Geen nodeloos gebonk meer' Kunstprogramma's op tv: een nieuwe poging JEF NAAUKENS NA DE VEULPOEPERS OPNIEUW BEGONNEN: door di Ja, het valt niet mee TUSSEN 'ATLANTIS' EN 'DE KUNST LIGT OP STRAAT' ZATERDAG IEMBER 1987 Michail >rbatsjov [>rst was er de RK Veulpoepers Dat linkse en vooral muzi- ja'le collectief bleek het ver- fekpunt voor tal van andere Idernemingen. Het kinder- fceater Pielekepoep en de druk- ferij Polypoepka werden opge- ttom de linkse boodschap uit [dragen. De Veulpoepers gin- bn ter ziele en heel even was er Et anagram Vloepsuper. Vervolgens ontstond er een heus actie-orkest: De Fanfare van de Eeuwigdurende Bij stand. Dat gezelschap was daar waar links of stakend Neder land de barricades beklom. De oude Noorderlicht-bioscoop in Tilburg werd omgebouwd tot een heuse poptempel en sinds dien heeft het zuiden in de vorm van Noorderligt een popcon certzaal van niveau. Toen kwam er ook nog eens de groep MM Wops (Making Music While Other People Sleep) en voor an dere muzikale ondernemingen werd opname-studio Chateau Studio's aangekocht. Dit jaar was er met carnaval ook nog even de veel omstreden carnavalshit 'Heilige Adonis (Verlos ons van Simonis)' van de Heilige Boontjes. De laatste stap in deze immer uitdijende reeks heet Zjef Naaijkens en de Wekkers. Centrale figuur in dit alles is Zjef Naaijkens. Hij is een Tilburgs muzikant die al tien j aar gelooft dat j e j e linkse idealen heel goed via muziek en aanverwante zaken kunt uit dragen. Rafte"1 de ZATERDAG 14 NOVEMBER 1987 „De kerk, met name de rooms- katholieke, dat is kou, dat is [vrieskou, dat is ellende" Huub Oosterhuls, dichter en theoloog DE STEM' - FOTOTASS rest van de wereld ver- el van die van zijn voor- teuropese Soyjet-satellie- eel erg duidelijk. De vrij- f van die volkeren, en de beurtenissen waartoe die geleid, worden afgedaan passage: cialistische landen maak- :es door in hun ontwikke- bijvoorbeeld het geval in ■956, in Tsjechoslowakije ■Polen in 1956. Elke van izijn eigen specifieke ken- Bden op verschillende wa lkt. Maar het is een feit i van de socialistische na- teer naar de oude orde t je met tanks al niet kunt ute militaire en politieke jjde Sovjetunie van onge- i Europa waagt Gorbats- ben van een Europa als phe eenheid, verenigd enschappelijke erfgoed hce en de verlichting, van sche en maatschappelijke t de negentiende en twin- van de verlichting, is dat frijheid, gelijkheid, broe- iocratie, onafhankelijke ilitiek pluralisme, kortom rechten en vrijheden die je Sovjetunie, en later in landen' systematisch en leep zijn geholpen? jorbatsjov een wel erg Dergelijke snurkende et afbreuk aan de op- Jij in het eerste deel van on spreidt. 'nieuwe visie op mijn lid' (De titel verwijst ove- h gelijknamig boek van l>v) is maar voor de helft Ivjetunie is het beleid dui- lling gezet, maar naar de :t oude wijn in oude zak- itt'uwe visie mijn land wereld itsjov: 'Perestrojka, een mijn land en de wereld'- tectrum Utrecht. Prijs G1 jprWim van Leest J Naaijkens verrastte een |e geleden met de elpee Lioniemodel'. Zjef, zoon Ede Brabantse schrijver Jan Jaijkens, kwam met die Ne- Kandstalige elpee op een mo- |ntdat er nauwelijks nog in- >sse is in Nederlandstalige imuziek. Was 'Harmoniemodel' een jaar of vijf geleden uitgekomen, dan had de plaat kunnen delen in de nederpop-hysterie. Nu is het een plaat die het tij tegen lijkt te hebben. Waarom maakfiemand die kan weten hoe het er met de Nederlandstalige muziek in ons land voor staat, toch een elpee? [Naaijkens: „Die plaat is j van een uitnodiging. I in de Chateau Studio's po's gemaakt van nummers i we een uitgever wilden fcbieden voor andere arties- Toen die man de demo's »rd had, had hij meteen igstelling, maar hij zei "je let het zelf doen'. Misschien |het klimaat er niet naar om i met Nederlandse popmu- k te komen, maar juist om- "it het zo is, is een Nederlandse lat die dan toch uitkomt per iets bijzonders". Moeten we 'Harmonie model' zien als de start van een nieuwe carrière? pet is wel de bedoeling om op an treden naar aanleiding die plaat. Voor mij heeft |t meteen te maken met een Tière, want als ik iets doe Jet muziek dan moet het op i bepaalde manier bijdragen mijn broodwinning. Ik ijg geen toestemming van de tkerende instanties om met Nd van uitkering muziek Imaken. Ze zeggen daar: 'Als 1 muziek maakt dan ben je fct werkloos, dan ben je muzi- in'en krijg je dus geen uitke- fe1. Terwijl die mensen toch Men moeten snappen, dat je p eens muziek staat te ma- i zonder dat het je meteen i oplevert Met de akoesti- pe groep MM Wops is het zo fer 's zomers met zes mensen 1 kunnen leven. Het is een |hte zomerband die het goed jd op straat of op openlucht- wals. 's Winters valt er op manier weinig te spelen, f' was voor ons wel welkom 's winters eens met een sche band met liedjes te fan werken. Daar is die elpee "Mn mooie aanleiding voor". Heb j e enig idee wat voor soort publiek er op de muziek van 'Harmonie- model' af moet komen? Jok al ben je in feite 10 j aar in 'muziek bezig, je moet toch pr helemaal vooraan begin- r De mensen zullen mis- rj® wten dat ik vroeger bij •veulpoepers zat, maar met f aanbeveling kun je niet fiven zwaaien. Je moet je re publiek aan gaan trek- E ;0l6ens mij is er wat dat f wn flinke markt, want i1is heel weinig te doen voor fnsen van mijn leeftijd (Zjef [voor in de dertig, wvl). Die fasen hebben nu toch weer fel V om erëens naar toe te r ze zullen niet meer naar P'jongerencetrum gaan, daar Ui ze te oud voor. Het pro- P® is wellicht dat er nog irmP waar ze zich iZ® verzamelen. Ik denk lm! 'l? dat er in reper- °°k zitten die "Beren aanspreken". Hoe groot is jouw drang m tiet dit keer echt te gaan maken? IVer n ^ar "iet alles voor h (in ik laconiek up de eerste plaats is het am? inVa3n carrière met felatipf f skowtJizz uitermate aar rbti? het maken, feer aft 050 3aar later al Fan nk! °penziin- Ik ben niet at te gaan om maar te kunnen zingen. Zo'n drang heb ik niet meer. Als je in Neder land een band wilt beginnen met als uitgangspunt een pro fessionele aanpak, dan moet je een plaat hebben die gedraaid wordt. Anders moet je tegen betaling van de reiskosten met een krakkemikkige installatie er gens in een kroeg gaan staan. Een professionele band is ge woon een bedrijf met een man of 10, 12 in dienst. Die mensen moeten betaald worden. Dat is niet haalbaar als je geen steun hebt via radio of tv. De pro- duktiekosten van zo'n band zijn hoog. Maar zet me op dit moment maar neer in een zaal, dan komen er misschien 20 mensen op af. Dat is absoluut niet haalbaar. Ik zou me even tueel op grond van mijn naam nog kunnen verkopen, maar dat is ook snel voorbij. Je moet bekendheid hebben. Het circuit heeft budgetproblemen en denkt goed na voor het iets in huishaalt". Een manier om snel suc ces te bereiken is een singlehit. „De eerste single is al uit ge weest en als ik het goed begre pen hebt is-ie al geflopt ook. Ik vond het toch niet het beste nummer. Een elpee is afhanke lijk van een single en de single is weer afhankelijk van een vi deoclip, maar als ik over een clip begin bij mijn uitgever, dan beginnen ze daar keihard te lachen. Een videoclip van een nummer kost 10 keer zo duur als de hele elpee. En bo vendien, wie zou er zo'n video clip draaien. Ik heb het idee dat singles uitbrengen voor de pla tenmaatschappij een soort van loterij is. Zo van: hop een lot, doet het niet, nou hup dan weer een lot. Als er een plaatje eens ergens opgepikt wordt dan gaan ze er aan werken. Het moet spontaan iets doen, voor de rest wordt er weinig aan ge trokken". Zjef Naaijkens heeft zich al die jaren bezig gehou den met geëngageerde muziek. De teksten bij de Veulpoepers waren vaak maatschappijkritisch en met de Fanfare was hij aanwezig bij tal van ma nifestaties. Op 'Harmo niemodel' is er ook de no dige kritiek in de tek sten, maar het is toch stukken milder. Is Ne derland nog wel de rijke voedingsbodem van wel eer? „Kijk als je zo'n figuur hebt als Van Agt aan het bewind hebt, dan is het heerlijk om daar liedjes over te schrijven en er tegenaan te schoppen. Iemand als Lubbers is veel minder in spirerend, alleen al om te rij men is het al een stuk moeilij ker. Op het moment dat er er gens een hele duidelijke re pressie plaats vindt, gaat dat automatisch inspirerend wer ken, die repressie is nu niet zo duidelijk". Geloof je dat je met mu ziek iets kunt verande ren? „Ja, al is het alleen maar bij mezelf. Zolang ik mijn eigen zin kan blijven doen, dan heb ik al een hoop veranderd met muziek, want de meeste men sen kunnen hun eigen zin niet doen. Die zijn vaak afhankelijk van wat hun opgedragen wordt. Of muziek de maat schappij verandert? Ik denk dat je mét muziek een betere maatschappij kunt maken dan zónder muziek. Sommige din gen in onze samenleving heb ben geen direct aanwijsbaar nut. Kunst is zoiets. Een schil derij daar kun je naar kijken, als je er niet naar kijkt dan zie je het niet. Muziek daar kun je naar luisteren, als je er niet naar luistert dan hoor je het niet". Heeft de muziek jou ver anderd? „Ik hoor van sommigen mensen Zjef Naaijkens: „Ik zie het allemaal niet zo hopeloos in". dat ik milder ben geworden, niet zo recalcitrant mee". Is dat ook zo? „Ja, ik denk het wel. Er blijven natuurlijk massa's zaken die niet door de beugel kunnen en waar ik het nooit mee eens zal zijn. Maar naar mate je ouder wordt, ga je snappen dat je het toch allemaal niet in één keer te veranderen is en dat je soms een omweg moet maken om bij een bepaald doel te komen. Je leert dat je soms even van het rechte pad moet afwijken, om dat je anders tegen een muur aan loopt. Je kunt met je kop tegen die muur blijven bonken, maar je kunt ook proberen hem te omzeilen. Als je voor je zelf in de gaten hebt dat je alleen maar om die muur heen hoeft en dan weer terug dat pad op kunt, dan moet je niet laten verleiden tot nodeloos gebonk". Een tijdje geleden werd Zjef Naaijkens in het M>6 Journaal ineens opge voerd als Nederwiet- deskundige. Hij mocht zijn zegje doen over een actie van de politie in Leusden, waarbij tien tallen wiet-planten in beslag werden genomen. Is Zjef Naaijkens die deskundige? „Ze moesten voor dat journaal een beetje een kleurrijk iemand hebben, maar het moest ook weer geen supersto ned figuur zijn. Het moest iemand zijn die een beetje kon relativeren. De NOS kwam 's - FOTO STICHTING BRUWERK morgens vroeg om tien uur fil men. Ik had eerst geblowd en toen kwam dat interview". Heeft het blowen invloed op je liedjes? „Ik schrijf wel eens onder in vloed. Ik heb eens een tijdje co lumns geschreven voor het Groningse universiteitsblad en moest ik elke week een stukje inleveren. Een keer heb ik toen met de hand precies het aantal woorden geschreven dat ik no dig had. 'ik moet niet zoveel blowen', schreef ik een keer of tweehonderd. Dat hebben ze zo afgedrukt". Kun jij zonder muziek? „Als zonder muziek leven een compleet andere wereld in houdt, werken op een kantoor of zo, nee dan zou ik dat niet kunnen. Zie je mij als gewoon, normaal, net, ordentelijk mens? ik denk niet dat ze me willen hebben. Die baan in de maatschappij zou dan verrekte goed betaald moeten worden, zodat er iets tegenover staat. Geloof je dat er dingen kunnen veranderen in Nederland? „Ik zie het allemaal niet zo ho peloos in. Er zijn in Nederland een heleboel dingen kut gere geld, anderzijds zie je toch ook dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn, dus waarom zou zo'n wondertje niet in je eigen omgeving gebeuren? Succes zou zo'n wondertje kunnen zijn. Als je ziet dat de meest gekke dingen gesubsideerd kunnen worden en dan vooral bij mensen die de advocaat kunnen betalen om de subsi dieregelingen bij te houden, waarom zou zoiets niet komen voor muzikanten?" Zou sponsoring iets zijn? „Ik dat dat sponsoren een heil loze weg is, ten zij de denkbeel den over sponsoring gaan ver anderen. Over het algemeen wordt er te veel van uit een be paald belang gesponsord. Je raakt toch vrij snel gecompro mitteerd als artiest. Misschien is dat ook al wel het geval bij subsidies, want met subsidies kun je toch altijd invloed uitoe fenen door te dreigen die subd- sidie in te trekken. Ik persoon lijk word er niet goed van de 'Barclay Jazzmeeting' en dat soort zaken, Coca Cola die het Goede Doel sponsort, dat spreekt mij absoluut niet aan. ik weet niet of er een sponso ring te ontwikkelen is, waar dat soort beperkingen minder aan de orde zijn. En het gaat altijd om peanuts, als ze nou echt eens met een tiet met geld afkwamen. „Hebt u iemand ooit zo gracieus van de trap zien komen?", vroeg Willem Duys maandagavond, nadat hij zich via de trapleuning naar beneden had laten glijden naar de tafel met zijn goudvissen. Wat een grandioze come-back van de man die in de jaren '60 en '70 de Nederlandse tv beheerste met zijn 'Voor de vuist weg'! Langs de leuning, wat een geweldig idee. En dat voor een man van zijn leeftijd. „In deze boze wereld met al die ellende houden wij het licht en vrolijk", zei Duys, die er prat op gaat dat hij zich niet hoeft voor te bereiden op de gasten in zijn programma. Eerst kwamen er twee mannen die van ski's een stoeltje voor wintersporters konden maken. Van het gepruts kregen we gelukkig niet veel te zien, want Willem Duys hield zijn microfoon ervoor om te vragen 'U bent tandarts?' en als antwoord te registreren 'Ja, ik ben tandarts'. Eindelijk mocht Duys gaan zitten in het stoeltje van 99 gulden. „Maar dat is zalig, dat is overheerlijk. Maar ik mis iets", zei hij en direct kwam van boven een lading sneeuw. Zo op zijn kop! Kijk, zo maak je tv. Daar kunnen die jongere presentatoren iets van leren. Ach, er is in Nederland na Mies niet veel bijgekomen, constateerde Duys onlangs somber. Er was veel jong talent. Dat was altijd de kracht van Duys, het presenteren van opkomende talenten. Ik heb Deutekom, Martine Bijl en Lee Towers ook ontdekt, zegt hij vaak. Eerst kwam er een vibrafonist. „Wat Frits op de vibrafoon doet grenst aan het ongelooflijke. Ik haal alle superlatieven uit de volheid van mijn hart". Daarna kwamen een soort Jacobse en Van Es, een ontdekker van talenten ('U weet, ik heb een automobielbedrijf in den Haag') en de zanger Stanley Bovett. De ontdekker had zijn jongen onderworpen aan een zware training. Anderhalf jaar Engeland 'voor z'n uitspraak', zangles en veel sporten 'om zijn lucht en conditie in perfecte staat te houden'. Vertel Duys wat: „Ja, dames en heren, goede borstspieren zijn heel belangrijk". Willems 'enige ernstige onderwerp' was de terugkeer van Ton van Duinhoven als suppoost Krooswijk, die 15 jaar geleden leuk was en nu commentaar gaf op 'dat bommetje'. Daarna gingen we snel over naar 'het derde vocale talent': Nathalie, een meisje van 'zeventien en een halve lentes' met de stem van Karen van de Carpenters. „Je zingt een potpourri?" Nee, ze zong een medley, want van het woord potpourri had ze nog nooit gehoord. „Leuk, hè. Ja, het valt niet mee", zei Duys nadat ze onvast bezig was geweest. „Misschien komt er een dag dat zij een nieuwe ster is aan het stralende firmament van het Nederlandse amusement". Duys voelde de oude vorm terugkomen. Zie je wel, hij kon het nog met gemak! „Mensen vragen wel eens: hoe kom je altijd aan die onderwerpen? Ach, er zijn zoveel leuke mensen op de wereld. Laatst zat ik in het vliegtuig van Nice naar Amsterdam. Op een gegeven moment moest ik een plasje doen en ging ik naar de achterkant van het toestel Op dat moment ontmoette hij een Nederlandse dame, die zich vreemd aankleedde en optutte. „Ik zei tegen haar: Maandag 9 november in Hotel Oranje in Noordwijk! En hier is ze: Corinne van Dam". Hij beschreef de kleuren van haar make-up, want toen Duys begon hadden we alemaal nog zwart-wit-tv. Van een interview was eigenlijk geen sprake. „Hoe lang doet u het al? Dat opmaken, bedoel ik?" Waar werkt deze opvallende vrouw? „In de bouw, in de afwerking", zei ze. „Nu breken al mijn klompen", zuchtte Duys, die vergat te vragen wat ze bedoelde. Hij was gewoon onder de indruk. „U hebt een lekkere lage, ietwat gevoileerde stem. Kunt u iets voor ons zingen?" Tenslotte zongen ze samen 'Aan de oever van de snelle vliet'. Nou en toen liep er een échte wekker af en zei Duys dat hij ons bij de volgende uitzending weer aan het scherm wilde treffen. Of ik denk dat Duys een talent is? Ja, het valt niet mee, maar de borstpsieren zijn goed en zijn lucht is ook nog in perfecte staat. Hij komt er wel, denk ik. Een paar jaar meelopen in een middagprogramma (Service Salon of zo), veel ervaring opdoen, twintig jaar stilstand wegwerken en dan denk ik dat er een dag komt dat we er een nieuwe ster bij hebben aan het firmament van onze showwereld. Door Dirk Vellenga Zondag 15 november 1987, voor kunstliefhebbers een mijl paal in de historie van de Nederlandse televisie. Twee kunstprogramma's hebben de Nederlandse omroepen in, petto! De VARA brengt zondagmiddag om 17.35 uur op Ne derland 1 'De kunst ligt op straat' en de VPRO 's avonds om 21.02 uur op Nederland 2 'Atlantis'. Een ongekende weelde, lijkt het, in een land waar de media maar geen raad weten met moeilijke onderdelen van de kunst, zoals literatuur, beel dende kunst en ongebruikelijke vormen van theater. „Het is al twintig jaar hetzelfde verhaal", zei Hans Keiler, maker van kunstmagazines voor verschil lende zuilen en voor de NOS. „Beginnen aan een nieuwe kunstrubriek betekent begin nen aan het einde ervan". Lage kijkcijfers en eigenzin nigheid van eindredacteuren hebben gezorgd voor een strand vol wrakken van jam merlijk gezonken tv-program- ma's. Pierre Janssen, die kon het, wordt steeds door omroep- bestuurders gezegd. In het be gin van de jaren zestig presen teerde hij onder de regie van Leen Timp voor de AVRO het programma 'Kunstgrepen'. Het publiek keek ademloos toe, maar dat was in een tijdperk dat Nederland maar één net had en men een trillende pre sentator met een brok in zijn keel wel interessant vond. De gloriedagen van Pierre Janssen komen nooit meer te rug. De reeks mislukkingen toont aan dat er grof genomen twee manieren zijn om via de tv kunst aan de man te bren gen. Het kan heel populair, met als gevolg dat kijkers het te snel, te glad en te oppervlakkig vinden. Het kan ook elitair, maar dat leidt gauw tot ego tripperij die alle kijkers weg jaagt. De twee programma's van zondag geven beide richtingen nog eens aan. 'De kunst ligt op straat' zoekt het in het alle daagse (kijken wat mensen thuis aan de muur hebben han gen) en probeert duidelijk te maken dat kunst helemaal niet moeilijk hoeft te zijn. Het pro gramma past in het beleid dat de VARA sinds de komst van Marei van Dam is gaan voeren. Er is meer aandacht gekomen voor kunst en cultuur, maar de programma's moeten toegan kelijk zijn voor een heel groot publiek. Boudewijn Büch brengt al enige jaren met veel show en grapjes een magazine met daarin verschillende vormen van kunst. Verder steekt de VARA de musea in Nederland de helpende hand toe door elke eerste zondag van de maand op de tv 'Nederland Musemland' te brengen. Het wordt gepre senteerd door Hanneke Kap pen, ex-popzangeres en bekend van jongerenprogramma's. Er zit veel beweging in en oplet tende kijkers kunnen meedoen aan een wedstrijd. „Wat wij willen is op een journalistieke manier kunst programma's maken voor een groot publiek", zegt Kees van Twist, de man die sinds de zo mer de titel 'redacteur kunst en cultuur bij de televisiedienst In 'Atlantis' besteden Cherry Duyns en Hank Onrust zon dagavond onder meer aandacht aan de spitzen van Ale xandra Radius, de Turkse schrijver Sadik Yemni, die brug wachter is in Nederland, de zangbodem van oude vleugels en de architectuur in in films uit de jaren '20 en '30. van de VARA' draagt. Met een nieuwe ploeg mensen volgt hij de 'niet-institutionele kunst' in 'De kunst ligt op straat' en ba seert hij 'Nederlands Museum- land op 'de oude VARA-ge- dachte van educatief en stimu lerend'. Kees van Twist is 34, maar heeft reeds een opmerkelijke staat van dienst. Hij was de coördinator van de tv-actie 'Eén voor Afrika', zat zeven jaar bij de IKON en was een jaar hoofdredacteur van de re dactie buitenland van het NOS-Journaal. In 1986 kwam hij naar de VARA, waar hij on der meer onderwerpen maakte voor 'Achter het Nieuws'. 'Atlantis' van de VPRO beleeft zondag de tweede uitzending, het wordt gemaakt door Cherry Duyns en Hank Onrust, mensen die graag diep, lang en persoonlijk op hun onderwer pen in willen gaan. Zoveel mo gelijk mensen boeien lijkt niet voorop te staan. Onrust werkt sinds twee jaar bij de VPRO en vindt het hoog tijd dat er weer eens een 'documentaire-achtig kunstprogramma' komt op de Nederlandse tv. Hans Onrust is al eerder be trokken geweest bij kunstmag- zines die lovende kritieken kregen, maar de omroepbazen niet plezierden. Voor de AVRO maakt hij ooit 'De ivoren to ren', samen met o.a. Cherry Duyns, Armando, K. Schippers en Betty van Garrel. Na vier afleveringen werd het pro gramma geschrapt, maar de prille TROS wilde de handel wel overnemen. Onder de titel 'Heilig vuur' ging Onrust door, zonder Duyns en Schippers, maar met Hans Verhagen. De TROS-leiding zat wel even met de ogen te knipperen toen het programma uitgebreid inging op onderwerpen als 'fraaie grafsculpturen' en 'elektrici teitshuisjes'. Het 'Heilig vuur' werd snel geblust en halver wege de jaren zeventig was het gedaan met de Grote K op de Nederlandse buis. Voor 'Atlantis' doet Hank Onrust een beroep op oa. Cherry Duyns, Jessica Voeten en Harry Hosman. In 'Atlantis' lopen kunstvormen in elkaar over en worden kunstenaars op een onconventionele wijze be naderd. „Soms moet je op on verdachte wijze domme vragen stellen", meent Onrust. „We proberen steeds een invalshoek te vinden die iets verrassends heeft". De andere omroepen laten af en toe wat kunst doordruppe len in programma's waarin het lichte vermaak de hoofdmoot vormt ('Applaus' van de KRO), maar ze lijken het zware werk toch graag over te laten aan de NOS. Deze NOS heeft zich de laatste jaren zeer met dit on derwerp beziggehouden, maar heeft ondanks vele pogingen de juiste formule nog steeds niet gevonden. Drie jaar geleden gingen 'Omnibus' (preentatie: The Stokkink) en 'Cinevisie' van Cees van Ede op in 'Neder land C', waarvoor Hans Keiler de verantwoordelijkheid kreeg. Maar dit seizoen bestaat 'Ne derland C' al niet meer. Er waren te weinig kijkers, tussen de 100 en 200.000. Ed van Westerloo, het tv-hoofd van de NOS, wil doorgaan met een kunstprogramma. Er is straks volop ruimte op Nederland 3. „Wij hopen met behoud van een aantal kwaliteiten die Ne derland C zeker ook had, een programma te vinden, dat dui delijker aansluit bjj een wat groter publiek", is zijn uit gangspunt. „Met het maken van een kunstrubriek zijn enorme investeringen gemoeid, een bepaalde kijkdichtheids- norm mag je als omroep wel hanteren, vind ik". Hans Keiler meent dat geko zen is voor een populaire aan pak, die nodig zou zijn om Ne derland 3 straks te kunnen la ten concurreren met de andere netten. Hij bespeurt een grote angst voor kijkcijfers in Hil versum en zet vraagtekens bij de nadruk die wordt gelegd op toegankelij kheid. Keller, die van Nederland C- medewerkster Cox Habbema het verwijt kreeg dat hij de in formatie opofferde aan 'een subjectieve, uiterst betrokken benadering', gaat nog wel do cumentaires maken voor de NOS op Nederland 3. Maar de kunst-informatie wordt op Ne derland 3 (vanaf 1 april 1988) ondergebracht in een pro gramma op werkdagen tussen half acht en acht uur. Daarin komen musea, tentoonstellin gen, theatervoorstellingen, lite ratuur en film aan bod, maar ook toerisme, sport en vrije tijd. Het lijkt meer agenda- werk te worden, waarbij spe ciale aandacht wordt besteed aan de presentatie. Duidelijk is dat op verschil lende fronten opnieuw wordt getracht de gapende kloof tus sen kunst en televisie te over bruggen. „Waar het door komt, weet ik ook niet, maar kunst is weer in", meent Kees van Twist van de VARA. „Bij een tentoonstelling van de Oude Meesters is het drukker dan in de Kalverstraat. Kaartjes voor de Opera of Bernstein zijn niet te krijgen en ook de zakenwe reld raakt steeds verder geïnte resseerd in kunstsponsoring. Op zo'n golf ga je als omroep gewoon mee".

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1987 | | pagina 33