro
ken. Maar dat vind ik zelf niet eens
zo fout Er zijn heel wat schadelijker
dingen op de wereld dan een mari-
huanasigaretje. Een glas Scotch bij
voorbeeld. Dat zei ik toen en dat zeg
ik nu, als 45-jarige vader van vier
tieners, nog steeds". Hij lacht „Wat
kan ik zeggen als m'n zoon straks een
joint opsteekt? Ik ben zelf vaak ge
noeg opgepakt."
En toen stond de secondenwijzer
weer bovenaan. De deur barst open
en binnen een halve minuut is de ka
mer leeg, staan we weer buiten en zit
Paul, opnieuw onbereikbaar, achter
een andere deur aardig en doodnor
maal te zijn. Tijdens het gesprek is er
15 mille binnengevloeid bij MPL, ge
woon omdat er elke minuut ergens
op de wereld een Bietel-plaatje
wordt opgezet
