[ES BOUWMAN BLIKT TERUG OP OPEN HET DORP:
[yen was Nederland weer één'
Zondagmorgen VPRO:
ouders genieten
meer dan de kinderen
Ron's gezinsuitbreiding
I
I Als j e geld wilt verdienenkun j e
Tbeter in waspoeder of doodkisten
lSn handelen"
ZATERDAG 21 NOVEMBER 1987
jetje wat zo gek is? Dat ik het zelf nooit ge-
[iieb. Ik heb daar wel meer dan 23 uur op het
gestaan, voor de camera's, maar wat er
[in het land is gebeurd, wat de mensen voor
herm toen gezien en gevoeld hebben, dat
inooit echt goed kunnen begrijpen."
[ifersdoosje
rijpelijk
Weinig trek
Film klaar
Twee emmers
Anderhalf uur
Oude doos
Tevreden
Liefdadigheid
Wouter van Oorschot, uitgever
DE STEM
kSalet
fes Bouwman terugblikt op die historische televi-
Ctzending, is ze snel weer even enthousiast als toen.
Datering,
i te vullen als het Spaarcertificaat op
in een ander gesteld moet worden:
in ongefrankeerde
an: Verenigde Spaarbank,
bankzaken,
inummer2704,
Utrecht.
verenig^
spaart
s iets geweldig fantas-
ii totaal volksfeest. Dat
üen niet meer ver-
és en iedereen kwam. Oud
«g. Mooi en lelijk. Links
(hts. Geslaagd en mislukt.
Ikwam naar de RAI. Het
n parade van Nederlan-
i hun mooist. Op hun
lÉen sfeer die met niets te
lijken is. Die naderhand
ooit meer zo geweest is.
jeide in die 23 uur tot
rfects. Zonder één inci-
erhand zijn er mensen
die er ingewikkelde
over gezegd hebben.
|r sprake was van massa
een zo. Natuurlijk, het
inde hoek. Maar als je de
van toen ziet..het
Jaiet eng hysterisch..het
iwoon de leukste dag van
waren weer even alle-
i Het hele Nederlandse
s één. We hadden alle-
men één doel voor ogen.
ttorp moest er komen. En
e nog ook."
i klap was al dik 3,5
i daalders waard. Ne-
idwerd gevraagd om een
jage, van een cent tot een
|jan duizend, in een luci-
sje te proppen en dat bij
nier of postkantoor in te
n. Het werd een sensatio-
is. Er werd zo 5.512.821
ten 27 cent opgehaald,
(jk, dat idee van die luci-
sjes, van Geert Elfferich,
[atuurlijk het allermooiste
i de wereld. Zo simpel.
|zo effectief.
staken elkaar aan.
[ek naar buiten en zag dat
mensen een lucifer-
Ie weg brachten. Dan sloot
Itoch aan? Dan wilde je
|niet achterblijven? Dan
je ook een luciferdoosje
er wat geld in en
ft dat naar de kruidenier,
p bracht in ruim een half
sr dan vijf miljoen gul-
p. Dat was een mooie start
letv-uitzending.
[er dan vijf miljoen in lu
sjes. .Kun je trouwens
weel er in vijfentwintig
:randerd is..Nu moetje
luciferdoosjes zoeken.
i heeft nu toch aanste-
|»r het was méér dan een
luciferdoosje dat Neder-
ii vuur en vlam zette.
Juk dat het ook heel be-
Tik was dat dokter Klap-
|z° eerlijk en eenvoudig
I vertellen waarom Het
|er moést komen. Hij kon
'irikkelijk goed ver-
Ij®. Zonder moeilijke
ra Heel begrijpelijk. Dat
Mag zijn als je gezond
fu a's je kinderen gezond
1 dat je dan best wat
iag hebben voor mensen
f'zo gelukkig zijn.
F verhaal sprak toen, met
f ia de Softenon-affaire,
an.
arnaast moet je je realise-
er maar één televisie-
jvas. Dus iedereen keek
batzelfde programma.
ook heel belangrijk, het
wn soort wedstrijd. Zou-
e net halen? Dat enorme
'g Zou Mies het volhou-
D'e 23 uur. Zou het luk-
Was een wedstrijd waar-
ladereen kon meedoen.
Nederland. Je liet elkaar
de steek. Dat gevoel
erg bij de televisie-
fa- Zij in de RAI gaan er-
'°5- Dan blijven wij thuis
5 en- Dan geven wij ook
"ui gaan wij ook naar de
(an Proberen wij ook bij
komen. De mensen
;n gegrepen.
bijna onvoorstelbaar,
even ging waarschijnlijk
die dag, maar er wa-
drijven waar gewoon
1 zat te kijken. Er wa-
«nsen die er een snipper-
°°r hadden opgenomen.
Het is 25 jaar geleden
dat Mies Bouwman, 32
jaar toen, geschiedenis
schreef. Op 26 novem
ber 1962, om 20.30 uur,
begon een televisie
programma dat pas de
volgende dag om 19.45
uur zou aflopen. Open
het Dorp. Een actie
van ruim 23 uur, die
meer dan 23 miljoen
gulden op zou leveren.
Het was een initiatief
van dr. A. Klapwijk,
directeur-geneesheer
van de Johannestich-
ting in Arnhem, maar
de actie kreeg vooral
het gezicht van Mies
Bouwman.
„Ik heb er nooit een
seconde aan getwij
feld. Ik wist absoluut
niet hoe, maar ik wist
zeker dat het zou sla
gen en dat er vol
doende mensen naar
de RAI zouden komen
voor de rechtstreekse
televisie-uitzending.
Dat gebeurde ook. De
telefoons stonden
roodgloeiend en het
zag zwart van de men
sen. Ik hoor het me
nog roepen: „Zorg
voor dranghekken.
Zorg voor dranghek
ken".
Om de hele uitzending uit te
zien.
Nee, ik kan er niets raars of
kritisch over zeggen. Geen ne
gatief woord."
Er deed een keur van artiesten
aan de tv-marathon mee.
Corry Brokken en the Blue
Diamonds. Gré Brouwenstein
en Teddy Scholten. Het Con
certgebouworkest en Johnny
en Rijk. Maar veel bekende Ne
derlanders deden pas mee toen
duidelijk werd dat de actie alle
stoppen deed springen. Aan
vankelijk hadden Wim Kan,
Toon Hermans en Wim Sonne-
veld weinig trek.
„Ja, maar je moet het alle
maal wel in de context van de
tijd zien. De televisie was er
nog niet zo heel erg lang. En de
grote theatermensen waren er
niet dol op.
Ik had toen de opdracht de
grote drie te benaderen. Tja.
Daar kwam dan Mies Bouw
man van de radio. Die wilde
een programma maken. Wie
was ik nou? Wat kon ik nou? Ik
was ene Mies Bouwman die
kwam vragen of de heren gra
tis wilden optreden. Hermans,
Kan en Sonneveld. Dat waren
toen al grote namen, hoor.
Mensen die voor alles en nog
wat werden gevraagd. Ik be
grijp wel dat ze niet overliepen
van enthousiasme. Want laten
we eerlijk zijn, in het begin za
gen veel mensen het niet zitten.
Een televisie-uitzending van 23
uur? Zelfs toe we, na maanden
van voorbereiding, aan de uit
zending begonnen, wist nie
mand, helemaal niemand, wat
het zou worden.
Ook bij de AVRO hielden ze er
rekening mee dat we het niet
zouden redden. Er lag een
speelfilm klaar voor het geval
het geen succes zou worden.
Maar achteraf hebben ze al
lemaal meegedaan. Wim Son
neveld kon niet naar de RAI
komen. Die zat in het zuiden
van het land. In Heerlen, ja.
Daar hebben we toen een scha
keling mee gemaakt. Hij heeft
toen nog twee liedjes gezongen.
En Toon Hermans. Die wilde
eerst ook niet. Maar die heeft 's
De tv-actie 'Open het dorp', 26 november 1962.
Mies Bouwman overlegt met regisseur Theo Ordeman.
- foto geh dijkstra
Mies Bouwman: Mensen gingen met hun loonzakje direct naar de RAI. - foto archief de stem
liana. 'Van koninklijke familie,
vol bewondering voor uw actie,
gift voor het Dorp is onderweg.'
En ook nog een leeg loonzak
je. .moet je je voorstellen..er
waren mensen die hun loon
zakje kregen, direct naar de
RAI reden en hun hele loon in
leverden. Zo ging het. Dat soort
dingen. Het schiet me weer al
lemaal te binnen.
Er was een meisje, Ria Bou-
ma, dat haar bruidsjurk gaf,
nou niet de jurk, maar het geld
daarvoor. Later kreeg ze zes
nieuwe trouwjurken aangebo
den. Er was een jongen die zijn
konijn gaf. Er werden een
paard gegeven. Een kalkoen.
Een varken. En schilderijen.
Klokken. Spaarpotten. Op een
gegeven moment werd er een
hele boot de RAI binnenge-
sjouwd. Al die giften in natura
zouden op een speciale veiling
worden verkocht voor Het
Dorp.
Wat de mensen allemaal niet
kwamen brengen..het was
een bonte stoet waar geen eind
aan kwam. Dan stond daar op
eens Leo Horn die alle voetbal
len die hij bij internationale
wedstrijden had gekregen,
schonk. Daarna kwam er een
Zeeuwse vrouw met twee em
mers vol geld. Dan weer
Johnny Jordaan die zijn ring
gaf. Daarna Miss World met
duizend gulden. Willy Alberti
met een gouden plaat. De
zwemster Rie Mastenbroek gaf
haar Olympische mdaille. Het
bleef maar doorgaan.
Zelfs na de uitzending. Der
steun voor Het Dorp ging door.
En de steun voor mevrouw
Bouwman die toen opeens 'ons
aller Mies' was.
„Direct na de uitzending gin
gen we, voordat we naar huis
zouden gaan, nog even een
kopje koffie drinken. Op weg
naar het restaurant viel me al
op dat iedereen me anders aan
keek als vroeger. En toen ik
daar in dat restaurant zat,
stonden er, ik herinner me het
nog goed, opeens honderden
mensen voor de ramen. Te kij
ken. En te roepen. 'Mies. Mies.
Mies.
Ik kreeg het daar goed be
nauwd van, hoor. We zijn toen
via de achteruitgang naar bui
ten gegaan. En toen we thuis, in
Blaricum, aankwamen ge
beurde het wéér. Er was ge
woon geen doorkomen aan.
Voor onze deur stond de Blari-
cumse fanfare en honderden
mensen. Ik heb toen gezegd:
'lieve mensen, hartelijk dank,
maar nu willen we gaan sla
pen.'
Toen hebben ze een bord
voor onze deur gezet.
'Sssttt..Mies slaapt'
voel. Het was gelukt. Het geld
was binnen. Voor mij was het
afgelopen. Nu moesten anderen
aan de slag. De architect stond
klaar. De bouw kon van start.
Voor mij was het geslaagd en
klaar. Over tot de orde van de
dag. Zo zit ik nou eenmaal in
elkaar.
Maar toen begon het alle
maal pas. Ze kwamen hier aan
de deur geld afgeven. Kwam er
iemand aan die je honderd gul
den in je hand duwde, 'Alsje
blieft Mies, voor het Dorp', en
weer weg ging. Anderen deiden
het gewoon in de brievenbus.
We hadden een ouderwetse
soepterrine. En daar hebben we
het geld ingegooid. Tot een
chauffeur van de AVRO het op
kwam halen.
De acties in het land bléven
doorgaan. Tot de slotuitzending
in februari. Maar wij deden
niets meer. De opzet was dat
we na de televisie-uitzending
nog een loterij zouden doen.
Iedere dag op de radio. Maar
dat hebben we niet gedaan,
omdat de actie al meer dan ge
slaagd was."
Dan het doel zelf. Aanvanke
lijk was Mies Bouwman een
beetje sceptisch over de opzet
van Het Dorp.
„Ja. Ik had mijn twijfels of je
mensen zo bij elkaar moest
stoppen. In één apart dorp.
Maar dokter Klapwijk heeft
me over de streep gekregen. Hij
stelde me voor aan een zwaar
gehandicapt meisje dat nog bij
haar ouders woonde. Wat zou
er gebeuren als haar ouders,
die al op leeftijd waren, zouden
overlijden en niet meer voor
haar zouden kunnen zorgen?
Dan zou ze naar een inrichting
moeten. Dat vond ik zo verve
lend. Zwaar gehandicapten
hebben, net als ieder ander
mens, recht op geluk. En wat is
de basis van geluk? Een plekje
voor jezelf. Een thuis. Als je bij
je ouders woont of de mogelijk
heden hebt om zelfstandig te
wonen, is dat prachtig. Maar
als dat niet kan, moet je dan
naar een verpleeghuis? Nee,
maar voor de zwaarst gehandi
capten was er toen, 25 jaar ge
leden, gewoon geen alternatief.
Daarom moest Het Dorp er ko
men."
nachts gebeld en is toch geko
men. Hij heeft toen voor het
eerst, van papier, 'Sien laat 's
zien' gezongen.
Wim Kan had ik de avond
daarvoor al overgehaald. Die
zou, via de telefoon, een ton
binnen halen. Dat was al afge
sproken met Albert Heyn, Sid
ney van den Bergh, Niemeyer
en Dreesmann. Die beloofden
ieder 25.000 gulden."
Mies Bouwman hoeft de her
inneringen niet van heel diep
op te halen Ze heeft de afgelo
pen dag zitten kijken naar de
historische opnames uit 1962.
Want Theo Ordeman, de regis
seur van toen, is bezig een jubi
leum-programma samen te
stellen.
„Er zijn jammer genoeg niet
zoveel levende beelden meer
over. Van die ruim 23 uur zijn
er maar anderhalf uur be
waard. In die tijd was er name
lijk nog niet zoiets als video. Er
was geen ampex. Je had tele-
recording. Dat was film. En het
kostte een vermogen om een te
levisie-uitzending met tele-re-
cording op te nemen. Pas het
laatste anderhalf uur heeft
iemand in de gaten gehad dat
er toch wel iets bijzonders aan
de hand was en is de uitzending
opgenomen. Dat zijn die beel
den die je iedere keer weer ziet.
Je weet wel, dat shot waar je
mij ziet huilen. Nou ja, huilen,
ik stond niet te snikken, het
was meer vermoeidheid, maar
goed, voor veel mensen is dat
hét shot van de actie, een hui
lende Mies, die roept dat het de
fijnste dag en nacht van haar
leven is.
Die beelden kun je alleen
snappen als je weet wat er de
23 uur daarvoor gebeurd is. Dat
is ook zo met het geluid. Mijn
stem is die laatste anderhalf
uur van een totaal ander ni
veau dan normaal. Na twee da
gen praten kon ik bijna niks
meer zeggen. Dat is heel nor
maal. Maar nu, 25 jaar later,
moet je dat er allemaal wel bij
vertellen als je terugblikt.
Dat is heel lastig voor Theo
Ordeman. Hij heeft alleen die
laatste anderhalf uur, wat
filmjournaaltjes en foto's. Ver
der moet hij het doen met de
herinneringen van mensen die
er bij geweest zijn."
Zelf kon Mies Bouwman wei
nig helpen met beelden en an
dere souveniers.
„Ik bewaar dat soort dingen
niet netjes. Ik gooi het in een
oude doos of in een la, en denk
dan: 'Er komt vast nog wel eens
tijd dat ik het ga ordenen'.
Een tijdje geleden vroegen ze
of ik geen oude dingen had over
de televisie-uitzending van
toen. Ik zei: 'Nee, helemaal
niks.' Maar toen zei mijn man
dat we nog wel wat in een la
hadden liggen. Nou, daar ben
ik toen in gaan neuzen.
En inderdaad. Ik vond een
stapel buitenlandse kranten die
het succes van de actie alle
maal op de voorpagina hadden.
Een telegram van koningin Ju-
Toen ik de volgende dag uit bed
kwam, had ik een tevreden ge-
Een andere vraag was of je
zoiets met een charitatieve
show moet doen. Als gehandi
capten ergens recht op hebben
moet dat ook via de overheid,
met belastinggeld, gegeven
worden. Niet met liefdadigheid.
„Precies. Dat dacht ik toen
ook. Het is ook waar. Maar als
het geld er nou niet is? En er
moet toch iets noodzakelijks
gebeuren? Dan moet dat geld
er op een andere manier ko
men. Daarom moest deze actie
worden gehouden. Als er twee
of drie miljoen zou binnenko
men, dan zou Den Haag de rest
bijpassen."
Maar Mies Bouwman vindt
niet dat zoiets normaal zou
moeten zijn. De zorg voor ge
handicapten mag niet afhanke
lijk zijn van liefdadigheid.
„Het is een eenmalig gebeu
ren geweest. Zo'n actie mag
voor Den Haag geen vrijbrief
zijn om minder subsidie aan
gehandicapten te verschaffen,
omdat de mensen het geld in
geval van nood toch wel bijeen
brengen. Dat mag absouut niet.
Zou zo'n actie nog een keer
kunnen?
„Niet precies zo. Open het
Dorp kan geen tweede keer. Er
zijn daarna verschillende ac
ties geweest, maar het is alle
maal overgelijkbaar. Misschien
leek het een béétje op Live Aid.
Voor Afrika. Dat was niet ty
pisch Nederlands, maar het
was wel een spontane actie
voor een doel waar iedereen
achter kon staan en waar heel
veel artiesten gratis aan mee
deden. Dat was óók zo'n actie
waarin de beste dingen van de
mens naar boven komen.
Maar 'Open het Dorp' had
méér. Ik heb het over de koorts.
De pret. Het saamhorigheids
gevoel. Af en toe hebben de
mensen er behoefte aan om
zich zich samen voor een goed
doel in te zetten. Je moet het
niet elke maand doen. Dat
werkt totaal niet. Maar af en
toe zoeken mensen die saamho
righeid."
Zou dat in de samenleving
van vandaag ook nog lukken?
„Oh zeker. Als het doel
deugt. Als het oprecht is. Als
het noodzakelijk is. Zeker. Dan
kan het best.
'Gun jezelf dat fijne gevoel' zegt het TROS-deuntje en
daarom zaten we dus dinsdagavond, zoals Ellen Brusse dat
zei, 'allemaal pontificaal klaar'. Voor de Honeymoon Quiz
van ('hartelijk goedenavond') Ron Brandsteder, van wie on
ophoudelijk wordt gezegd dat hij zo verschrikkelijk sympa
thiek is. Hij is zo sympathiek dat hij zelfs apparaten van
zijn eigen vader weggeeft. Hi] is lid van het Story Promi
nenten Elftal en de grote vriend van alle Jantjes Beton van
Nederland.
In de Honeymoon Quiz geven pasgetrouwde mannen en
vrouwen hun intiemste geheimen en hun meest romanti
sche gedachten prijs. Zondagavond maakten De Bie en Van
Kooten zich nog ongerust over de aanslagen op onze priva
cy. Maar de heren zijn dit seizoen te mat en te voorspelbaar
om de golven van persoonlijke onthullingen nog te kunnen
keren.
Nederland is helemaal niet bang om voor de televisie met de
billen bloot te gaan. De echtparen verdrongen zich om in de
show van Ron Beton te komen. Ja, sommigen gingen naar
het stadhuis om in aanmerking te komen. Jonge vrouwen
hullen zich in het huwelijkswit met sluier en accepteren
glimlachend het risico dat ze met huwelijksbootje en al
langzaam wegzinken in het vijvertje in Joop van den Endes
veilinghal.
Wat zijn we nu dinsdagavond tussen de spelletjes door te
weten gekomen over de zieleroerselen en maatschappelijke
opvattingen van onze trouwlustige jongelingen? „De sfeer
die het geheel ademt is heel traditioneel", zei Brandsteder in
een interview en dat is nog heel vriendelijk gezegd. Samen
wonen vinden ze behelpen, de trouwdag is de mooiste dag
van het leven en de naaste familieleden dansen nog enthou
siaster mee dan het paar zelf.
Zeer geïnteresseerd bleek Ron in eventuele gezinsuitbrei
ding bij de kandidaten, maar die gaven daar geen duidelijk
antwoord op. Ron is voor veel kinderen, dat is duidelijk, ook
al moet hij ze opzoeken bij de VARA. „Viel je als een deur
op 'm?", was ook een van zijn vragen. Heb je 'm ontmoet op
een romantische tango-avond? Nee, in de kroeg. De onthul
lingen vielen niet mee.
De mannelijke kandidaten kregen de vraag: „Wat doetje
vrouw het laatst voor ze gaat slapen?" Dat zijn toch vragen
die diep in je privé-bestaan hakken. Dat Brandsteder door
dringt in de slaapkamer van Rudi Carrell is tot daar aan
toe, maar dat hij een blik eist in uw persoonlijke slaapdo-
mein.De mannen antwoorden volledig onschuldig: „Tan
den poetsen". De dames kwamen zelf met een iets andere
verklaring, 'wekker zetten', 'make-up afhalen', 'nachtzoen
geven', maar hun onschuld was even aandoenlijk
De drie favoriete vrouwen van de man. De overbuurvrouw,
Brenda Steunbeer en de vrouw van een collega? Nee hoor.
Pierre uit Helmond zei netjes: „Mijn vrouw Annette, mijn
moeder en haar moeder". Daar ga je met je romantische
onthullingen. Zijn Nederlanders inderdaad zo traditioneel,
zo keurig en zo saai dat ze elkaar allemaal 'moppie' noe-
men?
Ron's Honeymoon Quiz heeft een geheide formule voor het
hele gezin, ook al is het jonggehuwden-idee afkomstig uit de
'Wie-kent-kwis' die ooit door Peter Knegjens werd gepre
senteerd en doet de wankele bruidstaart denken aan de spi
raal van de Sterrenshow van Willem Ruis. En dat pesoneel
van Martinair heb ik ook vaker gezien. Gun jezelf dat fijne
gevoel en vergeet de gezinsuitbreiding niet.
Hoe het echt toegaat in de.slaapkamers van Nederland ko
men we later wel eens te weten in de Echtscheidings Show,
die vast wel eens door de IKON wordt uitgezonden.
Door Jan Koesen
HILVERSUM - Ook gekeken, als groot mens, liggend in
bed naar VPRO's zondagochtend kindertelevisie? Ook ge
noten, ook gezucht, ook gedacht: wat mooi? Of: Moet dat
nou? En: Gadverdamme!
Voor wie het niet weet, of nooit
gekeken heeft, het volgende:
Sedert een maandje of ander
half brengt de VPRO op zon
dagochtend tussen 9 en 11 urn-
op Nederland 1 haar 'Jeugd
programma'. Dat zijn series,
waarvan er enkele ondertussen
afgelopen zijn, voor de jong-
sten, maar ook voor de oudere
jeugd.
Voor de VPRO geen smurfen
en H-mannen, geen Disney en
geen hapklaar Amerika. „Wij
zullen de strijd niet schuwen,"
roept Burnmey Bos van de
VPRO olijk uit en die strijdlust
heeft hij bewezen. Het Jeugd
programma heeft formidabele
onderwerpen.
Het zondagochtendpro
gramma begint met drie dikke
dames die onderuit gezakt op
een sofa thee lurken en gebak
vreten. Een manspersoon duikt
aan het begin en einde achter
de dames op. Dan verschijnen
de eerste programma's. Enkele
series zijn inmiddels al afge
werkt, zoals het verhaal van
'De Kikker en de Pad' en 'Een
Hele Schep Geld'.
De Belgische 'Pipa en haar
Papa' gaat over een kleuter die
een olifant mee naar huis
neemt waar Pa en Ma aanvan
kelijk van in onmin geraken.
Uit het kerkhof van de TV-ge-
schiedenis is 'Batman' opge
graven.
'Buurman Buurman' zijn
ook van vroeger, maar deze
twee Tsjechische tekenheertjes
zijn zo charmant dat ze nog
steeds te verdragen zijn. De
'Achterwerken' respectievelijk
'In en Uit de Kast' zijn ijzer-
sterk en ook de goedbedoelen
de, maar onhandige 'Mevrouw
ten Kate', een innemend trutje,
is best het bekijken waard. Zo
zijn of komen er nog enkele se
ries die van goede smaak en
begrip voor jeugdige kijkers
getuigen en waar ook een vol
wassene genoegen aan beleeft.
Dan kan de VPRO het niet
laten. 'Rembo Rembo' ver
schijnen, de opvolgers van de
zonderlinge konijnen 'Theo
Thea'. 'Rembo Rembo' is nu
zo programma waarbij de ma
kers alleen aan zichzelf ge
dacht hebben. Voor mij is het
een serie die ik het liefste met
de bazooka van het scherm zou
willen schieten. Platvoers, de
sfeer van poep en stront, de
VPRO op zijn aller-elitairst
Veel geestiger is 'Dr. Kran-
kenstein' waarin een kunst
mens in elkaar geklooid wordt
en er met organen gehaspeld
wordt. Ik kan me wel voorstel
len dat menig pedagogisch
voorhoofd fronst bij het aan- 1
schouwen van dit weinig sub
tiel werkje. Het gaat van met
dik hout zaagt men botten,
maar wij, volwassenen, zijn
toch ook heel gelukkig geweest
met Dracula en zijn broertjes
en misschien leer je op die ma
nier het verschil tussen een
aorta en een twaalfvingerige
darm
In 'Spektakel' levert de
VPRO weer slag om de kij-
kersgunst over de ruggen van
de kinderen met een vette
knipoog naar de ouderea Ne
gen drama'tjes, waarover je in
een goedmoedige bui wel eens
glimlachen kaa Dit hele circus
draait nu een poos en de vraag
aan Burny Bos luidt: hoe zijn
de reacties?
Welnu, de ouders staan door
gaans veel positiever tegenover
de jeugdfilosofie van de VPRO
dan him kinderen, voor wie het
toch in eerste instantie opgezet
is. Kinderen zien niets trendy's
of intellectueels in de poep-
broeken van R&R, maar geven
zich daarentegen van harte
over aan simpele dierenseries,
de Deense jeugdthriller 'Een
Hele Schep Geld' en ook aan
'Mevrouw Ten Kate'. Op het
verzoek van de VPRO een te
kening van een huisdier in te
zenden, zijn 30.000 reacties ge
komen. Van zo'n respons zou
een A-omroep zijn vingers af
bijten.
Burny Bos: „De bizarre
Rembo Rembo werden aan
vankelijk zeer negatief beoor
deeld en beginnen nu langza
merhand ontdekt te wordea
De waardering daarvan van
ouderen is al behoorlijk hoog,
de kinderen vinden er veel
minder aan. Krankenstein,
daar moesten ze ook aan wen
nen en van onze documentaire
over kinderen in Zuid Afrika
bleef 10 procent van de kinde
ren kij ken en dat is heel veel".
f
