'Niet dreigen met korting uitkering' 1/v iteur m/v OGEM: Een kale kip kun je nauwelijks plukken Ongewenste intimiteiten FINANCIËN centrum SCHEIDENDE VOORZITTER VAN NCW STEEF VAN EUKELENBURG: centrum E STEM FINANCIËN/ECONOMIE ZATERDAG 5 DECEMBER 1987 'v) DIRECTEUREN EN COMMISSARISSEN VERZEKEREN ZICH TEGEN EIGEN WANBELEID NI EUWSOVERZICHT Directiewisseling Suiker Unie Ontslagen Muiden Chemie voorkomen Hogere winst Faam-moeder T11 I Onderwijs ■urn Onderwijs ph Administratief Onderwijs pogisch Onderwijs Vormgevings Onderwijs fech Onderwijs |idszorg Onderwijs 4DERWIJS (HEAO) nwerking met het in Breda en met |>R- EN (CKW) an de HEAO en Dmputercentrum van (en van studenten et oraktijk. Daarnaast I en advisering aan [taken. Het bedrijfs- verleend van ca. lerkelijk van start i het centrum tot keiomgeving, waar Is uit het bedrijfs- njssector. ken van computer- Tvan gebruikers- [oeleinden. dig, bij voorkeur HIQ rijs. Kennis en I uitdagende functies, i sterke mate bepa- kelen centrum, i f 6.800,- bruto per jhrker is f 4.705,- bruto pijn volgens rijksrege- dis. B. Rietveld, ■(werk) of 076-710646 lember a.s. richten S.H.RJ.M. de htie, Ftostbus 90116, werkmaatschappij w van Verenigde rondwasinstallatie de functies van nde installatie zowel inisch gebied, in ïeel, optimaal ftijd van 30 tot 35 een opleiding op richting van .icht heeft in werk- (oor de onderhouds- gbouwkundige op- itten met bovenge- eur. lijke sollicitatie, an deze advertentie, Dienst Personeels- ven B.V., acatures worden 04102-3585. Door Pieter Eggen STEEF van Eij kelenburg zal zich niet vervelen, nadat hij op 9 december de voorzitters hamer van het Nederlands Christelijke Werkgeversver bond (NCW) heeft overhan digd aan dr. J. E. Andriessen. Van Eijkelenburg (65) blijft volop in beweging. Naast zijn zes commissaria ten ('toen bekend werd dat ik mijn voorzitterschap afliep, heb ik een aantal aanbiedin gen gekregen') blijft hij voor zitter van twee SER-com- missies en betrokken bij tal van andere clubs, zoals eentje die de rol van de so ciale werkplaatsen doorlicht „Niemand hoeft te zeggen dat ik hopeloos belast blijf met werk. Want ik doe het me zelf aan. En ik doe het graag". Van Eijkelenburg wil nog graag de handen uit de mouwen steken en hij was ook met plezier bijna negen jaar lang voorzitter van het NCW. „Het leuke ervan is dat het interessant werk is, waar je veel contacten mee opdoet. En praten met een onderne mer ergens in het land vind ik dan net zo leuk als met mi- nister-president Lubbers. Het plezierige van het werk is dat je ook af en toe succes boekt door aan je meningen vast te houden en die opvat tingen geleidelijk aan terrein ziet winnen". Succes heeft de werkge versbaas zeker gehad. On dernemen geldt sinds enkele jaren weer als een deugd en winstmaken is een schone zaak geworden. En Van Eij- kelenburgs herhaalde oproe pen om te blijven werken aan de technologische verbe tering en vernieuwing van de industrie vinden hun weerklank. „We zitten met de econo mische ontwikkeling op de goede weg. De werldoosheid is ondanks de enorme toe stroom van jonge mensen en vrouwen op de arbeidsmarkt de laatste jaren gedaald. De rendementen en de winsten van de bedrijven zijn weer verbeterd en ook de export positie is weer versterkt". Van Eijkelenburg roept het fameuze akkoord in de Stichting van de Arbeid eind 1982 in herinnering. Kabinet, werkgevers en vakbonden spraken toen af het econo misch herstel voorrang te ge ven. De winsten van de be drijven moesten omhoog, de lonen gematigd en het be schikbare werk herverdeeld. Alleen zo kon de schrikba rend hoge werkloosheid wor den aangepakt. „Het akkoord heeft goed gewerkt Het heeft de samen hang in beleid en aanpak versterkt en een betere eco nomische situatie in Neder land opgeleverd. Je kunt zeg gen dat we toen gelukkig op de rijdende trein van de langzaam aantrekkende we reldeconomie zijn gespron gen. Dat was zonder dat ak koord niet gelukt". Dat de sociale uitkeringen mede als uitvloeisel van dit beleid - door het kabinet OP 9 december verlaat Steef van Eijkelenburg het Nederlands Christelijk Werkgeversverbond (NCW). Na bijna negen jaar de voorzittershamer te hebben gehanteerd, maakt de 65 jarige Brabander plaats voor dr. J. E. Andriessen, in de jaren zestig nog eens minister van Economische Zaken en tot voor kort zakenman. Van Eijkelenburg werd in 1922 geboren in Amers foort, maar gaat als Brabander door het leven. Na een opleiding tot bouwkundige nam Van Eijkelen burg de leiding van het aannemersbedrijf van zijn vader in Rosmalen over. Precies twintig jaar geleden startte Van Eijkelen burg zijn 'mars' door de bestuurlijke wereld als lid van de katholieke bouwersclub in Brabant. In de jaren zeventig voerde hij enige tijd het gewest Noord-Brabant en Zeeland aan en later de lande lijke bouwers. Hij werd ook gekozen in het lande lijke bestuur van het NCW. In 1979 volgde hij ir. P. de Wit op als voorzitter van deze werkgeversorganisatie. Twee termijnen maakte hij vol sindsdien „en nog een half jaar om dat mijn opvolger niet dit voorjaar al beschikbaar was". „Ik ga niet weg omdat ik gepensioneerd word. Dat gebeurde via het bouwbedrijf al toen ik 60 was en van het NCW krijg ik geen pensioen". Lubbers-l werden verlaagd, acht Van Eijkelenburg een onvermijdelijke ingreep. „Door de welvaart van de ja ren zeventig hebben we de toestroom naar de sociale ze kerheid te gemakkelijk ge maakt Dat is daarna gecor rigeerd Ik hoop alleen dat we niet in de oude fout ver vallen om de uitkeringen weer te verhogen als de eco nomische groei dat mogelijk zou maken". De vrees voor oude fouten geldt ook het economische beleid: „We moeten er voor waken niet in gezapigheid te vervallen. De ontwikkeling van nieuwe produkten en de technologische vernieuwing moeten doorgaan. We moeten daarop zeer alert blijven. En wat daarmee samenhangt, is dat van hoog tot laag het per soneel op het juiste niveau wordt geschoold. Als dat niet tegelijkertijd gebeurt, dan doe je investeringen teniet" Niet alleen de politiek heeft fouten gemaakt, ook het bedrijfsleven gaat niet vrijuit, zo geeft Van Eijke lenburg ruiterlijk toe: „In de tijd van recessie hebben veel bedrijven hun opleidingen opgedoekt Die kostenpost wilden ze graag kwijt, toen de winsten daalden of zelfs verdwenen. Dat was natuur lijk niet slim, want de ach terstand in scholing dreigt ons nu op te breken". Scholing als middel om de werklozen weer geschikt te maken voor de arbeids markt; het is hét toverwoord van het laatste jaar. Niet lan ger zijn herverdeling van werk, atv en deeltijdarbeid de ingrediënten van een werkgelegenheidsbeleid, maar moeten scholing en het opzoeken van de werklozen de juiste cocktail opleveren. Van Eijkelenburg is het met deze koerswijziging van harte eens. „Korter werken in de zin dat je minder uren per week gaat werken is geen oplossing meer. Toen we dat in 1982 afspraken, was dat prima. We moesten wat aan die hoge werkloosheid doen. Het probleem was evenwel dat korter werken geen ba nen opleverde. Hoe dat kwam? Heel eenvoudig. Be drijven konden met minder mensen toe en de kortere werkweek werd een mooi middel om het overschot te saneren. Daarnaast ver dween het ziekteverzuim bijna helemaal, waardoor de behoefte aan extra personeel minder werd". Voor arbeidstijdverkor ting is nu geen plaats meer, zegt Van Eijkelenburg. „Als je een bedrijf hebt met twin tig mensen, dat vier mensen erbij kan gebruiken, dan schep je geen werk door met z'n twintigen korter te gaan werken. Je moet ervoor zor gen dat die vier plaatsen op gevuld worden. En daarvoor heb je scholing nodig". Het probleem in de bedrij ven is, zo houdt Van Eijke lenburg staande, gaandeweg dat van de onvervulbare va catures geworden. De scheidende NCW-voor zitter zegt dat „er op dit mo ment zeker 50.000 banen zijn, waarvoor niemand is te krij gen. En dat is een voorzich tige schatting. Als we er in zouden slagen die banen bin nen één jaar op te vullen, dan heb je de werkloosheid al een stuk lager. Bovendien wordt de capaciteit van de bedrijven beter gebruikt, waardoor de rendementen verbeteren. Dat heeft op zichzelf dan weer tot ef fect dat er meer banen bij kunnen komen". Van Eijkelenburg zegt Steef van Eijkelenburg. hardop wat de metaal- werkgevers (die bij het NCW zijn aangesloten) deze week op fluistertoon te berde brachten. De 38- urige werkweek moet plaats maken voor de 'goede oude' werkweek van 40 uur. „Die 40-urige werkweek is een bittere noodzaak geworden, nu blijkt dat er onvoldoende goed geschoold personeel is. Als die scholing wel op peil is en er dus voldoende mensen voor het beschik bare werk zijn, kan je ook de werkweek op 38 uur la ten". Van Eijkelenburg heeft zijn hoop gezet op het plan van minister De Koning (Sociale Zaken en Werk gelegenheid) om de werk lozen 'op te gaan zoeken', zoals premier Lubbers, het eens zo fraai zei. De Ko ning wil 45.000 langdurige werklozen per jaar voor gesprekken op de arbeids- bureau's uitnodigen. Sa men met een arbeidsbe middelaar moet dan be paald worden voor welk werk de betreffende werkloze nuttig kan wor den opgeleid. In vier jaar tijd krijgen alle 170.000 langdurige werklozen scholing of een baantje aangeboden. Tot hier is Van Eijke lenburg akkoord. Minder te spreken is hij over het voornemen van CDA én WD om werklozen die weigeren gelijk te straffen door te korten op hun uit kering. „Je moet begrip hebben voor de situatie waarin de werkloze zit. Die is vaak niet zo maar in staat om te gaan werken. Hij is het vroeg opstaan en het gere gelde leven ontgroeid en - FOTO DE STEM dat patroon moet terugko men. De begeleiding van uit de arbeidsbureaus moet ook daarop gericht zijn. Ik heb wel eens ge zegd, dat de arbeidsbu reaus die begeleiders ook als maatschappelijk wer kers moeten zien. Je kunt niet zo maar zeggen: die werkloze wil niet en dus streep ik deze mens maar door. Ik heb er zelf erva ring mee in een werk groepje in Den Bosch. Dat is vrijwilligerswerk. We helpen werklozen ook aan werk of scholing. En we hebben nu een resultaat van 25 procent. De wil om te werken is er heus, maar de weg naar werk is vaak lang. Dan vind ik een score van 25 procent al heel aardig". „Je kunt niet zeggen dat je moet beginnen met het korten op de uitkering. Dat is een middel dat je als allerlaatste moet over wegen. En misschien is het wel zo dat van alle werk lozen er 100.000 zijn die niet te helpen zijn, om welke reden dan ook. Die zul je als samenleving dan hebben te onderhouden". Van Eijkelenburgs op vatting op dit punt ligt dus mijlenver van dat van het levensbeschouwelijk zo verwante CDA. Dat kan kennelijk, dat christelijke clubs het nogal grondig met elkaar oneens zijn. Ook tussen NCW en CNV botert het niet altijd even voortreffelijk. Toch is Van Eijkelenburg over het contact met andere christelijk georiënteerde organisaties wel te spre ken. „We hebben zelfs de laatste jaren een geregeld overleg met de Raad van Kerken", zegt hij. De scheidende NCW-voorzit- ter gelooft dat er nog wel plaats is voor verzuilde organisaties, 'zolang de mensen dat zelf willen in ieder geval'. Hij geeft toe in het verleden, toen hij nog bouwvoorzitter was, geprobeerd te hebben de verzuilde bouwers onder één dak te krijgen. Uit die tijd stamt de fraaie uit drukking „met levens overtuiging bouw je geen huizen" van de Rosma- lense aannemer. „Ik vind die sterke ver zuiling niet meer van deze tijd. Maar als werkgevers lid willen zijn van een christelijke ingestelde or ganisatie, dan moet daar de ruimte voor zijn. Met die uitspraak bedoelde ik vooral te zeggen dat de mensen op de bouw een goed produkt moeten afle veren. Maar de werkgever kan wel degelijk onderne mer zijn vanuit een Bij belse instelling. Dat heeft betekenis voor de manier waarop hij ondernemer wil zijn en met zijn men sen omgaat. Dat wil overi gens niet zeggen dat wie zich niet op een levensbe schouwing laat voorstaan een slechtere werkgever zou zijn. Je kunt het eer der zien als een extra be lasting om wel aan die le vensbeschouwing te han gen en daarnaar te hande len". Jarenlang heeft Van Eijkelenburg dat zelf mo gen proberen, toen hij de leiding van het aanne mersbedrijf Van Eijkelen burg (opgezet door zijn vader) in handen had. In die jaren was hij ook al voorzitter van de christe lijke werkgeversbond in de bouw. Van Eijkelen burg kent de bouw van binnen en van buiten. Wat vindt hij van de parle mentaire enquête naar de vermeende fraude in de bouw.? Hij lijkt er geen erg hoge pet van op te hebben. „Ik heb na de RSV-en- quête al gezegd dat je zoiets niet ieder jaar moet hebben". Toch is de nu na genoeg afgesloten enquête niet helemaal waardeloos. „De hamvraag is natuur lijk: is er goed omgespron gen met overheidsgeld Dan moet je toch constate ren dat er geen zaken van oplichting zijn gebleken, maar wel dat de regels hier en daar te ruim zijn uitgelegd. Van hoog tot laag is geprobeerd oplos singen te vinden binnen de spelregels". Van Eijkelen burg vindt dat de overheid eventueel 'misbruik' over zich heeft afgeroepen. „De overheid moet zodanige wetgeving maken dat die wetten ook nageleefd kun nen worden. Of de spelre gels moeten worden aan gepast om de produktie van woningen mogelijk te maken". Milieutechniek B.V. raafsebaan 13 8 JR Rosmalen oor Pieter-Jan Dekkers sn wel erg laat (en mager) interklaasgeschenk voor 5 gedupeerde aandeelhou- :rs van het failliete GEM-concern. Nu de On- srnemerskamer van het msterdamse Gerechtshof »ft uitgesproken dat de wrmalige top van dat con- tn zich schuldig heeft ge- aakt aan wanbeleid, kun- ze bij de rechter hun -ld terug eisen. 'at dat alle geleden schade op 1 voormalige directeuren en "Wuissarissen kan worden ihaald. Integendeel. Het zal meer dan een symbolisch "rag worden, want van kale Ppen valt nu eenmaal niet «J te plukken. "an de uitspraak van de On- 'mernerskamer moet meer Preventieve werking wor- 'n verwacht Nu directeuren commissarissen weten dat kunnen worden aangepakt ze zich schuldig maken aan anbeleid, mag je aannemen t ze zich wel twee keer zullen zenken alvorens ze derge- Praktijken continueren, ^hoewel. Toen de Tweede Ka- itk Z0Senaamde anti-mis- ®kwetten aanvaardde was antwoord van het bedrijfs- ot even simpel als vinding- gewoon het risico van het verzekeren. Momenteel L er ®1 ruim 10.000 directeu- en commissarissen verze- jVc!?r hrt geval gedupeerde ueelhouders hen via de r aansprakelijk stellen voor de geleden schade bij ge bleken wanbeleid. Die verzekering kost de top managers 500 tot 2.500 gulden premie per jaar, afhankelijk van het verzekeringsbedrag. Dat bedraagt maximaal 10 mil joen guldea Die premie is geen beletsel voor directeuren en commissarissen zich tegen eventuele rechterlijke uitspra ken in te dekken. De OGEM-affaire is een test-case. Eens een trots kolo niale onderneming, na het ver lies van Nederlands-Indië om gebouwd tot een concern van internationale allure. Tehuis voor afgedankte protestants- christelijke politici als oud premier Biesheuvel, oud-mi nister Udink, oud-Kamerlid Hannie van Leeuwen, oud- werkgeversvoorzitter Bartels, oud-minister Jaap Boersma en oud-Rijnmond-lid Klaas Fibbe. Omdat het concern onder hun bezielende leiding steeds groeide raakten ze tegelijker tijd het spoor bijster. Uiteinde lijk ging het concern aan die groei tenonder. Echter niet nadat de heren directeuren en commissarissen vechtend en scheldend over de straat rolden en elkaar in be paald niet-christelijke termen uitmaakten voor 'geldwolven' en 'profiteurs'. Befaamd is de uitspraak van Jaap Boersma, dat de heren niets anders deden dan 'graaien, graaien en nog eens graaien'. In 1983, het concern is dan al geruime tijd failliet, besluit de Ondernemerskamer een en quête in te stellen naar de on dergang van het concern en het aandeel van de Raad van Be stuur en de commissarissen daarin. Dat onderzoek is uitge voerd in de schaduw van de parlementaire RSV-enquête en heeft derhalve minder de pu blieke aandacht getrokken dan de escapades van Stikker en z'n maats. Het eindrapport verscheen half februari van dit jaar en liet weinig heel van die keurige ex-politici. Het bevestigde wat de curatoren tijdens hun be wind al hadden ontdekt. Wan beleid, het negeren van de aan deelhouders, de lakse houding van de 'controleurs' in de Raad van Commissarissen, het spe culeren met eigen aandelen en het bevoordelen van bevriende adviseurs (de Kuwaytse consul Rabbani, maar ook oud-minis ter Schmelzer, die voor een prikje een dure villa mocht la ten bouwen en niet te vergeten oud-CNV-bestuurder Jan Lan- ser, die het volgens Boersma ook alleen maar om de centen te doen was). Vooral de gang van zaken rond de overname van het ver lieslijdende Duitse bouwbedrijf Beton- und Monierbau luidde het einde Van OGEM in. De Ondernemerskamer sprak deze week dan ook uit dat de OGEM-leiding juist in deze zaak 'de meest elementaire be ginselen van verantwoord on dernemerschap heeft geschon den'. De Raad van Bestuur krijgt ook een veeg uit de pan inzake de projektontwikkeling, waarop de leiding tot 1978 vol strekt geen greep had. Overi gens wordt de Raad van Be stuur op dat punt door de On dernemerskamer geen wanbe leid verweten. De broer van de man die OGEM groot maakte, A. Fibbe, en een van de commissarissen krijgen het verwijt dat ze op eigen houtje het Omega Pro- jekt hebben opgezet. Beiden onttrokken zich geheel aan het toezicht van de concernleiding. Dat noemt de Ondernemerska mer wanbeleid en beide heren zijn dus ook aansprakelijk. Dat het bestuur en de Raad van Commissarissen beide he ren hun gang lieten gaan ge tuigt overigens ook niet van een goed ondernemersbeleid, aldus de Ondernemerskamer. Door gebrek aan controle, zowel door de Raad van Be stuur als de Raad van Commis sarissen, liepen de verliezen van het concern uiteindelijk op tot 200 miljoen gulden en was het faillissement onafwend baar. Tenkoste van 20.000 werknemers en honderden aandeelhouders. Ook de beroemde 'gouden handdruk' voor oud-minister Udink wordt door de Onderne merskamer aangemerkt als wanbeleid. Vooral de poging van de commissarissen om die afvloeiingsregeling na forse kritiek van buiten in te perken, wordt door de Ondernemers kamer gehekeld. Zeer onzorg vuldig, kwalificeert de kamer het optreden van de commissa rissen. Het financiële 'wonderkind' Lenze Koopmans, OGEM bin nengehaald in een poging het tij nog te keren, krijgt er onge nadig van langs. In augustus 1980 moeten de commissarissen een overeenkomst goedkeuren tussen het in financiële proble men verkerende concern en de banken. Die willen meer zeker heid en krijgen die ook van Koopmans: zowel de vaste ac tiva als al het onroerend goed wordt door hem aan de banken 'uitgeleverd'. President-commissaris Bar tels en president-directeur Van Berkel tekenen, in de veron derstelling dat de vaste acitva en het onroerend goed buiten de zekerheden worden gehou den. Koopmans heeft hen dat immers verzekerd. Dat verweer kwalificeert de Ondernemerskamer als 'on deugdelijk'. Zowel Bartels als Van Berkel en Koopmans hele maal behoorden die achttiende augustus te weten wat ze on dertekenden. 'Uitermate on zorgvuldig', en schadelijk bo vendien voor derden, zoals la ter zou blijken. De naam van Koopmans komt terug als de Onderne merskamer spreekt over het te laat en bovendien onjuist in lichten van de aandeelhouders. In mei 1980 maakte Koopmans nog trots melding van een ho gere winst, terwijl in feite al een miljoenenverlies werd ge leden. Die Koopmans is overigens nog goed terecht gekomen. Hij is nu directeur van TBI Hol ding, een maatschappij waarin enkele jaren geleden de ge zonde OGEM-bedrijven zijn ondergebracht. SOBI-voorzitter Pieter La- keman denkt dat Koopmans een 'aardig appeltje voor de dorst' heeft vergaard. Als ge dupeerde aandeelhouders straks nog iets van hun geld willen terugzien moeten ze vooral niet aan Koopmans voorbij gaan, zegt Lakeman. Maar 'graaien, graaien en graaien' is er niet bij. Want de oud-directeuren en -commis sarissen hebben wat dat betreft de bui zien hangen. Velen heb ben hun vlot verdiende centen elders ondergebracht. Vandaar die kale kippen. Door Louis van de Geijn Donderdagmorgen 4 juni had een journalist van Kluwer ABN-bankier Harry Langman aan de autotelefoon. Of hij als president-commissaris van Kluwer even wilde reageren op het bod dat Elsevier de avond tevoren had gedaan. Het was een onvriendelijke poging tot overname. De Kluwer-di- rectie wilde er niet van horen. 'Dit is een overval'. Langman stelde de journalist niet teleur: 'Dit hebben we in Nederland nog niet veel ge zien en ik hoop ook niet dat dergelijke manieren ingang zullen gaan vinden'. De discussie was begonnen. Mag het ene bedrijf het ande re, desnoods tegen heug en meug, overnemen? En an dersom: staat het een onder neming vrij zich een roest vrijstalen harnas aan te me ten tegen de ongewenste inti miteiten van concurrenten? Intussen heeft roofridder Vinken van Elsevier het af moeten leggen tegen het ge bundelde verweer van de rei ne, maar o zo listige, maagd Alberdingk Thijm van Klu wer en de edelman Ververs van Wolters Samsom. De veldslag tussen de uit gevers is voorlopig beslecht maar de discussie tussen de specialisten gaat onvermin derd voort] Vorige week was een door een Amsterdams hotel inge lijfde kerk het toneel van een studiedag over overvallen en beschermingsconstructies. Een kerk heeft nog nooit zo vol farizeeërs en tollenaars gezeten. Vooral bankiers en juristen kwamen daar voor zevenhonderd gulden bijpra ten. Zij spinnen er immers garen bij, als de wapenknech ten van aanvallers en verde digers. Alle slimmigheidjes pas seerden nog eens de revue. Eenvoudig en algemeen toe gepast is de certificering van aandelen: het stemrecht van de aandelen wordt in dat ge val neergelegd bij een admi nistratiekantoor. Als puntje bij paaltje komt, kah het be stuur van de onderneming in kwestie daar wel op steun re kenen. Naast veel andere trucs is er de 'Korenschoof-construc tie': een belaagd bedrijf draagt de onderneming, of de kroonjuwelen daarin, over aan een stichting waarin de leiding van het bedrijf het voor het zeggen heeft. Zo komt niemand er meer aaa Kluwer heeft in de loop van dit jaar zoiets gedaan door de uitgaven op het gebied van rechtswetenschappen, die ze ventig procent van de con cernwinst opleveren, in een aparte besloten vennootschap neer te zetten. Het was zoiets als een slootje graven achter de kasteelmuur. Hét Kluwer-bestuur oogstte met die vondst een storm van kritiek. Vooral de effectenhandel brieste van woede. Aandeelhouders, vindt de beurs, worden toch al behandeld als ballenjon- gens en op die manier worden ze niet alleen buitenspel, maar ook nog buiten het sta dion gezet. Veel beleggers dragen overvallers een warm hart toe. Hun activiteit, redeneren effectenbezitters, jaagt de waarde van de onderneming omhoog, en dus van de aande- lea Overvallen, ook als die anderen aangaan, maken sla pende directies wakker en zorgen zo voor betere win sten. Beschermingsconstruc ties kunnen in die redenering ook een manier zijn om een falende directie in het zadel te houden. Maar de Amerikaanse praktijk laat ook de scha duwzijde zien: ondernemin gen die door 'raiders' worden belaagd moeten zich soms diep in de schuld steken en zijn later vaak gedwongen onderdelen te verkopen om weer bij te spijkeren. En als de overval slaagt, wordt de prooi niet zelden met een leuke winst 'uitgepond'. Het belang van de onderneming, laat staan dat van de mensen die er de kost verdienen, is daarbij meestal ver te zoeken. Amerikaanse toestanden wil niemand hier. Maar een gezonde overname zou even min geblokkeerd mogen wor den. Bij het zoeken naar een evenwicht tussen die twee uitersten, zo verwacht een deskundige als mr. J.R. Glasz, zal in de komende jaren meer en meer een beroep op de rechter worden gedaan. In de jaren negentig kan de discus sie misschien worden geslo ten, als vanuit Brussel regels worden gesteld voor de hele Europese gemeenschap. Glasz heeft een aardige re denering: als er een stevig toezicht op fusies komt, ook als één van de partijen onwil lig is, zal het bedrijfsleven minder de neiging hebben zich achter juridische stellin gen te verschuilen. Nu de discussie hierover uitgerekend door de uitgevers is uitgelokt, is sinds de hete zomer van zevenentachtig nog een ander debat gaande: moeten er niet aparte regels komen voor de pers? Met name de belangstelling van de Britse magnaat Maxwell heeft onrust gezaaid in jour nalistiek en politiek. De Nederlandse Vereniging van Journalisten probeert een politiek debat uit te lok ken over maatregelen die de verscheidenheid van de pers temidden van dit geweld zou den kunnen waarborgen. De vakbond van journalisten vindt dat er een degelijke re geling voor persfusiecontrole moet komen. Het initiatief moet dan wel uit de Tweede Kamer komen. Minister Brinkman, die ook al over de pers waakt, zegt wel op te letten maar voelt op dit moment niet voor zo'n rege ling. De NVJ broedt nog op een ander idee. Er bestaat in Ne derland een Bedrijfsfonds voor de Pers, waaruit verlies lijdende kranten en tijd schriften tijdelijk steun kun nen krijgen. Als een uitgever wordt overvallen door een onderne ming die niet past bij het eigen gezicht, zou dat Be drijfsfonds bijvoorbeeld een redactie van kapitaal moeten kunnen voorzien om die aan val af te slaan. Dat Fonds zou dan wel meer geld moeten hebben. Of minister Brinkman dat voor dit doel over heeft, valt te be twijfelen. Het jachtseizoen op veelbelovende ondernemin gen, sommige uitgevers niet uitgezonderd, blijft voorals nog geopend. Drs. H.A. Baars (42) is benoemd tot directie financiën en admi nistratie van de Suiker Unie. Hij treedt op 18 januari volgend jaar in dienst als opvolger van drs. J. Berger, die per 1 april met de VUT gaat De heer Baars is nu nog lid van de directie van Heineken Nederland. KOLLUM/MUIDEN (ANP) - Muiden Chemie hoeft voor eind maart 1988 geen werknemers te ontslaan in de kruitfabriek bij het Friese Kollum, omdat het ministerie van Defensie erin heeft toegestemd enkele munitie-orders vervroegd te laten uit voeren. Wel wil de directie van Muiden Chemie hooguit 20 van de 52 werknemers bij de Friese vestiging tijdelijk overplaatsen naar Muiden. De hoofdvestiging van Muiden Chemie. - fotoanp BREDA - De winst voor belastingen van Bassett Foods PLC, honderd procent moeder van Faam uit Breda, heeft over het eerste half jaar van '87 een hogere winst geboekt De winst nam met 13,8 procent toe van 1,8 naar 2,1 miljoen pond. De Faam heeft volgens het halfjaarbericht een goede periode doorgemaakt met een groeiend aandeel op de markt van sui kerwerken. De verwachting is dat de groei van de Bredase fa briek, die volgend jaar haar 150-jarig bestaan viert, zal door zetten.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1987 | | pagina 7