:OB DE NUS 25 JAAR IN HET VAK
[Artiesten zijn niet gewoon'
;chandaal
door dirkvellenga
Greenpeace in 't schip
Jazz-klarinettist Woody
Herman (74) overleden
ZATERDAG 31 OKTOBER 1987
iperkt
maast de bel, zonder naambordje, hangt een affi-
Iche tegen de kernwapens. Zo'n vrouwtje van Op
land dat een raket een rotschop geeft. Daarnaast
leen sticker die de bezoeker vraagt om binnen niet
Ite roken. Weg met de kernwapens. Weg met die
Istinkstokken.
'ant dan gaan de uitkeringen
de kans op een leven, zoals ik het
If, te ontnemen. En wat mij nog het
getroffen heeft is, dat de kerk - die
ons tóch al niets deed/- dat ook
i of meer heeft goedgekeurd. Wij
In feitelijk voor monsters uitge-
t. En in plaats van ons te helpen,
ze ons nog een flinke trap na."
rk, die zijn verhaal rustig en zonder
bmoties te tonen heeft gedaan, feiten
itspraken onderbouwend met knip-
lie hij overigens zelf allemaal uit
hoofd kent, besluit ongevraagd met
Samenvatting, waarin dr. Marcoux,
pleegmoeder en zijn lotgenoten die
net als hijzelf voor honderd procent
>en ingezet om een volwaardig be-
i op te bouwen, alle lof krijgen,
i Mark zelf? Hij onderstreept nog
dat hij graag komt vertellen over
Inon-slachtoffers in het algemeen en
eigen lotgevallen in het bijzonder,
it nog even over Thailand, en laat
achteloos vallen dat voordat hij
^tueel definitief vertrekt, hij eerst in
nog officeel de achternaam van
pleegmoeder wil aannemen.
let zachte stem: „Misschien is dat
terachtig van mij, maar ik heb nu
lis aan een meisje. En het laatste wal
'1 is dat de naam 'Vervaert' op mijn
ren wordt overgedragen. Ook al
Ig ik hem zelf al 27 jaar."
ng van thalidomide bij de fabrikant
1 was.
uiteindelijke aantal slachtoffer
dt intussen in de Bondsrepubliek °P
d 10.000 geschat, in Japan op r°n"
"00 en op kleinere aantallen m
;tralië, Canada en op de Filippijn®"
in tal van Westeuropese landen. 1"
Ierland, waar artsen de reputatie heb-
heel voorzichtig te zijn met het voor
rijven van medicijnen aan zwangere
uwen, bleef het aantal slachtoffers tot
eveer twintig beperkt.
loewel in verschillende landen
sen werden gevoerd tegen Grünentn
licentiehouders, is het nergens tot ee
roordeling gekomen. Zelfs in
ndsrepubliek, waar verreweg
este slachtoffers vielen, werd e'"
70 een monsterproces dat meer o
r\ *_u_ 1 mP.t fJvU
■Poor Mick Salet
ius, wauiun uouuciucu uuu,--
ichtoffers tot op de dag van vand[z
n uitkering krijgen, die in geen vertl.
ng staat tot de schade die hen wer
is berokkend.
De bel heeft nog geen trrrla
ten tringen of er barst een bul
derend blaffen los. Meer be
langstellend dan beangstigend.
[Drie kwispelende keffertjes,
wit gered van het asiel, komen
|de bezoeker begroeten.
„Ze doen niks hoor", zegt Be
linda Meuldijk, de vrouw van
RobdeNijs.
„Rob is er nog niet. Hij komt
m. Hij is nog bij de acupunctu
rist. Nee, niks bijzonders. Hij
gaat daar regelmatig naar toe.
Voor zijn stembanden. Dat doet
hij sinds de tijd dat hij door die
acupuncturist van een pijnlijke
elleboog af is geholpen.
Dat was zo raar. Rob had
steeds zo'n pijn in zijn arm.
Maar niemand wist waar dat
vandaan kwam. Dat bleek te
komen van het vele handteke
ningen zetten. Daardoor had
hij een soort tennisarm gekre
gen. Zo zie je maar dat popula
riteit echt pijnlijk kan worden.
Nu gaat hij regelmatig naar
de acupuncturist. Uit voorzorg.
Voor zijn stembanden. En dat
hij niet verkouden wordt. Hij
moet zó zuinig op zijn lichaam
en zijn stembanden zijn. Een
violist legt zijn viool na het
spelen veilig in een kist. Dat er
niets mee kan gebeuren. Dat
kan Rob niet doen. Die loopt al
tijd met zijn instrument en zijn
broodwinning rond.
Ah, daar heb je hem."
Rob: „Ik kom er aan. Even
deze pakjes opbergen."
Belinda: „Oh, hij heeft al wat
gekocht voor Sinterklaas. Dat
moeten we altijd doen op rus
tige momenten. Anders heb je
zoveel last van mensen die je
aankijken en naroepen."
Wat heeft hij gekocht?
Rob: „Een mooi ridderkas
teel dat ze zelf in elkaar kun
nen zetten. Dat had ik vroeger
ook. Een kasteel met ridders.
Dat is toch het mooiste wat je
je voor kunt stellen als je klein
bent?"
Duur?
Rob: „Ik ga ervan uit dat je
kinderen niet gauw te veel ver
went. Ze weten niet wat geld is.
Dat is een voordeel. Ze kunnen
vreselijk blij zijn met een duur
kado, maar het een paar minu
ten later opeens helemaal ver
geten zijn omdat ze met iets
anders, iets waardeloos, willen
spelen.
Speelgoed is misschien wel
duur, maar niet snel te duur. Ik
vind dat de jeugd hun speeltijd
is. Als je de mogelijkheid hebt
moetje ze in die tijd zoveel mo
gelijk zien te verwennen."
Ook met van dat bloedeloze
speelgoed waar Ster-spotje
kinderen nu avond aan avond
lekker mee maken? Moet
speelgoed niet pedagogisch
verantwoord zijn?
Rob: „Probeer dat kinderen
zelf maar eens te vertellen.
Him vriendjes hebben het, dus
willen zij het ook hebben Wat
dat betreft zijn kinderen erg
conservatief. Ze willen vaak
alleen iets hebben omdat an
dere kinderen op school het ook
nebben
Kinderen kunnen zó behou
dend zijn. Robbert met zijn
kleding bijvoorbeeld. Wat wij
mooi voor hem vinden, dat
vmdt hij extravagant. Dat wil
'Ijnet aan. Dat vindt hij gek."
Belinda: „Als hij een blauwe
broek aan heeft, vindt hij dat
aar blauwe sokken bij horen."
Rob: „En een blauw over
hemd. Zo saai. Maar ach, die
Progressiviteit komt later wel.
,k hóóp tenminste niet dat ze
conservatief en kleinburgerlijk
worden."
Wie weet..Als je als vader
en moeder je kinderen progres-
s)ef opvoedt, loop je toch het ri
sico dat ze precies tegenoverge
steld reageren? Zijn Rob en
Belinda, kinderen van de jaren
zestig, straks niet veel linkser
dan hun kinderen van de jaren
jachtig, die geen spijkerbroek
als pa en ma willen dragen,
maar liever een net pak aan
doen?
Rob: „Dat is een golfbewe-
«mg die je altijd ziet. Daar kun
ie met zoveel aan doen. Als het
maar goede mensen worden,
"e proberen ze iets mee te ge-
IS"v?n de waarden die wij
zou belangrijk vinden.
Waar ik mezelf- het meest
kwaad over maak, dat zijn za
ken als discriminatie en apart
heid, daar wil ik ze van bewust
maken. Ze progressief en so
ciaal opvoeden zónder het er in
te drammen
Ik wil het goede voorbeeld
geven. Ik vind dat mensen zich
in moeten zetten tégen discri
minatie. Vóór de derde wereld.
Als ik dat in mijn eentje pro
beer te bcr-ik"n, er- een andere
probeert dat ook op zijn eigen
houtje te doen, dan bereiken we
misschien niets, maar als we
allemaal samen protesteren
dan gaat er misschien een
lichtje branden bij de macht
hebbers. We moeten laten ho
ren dat we niet willen dat alles
maar overal gedumpt wordt.
Dat we er geen zin in hebben
het milieu voorgoed te verpes
ten.
Die boodschap wil ik als zan
ger brengen. En als vader."
Belinda: „We hadden van de
zomer op Corsica een huisje
aan het strand gehuurd. Dat
strand lag vol met rotzooi.
Plastic afval. Kapotte flessen.
Allemaal troep. Toen heb ik op
een ochtend een vuilniszak ge
pakt en ben ik met Robbert en
Yoshi, die kroop er achter aan,
het strand gaan schoonmaken.
Als we geen kinderen hadden
gehad, had ik dat misschien
niet gedaan. Maar je wil ze toch
iets leren."
Rob: „Door de kinderen ben
ik misschien ook wel radicaler
geworden in mijn standpunten.
Het verandert je toch wel iets.
Ik wil graag een goede vader
zijn. Ik heb van mijn vader het
beeld van een lieve, zachtaar
dige man. Ik hoop dat mijn
kinderen later ook zo'n beeld
van mij zullen hebben.
Kinderen vinden het, als ze
klein zijn, fantastisch dat hun
vader sterk is, dat probeer ik
dan ook te zijn. Maar aardig
zijn en tolerant, dat vind ik
toch veel belangrijker dan
sterk zijn of wat dan ook."
„We hebben nog geen zanger.
Wil jij ons niet helpen?"
In de zomer van 1962 vroeg
Bert de Nijs zijn broer Rob om
hulp. Het bandje van Bert, The
Lords, zou mee doen aan een
talentenjacht, maar miste nog
een zanger. Rob had al wat er
varing en beloofde één keer
mee te doen.
Ook de rest van de familie
werd ingeschakeld voor het
eerste stapje op de trap naar de
top. Moeder de Nijs pakte de
naaimachine en maakte sjieke
capes voor The Lords. Vader de
Nijs huurde hoge hoeden en
werd de chauffeur van de
band.
Het lukte The Lords. Ze
drongen door tot de finale, die
werd gehouden in het Concert
gebouw in Amsterdam en ge
presenteerd werd door Mies
Bouwman
Rob de Nijs en The Lords
wonnen de finale en kregen als
prijs een platencontract van
Phonogram. Ze mochten drie
singles opnemen. En kregen
daar 150 gulden per plaatje
voor. Géén royalties.
De liedjes die ze mochten
zingen .waren geen eigen com-
Rob de Nijs: „In Nederland roept bijna niemand dat je goed bent"
FOTO GER DIJKSTRA
posities. De platenmaatschap
pij deed niets anders dan het
importeren van Amerikaanse
hitjes, die werden voorzien van
een Nederlandse tekst.
Het eerste plaatje van Rob
de Nijs en The Lords werd 'De
liefste die ik ken'. Een bewer
king van 'Point of no return'
van Carole King en Gerry Gof-
fin. Er werden er negenhon
derd van verkocht. Het tweede
plaatje, 'Jenny', deed het nog
iets slechter.
Maar het derde nummer
werd de bevestiging van het
spreekwoord. 'Rhythm of the
rain' van The Cascades werd
'Ritme van de regen' van Rob
de Nijs.
Zachtjes tikt de regen op m'n
zolderraam, 't ritme van de
eenzaamheid, die regen zegt we
waren zo gelukkig saam, maar
nu is dat verleden tijd.
Het werd een Hollandse hit
van de bovenste plank. Er wer
den er bijna honderdduizend
van verkocht. Het ritme van de
regen en Rob de Nijs sloegen
aan. Rob de Nijs werd een tie
nerster. En die hebben niet het
eeuwige leven.
Na een eigen show op televi
sie en optredens met Johnny
Lion („Zij dronk ranja met een
rietje, mijn Sophietje.bij
Circus Toni Boltini, raakte Rob
de Nijs aan de drank en in de
vergetelheid. Nadat hij in 1966
nog een hitje had met 'Anna
Paulowna' bleef het jarenlang
stil.
„Ik wist volkomen zeker dat
ik terug zou komen, daar heb ik
geen moment aan getwijfeld.
Bovendien zou God me helpen,
want die was er altijd ook nog".
Pas aan het begin van de ja
ren zeventig kwam hij terug.
Op het scherm. In de kinder
programma's 'Oebele' en 'Kunt
u mij de weg naar Hameien
vertellen, meneer?' En op de
planken. In het cabaret van
Marijke en Sieto en Hoving.
De platenmaatschappijen
stonden nog niet te trappelen
om hem een come back te laten
maken. Pas toen Boudewijn de
Groot, als producer, en Len-
naert Nijgh, als tekstschrijver,
hem steunden, kreeg Rob de
Nijs een contract voor één
plaatje. 'Jan Klaasseri. Het
werd een succes, dat direct
werd gevolgd door een andere
melodieuze meezinger, 'Zuster
Ursula'.
„Ik werd toen bij een polula-
riteitsverkiezing de meest belo
vende zanger voor 1974. Ik was
31".
De weg naar de top was weer
gevonden. In 1975 had Rob de
Nijs een hit met 'Malle Babbe'.
Weer van Boudewijn de Groot
en Lennaert Nijgh. En in 1976
kwam hij met 'Zet een kaars
voor je raam', een bewerking
van 'Can I get there by candle
light' van David McWilliams.
„Ik vind het flauw om me nu
van 'Zet een kaars voor je
raam' te distantiëren, daarvoor
heeft het nummer me teveel
succes opgeleverd. Maar ik heb
het altijd op het randje gevon
den. Het heeft me een hemel
zoet image opgeleverd, dat ik in
de ogen van sommige mensen
nog steeds niet kwijt ben".
En dat zit hem dwars.
„De laatste vijf jaar heb ik
volle zalen getrokken. Zing ik
kritische teksten van Belinda.
Over Tamils. Voor het ANC.
Tegen de oorlog en de klein
burgerlijkheid. Maar wat we
ten de meeste mensen nou van
me af?
Ik moet me nog altijd verde
digen voor het 'Ritme van de
regen' en 'Zet een kaars voor je
raam'. Dat is toch om woedend
over te worden.
„Hoe lang ik nog mee kan als
zanger? Nou, als er niks dras
tisch gebeurt in mijn leven en
in de wereld, dan denk ik dat ik
rustig tot mijn zestigste of vijf
en zestigste kan zingen
Ik denk wel dat ik, met meer
ervaring en meer geestelijke
bagage, langzamerhand ander
materiaal ga zingen. Zoals
Yves Montand dat nu doet. Ik
zal dan misschien niet meer zo
rock and rollen. Al zie ik dat
zelf toch wel behoorlijk rela
tief, hoor. Zolang je er zin in
houdt kun je doorgaan. Mits je
stem maar geen aanfluiting
wordt.
En mijn stem groeit voorlo
pig nog. Ik heb een uitstekende
zangleraar gevonden. Mijn
stem wordt steeds mooier en
flexibeler. Krijgt een betere
klankkleur. Ik hoop het nog
even vol te houden".
Afgezien van de stem, is er
ook niet zoiets als de belache
lijkheidsfactor. Kan een zanger
op leeftijd nog wel staan te
swingen?
„Waarom niet? Ik vind dat
altijd zo'n onzin. Jerry Lee Le
wis rock and rollt nog uitste
kend. En ik, ik ben vanaf mijn
veertigste veel beter gaan ti
men. Veel beter gaan zingen.
Dat je zou moeten stoppen op
een bepaalde leeftijd, dat is iets
dat de buitenwereld je oplegt.
Van dat soort bekrompen
ideeën wil ik me niets aantrek
ken".
Je wil graag jong blijven.
„Nee, hoor".
.maar je doet er wel veel
aan wel om niet oud en stijf te
worden?
„Dat is wat anders. Als je op
het toneel de mensen het volle
pond wilt blijven geven, moet
je in conditie blijven. Ik wil
niet als een ouwe zak, een paar
kilo te zwaar, als een zoutzak
op het podium staan. Daar ben
ik te ij del voor. Ik wil fysiek in
orde blijven. En daar train ik
voor. Niet alleen mijn lichaam.
Ook mijn stem.
Ik geef jaarlijks tweehon
derd optredens en dat wordt
voorlopig niet minder. Daarom
moet ik in conditie blijven".
Daarom drink je ook niet
meer?
„Gelukkig ben ik sinds een
paar jaar van de drank af.
Maar ik ben geen asceet. De
laatste weken heb ik me weer
even vergaloppeerd. Maar dat
komt omdat we een half jaar
keihard hebben gewerkt aan
'Zilver' en als het dan allemaal
klaar is, dan moet er even ont
spannen worden.
Maar voor mijn stem kan ik
niet te veel drinken. Kijk, een
schilder kan tussen twee katers
door iets fantastisch op het
doek zetten. Ik kan me dat niet
permitteren. Van de 360 liedjes
die ik op de plaat gezet heb,
eisen de meesten heel wat van
mijn stem. Het ligt allemaal
zo'n anderhalf octaaf uit elk
aar. Daar moet je in goede con
ditie voor zijn. Als ik verkou
den ben haal ik maar één oc
taaf, Als ik goed bij stem ben
meer dan twee. Daarom moet
ik in goede conditie blijven.
Niet drinken. Niet roken. Min
der feesten. Vroeger kon ik wat
wilder zijn. Had ik er minder
last van. Maar als je de 37, 38
voorbij bent, moet je bepaaldé
dingen laten".
„Artiesten zijn geen gewone
mensen. Vooral in Nederland
heerst het idiote misverstand
dat artiesten gewóón moeten
zijn. Alsof de showbusiness een
gewoon vak zou zijn. Showbu
siness is per definitie niet ge
woon. Wie wil dat artiesten ge
woon zijn, kan beter een hele
avond naar zijn buurman of
buurvrouw gaan zitten kij
ken".
Belinda: „Dat is nou typisch
Rob. Ik zou oppassen om zoiets
te zeggen. Maar hij is zo naïef,
dat hij niet ziet dat sommige
mensen zo'n uitspraak ver
keerd uitleggen.
Hij bedoelt niet dat artiesten
méér zijn dan andere mensen.
Maar dat artiesten anders zijn.
Het is toch ook geen gewoon
vak? Het ziet er allemaal mooi
uit, maar als Rob morgen ziek
wordt dan verdienen we niets
meer. En op een podium staan
om duizenden mensen bezig te
houden? Is dat gewoon? Wie
dat doet, wie dat kan, die is niet
gewoon".
Rob: „Je hebt gewone men
sen en mensen die kleurrijker
zijn. Dat geeft, laten we eerlijk
zijn, jus aan het leven".
In Nederland worden kleur
rijke mensen te weinig ge
waardeerd?
Rob: „Zoiets ja. Het mag
eigenlijk niet. Bomans zei al
tijd: 'Als je koppie hier boven
het koren uitsteekt, moet het
eraf' Je mag hier niet boven de
middelmaat uitsteken. Dat
roept irritatie op.
En waar ik dan helemaal een
hekel aan heb? Dat zijn van die
bekende artiesten of voetbal
lers die van zichzelf zeggen 'Ik
ben een gewone jongen geble
ven.'
Maar is het niet veel irritan
ter om van jezelf te zeggen dat
je zo goed bent?
Rob: „Dat moet dan maar.
Als ik het zelf niet zeg, dan doet
niemand het. In Nederland
roept bijna niemand dat je
goed bent. Dan moet je het zelf
maar zeggen. Dan is er tenmin
ste iemand die de waarheid
zegt.
Je moet het trouwens niet zo
zwaar vatten, hoor. Ik heb geen
kapsones. Ik ben niet hautain.
Maar ik vind dat een artiest,
zeker eentje met succes, anders
is dan gewone mensen."
Ben je niet bang dat je jezelf
nu overschreeeuwt?
Rob: „Ach, vergeet niet dat
ik al 25 jaar in het vak zit, en
als je dan nog steeds moet ver
dedigen, nog steeds niet erkend
wordt, dan wordt je misschien
wel gefrustreerd. Er zijn ar
tiesten die bij de serieuze pers
geen kwaad kunnen doen.
Maar over mij lees je niets of
verhalen die barsten van de
vooroordelen."
Belinda:, „Het is nooit in de
mode geweest om Rob goed te
vinden"
Nou? Hij heeft toch een flink
publiek? Hoe komt het trou
wens dat dat vooral uit vrou
wen bestaat?
Rob: „Omdat vrouwen zich
makkelijker laten gaan dan
mannen. Ik denk dat tachtig
procent van mijn publiek uit
vrouwen bestaat. Ik werk daar
niet bewust aan. Ik ben er niet
voor vrouwen alleen. Maar
misschien komen mannen niet
omdat ze denken dat ik alleen
voor vrouwen ben. Of mis
schien vinden ze me niet macho
genoeg. Nederlandse mannen
kunnen niet goed uit de voeten
met teksten die proberen ge
voelens van tederheid op te
wekken.
Ze kómen wel hoor. Maar
heel langzaam. Het gebeurt wel
dat vrouwelijke fans van me
na jarenlang zeuren hun man
mee naar een concert slepen en
dan..dan worden ze ook be
smet met de De Nijs-bacil. De
waardering komt wel. Al duurt
het erg lang."
„Voor het jubileum heb ik een
plaat gemaakt, Zilver, waarop
ik alleen maar nummers van
anderen zing. Zelf vind ik 'Het
Dorp' het beste nummer van de
plaat. Daar kan ik als zanger
heel tevreden over zijn Maar
van een fan kreeg ik een brief
dat ik 'Het Dorp' niet had mo
gen doen: 'Dat is een nummer
van Sonneveld. Daar had je
van af moeten blijven.'
Dat vind ik onzin. Wim Son
neveld is een van onze beste
entertainers geweest, maar
toch ook een die teksten-en
liedjes van anderen zong. 'Het
Dorp' is toch ook een cover?
Een vertaling van een Frans
nummer. Als iemand dan zegt
dat ik van dat nummer van
Sonneveld af moet blijven, zeg
ik: hó even, niet overdrijven.
It's only music.
Ik hoorde ook iemand zeggen
dat ik 'Sammy' van Rames
Shaffy had verkracht. Zo
iemand zou je zijn oren toch af
draaien. Toen ik Ramses laatst
tegen kwam, omarmde hij me,
kuste me op beide wangen en
zei: 'God, ik vind het zo mooi.'
Herman van Veen vond ook dat
ik 'Suzanne' schitterend deed.
Al die nummers op 'Zilver'
hadden een eigen stempel. Om
die opnieuw op de plaat te zet
ten, dat is een waagstuk. Maar
het is me gelukt. Als ik van
Ramses, van Herman van
Veen, van Frank Boeyen, te ho
ren krijg dat ik hun nummers
prima gezongen heb, dan ben ik
meer dan tevreden. Maar dat ik
kon zingen, dat wist ik natuur
lijk zelf al..."
ZATERDAGI O
11 OKTOBER 19871 O
„Als het over Bouterse gaat spreek
ik simpele taalWant dat is het
enige wat die verrekte militair
verstaat"
Henk Knol, Tweede Kamerlid PvdA
De bom van woensdag
avond betekende een extra
strop voor Veronica. Terwijl
deze omroep uren zendtijd
pompte in het milieu en de
militante Greenpeace-be-
weging, keken de Nederlan
ders bijna allemaal naar de
groene grasmat op het an
dere net. En die wedstrijd
hield de kijkes nog een urn-
langer bezig dan was ge
pland!
Veronica had de Greenpea-
ce-actie misschien beter uit
kunnen stellen. Het stond al
heel lang vast dat Neder
land woensdag tegen Cy
prus zou spelen. Maar de in-
zamelactie ging gewoon
door, mogelijk ook omdat
deze dag eigenlijk alleen be
doeld was om de plaat 'A
new tomorrow' van Piet
Veerman er in te drammen
en daarvoor al diverse af
spraken waren gemaakt.
Maar wat zullen ze gebaald
hebben bij Veronica. Een
uur lang werd op Nederland
1 niets uitgezonden. Er wa
ren wel beelden van volle
tribunes en van mensen die
elkaar verdrongen in de ca
tacomben van De Kuip,
maar er was geen geluid bij
en de presentator wist van
niets. De NOS kon niet op
tijd een microfoon brengen
in de gangen waar het
nieuws te halen was. Er
heerste een heuse nieuws-
stilte en dat allemaal ten
koste van het goede doel op
Nederland 2.
„Dit is het dieptepunt uit de
geschiedenis én de historie
van het Nederlands Elftal",
zei Eddy Poelmann, die pro
beerde de stilte te vullen,
maar wat onzorgvuldig was
met zijn Nederlands. „Hier
past alleen maar een gepast
stilzwijgen", meldde hij op
passende toon.
„Dit is een feestelijke avond,
maar met een inktzwarte en
grote rouwrand er omheen".
Spelen we of spelen we niet?
Poelmann wist het niet en
praatte maar door. Toen er
weer gevoetbald werd, ver
beterde zijn talgebruik niet:
„Nederland is net een paar
maatjes groter dan dat Cy
prus dat is". Er onstond een
lege plek op het veld en
Eddy Poelmann gaf als toe
lichting dat de Cyprioten
heel goed weten wat een
niemandsland is, want daar
moesten ooit de Grieks-Cy
prioten en de Turkse-Cy-
prioten gescheiden worden
door middel van een demar
catie-zone.
„Hier op Nederland 1 spelen
we een andere wedstrijd",
zei Ruud Hendriks, die de
Greenpeace-dag met Tineke
presenteerde. Die wedstrijd
was eigenlijk nog droeviger
dan de interland. Er werd
geschakeld en geïnterviewd,
maar het leek meer op een
gezellige Veronica-avond
dan op een media-actie te
gen onverantwoordelijke
industriëlen en bestuurders
die de aarde verzieken.
Toen kinderen mochten op
schrijven wie de grootste
vervuilers zijn en de resul
taten in zinloze grafiekjes in
beeld werden gebracht, con
stateerde verslaggever Rolf
Pagano 'een groeiend mi-
lieu-bewustzijn onder scho
lieren'. Tekenend was ook
de mededeling dat in Sche-
veningen de uitjes op wa
ren, omdat mensen hun ha-
ringen maar liefst twee keer
door de uien hadden ge
haald.
Het was een soort Neder
land Muziekland, met eerst
Piet Veerman en daarna
Piet Veerman. Kijkers kon
den bieden op kledingstuk
ken van Veronica-mensen,
de jas van Tineke, de strop
das van Pagano, de broek
van Ruud Hendriks, het
hemd van Rob Out. Een heel
spannend idee, dat getuigt
van een groeiend milieu-be-
wustzijn in Hilversum.
Terwijl Piet Veerman zich
hevig inzette voor iets, ke
ken alle mensen naar een
andere Volendammer, Ar
nold Mühren, en scoorde
iemand met een naam die
bij de Greenpeace-actie niet
misstaan zou hebben: Van 't
Schip. Toen de miljoenen na
de wedstrijd overschakel
den op Nederland 1, was Ve
ronica net bezig met een na
tuurfilm. Je zag vechtende
pelsrobben in de Beringzee
en een robben-vader die
zijn eigen kind bijna ver
plettert. Moeten we daar
geld voor geven?
LOS ANGELES (RTR/AFP) - De Amerikaanse orkest
leider en jazz-klarinettist Woody Herman is donderdag
op 74-jarige leeftijd overleden. Dit heeft een woordvoer
der van het Cedar Sinai-ziekenhuis in Los Angeles mee
gedeeld. Herman stierf aan een hartaanval.
De jazz-musicus, die in 1936 shows als zingend en dansend
zijn eerste jazz-orkest op
richtte en tientallen jaren met
verschillende bands onder de
naam 'Herman's Herds' tour-
neeën maakte door de Ver
enigde Staten en in het buiten
land, heeft een grote invloed
gehad op de jazz-,muziek. Hij
maakte meer dan 100 platen,
waaronder 'Laura' waarvoor
hij een gouden plaat ontving.
In 1945 componeerde Igor Stra
vinsky zijn 'Ebony Concerto'
voor Herman en zijn orkest
Hermans werd zijn hele le
ven lang achtervolgd door fi
nanciële problemen. In augus
tus dit jaar dreigde Herman,
die toen al ziek was, wegens
achterstallige huur uit zijn
huis te worden gezet, maar dit
werd dankzij giften van ster
ren als Frank Sinatra, Peggy
Lee en Clint Eastwood voorko
men. Herman laat een dochter
achter. Zijn vrouw Charlotte
overleed in 1982.
In juli was het 50 jaar gele
den dat Herman zijn muzikale
carrière begon. Bij die gelegen
heid nam hij een plaat op en
werd er een concert voor hem
gegeven in de Hollywood Bowl,
waar klarinettist Richard
Stoltzman een concert van Igor
Stavinsky speelde.
Herman werd geboren in
Milwaukee in 1913. Zijn vader,
zelf musicus, bracht hem op
jonge leeftijd in aanraking met
het vak. Op zijn zesde trok
Herman al rond met vaudeville
wonderkind. Tegen de tijd dat
hij 15 was verliet hij de school
banken om in San Francisco
met de Tom Gerun band te
gaan spelen.
In 1936 vormde Herman 'The
Band that Plays the Blues' met
enkele leden van het Islam Jo
nes orkest, waarin Herman zelf
ook gespeeld had. In 1939 had
de band zijn eerste hit, Wood-
choppers Ball.
Op het hoogtepunt van zijn
carrière in 1947 besloot Herman
van de ene dag op de andere te
stoppen. Zeven maanden lang
speelde hij niet meer. Daarna
keerde hij terug in verschil
lende gelegenheidsformaties,
die de collectieve naam The
Young Thundering Herd kre
gen. Meestal vielen de groepen
na korte tijd weer uiteen door
financiële problemen en de be
lastingdienst zat vele malen
achter Herman aan wegens
achterstallige betalingen.
In 1982 probeerde Herman
zijn eigen nachtclub op te zet
ten in New Orleans, maar bin
nen een jaar moest de club zijn
deuren al weer sluiten. Zijn
vrouw, Charlotte Neste, die hij
op zeventiende had ontmoet,
stierf datzelfde jaar.
Tot in de jaren '70 trad Her
man 27 dagen per maand op in
ballrooms en concertzalen en
hij ging er prat op dat hij nog
steeds een jong publiek kon
trekken.
Woody Herman.
- FOTO ANP
